Bokt.nl

Citaat:

Het einde van... Hoofdstuk 4.

‘Silatyr!’ Galmde plotseling door de kelder. Geschrokken keek ik op. De slangenman liep geschrokken naar achteren richting de deur, gooide deze geschrokken open en met bonzende stappen rende hij de trap op, de winkel in. Bewegingloos bleef ik zitten tot ik boven geen voetstappen hoorde. Mijn hart ging als een gek te keer en ik probeerde tot rust te komen. Ik had even de tijd nodig om weer bij te komen en zodra ik wat minder trilde keek ik de kamer rond, opzoek naar de iemand of iets. Wie had er geroepen, er moest iemand zijn. Het duurde even voordat ik de gedaante verscholen tussen de spullen zag zitten.
‘H-hallo,’ Zei ik met een trillende stem. Bang wat me nu te wachten stond. Langzaam kwam de gedaante in beweging en stapte naar voren zodat ik hem nu helemaal kon zien. Het was een tengere jongen, iets groter dan mij. Hij zag er heel gewoon uit, beetje bleek, donker bruine ogen en donkerblond haar. In zijn hand had hij een panfluit, deze leek zelf gemaakt van bamboe. Boven zijn hoofd staken twee hoorntjes uit, en toen mijn ogen heb langzaam scande dook ik ineen toen ik zijn benen zag. Ze waren harig als een dier en er waren geen voeten te zien. In plaats van dat zaten er twee hoeven, net een dier, een geit misschien.
Geschrokken staarde ik hem aan, angstig denkend wat hij van plan was.
‘Ik ben een Faun, genaamd Ryan.’ Verklaarde hij alsof hij mijn gedachten gelezen had.
‘Ik ben Ayla.’ Zei ik maar, mijn stem klonk schor van angst en trilt een beetje.
‘Dat weet ik ook wel.’ Zei hij geïrriteerd alsof ik hem net verteld had dat gras groen is. Wat een raadsel, denk ik bij mezelf, nog iemand die mijn naam al weet…
’Sorry, maar hoe weet je dat eigenlijk?’ Vroeg ik maar, toch wat nieuwsgierig.
‘Daar kom je snel genoeg achter,’ Luidde het antwoord. ‘Kom maar mee.’ Ryan wenkt en liep richting de spiegel. Voorzichtig stond ik op, een beetje flauw geworden van angst.
‘Nee.’ Zei ik. Verbaast draaide hij om, en keek mij met zijn vurige ogen aan.
‘Waarom niet.’ Zei hij toonloos, gevoelloos. Een koude rilling kroop door mijn huid.
‘Nou...’ Zei ik bedenkend wat ik moest zeggen. Waarom had ik niet gewoon gedaan wat hij van mij vroeg. Mijn hersenen peinsde, maar ik kon niks bedenken. Daarom begon ik maar wat te praten terwijl ik mijn verstand aan de kant zetten.
‘In mijn gewone leven worden plots alle mensen om mij heen gedood of verdwijnen. Ik moet vluchten en overleven, zonder iets. Ik ontmoet een elf, die ook alles over mij lijkt te weten. Vervolgens word ik bijna opgegeten door een man met een slangenhoofd. En dan kom in een faun tegen die ook al mijn naam weet, en wie weet wat nog meer. En dan vraagt hij dood leuk om met hem mee te gaan? Zoek het uit, ik ben niet dom. Je denkt toch niet dat ik in jou smerige grapjes trap? Straks word ik wakker, dit is enkel een nachtmerrie. Of ben ik al dood? Is dit soms de hel.’ Boos keek ik hem aan, helemaal uit mezelf getreden. Alle woeden van de laatste dagen kwam naar boven.
‘Dit is niet grappig.’ Zei ik met een klein, zacht stemmetje. Net een klein meisje die aan haar ouders heeft vertelt dat er een krokodil onder haar bed zit.
‘Sorry.’ Nu is het zijn beurt om dat te zeggen. ‘Maar nu een vraag aan jou, wat heb je te verliezen?’ Deze vraag raakte mij, dit is precies wat ik al die dagen heb gedacht. Hij heeft gelijk.
‘Niets.’ Was mijn antwoord. Hierop knikte hij en keerde mij zijn rug toe. Ryan liep naar de spiegel toe.
‘Spirit, earth, wind, fire and sea, come together.’ Brabbelde hij zachtjes. Hierop keek hij achterom, langzaam naderde ik de spiegel terwijl ik mijn weg probeerde te banen tussen de zee van boeken. Als ik een paar meter van hem af ben stak hij zijn hand door de spiegel, hierop volgt zijn ene been, zijn hoofd en dan de rest. Hij werd opgeslokt door de spiegel. Ik knipperde met mijn ogen, verbaast over wat er is gebeurt. Nu liep ik verder naar de grote spiegel toe, waar nog steeds een barst in zit. Langzaam naderde mijn bevende hand de spiegel, en raakte hem aan. Hij ging er niet door heen, verbaast probeerde ik het nog een keer. Maar nee, ik raakte met mijn vingertoppen de koude spiegel. De spreuk, ging er door mijn hoofd.
‘Spirit, earth, wind, fire and sea, come together.’ Zei ik, en probeer het opnieuw. Maar nee, weer raakte mijn hand de spiegel. Zie je wel, het is allemaal een droom, ging er door mij hoofd.
‘Geloof er in, geloof dat er achter de spiegel wat verborgen zit. Geloof in de fantasie. Herhaal de spreuk nogmaals Ayla, en geloof.’
Geschrokken spring ik op en keek om mij heen. Niks, niemand te zien en ik schrik nog meer toen ik besefte dat de stem niet hardop was, nee de stem zat in mijn hoofd. Weer wilde ik weg rennen, terug naar het veilige bos. Maar een vlaag van nieuwsgierigheid overspoelde mij, en ik bedenk wat ik doen moet.
‘Ik geloof er in, ik geloof dat er wat verborgen zit achter de spiegel, ik geloof in de fantasie. Ik geloof in mijn fantasie, ik geloof in alles wat ik wil. Ik geloof. Spirit, earth, wind, fire and sea, come together.’ Zei ik zacht als in trance omgeven. Voorzichtig rijkte ik mijn hand naar de spiegel, en langzaam ging er een tinteling door mijn vingers heen die doorstroomde mijn handen, armen tot de warme tinteling door mijn hele lichaam stroomde. Langzaam werd ik door de spiegel getrokken terwijl alles om mij heen licht word. Alle kleuren liepen in elkaar over, elke tint was aanwezig. Ik kneep mijn ogen dicht om het buiten te sluiten, maar het ging door. Door de vele kleuren en het licht stak mijn hoofd. Angstig waar ik in terecht was gekomen hoopte ik dat het over ging. En even later ging het licht langzaam uit, alsof het een langzaam dovende kaars is.
‘Ayla!’ Klonk er een liefdevolle stem zodra ik mijn ledematen weer voel. Langzaam doofde de tinteling die mijn lichaam het gevoel gaf dat hij brandde.
‘Ayla.’ Klonk de stem nogmaals. Langzaam probeerde ik mijn ogen te openen, en daar zat Darfin, vlak naast mij.

Black_Devil schreef:

wauw! weer super gaaf!
maar in dit stuk valt het me wel op dat je best vaak van tijd wisselt, misschien moet je daar nog even nar kijken?
verder wel echt weer gaaf! ik ben heel benieuwd!

Citaat:

Een beginnetje van... Hoofdstuk 5.

Voorzichtig ga ik rechtop zitten, nog een beetje duizelig. Zwijgend ondersteunt de kleine bos elf mij terwijl ik met mijn ogen knipper, wennend aan het licht. Zodra de vlekken zijn verdwenen kijk ik om mij heen. Ik ben weer in het bos beland, zou dit het zelfde bos als thuis zijn, vroeg ik mij af. De bomen waardoor deze plek was omgeven hadden een buitengewone speciale kleur. Erg goed kon ik het niet plaatsen. Het waren herfstkleuren, rood, alle tinten bruin, goudgeel, donker oranje en een beetje groen. Maar ze waren feller dan ik ooit gezien had, en toch leek het natuurlijk. Verbijsterd keek ik naar de prachtige toppen, die hoog boven mij uitstaken. De open plek waar ik midden in zat, tussen de zachte bladerdeken, was betoverend. Het leek haast perfect, nog mooier dan de plaatsen die ik eerder had gezien, het was misschien ook perfect.
Verscholen tussen een paar bomen zag ik een klein hutje staan, even dacht ik dat ik weer gewoon terug was. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om beter in de verte te kunnen kijken. Het hutje was begroeit met klimop en andere planten. Het dak was ingestort en uit het enorme gat groeide een boom omhoog. Zijn lange takken diende als nieuw dak, het was een grappig beeld.
Ik werd terug in de werkelijkheid geroepen door een zachte kuch. Ik keek opzij, waar het geluid vandaan kwam. Daar keek ik recht in de groene ogen van Darfin. Bijna was ik mijn situatie vergeten door de betoveringen van deze wonderlijke plaats.
‘Gaat het beter, Ayla?’ Sprak hij met een mengeling van medeleven en spot.
‘Het gaat prima.’ Antwoordde ik koel. Wat moest hij toch van mij, dacht ik geïrriteerd. Ryan dacht ik, vlug keek ik om mij heen, maar de Faun was verdwenen.
‘Waar ben ik?’ Vroeg ik maar aan Darfin.
‘Op een plek waar alle dromen, creativiteit en fantasie tot leven komt, de bron van fantasie.’ Was zijn antwoord, alsof ik daar veel wijzer van werd. Geërgerd zuchtte ik terwijl ik overeind krabbelde, de duizeligheid was verdwenen.
‘Wat moet ik dan nu?’ Vroeg ik, een flauw antwoord verwachtend.
‘Dat is een lang, lang verhaal. En ik verzeker je dat die nog vertelt word, maar niet door mij.’ Antwoordde hij, alsof hij voor een toneelstuk repeteerde, alsof hij de tekst uit zijn hoofd had geleerd.
‘Oké, en wie kan mij dat dan vertellen?’ Zei ik, terwijl ik steeds bozer werd. Ik voelde mijn wangen rood kleuren van frustratie.
‘O, die kom je snel genoeg tegen, denk ik.’ Luidde zijn antwoord. Nu was de maat vol, wie dacht hij wel niet dat hij was. Elf of geen elf, een vriendelijk sprookjesfiguur kon je het niet noemen.
‘Luister eens, Darfin.’ Sprak ik met een bespottelijke nadruk op zijn naam. ‘Vertel me, nu, wat ik hier te zoeken heb, wat ik moet doen of hoe ik terug kan. En zodra ik genoeg weet verdwijn je maar, weg.’ Dit sprak ik berispend tussen mijn tanden door.
‘Mevrouw word pissig?’ Kaatste hij met dezelfde spot terug. Ik worp hem een moordlustige blik toe, waarop er alleen maar een grotere glimlach op zijn gezicht verscheen. Gelukkig vervolgde hij hierna zijn zin.
‘Veel kan ik je nog niet vertellen, maar wat ik je wel kan bijbrengen zal ik vertellen.’ Opgelucht zuchtte ik, en hierop ging hij verder. ‘Je bent hier gekomen om de lotus te zoeken, onder andere. Volg je ziel en je zal hem vinden, en vergeet niet. Geloof in je fantasie. Maar pas wel op, alles en iedereen hier zijn net zo onvoorspelbaar als mensen, gevaarlijk. En nu zal ik je bevel opdragen, ik ga weg.’ Hij draaide zich om en de kleine elf liep richting het bos.
‘Maar wacht…’ Stammelde ik, weer niet veel wijzer geworden uit zijn antwoord. Darfin draaide zich om, een kleine glimlach speelde over zijn lippen.
‘Volg je ziel, volg je hart.’ Sprak hij, Darfin liep verder het bos in, ik keek hem na. Hoe zijn gespierde armen zich aanspande toen hij iets aan zijn riem vast greep, hoe zijn benen zich aanspande bij elke stap die hij zetten. Zijn puntige oren staken uit zijn lange haar dat achter zich aan wapperde. Het duurde niet lang tot de kleine man was verdwenen tussen de prachtige bomen. Als een moederloos schaapje bleef ik achter tussen de bladeren, hulpeloos, alleen.
Ik besloot op ontdekking uit te gaan, sloop langzaam over de plek waar ik terecht was gekomen. Nam de bijzonder gekleurde bladeren in mijn handen, ze voelde zijdezacht aan. Bewonderend liep ik verder, en zonder het te merken naderde ik de ruïne.
Voorzichtig stapte ik het poortje door waar ooit een deur gezeten had moeten hebben. Binnen groeide de takken alle kanten op, de muren waren bedekt met een dikke laag mos. Met mijn vingertoppen raakte ik het mos aan, zijdezacht, net als de bladeren. Nu bracht ik mijn vingers naar de stevige boombast. Langzaam liet ik ze over de bijzondere geulen die zich in de bast aftekende glijden. Mijn handen tintelde door de kracht die de boom uitstraalde, ik sloot mijn ogen en werd me bewust van alle elementen om mij heen. Het heerlijk geurende bos, de exotische vogelgeluiden die soms zacht door het bos galmde en het geruis van bomen. Toen ik mijn ogen weer langzaam opende zag ik in mijn ooghoek iets wegschieten, een vogel, of was het groter? Lang stond ik er niet bij stil en besloot mijn pad te volgen. Volg je ziel herinnerde ik mij, niet wetend wat ik er mee moest besloot ik links achter het huisje langs te lopen, het bos in. Voor de zekerheid zo zachtjes mogelijk zwierf ik door het bos, alleen. Ik voelde het gemis van Shifra weer boven komen maar onderdrukte dit met heel mijn hart. Diep in gedachten, vol vragen liep ik door. Niet wetend waarheen, niet wetend waarom. Niets wetend eigenlijk. Net toen ik besloot om te draaien, terug naar de open plek klonk er een nieuw geluid door mijn oren. Meteen stond ik stil terwijl ik mijn oren spitste, benieuwt wat er nu te wachten stond. Het bloed steeg naar mijn oren toen het een bekend geluid bleek te zijn. Met een glimlach op mijn gezicht liep ik door, richting de plek waar het geluid van schuimende golven vandaan kwam. Alles wat ik zag waren bomen, het bos was erg dicht en ik moest moeite doen om tussen sommige bomen door te glippen. En dan, plotseling leek het grote bos op te houden. Uit het niets verscheen een nieuw landschap, strand en zee. Verbaast gluurde ik tussen de bomen door, nog te bang mij op zo een openbare plek te begeven. De heldere golven sloegen kapot op het witte zand, het was een zee die zich normaal aftekende op een ansichtkaart of vakantiegids. Toch had het iets speciaals, iets anders. Het duurde even voordat ik zag dat het water een bijzondere groene tint had. Oplettend liep ik het strand op, de zandkorreltjes kropen mijn schoenen in. Het was maar een klein stukje lopen voordat ik de golven bereikte. Tot mijn grote verbazing zag ik dat de golven geen natte plekken in het zand achterlieten. Zodra de golven zich terugtrokken was er niks van te zien, overal was het zand het zelfde droge, witte spul. Angstig deinsde ik achteruit alsof de golven mij zouden verslinden. Ik bleef gefascineerd naar de golven kijken, hoe ze telkens bijna mijn voeten raakte en ik vervolgens snel een stapje achteruit deed. Eb en vloed leek hier niet te bestaan, het bleef zich maar herhalen. En ik keek maar toe. De horizon leek verder weg dan ooit, de zon leek niet te bestaan, evenals wolken. Plotseling, ook zonder enige verandering in de lucht sloeg de zee over. De rustig kabbelende golven werden groter en sloegen schuimend kapot tegen het strand. Snel liep ik nog wat naar achteren, geschrokken door de spontane verandering.
‘Wees niet bang.’ Klonk een krakende stem uit het niets. Een koude rilling liep over mijn rug terwijl mijn hart sneller klopte. Nog wat liep ik naar achteren, nu stond ik precies tussen de zee en het bos in. Langzaam steeg er een blik gezicht uit de klotsende golven omhoog. Haar haar was blond met een groene tint. Haar ogen evenals groen en haar scherpe, spierwitte tanden waren zichtbaar tussen haar bleke lippen door. Nog een stukje kwam ze boven water en reikte haar hand uit naar mij. De witte vingers waren ongelooflijk lang evenals haar nagel die in een scherpe punt waren gevormd. Toen ze mijn lijkbleke gezicht zat herhaalde ze nogmaals met een stroperige, krakende stem.
‘Wees niet bang, ik ben een Haliae.’

Citaat:

Het einde van...Hoofdstuk 5.
Ik deed mijn best een antwoord te bedenken, en zodra ik mijn droge mond opende kwamen er geen woorden uit.
‘Een zeenimf.’ Antwoordde ze, alsof ze mijn gedachten lezen kon. ‘Kom maar hier.’ Sprak haar angstaanjagende stem. Bang keek ik haar maar aan, te bang om weg te rennen. Als versteent bleef ik maar staan, ik leek wel gek.
‘N-nee,’ Klonk er uit mijn trillende lippen, erg standvastig zou het niet geklonken hebben.
‘Ik doe je niets, ik wil je helpen. Ik zal je de prachtige wereld der zeeën tonen.’ Haar krakende stem was mierzoet nu, verleidelijk. Langzaam deed ik een paar stappen dichterbij, zodat ik haar nog beter kon bekijken.
‘Goedzo, nog een klein stukje, en de zee zal zich aan je openbaren.’ Ze zei het liefelijk, maar de mysterie en het angstaanjagende bleef. Stokstijf stil bleef ik staan, zwijgend en in tweestrijd verwikkeld. Ze leek mij vast te houden, al was ze zo een vijf meter van mij verwijdert. Haar ogen hielde mij hier, trokken mij naar haar toe. Maar ik verzette me, ik vertrouwde het niet. Ik probeerde mij los te rukken uit wat mij vast hield, uit haar blik. Maar ik kon mij in geen mogelijkheid bewegen en als ik het probeerde kwam ik langzaam dichterbij. Haar scherpe witte tanden glommen, de storm bleef te keer gaan. Hoger en hoger kwamen de golven, maar ze had er geen erger in. Ze leek ervan te genieten. Koortsig probeerde ik naar een oplossing te zoeken, maar mijn hersenen leken overspoeld door angst. Waarom was ik hier ooit naartoe gegaan, zuchtte ik. Maar een redding kon ik bedenken, ik haalde diep adem en ging rechtop staan, mijn voeten stevig op de grond.
‘Nee, ik g niet met je mee.’ Mijn stem was schor en zacht, maar ik sprak duidelijk. ‘Ga weg.’ Riep ik er nog achteraan. Hierop wende ik mijn blik af, het ging moeizaam maar door mijn plotse woorden had ik haar even verzwakt. Het lukte, en zodra ik mijn blik op de grond richtte voelde ik de constante druk van mij af vallen. De Haliae gaf een ijzige gil van woede. Snel draaide ik me om en rende terug naar het bos. Eenmaal verstopt tussen de bomen kon ik het niet laten nog even naar de zee te gluren. Daar zag ik haar weg zwemmen, en in de verte staken nog twee andere hoofden van nimfen boven het water uit. De zee kalmeerde en langzaam werden de golven weer rustig, ik ademde eens diep in en begaf mij verder het bos in.
Na mijn besluit terug te keren naar de open plek kwam ik er met een schok achter dat mijn richtingsgevoel compleet was verdwenen. Ik had geen enkel idee waar ik van gekomen was, welke kant ik op moest om terug te gaan. Ik liep een stukje, hopend op een herkenningspunt maar alles leek anders. Geschrokken draaide ik mij om en wilde terug naar de zee lopen. Misschien was ik het verkeerde pad ingelopen. Maar tot mijn verbijstering had ik geen idee waar de zee moest zijn. Ik liep een paar meter, draaide me om en liep toch de andere richting uit. Nee, dit kon niet waar zijn, zuchtte ik. Angstig keek ik om mij heen terwijl ik besefte wat dit betekende. Alleen in een wereld die ik niet kende, vol wezens, vol gevaren. Ik droomde. Dat was enkel wat ik kon besluiten, dit was een benarde situatie.
‘Volg je ziel.’ Klonk een stem uit het niets, ik draaide me om in de richting waar hij vandaan moest komen.
‘Je hoeft hier de weg niet te kennen, de richting te weten,’ Nu leek de stem van de andere kant te komen, weer draaide ik mij om.
‘Je hoeft enkel de stem van je ziel te volgen.’ Nu leek hij van rechts te komen, ik tuurde in die richting, maar er was niks te zien.
‘Daar heb je niks voor nodig, enkel je hart.’ Weer kwam de stem ergens anders vandaan, ik wachtte op verduidelijking maar dat kwam niet, het bos was weer omhult in stilte.
Bang ging ik zitten aan de kant van het pad. Ik was bang, zo bang dat mijn lichaam slap voelde. Ik had geen idee waar ik heen moest, wat ik moest doen. Het voelde alsof ik gevangen zat in een droom, alles was onwerkelijk en wazig. Maar dit was geen droom, de besluiten die ik nam lagen van veel dingen af, van mijn leven. Ik kon nu niet roekeloos ronddwalen en vertrouwen op het idee dat ik wakker werd. Nee, dit was echt, ik zou niet wakker worden, ik zou sterven. Ik moest een strategie bedenken om te overleven, om terug te keren. Maar hoe, hoe kon ik hier overleven. Ik zag alles niet meer zitten, ik maakte me zo klein mogelijk en vouwde mijn binnen op zodat ik mijn hoofd er tegenaan kon leggen en mijn armen om mijn knieën heen. Het gevoel dat door mijn aderen stroomde was eenzaamheid. Het liefst bleef ik zitten tot mijn einde. Maar iets in mijn lichaam deed mij opstaan en verder lopen. Ik kon het niet tegenhouden, een soort warme tinteling kroop langzaam in elk plekje van mijn lichaam, hoop. Waar het vandaan kwam, wist ik niet. Maar hier kon veel, was ik nu al achter gekomen. De tijden waren verandert, ik moest verder met de voorbereiding dat alles mogelijk was. Alles. En zo zwierf ik door het bos, vertrouwend op mijn ziel.
Bomen, het leek niet op te houden. Niks leek bekend, alles leek anders. Zonder enige idee waar ik was of heen ging zwierf ik door het gekke bos. Soms stond ik even stil om te luisteren als ik rare geluiden om mij heen hoorde. Stiekem hoopte ik Darfin weer tegen te komen. Ik dacht aan hoe hij zijn stevige armen om mijn lichaam had geslagen en zijn wisselt, mysterieus karakter. Spottend lachte ik naar mezelf. Het was een kleine elf, waarschijnlijk bestond hij geeneens en was het enkel een creatie van mijn fantasie. Misschien werd ik wel gek. Maar gek of niet, ik kon onmogelijk van hem houden. En bij deze gedachten zette ik hem voorgoed uit mijn hoofd. Toch verlangde ik naar hem, of Ryan. Ik wilde het eenzame gevoel verjagen, zij gaven mij ook een veiliger gevoel. Maar nee, ze leken verdwenen.
Een felle steek in mijn zij, mijn buikpijn werd steeds erger. Ik kwam bijna niet meer vooruit, geen idee hoe lang ik gelopen had. Nog eens steek deed mij ineen krimpen en het duurde even voordat ik besefte waar ze vandaan kwamen, honger. Een nieuwe angst drong mijn lichaam binnen, maar deze kon ik snel verjagen toen ik me besefte dat mijn rugzak nog steeds om mijn schouders hing. Ik zakte neer tegen een dikke boom aan en begon te kijken wat ik mee had genomen. Door de spanning was ik al die tijd vergeten te eten en drinken. Zelfs mijn rugzak was ik vergeten. Snel pakte ik een stuk brood wat ik gulzig naar binnen werkte. Besef van plaats was hier niet, maar het begrip tijd leek hier ook onbekend te zijn. Zodra ik mijn buik wat gevuld had en een paar slokjes water genomen had kwam een volgende behoefte omhoog, slapen. Toch stond ik op om door te lopen, ik wist niet of er een nacht zou aanbreken. En al zou die komen of niet, het was veel te gevaarlijk om hier ergens in de bossen te gaan liggen.
Aan de rechterkant resen bergtoppen boven de hoge herfstbomen uit. Langzaam leek het woud dunner te worden en zag ik steeds meer van de open, wolkeloze lucht. Steeds meer contrasten met de aarde en de plek waar ik nu was beland vielen mij op, zo ook de altijd wolkeloze hemel. Het duurde even tot ik de laatste bomen passeerde en op een prachtig veld aan kwam. Aan de rechterkant torende de bergen uit tot aan de hemel. De rest van het landschap bestond uit een heuvelig veld met halflang gras. Hier en daar groeide wat grote loofbomen en verspreid over het landschap waren fel gekleurde groepjes kleine bloemen. Het was toch weer merkwaardig, elk grassprietje leek volmaakt groen, elk bloemetje zat vol kleur. Geen landschap op aarde had kleurrijker kunnen zijn dan dit. Langs de voet van de berg liep ik door het gras dat mijn benen zachtjes kriebelden. Het leek betoverend, even, heel even leken mijn vreselijke gedachten te smelten of weg te vliegen terwijl ik genoot van de betovering die het landschap mij schonk. Even voelde mijn lichaam ligt aan, alsof ik vleugels kreeg en weg kon vliegen in de zachte wind die bries. Heel even maar, en de zorgen vlogen terug, alsof het een boemerang was geweest die zich tegen de bergen aan terugkaatste en even hard weer terugkwam.
Een bosrand doemde achter de heuvel die ik op was geklommen op. Vlug liep ik de heuvel weer af, richting het bos. Benieuwt welk avontuur zich nu voor mij zou openen. Het was nog een kleine vlek in de verte, maar ik liep er vastbesloten heen. Kippenvel bedekte mijn armen, het werd kouder en de lucht veranderde. Opgelucht keek ik om mij heen. Werd het eindelijk avond! Ik gaapte, ik zou toch het risico moeten nemen. Ik wist niet hoelang ik nog op deze gekke plek moest blijven, maar slapen moest ik wel. Ik liep nu meer naar rechts, richting de bergen en hoopte daar een beschutte plek te vinden. Vermoeit kwam ik steeds hoger op de met gras bedekte heuvels die langzaam overliepen in gebergte. Ik liep rustig aan, en genoot van het fantastische landschap om mij heen. Er liep een klein, smal paatje die ik volgde, steeds hoger en hoger. Langzaam ging de heuvel over in gesteente dat warm en stevig aanvoelde onder mijn vermoeide voeten. Het paatje slingerde langzaam omhoog en ik besloot nog een stukje door te lopen en vervolgens een verscholen plek tussen de rotsen te zoeken. De natuur was prachtig, felgekleurde bloemen waren ook hier te vinden. Sommige bloemen plukte ik en zo vormde ze gaande weg een vol boeketje die heerlijk geurde. De kou leek hier minder te zijn dan beneden, en ook de lucht was niet meer donker. Verbaast keek ik om mij heen, maar ik was te moe voor vragen en angsten. En zo vond ik na even zoeken een plekje tussen verschillende bergplanten half verscholen tussen een paar rotsen. Hier kon mijn vermoeide lichaam rusten. Nog even keek ik naar het prachtige landschap dat voor mij uit strekte maar het duurde niet lang tot ik in een diepe slaap viel, ondanks het licht dat de bergen omhulden.