Bokt.nl

Citaat:

Op dat moment zie ik uit mijn ooghoek een bekend gezicht dichterbij komen. Een lang en donker figuur baande zijn weg naar onze tafel. ‘Wie is dat?’ vroeg Deborah, duidelijk geïnteresseerd. Ik richtte me langzaam op en keek hem recht in het gezicht. Als dat Luciano Trovatelle niet was. ‘Mevrouw Stiller,’ begroette hij me met een buiginkje. Ik knikte beleefd terug, en probeerde niet triomfantelijk te kijken. ‘Meneer Trotavelle. Dit zijn mijn vriendinnen, Deborah, Ginger en Georgina.’ Terwijl ik dat zei wees ik ze een voor een aan. ‘Leuk jullie te ontmoeten, dames,’ en ook voor hen boog hij weer even, ‘jullie vriendin is me te slim afgeweest, wisten jullie dat al?’ De meiden schudden wezenloos hun hoofd. Nogal onder de indruk van Luciano, kennelijk. Ik kon het begrijpen, hij was erg knap, maar dat karakter.. Nee. ‘Ze heeft mijn klant afgepakt,’ melde hij met een grimas. Ik wilde mijn mond protesterend openen, maar hij hield zijn hand omhoog. ‘Nee,’ vervolgde hij, ‘dat heb je heel slim gedaan, maar je snapt dat ik het niet echt plezierig vond. Maar goed. Zand erover?’ Hij lachte een oogverblinde lach vol perfect witte tanden. Ik keek echter argwanend, maar Deborah stootte me afkeurend aan. ‘Oké,’ mompelde ik wat ongemeend en pakte zijn hand aan. Ik voelde hoe zijn duim over mijn hand streek en trok hem dan ook snel terug. ‘Zin in een dansje?’ vroeg hij alsnog, en hij stak zijn hand uitnodigend uit. Weer met zo’n idioot buiginkje. Ik wilde nee antwoorden, maar weer was Deborah me te slim af. ‘Natuurlijk wil ze dat,’ grijnsde ze naar de lange Italiaan en ze duwde me ruw omhoog. ‘Au,’ piepte ik zachtjes en keek hulpeloos achterom, maar mijn vriendinnen zaten daar alleen maar met een stralende glimlach op ieders gezicht. Dus pakte ik zijn hand maar aan.
‘Ik ben niet zo slecht als het lijkt, weet je,’ fluisterde Luciano in mijn oor toen we op de dansvloer stonden. ‘Ja, ja,’ grinnikte ik, ‘natuurlijk niet.’ Ik moest toegeven dat Luciano een goede danser was. Zijn Italiaanse roots hadden hem soepele heupen gegeven die me vakkundig over de dansvloer leiden. En dat terwijl ik helemaal geen danser was. Maar gelukkig was de muziek in deze bar altijd fijn en daarom verleidde deze me toch dikwijls tot een dansje. ‘Ben je racistisch?’ vroeg Luciano plotseling. Ik keek hem verbaasd aan. ‘Eh, nee?’ ‘Ja, misschien was dat de reden dat je me niet mocht, omdat ik Italiaans ben.’ Wat dacht hij wel niet? Jammer genoeg keek hij er nog aardig oprecht bij ook. ‘Je hebt veel van die mensen hoor,’ sterkte hij zijn argument aan. ‘Dat zal best,’ begon ik, ‘maar daar hoor ik niet bij. Ik dacht juist dat elke Amerikaanse vrouw droomde van een ‘Italian lover.’ Ik schoot in de lach. Hij kreeg verdachte pretlichtjes in zijn ogen. ‘Jij ook?’ Ik trok mijn wenkbrauwen hoog op, terwijl hij steeds dichterbij kwam dansen. ‘Nee hoor, ik ben meer benieuwd naar een Duitse lover. Die schijnen ook heel bijzonder te zijn.’ Ik probeerde het heel serieus te zeggen, maar ik wist dat er een grijns op mijn gezicht te lezen was. ‘Ik geloof er niets van,’ fluisterde hij in mijn oor, terwijl hij achter me was komen staan. Serieus? Werd ik nu versiert door de zowel de artiest als zijn ex-manager? Het moest niet gekker worden. Toch danste ik mee op het ritme van de muziek, dicht tegen hem aan. Het ging eigenlijk vanzelf, muziek als deze werkte altijd een beetje hypnotiserend, alsof je stond in een rokerig Cubaans café vol zweterige lijven en sterke drank. ‘Ik moet zo terug,’ hijgde ik een beetje door de warmte en de zekere spanning, ‘ik ben hier met vriendinnen.’ Als reactie legde hij zijn wang tegen mijn wang. ‘Weet je zeker dat dat is wat je wilt?’ fluisterde hij terwijl zijn handen hun weg op mijn lichaam vonden en het, zo mogelijk, nog dichter tegen hem aandrukte. ‘Ik denk het,’ fluisterde ik zwakjes, meegenomen in het moment. Ik vergat bijna dat dit de arrogante manager was die ik onlangs had ontmoet, op geld en productie belust. We stonden ver naar achteren op de dansvloer, dus gelukkig konden mijn vriendinnen ons niet zien. Zeker niet nu ik zijn lippen in mijn nek voelde. Maar ergens had ik de kracht niet om hem weg te duwen. Het voelde goed om door een man aangeraakt te worden en me gewild te voelen, na al die maanden vol gevoelens van afwijzing en eenzaamheid.
‘Wil je nog steeds weg,’ fluisterde hij weer toen ik niets meer gezegd had. Zijn bewegingen werden steeds sensueler, en ik wist dat hij me probeerde te verleiden met zijn danskunsten. Maar moest je sommige dingen ook niet gewoon over je heen laten komen? ‘Neu,’ antwoordde ik zwakjes. Terwijl onze lichamen op de muziek bewogen en zijn mond steeds brutaler werd, vergat ik even alles om me heen. Al mijn zorgen, mijn werk, Jason, alles was even weg. Zelfs Michael, die me al weken bezig hield, verdween even uit mijn hoofd. En zo ook het feit dat Luciano Trovatelle een gladjakker was. Dat vond ik vanavond niet zo erg.
Toen het ene nummer overging naar het andere en er een korte stilte viel draaide Luciano me naar zich toe. ‘Mag je me nog steeds niet?’ Ik grijnsde. ‘Qua karakter?’ Hij knikte. ‘Niet perse, nee.’ Hij klapte lachend in zijn handen. ‘Je bent wel een volhoudertje hè?’ Ik pakte zijn handen vast en legde ze om mijn middel. Hij keek me enigszins verbaast aan. ‘Je bent een fijne danser,’ lachte ik, ‘en om met je te dansen hoef ik je toch niet te mogen?’ ‘Waar,’ knikte hij. ‘Maar heb je er ooit aangedacht dat ik een ander persoon ben op het werk dan privé? Jij toch ook wel?’ Ik legde mijn vinger plagerig op zijn neus. ‘Daar heb ik aan gedacht, ja. Maar ik hou ook wel van mannen die eerlijk zijn op de werkvloer. Ik hou niet zo van die snelle mannetjes. Pardon,’ herstelde ik me, ‘mannetjes die denken dat ze snel zijn.’ Hij sloeg zijn hoofd lachend achterover en schudde daarna zijn hoofd. ‘Kunnen we stoppen met praten?’ riep hij. ‘Alsjeblieft!’ lachte ik. Luciano trok me weer dicht tegen zich aan, zo dicht zelfs dat zijn neus bijna de mijne raakte. Hij keek me uitdagend aan, met weer die onbetrouwbare twinkeling in zijn ogen. Zijn lippen reikten uit naar de mijne en voor ik het wist, merkte ik dat zijn tong net zo kundig was als zijn heupen dat waren.

Citaat:

Met een bonkend hoofd werd ik wakker, zonder in eerste instantie mijn ogen te openen. Wat was er gisteravond ook alweer allemaal gebeurt? O ja, we hadden een vriendinnenavond! Ik had zeker weer te veel gedronken, grinnikte in mezelf, daarom voelde ik me zo beroerd. Ik had het koud, dus ik sloeg de dekens wat verder over me heen, maar ik voelde dat ik door iets belemmerd werd om nog meer te kunnen pakken. Al snel maakte ik connectie in mijn hoofd, en er ging een schok door mijn lijf. Er lag iemand naast me. Bang om mijn ogen te openen hield ik ze juist stijf dichtgeknepen en probeerde ik door de verschrikkelijke hoofdpijn heen orde in mijn gedachten te scheppen. Rustig blijven. Wat was er gisteravond nog meer gebeurt? Als donderslag schoot een gezicht door mijn hoofd. O nee. Luciano Trovatelle. Ik was toch niet.. nee. Dat zou ik nooit doen toch? Mijn vriendinnen zouden me toch wel tegengehouden hebben? Op dat moment herinnerde ik me weer een enthousiaste Deborah, die me zo’n beetje de armen van Luciano in duwde. Een grote kans dus dat ze dat niet gedaan hebben.
Maar wat was er gebeurt op de dansvloer? We hadden fijn gedanst, kon ik me herinneren, hij had soepele, Italiaanse heupen. Ik had me veel te veel laten gaan, wist ik nu en ik voelde mijn wangen gloeien, hoewel ik mijn ogen nog steeds stijf dichtgeknepen had. We hadden gezoend. Ja, dat hadden we. Bij de herinnering aan zijn heupen en tong begon ik me nog veel meer lichaamsdelen te herinneren. Te veel lichaamsdelen. Ik sloeg mijn handen tegen mijn dichte ogen. Het was een feit, zei ik in mezelf, ik was met Luciano Trovatelle, de arrogante ex-manager van mijn cliënt naar bed geweest. Wat gênant.
Met nog steeds mijn handen voor mijn gezicht opende ik voorzichtig mijn ogen. Au, licht. Langzaam keek ik door het spleetje van mijn ogen, waar een luxe kamer voor me verscheen. Oké, duidelijk niet mijn huis. Ik draaide me langzaam om, bang om hem wakker te maken, en keek recht in het slapende gezicht van Luciano. oliebol. Gelukkig lagen we niet al te dicht op elkaar en had hij zijn deken goed omgeslagen, want als ik niets aan had.. had hij dat ook niet. Ik hoopte maar dat hij niet wakker zou worden, want straks wilde hij nog gaan voor een tweede ronde. Ik walgde niet meteen bij het idee, maar de zelfvoldane grijns op zijn gezicht wilde ik absoluut niet meemaken. Langzaam rolde ik mezelf weer om richting de zijkant van het bed en rolde net zo ver totdat ik op het randje lag. Al zoekende zette ik mijn been naast het bed en wipte er bijna geruisloos uit. Als hij nu maar niet wakker werd, dacht ik paniekerig, want ik stond op dat moment volledig naakt in de kamer. Hoe gênant, herhaalde ik nog maar een keer. Zo snel mogelijk raapte ik mijn kleren van de grond en trok ik alles aan. Gelukkig had ik geen strakke broek aan, anders had ik eerst op de grond moeten gaan liggen om hem dicht te krijgen. Jurkjes waren het beste voor potentiële dronken avondjes, dat moest ik onthouden. Nu nog mijn tasje. Ik rommelde tussen zijn kleren, die duidelijk gehaast waren uitgetrokken, ik kreeg meteen een flashback, maar kon hem niet vinden. oliebol, oliebol! Ik keek snel onder het bed en in het nachtkastje, maar ook daar niet. De woonkamer! , dacht ik ineens, en ik sloop richting de deur.
Voorzichtiger dan voorzichtig draaide ik de knop om en stapte uit de slaapkamer. Heel zacht trok ik de deur dicht, maar er was wel een zekere klik te horen. Even was ik muisstil, bang dat hij wakker was geworden. Gelukkig, niets te horen. Ik vervolgde mijn weg door het onbekende huis en het viel me op hoe modern en mooi alles was ingericht. Niet gelijk mijn smaak, maar toch, het was stijlvol. In de woonkamer aangekomen, controleerde ik de stoelen, de banken, de tafel en zelfs de vloer, maar ook hier lag hij niet. ‘oliebol!’ vloekte ik binnensmonds. Plotseling hoorde ik een zacht, maar duidelijk hoorbaar geluid uit de gang komen. Stijf van de zenuwen sloop ik richting gang en keek om het hoekje van de gang. Er bewoog inderdaad duidelijk iets, maar het was geen mens. Het was een kat. Opgelucht haalde ik adem, en zette mijn tocht voort richting de keuken. Ook de hele keuken onderzocht ik grondig, maar ook daar was niets te vinden. ‘oliebol,’ mompelde ik maar weer eens en besloot dan maar zonder tas te vertrekken. Ik had elk vertrek bekeken, zelfs de badkamer. Voordat ik het huis verliet keek ik nog even op de klok. Elf uur ’s ochtends, op een zondag. Ik wilde niet eens weten hoe laat we waren gaan slapen, want ik sliep anders nooit zo lang uit.
Ik opende deur naar buiten, en voelde plotseling iets langs mijn benen. Ik keek verschrikt naar beneden, maar zag dat het de kat weer was. ‘Hé maatje,’ fluisterde ik, ‘heb je honger?’ Die arme kat kreeg normaal gesproken vast al om een uur of acht eten en had nu het gevoel dat hij aan het verhongeren was. Met een zucht liep ik terug naar de keuken en pakte het bakje en het pak brokjes wat ik op het aanrecht had zien staan. Ik schudde wat van de brokjes in het bakje, toen ik plotseling een dof geluid hoorde. Het geluid van iemand die zijn bed uitkwam. ‘oliebol!’ vloekte ik alweer en zette het bakje snel voor de kat neer en sloop terug naar de deur. Net toen ik de deurknop omgedraaid had en letterlijk naar buiten was gesprongen, hoorde ik de deurknop van de slaapkamer omdraaien. Snel trok ik de deur dicht en sprintte ik naar de lift. Gelukkig liep er net een meisje de lift in en kon ik mezelf nog net op tijd tussen de sluitende deuren door persen. ‘Ook naar beneden?’ vroeg ik aan het meisje, die me nogal beduusd aan zat te kijken. Ik wilde niet eens weten hoe ik eruit zag.

Citaat:

Woedend klopte ik op de deur van Deborah’s appartement. ‘Deborah!’ riep ik, ‘doe verdomme die deur open!’ Langzaam hoorde ik twee paar sloffende voeten dichterbij komen en ook een zacht gekreun kon ik van achter de deur onderscheiden. De deur werd moeizaam opengeduwd. Even vergat ik dat ik boos was en barstte in lachen uit. Die zag er nog slechter uit dan ik, en ik had van een winkelraam vernomen dat het niet al te best met me gesteld was. ‘Wat zie jij er uit!’ hikte ik en wees tegelijkertijd naar haar anders zo prachtige bos haar, dat nu eerder aangezien kon worden voor een bos stro. Haar ogen hield ze half dichtgeknepen als bescherming tegen het felle licht en haar lijf stond erbij alsof de geest het verlaten had. Arme Deborah. ‘Net alsof jij er zo lekker uit ziet,’ gromde ze, maar ze hield de deur wat verder voor me open. Ik herinnerde me plotseling weer waarom ik hier was gekomen, en ging met een beschuldigend vingertje voor haar staan. ‘Ben jij niet iets vergeten gisteravond?’ vroeg ik met een ietwat dreigende ondertoon. Verbaasd staarde me ze aan. ‘Niet dat ik weet, hoezo?’ Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. ‘Dus je vind dat je gisteravond alles hebt gedaan wat je moest doen?’ Nu wat onzekerder knikte ze langzaam haar hoofd, waaraan ik kon zien dat ze gisteravond probeerde door te nemen zoals ik dat vanochtend had gedaan.
Terwijl ik stampvoetend toekeek, begonnen haar ogen ineens te glinsteren. ‘De knappe, lange Italiaan?’ grinnikte ze. ‘Ik herinner me nog dat je met hem verdwenen bent. Vertel, hoe was het?’ Ze keek me oprecht nieuwsgierig aan, geen flauw benul van de spijt die mijn lichaam en hoofd vulde. ‘Nou, ik ben dus bij hem gebleven vannacht,’ blies ik nijdig tussen mijn lippen door. Deborah keek me bezorgd aan, nog steeds niet beseffend dat ik boos op haar was. ‘Maar lieverd, dat geeft toch niet? Ik vind het juist heel goed! Die Luciano was een hele knappe man, een prima type voor zo’n nachtje plezier. Dit was precies wat je nodig had.’ Ze begon met haar wenkbrauwen te wiebelen. ‘En, hoe was ie?’ ‘Hoe was ie?’ schreeuwde ik tegen haar, ‘Hoe was ie? Ik zal je eens vertellen hoe hij was! Dit had nooit, maar dan ook nooit moeten gebeuren! Luciano loopt rond in hetzelfde wereldje rond als ik, dus je zal begrijpen dat ik dit nog jaren met horen. Daarbij ligt ergens in zijn appartement ook nog mijn tas, want die kon ik niet vinden toen ik er wegsloop vanochtend!’ Ik stopte even om ademhalen, Deborah te beduusd om al te reageren. ‘Waarom hebben jullie dit laten gebeuren? Geld die code niet voor mij, dat we elkaar in dronken toestand bij mannen weghouden? Het lijkt er in ieder geval niet op!’ Ik ademde even diep uit en probeerde mezelf te kalmeren. Ik wist wel dat ik ook de woede naar mezelf toe op Deborah afreageerde, maar ergens vond ik dat niet zo gek. Vriendinnen deden elkaar dit toch niet aan?
Ondertussen stond Deborah er nogal verloren bij. ‘So-rry, Anna,’ hakkelde ze, ‘we dachten gewoon dat dit precies was wat je nodig had: een fijne nacht met een lekkere vent. Je weet wel, om eindelijk die Jason uit je hoofd te zetten. We dachten dat het geen kwaad kon..’ Bij het horen van de verontschuldigende woorden van mijn vriendin en het zien van de hopeloze blik in haar ogen ebde al mijn boosheid in één klap weg. ‘Ik weet het en ik had niet zo overdreven moeten reageren,’ zei ik zacht, ‘ maar alsjeblieft, hou me voortaan weg bij mannen wanneer ik niet meer in staat ben voor mezelf te beslissen.’ Een klein lachje gleed over mijn gezicht. ‘En behalve dat ik me nooit meer in zijn buurt kan vertonen, was de nacht zo slecht nog niet..’ Deborah keek quasi verbaasd. ‘O?’ Ik knikte lacherig. ‘Ja, ik krijg af en toe wat flashbacks.’ Met weer die nieuwsgierige blik in haar ogen trok ze me mee naar de bank. ‘Vertel mij eens wat je over Italië hebt geleerd!’

De dagen die daarop volgden kwam ik erachter dat het leven zonder mobiel of creditcard in New York zo goed als onmogelijk was. Zowel George als mijn vriendkring waren er niet echt van gecharmeerd dat ik niet te bereiken was, wat al tot een aantal ruzietjes had geleid. ‘Wees niet zo laf, en haal die verdomde telefoon op,’ had Ginger me gezegd. En ik had besloten dat ik dat nu maar eens moest doen, aangezien ik mijn creditcard tijdens het shoppen ook nogal gemist had.
Met een droge mond en enigszins bevende handjes draaide ik het nummer van mijn mobiel op mijn huistelefoon. Hij ging over. Het telefoonsnoer om mijn vingers draaiend, bedacht ik me bij ieder extra piepje dat hij de telefoon misschien wel helemaal niet had. Misschien lag het ding wel ergens bij de gevonden voorwerpen. Plotseling werden de piepjes onderbroken. ‘Ik wist wel dat je me uiteindelijk zou gaan bellen,’ klonk een veels te geamuseerde Luciano. Ik krapte nerveus aan Pancakes oor, wat de nukkige kater wel kon waarderen. Spinnend draaide hij zich op zijn rug. ‘Een drukbezette vrouw zoals ik heeft nu eenmaal haar telefoon nodig,’ antwoordde ik op neutrale toon. Ik zou me niet laten opfokken. ‘Nou drukbezet ben je, want die telefoon gaat maar en gaat maar. Wie is George, als ik het vragen mag?’ Ik snoof ongeduldig. ‘Mijn baas, Luciano. Maar genoeg geluld. Waar spreken we af?’ Ik kon Luciano bijna voldaan zien glimlachen aan de andere kant van de lijn. ‘De bar van het St. Regis?’ ‘Acht uur, en geen minuut later. Neem de hele inhoud van de tas mee, graag. En ook de tas zelf. Ik was namelijk niet van plan om nog vaker met je af te spreken.’ Luciano liet een spottend lachje horen. ‘Daar heb ik niet zo’n slap excuus voor nodig. Maar toch bedankt voor het idee.’ Verontwaardigt door zijn arrogantie legde ik de hoorn direct op de haak. Hij irriteerde me mateloos.

Citaat:

Ik had besloten om weer eens de metro te nemen richting het St. Regis, een van de bekendste hotels van de stad. Het bleef toch een van mijn favoriete manieren van reizen in New York, al gebruikte ik het lang niet meer zo veel als ik in mijn studententijd had gedaan. Wat ik precies heerlijk vond aan deze stinkende, zweterige, krappe reis door het donker? De metro was voor mij een reflectie van het leven in New York. Ja, ik weet dat het leven in New York op deze manier niet erg aantrekkelijk klonk, maar ik bedoelde de drukte, de chaos, de snelheid, de mensen. Dat was iets wat soms ook moeilijk bij te benen en verwarrend was, maar tegelijkertijd ook weer heel interessant en spannend. In de metro vond ik het namelijk heerlijk om naar mensen te kijken. Het was een soort vliegveld, maar dan in het klein. Zo veel verschillende mensen, in alle kleuren, geuren en maten met allemaal verschillende bestemmingen. Ik kon er dan ook geen genoeg van krijgen om te fantaseren over de levens van deze mensen.
Het was aardig druk in de metro, maar je had altijd de mensen die liever stonden, dus had ik toch nog een plekje. Ik had me casual gekleed in een oude, maar goedzittende spijkerbroek met een mooie witte zijden bloes die ik had opgeleukt met een kort colbertje van suède en wat lange zilveren kettingen. Het meest trots was ik toch op de schattige, lage bruine laarsjes in dezelfde kleur en stof als het colbertje. Ze hadden een klein hakje, waar ik heerlijk op liep. Beter als op gympen, wat mij betreft. Ik wilde er goed uit zien, maar tegelijkertijd ook niet te. Ik wilde natuurlijk geen verwachtingen oproepen bij Luciano. Nu ik weer nuchter was, dacht ik er hoofdschuddend achterna.
Tijdens de reis, die niet al te lang zou gaan duren, keek ik weer eens nieuwsgierig om me heen. Ik bestudeerde een vrouw met een dikke buik, die op zo’n gezonde manier straalde zoals alleen zwangere vrouwen dat deden. Natuurlijk zag ik ook haar wallen en haar dikke enkels, maar haar mooie zachtroze wangen en warme ogen vertelden dat ze gelukkig was met haar toestand. Ik stelde me een lieve zorgzame man voor, een beetje zoals Khalid, die op dit moment thuis voor haar kookte. Dat idee maakte me gelukkig voor haar, al wist ik natuurlijk totaal niet hoe de situatie in werkelijkheid was. Ik hoopte dat ik goed zat met mijn gedachten. Voor de rest was de coupé gevuld met zakenmannen, hongerig en moe, kinderen in schooluniformen en nog veel meer mensen die niet perse tot een categorie te benoemen waren.
Het voertuig stopte en de deuren schoten open. Door hun haastige opening waarschuwde ze de mensen op te letten: ‘we gaan net zo snel en onverwacht weer dicht!’ Ik grinnikte bij de gedachte dat deuren konden waarschuwen, al waren het natuurlijk mensen die achter dat soort ideeën hadden gezeten. Toen de deuren al hun waarschuwingssignalen afgaven en al dicht wilde schieten, gleed er nog snel een slanke jongeman tussen de deuren door. Ik herkende hem onmiddellijk, dus kroop wat dichter in mijn jas om mijn anonimiteit te behouden. Nerveus voelde ik hoe mijn hart in mijn keel begon te kloppen. Onzin, sprak ik mezelf streng toe: waarschijnlijk herkent hij je niet eens.
Door mijn innerlijke conversatie had ik niet eens doorgehad dat een man van zeker boven de zeventig met een afkeurende blik in zijn ogen op me neerkeek. Hij snoof even, en bleef aanhoudend met zijn voet op de grond tikken. Ik zuchtte even diep, en voelde mijn wangen rood worden. ‘Wilt u misschien zitten, meneer?’ vroeg ik vriendelijk. Op zijn gezicht verscheen een zelfvoldane glimlach en hij merkte op ‘hoe snel en attent ik daarmee was geweest’. Ik stond snel op, en pakte een van de stangen in de open ruimte beet. Mijn evenwicht was nou eenmaal niet fantastisch, dus zelfs na jaren ervaring had ik nog steeds moeite om op de been te blijven. Ik was van plan strak voorruit te blijven kijken, maar ik besloot dat ik de verleiding niet kon weerstaan. Als een voortvluchtige keek ik over de opgetrokken kraag van mijn trenchcoat. Recht in de ogen van een lachende Michael. ‘Hallo daar,’ grinnikte hij, wat betekende dat hij me waarschijnlijk ook al vanaf het begin opgemerkt had. Hij moest een spion zijn, hoe kon hij anders alles zo onopgemerkt doen? Ik merkte dat ik hem nog steeds aan zat te staren, zonder een woord te zeggen. ‘Jij weer?’ herstelde ik mezelf. Zijn ogen schitterden van plezier, want hij merkte best dat hij me nerveus maakte. ‘Dat kan ik ook tegen jou zeggen, dame.’ Ik knikte instemmend, niet wetend wat ik moest zeggen. ‘Voor wie heb jij je zo opgedoft?’ vroeg hij nieuwsgierig, met een schuin lachje. Ik keek hem verbaasd aan. ‘Opgedoft? Ik draag verdorie een spijkerbroek!’ Hij hield nu ook zijn hoofd schuin en hing zijn lichaam iets naar achteren om me beter te kunnen bekijken. ‘Wel een hele strakke. En ik had het ook meer over die zachte bloes.’ Hij keek me goedkeurend aan. Niet op een schreeuwerige, onbeleefde manier, maar juist heel subtiel en vleiend. Ik voelde mijn wangen weer rood worden en plukte ietwat onzeker aan mijn blouse. Iets wat niet echt wat voor mij was, want al was ik ook niet de spontaanste persoon van het land, ik was ook zeker niet verlegen. Verre van zelfs. Wat deed die vreemde man toch met me? Op dat moment voelde ik hoe twee vingers mijn kin zacht omhoog duwden. ‘Je wordt toch niet meteen verlegen van een half compliment?’ zei hij zacht, met een lachende ondertoon. Zijn ogen twinkelden nog steeds. Hij zag er de lol wel van in. Inmiddels was zijn gezicht zo dicht bij het mijne dat ik zijn warme adem in mijn gezicht voelde. Het viel me op dat terwijl hij de vorige keer gladgeschoren was, hij nu een beginnend stoppelbaardje had staan. Ik knipperde onschuldig met mijn wimpers en keek naar boven. Het werkte zeker in zijn voordeel. Ik zag aan zijn uitdrukking dat het geflirt met mijn ogen ook in mijn voordeel had gewerkt. ‘Valt wel mee,’ zei ik nog als late reactie op het mondelinge gesprek. ‘Je zakenpartner al gevonden?’ Het was zijn beurt om te knikken. Tot mijn verrassing zette hij niet zijn serieuze gezicht op, iets wat hij de vorige keer wel had gedaan toen ik over werk was begonnen. ‘Ja, we waren elkaar uiteindelijk misgelopen. Maar het is allemaal goed gekomen.’ Hij liet wel duidelijk merken dat daarmee het onderwerp voor hem afgedaan was. ‘Maar wat doe jij ’s avonds als jonge, aantrekkelijke vrouw in de metro?’ grapte hij. Ik snoof, quasiverontwaardigd. ‘Ik kan heel goed voor mezelf zorgen hoor,’ zei ik zelfvoldaan. De glimlach op zijn gezicht werd uitbundiger. ‘Daar twijfel ik geen moment aan.’ Ik lachte tevreden naar hem en keek naar zijn kleding, deze keer meer casual. Hij droeg een mooie lichtblauwe bloes en een beigeachtige katoenen broek, beiden duidelijk van goede winkels afkomstig. Zijn leren schoenen waren cognac van kleur en hadden een mooie vorm, heel chique. Een goede outfit voor het werk. Ik wist dat er nu een goedkeurende glans in mijn ogen moest staan, en hij keek dan ook naar me of hij heel goed wist wat ik aan het doen was. ‘Goedgekeurd?’ grinnikte hij. Ik stak mijn duim op, met een Tell Sell glimlach op mijn gezicht. ‘Jij bent me er eentje, Anna,’ zei hij en heel kort legde hij zijn hand even langs mijn wang. Daarna liet hij hem weer langs zijn lichaam zakken, alsof hij er nooit was geweest. Deze keer bleef ik hem aanstaren, en het voelde of zijn blauwe ogen met de mijne versmolten.
Wetend dat het volgende halte de mijne was, vroeg ik hem bijna ademloos of ik we elkaar nog eens zouden zien. Ik wist niet wat het tussen Michael en mij was, maar als we samen waren kwam er een soort elektrische lading tussen ons in te hangen, die me prikkelde en naar hem deed verlangen. En dat terwijl ik hem nauwelijks kende, zeg maar gerust niet kende. De metro kwam bijna tot stilstand, en terwijl we elkaar nog steeds zo intens aanstaarden gaf hij me mijn antwoord: ‘Ik heb zo’n idee van wel’. En totaal onverwacht drukte hij zijn lippen in een overvolle metro tegen de mijne. Heel zacht, heel teder en zonder enkele dwang. Beduusdheid ging snel over in gelukzalige acceptatie en ik beantwoorde zijn kus met een zachtheid die ik niet van mezelf kende. Onze lichamen stonden in die luttele seconden dicht tegen elkaar aan, en ik voelde hoe zijn warmte in de mijne overging. Het was verbazingwekkend hoe intens zo’n kleine, maar grootse kus kon zijn. Ik was zo opgenomen in de kus van Michael dat ik niet eens merkte dat de deuren zich openden. Voordat ik het besefte waren zijn lippen verwijderd van de mijne, en toen ik mijn ogen opende waren de deuren alweer gesloten.