Bokt.nl

Danielle_ schreef:

haha Ik schrijf het stuk van Abbigail meestal dus waarschijnlijk komt het daardoor. Goed dat je het zag

Citaat:

Casey

Kwaad blijf ik doorlopen ook al heb ik inmiddels geen idee meer van waar ik ben. Ik wil naar de kapper, mijn haar moet geknipt. Hoe raar het ook is, het lijkt op dit moment wel of mijn leven daarvan afhangt. Ik heb geen idee hoelang ik inmiddels al aan het lopen ben. Al een hele tijd volg ik in ieder geval een weg waar geen einde aan lijkt komen. Bij iedere flauwe bocht die ik zie, hoop ik op een verandering. Als is het alleen al verandering van omgeving. Ik wilde dit vervloekte bos uit. Weg bij al die krioelende beestjes, want als ik ergens een hekel aan heb ik is dat het wel. Het is niet zo dat ik er bang voor ben, maar ik blijk iedere keer weer heel lekker bloed te hebben en insecten zijn gewoon vies. Mijn blik is nog altijd voor mij uitgericht, ook al kan ik niet veel zien. Het is intussen aarde donker om mij heen geworden, de enige richtlijn voor mij is de weg. Tenminste iets van beschaving hier, denk ik sarcastisch. Wat denken die freaks wel niet! Ze kunnen mij niet zomaar overal heen slepen. Ik weet dat ze mij allemaal uitlachen achter mijn rug om. ‘Moet ze weer zeuren over haar nagels en haar.’ ‘Och help straks wordt ze vies.’ Intussen beginnen er tranen over mijn wangen te rollen. Ik moet alles accepteren en respecteren wat hun verlangen, maar heb ik helemaal geen rechten. Heb ik geen recht op een beetje respect. Nee, het enige wat ik krijg is een neerbuigende blik, alsof ik een of andere gestoorde gek ben. Al voel ik mij zo onderhand wel. Mijn hele ritme, alles wat ik ooit had is gewoon verdwenen. In een nacht is mijn strikte leventje uit elkaar gerukt. Ze lachen mij uit dat ik nu naar de kapper gaan. Midden in de nacht, alleen, zonder ook maar de weg te kennen. Ze snappen de waarde mijn haar niet voor mij. Natuurlijk heb ik ze dat ook nooit verteld. Met mijn vingers glijd ik door mijn blond, krullende lokken heen. Toen ik nog heel jong was, is er ooit een keer kauwgom in mijn haar gekomen. Het was onmogelijk om de troep eruit te krijgen, dus ben ik mijn moeder naar de kapper gegaan. Hier konden ze ook maar weinig doen en hebben het helemaal kort geknipt Op school schaamde ik mij kapot voor mijn kort haar en heb die tijd altijd met een petje opgelopen, totdat mijn haar weer tot mijn schouders reikte. Daarna heb ik het lang laten groeien en nu hangt het halverwege mijn rug. Als een blonde, stevige waterval van haar. Haar waar ik onwijs trots op ben. Na die kauwgomactie ben ik verandert. Vroeger maakte mijn haar niets uit en zwarte vingers was niet meer als normaal. Maar daarna ben ik mij op mijn uiterlijk gaan richten. Ik besefte dat ik toen een lelijk eendje was en wilde dat veranderen. Op de basisschool heb ik mijn reputatie van lelijk eendje nooit af kunnen doen, maar toen ik naar de middelbare school ging veranderde alles. We verhuisden en ik durfde eindelijk mijn haar weer los te doen. De eerste keer naar school was ik zo zenuwachtig, zo bang dat mensen mij zouden uitlachen. Dit gebeurde echter niet, daarin tegen werd ik juist onwijs populair. Nooit heb ik nog met iemand over mijn verleden gepraat. Niemand zal ooit weten hoe ik vroeger was. Alleen mijn ouders natuurlijk, of pleegouders. Wat het ook mogen zijn. Ik zucht een keertje diep en ben nog in gedachten als ik achter mij ineens het geluid hoor van een auto. Verschrikt kijk ik achterom en zie ik de verte de lichten van een auto snel dichterbij komen. Even wil ik blijven staan en vragen om een lift, maar dan bekruipt mij een angstig gevoel. Straks is het een of ander vreemd persoon. Snel vlieg ik het bos in en verstop mij tussen de struiken. Gespannen probeer ik doodstil te blijven zitten. De auto rijd voorbij en zodra hij voorbij komt, herken ik hem. Die auto stond op het terrein bij het hoofdgebouw. Meteen ren ik de bosjes uit en spring de weg op. Natuurlijk ben ik te laat en ik zie hoe de twee rode lampjes steeds verder van mij verwijderd raken. Ik kan mijzelf wel een schop verkopen. Hoe dom kan ik zijn! De hele tijd heb ik een lange weg gevolgd, dus waar zou de auto anders vandaan kunnen komen! Het is natuurlijk Justin die naar mij op zoek is gegaan. Ik zucht een keertje diep. Nou ja, misschien dat ik hem op de terugweg nog eens tegenkom. Een ding is zeker, ik ga in de goede richting! Zwijgend loop ik weer verder, al ben ik mij nu veel meer bewuste van de donkere nacht om mij heen. Het geeft mij een benauwend gevoel en ik hou er flink de pas in. Dan hoor ik achter mij weer een auto aankomen. Geschrokken kijk ik om, maar besef dan dat Justin of Nathaniel moet zijn. Ik moet niet dezelfde fout maken als net. Rustig ga ik aan de kant staan en ben blij als ik zie dat de auto afremt. Het raampje wordt naar beneden gedaan en met een glimlach buk ik, om Nathaniel of Justin te begroeten. In de hoop dat ze niet te kwaad zijn. Ik schrik echter als ik een wildvreemde achter het stuur zie zitten. “Kan ik je helpen?” vraagt de man vriendelijk. Toch trekken mijn nekharen overeind, ook al lijkt het toch een aardige man. “Nee, ik denk het niet, toch bedankt.” Zeg ik vriendelijk. “Waar moet je naartoe?” “Naar het dichtstbijzijnde stadje.” “Ik kan je wel een lift geven, daar ga ik toch ook naartoe.” Zegt de man. Even kijk ik om mij heen en twijfel of ik op de man zijn aanbod in moet gaan. Nathaniel en Justin hadden gezegd dat de stad een behoorlijk eind weg was. Ik kijk nog eens naar de man en ondanks dat ik mij niet helemaal op mijn gemak voel, kan ik niets verkeerds aan hem ontdekken. “Ja graag.” Hak ik uiteindelijk toch de knoop maar door. Snel stap ik in de auto en ga naast de man zitten. Hij glimlacht even naar mij en opnieuw schieten mijn nekharen recht overeind. Ergens begin ik te twijfelen of ik er wel verstandig aan heb gedaan om in te stappen.

Abbigail

'Jullie kunnen de pot op. Stomme lui, wat denken ze wel niet? Doe dit, doe dat. Oh en je ouders zijn ook niet je echte ouders. Dat kan echt niet waar zijn. Die foto's dan waarop ik sta? Dat is toch echt in hun armen, de geboorte kaart met precies alles erop en eraan. Dat kan echt niet gelogen zijn. En dan dat domme verhaal over jullie worden spionnentjes, yeah right, wij gaan de wereld redden.' Ik doe even superman na en roep 'Superman, ehh Women!' Gefrustreerd loop ik in gedachten verder in het donker. Eerst de weg naar links, dan recht dan gewoon maar rechtdoor. Zonder erover na te denken volg ik een bordje dat blijkbaar richting een meer wijst. Soms loop ik door een open plek, maar meestal wordt ik omringd door bomen.

Bij het meer aangekomen blijf ik even kijken. In het donker ziet het er zo gaaf uit! Het water is rustig, en vlak boven het water hangt mist, een mysterieuze mist. Hier zouden verscheidenen verhalen gemaakt kunnen worden, misschien leeft hier ook wel een groot beest in het water, net zoals in het meer van lognes!
Dan wordt ik opgeschrikt uit mijn gedachtes. Weet ik eigenlijk hoe ik terug moet komen? Ach, ik zie het wel. Ik zoek een plekje bij een boom op en leun er tegenaan. De gedachtes over mijn ouders blijven maar terug komen. Ouders of pleegouders? Ik weet nog dat ze huilden toen ik die ochtend wegging, net of ik ze een hele tijd niet meer zouden zien. Wisten ze het dan toch echt? Waarom zeiden ze het niet gewoon...? Waarom werd ik op zo'n brute manier meegenomen? Zijn die mensen wat ze zeggen? Moet ik er gewoon vandoor gaan? Weet ik dan wel wat ik moet doen? Zouden ze me weer vinden? Ik voel even aan mijn ketting, de ketting zou mij antwoorden geven herinner ik mij opeens van het videoboodschap. Hoe dan?

Na een tijdje sta ik op en klop ik het zand van mijn broek. Oke, ik weet wat ik ga doen. Voorlopig zal ik blijven luisteren, als ik de kans ervoor krijg ga ik wel weg. Maar als eerste ga ik uitzoeken wat mijn ouders bedoelen met mijn ketting.
Maar nu eerst, waar moet ik heen? “Links” mompel ik. “Of nee, toch rechts. Of... nee rechts dat weet ik zeker.” Ik loop het rechterpad in. Al snel kom ik erachter dat ik niet goed gekozen heb, eigenlijk weet ik de hele weg terug niet meer. Fronsend kijk ik welke kant ik op moet bij een splitsing. “Waarom heb ik niet opgelet?!” Roep ik boos in het donker. Dan, eigenwijs dat ik ben zak ik midden op de splitsing op de grond. Zittend kan ik vast beter nadenken!

Hoe ben ik hierin verzeilt geraakt? Hoe zit het met mijn ouders? Hoelang is het geleden dat ik ze gezien heb? Nee, ik moet hier niet aan denken. Dan komt het echt niet goed. Het komt wel goed, echt. Ik zie ze vast gauw wel weer. En Nathaniël en Jason zijn ook niet zo heel erg. Het valt allemaal wel mee…
Zoals gewoonlijk probeer ik mijn emoties weg te drukken. Maar hoe hard ik het ook probeer… Het lukt niet. Ik voel tranen opkomen en nogmaals probeer ik ze te onderdrukken door positieve gedachten. Maar dan komt alles eruit. Alle onzekerheid die ik heb. De gedachten dat ik mijn ouders misschien nooit meer zie. Het idee dat ik voorlopig niemand heb om echte gesprekken te houden. Diepe gesprekken, dingen waarmee ik zit. Ik kan dit niet. Ik hou mijn handen voor mijn gezicht en laat alles eruit komen.

Ik weet niet hoelang ik er al zit, maar wat ik weet is dat het mij wel oplucht. Even haal ik diep adem en kom dan langzaam overeind. Ondertussen veeg ik mijn tranen weg. Ik kijk even goed om mij heen en merk dat het nog best fris is. En donker. Vroeger, thuis was ik er nooit zo bang voor. Ik kende alles door en door en als ik een geluid hoorde wist ik meteen waar het vandaan kwam. Maar nu lijkt alles anders.
Dan hoor ik geritsel. Snel draai ik mij om, vanwaar het geluid komt. “Wie is dat?” Roep ik richting het geluid. “Ik heb de zwarte band hoor.” Lieg ik. “Ik ben het, Nathaniël.” Opgelucht haal ik adem. Hij weet vast de weg en ik hoef niet net te doen of ik de zwarte band heb. Langzaam zie ik hem uit het donker tevoorschijn komen. “De zwarte band?” Vragend kijkt hij me aan. Ik zie de twinkeling in zijn ogen en meteen word ik opstandig. “Ja.” Arrogant kijk ik hem aan. “O ja? Laat eens zien wat je kan?” Uitdagend komt hij op mij aflopen. Lekker is dat, wat moet ik nu? “Ik doe niet aan zinloos geweld…” Voordat mijn zin afgelopen is, lig ik op de grond. “En bedankt hè.” Boos kijk ik hem aan. Eerst mij beledigen en dingen opdragen en nu gooi me om de grond. Lekker ben je.” “Weet ik. Sorry maar ik kon het niet laten. Waarom moet je nou altijd doen of je alles kan? Ik weet heus wel dat dit niet zo is hoor. En bovendien hoef je mij niets te bewijzen…” Boem. “Ouch” Ik grinnik. “Moet dat nou? Weer proberen jezelf te bewijzen.” Gaat hij serieus verder. Hier heb ik dus geen zin in. Ik ga mij toch zeker niet openstellen aan hem, pff. Ontwijkend geef ik antwoord: “Je vroeg er gewoon om.” “Dat is waar.” Hij krabbelt overeind en steekt zijn hand naar mij uit. Ik pak hem dankbaar aan en klop daarna het zand van mijn kleding. “Kom we gaan terug.” Nathaniël loopt al vooruit. Opeens bedenk ik mij weer waarom ik in eerste instantie ben weggelopen. “Nee.” Hij draait zich om en ik zie dat hij geërgerd is. “Waarom doen vrouwen nou altijd zo moeilijk?”
“Ga je weer? Jullie lopen ons gewoon belachelijk te maken. Jullie hebben nog altijd ons weggehaald. En zo ver ik weet deed jij dat met een lach. Dat doen jullie constant. Ooit wel eens bedacht hoe ik mij moet voelen?” Vragend kijk ik hem aan. “Ik deed het met een lach, omdat ik je niet bang wilde maken. Iedereen deed zo serieus. Ik wist niet hoe ik mij moest gedragen. Ik vind het belachelijk dat het zo ging. Als het aan mij lag werd alles verteld. Maar ik ben de baas niet. Ik moest je trainen, omdat je anders een vent van 40 zou krijgen. Ze wilde iemand die meer van je leeftijd zou zijn, zodat we elkaar zouden begrijpen. Ik moest mee, omdat ik je ging trainen en ze wilden dat ik je vanaf het begin meemaakte. En vanaf het begin ga je tegen alles in. Je maakt het jezelf 10x moeilijker. Waarom?”
Weer voel ik dat er tranen opkomen. Nu niet. Niet weer. Echt als ik een keer begin…. Ja hoor, daar zijn ze. Fijn, heel fijn! Ik bijt op mijn lip en draai me weer om, de tranen wegvegend. Ik voel dat Nathaniël mij aankijkt. “Kom. We zijn bijna thuis. Je liep op het verkeerde pad. Het is hier donker en ontzettend koud. Ga alsjeblieft mee naar binnen. Daar praten we wel verder, oké?” Ik knik en loop naar Nathaniël toe, waarna we samen verder lopen richting het huisje. Het was inderdaad niet zo ver en we staan dan ook binnen 5 minuten voor de deur. Ondertussen ben ik weer wat afgekoeld. Al voel ik mij wel ontzettend stom. Gewoon op 5 minuten afstand ergens gaan zitten janken.

Binnen ga ik op de bank zitten, terwijl Nathaniël koffie en thee zet. Het is binnen heerlijk warm en ik kom weer helemaal tot rust.