Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-11-13 20:21

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 25-11-13 20:21

een superleuk stuk!
Als je het niet erg vind hier nog een verbeterpuntje

Blozend trek ik het grote shirt over mijn hoofd en doe ik de flanellen broek aan. De kleren zijn een paar maten te grote, (te groot)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-11-13 20:34

Geplaatst door de TopicStarter : 25-11-13 20:34

kionasuppie schreef:
een superleuk stuk!
Als je het niet erg vind hier nog een verbeterpuntje

Blozend trek ik het grote shirt over mijn hoofd en doe ik de flanellen broek aan. De kleren zijn een paar maten te grote, (te groot)

Tuurlijk vind ik dat niet erg, weet je toch! Dankje!

**Geplaatst**: 25-11-13 20:48

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 25-11-13 20:48

Weer super geschreven!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-11-13 21:14

Re: [VER] Run Away

Geplaatst door de TopicStarter : 25-11-13 21:14

Bedankt MelissaV

Zit nu op 900 woorden, het gaat niet heel lang duren voor het volgende upje deze keer

**Geplaatst**: 25-11-13 21:31

Geplaatst: 25-11-13 21:31

wow spannend zeg!
het ligt misschien aan mij, maar ik dacht even dat ze seks zouden hebben :')

**Geplaatst**: 25-11-13 21:34

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 25-11-13 21:34

Spannend upje zeg!

Hahah merrylegs, dat dacht ik ook heel eventjes ja

**Geplaatst**: 25-11-13 22:55

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 25-11-13 22:55

woww ^^ wat een super stuk weer!!

je blijft me verbazen

**Geplaatst**: 26-11-13 11:58

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 26-11-13 11:58

Super! Kom maar op met dat volgende uppie!

**Geplaatst**: 26-11-13 14:19

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 26-11-13 14:19

Ge-wel-dig!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-11-13 17:05

Geplaatst door de TopicStarter : 26-11-13 17:05

merrylegs schreef:
wow spannend zeg!
het ligt misschien aan mij, maar ik dacht even dat ze seks zouden hebben

Niet alles loopt altijd zoals je verwacht :))

_roodvos_ schreef:
Super! Kom maar op met dat volgende uppie!

‘Waarom heb ik haar laten gaan?’ Klinkt het nog eens, wanhopig. Ik herken dat gevoel. Zachtjes loop ik naar hem toe, het doet me te veel pijn om hem zo achter te laten. Ik leg mijn hand op zijn schouder ‘Nog niet.’ Fluister ik zacht. Langzaam draait hij zich om, en kijkt me verbaasd aan. Hij valt in mijn armen, drukt me stevig tegen zich aan. Even laat hij los, zijn prachtige bruine ogen kijken me aan. ‘Sorry.’ Stamel ik zacht, tranen stromen over mijn wangen, en over de zijne. ‘Ik wil niet dat je weg gaat.’ Zegt hij zacht, kwetsbaar. Ik heb hem nog niet zo gezien. ‘Weet ik.’ Zucht ik. ‘Ik wil jou ook niet kwijt, maar het is beter. Echt.’ Hij schud zijn hoofd. ‘Nee ik praat ze wel om en..’ Verder komt hij niet, ik zoen hem. Ik wil niet dat hij verder praat. ‘Pas goed op jezelf’ Fluister ik. Ik kijk hem nog een keer aan en loop dan de kamer uit. ‘Lieke wacht!’ Hoor ik hem achter me roepen. Maar ik wacht niet, snel loop ik de trap af. Ik wil niet nog eens omkijken, bang dat ik niet meer durf. Er komen nog steeds stemmen uit de woonkamer. Dit keer is Tim duidelijk te horen. ‘Bedankt voor alles!’ Fluister ik bijna onhoorbaar. Vanaf nu af aan zal het weer rustig zijn hier, hoop ik. Ik leg mijn hand op de koude deurklink en druk hem naar beneden. De buitenlucht voelt fris aan, ik haal diep adem en laat de frisse lucht mijn longen binnen stromen. Ik ben niet bang meer, Helena komt me maar halen als dat is wat ze wil. Half joggend loop ik over het terrein en zoek dekking achter de bomen. Net zoals diegene met de zaklamp deed. Dit deel van het terrein is vanuit de kamer te zien. En dat is wel het laatste wat ik wil. Ik vraag me af hoe laat het is, misschien had ik even op de klok moeten kijken. De maan geeft genoeg licht om de weg naar de stal te kunnen vinden. Voorzichtig open ik de zware deur van de stal. Het is donker binnen, erg donker. De geur van vers hooi dringt mijn neus binnen. Dan bedenk ik me dat de paarden helemaal niet binnen staan, ik wil me omdraaien maar precies op dat moment voel ik mijn hoofd licht worden. Even doorzetten, commandeer ik mezelf. Maar ik kan niet doorzetten, voor ik het weet zit ik op grond. De grond om me heen lijkt te draaien. Ik sluit mijn ogen en zie iets flitsen. Ik hoor een stem, en bekende stem. Ik kan niet plaatsen van wie het is. Mijn broek word nat van de natte stalvloer. Vlammen, overal. Vìnur die met zijn halster vast zit aan de boxwand, bloed stroomt langs zijn been. Hij probeert zich los te slaan, maar het lukt niet, hij zit alleen maar erger vast. En dan weer die stem. ‘Waar ben je? Schiet op!’ Angst, nog meer angst. Ik zie een vrouw in de box naast Vìnur. ‘Helena, neem Vìnur!’ En dan zie ik het, mijn moeder. Haar ogen staan bang, ze kijken de box in en ik zie haar twijfelen. Ze loopt door. Een schelle hinnik klinkt door de stal en ik hoor een nog een stem. ‘Opschieten! Laat dat paard.’ Ik zie haar in het vuur verdwijnen. Vonken springen in het rond. Een balk valt naar beneden, het vuur slaat over op het droge stro. Overal om het paard heen is vuur. Langzaam zakken de beelden weg, ik wil weten hoe het verder gaat, maar ze zijn verdwenen. Ik open mijn ogen en probeer te gaan staan. Het lukt. De stal is nog altijd leeg. Ik weet niet wat ik nu moet, Helena kent Vìnur. Ze kent hem, en Ruben misschien ook wel. Ik ben heus niet de enige met geheimen. Wat maakt het ook nog uit, ik ga weg hier, dus het maakt niet uit wat er gebeurt is. Probeer ik mezelf wijs te maken, maar ik weet dat ik mezelf alleen maar voor lieg. Dat ik moet weten wat er gebeurt is. Mijn hart klopt in mijn keel, ik probeer me de beelden te herinneren. Was het hier? In deze stal? In gedachten verzonken loop ik richting het weiland van Vìnur. Douw zorgt voor kleine glinsterende waterdruppeltjes op het hout van het hek. Even kan de rest van de wereld me niks schelen, ik zet me af en spring over het hek. Flinke pijn in mijn zij is het gevolg, maar het maakt me niks. Vìnur staat tussen Napoliano en nog twee andere paarden in. Hij houd zijn omgeving goed in de gaten terwijl de rest kalm staat te slapen. Zacht neurie ik een liedje, zijn wollige oren draaien zich nieuwsgierig mijn kant op. Langzaam komt hij naar me toe gelopen. Hij drukt zijn zachte neus in mijn handen en briest zacht. ‘Hallo jongen.’ Fluister ik. Voorzichtig strijk ik met mijn vingers door zijn lange, warrige manen. Zonder dat ik het door heb lopen de tranen over mijn wangen, ze druppen van mijn gezicht op de grond en op Vìnurs bruine haren. Zijn diepbruine ogen kijken me even aan. Mijn hand glijd over zijn warme nek. ‘Ik moet gaan vriend’ Zucht ik zacht. De beelden van zonet vliegen weer door mijn gedachten. Ik strijk met mijn vingertoppen over zijn knieën op zoek naar littekens. Niks. Zou het dan toch allemaal nep zijn? Of is het gewoon goed genezen? Ook op het andere been kan ik geen littekens herkennen. Ik verberg mijn hoofd even in zijn lange manen. ‘Bedankt Finn’ Fluister ik. Nog een keer aai ik hem over zijn neus terwijl ik zacht het liedje waar hij naar luistert neurie en dan draai ik me om. Zonder nog achterom te kijken ga ik op pad.

Het is kouder dan ik gedacht had. De kou maakt mijn vingers bijna onbeweegbaar. De lucht lijkt gelukkig al lichter te worden en ik vraag me af hoe laat het is. Ik zak neer op een boomstronk op even uit te rusten. Mijn keel is droog en ik ben moe. Waar moet ik water vandaan halen? Dom van me dat ik daar een paar uur geleden niet om gedacht heb. Kort sluit ik mijn ogen en denk na over vernacht. De stronk begint gevaarlijk te kraken en besluit dat ik beter verder kan lopen. Het is nog zeker een uur lopen naar het noorden. Ik trek mijn rits nog iets verder omhoog tegen de gure wind. De bomen lijken hier zoveel op elkaar dat ik het verschil bijna niet meer zie. Soms vraag ik me af of ik wel goed loop, maar het maakt toch niet uit, terug kan ik niet meer. Steeds sneller loop ik verder, mijn voeten bewegen onder mijn lichaam zonder dat ik het merkt. Ochtend mist zorgt er voor dat ik maar een paar meter kan kijken. Het is stil, ik hoor alleen mijn eigen ademhaling en het neer komen van mijn voeten op het harde bospad. Mijn voeten beginnen pijn te doen, maar ik loop door. Zacht zing ik een liedje, het liedje wat ik ook voor Vìnur zong. Mijn stem word meegenomen door de wind. De wind die om dit moment misschien ook in mijn buurt waait. Waar zou Helena zijn? Zou ze me gevolgd hebben? Het zou me niks verbazen. Ik denk aan Vìnur, aan hoe ik afscheid van hem nam, maar ook aan de beelden die ik in de stal zag. Misschien verklaart dat waarom Helena hem kon vangen? Ik hoor een geluid achter me, het klinkt als hoefgetrappel. Misschien verbeeld ik het me ook maar. Ik draai me om, maar de mist belemmerd mijn zicht. Mijn oren logen niet, in de verte zie ik een schim op een paard aankomen. Het komt met een rotvaart op me af. Snel verschuil ik me achter een dikke boom. Het paard neemt tempo terug en het dier gaat over in een rustig draf. Dan besef ik me dat het niet zomaar een paard is, het is Vìnur en Ruben zit op zijn rug. Langzaam kom ik achter de boom vandaan. ‘Wat doe jij nou hier?’ Vraag ik hem verbaast. Zijn blik staatminder verbaasd als de mijne, misschien had hij me al gezien. Ik kon hem immers ook al zien. ‘Ik weet dat je niet wil dat ik je volg, maar zonder vervoer en eten kom je niet heel ver.’ Antwoord hij kort af, maar ik zie aan zijn gezicht dat hij het moeilijk heeft. ‘Nee.’ Stamel ik schaapachtig. Hij drukt me de teugels in handen en stapt af. Hoe hard mijn hoofd ook roept dat ik het niet moet doen, kan ik de neiging om hem te zoenen niet weerstaan. Daar staan we dan, net als gistermiddag. Is dat echt nog maar 24 uur geleden? Het voelt zoveel langer. ‘Weten je ouders dat je weg bent?’ Vraag ik zacht. Hij knikt. ‘Eigenlijk kom ik je Finn brengen.’ Zegt hij zacht. ‘Finn brengen?’ Vraag ik zacht. Hij knikt nogmaals. ‘Maar ik kan niet eens rijden.’ Zucht ik. ‘Ik wel’ Is het antwoord.

Ik hoop dat het niet te veel tegenvalt en dat er wat onduidelijkheden opgehelderd zijn.

**Geplaatst**: 26-11-13 17:08

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 26-11-13 17:08

Het valt zeker niet tegen!
Ben zo benieuwd hoe het verder gaat!

**Geplaatst**: 26-11-13 17:09

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 26-11-13 17:09

leukieleukie!

**Geplaatst**: 26-11-13 17:31

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 26-11-13 17:31

Weer super, heel benieuwd hoe het verhaal verder gaat!

**Geplaatst**: 26-11-13 17:35

Geplaatst: 26-11-13 17:35

Superleuk!

Echt heel spannend ook

**Geplaatst**: 26-11-13 21:53

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 26-11-13 21:53

O heerlijk stuk voor t slapen gaan! Dank je!

**Geplaatst**: 26-11-13 22:19

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 26-11-13 22:19

wouwie

spannend

**Geplaatst**: 26-11-13 22:57

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 26-11-13 22:57

*stille meelezer* jij kan echt heel goed schrijven

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-11-13 16:03

Re: [VER] Run Away

Geplaatst door de TopicStarter : 27-11-13 16:03

Bedankt allemaal!

**Geplaatst**: 27-11-13 18:58

Geplaatst: 27-11-13 18:58

hannah41 schreef:
kionasuppie schreef:
een superleuk stuk!
Als je het niet erg vind hier nog een verbeterpuntje

Blozend trek ik het grote shirt over mijn hoofd en doe ik de flanellen broek aan. De kleren zijn een paar maten te grote, (te groot)

Tuurlijk vind ik dat niet erg, weet je toch! Dankje!

dat jij het niet erg vind weet ik

maar misschien kwam het voor andere raar over dat ik je na (bijna) elke post verbeter hahaah dus ik denk ik zet het erbij

**Geplaatst**: 27-11-13 19:37

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 27-11-13 19:37

pfwoe best ingewikkeld met die beelden :')

ben echt HEEEEL benieuw hoe dit afloopt !

**Geplaatst**: 27-11-13 20:58

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 27-11-13 20:58

spannend! ik vindt het echt een geweldig verhaal! $*\o/*$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-12-13 18:46

Geplaatst door de TopicStarter : 10-12-13 18:46

Upjee $*\o/*$

Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Wil je mee dan?’ Hij knikt twijfelend. ‘Weet je het zeker? En je ouders dan? En de paarden? En hoe wil je voor Finn zorgen?’ Duizenden vragen dolen rond in mijn hoofd. Ik zie aan zijn gezicht dat hij daar allang over nagedacht heeft. ‘Mijn oom woont aan de grens, daar kunnen we heen rijden. Ik heb geld mee voor eten voor Finn en voor ons.’ Antwoord hij langzaam. Zijn ogen toveren een glimlach op mijn gezicht. ‘Maar als je liever alleen gaat is dat ook goed.’ Zegt hij langzaam. Snel schud ik mijn hoofd, ik wil niet liever. ‘Nee tuurlijk niet, graag!’ Ik gok dat mijn mondhoeken inmiddels mijn oren hebben bereikt. Hij geeft me zijn cap aan en pakt Vìnur wat dichter bij het bit vast. ‘Om en om?’ Vraagt hij. Ik knik. Ik zet mijn rechtervoet in de stijgbeugel de slinger mijn been voorzichtig over de rug. Ondanks dat dit natuurlijk niet de eerste keer is dat ik op een paard zit vind ik het toch best spannend. ‘Kom aan Finn’ Zegt Ruben luidt terwijl hij zelf een stap vooruit doet. Het dier treed braaf aan. Ik voel zijn lichaam onder me bewegen en leg mijn koude handen onder de manen. Mijn vingers beginnen te tintelen en langzaam aan krijg ik er iets mee vertrouwen in. Ruben heeft zich zo te zien goed voorbereid op de kou, dikke handschoenen houden zijn handen warm. ‘Pak de teugels zelf maar vast hoor!’ Knikt hij. Voorzichtig sluit ik mijn handen om de teugels net zoals ik Nel dat een paar dagen geleden zag doen. Ontspannen laat ik mijn handen meevieren. Vìnurs oortjes bewegen nieuwsgierig in alle richtingen. ‘Waar zijn we nu eigenlijk?’ Vraag ik zacht. ‘In het bos.’ Antwoord hij triomfantelijk. Ik kijk hem lachend aan en zucht. ‘Ik weet niet precies hoe het hier heet, maar we moeten deze weg volgen tot we bij een kruispunt komen.’ Ik knik begrijpend ‘Is dat nog ver?’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Wat is ver? Nog zo’n 2 km tot dat kruispunt.’ Is het antwoord. ‘Ruben? Wat zeiden je ouders dat je me ging zoeken?’ Vurig hoop ik ze geen gezeur over mij hebben gehad. Hij haalt zijn schouders nogmaals op, ik zie hem nadenken. Hij kijkt me even aan en richt zijn blik daarna op de grond. ‘Ik heb gezegd dat we samen naar oom Jan gaan.’ Verbaasd kijk ik op. Ik baal dat hij liegt om mij, maar tegerlijkertijd ben is ik blij dat hij dit voor me over heeft. ‘Weet je zeker dat je dit wilt Ruben? Jij kunt nog terug, ik niet.’ Fluister ik zacht. De woorden glijden langzaam over mijn lippen en worden gelijk meegenomen door de wind, maar ik weet zeker dat hij het gehoord heeft.

Zijn houding veranderd even in de jongen die ik een paar uur geleden in Mieke’s kamer zag. Hij zwijgt. ‘Neem Finn mee en rijd terug. Als je opschiet ben je vroeg thuis.’ Dan schud hij zelfverzekerd zijn hoofd ‘Nee, ik laat je niet nog eens gaan, echt niet!’ Ik besluit er maar over op te houden. ‘Wil jij nu even?’ Vraag ik dit keer harder, terwijl ik naar Vìnur knik. ‘Hoeft niet, jij loopt al de hele tijd.’ Kom op zeg, ik ben niet van suiker. Denk ik geirriteerd. ‘Je hoeft me niet te beschermen, als ik het niet aan kon vroeg ik het niet.’ Het komt er directer uit als de bedoeling was. Hij zucht bijna onhoorbaar ‘Sorry.’ Stamel ik zacht. Ik moet het ook altijd verpesten. De lucht voor me kleurt licht oranje, dunne zonnestralen vallen over het pad en verlichten de dikke mist die langzaam wegtrekt. ‘Kom, stap op.’ Ik laat me van Vìnurs rug glijden. Hij vermijd mijn blik en stapt op. Mijn hand maakt langzame bewegingen over de paardenhals. Vìnurs warme adem veroorzaakt dampwolkjes in de lucht, de opkomende zon zorgt voor een gouden randje om zijn sillouet. De takjes op de grond kraken terwijl hij een van zijn hoeven verzet. Ruben gaat langzaam zitten en legt zijn benen tegen de buik. Het dier stapt direct weg en ik loop langzaam naast hem mee. ‘Het is stil, te stil. De bomen om ons heen krijgen alweer groene knoppen en sommige staan al in bloei. Vìnur bekijkt zijn omgeving schichtig. Zijn lang bruine manen waaien af en toe licht op door de wind. Ik kijk Ruben even aan en wend mijn blik daarna af. Mij gedachten dwalen af naar de beelden die ik zag ik de stal. Zou Ruben er bij geweest zijn? Of weet hij net zo weinig als ik? De jongen die schreeuwde, zou hij zomaar kunnen zijn. Hij is misschien wel de enige die het verhaal af kan maken, als de beelden niet van zelf verder gaan teminste. Het liefst zou ik hem gewoon vragen wat hij er van af weet, maar ik wil het niet nog meer verpesten als ik al gedaan heb. Dus besluit ik om er nog maar even mee te wachten. ‘Over morgen moeten we weer naar school hè Ruub? Ik ben toch al zo goed als geschorst, maar jij..’ ‘School kan ik een jaar later ook wel weer oppakken.’ Zegt hij met de twijfel in zijn stem. ‘Heb je geen leuke klas dan?’ Vraag ik zacht om het gesprek op gang te houden. Hij wacht even met antwoorden, alsof hij er over na moet denken. ‘Weet ik niet.’ Antwoord hij dan. Ik kijk hem vragend aan. Hij kijkt de andere kant op. Even lijken zijn prachtige ogen te huilen, maar het kan ook schijn zijn geweest. Ineens bedenk ik me dat hij hier natuurlijk nog maar net woont. Dan verteld hij verder ‘Ik kom niet uit de omgeving, mijn vorige huis is opgebrand. We konden niet anders dan verhuizen.’ Ik kijk hem begrijpend aan, zonder dat ik het door heb lopen we steeds sneller. Mijn hersenen draaien op volle touren. Brand, Vìnur, Ruben, Helena, vuur. Zou het dan echt? ‘Hoelang is dat geleden?’ Vraag ik op een zo normaal mogelijke toon. ‘Een jaartje, misschien iets meer.’ Vìnur ploegt voort door het zware zand dat een bospad moet voorstellen. ‘Het is niet dat ik hier nog maar zo kort op school zit, ik kan gewoon geen vrienden meer maken sinds toen.’ Verbaasd kijk ik hem aan. Hij gaat verder zonder me aan te kijken.‘Tuurlijk zijn er altijd wel mensen die bij me staan, maar ze voelen niet als vrienden. Ik zit hier al weer een poosje, maar eigenlijk ken ik niemand echt.’ Als geen ander snap ik wat hij bedoelt, ik dacht altijd dat ik de enige was. ‘Dat herken ik wel. Maar van jou had ik dat nooit verwacht.’ Fluister ik zacht. Hij haalt zijn schouders op. ‘Je bent niet de enige geloof ik.’ Stamelt hij. ‘Nee dat denk ik ook niet, maar niet alles is altijd zoals je het verwacht.’ Hij glimlacht, nep. ’‘Ruilen?’ Knikt hij naar Vìnur. Ik knik en hij stapt vluchtig af. Kalm werp ik me in het zadel.

Het begint ondertussen al iets warmer te worden, en de mist is zo goed als verdwenen. Vìnurs hoeven laten diepe afdrukken achter in het stand. Voorzichtig stuur ik het paard een stuk opzij, waar de het zand wat minder mul is. Naast ons klinkt geritsel en Vìnur springt geschrokken op zij. Ik voel mijn grip op het zadel verdwijnen. Snel grijp ik de manen vast, bijna verlies ik mijn evenwicht. Net op tijd drukt Ruben me met zijn arm terug in het zadel. De spanning die ik net ook voelde is weer helemaal terug. ‘Gaat het?’ Vraagt hij geschrokken. Ik knik, maar mijn hart klopt in mijn keel. Mijn vingers klemmen zich stevig om een pluk manen. Vìnurs neusgaten gaan angstig open en dicht als er uit de bosjes een jong hertje gesprongen komt. Ik zucht opgelucht als ik zie dat het maar een hertje is. Het diertje staat een paar meter voor ons even stil en bekijkt ons schichtig met zijn helder bruine ogen. Vìnur beweegt zijn prachtige oortjes richting het beest en kijkt hem nieuwgierig aan. Al gauw schiet het hertje angstig weg, naar de andere kant van de weg en verdwijnt tussen de bomen. Ik vraag me gelijk af wat zo’n jong dier hier alleen doet, zijn prachtige bruine ogen doen me denken aan die van Ruben. Maar ook aan Helena, hoewel ik best ver van huis ben, zal het me niks verbazen als ze ineens uit de bosjes kwam springen. Want ze laat het hier niet bij zitten, dat weet ik zeker. Ze zal hoe dan ook wraak nemen. Ik hoop dat ze me hier voorlopig niet zal vinden. Veel vertrouwen heb ik er niet in, ik weet waar ze toe in staat is. Maar bang ben ik niet echt meer, niet nu. Als me iets aan wil doen komt ze me maar halen ik doe er toch niks tegen. ‘Durf je weer verder?’ Vraagt Ruben, en ik weet niet of het nu voor mij of Vìnur bedoeld is dus knik ik maar. Stil lopen we verder, in mijn hoofd dolen nog duizenden vragen die ik niet durf te stellen. Ik besluit het er toch maar op te wagen. ‘Was jij bij die brand?’ Vraag twijfelend. Hij draait zich scherp om. ‘Wat zei je?’ Zijn stem klinkt niet boos, eerder geschrokken. ‘Of je er bij was?’ Komt er zacht uit mijn mond. Hij staart naar de grond en zwijgt. Misschien was het toch niet zo’n goed idee. Toch vraag ik door. ‘Bij die brand.’ Dit keer kijkt hij me recht vol ongeloof aan. ‘Hoezo?’ Probeert hij op een zo normaal mogelijke toon te zeggen.‘Wees alsjeblieft eerlijk.’ Stamelijk zacht. ‘Ja.’ Zegt hij dan. Ik twijfel sterk. Zal ik open kaart spelen?

**Geplaatst**: 10-12-13 18:56

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 10-12-13 18:56

Mooooii

meeeeeeer

**Geplaatst**: 10-12-13 18:59

Geplaatst: 10-12-13 18:59

waah, spannend!
Wat gaat hij antwoorden? :):)

**Geplaatst**: 10-12-13 22:22

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 10-12-13 22:22

wouw mooi!

ik vind het vooral mooi hoe je de natuur zo omschrijft!!