Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-09-25 14:51

Geplaatst: 14-09-25 14:51

Ik ben zo benieuwd hoe jij hier zelf nu achteraf op terugkijkt. :')

**Geplaatst**: 14-09-25 15:39

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 14-09-25 15:39

Ik snap echt geen reet van hun 'relatie'.

Moest echt hardop lachen om dit stukje:
Hij kijkt me aan met de blik van iemand die niet gewend is aan pushback. Die niet gewend is aan een wereld waarin vrouwen niet gewoon knikken en glimlachen terwijl hun schedel is geplet door een te kleine helm.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-09-25 15:41

Geplaatst door de TopicStarter : 14-09-25 15:41

Gnome schreef:
Ik snap echt geen reet van hun 'relatie'.

Moest echt hardop lachen om dit stukje:
Hij kijkt me aan met de blik van iemand die niet gewend is aan pushback. Die niet gewend is aan een wereld waarin vrouwen niet gewoon knikken en glimlachen terwijl hun schedel is geplet door een te kleine helm.

Geloof me; je bent niet de enige! Mijn moeder zou dit een push en pull-techniek noemen als ze erbij betrokken was O:)

!
Hij weet precies wanneer ik denk: nu is het klaar…

En thanks!

Morgen komt er weer een hele leuke! Vind ik

**Geplaatst**: 14-09-25 16:03

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 14-09-25 16:03

Ik vind dit echt (weer) een pareltje hoor :')

Ook ik snap helemaal niet van hun whatever-relationshit dit ook mag zijn.
Heerlijk dit.
Vooral doorgaan! Ik zit er helemaal in $*\o/*$

**Geplaatst**: 14-09-25 17:49

Geplaatst: 14-09-25 17:49

Ik zit in spanning te wachten op het huwelijksaanzoek

Spoiler:
Het enige aanzoek waarbij huwelijkse voorwaarden worden genoemd }:)

**Geplaatst**: 14-09-25 20:23

Geplaatst: 14-09-25 20:23

Oei. Een relatie waarin iemand zich als mentor ziet ipv als partner. Dan moet je eigenlijk al rennen.

Mijn ex (lang niet zo erg als Tom) zei ooit tegen me “Ik ga je eerst afbreken, zodat ik je erna kan opbouwen”. Hij bedoelde dat toentertijd misschien wel als geintje, maar in de relatie voelde het soms wel zo. Zo van “je bent niet goed genoeg, ik ga je slechte eigenschappen afleren en vervangen voor eigenschappen die mij bevallen”. Dat is volgens mij ook wel wat Tom graag zou doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-09-25 21:07

Geplaatst door de TopicStarter : 14-09-25 21:07

beert schreef:
Oei. Een relatie waarin iemand zich als mentor ziet ipv als partner. Dan moet je eigenlijk al rennen.

Mijn ex (lang niet zo erg als Tom) zei ooit tegen me “Ik ga je eerst afbreken, zodat ik je erna kan opbouwen”. Hij bedoelde dat toentertijd misschien wel als geintje, maar in de relatie voelde het soms wel zo. Zo van “je bent niet goed genoeg, ik ga je slechte eigenschappen afleren en vervangen voor eigenschappen die mij bevallen”. Dat is volgens mij ook wel wat Tom graag zou doen.

Wow. Dit was niet dezelfde?
Hij zei dat ook gewoon (hypothetisch natuurlijk, we verkopen het als fictie O:)

).
Ik moet echt op mijn handen zitten om niet te spoileren.

Maar echt bizar.

Maar hey, hij was dus wel 20 jaar ouder dus ik had tenminste wel een ervaren mentor hahahahaha

**Geplaatst**: 14-09-25 22:16

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 14-09-25 22:16

Haha nee absoluut niet. Ik had het geweten als het om een bodybuilder piloot ging .

**Geplaatst**: 15-09-25 12:35

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 15-09-25 12:35

OMG die man.... jemig...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-25 14:17

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-25 14:17

Let's go!

51.
7 december 2021
Of: Van As The World Turns naar Anger Management in 5 minuten.

Het probleem met parkeren in Miami Beach is niet de afstand tot Lincoln Road. Het probleem is ook niet de parkeertarieven — vergeleken met Amsterdam is het bijna liefdadigheid. Het probleem is wat er gebeurt als andere mensen niet volgens Toms standaarden parkeren. Of bestaan. Of ademen binnen een straal van vijf meter.

In de parkeergarage van Lincoln Road is het complete oorlogsgebied: kerstshoppers in SUV’s die drie vakken tegelijk claimen, toeristen met rolkoffers en Floridians in winterjassen omdat het ‘maar’ 25 graden is. We rijden al een kwartier rondjes in zijn rode Stingray cabriolet. Mijn bovenbenen plakken aan het leer. Tom draagt handschoenen. Niet voor de kou, maar voor de hygiëne van zijn stuur.

Dan stopt er een auto voor ons. De bestuurder wacht geduldig op een parkeerplek die over dertig seconden vrij zal komen als de bestuureer de boodschappen in zijn kofferbak heeft gelegd. Rationeel gedrag. Verstandig zelfs.

Niet volgens Tom. Zijn gezicht doorloopt een kleurenspectrum dat ik nog nooit heb gezien. Van zijn gebruikelijke bruine teint naar een aubergine-achtig paars in drie seconden. Die ader bij zijn slaap begint te kloppen. Ik kan het zien. Horen, bijna.

‘What the fiets is this bitch doing?’ Hij begint te toeteren: een lang, agressief geluid dat waarschijnlijk alle zeekoeien in Biscayne Bay verstoort en zeker alle mensen op het parkeerterrein. ‘MOVE!’
De andere bestuurder hoort het niet. Ramen dicht, airco aan, waarschijnlijk luisterend naar Mariah Carey op de radio.

En dan gebeurt het: Tom gooit zijn deur open en springt uit de auto. Midden op de parkeerplaats, tussen geparkeerde auto's en winkelende gezinnen. Ik zink weg in de passagiersstoel en doe net of ik deze man niet ken. Maar niemand koopt een rode Corvette om onopgemerkt te blijven — dat is het hele punt van zo'n auto.
Even denk ik dat hij de ruit gaat inslaan. ‘MOVE YOUR fiets CAR!’ schreeuwt hij naar het autoraampje. De bestuurder — een vrouw met drie kinderen achterin — kijkt geschrokken. Ik kan me voorstellen dat er nu drie kinderen achterin zitten te huilen.

‘Tom, rustig!’ roep ik. Of nou ja — fluister ik, blijkbaar.
Hij draait zich om. ‘RUSTIG?! Je zegt dat IK rustig moet doen?!’
Nu wordt hij nog gekker. En op dat moment besef ik dat dit niet Tom-in-een-slechte-bui is, of Tom-die-gestrest-is-door-zijn-werk, maar gewoon Tom. De echte Tom, zonder de hotelkamers en zonder de jetlags om zich achter te verbergen.

Hij schreeuwt naar mij, naar haar, naar God en iedereen die het wil horen. De vrouw rijdt snel weg, doodsbang. Mensen staren. Iemand heeft zijn telefoon al tevoorschijn gehaald.

Hij stapt weer in. Hijgend. Zweet druppelt van zijn voorhoofd ondanks de airco die op maximum staat. Een andere auto draait soepel in de vrijgekomen parkeerplaats.
‘Stop snooping in my business,’ mompelt hij plotseling.
Ik zeg niets.
Wat kan ik zeggen? Misschien kun je volgende keer niet uitstappen als een psychopaat? Misschien kun je eens met Charlie Sheen gaan praten?

Uiteindelijk vinden we een plek op Level 3, sectie Flamingo. Hij parkeert perfect parallel — drie bewegingen, millimeterwerk. Hij kijkt naar me om te zien of ik het heb opgemerkt. Zijn trots in zijn parkeervaardigheden. Na wat er net is gebeurd.

Ik loop drie meter achter hem — de veilige afstand na zijn emotionele fallout. Hij heeft weer die loop, schouders naar achteren, kin omhoog. Ik denk aan die momenten in restaurants waar hij precies zo loopt, en hoe ik dat altijd zo aantrekkelijk vond. Nu vraag ik me af of ik gewoon dom was, of verliefd, of allebei — wat waarschijnlijk hetzelfde is.

Hij stopt, draait zich om. ‘Ben je moe?’ vraagt hij.
‘Een beetje.’
‘Van wat? Je hebt de hele dag niks gedaan.’
Zwijgend lopen we verder over Ocean Drive, nu naast elkaar.
Art Deco gebouwen rijzen op aan beide kanten, pastelkleuren die de zon terugkaatsen. Toeristen lopen rond in t-shirts met de woorden MIAMI BEACH erop, alsof ze anders zouden vergeten waar ze zijn. En op de achtergrond overal het geluid van Latin muziek uit open auto's. Het voelt aanstekelijk. Amerikaans. Het land van de onbegrensde mogelijkheden.

‘Dit is pas een echt strand,’ zegt Tom als we het strand oplopen, zijn arm wijzend naar dat ridicule turquoise.
Hij heeft gelijk — het is onmiskenbaar spectaculair. Wat hij niet zegt: dat hij het nodig vindt om Noordwijk als referentiepunt te gebruiken.
Maar mijn ogen gaan niet naar het water. Nee, mijn ogen hebben een andere prioriteit: vrouwen. Overal vrouwen met perfecte lichamen. Curves die ik alleen ken van drie uur Photoshop en een week hongeren. Of gewoon nooit.
Ik voel me plotseling heel Nederlands. Heel gewoon.

Ik trek mijn schoenen uit. Voel het warme zand tussen mijn tenen. Hij houdt zijn biker boots aan.
‘Doe je je schoenen niet uit?’ vraag ik als ik mijn sandalen uitrek. Het zand voelt warm en zacht tussen mijn tenen.
Hij kijkt naar zijn biker boots. Dan naar mij. ‘Ik heb mijn hele leven op dit soort stranden doorgebracht,’ zegt hij met die ondertoon die suggereert dat hij eigenlijk op een yacht thuishoort. ‘Maar van jou snap ik het. Toch wel anders dan Noordwijk.’
Noordwijk, met zijn grijze zee en eeuwige wind wordt nu ingezet als meetlat. Waar perfectie betekent: droog thuiskomen. ‘Het is ook een ander continent,’ zeg ik.
Hier betekent perfectie: tandbleekmiddel en het soort zelfvertrouwen dat je krijgt als je nooit naar Buienradar hoeft te kijken.

We gaan naar Shooters. Ik wilde naar Versace Mansion — droom er eigenlijk al een jaar over om daar een cocktail te drinken waar Gianni zelf heeft geleefd.
Maar Tom schudt zijn hoofd. ‘Te duur. En vol toeristen.’
Shooters daarentegen past blijkbaar perfect bij zijn budget EN zijn esthetiek.
En het is happy hour. Waarschijnlijk de echte reden.

De serveerster buigt zich voorover om twee glazen op tafel te zetten, haar Brazilian butt lift perfect gepositioneerd in Tom's gezichtsveld.
Hij kijkt niet eens op. Hij kijkt naar het water.
‘Is dit gratis?’
Ze knikt, verward. ‘Ja meneer, water is altijd gratis.’
Hij kijkt me aan. ‘Mijn ex vroeg dat ook altijd. Of het water gratis was. Gold digger.’
Een gold digger. Die vroeg of water gratis was.
De logica ontgaat me volledig, maar ik knik. Want wat zeg je tegen een man die denkt dat informeren naar gratis water een teken is van geldbelust? Blijkbaar is zijn ex de benchmark voor alle vrouwelijk gedrag, en ik heb tenminste het voordeel dat ik een groter hoofd heb dan haar.

Even later dient een nieuwe serveerster zich aan — bikini, glimlach, pen in de aanslag.
‘I'll have the stone crab,’ zegt Tom tegen de serveerster, een vrouw die eruitziet alsof ze net van een fotoshoot komt.
‘And the lady?’
‘She'll have the salad,’ zegt hij voordat ik iets kan zeggen.
Ik staar hem aan. ‘Actually, I'll have the—’
‘Trust me,’ onderbreekt hij. ‘The salad here is amazing.’
De serveerster noteert snel onze bestelling en vlucht weg, waarschijnlijk om in de keuken te vertellen over de psychotische man aan tafel 12.

Een half uur later (zo voelde het) zet ze een bord voor me neer met een salade waarop grote stukken bacon liggen.
Ik vertel dat ik geen vlees eet, en Madison/Brittany kijkt geschrokken en belooft het op te lossen. Twee minuten later komt ze terug met exact hetzelfde bord, minus de bacon. Ik zie nog de vettige afdruk waar hij lag, en de rest van de salade glimt van het spek-vet.
Maar ik zeg er niks van omdat ik blijkbaar zo verliefd ben dat ik bereid ben om bacon-flavored sla te eten. Het smaakt naar compromis met een vleugje varken.

Tom heeft zijn derde Meiomi wijn op en wordt langzaam de versie van zichzelf die ik het liefste zie: ontspannen, grappig, bijna normaal.
Dan legt hij een hand op de mijne. Ik laat mijn mes bijna vallen omdat ik zo gewend ben geraakt aan zijn emotionele afstandelijkheid. ‘Laten we weggaan schatje’ zegt hij op die manier die me doet smelten ondanks alles, ‘je verdient het beste wat er is. Laten we naar The Setai gaan. Dan mag je alles bestellen wat je wilt.’
Een vrouw aan de bar kijkt naar ons. Ze is het type dat je in Miami verwacht: lang, blond, het soort lippen waar een dermatoloog trots op zou zijn. Ze nepglimlacht naar Tom. Hij glimlacht terug, dan pakt hij mijn hand.
‘Zie je dat?’ zegt hij. ‘Elke vrouw hier wil wat jij hebt.’
‘Een Nederlands salaris en een paard dat te duur is?’

‘Je bent zo mooi,’ zegt hij, en zijn donkere pilotenogen kijken me aan op die manier die me altijd doet vergeten waarom ik boos op hem was. ‘Mooier dan alle vrouwen op het strand vandaag. Daarom ben ik zo bezitterig. Ik kan het niet hebben dat andere mannen naar je kijken.’
En dan, serieuzer: ‘En ik zou je nooit onder de bus gooien voor mijn ex en kinderen. Zoals je Pakistaanse ex gedaan heeft.’
Prem die mij liet vallen zodra zijn kinderen belden. Die mij verstopte, ontkende dat ik bestond, me opofferde om Manuela en zijn kinderen tevreden te houden.
Ik onderdruk een cynische lach. Toms kinderen durven waarschijnlijk ook niks te zeggen over het leven van hun vader.
‘Ik betaal wel,’ zeg ik, omdat ik weet dat hij anders de hele rit naar The Setai gaat vertellen hoeveel het kostte.
‘Nee,’ zegt hij grootmoedig. ‘Het is jouw vakantie.’

Terwijl we weglopen van Shooters, zijn arm om me heen, zien we er waarschijnlijk uit als een perfect stel — Amerikaanse piloot met zijn Nederlandse vriendin, genietend van de Florida-zon en het leven — en mensen die naar ons kijken zien niet de parkeerplaats-psychose of de bacon-salade of het feit dat ik me tegelijkertijd de gelukkigste en domste vrouw van Miami Beach voel.

Voor Gianni’s staat hij stil. Slechte timing, denk ik. ‘I really want to make an honest woman out of you,’ zegt hij zacht. Knipper. ‘Je weet toch wel wat dat betekent?’
Als ik nu nee zeg, ben ik onherroepelijk dom. Ik heb wel een vermoeden, maar wil het eerst even checken of mijn interpretatie klopt met zijn bedoeling. Kan ik morgen mooi doen in het vliegtuig, als ik in Delta One zit. Misschien ga ik voor 4000 euro eindelijk snappen wat hij bedoelt.
‘Dus laten we dit serieus aanpakken,’ voegt hij toe, terwijl hij naar het iconische gouden hek gebaart. ‘Het is tijd dat we allebei weten waar we staan.’

To be continued...

Afbeelding

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 15-09-25 14:56, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 15-09-25 14:52

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 15-09-25 14:52

Oh jee ik krijg het bijna benauwd hiervan

**Geplaatst**: 15-09-25 14:58

Geplaatst: 15-09-25 14:58

whaaa jaa OMG. dit vind ik dus echt geweldig geschreven.
Nina is er helemaal klaar mee en dan ineens doet hij een stap richting haar en ze is weer ingepakt.
ik zie het gewoon gebeuren. echt petje af.

en omg wat een kwal die Tom. je kan zo'n man zijn gedachten toch niet volgen.