Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-12-20 18:28

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 11-12-20 18:28

Jongens... ik begreep het net en nu ben ik terug in de war door jullie :')

**Geplaatst**: 11-12-20 19:23

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 11-12-20 19:23

Ik begreep het uiteindelijk wel. Maar in eerste instantie dacht ik ook dat hij naar Baukje reed.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-12-20 23:09

Geplaatst door de TopicStarter : 11-12-20 23:09

Haha, komt-ie:
Prem woont in Amstelveen. Groot huis.
Manuela woont ook in Amstelveen. Groot appartement waarvan Prem de huur betaalt.
Baukje woont in Amsterdam (vandaar dat ik schreef dat Prem naar Amstelveen reed - niet naar Baukje, dus). Prem betaalt ook haar huur - hij betaalt dat contant aan haar dat er ook iets van "gevoel" bij zit - ze moet dan tenminste 1X in de maand aardig doen om het geld te krijgen.

Baukje's huur gaat van EUR650 naar EUR700. M, B & R denken :)*

: mooi! Wij zeggen dat tegen PRem, die toch wel betaalt, maar zeggen tegen de huisbaas dat we het niet accepteren en dan steken we die EUR50 in eigen zak. Prem's EUR50. Maar die "heeft toch genoeg" en is alleen "te narcistisch om het te delen". Hij "besteedt het liever aan Nina".

Helaas, dat escaleert met Baukje's huisbaas dus dat feest gaat niet door. Nee, het is zelfs zo erg, dat Baukje haar spullen moet pakken. Maar wat dan? Rob heeft een oplossing! Als hij nu bij Manuela gaat wonen, kan Baukje zijn (koop)appartement van hem huren. Juist, van Prem's geld. EUR1,000/ maand, mooi bedrag, toch?

Vragen, let me know, is belangrijk voor het vervolg ook, dat het duidelijk is.

Serieus, was ik maar zo slim als sommige mensen denk ik wel eens.......... (als R, B & M, dus).

Okay, maar even een hoofdstuk dan om het een en ander rustig uit te leggen.

Ik ben de hoofdstuknummers kwijt, dus doe het maar even zo.

Maandag 25 november 2019

“Gaat wel weer een beetje? Bijgelegd?” app ik ‘s ochtend naar Prem, nadat hij gisteravond verteld had wat er zich had afgespeeld.
“Natuurlijk niet. Maar ik kreeg vanmorgen alweer appjes van mijn lieftallige dochter... heb nog niet gereageerd...”:

“Ik ga dinsdag ergens kijken” lees ik Baukje naar Prem schrijven, “Op de Haarlemmermeer straat. Maar is €850 per maand”.

“Hahaha dan ben je weer goed” antwoord ik.
“Vieze vuile Narcist!” stuurt Prem, die het voorval nog niet vergeten is.
Wat een zooitje maken sommige mensen er toch van, denk ik, terwijl ik met mijn hoofd schud. Ik besluit het er verder bij te laten – het is zijn beslissing, hoe hij ermee om wil gaan.

Vandaag besteed ik eveneens aan het kijken naar huizen. Door Prem’s opmerkingen kijk ik opeens heel anders naar het mijne. Sinds gisteravond voel ik me opeens heel wat minder “thuis” en schaam ik me voor de plek die ik altijd zo fijn vond.
En misschien heeft hij ook wel gelijk, hoor. Maar als ik niks doe, gebeurt er ook niks en als dit is wat de toekomst in de weg zit, kan ik er maar beter wat aan doen.
Maar al snel blijkt dat een ander huis voor nu geen optie is, dus zit er niets anders op dan mijn hutje een beetje op te gaan knappen. Maar dat komt later wel want daar heb ik nu geen zin in.

En ach, misschien passen hondjes en kruimeltjes in (mijn overigens verder altijd schone-) bed wel gewoon bij mij.

Dinsdag 26 november 2019

“Hè hè” verzucht ik, als ik op het houten stoeltje boven de snelweg in het La Place restaurant neerplof. Els is nog bezig haar duur ogende, zwarte jas enigszins netjes over de rugleuning te draperen. Ik snap wel waarom ze de stoeltjes in het brugrestaurant boven de A4 zo oncomfortabel mogelijk gemaakt hebben: het is half één en we mogen van geluk spreken dat we een tafeltje hebben weten te bemachtigen. De stoelen herinneren je aan het feit dat het toch vooral niet de bedoeling is dat je hier lang blijft zitten. Overal klinkt het geluid van pannen die tegen elkaar aan botsen en roezemoezende mensen en het is vreselijk druk.

“Je MOET me even bijpraten” zegt Els enthousiast, terwijl ze haar blauwe ogen openspert “wat is er allemaal aan de hand? Manuela had weer zo’n raar berichtje op Facebook geplaatst”. Els rolt met haar ogen en tovert haar telefoon tevoorschijn, waarna ze het apparaat onder mijn neus duwt. Ik zie een filmpje van Rob, Manuela, Baukje en Manfred die aan het zingen zijn. Het klinkt niet eens zo verkeerd.

“Een bijzonder moment… Samen zingen met Baukje, onder ‘lichte’ druk van de ‘lieve’ mensen om ons heen. Even een positief moment delen in wederom roerige tijden” leest ze voor, als ze te telefoon weer teruggepakt heeft. “Vertel Nina, wat betekent deze publiekelijke schreeuw om aandacht?”

In het kort vertel ik het verhaal – Prem’s kant van het verhaal - blij dat ook ik mijn hart even kan luchten.

“Ik denk dat iedereen daar elkaar jaren lang gek heeft gemaakt” verzucht Els, als ik klaar ben.
“Maar kom op zeg, moet Baukje niet eens zelf haar eigen broek op gaan houden? Ze werkt toch?”. Baukje heeft de hele zomer in de ijssalon gewerkt – haar eerste baantje op 20-jarige leeftijd – maar momenteel doet ze niks meer ‘omdat ze zich dan niet voldoende kan focussen op school’, aldus Prem.

Ik neem een slok uit mijn glas met versgeperste sinaasappelsap, welke ik zojuist uit een bak met ijsblokjes heb gevist. Ik vind het niet eens heel lekker en hoop altijd van harte dat er geen zuur exemplaar doorheen zit. Maar het drankje hóórt gewoon bij een bezoek aan La Place, net als het bruine broodje met kruidenkaas welke ook voor me op mijn dienblad staat.
“Dat jij dit volhoudt vind ik echt knap!” vervolgt Els. “Je moet Prem wel heel leuk vinden...”.

“Nou, ik trek het eerlijk gezegd steeds slechter” verzucht ik naar waarheid. “En dan met name het feit dat ik blijkbaar een ‘geheim vriendinnetje’ ben. Ik heb altijd gezegd dat ik dat niet meer ga accepteren”. Ik denk terug aan de man met wie ik verloofd was, de liefde van mijn leven. Zijn ouders waren vanuit religieuze overwegingen tegen onze relatie en dat heeft het uiteindelijk de das omgedaan.
Ik wil iemand die trots op me is. Prem zegt dat hij dat ook is, maar niet als zijn kinderen het zien.

Els knikt, een teken dat ik door moet gaan.

“Maar na die oratie-ellende miste ik hem zo…” vervolg ik geëmotioneerd. “En ik kom best vaak leuke mannen tegen hoor, maar het is allemaal niet zoals met Prem” ik pauzeer. “En ik denk dat ik stiekem ook gewoon ‘hoop’ dat het goed komt met mijn droom gezinnetje met hem. En ach, ik hoef er ook niets voor op te offeren, hoe het nu gaat”.
Ik heb ondervonden dat het maken van de verkeerde keuzes leidt tot emotionele drama, stress en slijtage en daarom maak ik voorlopig even pas op de plaats – denken alvorens te handelen – iets wat ik niet gewend ben.

“Tja ik snap dat je hem leuk vindt, het is een slimme, charmante man. Hij jou trouwens ook! Jullie zijn net magneetjes” lacht ze. “Maar je moet oppassen dat het jou niet teveel gaat opeisen. Je bent ergens in beland waar je totaal in opgeslokt wordt. Dus ik vind dat je er weldegelijk iets voor opoffert”.

We zwijgen beide en laten het even op ons inwerken, waarna Els de draad weer oppakt. “Ik snap Prem’s gedrag ook totaal niet meer, eerlijk gezegd. Dat hij het af en toe ook opneemt voor zijn kinderen is normaal. Maar lijkt wel of hij de negatieve aandacht fijn vindt”.

“Nou, dat heb ik nu ook!’ antwoord ik verbaasd, blij dat iemand zegt wat ik al langer denk. “Misschien moet ik hem ook eens af gaan zeiken” grinnik ik.

“Maar hoe komt dat hij zo is?” vraagt Els zich af, “het lijkt mij geen onbetrouwbare man. Het lijkt wel of hij een trauma ergens van heeft. Een blokkade”.

“Hij probeert het goed te doen” vergoelijk ik, nog altijd de man van wie ik zo hou verdedigend. “Natuurlijk heeft hij echt wel wat gekke trekjes, maar niemand is perfect. Maar hij lu*lt zichzelf keer op keer vast.”.

“Ik denk dat ik het plaatje wel begin te snappen” antwoordt Els. “Prem komt helemaal los na al die jaren met de gelovige en brave Manuela. Ik snap ook wel waarom hij zo krampachtig is”.
Haar man, Roberto, had gisteren bij Prem gegeten (ja, curry, ja) en eigenlijk is dat ook de reden waarom Els en ik deze bijkletssessie hadden gepland onder lunchtijd.

“Even mijn boerenfluitjes psychologie, hoor” vervolgt ze, opsommend in staccato:
1. Prem leeft in Iran. Hij moet toch beetje man in huis zijn, want:
2. Zijn vader is alcoholist
3. Het is oorlog... Prem voelt een grote zorg en verantwoordelijkheid voor het gezin
4. Hij is stik intelligent
5. Prem vlucht, laat alles achter... Maar krijgt daardoor wel een schuldgevoel
6. Zijn vader overlijdt... Prem kan dan niet terug naar Iran en voelt zich nog schuldiger
7. Schuldgevoel naar zussen en moeder – die heeft hij tenslotte achtergelaten.
8. “Krijgt” Manuela... Denkt dankbaar te moeten zijn..
9. Krijgt “per ongeluk” kinderen met een vrouw waar hij niet van houdt... blijft uit plichtsbesef.
10. Werkt en studeert hard door het schuldgevoel en omdat hij wil bewijzen dat hij het kan
dus wordt hij een pleaser....
En nu hij van Manuela af is, moet hij eigenlijk aan zijn puberteit beginnen. Manuela doet alsof ze een lief poppetje is, maar is een erg overheersende vrouw”.

Ik heb zelf ook gezien hoe Manuela met Prem omging tijdens het koffer-incident en was ook verbaasd over hoe ze de broek aan had. En hoe Prem bijna slaafs op haar reageerde. Ik zei dat van het weekend nog tegen hem, dat dat zo anders was als hoe hij met mij is.
“Ja, ze heeft de kinderen dus ze heeft de macht” antwoordde hij toen schouderophalend.

Ik ben geloof ik in alles het tegenovergestelde van Manuela: zij is heel ordelijk, ik ben een complete chaos, Manuela (en Baukje) hebben enorme smetvrees, ik (paardenmeisje) totaal niet, Manuela drinkt niet, ik lust ze wel, en volgens Prem is ze altijd negatief, terwijl ik positief ben (zijn woorden). En zij werkte natuurlijk (bijna) niet, terwijl ik voor mijn eigen boontjes zorg.

Els neemt een hap van haar zalm wrap en ik kijk in het rond. De La Place – vroeger was het hoogtepunt als je hier gegeten had dat je je dienblad op de afruimband moest zetten, zonder te weten waar het vuile servies precies heenging. Mijn broer maakte me altijd wijs dat het aan het einde stukviel, mijn oma dat er robots stonden om het schoon te maken.

“Nou, ik zal nog even vertellen wat Roberto en Prem gisterenavond hebben besproken” vervolgt Els, als ze haar mond leeggegeten heeft. Ze gaat rechtop zitten, in de ‘nu komt het’-houding en steekt van wal.
“Roberto heeft gezegd dat Prem echt meer voor zichzelf moet opkomen, dat hij gewoon even streng moet zijn. Want ook al zou jij niet involved zijn? Dan zouden ze hem ook zo behandelen.
Verder heeft hij hem erg gewaarschuwd voor Rob. Hij is namelijk echt eng en vals! Als iemand een narcist is, is dat Rob wel”.

"Even tussen ons, Nina, ik zou als ik Prem was, Rob niet in buurt van Baukje willen hebben. Want, nogmaals is mijn aanname, maar ik zou niet verbaasd opkijken als Rob zomaar iets bij Baukje probeert… Die man valt echt op extreem jong!”. Els houdt haar wijsvinger in de lucht om haar woorden kracht bij te zetten. Maar hou dit alsjeblieft voor je”.

Goh, die Rob… De zwemleraar die er op de foto’s zo amicaal uitziet met zijn slordige, lichtbruine bos krullen en zijn (inmiddels) weelderige, beginnende baard, wordt met de dag interessanter.

"Manuela was in begin ook een beetje bang dat Rob haar in het ootje zou nemen, hè...." vervolgt Els. "Maar hij zegt: “nee, ik ben nu 62 en wil ook wel wat rust in mijn leven”. Het kán.
Ik vertrouw de man niet, Nina. Hij ziet Manuela (en eigenlijk dus geldschieter Prem) als pensioenvoorziening”.

Onbewust moet ik denken aan Rob en Baukje: Els zou best een punt kunnen hebben. En daarnaast is Baukje natuurlijk een makkelijk ‘slachtoffer’, want ze is gek op aandacht. Of eigenlijk: zoekend naar bevestiging. En ze heeft, ondanks dat ze 21 is, nog totaal geen ervaring met mannen.

Baukje heeft wel eens later doorschemeren dat ze dolgraag wil dat Rob en Manuela trouwen. Prem was furieus toen hij het hoorde en had spottend geantwoord dat Rob dan wel de helft van Manuela’s geld krijgt als ze overlijdt. Waarschijnlijk is Baukje sindsdien op haar wens teruggekomen.

Els en ik praten nog over koetjes en kalfjes (of: paarden en werk) en terloops meld ik dat ik van plan ben van het weekend naar Frankrijk te gaan, naar mijn ex Morgan. Op Els’ verzoek laat ik een foto van hem zien.
Els’ ogen worden zo groot als schoteltjes.
“Wow…” verzucht ze, “hij lijkt op Thor”.
“Het is alleen niet het scherpste mes uit de bestekla” antwoord ik met een knipoog, “maar ik moet even mijn Frans ophalen”. Els lacht veelbetekenend en zegt dat ze de volgende keer meegaat.
“Ik hoop maar niet dat ik weer van zijn paard afval” peins ik. Morgan is stuntrijder en heeft altijd wilde paarden staan, klaar om afgericht te worden. Dat is ook de reden dat ik dit weekend voornemens ben om naar Verdun af te reizen: absoluut niet voor de liefde, maar wel voor een frisse wind in een uitgestorven landschap met een man die verder weinig te vertellen heeft – en dus ook geen drama zal veroorzaken.
“Nou, als ik eraf zou vallen, zou ik het niet erg vinden als deze meneer mij op komt rapen, hoor” knipoogt Els.

Maargoed, dat is het plan en als alles toch eens volgens plan zou gaan…

wordt vervolgd

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 11-12-20 23:30, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 11-12-20 23:28

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 11-12-20 23:28

Volgens mij zit er weer een naam in; Zijn Nancy en Els dezelfde?

**Geplaatst**: 11-12-20 23:29

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 11-12-20 23:29

En Manuela zit opeens ook aan tafel en eet een wrap met zalm.. Dat is ook een foutje denk ik?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-12-20 23:30

Geplaatst door de TopicStarter : 11-12-20 23:30

Haha, thanks! Aangepast.
Mocht Manuela willen (al denk ik dat ze dan iets anders had gedaan, als ze daar gezeten had).

Had alleen de B's en de Man's ge-control-F't dus deze waren even gefloept.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-12-20 21:19

Geplaatst door de TopicStarter : 12-12-20 21:19

Even wat anders (niet iedereen zal het een "leuk"/ aantrekkelijk stuk vinden) maar toch ook belangrijk ( :knuffel:

).

Dinsdagavond 26 november 2019

Met knikkende knieën stap ik het revalidatiecentrum in Oegstgeest binnen. Natuurlijk ben ik niet bang voor mijn vader, maar toch voel ik me enigszins zenuwachtig. Vandaag is namelijk de eerste keer dat ik alleen bij hem ben – dat wil zeggen zonder broer of zussen of mijn moeder. Alhoewel, alleen? Bubblegum is mee, maar die is niet van plan door de lange, fel verlichte gang te lopen. Van tijd tot tijd blijft hij staan en weigert hij verder te lopen waardoor hij telkens een stukje over het groen gemêleerde zeil sleept.
“Het lijkt wel een pinguïn!” roept een van de bewoners me vrolijk toe als we langslopen. Haar grijze haar heeft een paarse glans en ze hangt voorovergebogen over een blauwe rollator. Ik lach vriendelijk terug en stap langs haar heen de lift in die ons naar de tweede etage brengt.

Mijn vader zit nu inmiddels een week in dit verzorgingstehuis en hoewel we van plan waren hem met Sinterklaas “gewoon” naar huis te halen, om het samen te vieren, lijkt daar inmiddels geen sprake meer van: de verpleging raadt het ten strengste af. Hoewel het de bedoeling was dat mijn vader tijdens dit 6 weken durende traject op zou knappen door het uitbalanceren van de juiste medicijnen, lijkt het juist hard achteruit te gaan en staat de verpleging voor een raadsel. Zijn Parkinson uit zich in zijn cognitieve functies: hij ziet slechter, praat moeilijk, hoort bijna niets en heeft vreselijke hallucinaties. Vooral ’s nachts. En juist dat wordt erger en erger.

Het is inmiddels 19h wat betekent dat mijn vader uitgegeten is. Ik vind hem echter niet in de gezamenlijke huiskamer dus loop door naar zijn slaapkamer. Ik slaak een zucht als ik mijn hand op de deurknop leg. Mijn 8-jarige nichtje heeft een grote foto van hem op zijn deur geplakt omdat hij na een nachtelijk toiletbezoek de weg kwijt was geraakt en in de verkeerde kamer beland was. We maken er maar grappen over dat hij toen bijna bij een vreemde vrouw in bed gekropen was.
De foto met de joviaal lachende man, die nog niet eens zo oud is, bezorgt me naast een gevoel van liefde, ook een gevoel van heimwee.

Met enige weemoed open is even later de deur. Mijn vader zit krom en voorovergebogen op zijn eenpersoonsbed en hij kijkt over zijn bril als ik heb begroet. Hij draagt een geruit overhemd met om zijn nek een soort ketting met daaraan een kastje met een grote, oranje knop. Het doet me pijn om mijn vader zo verloren en alleen te zien zitten in deze klinische ruimte.

Tot mijn schrik constateer ik dat hij zijn broek half uit heeft en zie ik dat er een grote, vochtige plek op zit.
“Nina, je moet me helpen” begint hij, terwijl hij naar zijn broek wijst. “Ik krijg hem niet uit”. Ik ga ervan uit dat hij zijn zwarte pyjamabroek aan wil doen, dus begin ik aan de onderkant van zijn pijpen te trekken.
“Mannen uitkleden, dat kan ik wel” antwoord ik maar luchtig, omdat ik me geen houding weet te geven. Het is maar goed dat mijn moeder er niet bij is, want die had me direct een standje gegeven. Ik heb niet eens het idee dat mijn vader het gehoord heeft. Enigszins opgelucht constateer ik dat de vlek niet is veroorzaakt door urine: mijn vader zou dat vreselijk vinden.

Bevrijd van zijn broek hijst hij zichzelf omhoog en begint hij in zijn kasten te zoeken. Hij beweegt stijf en zijn bril bungelt op het puntje van zijn neus. Om mijn vader, een voormalig topmanager, zo in zijn onderbroek te zien rondlopen, doet me wat.
“Mijn broek” zegt hij, lichtelijk in paniek, nadat hij alle kasten doorzocht heeft. “Mijn broek is weg”. Ik weet welke broek hij bedoelt en begin hem maar te helpen.
“Kijk jij eens in de kast” instrueert hij mij, en voor de vierde keer open ik de deur, waarop een groot vel papier prijkt met daarop de tekst: “echtgenote wast ZELF de kleding van meneer”. Mijn moeder vindt het heel belangrijk dat mijn vader elke dag mooie en vooral schone kleding draagt - het is tekenend voor hun hechte, zorgzame relatie. Dat ze nu gedwongen gescheiden zijn, vinden ze beide vreselijk, ook al is het uiteindelijk voor het goede doel. Ik zucht als ik later de deur weer sluit: er is geen broek.
Wild trekt mijn vader de dekens van zijn bed, de vuile was uit de mand en hij wordt hoe langer het duurt, hoe onrustiger. Hij kijkt zelfs in zijn schoenen, of de broek daar misschien gebleven is.

“Alles gaat mis” verzucht hij bijna huilend als hij naar me opkijkt, en ik weet niet wat ik moet doen. Als iemand het altijd onder controle had, was mijn vader het wel.
“Ik bel mama wel” stel ik voor, maar ik krijg er de kans niet voor: in onderbroek stapt mijn vader langs me heen, de gang op, roepend om zijn broek.

“Hij is al de hele dag in de weer” verzucht een aangesnelde zuster in witte jas en op fel groene crocs even later, als ze hem weer terug naar zijn kamer begeleidt. “We hadden toch gezegd dat U die broek niet meer aan kon? U struikelt erover als U er ‘s nachts mee naar het toilet gaat, meneer, weet u nog?”. Ze praat hard en ik weet niet zeker of het tot mijn vader doordringt.

Als ze de kamer heeft verlaten en de deur weer achter zich gesloten heeft, richt mijn vader zich tot mij, opeens heel helder: “Zo, gaan we nu dan eindelijk weer terug naar huis? Want ik heb hier nu wel lang genoeg gezeten”.

wordt vervolgd

**Geplaatst**: 12-12-20 22:22

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 12-12-20 22:22

Toch een "mooi" stuk.. Heftig en een beetje confronterend

**Geplaatst**: 12-12-20 22:58

Geplaatst: 12-12-20 22:58

Heftig ja

herkenbaar ook... pfff

**Geplaatst**: 13-12-20 01:04

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 13-12-20 01:04

Zo goed geschreven dat het inderdaad pijnlijk herkenbaar is

Goed bezit TS, je raakt mensen, dat is knap in je schrijven.

**Geplaatst**: 13-12-20 01:19

Geplaatst: 13-12-20 01:19

Heel sterk geschreven, echt je beste stuk tot nu toe. Hier is Nina voor het eerst écht echt, helemaal mens, worstelend met een probleem waar geen oplossing is en waar ze alleen maar kan voelen, en ze ook niet meer vlucht in een positiviteits-dromenland of alles buiten zichzelf/buiten het nu parkeert. Daardoor weet ze mij voor het eerst ook te ontroeren.
Echt ontzettend mooi gedaan.

**Geplaatst**: 13-12-20 09:22

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 13-12-20 09:22

Poe jeetje echt heftig om te lezen jouw laatste hoofdstuk. Heel treffend en verschrikkelijk herkenbaar.

Heb je dit van dichtbij meegemaakt TS? Ik zou denken dat dat bijna niet anders kan gezien de manier waarop je het beschrijft?

**Geplaatst**: 13-12-20 09:24

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 13-12-20 09:24

Goed geschreven, je voelt de onmacht van iedereen.

**Geplaatst**: 13-12-20 13:26

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 13-12-20 13:26

Ik reageer niet veel, maar ik volg nog steeds. Je blijft vooruit gaan ts.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-20 14:29

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-20 14:29

Citaat:
Heb je dit van dichtbij meegemaakt TS? Ik zou denken dat dat bijna niet anders kan gezien de manier waarop je het beschrijft?

Ja

.
Ik ben altijd een beetje "duister" over wat waar is en wat niet, maar dit is helaas waar.

Bedankt voor de reacties!
Wordt wel steeds lastiger nu haha.

Woensdagavond 28 november 2019

Mijn hoofd tolt. Het is mijn vader. Mijn moeder heeft vanmorgen, toen ze bij hem was, een briefje van de verzorging meegekregen.
“Lewy body dementie” prijkte er zakelijk bovenaan het document en wat eronder staat, heeft ons allemaal uit het lood geslagen. Het is wat ze nu vermoeden dat er speelt bij mijn vader omdat hij averechts op de Parkinson-medicijnen reageert. Tegen beter weten in hopen we dat ze ongelijk hebben, maar de genoemde symptomen komen ons allen eng bekend voor.

Mijn vader is er inmiddels van overtuigd dat mijn moeder ‘een ander’ heeft en dat hij daardoor niet meer thuis kan wonen. Hij probeert nu met zijn stramme lijf te ontsnappen, wat hem natuurlijk nooit gaat lukken, maar de verpleging heeft al wel de afgrijzende woorden “gesloten afdeling” in de mond genomen. Mijn moeder voelt zich vreselijk schuldig en zo heb ik niet één, maar twee ouders die compleet in de put zitten.

Ik ben op weg naar Prem en ik voel sterk de behoefte om erover te praten. Ik heb behoefte aan rust, bemoedigende woorden en een knuffel en als iemand me dat kan geven, is het Prem wel, die me door-en-door kent, in een omgeving waar ik me altijd erg thuis voel: Prem’s huis.

“Manuela stond hier net voor de deur” zegt Prem op verbaasde toon als hij even later de deur opent.
“Oh gezellig” zeg ik sarcastisch, nadat ik hem een zoen gegeven heb, “wist je dat ze zou komen?” vraag ik uit interesse. Ik zet Bubbles op de mat en maak zijn rode tuigje los.
“Ik had geen idee! Ze zei dat ze kwam om spullen voor Manfred te brengen. Volgens mij wilde ze controleren of jij hier was, want ze was al gauw weer vertrokken”. Het was maar goed dat ik weer eens te laat ben, dat heeft een vervelende situatie voorkomen. Iets waar mijn hoofd op dit moment helemaal niet naar staat.
“Maar je hebt ze dus toch wel verteld dat je mij niet meer ziet? Aangezien je vrijdag nog zei dat ik geen geheim vriendinnetje was?”.
“Het is zo” doet Prem af en hij draait zich resoluut om, waardoor ik niet meer kan vagen wat hij bedoelt.

“Mijn overbuurman is er ook” roept hij vrolijk uit ik achter hem aan de kamer inloop, “gezellig, he”. Overbuurman Piet is een jaar of 65 en hij lijkt een beetje op de opa uit de Disneyfilm “Up!”. Voor hem staat een borrelglas met een amberkleurige vloeistof en ik gok dat het iets van Cognac is. En aan zijn neus te zien, is het niet zijn eerste glaasje. Ik heb hem nog nooit officieel ontmoet, dus steek ik mijn hand uit om me voor te stellen.
“ZO!” reageert hij verbaasd, “nu snap ik wel waarom Manuela zo jaloers is”. Ik had gewild dat ik iets anders aan had getrokken dan mijn shortje.
Prem knikt goedkeurend en zijn blik blijft hongerig rusten op mijn benen.

Prem heeft al vaker gezegd dat Piet vaak bij hem op bezoek komt om te praten. Logisch; Prem is een gemakkelijke prater en altijd in goed een goed gesprek. Daarnaast heeft hij hem erg geholpen toen zijn vrouw ernstig ziek was: Prem staat voor iedereen paraat, zelfs als hij er zichzelf voor moet wegcijferen.

Blijkbaar is Piet op de hoogte van alle ontwikkelingen.
“Ik kreeg van de week nog een berichtje van mijn lieftallige ex” begint Prem, “dat ze vond dat ik Rob onbeschoft behandeld had, zondag. En dat ze mij altijd wel met respect behandeld hebben ondanks dat jij – hij kijkt mij aan – tekeer bent gegaan tegen Baukje. En dat ze daar nog altijd last van heeft”.
Dit steekt me erger dan ik had verwacht. Ik krijg blijkbaar nog steeds overal de schuld van, Die "ruzie" tussen Baukje en mij kwam ze wel erg goed uit.

Ik had gewoon nooit mijn excuses aan moeten bieden. Het bevestigde hun eigen leugen welke ze nu voor waarheid aannemen: het is weer een stok waar ze mee kunnen slaan .

Overbuurman mompelt dat Manuela altijd al gestoord was.

“Ze schrijft letterlijk: “blijkbaar besteed je al je tijd en geld liever aan Nina”. Prem zucht.
Ze moesten eens weten, denk ik. Ik zie Prem bijster weinig (een van de punten waarover we vaak onenigheid hebben) en ik heb hem denk ik meer cadeaus gegeven dan hij mij. Maar ik heb niet eens zin meer om me te verdedigen. Zeker nu niet.

“Ik heb er nog steeds vertrouwen in dat het goedkomt” zeg ik maar om er vanaf te zijn, zelfverzekerder dan ik me voel terwijl ik aan mijn vader denk, waarvan ik minder vertrouwen op een goede afloop heb.

Ik zie op dit moment maar een oplossing, en dat is: wijn. En terwijl ik in de keuken een glas inschenk, bedenk ik mij dat de buurman zich op dit moment wel even af mag vragen of hij het gas wel uit heeft gezet. Maar hij zakt nog wat verder onderuit in zijn blauwe, stoffen kuipstoeltje dus ik zal wat meer geduld moeten hebben.

Ik hoor Prem vertellen dat hij vrijdag met Baukje en Manfred uit eten gaan voor haar verjaardag. Ze gaan naar Mr. Sam. Toe maar.
“Pak deze gelegenheid eens aan om MET elkaar te praten in plaats van TEGEN elkaar” zegt Overbuurman. “Ze hebben duidelijk een aandachttekortprobleem”. Ik vraag me af hoe vaak Prem dit nog moet horen, maar hij reageert alsof het de eerste keer is.

“Ik heb een boze app teruggestuurd naar Manuela” antwoordt Prem verwerend. “Ik heb er alles ingezet wat me dwars zit. Ook dat ze Nina NOOIT met respect behandeld hebben of een eerlijke kans hebben gegeven.
“Hier laat ik het bij want je bent het allemaal niet waard", heb ik eronder gezet" zegt hij triomfantelijk.
Ik ben verbaasd over deze on-Prem-move - dat hij het voor me opneemt.

“Weet je wat het probleem is” zegt Piet, waarna hij mij aankijkt. “Omdat jij zoveel jonger bent dan Prem, denken ze dat jij niet van hem kan houden om wie hij is. Maar dat het jou alleen om zijn geld gaat.
Maar ze denken dat, omdat zij alles aan geld relateren. Dat blijkt wel uit het verhaal van Manuela, dat ze zegt dat hij meer aan jou spendeert dan aan hen! Zielig dat ze echt denken dat iemand niet van hem kan houden om wie hij is...”. Hij draait zich om naar Prem: “dat zegt dus iets over je ex. Ze is ziekelijk jaloers”.

Ik heb vreselijke honger dus gooi ik demonstratief wat papadums in de magnetron. Ik weet dat ik niet gezellig ben als ik honger heb. Prem is inmiddels opgestaan om de glazen nog bij te vullen – ik maak een gebaar dat ik niet meer hoef.
“Zullen we eten bestellen, blijf je ook eten?” vraagt hij aan Piet, die lijkt te twijfelen.
Ik twijfel ook, over iets anders, maar besluit het toch te zeggen. “Ik wil wel even wat met je bespreken, straks” zeg ik op geheimzinnige toon tegen Prem.

De hint was duidelijk en inmiddels lopen we terug naar huis met in onze armen een wit plastic zakje met het hetzelfde eten wat we inmiddels al bijna 10 maanden op woensdag halen. Een kans om mijn verhaal te doen, krijg ik echter nauwelijks: Prem praat onophoudelijk over zijn werk, over Piet, over het weer. Normaal vind ik het heerlijk om naar hem te luisteren, maar nu niet. Maar nadat ik mijn moed bij elkaar geraapt heb en hem onderbreek, maakt hij een wegwerpgebaar, als in: ‘het is niet belangrijk’.
“Het komt wel goed met je vader, hoor”. Reageert hij, en daarmee is de kous af.

We eten, drinken en kletsen en langzaam ontspan ik wat meer. Totdat de sfeer opeens compleet omslaat.
“Mag ik iets anders opzetten?” vraag ik, als we klaar zijn met eten. Een doodnormale vraag. Dacht ik.

Tot mijn schrik zie ik Prem’s ogen rood worden. Woest veegt hij zijn bord van de tafel die in duizenden stukken op de grond valt.

“Je kunt niet eens het fatsoen opbrengen om eens naar mijn muziek te luisteren!” briest hij. “Ik moet altijd al naar jouw muziek luisteren!”.

Snel probeer ik te sussen. Prem is inmiddels opgestaan en kijkt denigrerend op me neer.

“Jezus, doe rustig” vermaan ik. Ik heb geen idee wat me overkomt. Het gaat over muziek.

“ALTIJD moet ik voor jou op mijn tenen lopen. Het is NOOIT goed met jou. Je gedraagt je als een verwende kleuter. Je bent nog een kleuter, hoe kun je in godsnaam een kind willen?”

“Hou op!” zeg ik, en voor het eerst verhef ik mijn stem. Zelfs mijn hond kijkt verbaasd op. “Je kunt alles verpesten met woorden. ALLES!”.

“Weet je wat het met jou is” wijst hij. “Jij doet altijd zo als je dronken bent. Altijd”.
En even, heel even worden me een heleboel dingen duidelijk. Wordt me duidelijk waarom Manuela anti-alcohol is en geen druppel drinkt. Wordt me duidelijk waarom hij nooit over zijn alcoholistische vader praat. Wordt me duidelijk waarom we altijd ruzie hebben als hij geen dienst heeft, en dus drinkt.

Ik wil nu precies weten waar het misgaat. En dus pak ik mijn telefoon en activeer de dictafoon. Net niet onzichtbaar genoeg dat hij het niet opmerkt.

Want dat doet hij.

“Nien, sorry, ik bedoel het niet zo. Ik weet niet wat er is. Sorry”.

Ik neem demonstratief een slok van mijn wijn en stop mijn telefoon weer weg.
“Ik ga” zeg ik op uiterst rustige toon.
“Nee” zegt Prem resoluut. “Straks mag je gaan, maar nu moeten we eerst praten. Je mag zo niet weggaan”. Prem staat op en loopt naar boven, naar zijn slaapkamer. Ik sta in dubio, maar ik heb met mezelf de afspraak gemaakt dat ik over belangrijke beslissingen eerst 24 uur nadenk. Als ik er dan nog zo over denk, zet ik het door. En dus volg ik hem voor nu.

“Ik weet niet wat er aan de hand is, Nien, sorry” zegt hij als ik naast hem ben gaan liggen, demonstratief op het uiterste puntje van het bed.
Ik denk dat ik dat inmiddels wel weet, maar ik houd mijn mond. Ik heb mijn eigen problemen in mijn hoofd. Maar ik snap nu wel precies waarom Manuela zegt dat Prem narcistisch is.

Prem pakt je in, doet er een strik om en je valt voor hem. Maar dan veranderen er dingen, zo langzaam dat je het bijna niet opmerkt. Ik zie steeds meer zijn ware aard, maar wil het niet zien. Ik wil terug naar het inpakken maar ik merk steeds meer dat dat niet meer kan.

“Ik ga naar huis” antwoord ik. Ik heb buikpijn en voel dat ik ongesteld moet worden, ondanks dat ik alle wensen die ik de afgelopen tijd gedaan heb gewenst heb dat ik dit keer niet ongesteld zou worden.

Prem staat op.

“OK” antwoordt hij zakelijk. “Wil je gelijk al je spullen meenemen die hier nog liggen?”.

wordt vervolgd

**Geplaatst**: 15-12-20 14:48

Geplaatst: 15-12-20 14:48

Heel goed stuk +:)+

**Geplaatst**: 15-12-20 14:54

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 15-12-20 14:54

wauw heftig stuk weer... en bizar hoe snel Prem omslaat.... die man is niet goed hoor.

**Geplaatst**: 15-12-20 14:56

Geplaatst: 15-12-20 14:56

Hèhè.
Dat heeft even geduurd zeg.

Misschien speelt Manuela dat alles wel zo om haar juist te beschermen tegen Prem, maar dat ze het niet letterlijk durft te zeggen, of zoiets.

**Geplaatst**: 15-12-20 15:50

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 15-12-20 15:50

Heftig stuk weer, spannend!

Echter lijk ik hier een stukje te missen, Prem flipt, Nina begint op te nemen, daarna wil die opeens praten en verdwijnt naar een andere verdieping? En komt ze er nu achter dat hij een kwade dronk heeft?

**Geplaatst**: 17-12-20 23:32

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 17-12-20 23:32

Ik ben benieuwd naar hoe het verder gaat!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-12-20 14:05

Geplaatst door de TopicStarter : 18-12-20 14:05

topsylover schreef:
Echter lijk ik hier een stukje te missen, Prem flipt, Nina begint op te nemen, daarna wil die opeens praten en verdwijnt naar een andere verdieping? En komt ze er nu achter dat hij een kwade dronk heeft?

Ja, klopt helemaal.

Zodra Prem merkt dat Nina het gesprek op wil nemen, slaat hij om als een blad aan een boom. En als Nina wil vertrekken, haalt hij haar toch over nog even te praten (op zijn slaapkamer, eerste verdieping). Nina twijfelt, juist ook door de dingen die haar duidelijk worden, maar gaat toch achter hem aan. Omdat het toch niet goed voelt, vertrekt ze dan toch even later.

Ik laat het volgende stuk even nalezen (worstel-stuk haha en leer daar ook onwijs van), maar heb wel een kort stukje tussendoor. Geen idee of ik er goed aan doe (dus beetje angstzweet), maar plaats hem toch (onder het motto van: kan er altijd uit).

Hopelijk het volgende hoofdstuk vanmiddag of vanavond!

30 november 2019

Prem: “Jij ben terecht boos. Sorry. X”

Iedere keer dat hij haar grenzen overgaat, of haar liefdeloos of respectloos behandelt, legt ze de schuld bij haarzelf.

Nina: “Het is okay. Het enige wat ik wilde was wat aandacht voor elkaar en (het liedje) “a heart of gold”. Sorry dat ik het je blijkbaar zo lastig maak met alles. Dat is wel het laatste wat ik wilde”.

Zijn gedrag praat ze goed; hij heeft een moeilijke jeugd gehad, of heeft het druk op zijn werk. Of, in dit geval, hij heeft gewoon een kwade dronk.

Prem:
“Mistig buiten - mystiek van binnen
Avond perikelen - ochtend rituelen en zinnen
Harten van goud - tranen van hoop
Knuffel van liefde - knuffel van geluk”

Hoe vaker ze onverschillig en respectloos wordt behandeld, hoe meer ze hunkert naar zijn liefde. De intensiteit van de emotionele achtbaan waarin ze zit, verwart ze met liefde. Ze raakt verslaafd aan de geringe momenten waarop ze zijn liefde en goedkeuring ontvangt, en je kunt je afvragen of het om liefde gaat, of om een obsessie.

Nina: “Als we samen zijn, moeten we ons niet alleen hoeven te voelen”.

Als ik hem maar genoeg liefde geef, zal hij veranderen in de liefdevolle partner die ik in hem zie, denkt ze.

Ze denkt steeds nieuwe strategieën uit waarvan ze hoopt dat ze de relatie zullen verbeteren. Tijdens de seks voel je een connectie met je partner die je normaal gesproken niet voelt. Daarom speelt seks meestal een grote rol bij relatieverslaving.

Relatieverslaafd.

**Geplaatst**: 18-12-20 16:05

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 18-12-20 16:05

Heerlijk weer!!!

**Geplaatst**: 18-12-20 22:13

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 18-12-20 22:13

Ah oke, bedankt voor de opheldering!

Frustrerend stukje weer dit :Y)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-12-20 14:22

Geplaatst door de TopicStarter : 19-12-20 14:22

Eeuwige dank aan IMJ $_/-\o_$ .

Donderdagavond 5 december 2019

Ik denk dat de hint - dat ik graag wat meer betrokken zou willen zijn bij Prem's leven - eindelijk aangekomen is, want ik ben vanavond uitgenodigd voor het etentje bij hem vanwege het afscheid van een van zijn promovendi: Piyush. Ik was ook aanwezig bij zijn Promotie - Prem was de promotor - en weet nog dat ik toen, zittende in de aula, alleen maar naar Prem's handen kon kijken, denkende aan hoe ze even daarvoor over mijn lichaam gleden.

Ik ben nog niet binnen, of Prem vertelt me van de ruzie die op dit moment simultaan woedt tussen Manuela en hemzelf en duwt me zijn telefoon onder de neus.

Bericht van Manuela aan Prem:
“Ik heb 500 euro leefgeld voor Man. Dat gaat sowieso op aan vaste lasten... dus alles wat ik doe voor Man, de hond en mezelf gaat van mijn pot van 180,000 euro af... Ik doe mijn best maar kan mijn kinderen niet kopen zoals jij doet. Hou dus op met stoken. Ik doe wat ik kan maar kan niet tegen jou op boksen”.
Vol verbazing kijk ik naar Prem. Mijn god, eet hij kaviaar op brood voor ontbijt? Champagne als smoothie? Hond krijgt gouden brokken?
Verder word ik er vooral verdrietig van. Ze moeten dolblij zijn dat ze twee prachtige kinderen hebben. Maar ze lijkt er geen Euro aan uit te willen geven. Ik zou alles, maar dan ook alles ervoor over hebben...................

“Het is jouw geld” zeg ik tegen Prem, die, in afwachting van mijn reactie, me nieuwsgierig aankijkt . “En je hoeft niemand verantwoording af te leggen wat je ermee doet. Al geef je het allemaal aan je tante in Marokko, toch?“.

Ik lees verder: “zolang jij Man blijft kopen en geen regels stelt, zal hij bij je blijven komen... dus prima... maar hou op met stoken en hem belagen”. Prem tikt inmiddels met zijn middelvinger tegen zijn voorheeft.
Prem heeft verteld dat Manuela grote problemen heeft met Manfred. Als ze hem vraagt om naar bed te gaan, zegt hij doodleuk dat hij bij zijn vader nooit ‘zo vroeg’ naar bed hoeft. En gaat hij dus niet. Het schijnt een dagelijks terugkerend drama te zijn en Manuela zit met een jongen die elke keer doodop van zijn vader thuiskomt. Anders gaat hij wel bij zijn vader wonen, dreigt hij.

Ik schraap mijn keel en kijk naar de flikkerende kaarsen in de windlichten die in de vensterbank staan. “Jij en Manuela houden beide van Manfred. Ik denk dat jullie ook hetzelfde doel hebben: hem in een stevig bootje zetten, klaar voor de toekomst. En dat moeten jullie samen doen”. Niet dat dat bij Baukje gelukt is, overigens, want haar bootje had allang moeten varen. Maat dat zeg ik maar niet.

“Daarom is het echt zonde dat de communicatie een struikelblok is. Want samenwerken is samen sterker” ga ik verder.
“Ook liefde - zonder cadeaus - is daar een onderdeel van en leren luisteren naar regels, mensen met respect behandelen, leren delen, leren onafhankelijk te zijn et cetera” zeg ik, een beetje uit eigenbelang.

“Neem je het nu op voor Manuela???” vraagt Prem argwanend.

“Ja, terwijl ze mij de schuld geeft van alles... Soms lijk ik wel gek”. En Prem bevalt dat allerminst. Want zijn ogen worden groter en groter.

“Als ze blijft manipuleren, steeds jou zeer zwart afschildert, foto’s van jouw auto naar de kinderen blijft sturen et cetera ga ik ook niet positief reageren. Zij manipuleert de kinderen en stuurt me steeds rekeningen. Niet gezond.”
“Prem, ik…” begin ik, maar hij onderbreekt me resoluut.
“Haar argument is dat jij ze niet respecteerde en tekeer ging. Dus ik ga met iemand om die mijn kinderen niet respecteert. Dit is hun interpretatie en dat wordt steeds misbruikt.
Zij willen niet met je praten. Zij hebben al hun oordeel klaar. M speelt hier een zeer kwalijke rol”.
Opeens gaat het weer over mij, ondanks dat mijn naam helemaal niet voorkomt in Manuela’s berichten. De mogelijkheid om erop in te gaan krijg ik niet, want precies op dat moment gaat de bel.

“Hallo” begroet Thea me luchtig - afstandelijk vooral - terwijl ze doorloopt naar de keuken. Ik was verbaasd dat Prem vertelde dat zijn 'oude' hulp kwam koken – het laatste wat ik hoorde, was dat hun vriendschap behoorlijk bekoeld was doordat Manuela Thea had opgestookt niet meer bij Prem schoon te maken.
Prem is achter haar aangelopen en ik besluit hetzelfde te doen: dat zij zich niet voorstelt, hoeft niet te betekenen dat ik dat ook niet hoef te doen.
“Kan ik helpen?” vraag ik de vrouw die met haar olijfkleurige huid, donkere ogen en volle lippen een kopie lijkt van Huda Kattan - de vrouw achter het beauty-merk Huda Beauty - en even lijkt ze verbaasd door mijn aanbod. Ik weet zeker dat Manuela van alles over me verteld heeft, maar dat dat niet overeen komt met de persoon die nu voor haar staat. Ze schudt vriendelijk haar hoofd. Thea is werkelijk waar tot in de puntjes verzorgd en even kijk ik met afkeruing naar mijn eigen ‘paardennagels’. Geen nagels, geen nagellak.

“Nee hoor, ik heb alles thuis al voorbereid” zegt ze zakelijk glimlachend, terwijl ze met een bepaalde elegantie allerlei plastic bakjes met Surinaamse gerechten uit haar tas tovert.
“Breng jij Bubbles maar naar boven” dirigeert Prem, “het wordt anders veel te druk voor hem”.

Niet veel later druppelen de promovendi binnen.
"Ben JIJ Prem's vriendin?" vraagt Carolina als ze in de kamer staat, terwijl ze me van top tot teen opneemt. Ik knik.
"Oh" zegt ze minachtend, "ik had een heel ander type verwacht.

Prem is als gastheer helemaal in zijn element als iedereen aan de eettafel zit. Hij raakt niet uitgepraat en ondanks dat ik de meeste verhalen al tot in den treure ken, blijf ik geboeid luisteren omdat hij het zo enthousiast vertelt. Ondanks dat hij de “baas” is over de groep, die nog een heel leven voor zich heeft, is de sfeer ontspannen. Piyush, de ‘jongen’ (hoe noem je iemand van 21 eigenlijk?) voor wie het afscheidsfeest georganiseerd is, vertrekt spoedig naar Signapore – naar een plek die Prem voor hem heeft geregeld. Piyush is klein, gedrongen, verzorgd en netjes en kan blijkbaar goed leren. Eerlijk gezegd zie ik geen dokter in hem, maar eerder een snelle, commerciele jongen. Dat hij met de auto is, lijkt hij - gezien de hoeveelheid alcoholische consumpties, compleet vergeten.

Eten is echter een ander verhaal. Prem heeft wel eens verteld dat Piyush geen groenten en fruit eet. Toen ze een tijdje terug voor een zakelijk diner in Kopenhagen waren, had hij het exquise diner amper aangeraakt. Na het diner rendje hij vervolgs bijkant naar de KFC waar hij de grootste emmer chicken nuggets bestelde.
Maar Surinaams, dat lust hij wel, omdat zijn roots daar liggen. En toegegeven, Thea’s eten is gewoon erg smakelijk is.

“Ik hoop maar dat er lekkere wijven zijn, in Signapore” pocht hij en iedereen lacht. Prem heeft me verteld dat zijn vriendin ook meeverhuist, maar dat de relatie nog niet zo lang geleden onder spanning stond omdat hij haar bedrogen had met een collega van het ziekenhuis.
Omdat ik er niet alleen maar bij wil hangen, besluit ik na het eten Bubbles te bevrijden uit Prem’s slaapkamer en plof ik met een latte machhiato – met iets meer amaretto erin dan als normaal wordt gezien - op de blauwe bank neer in de woonkamer. Thea, die inmiddels klaar is met koken, pakt een glas wijn en komt naast me zitten. En eigenlijk ben ik erg benieuwd wat ze te vertellen heeft.

“Wat een leuke man is Prem, he” verzucht ze, terwijl ze naar Prem kijkt. Ik knik. Els vertelde me dat Thea op de oratie erg tegen haar uitgevallen was omdat ze een sari droeg - dat was volgens Thea culturele toe-eigening en dat was volgens haar erg ongepast. Dit is ook de reden dat ik tot dan toe Thea’s vriendschapsverzoek op Facebook genegeerd had – ik ken haar intenties niet en ben een beetje klaar met mensen die alleen maar interesse in me hebben om er ‘iets van te vinden’.
“Wij kennen hem al 26 jaar” gaat ze verder. “Zijn hele familie bestaat uit bijzondere mensen; allemaal heel lief en zorgzaam. Maar Manuela en de kinderen mochten ze niet. Vroeger kwamen ze dan ook bij ons slapen als ze in Nederland waren”.
Prem heeft dit al eens verteld. Als zijn moeder hier was, ergerde Manuela zich groen en geel aan haar.

“Al die jaren was hij ook niet gelukkig. Hij wordt steeds kaal en dun van al het gedoe. Hij had zoveel mooi lang haren vroeger” zegt Thea met een charmant, Surinaams accent.
“Ik kwam altijd bij ze over de vloer en heb dingen zien gebeuren met Baukje die niet normaal zijn in een gezin”. Ik wil hier zo graag meer over weten, maar ik durf haar niet te onderbreken. Ook omdat ik niet weet in welke hoedanigheid ze met me praat – vriend of spion.
“Ik wil hem zien bloeien in zijn leven. Ik lig in Gods handen. Die heeft mij altijd gevraagd om Prem niet in de steek te laten, want hij heeft verder niemand hier zoals jij ook weet”. Ik knik - ik, atheïst, moet toegeven dat het mooi klinkt.

Ik besluit op veilig terrein te blijven als ik - naar waarheid, overigens – onzeker antwoord: “er is veel haat, nijd, jaloezie en sprookjes tussen Prem, Manuela en de kinderen en ik probeer daar een beetje buiten te blijven. Ik heb in mijn leven nooit echt zo veel jaloezie meegemaakt dus weet niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan. Ik hoop voor hun allemaal dat ze zich gaan richten op een fijne toekomst voor allemaal en niet op elke keer negatieve dingen uit het verleden op te rakelen. Dan komt het vast goed”. Thea knikt heftig.

“Prem heeft nog steeds veel stress en problemen met zijn ex en kids. Ik snap er niks van . Man is nu meer bij Prem dan bij Manuela want hij heeft elke dag ruzie met zijn moeder. Prem wordt enorm onder druk gezet en alle kanten op geslingerd.”

“Luister Thea” begin ik, “Ik heb zelf mijn handen vol – zonder in details te treden – met de zorg voor mijn ouders en om mezelf het hoofd boven het hoofd te houden dus ik probeer me niet mee te laten slepen in de lawine van destructie. Even tijd, aandacht en liefde voor mezelf en ik hoop dat de toekomst me op den duur geeft wat ik verdien”. Ik haal even adem, maar voeg er dan toch achteraan: “en juist omdat jij zo close bent met Manuela, vind ik het lastig om hierover te spreken”.

“Oh, nu snap ik het!” roept ze uit. “Niemand is te vertrouwen. Maar ik heb NIKS met haar te maken. Ik zeg Manuela ook waar het op staat – van haar mocht ik ook niet meer bij Prem werken. Maar ik heb wel te maken met Manfred, als hij bij Prem is en deze laat thuis komt - dan zorg ik voor hem. Manuela is niet goed bezig: zij manipuleert de kinderen om Prem dwars te zitten.” Thea zucht. “Ik hoor de kinderen vaak scheldwoorden gebruiken tegen Prem” vervolgt ze. “Zo’n geleerde man wordt behandeld als een kleine jongen. Dat doet me erg pijn. Prem is niet sterk genoeg - zo kan hij zijn leven niet opbouwen. Erg jammer wat het nog steeds afspeelt”. Thea schudt haar hoofd.

Ik kijk naar de eettafel, waar de drank rijkelijk vloeit en de verhalen ook in sterkte toenemen. Als je Prem zo ziet, is het onmogelijk te begrijpen dat zijn persoonlijke leven compleet overhoop ligt.

“Hij moet beseffen dat het zijn leven is - hij moet zijn keuzes maken, Nina. Manuela mag wel alles doen met haar vriend slapen. Maar Prem mag niet eens met zijn eigen vriendin in zijn eigen huis komen. Dat is toch raar?”. Ik weet niet wat ik raarder vindt: Thea’s stelling of het feit dat Prem haar dus ook vertelt dat ik hier niet kom.

“Zijn hele leven wordt nu verpest, Nina. Hij moet het zelf weten. En jij ook. Je moet echt geluk hebben in de liefde. Soms gebruiken mannen vrouwen alleen als een plaatje naast hun bed”. Thea kijkt me indringend aan en aan alles voel ik dat dit laatste op mij slaat.

Prem’s telefoon gaat weer – ik heb opgemerkt dat het inmiddels al de vierde keer is. De vorige inkomende gesprekken zag ik hem resoluut wegdrukken, maar nu beantwoordt hij hem met een zucht.
“Mijn ex” mimiekt hij naar ons. De promovendi kletsen vrolijk verder, dan wel op een lager volume.

“Hè??????????????!!!!!!!!”roept Prem opeens uit, waarna hij haastig wegloopt, ons allemaal vragend achterlatend.

“Ik moet naar mijn ex” zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht, als hij de kamer weer in is gekomen. “Manfred heeft voor de voetbaltraining een colaflesje met Gin opgedronken. Hij is naar het ziekenhuis gebracht omdat ze in eerste instantie vermoedde dat zijn maag leeggepompt moest worden. Een promillage van 1,8…” lach hij, alsof hij er trots op is. Vorige week vertelde hij ook al dat hij depressief was.

Iedereen begint te roezemoezen. Ik vang op dat een vriend het flesje meegenomen had en Manfred aanmoedigde een slok te nemen, waarna hij in een keer het hele flesje achterover sloeg. Toen hij tijdens de training een beetje begon te waggelen, kregen de trainers argwaan.
“Niet zo gek dit, met zo’n moeder” lacht Prem, waarna hij naar de gang loopt om zijn jas te pakken, ons vragend achterlatend.

wordt vervolgd

**Geplaatst**: 19-12-20 14:58

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 19-12-20 14:58

Zo! Heftig weer!!!