Bokt.nl

hannah41 schreef:
Pina22 schreef:
Nounou, het nederlandsverhaal is populair Het is ook wel heel erg leuk!

Haha ja Dankje!
Misschien moet ik dit verhaal maar laten en daarmee verder gaan. grapje!

ALLEBEI!!!!!!!!!!! $*\o/*$ $*\%/*$

**Geplaatst**: 22-11-13 18:11

Geplaatst: 22-11-13 18:11

ikke ook pb??

**Geplaatst**: 23-11-13 21:17

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 23-11-13 21:17

Uppie?

**Geplaatst**: 24-11-13 20:46

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 24-11-13 20:46

Ben je al weer bezig met een upje?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-11-13 17:42

Geplaatst door de TopicStarter : 25-11-13 17:42

Vooruit dan maar, upje!

Geschrokken tik ik Ruben tegen zijn schouder, ik wijs richting het lichtpuntje in de verte. We kijken elkaar aan, en ik weet zeker dat hij op dit moment het zelfde denk als ik. ‘Het hoeft haar niet te zijn he?’ Zeg ik meer om mezelf gerust te stellen, als voor hem. Hij antwoord niet. Het lichtpuntje verdwijnt even achter de bomen, om vervolgens weer tevoorschijn te komen. Iets of iemand loopt met een zaklamp over het pad langs de weides. Dan is het puntje ineens weg. Diegene moet zijn lamp uitgezet hebben, er staan geen bomen meer in dit gedeelte. ‘Lieke, ga voor dat raam weg!’ Dan pas besef ik me dat mijn hoofd van buiten ook duidelijk te zien moet kunnen zijn. ‘Kom mee, weg hier. Als ze het wel is, kan ze je hier zien.’ Ik knik en we lopen haatsig de badkamer uit. ‘En nu?’ Vraagt ik hem zacht. Hij haalt zijn schouders op ‘Het kan ook gewoon een wandelaar geweest zijn.’ Komt er bijna fluisterend uit zijn mond, het klinkt niet bepaald overtuigend. ‘Wat doet een wandelaar op jullie terrein Ruben?’ Zucht ik, wetend dat het geen wandelaar geweest kan zijn. En dat weet hij ook heus wel, dat weet ik zeker. Ineens hoor ik een geluid achter me, voetstappen. Tegelijk draaien we ons om.

Tot mijn opluchting is het Mieke, vrolijk als altijd kijkt ze me aan ‘Waar blijf je nou?’ Ik wil net mijn mond open doen als Ruben me bijna onzichtbaar aantikt en sist dat ik beter niks kan zeggen. Snel zet ik mijn beste fake-glimlach op ‘Sorry.’ Zeg ik. Ze pakt me bij mijn hand en trekt me huppelend mee naar haar kamer. Alles ligt al klaar, ze heeft zich al om gekleed. ‘Kleed jij je ook even om? Dan ga ik papa en mama even een kus geven!’ Ik knik. ‘Mam heeft een pyjama voor je klaar gelegd om mijn stoel, ik ben zo terug. Haar gebonk klinkt door het hele huis als ze de trap af rent. Snel trek ik mijn shirt over mijn hoofd, net op dat moment hoor ik iets achter me. ‘Ho sorry, ik eh, wist niet dat je aan het omkleden was.’ Stamelt hij met rode wangen terwijl hij zich de kamer uit haast. Blozend trek ik het grote shirt over mijn hoofd en doe ik de flanellen broek aan. De kleren zijn een paar maten te grote, waarschijnlijk van Nel, maar zitten lekker. Op mijn tenen loop ik over de overloop – even vergeten dat ik s’avonds niet meer hoef te sluipen – naar Rubens kamer. Net wil ik op de deur kloppen als deze voor me opengaat. ‘Kom binnen!’ Knikt hij. Zijn blote borst weerkaats het licht. Verlegenheid komt naar boven. Even hangt er een ongemakkelijke stilte, hij is ook bang geloof ik. ‘Moeten je ouders het niet weten?’ Zeg ik uit het niets. Hij zit een meter van me af, ik kan zijn warmte bijna voelen. Mijn hart gaat als een wilde te keer. Hij knikt ‘Als jij het niet erg vind, maar we kunnen beter even wachten tot Mieke slaapt. Anders durft ze straks niet meer. ’ Ik knik instemmend. ‘Ik ga terug naar haar kamer, als ze slaapt klop ik hier wel aan. Afgesproken?’ Vraag ik zacht. ‘Zie je dan.’ Zucht hij, en hij kust me vlug om mijn voorhoofd. Snel loopt ik terug naar Mieke’s kamer, terwijl ik op het luchtbed neerplof hoor ik haar de trap opkomen. Ze neemt een aanloop en springt op haar bed. ‘Slaaplekker.’ Zegt ze zacht. ‘Tot morgen!’ Ik draai me op mijn zij om vervolgens van de pijn weer terug te draaien.

Mijn eigen ogen vallen al bijna dicht op het moment dat ik zeker weet dat Mieke slaapt. Zo stil mogelijk sta ik op. Op mijn tenen sluip ik over de overloop. Het is groter als ik gewend ben, het licht is uit. Ik zie goed in het donker, daar heb ik dan weer geluk mee. Ik haal diep adem en klop op zijn deur. Zachtjes opent hij de deur en gebaart dat ik binnen mag komen. Hij heeft een grijs shirt en trainingsbroek aan getrokken. Ik heb een hekel aan die broeken, maar het staat hem goed. Als ik er alleen al aan denk hoe ik eruit zal zien op dit moment.. Het zwakke licht van de maan wat door het raam naar binnen schijnt lijkt de wereld in zwart wit te hullen. Zwijgend staan we tegenover elkaar, het voelt ongemakkelijk, maar ik zou voor geen goud weg willen. Ondanks alles voel ik me veilig. Nog steeds op mijn tenen loop ik naar hem toe, voorzichtig kus ik hem in zijn nek. Hij kust me terug. Zijn warme handen vinden zijn weg over mijn rug. Ik heb het warm, maar het voelt niet onprettig. Mijn handen liggen in zijn nek, mijn vingertoppen glijden over zijn huid. Onze lichamen lijken bijna een te zijn, ik hoor zijn hart kloppen. Of misschien is het toch de mijne. Ineens hoor ik stemmen, Ruben hoort ze ook, ik voel zijn spieren aan spannen. Geschrokken maak ik me los uit zijn omhelzing en steek mijn hoofd om het hoekje. Niks te zien. Ruben, die als op de trap staat, wenkt me dat ik ook kan komen. Ik sluip over de overloop naar de trap toe. ‘Vierde tree van onderen overslaan.’ Sist hij me toe om vervolgens naar beneden te sluipen. Ik klem me vast aan de leuning en loop voorzichtig de steile trap af. De stemmen worden steeds duidelijker. De woorden zijn niet te verstaan, maar ik hoor duidelijk Nel’s stem erbovenuit. Het klinkt boos, angstig. Ik herken deze toon, en het staat me niet aan. Ruben staat een halve meter achter me. Hij heeft zijn arm beschermend om me heen geslagen, maar ik voel zijn hele arm trillen. Samen sluipen we richting de kamerdeur.

Voorzichtig drukt Ruben zijn oor tegen het koude hout. De stemmen zijn nu duidelijker te verstaan. Ik vraag me af of ze iets gehoord hebben, want ze zijn duidelijk zachter gaan praten. Ik hoor Nel praten, het lijkt of ze iemand probeert te sussen. Dan hoor ik nog een mannenstem, dat zal Tim wel moeten zijn. Uit het niets doet Ruben geschrokken een stap achteruit. ‘Wat is er?’ Vraag ik zacht. Zijn lippen zijn stevig op elkaar geklemd. Als ik niet bang was geweest had het er grappig uitgezien. Het zwijgen maakt me nog zenuwachtiger. Ik moet weten wat hij gehoord heeft en druk hem zachtjes aan de kant. Het is even stil aan de andere kant van de deur, maar dan lijkt het gesprek weer verder te gaan. ‘Nee Nel. Ze moet hier weg, de kinderen zijn niet meer veilig door haar.’ Het is moeilijk te verstaan, maar de woorden hakken er flink in. Kippenvel verspreid zich over mijn armen. Ruben raakt me kort aan, wat het alleen maar erger maakt. Tranen wellen zich op in mijn ooghoeken, maar ik geef ze groot gelijk. Ik wil niet dat Ruben en Mieke iets overkomt door mijn schuld. Dan zou ik mezelf nooit kunnen vergeven. ‘Ze heeft gelijk, ik kan beter gaan. ’ De woorden rollen langzaam uit mond. Hij pakt me bij mijn arm en drukt me stevig tegen zich aan. ‘Jij blijft hier, wat ze ook zeggen. Ik kan je niet alleen laten oké?’ Zijn woorden irriteren me. Ik moet hier weg, waarom begrijpt hij dat niet? ‘Nee Ruben, ik ga hier weg. Nu. Wil je je ouders bedanken voor me?’ Strak kijk ik hem aan. Zwijgend kijkt hij me aan. ‘Ik kan je niet laten gaan Lieke. Waar moet je heen midden in de nacht? En Helena?’ bezorgd kijkt hij me aan. ‘Ik red me prima, ik heb wel vaker buiten geslapen.’ Zeg ik bozer als de bedoeling was. Dat laatste had ik beter niet kunnen zeggen, besef ik me. ‘Sorry.’ Fluister ik zacht, mij lippen vinden zijn wang. Als afscheid, zeg ik tegen mezelf. Op mijn tenen ren ik de trap op, en laat hem verbaast achter.

Ik sluip Mieke’s kamer binnen en hijs me in mijn eigen, versleten maar vertrouwde kleren. Dat is alles wat ik heb, besef ik me. Dat scheelt weer, hoef ik niks in te pakken. Mieke opent haar ogen even kort en kijkt me recht aan. Ik heb haar wakker gemaakt. ‘Waar ga je heen?’ Stamelt ze zacht. ‘Maakt niet uit, ga maar weer slapen.’ Antwoord ik en geef haar vluchtig een kus op haar voorhoofd. Ze glimlacht flauwtjes en draait zich dan langzaam om. ‘Doe voorzichtig’ Hoor ik haar nog zacht fluisteren. De tranen van net komen weer te voorschijn bij de gedachte dat ik haar misschien nooit meer zal zien. Maar ze is beter af zonder mij. Ik trek mijn sokken en schoenen aan en rits mijn oude jas helemaal tot bovenaan dicht. Terwijl ik me afvraag hoe ik ongezien buiten kom en wat ik verder van plan ben, sluit ik de kamer deur zacht. Schichtig kijk ik om me heen, het is stil, niemand te bekennen. Ik wil net naar beneden sluipen als ik ineens voetstappen op de trap hoor, snel duik ik weg achter de openstaande deur van Rubens kamer. Door de kier zie ik Ruben de trap op komen. Even kijkt hij mijn kant uit, hij lijkt me te zien. Dan loopt hij door, naar Mieke’s kamer. Voorzichtig opent hij de deur, waarschijnlijk bang voor wat hij daar aan zal treffen. Misschien is hij wel blij dat ik weg ben – nouja, bijna dan- en ik zou het nog begrijpen ook. Ik loop alleen maar in de weg, ik had de eerste keer dat ik ze zag me al moeten verstoppen. Dan was het niet zo gelopen, had ik geen afscheid hoeven nemen. Maar diep van binnen weet ik dat ik blij ben dat ik wel heen gelopen ben, dat ik hem heb mogen kennen. Als je dit kennen mag noemen tenminste. Ik denk aan Helena, hoe zij op dit moment misschien ook wel achter een deur te wachten staat. Ineens voel ik de vergelijking, ik ben net als zij, daar achter die deur. Ik word uit mijn gedachten gerukt als ik Ruben iets hoor fluisteren. Langzaam kom ik achter de deur vandaan, ik moet weten wat hij zegt. Daar ga ik weer, ik kan gewoon geen afscheid nemen. Midden in de kamer zit Ruben, gehurkt. Bij het bed van Mieke. Ze hebben het over mij, denk ik. ‘Ze is weg.’ Fluistert hij zacht, tot mijn verbazing niet tegen Mieke, die nog steeds om gedraaid ligt te slapen. Tegen zichzelf.

Weer iets langer dan vorige keer, zat er helemaal in :')