Ik heb wel wat wijzingen doorgevoerd n.a.v. gisteren
!
Citaat:
‘Vertel,’ zegt ze. ‘Hoe zit het met je donkere Arnold Schwarzenegger? Je was zo cryptisch in je app.’
Ik neem een slok van mijn koffie en probeer de juiste woorden te vinden.
‘Hij is...’ Ik pauzeer. Hoe vertel je iemand dat je verliefd bent op een man die zó krankzinnig perfect is dat je jezelf automatisch degradeert tot bijrol? Hij bezorgt me gewoon een soort imposter-syndroom.
Niet zo: ‘…Ik voel me niet aangetrokken.’
(Leuker dan Shrek met buikspieren
)(Voor mij is hij nog altijd Idris Alba/Men's health)(#ontkenningsfase).
En in het hoofdstuk van het Detective-onderzoek ook een kleine wijziging:
Citaat:
‘Dat is hem niet,’ zeg ik. ‘Dat kán hem niet zijn.’
Maar de naam klopt. De woonplaats klopt. Zou theoretisch Toms stem kunnen zijn. Alles klopt behalve deze new age voicemail.
Ik weet het niet meer.
Anders klopt het niet met vandaag.
En dan nu: surprise, surprise!
49.
3 december 2021
Of: De dag dat ik ontdekte dat mijn vriend Edward heet en bijna 60 is.
Het marmer van het keukeneiland voelt koud tegen mijn armen. Tom zit tegenover me in zijn cutoffs (jeans die hij zelf heeft afgeknipt, want waarom zou je shorts kopen) en een hemd dat hij een 'A-shirt' noemt maar wat de rest van de wereld een wifebeater noemt.
Hij zit gebogen over zijn iPad—de nieuwe, want de oude heeft een scheur van boven naar beneden. Die mocht ik van hem kopen voor €150.
Wat een deal.
Een kapotte iPad voor de prijs van een werkende Android-tablet.
Maar ik zei ja, want dat doe ik. Ik zeg ja tegen mannen die me kapotte dingen verkopen.
Elke dag kookt hij voor me. Zorgzaam, noemt hij het. Maar ik vermoed dat het vooral is zodat ik niet aan zijn spullen zit. Naast hem ligt zijn ontbijt: een vetvrije omelet. Hij heeft me de macros verteld. Elf keer. 28 gram proteïne, 0 koolhydraten, 11 gram vet. Het is dag vijf en ik ken zijn hele MyFitnessPal-geschiedenis uit mijn hoofd.
Gisteren at hij vijf Costco-muffins.
Vijf.
Muffins ter grootte van honkballen.
Maar vandaag is hij weer ‘goed bezig’. Het is fascinerende schizofrenie. In Amsterdam walgt hij van alles wat suiker bevat. Hier inhaleert hij het. Blijkbaar gelden voedingsregels alleen als er publiek is. Net zoals zijn smetvrees alleen bestaat in hotels maar niet in zijn eigen keuken waar een vork al drie dagen in de gootsteen ligt.
Op de achtergrond staat de tv aan. The Price Is Right. Elke ochtend kijkt hij met hyperfocus. Hij roept mee, springt soms zelfs op. Hij weet alle prijzen. Hij heeft meningen over de deelnemers.
‘Die vrouw biedt veel te laag voor die wasmachine!’ schreeuwt hij verontwaardigd.
Het is 10 uur 's ochtends.
We kijken naar mensen die huishoudelijke apparaten winnen.
Dit is mijn leven nu.
De hele dag staat dat enorme ding aan. Na The Price Is Right komt The Bold and the Beautiful. Hij kent alle personages. Ridge gaat vreemd (again). Brooke is zwanger (again). Tom heeft theorieën over de plottwists.
Als er geen soap is, kijkt hij sport. NFL. NBA. MLB. Dat is toch wel zijn favoriet. Want heaven forbid dat hij ook maar een touchdown mist.
Zelf sport hij een stuk minder dan ik had verwacht. Ik begin me inmiddels af te vragen hoe hij in godsnaam aan dat lijf komt. Het soort lichaam dat je associeert met ochtendroutines, discipline, kou trotseren in compressieshirts. Niet bij iemand die om tien uur ’s ochtends tegen de tv schreeuwt omdat iemand denkt dat een jacuzzi $3.999 kost.
De enige fysieke activiteit die hij met enige regelmaat en bijna dwangmatige overtuiging uitvoert, is die met mij. Zonder kleding, maar altijd met de tv aan. Gisteren wilde ik er bijna iets van zeggen toen hij langs me heen boog om te zien hoe SpongeBob een jellyfish interviewde met een microfoon van zeewier.
Inmiddels zit hij weer voorovergebogen over zijn iPad alsof het apparaat Classified Delta information bezit in plaats van dat hij gewoon moet beslissen of hij naar Phoenix of Portland wil.
Ik verveel me inmiddels zo erg dat ik overweeg om The Bold and the Beautiful een kans te geven.
‘Mag ik een petje bestellen?’ vraag ik tussen zijn 847ste Delta-app-swipe door (hij praat erbij. Ik weet inmiddels alles over open board, trip swapping, green slips, deadheading, crew rest facilities, en minimum legal crew requirements. Ik ben een wandelende ALPA-woordenboek geworden. Nutteloze kennis die ik nooit zal gebruiken, tenzij ik ooit op een pubquiz kom waar ze vragen: ‘Wat is deadheading?’
(Het is wanneer crew als passagier meevliegt naar een andere locatie. You can thank me later.))
Iedereen hier draagt petjes. Het is een ding. Je bent nobody zonder een petje. Ik ben drie dagen hier en ik voel de sociale druk.
En mijn haar zit poedersuiker.
‘Ja ja, bestel maar,’ mompelt hij.
Ik pak mijn telefoon. Ik ken zijn adres nu: Pinecrest. Een gated community in Miami waar het gras te perfect is om echt te zijn. De huizen zijn groot, wit en glanzend, ontworpen voor mensen die nooit thuis zijn. De bewoners zie je nooit, alleen hun schoonmakers en pakketbezorgers.
Ik heb alleen de postcode nog nodig om mijn Porsche petje te laten bezorgen (hey, er staat een paard op). En misschien ook een leuke gepersonaliseerde Starbucks-beker van Etsy die ik laat bezorgen met kerst. (Ik: romantisch. Hij: waarschijnlijk wtf. Vind ik leuk.)
En dan zie ik het.
Edward.
Hij introduceert zichzelf als Tom, hij ondertekent als Tom, zijn vliegtuig-nametag zegt Tom. Maar zijn echte naam is Edward. Niet Tom.
En er komt meer: geboortedatum 1963.
Niet 1973, zoals ik maandenlang heb geloofd.
1963 betekent 59 jaar oud.
59!
NEGENENVIJFTIG.
Bijna fiets zestig. Ik ben 37.
Ik staar naar het scherm. Misschien is het een andere Edward Morrison die toevallig op hetzelfde adres woont? Met dezelfde Harley's in de garage? Dezelfde Jeep op de oprit? Dezelfde obsessie met antibacteriële gel? Maar nee—het adres klopt, de naam klopt, alles klopt.
Alles behalve die tien jaar die hij zomaar uit zijn CV heeft weggelaten.
Ik bestel het petje. Want ik ga niet géén petje kopen na dit alles. Dan kijk ik nog een keer naar de cijfers. 1963. De cijfers lijken te dansen. Of misschien is dat gewoon mijn bloedsuiker na drie dagen Hershey’s.
‘Hey,’ zeg ik nonchalant, ‘Leuke naam. Edward.’
De verandering is seismisch.
Zijn gezicht gaat van ‘mild geïrriteerd piloot’ (SOP) naar ‘Category 5 hurricane’ in precies 0,2 seconden.
‘WAAROM zit je in mijn gegevens te snoopen?’
Hij staat op. Zijn stoel valt bijna om. ‘Wat doe je? WAT DOE JE?’
‘Ik... ik bestelde gewoon een petje en—’
‘STOP SNOOPING IN MY BUSINESS!’
En dan stormt hij naar boven. De marmeren trap op. Ik hoor een deur slaan.
Ik blijf achter in de keuken. The Price Is Right is afgelopen. Nu is het American Football op de 75-inch Samsung. Iemand scoort een touchdown. Het publiek juicht.
Ik zit hier. In Florida. In december. In het huis van een man die Edward heet, niet Tom. Die 59 is, niet 49. Die boven zit te mokken omdat ik per ongeluk zijn echte identiteit heb ontdekt.
Even later hoor ik voetstappen boven. Waarschijnlijk komt hij zo naar beneden om me uit te leggen waarom dit allemaal mijn schuld is. Waarom ik niet had moeten snoopen.
Op tv begint een nieuwe aflevering van The Bold and the Beautiful.
Ridge heeft inderdaad weer een affaire.
Sommige dingen veranderen nooit.
To be continued...
OK, is grafiet maar hey, moet toch een beetje fictie in:

Check al die schoonmaakdoekjes overal
