Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-02-12 03:01

Geplaatst: 29-02-12 03:01

Ronaa94 schreef:
Barbie_Blue
TheHorseInn
Wiske23
FemkeRoosje
Jacquelinee_
Eefj33
snackie
sandra1984
breakthelaw
Sylvia_B
LouieDribbie
Rintah
Winniedekoe
Typhoon
Mar_fay
Ronaa94
dustyenmax18

**Geplaatst**: 29-02-12 12:32

Geplaatst: 29-02-12 12:32

Dustyenmax18 schreef:
Ronaa94 schreef:
Barbie_Blue
TheHorseInn
Wiske23
FemkeRoosje
Jacquelinee_
Eefj33
snackie
sandra1984
breakthelaw
Sylvia_B
LouieDribbie
Rintah
Winniedekoe
Typhoon
Mar_fay
Ronaa94
dustyenmax18
Tijgerr91

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-03-12 23:33

Geplaatst door de TopicStarter : 17-03-12 23:33

Na een tijdje weer een update, heb het de laatste tijd erg druk met school, dus had/heb weinig gelegenheid om te schrijven.

Hopelijk vinden jullie het 'leuk'

‘We moeten gaan,’ zegt hij na een tijdje.Ik knik. ‘Hoe lang moeten we nog rijden?’ vraag ik, hopend dat het nog heel wat uren zullen zijn. Ik wil niet naar huis, op een of andere manier voelt het niet goed om terug te gaan naar de plek waar ik ben opgegroeid. Het is waarschijnlijk de spanning, ik bedoel, na een lange tijd zie ik mijn ouders weer. Mijn ouders, die ik me niet goed kan herinneren. Hoe zal het zijn, om mijn armen om ze heen te slaan? Zou het vertrouwd voelen? Of zou het voelen alsof ik een vreemde omarm? Zouden ze me gemist hebben? Honderden vragen zweven door mijn hoofd wanneer hij antwoord geeft. ‘Tegen het einde van de middag zullen we er al zijn, dus hoog moeten we nog een paar uur rijden.’ oliebol. Ik bijt op mijn lip en probeer rustig adem te halen. Zo snel had ik niet verwacht. Hoe moet ik me in godsnaam zo snel voorbereiden? Wat moet ik zeggen, wat moet ik doen als ik ze weer zie? Bij het zien van mijn gespannen gezicht mompelt Valko: ‘Wanneer je ze weer ziet, zal alles vanzelf gaan, maak je niet druk.’ Hij schenkt me een glimlach die geruststellend bedoeld is, maar ik zie dat hij even gespannen is als ik. Ik knik alsof het advies me helpt, terwijl het juist de tegenovergestelde werking heeft.

Misselijk van de zenuwen laat ik me even later achter hem in het zadel glijden. Ik sla mijn armen om zijn buik en leun tegen hem aan wanneer hij het paard aanspoort en we wegspurten. Dode bladeren en restjes sneeuw spatten op onder het rijdier. Ik voel Valko’s warme rug tegen mijn wang en zijn buik gaat langzaam op een neer onder mijn handen. De paardenrug gaat ritmisch op en neer, als een schommelstoel. Het stelt me gerust en neemt een deel van de spanning weg. Ik staar om me heen, naar de kale bomen, waarvan de takken hoog naar de hemel rijken. De stralen van de zon verlichten de dieren die zich achter de bomen verschuilen. Hun ogen nemen ons angstig en tegelijkertijd nieuwsgierig op. Een groep reeën die net scharrelend opzoek waren naar eten, spurten geschrokken weg, lenig tussen de natuur door springend. Alles lijkt in vertraging afgespeeld te worden, het is allemaal zo mooi dat het korte moment dat ik alles in me op neem wel een eeuwigheid te duren. Elk detail lijkt op me door te dringen, uitvergroot te worden. Het geritsel van struiken, het geschuifel over aarde, de gedempte ploffen van hoeven die over de grond vliegen, klinken me als muziek in de oren. Tranen lopen voor de zoveelste keer over mijn wangen en worden gelijk uitgewist door de koude, maar zachte wind. Ik heb geen idee waarom ik me zo laat meeslepen door wat mijn zintuigen mij vertellen.
‘Wat is er?’ hoor ik Valko vragen. De betekenis van de woorden dringen niet door, het klinkt ver weg, op de achtergrond. Zwijgend verzuip ik in de omgeving, mijn fantasie neemt mijn bewustzijn over.

Mijn aandacht word getrokken naar een van de weinige struiken die nog een paar bladeren bevatten. Twee paar donkere vertrouwde ogen kijken me doordringend aan. Alec. Ik strek mijn arm naar hem uit, probeer hem aan te raken in de lucht. Ik voel de herinnering, ik voel de haren onder mijn vingertoppen kriebelen, zijn warme adem tegen mijn handpalmen blazen. Mijn mond vormt zich tot een glimlach. ‘Hé jochie,’ fluister ik. Hij briest begroetend. Ik schiet in de lach van het gelukzalige gevoel dat mijn buik vult.

Hij rukt zijn blik van me los en kijkt over zijn rug naar achteren. Zijn spieren staan in een keer gespannen, zijn ogen glijden verkennend en nieuwsgierig over de omgeving. Ik volg zijn blik, probeer te zien wat hem was opgevallen. In mijn ooghoek zie ik Alec angstig weg schieten. Nee! Ga niet weg! Wil ik naar hem schreeuwen. Zijn grote witte lichaam sprint zo hard het kan vooruit, zijn manen en staart zweven achter hem aan. Zijn neusgaten staan wijd open, zijn ogen weggedraaid van paniek. Zijn benen strekken zich zo ver ze kunnen. Hij werpt een blik over zijn schouder, zijn ogen lijken groter te worden van angst en wanhoop door iets wat ik niet kan zien. Hij probeer nog sneller te rennen, nog harder vooruit te gaan. Zijn paniek steekt me aan. Ik wil naar hem toe, hem geruststellen, hem zeggen dat er niks aan de hand is, hem tegenhouden voordat hij zichzelf de dood in rent. En bovenal wil ik hem weer aanraken, mijn vingers door zijn manen halen, hem weer diep in de ogen kijken. Ik wil weer samen een team met hem vormen. Tot dat ik zie waar hij voor wegvlucht.

Het is alsof ik tegen een spiegelbeeld aan kijk, waarbij ik niet weerspiegeld wordt. De donkerbruine merrie waar we op rijden, galoppeert daar. Met Valko op haar rug. Ik ben slechts een toeschouwer, ik lijk niet te bestaan. Valko houd een enorm zwaard vast, waarvan het scherpe ijzer glinstert door de zon. Zijn blik staat gefocusseerd op zijn slachtoffer. Geen emotie is van zijn gezicht af te lezen. Zijn merrie racet vol vuur, vol lust vooruit, alsof ze een leeuw is die een ree in het vizier heeft. Ik wil Valko bij zijn schouders pakken, hem door elkaar schudden. Dit is niet hoe ik hem ken, hij lijkt wel een volslagen vreemde. Ik moet tot hem door dringen, ik moet hem stoppen. Maar ik ben machteloos. Valko rijd in op Alec, die zweet en piept van de inspanning. De merrie hapt naar Alec’s achterbenen, alsof ze hem aan het opjutten is om nog harder te rennen, terwijl ze weet dat hij niet harder meer kan. Valko spoort de merrie aan, probeert haar nog harder te laten lopen. En dat doet ze. Haar spieren rekken zich op en veren soepel terug, steeds sneller. Ze galopperen nu zij aan zij. Alec is afgemat, zijn energie is op. Toch zet hij door, vraagt hij het onmogelijke van zichzelf. Maar het is niet genoeg. Ik zie hoe Valko zijn zwaard opheft boven de nek van Alec, om het vervolgens met een enorme snelheid naar beneden te laten suizen. ‘Nee!’ gil ik zo hard ik kan. Mijn stem echoot met een hartverscheurende toon tussen de bomen door.

Met een ruk brengt Valko het paard tot stilstand, waardoor ik met mijn hoofd tegen zijn rug aan knal. Zwarte vlekken dansen voor mijn ogen, en ondanks dat ik mijn handen aan zijn kleren vast klauw, val ik uit het zadel op de grond. De val word gedempt door de natte sneeuw en de verrotte bladeren. Toch schiet er een pijnscheut door mijn hele lichaam. ‘Gwen!’ hoor ik Valko bezorgt naar me roepen. Wazig zie ik hoe hij van het paard af springt en op me af rent. Hij laat zich naast me op zijn knieën zakken en neemt bovenlichaam bezorgt in zijn armen. Ik leun tegen hem aan en probeer mijn zicht weer scherp te stellen. Het beeld tolt voor mijn ogen, het maakt me duizelig. Hij legt zijn hand tegen mijn wang en knijpt er zacht in om me bij bewustzijn te houden. ‘Blijf bij me Gwen, blijf hier,’ prevelt hij keer op keer. Het enige wat ik wil is me oprollen en mijn ogen sluiten, proberen mezelf weer onder controle te krijgen. Ik ben zo in shock dat ik niet meer helder kan denken. Hij laat me tegen zich aan leunen en steelt voorzichtig mijn haar. Zachtjes huil ik, snik tegen zijn schouder. Niet van de pijn, maar van verdriet over wat ik net zag gebeuren.

Wat ik dacht dat ik zag dat gebeurde. De dood van Alec. Het was alsof ik erbij was, alles leek zo echt. Diep van binnen weet ik dat ik het me verbeeld moet hebben, dat het niks meer was van een ongelukkige fantasie, een nachtmerrie. Een rilling van afschuw loopt over mijn huid. Als Valko het paard niet zo plots had laten stoppen waardoor mijn fantasie onderbroken werd, dan had ik gezien hoe het zwaard zich in Alec’s vlees drong en hem onthoofde. Het bloed zou alle kanten op spuiten, zijn enorme lichaam zou op de grond storten en het leven zou uit hem vloeien. Het hoofd zou een paar meter verder ten val komen en zijn ogen zouden dof voor zich uit staren.

Ik ruk mezelf uit Valko’s armen en braak van walging. Hij schiet me te hulp door me met zijn ene arm te ondersteunen zodat ik niet erin val en met de andere hand houd hij mijn haar uit mijn gezicht. ‘Het is goed, gooi het er maar uit,’ fluistert hij troostend. Kokhalzend hang ik boven de aarde, alles wat er van eten in is gegaan, komt er nu uit. Wanneer mijn maag leeg is en er niks meer lijkt te komen, schuifelt hij een stuk naar achteren met mij voorzichtig meeslepend van de vieze brei vandaan. ‘Gaat het weer?’ vraagt hij bezorgt. Ik knik uitgeput. Tranen vloeien over mijn gezicht en druppelen op mijn gerafelde jurk. ‘Meisje toch, wat is er?’ Hij veegt de tranen weg en kijkt me wanhopig, zoekend naar een antwoord, aan. Ik wil reageren, maar er komt geen woord over mijn lippen. ‘Ik..’ zeg ik met een schorre keel. ‘Ik dacht.. Ik dacht dat...’ Hij knikt dat ik door moet gaan. ‘Ik Alec..’ pers ik er met moeite uit. Opgelucht lacht hij naar me, alsof hij blij is dat ik niet braakte en huilde van de pijn. Als snel veranderd zijn uitdrukking wanneer ik mijn zin afmaak. ‘Vermoord zag worden.’

**Geplaatst**: 18-03-12 01:20

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 18-03-12 01:20

Prachtig stuk weer! Ben nu alweer benieuwd naar de volgende update!

**Geplaatst**: 18-03-12 01:37

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 18-03-12 01:37

oeh spannenddd!!!

**Geplaatst**: 18-03-12 15:06

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 18-03-12 15:06

Whoww, wat een heftige intense ervaring was dat voor haar.
Zou ze meer geheugen terug krijgen?

**Geplaatst**: 18-03-12 19:46

Geplaatst: 18-03-12 19:46

Dustyenmax18 schreef:
Ronaa94 schreef:
Barbie_Blue
TheHorseInn
Wiske23
FemkeRoosje
Jacquelinee_
Eefj33
snackie
sandra1984
breakthelaw
Sylvia_B
LouieDribbie
Rintah
Winniedekoe
Typhoon
Mar_fay
Maaike_kealy
Ronaa94
dustyenmax18
Tijgerr91

[/quote]

**Geplaatst**: 18-03-12 20:23

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 18-03-12 20:23

Erg mooi stuk weer!!
Ben benieuwd naar het vervolg

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-03-12 23:10

Geplaatst door de TopicStarter : 19-03-12 23:10

Snackie schreef:
Whoww, wat een heftige intense ervaring was dat voor haar.
Zou ze meer geheugen terug krijgen?

Jep, dat verraad ik al wel, ze zal meer geheugen terug krijgen. Maar of het ook positieve uitwerkingen heeft? :Y)

Dit (de 'moord' scène) is trouwens echt maar een illusie hoor, ze gaat het in het 'echt' niet zien, ze weet het nu alleen weer dat Valko Alec vermoord heeft (hier wordt later meer over duidelijk).

Vervolg ben ik al mee bezig, ze is al bijna thuis! $*\o/*$ :')

Bedankt voor jullie complimenten, het motiveert me echt om verder te schrijven. Ik heb nu al een beetje en idee in mijn hoofd hoe het af gaat lopen, het is er alleen nog er naar toe schrijven. Wanneer het einde van dit verhaal op bokt is bereikt (want in mijn 'boek' schrijf ik er nog een stuk bij) zal er weer een nieuw verhaal geplaatst worden, in een totaal andere sfeer en een totaal ander thema, ben benieuwt hoe die gaat vallen. Ben daar al met de personages enzo bezig, kan niet wachten om dat concept uit te werken!

Een tip: het verhaal heeft te maken met mijn avatar!

**Geplaatst**: 19-03-12 23:16

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 19-03-12 23:16

mooi stuk weer

**Geplaatst**: 20-03-12 09:52

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 20-03-12 09:52

Ze heeft net als ik, (te) veel fantasie.
Ik kan meegemaakte dingen met ogen open dromen, terwijl ik alleen de verhaal vorm ken zeg maar.
Precies zoals dit verhaal beschrijft.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-03-12 21:05

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst door de TopicStarter : 20-03-12 21:05

Inderdaad

Grappig dat je jezelf erin herkent

**Geplaatst**: 21-03-12 16:17

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 21-03-12 16:17

Hier meld zich nog een fan. Ben zondag begonnen met lezen en was gister klaar met lezen. Echt een super mooi verhaal! Ik ben benieuwd hoe het afloopt. Ik hoop natuurlijk dat alles goed komt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-03-12 16:39

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst door de TopicStarter : 21-03-12 16:39

Leuk dat je mee leest!

**Geplaatst**: 27-03-12 08:54

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 27-03-12 08:54

updatetje

**Geplaatst**: 27-03-12 10:47

Geplaatst: 27-03-12 10:47

Snackie schreef:
updatetje

gemeen ben jij

doordat het topic weer omhoog kwam in m'n eigen berichten was ik helemaal hoopvol dat er weer een update was :Y)

kom ik hier; is het enige wat ik zie een vraag voor een update

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-03-12 18:37

Geplaatst door de TopicStarter : 27-03-12 18:37

Hier komt ie dan, de nieuwe update!

‘Gwen,’ fluistert hij op een toon die ik niet thuis kan brengen. Hij kijkt onthutst, verdrietig en tegelijkertijd schuldig. ‘Ik..’ Ik gebaar dat hij beter niks moet zeggen. Ik wil niet boos op hem zijn, maar diep van binnen borrelt mijn woede over wat hij gedaan heeft. Over hoe hij keek, hoe harteloos hij zich gedroeg. Ik doe mijn best om het gevoel te verdringen. Mijn blik boor ik in de grond, om hem niet aan te hoeven kijken. Het was een stomme fantasie. Het is niet echt gebeurd. ‘Het was een illusie, het is niet echt,’ mompel ik met mijn kiezen op elkaar geklemd. ‘Gwen, ik... Ik had geen keuze, dat weet je toch?’ zegt hij met een smekende blik in zijn ogen. Met een ruk breng ik mijn hoofd omhoog en kijk hem met grote ogen strak aan. ‘Wát!? Heb je hem echt vermoord?’ Hij kijkt ongemakkelijk weg. ‘Ik dacht dat je dat al wist,’ zegt hij met een schorre stem. Ik sluit mijn ogen en verzamel al mijn kalmte. ‘Ik ben mijn herinneringen verloren, weet je nog?’ zeg ik met een zachte stem. ‘Het spijt me zo,’ mompelt hij. Hij wil mijn hand pakken maar ik gebaar dat hij het moet laten. Ik sta op het punt de controle over mezelf te verliezen en daarbij helpt het handje-vasthouden-gebeuren niet echt. Ik zucht een paar keer diep en antwoord zo rustig mogelijk als ik kan. ‘Ik was vergeten dat jij het was die hem vermoorde,’ zeg ik emotieloos, ‘ik wist niet dat hij op die manier om het leven was gebracht. Ik wist het waarschijnlijk wel, maar.. het kwam nu plots weer boven drijven..’ Hij sluit zijn ogen en ik zie zijn gezicht wit weg trekken. ‘Het spijt me zo, als ik het kon veranderen dan had ik dat gedaan.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik vergeef het je. En het was maar een illusie, mijn fantasie draait weer is door.’ Hij opent zijn mond om wat te zeggen, maar hij klapt hem meteen weer dicht. In zijn voorhoofd is een denkrimpel verschenen.

‘Wat zag je?’ zegt hij na lang nadenken. Ik slik en zie het weer helemaal voor me. ‘Ik zag... Alec wegvluchten. Je reed achter hem aan, op deze merrie,’ zeg ik naar het paard dat een paar meter verderop aan het dutten is gebarend, ‘en je probeerde hem met je zwaard te onthoofden.’ Ik schud mijn hoofd om het afschuwelijke beeld van mijn netvlies te verjagen. Hij slikt zenuwachtig en een straaltje zweet loopt over zijn voorhoofd. ‘Heb je zijn dood gezien?’ vraagt hij met een onvaste stem. Ik schud mijn hoofd. ‘Of het moment dat jij het paard liet halt houden en ik eraf viel, hief je het zwaard. Ik heb het niet zien gebeuren, gelukkig. Hoezo?’ Hij haalt zijn schouders op en gaat overeind staan. Hij doet luchtig alsof er niks aan de hand is, maar ik zie dat hij iets voor me achterhoud. ‘Gewoon. Vergeet het, oké? Het ging heel anders, hij...’ twijfelachtig kijkt hij me aan. Hij heeft mijn interesse gewekt. Hij weet hoe Alec echt is dood gegaan. Ik moet het weten. Het zal me rust geven als het niet zo ging als dat ik het zag gebeuren. Maar stel dat het wel zo ging als dat ik het zag gebeuren? Dat Alec in de laatste minuten van zijn leven in doodsangst op de vlucht was? Stel dat het zwaard niet genoeg vaart had om zijn hoofd er in een keer af te hakken? Stel dat Valko meerdere slagen nodig had om hem te doden. Het moet zo vreselijk pijnlijk zijn geweest.. Ik sla een trillende hand voor mijn mond om het niet uit te schreeuwen van verdriet. Mijn arme vriend, mijn arme Alec. Hij had nooit zo vreselijk om het leven moeten komen. Nooit. Als ik nooit van huis was gevlucht zou hij nog leven, dan zouden we nog samen zijn. Samen zouden we plezier hebben, elkaar steunen. Het is mijn schuld. Gejammer stijgt op uit mijn keel. Ik had dood moeten zijn, niet Alec. Op dit moment zou ik niet liever willen dan een mes door mijn eigen hart heen steken. Het word me allemaal te veel. Het schuldgevoel, de bloederige beelden, de zenuwen, de haat, alles. Mijn leven is in een paar maanden veranderd in een hel. En mijn toekomst ziet er al niet veel beter uit. En stel dat.... Mijn adem stokt in mijn keel wanneer die gedachte bij me opkomt. Russel Black. Kind. oliebol.

Wat als ik zwanger blijk te zijn zoals Russel me in de nachtmerrie had duidelijk gemaakt? Alles om me heen begint te vervormen tot een kamer met een bank. Op de bank zit en vrouw, met lang golvend blond haar en bruine ogen. Ze draagt een zwarte jurk, die haar hele lichaam bedekt. Op haar hoofd heeft ze een bijpassende hoed met kanten randen. Over haar gezicht valt een doorzichtige sluier die haar kwetsbaar doet lijken. Tranen lopen over haar wangen, haar ogen zijn gericht op het schattige wezentje dat ze in haar armen houd. Ze wiegt hem liefdevol heen en weer, zachtjes slaapliedjes verluisterend. De baby kijkt haar aan met zijn ijskoude blauwe ogen, die zijn moeder naar adem doet snakken. Ze hersteld zichzelf, probeert de vader van het kind uit haar gedachten te bannen. Maar hoe ze ook haar best doet, ze blijft hem zien in de ogen die haar strak aankijken. Ze zal hem altijd blijven zien. Hij zal haar altijd achtervolgen.

Valko schud me uit de dagdroom, of eerder dagnachtmerrie, als dat woord bestaat. ‘Gwen, ben je er nog?’ vraagt hij voorzichtig. Ik knik en staar wazig voor me uit. ‘Is er iets?’ Ik schud mijn hoofd. Ik wil hem niet over mijn gekke gedachte kronkels hebben. Hij heeft geen idee dat ik misschien wel een kind van Black draag. Ik ben bang voor zijn reactie. Straks denkt hij nog dat hij gelijk had dat ik van Black begon te houden, dat ik in zijn toneelstukje ben getrapt. Of voor hetzelfde geld verpest ik onze vriendschap en komt er helemaal geen kind. En als hij wel komt? Wat moet ik dan in hemelsnaam doen? Ik ben dan een weduwe met een kind, die niet eens echt getrouwd was. Het is een taboe om met iemand het bed in te duiken voor het huwelijk. Mensen zullen over me praten, roddels over me verspreiden. En hoe moet ik aan geld komen om mezelf en het kind te onderhouden? Waarom is alles in mijn leven zo’n rotzooi? Valko onderbreekt mijn gepeins door me omhoog te tillen en me op beide benen op de grond zet. ‘We moeten verder, ik wil je voor het donker in je eigen bed hebben liggen,’ zegt hij als een bezorgde vader. Ik knik en sjok achter hem aan naar het paard. Hij teelt me in het zadel en hij neemt achter me plaats, zodat ik stevig tussen zijn armen zit. ‘Ga maar even een dutje doen, ik zorg dat je er niet af valt,’ zegt hij terwijl hij een kus op mijn kruin drukt. Vermoeid val ik niet veel later in slaap.

‘Gwen, wakker worden. We zijn er bijna,’ prevelt hij in mij oor. Ik til mijn oogleden op en gluur door een gordijn van wimpers naar de omgeving. Meteen ben ik klaar wakker als herinneringen over deze plek me te binnen schieten. Mijn thuis. De plek waar ik opgegroeid ben. Eindelijk, na al die tijd. Een fladderend gevoel van geluk vult mijn buik. Ik snuif de frisse lucht op, laat mijn ogen over het prachtige landschap gaan. De heuvels met hier en daar een boom, de houten hekken die de weides omheinen, de witte stallen die licht lijken te geven in het zonlicht. Ik kan het hooi al ruiken van tientallen meters afstand. En dan het mooiste van alles: het grote witte landhuis die zo imposant is dat ik bijna niet kan geloven dat ik er heb gewoond. Ik moet mijn best doen om niet van het paard af te springen en zo hard ik kan er naar toe te rennen. Ik wil de deuren open gooien, door alle kamers dansen, om me vervolgens gelukzalig op mijn hemelbed te laten vallen. Al mijn zorgen vliegen weg en worden vervangen door een enorme doses blijdschap. Het kan me niks schelen dat de jurk die ik aan heb gescheurd is en onder de modder zit. Het kan me niks schelen dat ik ruik naar een kadaver van een paar weken oud. Op dit moment voelt het alsof ik een schone japon draag en geur naar verse bloemenvelden. Wanneer we eindelijk de oprit op rijden kan ik me niet langer inhouden. ‘Stop!’ roep ik vrolijk naar Valko. Hij laat het paard stoppen, en voor hij kan protesteren dat ik voorzichtig moet doen, zwaai ik mijn benen over de nek van het paard om vervolgens soepel op de grond te landen. Ik ren zo hard ik kan langs de adembenemende fontein, de marmeren beelden, de perfect geknipte heggen, de trap op. Dan is het zo ver. Over een paar seconden sta ik oog in oog met mijn verleden. En met mijn toekomst.

Heb de volgende update ook al bijna af, maar die komt volgende week pas

**Geplaatst**: 27-03-12 18:44

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 27-03-12 18:44

Woww! je stopt ook op het geweldigste stuk weer

Je weet het spannend te houden.
En ik vind het wederom een geweldig stuk om te lezen!

**Geplaatst**: 27-03-12 18:48

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 27-03-12 18:48

Goed stuk weer!
Ik hoop zo dat ze weer bij elkaar komen! betwijfel het...

**Geplaatst**: 27-03-12 18:53

Geplaatst: 27-03-12 18:53

Rintah schreef:
Snackie schreef:
updatetje

gemeen ben jij
doordat het topic weer omhoog kwam in m'n eigen berichten was ik helemaal hoopvol dat er weer een update was
kom ik hier; is het enige wat ik zie een vraag voor een update

Hoezo gemeen

Er staat toch een updatetje