Bokt.nl

Citaat:

‘Anna?’ klonk plotseling een bekende stem. Ik draaide me een beetje dromerig naar het geluid toe, wat niet erg dwingend klonk door de muziek die het overstemde. Logan stond voor me, Deborah en Ginger aan zijn zijde. Hij leek verward. Ik maakte me los van Michael, die verstoord overeind kwam. Even staarden we in stilte naar de personen tegenover ons.
‘Ehm, jongens,’ begon ik onwennig, ‘dit is Michael.’ Bij het horen van Michaels naam lichtten de ogen van mijn vriendinnen meteen op. Logan bekeek hem echter met wantrouwen. ‘Michael, dit zijn Deborah, Logan en Ginger.’ Deborah en Ginger zwaaiden met dronken armen naar hem en gebaarden opvallend naar me dat ze hem knap vonden. Logan stak een beetje afstandelijk zijn hand naar hem uit en Michael nam deze met weinig genoegen aan. De mannen deelden hun wantrouwen naar elkaar duidelijk. Er heerste een nare spanning. ‘Logan is mijn protegee,’ zei ik snel tegen Michael, ‘hij gaat met me mee naar Londen.’ Bij mijn eerste woorden leek hij even opgelucht, maar daarna mogelijk nog stugger.
‘En wie mag hij dan wezen?’ vroeg Logan brutaal, waarschijnlijk door het flinke alcoholpercentage in zijn bloed. Michael keek op zijn beurt alsof hij hem een mep wilde verkopen. Logan slikte. ‘Hij is een, ehm, vriend,’ zei ik een beetje ongemakkelijk. Uit het zicht van Logan aaide ik zacht over Michaels been om hem te kalmeren. Ik voelde zijn spieren licht verslappen onder mijn aanraking, maar de spanning bleef aanwezig.
Plotseling was daar Rachel. Samen met Khalid baande ze zich een weg door de mensenmassa. Al zag ik aan haar bewegingen dat ze alles behalve nuchter was, had ze zelfs in deze staat niets van haar dominantie verloren. Mensen weken meteen bij haar aanzien, net als ze dat bij Michael deden. Khalid sloeg zijn arm om haar schouders en trok zijn vrouw dicht tegen zich aan. Ze giechelde en fluisterde iets in zijn oor, wat hem een glimlach van oor tot oor bezorgde. Het leek wel een ander stel.
Toen ze Michael zag, veranderde haar houding en knikte ze even strak. Hij deed hetzelfde, maar zijn mondhoek trilde onverbiddelijk. Hij moest duidelijk zijn best doen om zijn lachen in te houden. Rachel’s aandacht was echter alweer afgeleid door een fluistering van Khalid en kreeg er geen idee van dat haar collega haar uitlachte. Nadat ze haar man een speelse tik tegen zijn borst had gegeven als antwoord op zijn opmerking, richtte ze zich op mij. Haar blik stond treurig. Verbaasd keek ik haar aan.
‘Liefje, we moeten er echt vandoor,’ begon Rachel met een serieus gezicht. Ze pakte mijn schouders stevig vast, en het leek of ze bang was dat ik ieder moment in kon storten. En ik moest ook even slikken. Ik trok haar in een stevige omhelzing, die ze bij uitzondering heftig beantwoordde. We hadden elkaar zo stevig vast, dat het bijna pijn deed. ‘Ik hou van je Ree,’ fluisterde ik in haar oor. ‘Ik ook van jou, Anna,’ fluisterde ze terug. ‘Ik weet dat ik soms een bitch kan zijn,’ zei ze vervolgens snel, alsof ze bang was betrapt te worden, ‘maar weet dat je altijd mijn kleine zusje bent en dat ik je verschrikkelijk zal missen. Ik kom snel bij je langs, dat beloof ik je.’ Daarna liet ze me snel los en duwde ze Khalid in mijn nog openstaande armen. Lachend bewegen we heen in weer in de knuffel, als in een dans. ‘Maak wat van je zelf, schoonzusje. Je kan het! Wij geloven allemaal in je.’
Het was vrolijk begonnen, maar de stemming sloeg al snel om. De tranen stroomden inmiddels over mijn wangen en ik gaf hem een zoen op zijn wang, nog steeds in de omhelzing gegrepen. ‘Ik zal je zo missen!’ huilde ik bijna en hij kuste me troostend op zijn beurt. Mijn tranen vermengden zich met de zijne. ‘Ik jou ook, lieverd.’ We lieten los, enkel met de handen nog verbonden en staarden elkaar aan. Een glimlach scheen door onze tranen heen. ‘Ik heb zo veel airmiles gespaard, daar moet ik gewoon gebruik van maken! Voor je het weet zit ik elk weekend bij je op de bank,’ grapte Khalid. ‘Op de bank?’ lachte ik terug. ‘Dan zitten we in de beste restaurants van London zal je bedoelen!’ Hij glimlachte, drukte nog een laatste kus op mijn voorhoofd en sloot zich toen bij Rachel aan. Toen hij mijn hand losliet, voelde ik een leegte in mijn buik waar ik bijna misselijk van werd. Khalid knipoogde nog één keer en Rachel hield haar hand twijfelachtig omhoog, de tranen blinkend in haar ooghoeken. Ik kon alleen maar dom staren, totdat ze verdwenen in de massa, op weg naar de uitgang.

Een uur later stonden we allemaal op de stoep. Ik sloeg mijn armen om mijn vriendinnen en we huilden dronken tranen van echt verdriet. ‘Vergeet ons niet,’ zei Georgina nog zacht, nadat we ons na een minutenlange groepsknuffel weer van elkaar losgekomen worden. ‘Nooit.’ Ik omhelsde mijn liefste vriendin nog één keer en beloofde haar meteen te bellen wanneer ik aangekomen was in Engeland. Antoine gaf me een kus op mijn wang en zei alleen maar: ‘Adiós, muchacha.’ Ik legde de palm van mijn hand tegen zijn wang. ‘Adiós, senõr.’ Hij draaide zich naar even Logan. ‘Pas goed op haar.’ Logan beantwoordde zijn opmerking met een saluut. De mannen wisselden een glimlach uit en schudden elkaar de hand.
Deborah en Ginger zwaaiden ondertussen nog voor een laatste keer uit de verte, terwijl ze met moeite overeind bleven op hun hoge stiletto’s. Ze steunden zwaar op elkaar. Ik zwaaide terug, mijn make-up uitgelopen en mijn hoofd verward van deze rare momenten.
Jennifer en ik lachten door onze tranen en spraken af elkaar niet te vergeten, al wist ik dat het waarschijnlijk wel zou gebeuren. Zelfs bij George blonk wat vocht in zijn ooghoeken en hij sloeg onverwachts zijn armen om me heen. ‘Ik neem vanaf nu elke kans tot een werkbezoek in Londen aan, dame. We zullen je missen.’ Daarna draaide hij zich resoluut om en liep weg zonder me nog aan te kijken. De snik in zijn stem was duidelijk hoorbaar geweest. Ik grinnikte weer. Wat zou ik mijn baas en zijn grillen missen.
Mijn vrienden verdwenen in het donker van de stad, voorlopig even uit mijn blikveld. Het moment dat ze me de rug toekeerden, verspreidde een gevoel van leegte zich door mijn lichaam. Alleen Roger zou ik morgen nog zien; hij bracht me weg.

Ik had de intense behoefte om ze achterna te gaan, maar toen ik Michael’s arm om mijn schouders voelde, daalde de onrust in mijn lichaam tot een acceptabel niveau. Ik hoorde Logan chagrijnig morren op de achtergrond. ‘Ik breng je thuis,’ fluisterde Michael vervolgens ook nog in mijn haren. Wat een onzin, dacht ik. Ik woon hier om de hoek! ‘Nee, dat hoeft niet,’ begon ik dan ook, maar zijn stem maande me tot stilte. ‘Ik breng je thuis,’ zei hij weer, nog steeds zacht, maar nu met ferme ondertoon. Ik besloot zijn aanbod maar te accepteren en vleide me tegen hem aan. Ik duwde mijn neus tegen zijn kaak en ik voelde dat er zich een glimlach op zijn gezicht verspreidde. ‘Oké,’zei ik nog, al wist ik dat het overbodig was. Hij bracht me thuis, daar was geen twijfel over mogelijk.
´Ik kan je ook thuisbrengen,´ probeerde Logan nog, maar Michael keek hem strak aan. ´Ik breng haar thuis, geen probleem.´ Zijn stem was beleefd, maar dwingend. Logan droop af, maar in zijn ogen blonken de frustratie en ergernis. ´Nou, dan ga ik maar,´ zei hij tegen mij, zonder Michael ook maar een blik waardig te gunnen. ´Dag.´ Michael´s stem was kouder dan de winterse nacht waarin we stonden. Ik negeerde de vijandigheid tussen de heren wijselijk. Ik maakte los van Michael en omhelsde Logan. ´Tot morgen,´ fluisterde ik. Hij drukte een kus op mijn wang. Michael gromde. ´Tot morgen.´ En ook hij verdween in de nacht.

De straten van New York waren gehuld in stilte; voor de stad die nooit slaapt, was er opvallend weinig leven. De lantaarnpalen hulden de wegen en gebouwen in een geel licht en ik slaakte een diepe zucht. Ik keek op naar Michael, die met een tevreden gezicht de stad doorstapte. Zijn arm lag weer om mijn schouders. Aan de overkant van de straat probeerde een zwerver in te breken in een kiosk. Ik wenste hem veel succes.
‘Ben je bang?’ vroeg Michael plotseling. Een beetje verbaasd keek ik naar hem op, waar ik in zijn ogen las dat de vraag een antwoord verwachtte. ‘Ja,’ zei ik eerlijk. Een stilte. Hij trok me nog wat dichter tegen zich aan, tot zijn geur van zweet en aftershave me bijna bedwelmde.
We kwamen langs een nachtwinkel. ‘Wacht heel even,’ zei ik tegen Michael en ik snelde onder de neonverlichting door, de door Tl-buizen verlichtte ruimte in. Aan de balie stond een wat oudere, Aziatische man een krantje te lezen. Hij keek verrast op toen ik voor een schaduw over de letters zorgde. Ik wilde hem net groeten, toen hij me al onderbrak. ‘Moeilijk hè, afscheid nemen,’ zei hij ineens. Ik bedacht me dat ik er waarschijnlijk verschrikkelijk uitzag en boog me langs de toonbank, waar een spiegel stond. Wat ik vond, was niet aantrekkelijk. Mijn ogen waren rood en dik van het huilen en de mascara stond in zwarte strepen over mijn gezicht. Mijn lippenstift was deels uitgeveegd. Ik sloot even mijn ogen en boog me toen weer terug naar de man. Hij glimlachte.
‘Een pakje Pall Mall, alstublieft,’ zei ik snel. De glimlach bleef terwijl hij zich omdraaide om een pakje uit het rek te halen. Hij legde het neer op de toonbank. ‘4 dollar 30, toch?’ vroeg ik hem terwijl ik in mijn zakken graaide. Hij schudde kort zijn hoofd. ‘Zeker lang niet meer gerookt, meisje? 4 dollar 70, is het nu.’ Ik greep vijf dollar uit mijn zak en gooide het voor hem neer. ‘Daarom rook ik dus niet meer,’ grinnikte ik.
‘Maar vanavond wel,’ zei hij me een knipoog en hij schoof naar de kassa. Toen hij de 30 cent in mijn hand legde, pakte hij deze vast en sloot hem in een vuist. Hij hield even vast. ‘Door het oog van de naald kun je de hemel zien, meisje.’ Zijn donkere ogen stonden vriendelijk en behulpzaam en hij lachte alsof hij net een grapje had gemaakt. Ik knikte wat ongemakkelijk, maar legde toch even kort mijn hand op de zijne. ‘Dank u wel. O ja, heeft u ook nog een aansteker?’ Hij liet me los en haalde met een glimlach een roze exemplaar tevoorschijn. ‘Van het huis.’

Weer buiten, wachtte Michael me op en hij keek meer dan verbaasd toen ik hem het pakje liet zien. ‘Rook je?’ Ik knikte en schudde tegelijk. ‘Ja en nee. Ooit rookte ik. En nu even.’ Ik haalde het plastic met een knisperend geluid van het pakje en trok er een sigaret uit. Ik hield het pakje voor Michael, maar hij wees het af. ‘Ik rook niet,’ zei hij alleen maar. Ik haalde mijn schouders op, hij moest het tenslotte zelf weten, maar liet me niet tegenhouden. Ik stopte de sigaret tussen mijn lippen en stak hem aan met de gekregen aansteker. Genietend zoog ik de rook in mijn mondholte. Ik keek naar Michael, die me nog steeds verbouwereerd aanstaarde. Hij wuifde de rook die ik lacherig in zijn gezicht blies met een klein gebaar weg en we begonnen weer te lopen.
‘Dit had ik echt even nodig,’ verbrak ik de stilte genietend. Het was nu Michael zijn beurt om de schouders op te halen. ‘Ik vind het allemaal prima. Ik ga je alleen niet meer zoenen.’ Met open mond ging ik met mijn gezicht naar hem toe voor hem lopen. Het kostte me veel moeite om mijn voeten goed neer te zetten; achterwaarts was niet zo makkelijk met alcohol in je bloed. Hij lachte zijn schuine lachje. ‘Echt niet hoor,’ zei hij weer. Ik bood hem mijn sigaret aan. ‘Neem dan een trekje.’ Michael schudde zijn hoofd en dook wat dieper in zijn jas. Het was koud. ‘Nee, echt niet.’ ‘Toe nou.’ ‘Nee.’ ‘Doe het voor mij.’ Vermaakt keek hij me aan. ‘Eh.. nee.’ ‘Het is mijn laatste nacht hier..’ De laatste opmerking zette hem aan het denken en hij gooide zijn hoofd naar achteren. ‘Vrouwen!’ ‘Ja?’ zei ik liefjes, terwijl ik met mijn ogen knipperde. ‘Ach jij!’ lachte hij. Zijn hoofd hield hij schuin, zijn ogen fonkelden. ‘Eentje dan.’
Ik bood hem het pakje aan en even later zoog hij zo mogelijk nog fanatieker aan het witte staafje dan dat ik gedaan had. Hij sloot zijn ogen en blies de rook in kleine kringetjes naar buiten. Genietend liet hij zijn hoofd naar voren zakken, voordat hij nog een trekje nam.
‘Je bent dus wel een roker!’ riep ik, bijna beschuldigend. Hij knikte nonchalant en tikte de as af met zijn vingers. ‘Ben er pas een jaar vanaf.’ Geschrokken hield ik mijn hand voor mijn mond. ‘Michael! Sorry!’ Hij wuifde mijn bezwaren op dezelfde manier weg als hij bij de rook gedaan had. ‘Ik doe het zelf.’ Schuldgevoel borrelde zich in me op. Ik wist hoe moeilijk het was om van de sigaret af te blijven als je net gestopt was. Het was drie jaar geleden dat ik voor het laatst gerookt had en nog was het soms moeilijk. Dat doet verslaving nu eenmaal met je.
‘Ja, maar ik had niet zo moeten aandringen. Het spijt me.’ Hij schonk me enkel een stille glimlach en begon weer te lopen. Bezorgd hobbelde ik achter hem aan. ‘Je gaat toch niet weer beginnen, hè?´ Hij barstte in lachen uit, wat in combinatie met de rook voor een fikse hoestbui zorgde. ´Nee, natuurlijk niet,´ zei hij al proestend. Ik grinnikte. ´Het rokershoestje is anders alweer terug.´
We waren inmiddels bij mijn huis aanbeland en ik pakte Michael bij de arm om hem tot stilstand te manen. ´Hier woon ik,´ zei ik zacht. Onze tijd was voorbij. Hij gooide de sigaret op de grond en drukte hem uit met zijn voet. Hij keek naar mijn gebouw. ´Mooi,´ bracht hij uit, waarschijnlijk niet wetend wat hij moest zeggen. Ik wreef mijn handen tegen elkaar en kroop wat dieper in mijn jas. Het begon nu echt koud te worden. Voorzichtig betastte ik mijn neus. ´Wat een kou, hè?´ zei ik gedachteloos. Hij knikte en verwisselde mijn hand voor de zijne. Zacht wreef hij over mijn neus, en daarna over mijn lippen. ´Ik denk dat dit echt ons afscheid wordt,´ zei hij zacht. Ik keek hem in zijn ijsblauwe ogen, waar de kou ver te zoeken was; alweer werd het vochtig achter mijn ogen. ´Ja,´ piepte ik bijna.
´Hé,´ zei hij teder. ´Geen drama, oké? We zien elkaar wel weer.´Ik knikte heftig, maar niet echt overtuigend. Het werd steeds moeilijker om de tranen verborgen te houden. Zijn gezicht was echter onbewogen; hij straalde enkel simpel geluk en verliefdheid uit. Misschien een masker, misschien ook niet. Verliefdheid?, dacht ik vervolgens bij mezelf. Waren we al zo ver? Ergens was ik verbaasd, maar eigenlijk wist ik dat al lang; en hij ook.
Hij bracht zijn hoofd naar het mijne en verwarmde mijn lippen in een vurige kus. De kriebels in mijn onderbuik werden bijna prikkend en het enige wat ik wilde was hem dichterbij. In hem kruipen, zo mogelijk. De kus verplaatste zich van mijn mond naar mijn hals, waar hij mijn sjaal opzijschoof voor toegang. Maar dat alleen was niet genoeg. Zijn tong en lippen volgden een pad langs mijn kaaklijn naar mijn oor, waar hij zachtjes beet, voorzichtig naast de bungelende oorbel. Een kreun ontsnapte mijn lippen, en voordat ik het wist was het eruit; ´Kom je mee?´

Vesper schreef:

Hahaha super!!! Moest echt lachen om het einde