Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-02-12 18:57

Geplaatst: 20-02-12 18:57

Citaat:
Barbie_Blue
TheHorseInn
Wiske23
FemkeRoosje
Jacquelinee_
Eefj33
snackie
sandra1984
breakthelaw
Sylvia_B
LouieDribbie
Rintah
Winniedekoe
Typhoon
Mar_fay
Ronaa94

in 1 woord: geweldig! ik ben je verhaal gisteren tegengekomen en heb bijna non-stop gelezen! prachtig. ik ben benieuwd naar het vervolg!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-02-12 19:53

Geplaatst door de TopicStarter : 21-02-12 19:53

Leuk dat je mee leest & het leuk vind!

Ik heb al wat nieuwe ideeën voor de nieuwe update(s), ik zeg er niet veel over alleen dat Gwen de schrik van haar leven krijgt

Als er verder nog ideeën zijn, tell me! Of als je wil dat je naam in het verhaal verwerkt word, even een pb sturen en wie weet :))

**Geplaatst**: 21-02-12 22:33

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 21-02-12 22:33

Ja ik heb wel een ideetje! Snel weer wat plaatsen haha!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-02-12 22:35

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst door de TopicStarter : 21-02-12 22:35

Morgen

**Geplaatst**: 21-02-12 22:59

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 21-02-12 22:59

jeej!

**Geplaatst**: 22-02-12 00:52

Geplaatst: 22-02-12 00:52

nog iets minder als 10 minuten }:)

nee, ben helemaal niet benieuwd naar een nieuw stukje hoor, lijkt maar zo

**Geplaatst**: 22-02-12 09:23

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 22-02-12 09:23

**Geplaatst**: 22-02-12 12:01

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 22-02-12 12:01

jaaaaa, updateupdateupdateeee!

bij mij moet je niet zijn voor goede ideeën trouwens, vind het heel leuk om te lezen, maar heb absoluut geen inspiratie om te schrijven ofzo

.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-02-12 21:54

Geplaatst door de TopicStarter : 22-02-12 21:54

Helaas, ik heb niet genoeg woorden voor een update.. Ik moet nu een toets leren, dus afschrijven gaat me vanavond niet lukken. Morgen na school zal ik 'm afmaken, dan krijgen jullie morgenavond een update.

Ik plaats wel een een stukje van het eerste hoofdstuk, dat ik herschreven heb. Ik ben benieuwt of jullie het beter vinden dan mijn allereerste post in dit topic.

Hoofdstuk 1

Tegenover mij zit een prachtige vrouw met lang blond golvend haar, warme bruine ogen en volle lippen me aan te staren. Het is moeilijk om te beseffen dat ik die vrouw ben. Mijn gezicht is zo perfect dat het net lijkt alsof ik een standbeeld ben dat tot leven is gekomen. Ik haal voor de laatste keer de borstel door mijn haar. Een diepe zucht ontsnapt uit mijn mond. Ik leef als een prinses, in een grote villa, met bedienden en meters landgoed. Ik heb alles wat een vrouw kan wensen. Alles behalve vrijheid. ‘Lieverd, kom je thee drinken?’ roept mijn moeder van beneden. ‘Ja mam, ik kom eraan!’ Ik werp nog een blik in de spiegel en dan loop ik de lange trap af, naar de grote woonkamer met uitzicht op de groene weilanden.

‘Ga lekker zitten lieverd, we moeten het hebben over je toekomst,’ kiert mijn moeder. Ik glimlach krampachtig naar haar. Mijn moeder heeft een gezicht met ingevallen wangen en kraaienpootjes om haar ogen en een rimpelige huid. Diepe groeven om haar mond wijzen erop dat ze nooit anders gekeken heeft dan verongelijkt. Een onrustig gevoel vult mijn buik. Ik haal diep adem en probeer me te ontspannen. Hoewel het gevoel voor een deel verdwijnt, blijft de druk. Mijn vader komt de kamer ingelopen en ploft op een stoel. Mijn vader is iets ouder dan mijn moeder. Hij mag dan wel een oud gezicht hebben, hij heeft een jeugdige gloed in zijn ogen en een trotse uitstraling van een jonge man. ‘Rustig Marie,’ zegt hij met zijn zware stem, ‘schenk eerst maar een kop thee in.’ Mijn moeder schenkt mijn vader en minachtende glimlach. ‘De thee staat al ingeschonken en wel op tafel, lieverd.’ Hij werpt een blik op de thee en kijkt me ongemakkelijk aan. ‘Juist ja,’ murmelt hij. Ik snap niet waarom mijn ouders ooit getrouwd zijn, want ze werken elkaar alleen maar op de zenuwen. De glans en trots verdwijnt uit mijn vaders blik als hij mijn moeder ziet en mijn moeder schuifelt ongemakkelijk heen en weer als ze hem ziet. Ik heb ze nooit samen zien lachen, laat staan ze samen een ontspannen gesprek zien voeren. Er hangt een ongemakkelijke spanning hangt in de kamer, zoals altijd. Voorzichtig buig ik me voorover en pak een koekje van het porseleinen bordje. ‘Zou je dat wel doen?’ vraagt mijn moeder me met opgetrokken wenkbrauwen. Ik bijt op mijn lip om haar niet af te snauwen. In plaats daarvan, antwoord ik door mijn schouders op te halen. Normaal hou ik van stilte, ik ben niet echt een drukte mens. Stilte geeft me een heerlijk vrij gevoel, een gevoel van rust en vrede. Maar de stilte die nu in de kamer hangt, drukt zwaar op mijn schouders. Het liefst zou ik weg lopen, naar buiten, waar geen muren zijn die me gevangen houden, geen ogen die me bekritiseren. Maar dat kan niet, het zou ongepast zijn om zo maar uit de kamer te lopen zonder redenen.

Ik neem een hap van het koekje, het deeg kraakt tussen mijn tanden, het geluid vult de kamer. Geïrriteerd trekt mijn moeder een pruimmondje van afkeur, maar ze houd haar mond. Het koekje smaakt naar niks, maar ik heb te minste iets om mijn aandacht op te richten. Wanneer ik het laatste stukje naar binnenwerk, schraapt mijn vader zijn keel. ‘Je moeder en ik hebben gister wat besproken, en vandaag wouden we je het vertellen.’ Ik hou mijn hoofd schuin en werp hem een beleefde blik toe. ‘Wat wilt u bespreken vader?‘ vraag ik. ‘We willen het hebben over je toekomst, mijn kind,’ zegt mijn moeder met haar bekakte, krakerige stem. ‘Mijn toekomst. Oké, kunt u me daar iets meer over vertellen?’ vraag ik zogenaamd opgewekt. ‘Het word tijd dat je gaat trouwen lieverd.’ Het is alsof er een emmer met koud water in mijn gezicht word gegooid. Hier hadden we het eerder over gehad. Ik ga niet trouwen, zolang ik het niet wil. Vorige keer toen ze erover begonnen was ik boos weg gelopen, ze hebben het onderwerp nooit meer ter sprake gebracht.

Ik weet dat de meeste meisjes op mijn leeftijd al horen te trouwen, dat het een droom is van elke vrouw om met een rijke man te hebben, kinderen te krijgen, maar het is niet mijn droom. Ik moet er niet aan denken. Een zucht vol ingehouden woede ontsnapt uit mond. ‘Hier hebben we het eerder over gehad. Nee, is het antwoord. Ik ga niet trouwen tot ik zeg dat ik ga trouwen.’ ‘Je had al lang een kind moeten hebben!’ zegt mijn moeder boos. ‘Waarom, zodat jij oma kan spelen?’ snauw ik naar haar. ‘Sla niet zo’n toon aan tegen je moeder Gwen!’ ‘Zit ik jullie soms in de weg? Is dat het?’ ‘Natuurlijk niet, lieverd. We willen gewoon het beste voor je. Over een paar jaar wil niemand je meer hebben,’ mompelt mijn moeder. ‘Net als u moeder?’ zeg ik tegen haar. ‘Genoeg!’ schreeuwt mijn vader. Mijn moeder en ik kijken hem verschrikt aan en klappen onze monden dicht. ‘We gaan hier niet over discussiëren, Gwen. Je gaat trouwen. Klaar.’ Ik open mijn mond om te antwoorden, maar zijn blik maant me tot stilte. Een traan rolt over mijn wang. Tegen mijn vader kan ik niks beginnen. Als hij gesproken heeft, heeft hij gesproken en word het uitgevoerd. ‘Ik... Ik ga naar mijn kamer,’ fluister ik met een hangend hoofd.
Ik sta op en loop de kamer uit en gooi de deur met een klap dicht. Ik hoor nog net de heksen stem van mijn moeder. ‘Lawcy, vanmiddag komt een meneer genaamd
Black op bezoek, zorg dat je er beeldschoon uit ziet!’ Argh. Die zeur kan het niet laten om het laatste woord te hebben.

In een drafje ren ik naar de stallen. ‘Mevrouw, de paarden staan vandaag buiten,’ zegt een bediende. Ik knik en schenk hem een beleefde fijn-dat-je-het-zegt-lach. Ik loop naar de achterkant van de stallen en fluit hard op mijn vingers. Mijn prachtige witte Shire Alec komt een in een sierlijke uitgestrekte draf op me af. Zijn vacht glanst in de warme zon en zijn lange sneeuwwitte manen dansen heen en weer. ‘Hallo jongen, bevalt het je buiten?’ Alec snurkt diep en geeft een lik over me gezicht. Ik heb een glimlach van oor tot oor. Ik druk mijn lippen op zijn zachte snuit en kijk hem in zijn warme bruine ogen. Ik heb Alec al acht jaar, ik kreeg hem toen ik acht was en hij vijf. In die lange tijd heb ik een hele sterke band met hem opgebouwd. Ik kan me geen leven zonder die grote vriendelijke reus voorstellen. ‘Heb je zin om te rijden jochie?’ Alec schraapt met zijn hoef over de grond en briest luid. ‘Dat dacht ik al!’ zeg ik enthousiast. Ik til mijn jurk op en ik ga op het hek zitten. ‘Kom is iets dichterbij jochie,’ mompel ik tegen hem. Het witte paard stapt zijwaarts op het hek af, zoals ik hem geleerd heb. Ik zwaai mijn been over zijn rug en wiebel wat heen en weer tot ik in evenwicht zit. Ik doe mijn jurk goed en strijk het lichtblauwe zijde glad. Ik klik met mijn tong om hem te laten weten dat ik klaar ben. Alec draaft gelijk aan. Ik pak zijn manen beet en spoor hem aan in galop. Met krachtige sprongen schieten we over het groene gras. Alec schud zijn nek heen en weer van plezier. Hij steekt zijn hoofd in de lucht en hinnikt luid. Ik lach om zijn uitbundigheid, geef hem een klopje op de hals. Ik geniet van de snelheid waarmee we over de vlakte razen, van de omgeving om me heen..

Ik spoor hem aan om hem nog harder te laten rennen. Hij zet zijn achterbenen onder zijn lijf en zet al zijn vermogen in om zo hard mogelijk weg te schieten. Onze bewegingen sluiten op elkaar aan, vloeien in elkaar over. Samen zijn wij één, daar is geen twijfel over mogelijk. Ik sluit mijn ogen, voel de wind door mijn haren strijken. Al mijn zorgen vliegen weg en ik voel niks anders meer dan de zon die op mijn gezicht brand en Alec die op lijkt op te stijgen. Alec neemt gas terug en gaat langzaam over in stap. Ik open mijn ogen en kriebel hem tussen zijn manen. ‘Brave jongen! Je bent geweldig,’ zeg ik met een gloeiend gezicht van trots. ‘Ik wou dat we voor eeuwig zo over de vlakte konden vliegen.’ Hij laat zijn hals ontspannen hangen en briest instemmend. Terwijl we naar het hek stappen noem ik hem bij al zijn koosnaampjes en woel hem door zijn manen.

Wanneer ik mijn aandacht op het hek richt om af te stappen, valt het me op dat er iemand staat te kijken. Ik richt mijn ogen op de toeschouwer en neem hem in me op. Het is een man met donker zwart haar en een knap maar zuur gezicht. Zijn ogen zijn felblauw. Ze doen me niet denken aan de hemel, maar aan een ijsvlakte. Een koude rilling loopt over mijn rug, het is alsof de ogen dwars door me heen kijken. Hij draagt een hoge zwarte hoed en een prachtig pak wat veel geld gekost moet hebben. Ik schat hem in de dertig. Met een minachtende blik neemt hij mij op. Snel wend ik mijn blik weer op zijn gezicht. ‘Kan ik u helpen meneer?’ vraag ik hem op een beleefde toon. ‘Ik ben op zoek naar miss Lawcy,’ zegt hij terwijl hij zijn kin arrogant in de lucht steekt. Mijn alarmbellen beginnen te rinkelen. Als dit Mr. Black is, dan wil ik zeker weten niet met hem trouwen. Laat staan kennis maken. Zijn arrogante houding en ijskoude blik roepen afkeer bij me op. Hoe kunnen mijn ouders zelfs maar denken dat ik hem zou mogen? Ze weten dat ik een hekel aan dat soort mensen heb. ‘Miss is binnen meneer.‘ Ik doe mijn best zo aardig mogelijk te klinken, wat niet mee valt. Ik kan nogal hard overkomen als ik iemand niet mag. ‘Wilt u me naar de voordeur wijzen?’ vraagt hij aan me op een bevelende toon. Ik wil bijna nee zeggen, tot ik me weer herinner dat hij denkt dat ik een bediende ben. ‘Natuurlijk mijnheer, de voordeur is vanaf hier rechtdoor, na de stallen links en dan zie je een grote kastanje bruine deur, daar is de voordeur. Ik dacht dat dat wel duidelijk aangegeven was,’ vraag ik quasi verbaasd. Ik zie een spiertje in zijn slaap kloppen van ergernis, en even denk ik dat hij me terecht wil wijzen. Maar hij draait zich om zonder een woord te zeggen en dan beent hij weg.

Wanneer hij achter de stallen verdwijnt laat ik de opgekropte lucht uit mijn longen lopen. ‘Pff die is tenminste weg Alec,’ mompel ik tegen de witte Shire. Ik stuur Alec naar het hek toe zodat ik makkelijk af kan stappen. Maar wanneer ik naar beneden kijk zie ik dat de grond nogal drassig is. Ik probeer zo af te stappen dat ik net op een droog stukje terecht kom. Ik draai me om en geef Alec een aai over zijn neus. Hij kijkt me met zijn trouwe ogen aan en snuffelt aan mijn gezicht. Ik druk een kus op zijn neus en draai me om richting het huis. Dan voel ik een duwtje in mijn rug. ‘Jij wil natuurlijk iets lekkers Alec?’ lach ik terwijl ik een blik over mijn schouder werp. Hij kijkt me met een schuin hoofd aan. ‘Zou je dat wel doen?’ citeer ik mijn moeder met een sarcastische stem. Zijn ogen fonkelen zo dat het niets anders dan een ja kan betekenen. ‘Dan moet ik eerst het weiland uit om er een te halen!’ Ik draai me weer richting het huis en hoor de verontwaardigde bries van Alec. Hij duwt nog een keer tegen mijn rug, dit keer harder dan de vorige. Ik zwaai met mijn armen, probeer mijn evenwicht te bewaren door mijn andere voet te verplaatsen. Helaas zet ik hem net in de blubber. Ik glijd met een rotvaart onderuit. De modder spat in het rond, versiert mijn jurk en haar met bruine smurrie. ‘O nee, mijn jurk zit onder!’ kreun ik. Ik voel met mijn handen in mijn haar, dat kleverig aanvoelt. Oeps. Zo kan ik me dus echt niet vertonen! ‘Mijn moeder vermoord me als ze me zo ziet Alec!’ Alec briest instemmend. Ik slaak een diepe zucht van zogenaamde ergernis. Dan gooi ik mezelf over het hek en ren zo hard ik kan naar huis.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-02-12 22:19

Geplaatst door de TopicStarter : 27-02-12 22:19

Sorry, sorry, sorry.. Ik heb vandaag de update afgemaakt, dus vandaar dat hij wat later kwam dan ik gezegd had.

Enjoy!

Wanneer de zon onder de horizon verdwenen is gaat Valko opzoek naar een plek om te overnachten. Langzaam verplaatsen we ons door de inzettende duisternis. Her en der lichten de ogen van een nachtdier op. Een uil schiet met een luid geroekoe een boom uit, de hemel tegemoet vliegend. Sinds het meer hebben we niks meer tegen elkaar gezegd, het enige geluid is het gekraak van de sneeuw. Oja, en van mijn maag die knort. Ik heb het de hele dag moeten doen met een stuk droogbrood, dat maar voor een paar uur mijn honger gestelpt had. Ik heb nu ontzettend zin in een warme goedvullende maaltijd. Maar dat zal nog wel even duren, Valko moet eerst nog op jacht. Hij laat het paard halt houden op een open plek en springt met een soepele zwaai uit het zadel. ‘Hier overnachten we,’ zegt hij met een schorre stem. Zijn hoofd staat van me afgedraaid waardoor ik zijn gezicht niet goed kan zien. Ik knik vermoeit en stijg zwijgend af. Terwijl Valko het paard af tuigt en verzorgt, pak ik twee dekens uit de zadeltas. Ik wikkel mezelf in de ene, de andere leg ik naast me neer voor Valko. Het is ontzettend koud, de kou prikt als duizenden kleine naaldjes in mijn huid. De kou en sneeuw doet me denken aan de vorige winter, toen ik nog thuis woonde. Een heldere herinnering vult mijn hoofd en sleurt me mee het verleden in.

Sneeuw spat op onder de voortsnellende hoeven van Alec. Met een rotgang schieten we door het sprookjesachtige landschap. Ik voel zijn spieren oprekken en terug trekken, steeds sneller en sneller. Ik verberg mijn halfbevroren handen onder zijn manen, tegen zijn warme hals. Mijn benen klem ik stevig tegen zijn witte buik om te blijven zitten. Alec hinnikt luid en schud zijn hoofd enthousiast heen en weer.
Als één sprinten we de heuvels op en af, lange stukken achter elkaar aan. Ik snuif de frisse koude lucht op, die me het gevoel geeft alsof ik vlieg. Ik lach gelukzalig, want iets mooiers dan dit kan ik me niet voorstellen. Geen zorgen, geen grenzen. Vrijheid. Plezier.

‘Mooie herinneringen?’ hoor ik een stem naast me zeggen. Ik open mijn ogen en slik de brok in mijn keel door. Nooit zal ik meer zoiets mee maken. Nooit meer. Geen wind meer door mijn haren, geen snelheid meer onder mij. Alec is dood. En niets of niemand kan hem vervangen. Ik weet niet eens of ik ooit weer de vrijheid en plezier kan beleven. Ik heb genoeg zorgen aan mijn hoofd. Ik zal weer naar mijn ouderlijk huis gaan, naar mijn ouders. Ik weet niet eens hoe de band met mijn ouders is, wie weet mag ik ze wel helemaal niet. Stel voor dat niet alles zo mooi was als mijn herinnering. Dat het maar slechts een momentopname was. ‘Ja,’ mompel ik zachtjes, ‘een hele mooie herinnering.’ We staren naar het vuur dat hij heeft aangemaakt en verwarmen onze handen aan de vlammen. ‘Ik heb ook een heleboel mooie herinneringen,’ zegt hij. Een paar seconden kijkt hij me aan. En in die paar seconde zie ik dat die mooie herinneringen met mij te maken hebben. Valko draait zijn hoofd beschaamd weg, alsof hij zich betrapt voelt op zijn gevoelens. ‘Het spijt me,’ fluister ik. Hij staart naar voren, zonder te bewegen, alsof hij diep in gedachten verzonken is. ‘Het geeft niet, het is niet jou schuld,’ zegt hij op een emotieloze toon. ‘We moeten naar de toekomst kijken, niet in het verleden,’ mompelt Valko. ‘Je hebt gelijk, maar ik weet niet wat de toekomst me brengen zal,’ antwoord ik. ‘Ik weet het ook niet.’

Het is een hele tijd stil. Zwijgend luisteren we naar het geknetter van het kampvuur. ‘Morgen ben je thuis,’ zegt hij uit het niets. ‘Ja. Waar ga jij naar toe als je me weg hebt gebracht?’ vraag ik voorzichtig. ‘Naar huis, naar mijn vader,’ antwoord Valko. Verbaasd kijk ik hem aan. Ik heb hem nog nooit over zijn vader horen vertellen. Laat staan dat ik wist dat hij een vader heeft. Ik zoek mijn hoofd af naar de juiste woorden, maar ik kan ze niet vinden. Een nieuwsgierig gevoel kriebelt in mijn buik, ik moet wat meer over zijn vader weten. ‘Ik.. Ik wist niet dat je een vader had,’ zeg ik zo luchtig mogelijk. ‘Ik zie hem...,’ mompelt hij onzeker, ‘niet zo vaak.’ Ik weet niet of het mijn verbeelding is, maar even lijkt het alsof hij niet de waarheid spreekt. Ik speur zijn gezicht af op zoek naar een aanwijzing. Zijn ogen staren verdrietig voor zich uit, wallen onder zijn ogen verraden zijn vermoeidheid. Nee, besluit ik, hij liegt niet. Hij is gewoon moe. Net als ik. Na alles wat hij voor zijn kiezen gekregen heeft, is dat ook niet zo raar. Ik voel de drang om mijn armen om hem heen te slaan en mijn hoofd op zijn schouder te leggen. Hij verdient iemand die dat zou doen, iemand die van hem zal houden. Ik ben alleen niet die persoon. Dus ik besluit maar gewoon tegen hem te praten, hopend dat dat genoeg zal zijn om hem iets gelukkiger te laten voelen. ‘Hoe is je vader?’ vraag ik op een geïnteresseerde toon. Hij haalt zijn schouders op. ‘Gewoon, net als elke andere vader.’ Dat kan ik me niet voorstellen. Valko lijkt me zo’n jongen die een vader heeft die vroeger dingen met hem deed als vissen, paard rijden, sporten. Een aardige trotse vader, die gek is op zijn kind. Hoe kan het anders dat Valko zo’n gouden karakter heeft? Iemand moet het hem hebben doorgegeven.

‘Vertel is wat meer,’ dring ik aan. ‘Zoals ik al zei, net als andere vaders,’ antwoord hij bot. Het is wel duidelijk dat hij het er niet over wil hebben. Net wanneer ik een andere vraag wil stellen, staat hij op en kijkt me koud aan. Zijn ogen lijken dwars door me heen te kijken. Een rilling loopt over mijn ruggengraat. Niet van de kou deze keer, maar van angst. ‘Ik ga even kijken of ik nog een konijn te pakken kan krijgen, zodat we kunnen eten,’ zegt hij. Hij pakt een groot slagersmes uit de zadeltas en loopt weg. Ik haal diep adem, probeer de angst uit mijn buik weg te bannen. Die blik... Hij heeft me naar mijn idee nog nooit zo aangekeken. Toch komt het me bekend voor. Je bent moe, je verbeeld je dingen, zegt een stemmetje in mijn hoofd. ‘Ik verbeeld me dingen,’ zeg ik hardop om mezelf ervan te verzekeren dat mijn intuïtie juist is. Zwarte vlekken dansen voor mijn ogen en even denk ik dat ik flauw val. Mijn vingers begraaf ik tussen de harde aarde om te blijven zitten. Liggen, ik moet even liggen. Ik geef toe aan de duizeligheid, probeer zo comfortabel mogelijk te gaan liggen, wat niet echt wil op de koude en vochtige grond. Mijn blik valt op Valko’s deken, die als een hoopje op de plek waar hij net zat ligt. Ik vouw hem op en leg hem onder mijn hoofd. Als hij terug komt geef ik hem wel terug. Mijn maag knort ontzettend, hij is zo leeg dat ik bijna niet meer helder kan nadenken. Langzaam val ik in slaap.

Wanneer ik weer wakker wordt hangt er een konijn of een haas boven het vuur. De geur van het vlees doet me watertanden. Valko draait de stok waar het beest aan hangt heen en weer om hem overal goed gaar te krijgen. Hij rilt van de kou. Gegeneerd sla ik mijn hand voor mijn mond. Ik heb de hele tijd op zijn deken gelegen terwijl hij aan het kou vatten was. ‘Sorry, sorry, sorry!’ zeg ik verontschuldigend. Hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Ik heb je deken al die tijd in beslag genomen.’ Ik gooi de deken naar hem toe. Hij schud zijn hoofd. ‘Neem jij hem maar, ik heb hem niet nodig,’ zegt hij bibberend ‘Ben je gek! Je hebt het hartstikke koud!’ roep ik uit. Ik loop naar hem toe en sla de deken om zijn schouders. Ik ga naast hem zitten en leun tegen hem aan. Verbaast kijkt hij me aan. Eerlijk gezegd ben ik ook wel een beetje verbaast van mijn actie. Maar op een of andere manier moet ik gewoon tegen hem aan zitten. Hij voelt zo kwetsbaar dat ik de drang heb hem te troosten. En hij voelt zo vertrouwd, zo goed.. Ik kijk hem aan, probeer uit te vinden of hij zich niet ongemakkelijk voelt. Wat ik zie is precies het tegenovergestelde. Zijn ogen spreken boekdelen. Ik zie het verlangen, de liefde voor mij, het verdriet dat ik niet hetzelfde voel. Hij houd van me. Hij houd zielsveel van me. Ik laat mijn ogen over hem heen glijden. Zijn warrige donkerbruine haar, zijn brede kaak, zijn sterke jukbeenderen, zijn prachtige volle lippen en die ogen.. O, god. Die prachtige ogen. Hij is zo perfect... Even voel ik een vonk van mijn oude liefde voor hem. Maar zo snel als de vonk er was, zo snel is hij verdwenen.

**Geplaatst**: 27-02-12 22:30

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 27-02-12 22:30

Wow, wat een mooi stukje weer. zou het ooit goedkomen met hun?

Heeft niemand het stukje hier boven gelezen?
Je ziet idd verschil in schrijfstijl, maar niet hinderlijk, eerder wat volwassener idd.

**Geplaatst**: 27-02-12 22:36

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 27-02-12 22:36

ik vind het heel mooi geschreven hoor!!
Ik wil meer!!

**Geplaatst**: 27-02-12 22:38

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 27-02-12 22:38

Ik vind het zo jammer dat alec dood is..

**Geplaatst**: 27-02-12 22:41

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 27-02-12 22:41

ik ook! dat vind ik nog wel het ergste..
het mooiste zou zijn dat alec ontsnapt zou zijn, ze hem zou vinden en haar liefde voor vlaco ook zou hervinden!!
maar ja het leven is niet altijd mooi hahaha

**Geplaatst**: 27-02-12 22:43

Geplaatst: 27-02-12 22:43

wauw weer super mooi geschreven! wil gelijk weer meer lezen haha!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-02-12 22:47

Geplaatst door de TopicStarter : 27-02-12 22:47

Snackie schreef:
Wow, wat een mooi stukje weer. zou het ooit goedkomen met hun?

Heeft niemand het stukje hier boven gelezen?
Je ziet idd verschil in schrijfstijl, maar niet hinderlijk, eerder wat volwassener idd.

Dankje! Wie weet komt het ooit nog goed tussen hun

Je ziet idd in het stukje dat ik herschreven heb nog niet heel veel verschil, ben vandaag de hele dag daarmee bezig geweest en het word alleen worden situaties wat uitgebreider beschreven en volwassener. En fouten ik tegen kom met punten etc. verbeteren. Ik erger me er nu echt rot aan (die leestekens hoe ik ze toen gebruikte) en toen zag ik het niet eens :')

Snackie schreef:
Ik vind het zo jammer dat alec dood is..

Sandra1984 schreef:
ik ook! dat vind ik nog wel het ergste..
het mooiste zou zijn dat alec ontsnapt zou zijn, ze hem zou vinden en haar liefde voor vlaco ook zou hervinden!!
maar ja het leven is niet altijd mooi hahaha

Bij de herschreven versie weet ik nog niet of ik Alec dood laat gaan, misschien wel maar laat ik hem een ongeluk krijgen, of laat ik het zo. Ik kan hem ook laten leven maar dan moet ik even kijken waar ik hem in de tussentijd neerzet

Ronaa94 schreef:
wauw weer super mooi geschreven! wil gelijk weer meer lezen haha!

Deze week komt er sowieso een nieuwe update omdat er vorige week geen geweest is.

**Geplaatst**: 27-02-12 22:51

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 27-02-12 22:51

Ik denk dat je dan het "jammer"effect weg haalt uit het verhaal.
Dat hij haar opzoekt in haar dromen ofzo is ook heel mooi.
En eenmaal niet elk boek heeft een 100% goed einde, dat maakt sommige boeken zo goed.

**Geplaatst**: 27-02-12 23:07

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 27-02-12 23:07

idd! het echte leven is niet altijd mooi natuurlijk.
vind het juist mooi dat hij in haar dromen komt en hij redt haar van magere hein natuurlijk!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-02-12 23:18

Geplaatst door de TopicStarter : 27-02-12 23:18

Ja, dat dacht ik ook. Ik zal erover nadenken

**Geplaatst**: 28-02-12 01:12

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 28-02-12 01:12

Heel gaaf stuk weer!
Ze moet gewoon weer verliefd worden op Valko!

Idd,dat Alec dood is is K*t maar beter voor het verhaal!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-02-12 22:01

Geplaatst door de TopicStarter : 28-02-12 22:01

Nieuwe update weer, 48 woorden te weinig maar daar moet de mod maar even overheen kijken

. Ik heb een herinnering toegevoegd die jullie niet kennen, die staat namelijk wel in de herschreven-versie maar niet in de klad.

Enjoy! Laten jullie weten wat jullie ervan vinden? Ik wil graag nog tips om het te verbeteren en nieuwe ideeën zijn ook altijd welkom

‘Gwen,’ fluistert hij. De toon waarop hij het zegt is zo intens, zo warm. Ik kan het niet beschrijven in woorden hoe ik me voel. Veilig, gelieft, thuis. Alsof ik in zijn armen hoor. Maar niet op de manier waarop hij wil dat ik gevoelens voor hem heb. Hij voelt als een hele goede vriend, een maatje. Iemand waar ik alles aan kan vertellen, iemand die me troost als ik verdrietig ben, iemand die altijd voor me klaar staat. Ik hou ook van hem, besef ik. Ik wil hem beschermen, er ook voor hem zijn. Als een goede vriend. Op een of andere manier voel ik me opgelucht door deze gedachtes. ‘Valko?’ vraag ik zacht. ‘Ja?’ antwoord hij. ‘Ik hou van je,’ floep ik eruit.

Hij kijkt me een blik vol ongeloof aan. Ik neem zijn gezicht tussen zijn handen en kijk hem met een kleine glimlach aan. ‘Je staat altijd voor me klaar, je bent er wanneer ik je nodig heb, je voelt als een hele goede vriend. Ik wil die vriendschap niet verbreken,’ zeg ik gemeend, ‘ik wil ook voor jou klaarstaan. Voor altijd.’ Hij opent zijn mond om te antwoorden, maar er komt geen geluid. In zijn ogen zie ik tranen opkomen van de emotie die ik bij hem los maak. Zijn blauwe parels lijken weer te gaan glinsteren, op te leven. ‘Ik-ik weet niet wat ik moet zeggen,’ mompelt hij. ‘Zeg maar niks,’ reageer ik. Ook bij mij lopen de tranen over mijn wangen van opluchting. Ik omhels hem en druk hem dicht tegen me aan. Hij beantwoord mijn omhelzing door ook zijn armen om me heen te slaan. Mijn zorgen vliegen weg, het is alleen hij en ik. Hij legt zijn hand in mijn nek en woelt door mijn haren. Ik voel zijn tranen in mijn nek, zijn haar kriebelt tegen de zijkant van mijn gezicht. In mijn buik brandt een vuur van vreugde. Ik kus hem vriendschappelijk op zijn wang en fluister dat het goed is zo.

We zitten zo een hele tijd, zodat een sputterend geluid zijn aandacht trekt. ‘De haas brandt aan,’ zegt hij me een enorme glimlach. Ik beantwoord zijn glimlach met een grijns van oor tot oor. ‘Ik rammel,’ zeg ik gelukzalig. ‘Ik ook.’ Hij haalt de haas van het vuur en laat hem iets afkoelen. Valko laat me de eerste hap nemen en daarna neemt hij zelf. Ik sluit mijn ogen en geniet van het heerlijke warme vlees. Het is alsof ik voor het eerst in dagen weer iets eet. Omstebeurt nemen we een hap van de haas en blijven elkaar met glanzende ogen van blijdschap aankijken. Wanneer het op is praten en lachen we nog een hele tijd na tot we vermoeid door alle emotie in slaap vallen.

Wanneer ik wakker word staat de zon al hoog aan de hemel. Knipperend met mijn ogen kijk ik om me heen. De warme stralen van de zon stelen mijn gezicht, zijn licht schijnt tussen de bomen door verlichten de open plek waar we liggen. Een gedeelte van de sneeuw is gesmolten, de overblijfselen glinsteren als duizenden kleine diamantjes om me heen. Valko slaapt nog met zijn armen om me heen geslagen met een glimlach van geluk op zijn gezicht. Ik draai me langzaam om zodat ik hem niet wakker maak. Met mijn vingertoppen streel ik de zijkant van zijn wang. Ik glimlach bij de herinnering van gisteravond. Ik heb me in lange tijd me niet meer zo gelukkig gevoelt. Het voelde heerlijk om weer is te lachen en lol te hebben.

Ik ben zo diep in gedachtes verzonken dat ik niet merk dat Valko me door zijn zwarte wimpers bekijkt. ‘Waar denk je aan?’ fluistert hij slaperig. ‘Aan gisteravond,’ antwoord ik. Zijn lippen krullen omhoog en ik zie aan zijn gezicht dat hij er ook aan denkt. ‘Ik miste die oude Gwen,’ zegt hij terwijl hij me diep in de ogen kijkt. Geïnteresseerd kijk ik terug. ‘Ben ik zo veel veranderd?’ reageer ik. Hij sluit zijn ogen alsof hij het verleden nog een keer in zijn hoofd probeert af te spelen. ‘Je was... zelfverzekerd. En impulsief. Maar ook dapper. Je nam altijd het initiatief. En je was ondanks de omstandigheden in mijn buurt altijd gelukkig. We hadden zo een sterke band dat we elkaars gedachten leken te kunnen lezen. Je had zo veel levenslust dat het aanstekelijk werkte. Ik ging voor jou leven. Je was de rede waarom ik op het rechte pad bleef. Die keer dat ik jou moest verlaten om te vechten, wist ik dat dat de laatste keer was dat ik je in de steek liet. Als ik levend terug zou keren zou ik je meenemen en een toekomst met jou opbouwen. Weg van iedereen, alleen jij en ik. Gelukkig,’ zegt hij dromerig. Ik ben op mijn rug naast hem gaan liggen en staar naar de helder blauwe lucht. Valko pakt mijn hand vast en alsof we verbonden zijn schieten herinneringen door mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen en het lijkt alsof ik ons verleden opnieuw beleef met hem.

Hand in hand zitten we tegen de muur van de hut naar de sterrenhemel te staren. Met mijn hoofd op zijn schouder staar ik naar de sterren die hij aanwijst. Bij elke ster vertelt hij een verhaal, of noemt hij een naam van een persoon waar de ster hem aan doet denken. Geboeid luister ik naar zijn warme stem die mijn hart sneller doet kloppen. ‘Die ster doet me aan jou denken,’ zegt Valko. Hij wijst naar een grote ster die tussen alle anderen uitspringt. ‘Waarom?’ vraag ik hem. ‘Omdat zij zo helder is, zo uniek. Zij geeft zo veel licht dat sommige erdoor verblindt worden. Diegenen kunnen alleen de buitenkant zien, de binnenkant is voor hen onbereikbaar. Zij lijkt door zijn grote en felheid dichtbij, maar dat is slechts schijn. Want hoe groter de ster, hoe onbereikbaarder zij is. Zij loopt velen lichtjaren voor op de anderen. Slechts degen die haar waard zijn, zullen haar bijhouden. Maar zij zal altijd de grootste, felste en de snelste blijven.’ Ik haal mijn hoofd van zijn schouder en kijk hem in zijn prachtige ogen die glinsteren in het maanlicht. ‘Wil je hiermee zeggen dat ik mezelf beter dan anderen vind?’ grap ik. Hij kijkt me serieus aan. ‘Dat is juist het mooie van die ster, zij gebruikt haar kracht om anderen te helpen.’ Ik ga tegenover hem zitten en sla mijn armen losjes om zijn hals. Flirterig knipper ik met mijn wimpers. ‘Oja, is dat zo?’ vraag ik met een verleidelijke lach. Ik zie de verlangen in zijn ogen branden. ‘Ja,’ fluistert hij met een schorre keel. Ik streel zachtjes met mijn lippen over de zijne. Al snel neem hij de leiding van me over. Hongerig kust hij me. We gaan in elkaar op, onze monden versmelten met elkaar. Zijn handen strelen mijn rug, laten een rilling van genot achter waar ze langs gaan. Hij zoent uitdagend, hunkerend, maar tegelijkertijd teder en liefdevol. ‘Ik hou van je,’ zegt hij zonder mijn mond los te laten. ‘Hou je kop,’ mompel ik speels. En dat doet hij. In het licht van de volle maan laten we elkaar zonder woorden weten wat we voor elkaar voelen.

Tegelijkertijd openen we onze ogen en kijken elkaar aan. ‘Waar dacht je aan?’ vraagt hij me alsof hij het antwoord al weet. ‘Aan ons,’ vertel ik naar de waarheid. ‘Ik ook,’ zegt hij. ‘Weet ik.’ Hij lacht een trieste glimlach naar me. ‘Ik wou dat ik het verleden nog een keer met je kon beleven in de toekomst.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Dat gebeurd niet, dat weetje. Niet op die manier in ieder geval,’ antwoord ik. Hij brengt mijn hand, die hij nog vast heeft, naar boven tussen onze gezichten in. We spreiden onze vingers en houden onze handen tegen elkaar aan. Die van hem is een stuk groter dan die van mij. Ondanks dat ze sporen van zijn vroegere leven bevatten voelt zijn huid zacht aan. ‘Toch houd ik hoop,’ mompelt hij. Zwijgend kijk ik hem aan, ik weet niet wat ik moet zeggen. ‘Weet ik,’ antwoord ik dan. Hij speelt met mijn vingers waardoor ik moet giechelen. Hij schenkt me een grote grijns. ‘We horen bij elkaar,’ zegt hij. Plagend geef ik hem een duw tegen zijn schouder. ‘Hou om met je geslijm,’ grap ik, ‘anders veeg ik je toet nog af me een zakdoek.’ ‘Ik zou niets liever willen.’ Ik kruip tegen hem aan en snuif zijn geur op. Hij slaat een arm om mijn schouder en streelt mijn wang. Ik sluit mijn ogen en neem het moment in me op. Wetend dat dit de laatste keer zal zijn dat ik in zijn armen zal liggen.