Bokt.nl

Citaat:

Die laatste paar uur die me restte, wandelde ik door de stad, langs al mijn favoriete plekjes, maar ook langs de plekken die voor mij gewoon kenmerkend waren voor New York. Ik had mijn tranen gedroogd, tegen mezelf gezegd dat ik me niet moest aanstellen en liep door Soho. Ik genoot van de boetiekjes, galerieën en het soort mensen op straat dat je alleen in Soho tegenkwam. Er was een bandje aan te het optreden, dat ik gul geld gaf, ik haalde mijn favoriete koffie bij de Starbucks en ik nam de metro richting Times Square. Ik had een hekel aan Times Square, maar toch wilde ik er zijn en ik stond midden tussen de toeristische gekte, de flikkerende lichten en het chaotische verkeer, met mijn armen wijd rondjes te draaien totdat iedereen me aankeek alsof ik volledig gestoord was. Ik lachte erom, wierp een laatste blik op de schreeuwerige reclame en ging weer ondergronds, deze keer richting the Brooklyn Bridge. Ik hield wel van deze plek en ik nam de tijd voor een rustige wandeling langs het water, terwijl ik keek naar Manhattan, mijn Manhattan, wat ik al snel achter me ging laten. Tranen liepen weer over mijn wangen, maar het kon me niet schelen dat mensen het zagen. Ik liet mijn hand langs de reling glijden, kocht een smerige hotdog die ik na één hap weggooide en maakte foto’s voor Japanse toeristen.
In Brooklyn wandelde ik zonder doel, want ik kwam er niet vaak, maar toch genoot ik van de New Yorkse drukte en de vele kinderen op straat, wat kenmerkend was voor Brooklyn. Ik hield een taxi aan, één van mijn laatste taxi’s, en liet me brengen naar Harlem, waar ik genoot de muziek en een de rokerige sfeer van een jazzcafé.
Zo ging ik door tot het echt tijd was, en ik niet langer meer kon uitstellen dat ik naar huis moest gaan om me voor te bereiden op het afscheid van mijn vriendinnen. Ik keek nog naar de lokkende etalages van de elegante winkels in de Upper East Side, dacht aan de keren dat Jason me hier naar binnen gesleept had wanneer hij weer iets goed te maken had en glimlachte. Het was goed zo.

Eenmaal thuis had ik haast en trok ik meteen het jurkje uit de kast wat ik voor deze avond gereserveerd had. Het had een zwart strak lijfje, wat de illusie had net boven mijn borsten te stoppen in een mooi decolleté, maar wat werkelijk verderging in flinterdun kant wat mijn armen en schouders volledig bedekte. Tevreden keek ik in de spiegel nadat ik ook nog wat rode lipstick had aangebracht en mijn ogen had opgemaakt in warme bruintinten. Mijn haren stak ik losjes op, zodat er langs mijn gezicht nog diverse losse plukken dansten.
Aan mijn voeten deed ik mijn pijnlijke, maar o zo mooie Louboutins; zwart met een licht plateau en hoge hak, zogenaamde peep toes waar mijn voorste twee tenen vrolijk uit “piepte”. In mijn laatste avond in New York moest ik er gewoon goed uitzien, en daar had ik best pijnlijke voeten voor over.

Gewapend met mijn clutch stapte ik de voordeur uit en ging ik de trap af, mijn hand langs de muren en de trapreling, betastend wat niet langer mijn thuis was na vanavond. Ik slaakte een diepe zucht, maar mijn tranen waren op, dus ik glimlachte en deed de deur open naar buiten.
In het behaaglijke donker van de nacht wandelde ik door New York alsof het mijn catwalk was. Ik voelde me mooi en jong; de wereld lag tenslotte voor me open. Ik ging veel meer geld verdienen, dus misschien was ik wel weer terug voordat ik het echt kon gaan missen.
Aangekomen bij Jimmy, was het verdacht stil buiten voor een zaterdagavond. Even dacht ik zelfs dat ze gesloten waren, maar toen ik voorzichtig tegen de klink duwde, gaf de deur mee. Aarzelend stapte ik naar binnen, waar geen geroezemoes of muziek klonk. De garderobe hing echter vol jassen en een beetje twijfelend gaf ik de aanwezige medewerker mijn jas. Hij glimlachte bemoedigend naar me, alsof hij wist dat ik me een beetje ongemakkelijk voelde.
Een gordijn hing voor de opening, wat altijd zo was, maar al kwam ik dichterbij, er was nog steeds geen geluid. Mijn nieuwsgierigheid aangewakkerd, liep ik zelfverzekerd op het gordijn af en rukte het in één keer open. Mijn mond viel open van verbazing.
De hele ruimte was pikdonker en dan letterlijk; je zag echt geen hand voor ogen. Ik draaide me om richting de garderobemedewerker, maar hij was nergens meer te bekennen. Met grote ogen staarde ik in het donker, zoekend naar een teken van leven of een lichtje, maar er verscheen niets. Ik haalde mijn schouders op en wilde net het nummer van Deborah draaien, toen het licht plotseling aanschoot.
Geschrokken van de plotselinge, felle aanwezigheid van licht hield ik mijn clutch voor mijn ogen. Gelach doemde op uit de ruimte. Verbaasd keek ik op: recht in vele bekende gezichten. Mijn volledige kennissenkring stond voor me met stralende gezichten, hun glazen champagne verhoven in een toast.
Ginger stoof naar voren om me te omhelzen, iets wat ik in verbazing over me heen liet komen. Ze keek me aan met een grote grijns. ‘Dat had je niet verwacht, hè?’ Ik schudde zwijgend mijn hoofd, nog steeds beduusd door de verassing.
Roger dook op uit de menigte en kwam naar me toe om me even flink door elkaar te schudden. ‘Hallo? Aarde aan Anna? We zijn hier voor jou!’ Ik hield weer mijn clutch voor mijn ogen, voordat ik in lachen uitbarstte. ‘WAUW!’ gilde ik uit, waarop iedereen met me mee lachte. ‘Dank jullie wel!’
Het eerste uur was het voornamelijk iedereen begroeten en omhelzen, waarbij de eerste traantjes al werden gelaten door mijn vriendinnen. Vooral Georgina had het er moeilijk mee, en daarom verdween ze geen seconde van mijn zijde.
Toen ik dacht dat ik iedereen gehad had, plofte ik neer op één van de vele loungebanken, waar mijn beste vrienden zich hadden verzameld; Roger, Deborah, Ginger en Tony. Georgina kwam tegelijkertijd met mij aan, dus de hele groep was compleet. Ik nestelde me behaaglijk in de warmte van Roger’s armen en verstopte me er bijna in. ‘Wat doe je?’ grinnikte mijn beste vriend niet ontevreden. ‘Nog even op één van mijn favoriete plekjes zijn,’ grapte ik terug en ik gaf hem een zoen op zijn wang.
‘Wie heeft dit eigenlijk allemaal georganiseerd?’ vroeg ik nieuwsgierig aan mijn vrienden, omdat ik bijna zeker wist dat een van hen dit was geweest. ‘Wij,’ klonk het plotseling achter ons. Ik draaide me om en keek in de gezichten van mijn zwager en zus. Ik sprong meteen op om ze te omhelzen, want ik had ze nog helemaal niet gezien. Ik hield Khalid’s handen nog even vast. ‘Zijn jullie soms te laat op jullie eigen feest?’ Hij slaakte een diepe zucht en ik rook alweer huwelijksproblemen. Hij liet er echter een glimlach op volgen. ‘Rachel moest nog even wat halen op werk,’ zei hij zonder enige vorm van irritatie. Ik knikte wat beduusd. ‘Oké, geeft toch niet?’ Khalid schudde zijn hoofd vrolijk. ‘Nee hoor! Ze komt er zo aan.’ Verbaasd keek ik hem aan, maar ik was blij dat hij zijn humeur liet verpesten door de werkverslaving van mijn zus.
‘Kom lekker zitten,’ zei ik snel en ik trok hem naast me, waarop Georgina even beledigd snoof. ‘Hij heeft een surpriseparty voor me georganiseerd, Georgie,’ grinnikte ik terwijl ik met mijn hand naar de hare reikte. ‘Je hebt gelijk,’ zei ze met een glimlach, maar ik zag aan haar gezicht dat het niet plezier was geweest dat ze haar plek opgaf.
We praatten en lachten het komende uur zonder zorgen over de volgende ochtend en de tijd vloog voorbij. Ik had nog niet geprotesteerd over het feit dat ik nu niet had gegeten voor het feest, toen de meest heerlijke kleine gerechtjes voor onze neuzen verschenen. Mijn vrienden hadden werkelijk overal aan gedacht en ik voelde me de meest bevoorrechte persoon op aarde.
‘Hier,’ riep Deborah terwijl ze me een microfoon toegooide. De beeldschermen in de zaal schoten met dat gebaar aan en bekende muziek klonk door mijn oren. Ook Ginger, Georgina en zijzelf hadden een microfoon aangegrepen en Ginger trok me aan mijn arm de kleine verhoging op. Ik kreunde in protest. ‘We gaan toch niet zingen, hè?’ Mijn vriendinnen glimlachten liefjes voordat ze de tekst die inmiddels op het beeld verscheen waren begonnen te zingen. Het was Girls Just Wanna Have Fun van Cindy Lauper en ik kende de tekst van begin tot eind. Zelfs Georgina porde me aanmoedigend in mijn zij, dus ik gaf al snel toe en begon de tekst mee te blèren. Ik had een hekel aan karaoke, maar het bleek best leuk te zijn. We werden steeds enthousiaster en dansten erop los terwijl onze stemmen steeds luider werden. Het aangezicht van alle bekende gezichten van de mensen die ik liefhad moedigde me aan en zorgde ervoor dat al mijn schaamte verdween. Ik genoot enkel nog van het plezier dat ik had met mijn vriendinnen.

Citaat:

Ik spotte Logan en George, zij aan zij, en ze lachten, waarschijnlijk om mijn toekomstige zangcarrière. Ik knipoogde naar de mannen, waarop ze een aanbiddend gebaar maakten, alsof ze mijn grootste fans waren. Ik zag een groepje collega’s, schoolvriendinnen en familie; iedereen was er. Ik zag dat ook mijn ouders aanwezig waren, die zich een beetje ongemakkelijk voelde in het feestgedruis, maar om de lippen van mijn moeder lag een tevreden glimlach. Ik kon haast niet geloven dat Khalid hen had uitgenodigd. Ik was blij om ze nog even te zien nu onze band verbeterd was, maar als er iemand ongemakkelijk werd van het echtpaar Stiller, dan was het mijn schoonbroer wel. Het was een lieverd, die Khalid.

Toen het nummer afgelopen was plofte ik weer tussen mijn vrienden. Ik gaf Khalid spontaan een knuffel. Hij nam het dankbaar aan, maar keek verbaasd. Ik schudde zacht mijn hoofd. ‘Gewoon,’ zei ik zacht. Hij liet zijn vinger even kort over mijn neus glijden en gaf me een knipoog. Ik wist dat hij begreep wat ik bedoelde.
Enkele minuten later werd ik op mijn schouder getikt. Meteen keek ik om, recht in de ogen van mijn vader. Hij keek een beetje nerveus, maar ik glimlachte warm. ‘Ik weet dat we je nog niet eens echt begroet hebben, maar we moeten er echt weer vandoor. Dit is meer een feest voor de jongelui, eh, snap je?’ Mijn vader hakkelde zich door zijn bedredeneringen heen, en dat gaf hem iets kwetsbaars. Ik stond op en omhelsde zijn enigszins afhoudende lichaam. ‘Geeft niet pap, ik ben blij dat je er was,’ zei ik zacht. Met deze woorden ontspande zijn lichaam en sloot hij ook zijn armen om mijn middel. Even stonden we daar, totdat ik me ietsjes van hem afduwde. ‘Ik zal je missen,’ fluisterde ik, de eerste brok alweer in mijn keel. Mijn vader knikte, duidelijk ook geëmotioneerd en hij drukte een kus op mijn wang. ‘Je moeder en ik zullen je snel een bezoekje komen brengen in London. Je weet hoe dol die vrouw is op Oxford Street.’ Als laatste gaf hij me nog een ferme klop op de schouders, voordat hij ruimte maakte voor mijn moeder.
Tranen blonken in haar perfect opgemaakte ogen en ik voelde mezelf nog weker worden. ‘Liefje,’ zei ze alleen maar, terwijl ze me teder in haar armen sloot. Ik vleide me als een kind tegen haar aan en snoof de genegenheid op die ik in die tijd zo gemist had. Ze aaide zacht door mijn haren en zweeg. We stonden daar enkele minuten, voordat we afstand namen en elkaar weer aankeken. Mijn moeder nam mijn hoofd tussen haar handen, weer zo’n onbekend gebaar, maar ik voelde me nog dichterbij haar dan de vorige keer. We zeiden niets, tot ze me losliet. ‘Ik zie je snel,’ kwam er met moeite uit haar mond en ik nam afscheid met een geluidloze ‘ja’. We glimlachten zwakjes naar elkaar, voordat mijn vader zijn arm om haar schouders legde en mijn moeder van me wegdraaide. Hij zei nog een keer dat ze me snel zouden komen opzoeken en draaide me toen ook zijn rug om. Ik voelde een vertrouwde hand op mijn schouder terwijl mijn blik ze niet losliet totdat ze de ruimte hadden verlaten.
‘Gaat het?’ zei Roger, een tikkeltje bezorgd. Ik knikte heftig en veegde mijn beginnende tranen weg. ‘Ja,’ zei ik alleen maar, ‘het gaat.’ We keken elkaar lang aan, totdat ik hem bij de schouders pakte en hem even door elkaar schudde. ‘Kom,’ glimlachte ik, ‘we gaan plezier maken.’
En dat is wat we deden. We lachten, we kletsten en dansten alsof het de laatste keer zou zijn. Alsof ik nooit meer New York zou bezoeken en ze mij bij het oversteken van de grens zouden zijn vergeten. We haalden herinneringen op. Van mij, Deborah, Ginger en Georgina in onze studententijd. Van Roger en ik, drankspelletjes spelend op saaie dinerparty’s. Ook Jason kwam aan bod, maar deze keer met een glimlach en zonder frustratie. We hadden de grootste lol, mijn boezemvrienden en ik. Ook toen Logan, George en Tina zich bij ons voegden bleef het even gezellig. Roddels van het werk werden uitgebreid besproken, er werd vol fantasie gespeculeerd over onze avonturen in London en George kon het niet laten om wat anekdotes te vertellen over mijn begintijd bij het bedrijf.
Er was maar één ding wat miste, en dat was mijn zus. Ik merkte al snel op hoe vaak Khalid op zijn horloge keek en concludeerde daaruit dat Rachel er al veel eerder had moeten zijn. Ik had te veel plezier om echt boos op haar te zijn, maar ik was wel teleurgesteld. En Khalid ook, zo te zien. Om tien uur was hij zelfs begonnen met sms’en en bellen, maar ik had het idee dat er nooit een reactie op zijn pogingen kwam. Maar ik schudde het van me af, terwijl ik begon met het overgrote gedeelte van de gasten gedag te zeggen totdat we alleen nog maar met ons eigen clubje over waren.

‘Leuk hè, afscheid nemen,’ zei Logan terwijl ik me naast hem liet zakken, behoorlijk uitgeput van alle keren dat ik, ‘ik zie je snel’ gezegd had. Logan daarentegen, keek opgewekt. Zijn haar was warrig, maar op een leuke, nonchalante manier en de geruite bloes die hij droeg stond hem goed. Zijn broek was een zwart model dat strak zat om de kuiten en daaronder droeg hij halfhoge, leren schoenen met veters. Om zijn polsen waren leren bandjes geknoopt en geen horloge, en om zijn duim een strakke, zilveren ring zonder glans. Om zijn nek hing een kettinkje waarvan het hangertje op zijn witte tanktop hing. Het was een blad, dat stond voor een onderdeel van de heilige bodhi boom. Hij had me eerder uitgelegd dat Siddhartha Gautama onder deze boom had zitten mediteren en vervolgens een boedda was geworden. Het blad staat tegenwoordig voor het bereiken van verlichting.
Logan keek me nieuwsgierig aan. ‘Wat kijk je naar me?’ Ik vleide me in de kussens, terwijl ik mijn ogen vermoeid open hield. ‘Je ziet eruit als een muzikant,’ zei ik alleen maar. Hij haalde zijn wenkbrauwen hoog op. ‘Waarom dat nu weer?’ Ik schudde afwezig mijn hoofd. ‘Gewoon, dat is mijn mening. Wees er gelukkig mee.’ Logan glimlachte en ik liet mijn hoofd op zijn schouder vallen. ‘Wil je eigenlijk liever niet bij je eigen familie en vrienden zijn?’ Hij haalde zijn schouders op, waardoor mijn hoofd schokte. ‘Ik heb gisteren al afscheid van ze genomen, tenminste, die paar vrienden die ik in New York heb. Je weet dat ik lang op reis ben geweest voordat ik hier kwam en door op die manier voor mezelf te kiezen, ben ik een hoop mensen kwijt geraakt. Ik ben een aantal maanden in complete afzondering geweest. Dat nam niet iedereen me in dank af. Maar mijn ouders heb ik vorige week nog gezien en dat is alles wat ik nodig heb.’ Ik knikte langzaam en gaapte even, niet om zijn verhaal. ‘Waren ze gekomen uit Boston? Dat had je helemaal niet verteld..’ Hij leek zich er niet druk over te maken. ‘Nee, klopt, leek me niet belangrijk. Maar het was in ieder geval fijn ze even te zien voordat ik ging.’ Ik besloot er verder niet op in te gaan en zei dat ik dacht dat het goed voor hem geweest was. Hij zweeg.
‘Morgen is het jij en ik,’ fluisterde ik na een lange stilte. De anderen keken me met trieste gezichten aan, maar Logan schonk me een warme lach. ‘Eng hè?’ Ik keek hem aan, zijn oprechtheid metend. De angst was duidelijk in zijn ogen te zien, achter de twinkeling van zijn glimlach. ‘Vreselijk eng,’ zei ik dan ook en meteen ontsnapte er een flinke hap lucht uit zijn opgeblazen wangen. ‘Maar we hebben elkaar.’ Ik knikte weer. ‘We hebben elkaar.’ We wisselden een lange blik uit en toen ik me losmaakte uit zijn ogen en mijn vrienden aankeek, zag ik dat ze allemaal nog steeds een enigszins treurige, maar ook tevreden indruk maakten. Roger knipoogde naar me, en toen zelfs Georgina me een glimlach toewierp, wist ik dat het goed zou komen. Ik drukte me nog wat dichter tegen Logan aan, al keek George of hij op het punt stond er een slechte grap over te maken. Het kon me niet schelen, want wat je er ook tegenin wilde brengen, in Londen zouden Logan en ik elkaars steunpilaren moeten zijn. En nu ik zijn sterke schouder in mijn wang voelde prikken, werd nogmaals bevestigd dat ik me geen zorgen hoefde te maken.

De bar was inmiddels weer gevuld met reguliere klanten en Deborah, Ginger en ik dansten uitbundig op de dansvloer. Even verderop gingen Georgina en Antoine helemaal in elkaar op en probeerde Logan zich af en toe brutaal bij ons dames te voegen, maar we sloten ons net als altijd af van alle invloeden van buitenaf.
Toen Logan zich voor de tweede keer op ons stortte en we hem weer plagerig wegduwden, zag ik hoe Deborah hem van top tot teen in zich opnam. Ik ging dicht naast haar staan en we keken toe hoe hij zich nu op Tina stortte, die zich dankbaar tegen hem aan vleide. ‘Zo worden ze lang niet altijd gemaakt,’ zei Deborah alsof ze naar haar favoriete snack keek en ze likte dan ook toepasselijk haar lippen. ‘Het is een Special Edition, dat is één ding wat zeker is,’ voegde Ginger er verlekkerd aan toe, die net haar hoofd op mijn schouder had gelegd. Ik schoot meteen in de lach. ‘Meiden! Dat is wel mijn protegee waar jullie het over hebben!’ De dames haalden hun schouders op en begonnen weer te bewegen op de muziek, maar niet zonder regelmatig steelse blikken op hun jonge slachtoffer te werpen. ‘Hij is 21!’ zei ik dan ook nog, maar mijn vriendinnen waren hopeloos verloren. ‘Je had gezegd dat hij knap was, maar zo knap?’ zei Ginger. ‘Ik geloof gewoon niet dat er nooit iets is gebeurt tussen jullie!’ voegde Deborah er snel aan toe. ‘Dan geloof je het niet,’ zei ik achteloos. ‘Oooooooh!’ gilde de dames. ‘Dan geef je het bijna toe!’ Ik gaf ze allebei een flinke duw, waardoor ze op hun hoge stiletto’s bijna hun evenwicht verloren. ‘Bijna is niet helemaal.’ Maar de dames waren niet te stoppen en ze speculeerden luidruchtig over de vele uren die we samen in het vliegtuig door moesten brengen.

Ik schudde lachend mijn hoofd, gaf ze beiden een kus op de wang en verliet de dansvloer. Ik had even mijn momentje nodig, dus bewoog ik me als van elastiek tussen de mensenmassa, richting de garderobe. Daar liet ik me langzaam tegen de muur naar beneden glijden, totdat ik de grond raakte. Ik sloot mijn ogen en genoot van de stilte die dankzij de dikte van de muren en deuren in de lege ruimte heerste. Niet dat deze lang duurde.
Ik kon er nog geen vijf minuten gezeten hebben, toen ik de vloer voelde bewegen. Voetstappen. Ik probeerde ze te negeren en wachtte ongeduldig tot ze hun jas afgeleverd hadden en naar binnen gingen. Ik hoorde iemand praten tegen de garderobemedewerker, maar mompelend waardoor ik niet eens goed kon horen of het een man of een vrouw was. Al snel kwamen de voetstappen dichterbij, richting deur en was ik ervan overtuigd dat ik bijna mijn moment van rust en stilte weer terug had. Ik dacht duidelijk verkeerd.
‘Anna?’ klonk het verbaasd boven me. Ik herkende de stem van mijn zus en mijn ogen schoten vol blijde verwachting open. ‘Rachel! Waar was je…’ riep ik al, maar mijn stem stierf langzaam weg toen ik zag wat ze opgehaald had van kantoor.
Michael stond voor me, in een mooi zwart pak zonder stropdas en ongeschoren, zoals ik dat het liefste zag. Hij glimlachte zijn scheve lachje, maar ik zag zijn ogen wat nerveus heen en weer schieten. Het was net alsof hij me niet lang durfde aan te kijken en ik zag dat hij twijfelde of hij er goed aan had gedaan om te komen. En ik, ik wist ook niet of ik Rachel moest zoenen of slaan.

Citaat:

‘Michael,’ ademde ik zijn naam met moeite. Ik staarde hem zonder te knipperen aan, niet in staat om mijn blik af te wenden. Zijn ogen schoten echter nog steeds van links naar rechts, en kwamen alleen een enkele keer in mijn blik terecht.
Bij het horen van zijn naam herstelde hij zichzelf echter en rechtte hij zijn rug. Zijn ogen maakten contact met de mijne en we vielen diep in elkaars blauw. Hij stak zijn hand naar me uit. Zonder iets te zeggen, nam ik hem aan en liet mezelf weer op beide benen zetten. We glimlachten even dom naar elkaar, totdat Rachel ingreep. ‘Praten kan geen kwaad, partner,’ zei ze tegen Michael, terwijl ze hem plagerig aanstootte, heel erg on-Rachels. Verbaasd keek ik naar mijn zus, die me even in een stevige knuffel sloot, tot ze me weer van zich afhield en in mijn oor fluisterde; ‘Ik ga geen sorry zeggen, want ik weet dat dit stiekem is wat je wilde, al kun je het nog zo stellig ontkennen. Nu kan het nog.’ Ze kneep even bemoedigend met haar ogen, plantte een kus op mijn wang en verliet de ruimte, waarschijnlijk op zoek naar Khalid.
Ik richtte me weer op Michael. En daar stonden we, voor het eerst zonder woorden. Zo bleef het even, totdat ik deze keer besloot dat het genoeg geweest was. Ik vouwde mijn armen over elkaar en keek hem strak aan. ‘Waarom ben je hier?’ Michael probeerde een zelfverzekerde houding aan te nemen door tegen de muur aan te leunen, maar hij wankelde alleen maar omdat hij verder weg stond dan hij dacht. Hij keek naar zijn schoenen. ‘Ik weet het niet,’ zei hij onzeker, al friemelend met zijn vingers. Hij liet zich tegen de muur vallen, deze keer wel raak. Ik voegde me bij hem en zocht ook steun bij het beton. Een diepe zucht ontsnapte mijn lippen.
‘Weet je zeker dat je het niet weet? Of wil je het niet weten?’ vroeg ik dapper, omdat ik tenslotte toch wegging en er niets meer te verliezen viel. Ik veranderde mijn positie, mijn zij tegen de muur, zodat ik hem aan kon kijken. Hij keek echter naar het plafond. ‘Ik weet het niet,’ zei hij weer, mogelijk nog zachter dan de vorige keer. Michael had duidelijk spijt van zijn komst, niet voorbereid op deze confrontatie. Ik was echter niet van plan om hem te matsen en vroeg dezelfde vraag nog een keer. ‘Waarom ben je hier, Michael?’
Hij maakte zich los van de muur en kwam recht voor me staan. Zijn handen legde hij naast mijn gezicht tegen de muur en steunde er stevig op, waardoor zijn gezicht vlak voor het mijne kwam te hangen. Dit gebeurde in enkele seconden, zo snel, dat het bijna voelde alsof hij in het donker van één knippering van positie veranderd was .
Een beetje beduusd keek ik hem aan, maar tijd om erover na te denken had ik niet. ‘Omdat ik niet wil dat het over is, oké?’ schreeuwde hij bijna, waardoor ik zo mogelijk verder in de muur kroop. We zwegen even, terwijl hij uithijgde van zijn luide openbaring. Ik opende mijn mond, om hem al snel weer te sluiten. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Michael probeerde mijn blik weer op een ander niveau te vangen, maar ik keek weg en duwde hem van me af. Met mijn hoofd tussen mijn handen ijsbeerde ik door de ruimte heen, terwijl de garderobemedewerker ondertussen toekeek alsof hij er het liefste popcorn bij gehad had. Mijn gedachten waren een grote chaos en alles wat er de afgelopen maanden gebeurt was, vloog weer eens door mijn brein. En dan niet alleen Michael. Ook Jason, Logan en Luciano kwamen langs. Ik realiseerde dat er maar één iemand was waarop ik dit moment echt bij wilde zijn, maar dat ik meer van hem nodig had. Al was het maar voor één avond.
‘Waarom wil je dat dan niet?’ riep ik uit het niets, maar Michael kwam niet van zijn plaats. Hij was tenslotte wel wat gewend en schrok niet snel. Maar ik zag aan zijn ogen dat hij het antwoord op de vraag wel wist, maar liever niet wilde uitspreken. Hij was kwetsbaarder dan ooit. Maar zijn houding veranderde snel. Hij ging in de aanval. ‘Je wilt het me horen zeggen, hè? Je wilt me het horen zeggen. Vrouwen ook altijd. Nooit kunnen ze wachten. Nooit kunnen ze gewoon even iets laten begáán. Nee. Ze willen het wéten. Altijd dat willen weten!’
Ik wist niet of ik nu in de lach moest schieten, of in paniek moest raken. Michael ademde zwaar, alsof hij net een marathon had gelopen. Zijn ogen waren vol opgekropte woede, maar of die echt op mij gericht was of op zichzelf, dat wist ik niet. Wat ik wel besloot, was dat ik het niet hoefde te weten. Alles wat ik nodig had wist ik nu, door deze uitbarsting. Ik dééd hem wat. Hij gaf om me. Het was niet alleen een spel.
Dus liep ik op hem af. Heel rustig, terwijl zijn neusvleugels nog steeds wild op een neergingen. Zijn houding was gesloten, afwerend bijna, maar ik kwam toch dichterbij. We keken elkaar aan en ik legde mijn hand om zijn gezicht zodat we net contact hadden, maar ook niet meer dan dat. In zijn ogen schitterde nog steeds de woede, maar ook iets anders. Ik wist dat in mijn ogen rust te lezen was, want dat was wat ik voelde. Michael bewoog niet, maar wachtte mijn acties af en leek zelfs een beetje angstig voor wat zou komen. Ik wilde geen woorden meer verspillen. Woorden die we toch niet na zouden kunnen komen omdat de tijd tekort was. Dus veegde ik mijn lippen vederlicht over de zijne. Langzaam ging het over in zachte kusjes en voelde ik Michael onder mijn aanraking ontspannen. Nog niet helemaal, maar steeds iets meer. Mijn vingers aaiden de haartjes langs zijn gezicht, wetende dat het een kietelend gevoel gaf. Ik glimlachte voor hem en ging verder met mijn zachte spel. Ik was tederder dan ik ooit geweest was en probeerde hem aan te raken op de manier dat hij dat bij mij deed. Al voelde het niet als imiteren; het voelde heel natuurlijk, alsof het iets was wat ik simpelweg moest doen.
Plotseling kwam hij in beweging en kwamen zijn vingers ook met kleine aanrakingen over mijn gezicht heen. We glimlachten allebei tegelijk en ook mijn laatste spanning ebde weg. We zeiden wat wilde zeggen zonder woorden.
Wat was ik blij dat hij er was.

Een beetje onwennig baande we ons een weg door het swingende gezelschap wat zich luidruchtig in de bar vermaakte. Ik voelde zijn hand zachtjes, doch dwingend tegen de welving van mijn rug en zonder duidelijke reden voelde ik me ineens gelukkig. Het zeldzame, maar heerlijke gevoel stroomde door me heen alsof de verwarming was aangezet en het hete water door mijn aderen stroomde. Morgen telde niet meer, maar alleen dit moment.
Hij duwde me voorzichtig tussen de mensen door en al snel zag ik mijn vrienden, allemaal op de dansvloer.
Logan stond met een grote grijns op zijn gezicht met zijn armen om Deborah en Ginger heen, die flirterig naar hem giechelden. Ik zag aan hun bewegingen dat er in mijn afwezigheid heel wat shotjes doorheen waren gegaan en ik kon mijn lach maar net inhouden. Ook George stond samen met Jennifer wild te dansen; Antoine en Georgina gingen nog steeds helemaal in elkaar op. Ze waren fantastische dansers en ik zag vele ogen bewonderend kijken, terwijl Antoine Georgina een stukje liftte. Haar armen kwamen in een zwierige beweging op zijn schouders neer en ze plaagde hem door de afstand tussen hun gezichten steeds net iets te groot te houden. Verbazingwekkend genoeg stonden Khalid en Rachel ook bij de anderen, hun heupen langzaam bewegend op de muziek; een tikkeltje onwennig, maar met tevreden gezichten en constant contact tussen hun lichamen.
Niemand merkte ons op.
Michael versteef bij het zien van zoveel dansgeweld. Hij keek me aan en zijn blik vertelde me dat hij echt niet zou gaan dansen. Ik glimlachte warm naar hem en wreef even over zijn schouder. Hij retourneerde de lach en kuste me op mijn neus. Even voelde het of we een stel waren, al realiseerde ik me maar al te goed dat het alleen voor de avond was.
Ik wilde er verder niet over nadenken en kreeg er de kans ook niet voor, want Michael pakte mijn hand en leidde me met zijn herwonnen zelfverzekerdheid naar de bar. Met één knip van zijn vingers in het rumoer had hij de aandacht van de barman. Hij bestelde een martini voor mij en een whisky voor zichzelf. Er was geen plek aan de bar, maar bij het aanzien van Michael stond een gezelschap op en konden we zitten.
We waren stil. Michael boog naar voren en legde zijn gezicht tegen mijn hals. Ik plaatste mijn hand automatisch tegen zijn nek en ik had de behoefte om te huilen. Nu gaf hij zichzelf over, nu het bijna over was. Ik voelde hoe mensen ons aanstaarden, maar het interesseerde me niets. Mijn glas bungelde nutteloos in mijn hand.
‘Anna?’ klonk plotseling een bekende stem. En ik wist dat ik iets uit te leggen had.