Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-12-20 12:34

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 03-12-20 12:34

Ik vind het ook wel ene beetje lastig soms, inderdaad omdat het dan weer een pos geleden is dan zit je even te denken of *naam* nu ook alweer de instructrice was, of die mevrouw die iets met zwemmen / Prem / vriendinnetje van Manfred (hoe zat het ook alweer....?) te maken had of dat het nog een ander iemand is.

Ik vind "de buurman" wel een lekker duidelijke naam _O-

**Geplaatst**: 03-12-20 13:25

Geplaatst: 03-12-20 13:25

Huh? Nina heeft Wouter, Nienke, Prem en Els. Dat is toch op één hand te tellen en toch niet moeilijk uit elkaar te houden?

En Els zou ik eerder kennis noemen. Net als al die dates van haar waar ze weleens nog mee appt

**Geplaatst**: 03-12-20 13:27

Geplaatst: 03-12-20 13:27

En Ab, en de kunstenaar, en die ene gozer die haar gedumpt heeft, en die ene waarmee ze in Frankfurt was, etc etc

Ik ben het dan al kwijt haha! :')

**Geplaatst**: 03-12-20 13:40

Geplaatst: 03-12-20 13:40

Ja en hoe heet die instructrice nou ook alweer?

Ab...? Wie is dat nou weer

En Mike de pervert :))

**Geplaatst**: 03-12-20 13:41

Geplaatst: 03-12-20 13:41

pmarena schreef:
Ja en hoe heet die instructrice nou ook alweer?

Ab...? Wie is dat nou weer

En Mike de pervert

Ab was toch de lange, donkere god?

En dan is er ook nog die man van de manege! Die knappe arrogante. En de man die de wedstrijden beoordeelde.

Oké, het zijn niet allemaal vrienden, maar het is wel lastig uit elkaar te houden (voor mij in ieder geval).

**Geplaatst**: 03-12-20 14:27

Geplaatst: 03-12-20 14:27

PoelieWoelie schreef:
En Ab, en de kunstenaar, en die ene gozer die haar gedumpt heeft, en die ene waarmee ze in Frankfurt was, etc etc

Ik ben het dan al kwijt haha!

Oh zo, maar die tel ik niet als vrienden. En vind ik persoonlijk ook niet belangrijk voor het verhaal

**Geplaatst**: 03-12-20 14:29

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 03-12-20 14:29

Het verhaal zelf gaat nu wel langzaam, vind ik

we blijven een beetje hangen in het algemene 'de kinderen en Manuela vinden nina niet leuk' en daarom kan niemand meer over iets anders praten. Eigenlijk gebeurt er al een tijdje niets nieuws

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-12-20 14:41

Geplaatst door de TopicStarter : 03-12-20 14:41

Nou, noem de rel in Almelo maar niets nieuws haha!

Ik snap je punt - het is meer psychologisch nu, maar wacht maar. Er komt nog een sh*tstorm aan. Volgende hoofdstuk weer. Ik zal erop letten. Schrijven is schrappen dus misschien moet ik dat meer gaan doen........

Namen - ik ga er OOK op letten. Buurman, Kunstenaar, Paardrijjuf etc. is ook altijd hoe ik en mijn vrienden mensen uit elkaar houden haha. Dus kan dat ook meer toepassen.

24.
Donderdag 14 november 2019 t/m dinsdag 19 november 2019

“Ging je praatje goed?” appte ik Prem donderdag, nadat ik dood-en-doodmoe thuis kwam van werk. “Je hebt me toch wel weer in je dankwoord genoemd, hè?” grap ik, verwijzend naar de oratie.

De nacht in het hotel was super - alles verliep volgens plan - behalve dan dat Bubbles uit mijn tas sprong, nét toen we op de lift stonden te wachten. Ik moest keihard lachen – ik kon er niets aan doen - en had verwacht dat Prem boos zou worden, maar het personeel zag het gelukkig door de vingers.

“Die hond is even groot als een muis” lachte de manager. “Als ik met mijn ogen had geknipperd, had ik het niet gezien”.
Prem lachte ook maar als een boer met kiespijn. Volgens mij schaamde hij zich dood.
Meestal kom ik weg met moord, behalve dan bij Prem’s kinderen. Die beschuldigen me al van moord voordat ik überhaupt kennis gemaakt heb met het slachtoffer.

Op Bubbles’ escape na, leek het wel alsof er verder niks aan de hand was tussen ons en dat is misschien juist ook wel het enge. Ik durf niet over de situatie te praten en Prem wil er niet over praten. Die vindt het allang best.

“Thanks Nina for a sublime (blow) job heb ik gezegd” antwoordde Prem.
Ik doe er nog een schepje bovenop: “Thanks Bubblegum for ~~irritating~~illuminating me”. We moeten beide lachen.
Ik vertelde Prem woensdag hoe de nieuwe vriend van Froukje de Both het aan had gepakt met haar dochter: hij nam ze samen mee naar de McDonalds alwaar hij de dochter toestemming vroeg de presentatrice om verkering te vragen. “Samen hebben ze een kaart geschreven en in een Happy Meal gestopt. Sindsdien hebben we verkering” vertelde ze eens in een interview.
Prem moest lachen. “Ja, maar jij had het dan aan Rob en Manuela moeten vragen”.

Donderdag kreeg ik te horen dat ik met Phantom geselecteerd ben voor de Kringfinale dressuur in Bodegraven. Ik heb maar één selectiewedstrijd (van de vier) gereden. Wat een grap! Dan moet de rest wel heel slecht gereden hebben. Want echt tevreden over mijn rondje was ik niet. En al helemaal niet over het losrijden - ik hing zo ongeveer aan de lampen – ik had bijna het hele plafond kunnen poetsen. En dat was niet echt wat ik ambieerde.

Loes, mijn instructrice van 100 jaar oud, zegt dat ik moet gaan, maar dat doe ik echt niet. Ik vind niet dat ik daar niets te zoeken heb met een 4-jarige.
“Blijkbaar wel, want anders was je niet geselecteerd” redeneerde Loes.
Maar ik heb pas 1X L2 gestart (selectie) en zo’n finale is altijd een hele happening. Laat maar even lekker. Als ik voor lu*l wil staan, ga ik wel meedoen aan The Voice ofzo.

Het hele weekend heb ik Prem niet gezien. Het ‘geheime’ nachtje weg woensdag (waarbij ik en vooral Bubbles’ bezoek strikt onopgemerkt moesten blijven – ik ben daar uiteindelijk meer in geslaagd dan de hond) heeft me goed gedaan. Daarnaast ben ik het hele weekend met mijn beste vriend Wouter op stap geweest. Op de één of andere manier hebben we het altijd leuk: hij is zo positief ingesteld, vrolijk en welbespraakt. Natuurlijk vroeg hij wel of het weer goed was tussen Prem en mij.
“Het was altijd goed tussen ons, maar we staan samen voor veel uitdagingen voor wat betreft zijn kinderen en ex” heb ik geantwoord. Eigenlijk had ik er helemaal geen zin om het erover te hebben, en met deze ene zin was de kous af. En konden we ons focussen op leuke dingen – zoals bespreken over ons volgende tripje naar Vlieland in Januari. Vlibiza; echt iets voor mij. Schijnbaar. Ik hoop maar dat ze er een Starbucks hebben.

Dinsdag kreeg ik dit bericht van Prem:
“Nini, Ik weet dat jij beetje baalt dat wij elkaar zo weinig zien. Gewoon leuk met elkaar hebben en chillen. Als wij elkaar zien dan hebben wij het ook erg leuk. Maar met de drukte met kinderen, werk en alle enorme negativiteit om me heen lukt het me niet om vaker af te spreken. Dat is k*t en gewoon bagger".
Ik had hem verteld dat ik het toch wel jammer vond dat ik hem al bijna een week niet gezien had.

“Ik wil gewoon duidelijkheid want dan weet ik waar ik aan toe ben. Ik heb ook een leven - je zou het niet zeggen” antwoordde ik. In vergelijking met Prem heb ik het allesbehalve druk. Sowieso waar iedereen het ‘druk, druk, druk’ heeft, verveel ik me regelmatig zo erg, dat ik van ellende maar oude foto’s in ga plakken. Uit de tijd dat foto’s nog afgedrukt werden, kun je nagaan.

“Zoveel mensen willen aandacht” verzucht Prem.

“Je hoeft niet de hele wereld tevreden te houden. De wereld draait ook wel door zonder dat je iedereen pleziert”. Althans, dat denk ik altijd. Maar ik heb dan ook – meestal – geen moeite om ‘nee’ te zeggen.
“Het gaat om wie je bent, niet om wat je voor een ander doet”. Steeds vaker heb ik het idee dat mensen Prem vooral (advies) vragen als het hen uitkomt. En Prem wil graag iedereen plezieren – een goede eigenschap overigens, maar als het ten koste van hemzelf gaat, gaat er iets niet goed.
Mijn manager vertelde me eens dat hij, als hij terug komt van vakantie, alle binnengekomen mails verwijdert.
“Als het dringend is, sturen ze wel een reminder. Meestal lost het zich echter vanzelf op”. Ik vond dat een heel wijze les.

“Schat. Het is mijn baan. Drie weken geleden een mail genegeerd. Patiënte bijna dood...”
“Ja, maar als je bezwijkt onder de werkdruk heeft niemand iets aan je. Schat. Dus of stoppen met piekeren/ zeiken. Of er iets aan doen”. Klagen zonder er iets aan te doen – dat heb ik de afgelopen tijd al genoeg meegemaakt.

“Soms voel ik me machteloos en verdrietig over alles (I am worn out, l am lonely I wanna cry....). Vrijdag avond blijft Man hangen. Soms tot zaterdag ochtend. Ik weet dat dit ku*t is. Please forgive me...”. Het is één van de weinige keren dat Prem zich zo 'negatief' uitlaat - meestal is hij een soort Emile Ratelband-positief over zijn leven. Maar ik lees momenteel weer “The Secret”, vooral over de kracht van positief denken, en wil niet dat mijn recent verkregen blijgeestige gesteldheid hieronder leidt. Weet je wat, denk ik, misschien kan ik Prem ook wel inspireren.

“Negatieve mensen trekken negatieve mensen aan. En positieve, positieve”.
“Ja, Nien. Deze negatieve mensen zijn mijn kinderen. Ik voel me heel erg verdrietig als ik ruzie met ze heb”. Ohja.

“Alleen jij bent in de positie er wat aan te doen" antwoord ik.
"Ik ben toen niet weggelopen omdat ze onaardig over mij deden. Maar omdat ze jou en jouw familie compleet af stonden te zeiken”. Ik heb er de afgelopen tijd veel over nagedacht en kan geen andere conclusie trekken.

“Het doet me heel veel pijn en verdriet, dat gemopper over jou. Het is gewoon zeer kwetsend en respectloos naar jou. Maar ik zeg zo weinig mogelijk hierover tegen jou”.
Prem heeft me verteld dat mijn persoon in de groepsapp van Rob, Manuela, Baukje en Manfred het onderwerp van spot is. Prem heeft me haarfijn verteld wat voor verschrikkelijke dingen ze over me zeggen. Dingen die ik zelfs nu niet ga herhalen – die impact gun ik ze niet. Maar het zijn woorden die je reduceren tot de allerslechtste variant van jezelf.

“Het is bewonderingswaardig jij dit vol houdt en ik weet ook niet hoe lang jij dit kan volghouden” gaat hij verder. Het lijkt wel gewoon te continueren. Dit gemopper maak mij ook kapot. Maar dat jij enorm hiervan baalt snap ik..... sorry sorry.. xx”. Ik zucht. Hij snapt het niet. Waarschijnlijk ben ik niet duidelijk genoeg geweest. Dit is ook geen gesprek voor over de app, maar face-to-face durf ik het helemaal niet te bespreken.

“Het gaat om jullie relatie. En niet om míjn relatie met Baukje”.

“Oh, dat is interessant. Al zou het over mij gaan; zij willen niet dat ik met jou omga of afspreek. Natuurlijk gebruiken zij jou ook om me terug te pakken. Links om of rechts om kan ik hun niet bij brengen dat als tussen ons misgaat dat ik heel ongelukkig zou worden. Net zo als Baukje me niet meer wilt zien…”.
Terugpakken? Er zijn dingen gebeurd in het verleden waar ik geen weet, nee, geen idéé van heb.

“Ik kom morgen avond naar je toe” antwoord ik. “Ik ben er om 19h30”. Net zoals altijd op woensdag – ook al is het eerder 20h als ik in Amstelveen ben.
“Ik heb wel weer trek in Indian” zeg ik dartel, om het luchtig af te sluiten. “Geen negativiteit, maar gewoon een beetje warmte. Oké?”
Want dat is precies waar ik op dit moment behoefte aan heb. En hoe het verder verloopt, zie ik dan wel weer.

wordt vervolgd

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 03-12-20 14:59, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 03-12-20 14:50

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 03-12-20 14:50

Jeej! Een nieuw stuk!

Ik zie dat je een beetje herkenbaarheid aan de personages hebt gegeven. Dat maakt het voor mij persoonlijk fijner! Maar nogmaals; it's not you, it's me

Maar wie is Bente?

**Geplaatst**: 03-12-20 14:52

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 03-12-20 14:52

Namenbingo

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-12-20 15:00

Geplaatst door de TopicStarter : 03-12-20 15:00

WesternWay schreef:
Namenbingo

Speaking of the devil

.
Thanks (weer)!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-12-20 21:14

Geplaatst door de TopicStarter : 03-12-20 21:14

Ik doe toch nog een stuk want ik was die gestoorde schoonmaakster vergeten haha,
Maar ik had beloofd dat morgen weer meer actie zou komen, dus plaats heb vandaag dan maar extra.

Heb erover nagedacht en zal dus ook weer meer vanuit de actie zelf vertellen, niet meer "achteraf meegemaakt". Ook daarom vandaag alleen een stuk over die dag, en niet zoals de vorige keer.

25.
Woensdag 25 november 2019

Raar is dat, nu ik alles een beetje losgelaten heb, gaat het onwijs goed tussen Prem en ik. Het is ochtend en ik zit aan de grote, houten ontbijttafel in de woonkamer terwijl Prem druk heen en weer loopt. Hij is al uren op; hij heeft ongeveer 45 minuten nodig in de badkamer terwijl ik na hem binnen 15 minuten klaar ben. Het maakt niet uit - hij is zuurdesem stokbrood aan het bakken en ik zit nog half slaperig aan mijn koffie terwijl “By the Rivers of Babylon” zachtjes op de achtergrond speelt.

“Ik heb elke keer het gevoel alsof ik iets vergeet” zegt hij, terwijl hij het brood uit de oven pakt.
“Ik weet het al” vult hij aan als hij met het stokbrood mijn kant opkomt “het is jou een berichtje sturen. Maar dat hoeft nu natuurlijk niet, want je bent hier”. Het is een van de leukste en spontaanste dingen die ik de afgelopen tijd gehoord heb – ik krijg namelijk inderdaad elke ochtend standaard een leuk berichtje van hem.

Terwijl ik brokken oude kaas op mijn brood leg (er is geen kaasschaaf dus ik maak plakken met een mes), loopt Prem wild door het huis heen – hij hoeft niet te eten, zegt hij. Spullen worden opgepakt, opgeruimd, weggestopt.
“What’s up?” vraag ik nieuwsgierig.
“Oh, niks. De nieuwe schoonmaakster komt zo. Dat is alles”.
Nieuwe schoonmaakster, denk ik verbaasd? Thea, een Surinaamse vriendin van de familie die ik overigens nog nooit gezien heb, maar van de foto’s op Huda Kattan lijkt, maakt daar al 20 jaar schoon, kookt voor ze etc. Ze kennen elkaar nog uit het ziekenhuis toen Prem net in Nederland was. Hij spreekt altijd ZO vol lof over haar dat ik in het begin van onze relatie vermoedde dat ze ooit een affaire gehad hebben.

Alsof Prem weet wat er in mijn hoofd omgaat, antwoordt hij: “Thea wil niet meer komen – waarschijnlijk heeft ze met M gepraat. Ze zei letterlijk: “je hebt toch een nieuwe vriendin, laat die maar schoonmaken”.
Ik ben flabbergasted. Thea krijgt gewoon, en goed ook, betaald voor haar werkzaamheden!
“Heb je niet gezegd dat je ‘nieuwe vriendin’ 40 uur per week werkt en een eigen huis heeft?”. Mijn god, wat een stel. En ik kom daar amper! Ik zie al voor me hoe dat is gegaan; wie weet heeft Manuela wel iets gezegd van: “toen ik met Prem ging, moest ik alleen maar schoonmaken. En nu heeft hij een ander chickie en die hoeft dat niet te doen".

Ik peuzel het halve stokbrood op (mm, lekker) terwijl ik kijk hoe Prem vakkundig mijn (en Bubbles’ sporen) uit wist. En opeens denk ik terug aan het feit dat al Bubbles’ spulletjes een week eerder opeens 'kwijt' waren: zijn mand, zijn bak met voer, maar ook mijn pyjama. Het zal toch niet, denk ik verschrikt, ik ben echt het geheime vriendinnetje. Hoe kan dat nu; zijn kinderen weten toch dat we elkaar weer zien? Ze hebben mijn auto toch zien staan? Ik kan het even niet linken dus besluit ik het te parkeren.

Prem heeft gisteren trots verteld dat Baukje vandaag een eerste auditie heeft in de musical van “Mulan”, van Joop van den Ende. Ze durft wel; direct voor de hoofdrol.
“Ik zal voor Baukje duimen. Zou wel supervet zijn voor haar! Ook meteen de hoofdrol, haha. Tof” zeg ik tegen Prem, omdat zijn geluk nog altijd het mijne is. Prem is van top tot teen in een maatpak gestoken - maar wel met Alzheimer-sokken. Leuk.
“Ze krijgt die rol wel” antwoordt hij overtuigd. “Er is niemand die én zo knap is, én zo goed kan zingen. En haar uiterlijk heeft ze voor deze rol ook mee. Door mij”.

Ik besluit hierover wijselijk mijn mond te houden en snijd snel een ander onderwerp aan.
“Gaat het goed in haar nieuwe huis?”
“Ik weet niet” antwoordt Prem bedenkelijk. “De huisbaas heeft een huurverhoging aangekondigd. Ik heb gezegd dat ze niks moet toezeggen maar dat ik contact met hem op zal nemen”.
Prem heeft afgesproken dat hij haar huur – EUR650 per maand – contant betaalt. Op deze manier is het niet zomaar een transactie, maar moet Baukje werkelijk naar Prem toe om het op te halen – iets wat ze vreselijk vindt. Wel vreemd; al na een maand een huurverhoging, denk ik nog.

“Veel plezier vanavond met Manfred” zeg ik, terwijl ik even later Prem een kus geef bij wijze van afscheid. Prem biedt me een mandarijntje aan, die ik met een vies gezicht weiger.
“Ik zie je zaterdag”.

Zaterdag gaan we naar een galabal en ik ben gek op Ballen.

wordt vervolgd

**Geplaatst**: 03-12-20 21:59

Geplaatst: 03-12-20 21:59

"~~De huisbaas~~ Baukje heeft een huurverhoging aangekondigd", zal het wel blijken te zijn :))

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-12-20 22:07

Geplaatst door de TopicStarter : 03-12-20 22:07

Nissima schreef:
"~~De huisbaas~~ Baukje heeft een huurverhoging aangekondigd", zal het wel blijken te zijn

Het wordt nog mooier haha.

**Geplaatst**: 03-12-20 22:37

Geplaatst: 03-12-20 22:37

Ooohh maak me gek :):)

**Geplaatst**: 03-12-20 22:50

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 03-12-20 22:50

Ze is niet uit huis, ze woont gewoon nog bij Manuela en krijgt op deze manier zakgeld extra

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-12-20 14:27

Geplaatst door de TopicStarter : 04-12-20 14:27

Ho, de datum van het vorige stuk stond niet goed, dat was 20 november. Nu een dag later, dus!

Hè gezellig, leuk naar een gala.

26.
Donderdag 21 november 2019

Ik zou deze hele soap missen, al is mijn nieuwbakken advocatenvriendin Els het daar niet mee eens: “ik zou het geen seconde missen”, zei ze laatst.
Ze moeten met zijn allen nog veel leren en ook ik zie het maar als een leerschool. Maar volgens Nienke moet de hele familie Prayut zelf eens naar de school voor Zelfinzicht.
Ik leef maar van dag toch dag. Uitmaken kan altijd nog. Maar op dit moment wegen de leuke momenten zwaarder. En ach, ik ga toch wel mijn eigen gang.

Ik ben lekker aan het wikken en wegen, als om 16h30 mijn telefoon mijn afweegsessie verstoort. Het is Prem en hij steekt gelijk van wal: “stress hier, Nien, omdat jij hier was. Paniek, boosheid, heel veel woede. Wat een ku*tzooi…” Prem is totáál in paniek.
“Ik trek dit niet" verzucht hij. "Sorry dat ik je hierover bel”.

Mijn hart gaat als een wilde tekeer. Mijn nonchalante houding van zojuist slaat in een keer over naar paniek: paniek om te verliezen. En dan voornamelijk omdat ik het niet zelf in de hand heb.

“Ik weet niet wat ik moet zeggen” stamel ik. Mijn vermoeden was juist: hij heeft tegen ze gezegd dat we elkaar niet meer zien. Waarschijnlijk heeft hij er zelfs een vies gezicht bij getrokken toen hij het vertelde.

En dat doet pijn.

“En nu?” vraag ik maar. “Gaan we zaterdag nog naar dat gala?” - geen idee waarom ik het vraag. Misschien verlangen naar verbinding, linksom of rechtsom zoeken naar waar we staan zonder er direct om te (durven) vragen.

“Natuurlijk gaat dat door” antwoordt hij verontwaardigd. “Komt Bubbles mee?”.
“Natuurlijk. Waarom niet? Bubblegum komt toch altijd mee als ik blijf slapen? Ik kan hem moeilijk alleen laten!”. Het gala is in Amsterdam en we zouden vanuit zijn huis een Uber namen.

Stilte. Ik voel Prem's stress door de telefoon.

“Mijn kinderen zijn van plan zaterdag avond bij mij thuis te komen. Ik wil niet dat Bubblegum stress krijg. Manuela is weer bezig”.

Pre-drop. Kurketrekker. Looping. En dan de dive: van de top en één keer naar beneden, alsof je in een achtbaan zit.

“Wat is dit nu weer?” vraag ik.
Het idee dat ze in zijn huis hebben gesnuffeld op zoek naar sporen van mijn aanwezigheid maakt me misselijk.

“Zij zijn paranoïde bezig” zegt Prem op geheimzinnige toon. “Bubblegum blijf alleen in huis achter als wij naar het gala gaan. Dan zijn wij niet thuis”.

Het idee dat ze mijn hond blijkbaar iets aan willen doen, maakt me ziek. Dat beest kan er al helemáál niets aan doen. En ik denk dat ik wel weet hoe dat komt en besluit hem ermee te confronteren.

“Ben je niet eerlijk geweest?” vraag ik, ervan uitgaand dat Prem gezegd heeft dat hij mij niet meer ziet – dit alles om zijn eigen hachie te redden.

“Ja, natuurlijk” antwoordt hij boos. “Ik wil die apps niet naar jou sturen. Rot kinderen zijn het. Manuela stuurde me een Tikkie van EUR28 voor hondenvoer en daar is het mee begonnen”.

Mijn hart klopt nog altijd in mijn keel. Angst om te verliezen, boosheid, verontwaardig en vooral angst voor mensen die dreigen mijn hónd iets aan te doen.
Ik hoor Prem vertellen dat Manfred een pak incontinentieluiers van zijn oma gevonden had – achtergebleven na hun bezoek – en dat hij dacht dat het luiers voor mijn hond waren – het is een heel warrig verhaal waarvan ik niet weet of er ook maar iets van klopt.
Het lijkt er meer op dat de hele club gedreigd heeft zaterdag te komen controleren of het waar is wat hij zegt - of het waar is dat hij mij niet meer ziet.

Maar dat zegt hij niet.

“Ik kan Bubblegum niet alleen in mijn huis laten. Dat snap je toch?” antwoord ik. Wat wil hij nu?

“Dat weet ik. Maar Bubblegum is alleen thuis dan".

“Dan kom je maar bij mij slapen - moeten we ‘s nachts wel terug naar mijn huis”. Het gala is op nog geen 10 minuten rijden van Prem. Naar mijn huis is het zeker 40 minuten.
“Ik rij en haal je op” zegt Prem gedecideerd. “Ik wil niet dat Bubblegum in gevaar komt. Psychopathische mensen...”

“Okay" zeg ik, maar ik denk iets heel anders.

Prem sluit af met te zeggen dat ik niet (meer) bij hem kan slapen tot hij erover gesproken heeft met Baukje – “anders worden ze gek”.

Ik weet echt niet hoe het daar in het verleden eraan toeging maar er zit nog ZO veel haat en jaloezie en hoe meer hij over mij verteld, hoe averechtser dit werkt. Want zijn kinderen willen ZIJN aandacht en liefde – en dan niet de aandacht en liefde die hij probeert te kopen. Ze willen niet horen wat hij met mij doet of hoeveel cadeaus ik hem geef en ook daarvan heb ik nooit begrepen dat Prem dit tegen ze vertelde – zeker omdat het helemaal niet waar was. Hij wilde een positief beeld van me neerzetten, maar het tegendeel is bereikt.

Hij moet gewoon ook eens eerlijk tegen ze zijn.

Hoe dan ook, Prem heeft ze zélf het voorbeeld gegeven voor dit gedrag. Maar dit is iets wat ik me pas achteraf allemaal realiseer. Want op het moment dat Prem ophangt, zit ik nog te shaken.

wordt vervolgd

**Geplaatst**: 04-12-20 14:40

Geplaatst: 04-12-20 14:40

Pfoeeehhhhhh wat een drama weer!!

Jeetje, ik kan er echt niet over uit dat Nina er niet gelijk korte metten mee maakt. Terwijl ik zelf in zo'n relatie heb gezeten 8)7

Levendige schrijfstijl dus!

**Geplaatst**: 04-12-20 20:03

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 04-12-20 20:03

Ik snap echt niet dat ze hem niet allang gedumpt heeft.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-12-20 18:54

Geplaatst door de TopicStarter : 06-12-20 18:54

27.
Zaterdag 23 november 2019

Ik voel me nog steeds een beetje bevreemd over het feit dat Prem zegt dat hij mij niet meer ziet.
“Het gedoe met Prem’s kinderen zal niet stoppen zolang hij het zelf blijft accepteren” zegt Nienke steeds.
Prem blijft wel schuld leggen bij Manuela, en zelfs bij mij, maar hij moet echt gaan inzien dat hij zelf een hele grote rol in het verhaal speelt. En dat zijn kinderen alles behalve heilig zijn.

“Wat doe jij? Ik ben cadeaus aan het kopen voor Baukje’s verjaardag” appt Prem om 14h.

Mijn broek zakt af als ik het lees! Aan de ene kant zit Prem alleen maar op zijn kinderen te mopperen. Aan de andere kant doen ze er alles aan om ons, en vooral mij, dwars te zitten. En vervolgens hoor ik telkens weer hoeveel hij voor ze gaat kopen en wat voor leuke dingen ze gaan doen. En ja, dat steekt. En elke keer die omwentelingen bezorgen me complete stress. Of eigenlijk: bezorgde. Want als ik blijkbaar de enige ben die het zich aantrekt, gaat er iets mis en daar kan ik alleen mezelf de schuld van geven. Ik lijk wel gek.

“Oh dan valt het blijkbaar wel mee met de paranoia” app ik dan ook terug, verwijzend naar het feit dat hij vertelde dat zijn kinderen paranoïde waren geworden. Maar blijf mij vooral wegstoppen, denk ik.

Ken je dat, dat je manager continue negatieve mails blijft sturen? "Het gaat zo slecht, we moeten harder werken, efficiënter vooral, mensen die er met de pet naar gooien horen hier niet en oh ja, wat is het keukentje altijd een rommel?".
In het begin schrik je nog van deze aankondigen. Maar als snel is de kracht eraf. En wordt het schrikeffect, het sneller knoppende hart, al gauw vervangen door een gevoel van 'gaan we weer' gevolgd door een zucht. En zo sta ik op dit moment ook in mijn relatie met Prem. Het kan me allemaal niet meer zoveel schelen. Uitmaken, nee, dat doe ik het niet – nog niet - maar ik heb ook geen verwachtingen meer.

Prem negeert mijn opmerking compleet. “Als ik daarna klaar ben met mijn stemoefeningen, kom ik jouw kant op”.
In eerste instantie was ik in de veronderstelling dat Prem professioneel ingehuurd was om een optreden te verzorgen. Zo schetst hij het zelf tenminste: hij is de special guest. En zo heb ik het ook tegen Els verteld.
“Het gala is gewoon georganiseerd door iemand van het ziekenhuis, hoor” appte ze me echter later. “Hij zingt blijkbaar twee liedjes. Heb je gelezen wat er over hem staat? 'Intermezzo-optreden van ex-vluchteling, arts, hoogleraar én musicus Prem Prayut'. Ex-vluchteling??? wat een opsomming heb je zo. Die aandachtsverliefdheid zit echt in de familie”.
Ik moest lachen. Om Els, wel te verstaan. Els is naast advocate in haar vrije tijd blijkbaar detective.

Om 17h gaat mijn deurbel. In eerste instantie was ik van plan mijn huis voor Prem’s slaappartijtje op te ruimen (meestal ben ik bij hem), maar na de recente ontwikkelingen denk ik “krijg het heen en weer maar lekker” en heb ik alleen al mijn kleding onopgevouwen in de kast gepropt. Poppetje gezien, kastdeurtje dicht. Maar Prem ziet blijkbaar dingen die ik niet kan zien.
“Hoe kan een mens zo leven?” zegt hij geïrriteerd, als hij zuchtend mijn huis binnen stapt, mij in mijn schitterende galajurk compleet negerend. Mijn huis, mijn thuis. Maar het is nog niet klaar.
“En dan wilde je hier ons kind opvoeden. Geen denken aan!”.
Omdat hij altijd zei dat we niet samen konden wonen in verband met Manfred, had ik eens – in mijn poging oplossingsgericht te denken – voorgesteld het grootste deel in mijn eigen huis te blijven wonen. Maar dat is inmiddels al even geleden want ik ben niet meer over ons reproductieproces begonnen.
“Mijn kind mag niet in dit vieze huis opgroeien” zegt hij er nog eens verontwaardigd achteraan. Ik kijk nog eens om me heen. Hij heeft blijkbaar een andere bril op dan ik. Hij weet wel hoe hij me moet pakken. Maar vandaag heeft hij pech.
“Weet je wat het is, Prem” antwoord ik “in andere delen van de wereld leven ze met zijn 6en op zo’n oppervlak en zijn ze hier hartstikke blij mee. Dus ik snap niet wat je zit te zeuren”.
Prem bromt - hij heeft geen weerwoord. Maar de stemming zit er gelijk goed in.

“Ga je zo?” vraagt Prem even later met een afkeurende blik op mijn jurk gericht. Ik heb deze jurk speciaal voor het gala gekocht. Het is een lange, witte halterjurk van Lace & Beads en hij is bedekt met lovertjes, glittertjes ene kraaltjes. Ik straalde toen ik hem in de winkel aantrok.
“Niet goed?” vraag ik argwanend, terwijl ik naar beneden kijk.
“Jawel. Alleen het is een gala, he. Geen Oscaruitreiking, Maar jij wilt graag opvallen. Dus prima” zegt hij op een belerende toon.
Ik heb geen idee wat er met Prem aan de hand is, maar ik besluit er op precies dat moment een leuke avond van te gaan maken – ongeacht mijn partner. Want naar een (Weens) galabal gaan zonder een pas te kunnen stijldansen, is bij voorbaat al iconisch.

Als Prem voor vertrek het toilet induikt, besluit ik in een split second me toch om te kleden - ik merk dat ik me nu toch wat onzeker voel over mijn bijzondere jurk en die je zo ongeveer vanaf de maan kunt zien en snel trek ik de simpele, lange, zwarte bandeaujurk met split aan. Gelukkig had ik twee jurken gekocht en had ik van die andere jurk de kaartjes nog niet afgehaald, dus kan ik die nog terugbrengen.
Prem knikt goedkeurend als hij de kamer weer binnenkomt en ik voel me zelfverzekerder en dat is alles wat ik op dit moment nodig heb.

Wij zijn als een van de eersten in het Arti et Amicitiae-gebouw aan de Rokin in Amsterdam, nog voor het gala zijn deuren officieel heeft geopend. Het lijkt op een heel groot herenhuis en overal aan de muren hangt kunst. Alles is uit de zaal verwijderd en alleen aan de kanten staan (ouderwetse) stoeltjes en bankjes, waardoor er een soort dansvloer gecreëerd is van ongeveer 15 bij 30 meter – een soort losgooibak, dus. Achterin de zaal zit een bar. Het is donker, romantisch, oud en artistiek en ik voel me er op de een of andere manier helemaal thuis. Het doet, mede door de aankleding, heel “Prinses Sissi” aan.

Prem doet een soundcheck, het Nederlands Dansorkest – een 20-koppige band die voor deze avond speciaal is ingehuurd - speelt in (of hoe dat ook mag heten) en een aantal jonge studenten is aan het warmdansen. Het zijn leden van AmsterDance – een (slijl)dansvereniging voor studenten in Amsterdam. Prem had al verteld dat ze de openingsdansen en enkele demonstraties gingen verzorgen. Misschien had ik ook zoiets moeten doen in mijn studententijd – dan had ik nu niet zo voor gek gestaan.

Ik zit met een glas rode wijn op een bankje en kijk ernaar. Een beetje verloren, waarschijnlijk.
“Wat zie jij er práchtig uit” zegt een man in gala, die inmiddels naast me staat, eveneens met een glas rode wijn in de hand. Het voelt alsof ik op dat moment een klein cadeautje krijg en ik voel mijn wangen opgloeien. Wat bizar dat je je door zoiets liefs jezelf meteen beter voelt. Ik kijk hem aan – het is een man van een jaar of 60 die zijn grijze haren inmiddels rap aan het verliezen is - en hij heeft een enorm warme, open uitstraling. Ik wil net wat terugzeggen, als Prem me bij mijn arm pakt en optrekt.

Ik ben te flabbergasted om er iets tegenin te brengen, maar op dat moment neem ik me een ding voor, en dat is dat ik anderen ook zo’n klein positief cadeau ga geven. Als je iemand prijst om zijn leuke kapsel, mooie schoenen of waanzinnige colbert doet het eigenlijk altijd iedereen goed, ook jezelf. En zoals deze meneer het net bij mij deed, ga ik ook de avond van een ander opfleuren. Daar word ik meteen zelf ook gelukkiger van. Nu nog ervoor zorgen dat ik er geen rooie kop bij krijg.
“Je bent hier met mij” bromt Prem als we even later bij de bar staan “dus ik hoop dat je je kunt gedragen”. Ik glimlach alleen maar. Mijn avond kan niet meer stuk – dat krijgt zelfs hij niet voor elkaar. Ik merk dat Prem zenuwachtig is, dus ik laat hem maar.

Prem en ik zitten even later weer op hetzelfde bankje tegen de muur, onze blikken gericht op de dansende menigte. Inmiddels is het gala in volle gang en kijk ik bewonderend toe. Naast de studenten, zijn het voornamelijk mensen van middelbare leeftijd – net als Prem’s collega, die het organiseert.
“Je had toch wel die andere jurk aan kunnen doen” fluistert Prem me toe “die jurk die je nu aan hebt, is wat gewoontjes”. Ik kan hem op dat moment wel wat aandoen, maar ik glimlach alleen maar en neem een slok van mijn wijn – de wijn is voortreffelijk – en ik merk dat de alcoholische versnaperingen mijn vrolijke gesteldheid versterken.

Ik hoef niet op de klok te kijken om te weten wanneer Prem spelen moet: hij wordt zenuwachtiger en zenuwachtiger en uiteindelijk staat hij op.
“Ik ga naar achteren om me klaar te maken. Film je mijn optreden even? Ik heb het nodig voor mijn producer”. Ik knik – Atal is een vriend van Prem (Prem beschouwt iedereen als “vriend”) die ik ook ken. Hij zal trots zijn op het feit dat Prem hem nu producer noemt, wat – toegegeven – wel leuk klinkt. Interessanter, vooral.

Prem heeft zijn hakken nog niet gelift, of er komt een student naast me staan.
“Kun je ook zo goed dansen?” vraag ik hem uitdagend. Op dat moment heb ik nog geen pas op de dansvloer gezet.
Als hij me aankijkt, zie ik dat zijn ogen schitteren en niet veel later zweven we over de dansvloer. Ik heb werkelijk geen idee wat ik doe – wat ik moet doen – maar het lijkt alsof ik zweef en ik heb wel het idee dat we netjes op de maat van de muziek zwieren. Ik ben betoverd en geen seconde bang dat ik op zijn tenen sta of tegen een ander danspaar opbots - iets waar ik in het begin wel als de dood voor was.

De betovering is echter van korte duur: de concertbak wordt tot stilte gemaand en het Intermezzo wordt aangekondigd. Oh fu*ck, Prem! Inmiddels staan we helemaal achterin de zaal en omdat iedereen naar voren gegaan is, kom ik er onmogelijk meer tussen. Plichtsgetrouw zet ik mijn dictafoon aan en luister ik naar de klanken die ik inmiddels al 100en keren gehoord heb als ik bij Prem was.

Gert-Jan, mijn danspartner, schat ik een jaar of 25. Hij is lang en heeft donker haar wat hij met gel in een model gekamd heeft.
“Is dat je vriend?” vraagt hij, als ik even later de dictafoon op mijn telefoon afsluit.
“We zijn hier samen” antwoord ik indirect, maar naar waarheid, waarna ik me excuseer en richting Prem loop, die inmiddels de stekkers uit zijn akoestisch versterkte gitaar trekt. Als hij mij ziet, kijkt hij me kwaad aan en loopt woest weg.

Dit kan nog wel eens een interessante avond worden.

Ik vind Prem even later bij de bar.
“Je stond met die jongen, he?” zegt hij, zijn blik strak op de flessen achter de barman gericht.
“Prem, ik…” begin in, waarop hij me direct onderbreekt.
“Je zou me filmen. Maar je was met andere dingen bezig”.
“Ik heb de geluidsopname, hoor” antwoord ik triomfantelijk, vervolgend: “zullen we straks op de foto gaan samen, bij de fotograaf? Je ziet er ZO mooi uit!”. Het werkt. Prem pakt zijn rode wijn aan van de barman (eindelijk kan hij ook een borrel nemen nu het optreden achter de rug is) en loopt in een rechte streep naar de fotograaf terwijl ik vrolijk achter hem aan loop.

wordt vervolgd

**Geplaatst**: 06-12-20 19:58

Geplaatst: 06-12-20 19:58

Heerlijk stuk!

**Geplaatst**: 06-12-20 20:38

Geplaatst: 06-12-20 20:38

Ik zou Prem zijnn hoofd inmiddels al vakkundig in het gat van zijn gitaar geparkeerd hebben... mijn hemel wat een arogante egocentrische *peeeeeeeep*

**Geplaatst**: 06-12-20 21:23

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 06-12-20 21:23

Ik was al niet eens naar dat gala gegaan met die attitude van Prem vooraf.

**Geplaatst**: 06-12-20 21:34

Geplaatst: 06-12-20 21:34

Ik snap ècht niet dat ze zich zo laat kleineren, ookal heeft ze zich vanalles voorgenomen..
Kan ie wel zenuwachtig zijn, maar van zenuwen hoef je niet je respect naar andere mensen te verliezen?

Ik hoop maar dat Nina een fijne avond blijft houden...

**Geplaatst**: 06-12-20 21:35

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 06-12-20 21:35

Die Prem...

Laat ik het zo zeggen.. heb bewondering voor Nina’s geduld want dit had ik echt niet meer getrokken _O-