Bokt.nl

Ierpier schreef:

Voor morgen stuur ik mijn fanfiction van 120k woorden in. Veel plezier allemaal

Citaat:

Halloween

“Zo zullen ze ons nooit herkennen!” giebelen Veronique en Marianne. Vandaag is het Halloween. De twee vriendinnen hebben hier al maanden naartoe geleefd. Ze hadden de beste outfit bedacht en net zo lang op elkaar geoefend met schminken totdat ze elkaar amper nog herkende. Veronique was verkleed als vampier en Marianne als zombie. Speciaal voor deze avond hadden ze elkaars haren geverfd met een uitspoelbare verf. Veronique had haar haren donkerbruin geverfd en de haren van Marianne waren voor deze gelegenheid porno blond met een grijze gloed geworden.
Alleen al door de haarkleur waren ze bijna niet te herkennen meer. “Nu komt het leukste deel”, zei Veronique. “Onze make-up”, jubelde Marianne. Ze hadden nog ruim één uur voor ze weg moesten. Om acht uur begon het griezelfeest. De vriendinnen gingen aan de make-up tafel in de slaapkamer van Veronique zitten en begonnen met elkaars make-up. Veronique maakte Marianne heel bleek met een donkere smokey eye. Toen begon het leukste. Veronique maakte op het gezicht van Marianne een groot wond die dicht gehecht was, vanaf haar haarlijn naar beneden over haar neus en dan richting haar oor, alsof ze het monster van frankenstein was. De ene kant van haar gezicht liet Veronique bleekwit en de andere kant maakte gaf ze een groen achtige gloed. Later zou Marianne aan de groenige kant een gifgroene contactlens in doen.
Marianne maakte ook Veronique eerst lijkbleek. Daarna maakte ze een soort rode smokey Eye die ook onder haar oog kwam. Aan de onderkant van de smokey Eye tekende ze ragfijne lijntjes alsof er allemaal aders liepen. De lippen van Veronique maakte Marianne de zelfde kleur donker rood als ze gebruikt had voor de Smokey Eye en met het nepbloed wat ze gisteren samen al gemaakt hadden liet ze het lijken alsof Veronique net gevoed had aan een levend wezen waarbij het bloed langs haar mond omlaag was gelopen. Als finishing touch deed Veronique zwarte contact lenzen in.
Tevreden keken de twee vriendinnen in de spiegel. “Dit is nog beter dan ik had kunnen durven dromen”, jubelt Veronique blij.
Om klokslag acht uur kwamen Veronique en Marianne aan op school. Het griezelfeest kon wat hun betreft beginnen. Het Halloween griezel feest was het belangrijkste schoolfeest van het jaar en de voorbereidingen hadden veel tijd in beslag genomen. Het beloofde een gruwelijke griezel avond te worden. De school had zelfs een paar acteurs in gehuurd. De acteurs zouden zich onder de leerlingen mengen en iedereen de schrik van hun leven bezorgen.

Zoals verwacht herkende niemand hun. Ze hadden zich zelfs zo goed opgemaakt dat ze bijna de school niet binnen kwamen toen ze hun schoolpasjes moesten laten zien aan de poort. Op het schoolplein hoorde ze al zachtjes de muziek met zo nu en dan gegil.
Voor de tijd van het jaar was het aangenaam warm zodat ze geen jas hadden aangetrokken. Een zacht zomers briesje voerde de geur van buurtbewoners die aan het barbecueën waren mee, op het schoolplein mengde deze geur zich met die van de rookmachine die het hele plein een beetje mistig maakte. De sfeer die er nu al hing terwijl het nog licht was, was ongelooflijk en overtrof de stoutste verwachtingen van de twee vriendinnen.
“Willen jullie een kommetje heksenpunch” met een kleine gil van schrik draaide Veronique en Marianne zich om. Achter hun stond een leraar verkleed als heks met een dienblad met kommetjes punch. Het dienblad zat vol met spinnenwebben en kleine nep spinnen. De punch was donkerrood en halverwege de kommetjes zwommen ogen. “Wat is het?” vroeg Marianne argwanend. “Vers jongelingen bloed met kraaien ogen”, kraaide de leraar met een heksenstem. Giebelend namen ze allebei een kommetje aan voor de leraar verder liep. Proostend met elkaar liepen ze verder. Aan de andere kant van het plein kwamen ze Guus tegen. Marianne die smoorverliefd was op Guus ging al snel op de flirt tour. Geen zin in het kleffe gedoe liep Veronique verder, op zoek naar de rest van hun klas.

Toen het donker was kwamen de acteurs 1 voor 1 stiekem het plein op gelopen en mengde zich bij de feestende leerlingen. Zo nu en dan lieten ze die dan ineens schrikken. Andere acteurs stonden om een hoekje of hadden zich ergens achter of onder verstopt.
Veronique kreeg het een beetje benauwd van alle rook die de DJ het plein op blies en zocht een rustiger plekje op om eventjes op adem te komen. “Moet jij niet mee feesten” hoorde ze ineens een jongens stem achter zich vragen. Met een bitse opmerking op het puntje van haar tong draaide ze zich om. Jongens. Daar had ze dus echt geen zin in. Al haar vriendinnen waren alleen nog maar bezig met jongens. Voor Veronique hoefde dat nog niet. Al was ze dan 19 jaar, voor haar waren andere dingen op het moment belangrijker vond ze. Ze had hard moeten werken om deze opleiding te kunnen volgen dus ze zou ook zorgen dat ze met vlag en wimpel zou slagen. Op het moment dat haar ogen vielen op degene die haar rust verstoorde leek de tijd ineens stil te staan. Die ogen. Zo helder blauw. Veronique kon haar ogen niet er niet los van krijgen. Vaag hoorde ze hem zeggen “Hoi, ik ben Dylan. Wie ben jij?” Veronique slikte een keertje en probeerde zich te concentreren op zijn vraag. “Ik ben Veronique”, stotterde ze. “Hoi Veronique”, zei Dylan met een oogverblindende glimlach. Op dat moment viel het Veronique op dat Dylan helemaal geen Halloween kostuum aan had. “Zit jij niet hier op school?” vroeg ze hem. “Nee, maar ik werd aangetrokken door jullie schoolfeest. Leuk kostuum by the way. Buffy the Vampier zeker?“ vroeg Dylan spottend. Snuivend van verontwaardiging wilde Veronique zich om draaien om weg te lopen van de knappe vreemdeling. Dylan hield haar echter met een hand tegen. Het moment dat hun huid elkaar raakte was het alsof er allemaal elektriciteit vanaf spatte. Geschrokken keken ze elkaar aan. Weer verdronk Veronique in zijn ogen. Hoe lang ze elkaar zo aan hadden gekeken wist ze niet, en stiekem wilde ze ook nooit meer dit uitzicht kwijt raken. Langzaam vormde zich rond Dylans mond een vage glimlach op het moment dat hij langzaam naar Veronique toe boog. Nerveus likte ze langs haar lippen en slikte. Help, ging hij haar kussen? Wilde ze dat wel? Ze wilde geen vriendje! Afleiden, dat was het. Maar waar moest ze over praten? Hoe kon ze deze stilte doorbreken voordat hij haar ging kussen? Of wilde ze wel dat hij haar kuste? Veronique wist het eventjes niet meer. Op het moment dat ze zachtjes zijn lippen in haar nek voelde schoot er een stroomstoot door haar heen. Een kreun onderdrukkend vlijde ze zich tegen hem aan. Ze voelde zijn tanden tegen haar nek aan. Een prikkend gevoel deed haar opschrikken. Wat gebeurde er?
Geschrokken maakte ze zich los van Dylan en voelde in haar nek. Meteen voelde ze een warme vloeistof langs haar nek naar haar schouder lopen. Toen ze naar haar vingers keek zag ze dat die rood waren van het bloed. Dylan keek haar verbaasd aan. Langs zijn mondhoek liep een smal stroompje bloed. Net als de schmink die Veronique op had. Snel taste ze haar nek af en vond 2 kleine wondjes. In paniek wilde ze beginnen te gillen. Dylan merkte haar paniek en sloot snel zijn hand over haar mond voordat ze kon gaan gillen. “Sssst, niet bang zijn. Ik doe je geen kwaad”, fluisterde hij in haar oor. Haar ogen die vol paniek stonden keken Dylan bang aan. Dit kon niet waar zijn? Vampieren waren verzonnen. Ze bestonden niet. Op het moment dat Dylan weer naar haar toe boog kneep ze haar ogen stijf dicht. Het is niet echt, het is niet echt, het is niet echt dacht ze. Op het moment dat ze haar ogen open deed was ze weer alleen. Geschrokken keek ze om zich heen, maar Dylan was verdwenen. Zou ze het gedroomd hebben? Snel liep ze terug naar de rest van de klas. Toen ze bij Marianne aan kwam begon deze vrolijk te babbelen over de stand van zaken met Guus. Hij had haar heel erg laten schrikken en om het goed te maken had hij haar een kusje gegeven. Veronique kon haar aandacht er moeilijk bij houden. Haar gedachten dwaalde steeds terug naar Dylan. “hey, dat is een goede van je om daar een nep beet te maken.” Zegt Marianne wijzend naar de nek van Veronique. “Wat?” vraagt Veronique geschrokken. “Het ziet er echt geloofwaardig uit joh, wie heeft dat gedaan?” ratelt Marianne vrolijk verder. “Hey, gaat het wel? Je kijkt alsof je een spook hebt gezien”, vraagt Marianne bezorgd. “Ik moet naar de wc”, piept Veronique. Zonder op een reactie van Marianne te wachten vlucht Veronique de school in naar de wc’s toe. In de spiegel ziet ze in haar nek op de plek waar Dylan haar gekust had een afdruk zitten alsof ze gebeten was. In shock staart ze naar haar eigen spiegelbeeld. Hoe was dat mogelijk. Monsters bestonden niet echt. Misselijk van angst loopt Veronique terug naar buiten. Bij Marianne aangekomen verzint ze snel een smoesje dat ze zich niet goed voelt en naar huis wil. Marianne die merkt dat er echt wat aan de hand is neemt snel van iedereen afscheid en loopt samen met Veronique mee naar huis.

Die nacht droomt Veronique over Dylan. Nu nog steeds al is ze zo bang voor hem blijft ze verdrinken in zijn mooie ogen. De volgende ochtend is het hele dorp in rep en roer. Die nacht zijn er meerdere mensen vermoord. Er wordt vermoed dat ze door een wild dier aangevallen zijn. Veronique voelt nog eens aan haar nek. Zij weet wel beter.

Citaat:

5 Juli 2016 Write a story about your favorite fictional character

’Als hij nog steeds leeft betekent het dat jij hem niet dood wilde’, zei Tormund. En heeft hij gelijk? Ik schoot mijn pijlen op hem af en ik raakte. Ik raakte Jon Snow driemaal. Ik vermoorde Jon Snow. Of toch niet? Op het moment dat er massaal voor gekozen werd om ‘Castle Black’ aan te vallen had ik nooit geloofd dat ik hem daar tegen zou komen. Ik had nooit verwacht dat ik in zo’n gevecht oog in oog kwam te staan met de man waar mijn hart naar hunkert, maar mijn hoofd hem weigert. Toekijkend hoe een grote wildling man zijn best doet om Jon tegen de grond te krijgen schieten er verschillende gedachten door mijn hoofd. Niet wetend waar ik nu goed aan doe. Nadat ik me door de groep vechtende wildlings en brothers of the nights watch heb gewaand pak ik een pijl uit mijn pijlenkoker op mijn rug en zet hem tegen de boog aan. Voorzichtig span ik de boog en laat mijn pijl richten op zijn vizier: Jon Snow. Twijfel slaat toe. Een seconde twijfel ik te lang en dit zorgt ervoor dat mijn vizier verdwijnt achter de grote wildling. Vechtend en om elkander heen draaiend verplaatsen ze zich. En dan komt er een moment dat Jon een bijl, gegrepen van de grond, in de schedel van de wildling man ramt. Ik hurk achter hem neer, op een ruime afstand, en span opnieuw mijn boog. Klaar om terug het veld in te gaan draait Jon zich om en kijkt recht in mijn ogen. Ik zou hem doden. Mijn eigen handen, mijn eigen pijlen, moeten hem doden. Jon staart mij aan. Voorzichtig glimlacht hij. Stomme idioot. Ik voel hoe de tranen in mijn ogen opwellen bij het zien van zijn glimlach. Ik houd mijn boog gespannen en laat voorzichtig een glimlach toe op mijn lippen. Kan het echt? Twijfel overmand mij en ik voel hoe mijn boog trilt in mijn handen en trilt onder de spanning. En op het moment dat ik er van overtuigd ben dat ik mijn boog zal laten zakken ..

schiet er een immense pijn door mijn borst heen

Ik hap naar adem, van schrik, van de pijn. Uit reflex heb ik mij pijl en boog laten zakken en staar ik verdwaasd om me heen. Iets gaat hier heel erg mis. Ik voel hoe mijn lichaam zwakker wordt. Voorzichtig kijk ik omlaag, een lange pijl steekt uit mijn borst. Meerdere pijnsteken schieten door mijn lichaam heen en ik voel hoe het warme rode bloed opwelt uit de wond en mijn kleding verwarmd. Ik slik moeizaam en zak langzaam in elkaar. Het duurt even voordat ik door heb dat twee sterke armen mijn lichaam opvangen en vasthouden. Vol angst staren de ogen van Jon Snow naar de pijl die uit mijn lichaam steekt. Vol verdriet zijn zijn ogen als hij opkijkt naar mijn gezicht. ‘Jon Snow’, komt er moeizaam over mijn lippen. ‘Hush’, is zijn reactie terwijl zijn blik in paniek van de pijl in mijn borst naar mijn gezicht schiet, ‘Niet praten’. Ik voel hoe beetje bij beetje het leven uit mijn lichaam glijd. ‘Herinner jij je nog die ene grot?’, fluister ik half. Ik blijf in zijn ogen staren en wacht op zijn reactie. Een voorzichtige hoofdknik verschijnt als een bevestigend antwoord. Met moeite duw ik de woorden naar het puntje van mijn tong, terwijl alles langzaam om mij heen begint te vervagen. ‘We hadden daar moeten blijven’, fluister ik moeizaam slikkend. Zonder zijn antwoord te kunnen afwachten zakt mijn lichaam weg. Het leven glijdt langzaam uit mijn lichaam en het bloed vult mijn keel. ’Jij weet niets, Jon Snow’, zijn de laatste woorden die ik uit mijn mond krijg voordat ik mijn levenloze lichaam achterlaat.