Bokt.nl

Citaat:

Deel 25
‘Ik zou eigenlijk moeten gaan,’ zeg ik tegen Blake, maar ik maak geen aanstalten om op te staan. We liggen samen onder de dekens en ik lig op mijn zij tegen hem aan met mijn hoofd op zijn schouder. Hij streelt mijn rug terwijl ik zijn haren om mijn vingers wind en weer loslaat. Ik zucht even en zeg dan: ‘Mijn vader komt zo thuis en die weet niet dat ik weg ben, ik heb hem min of meer beloofd om thuis te blijven vandaag.’ Het liefst blijf ik de rest van de dag in zijn armen liggen, maar op dit moment is het verstandiger om naar huis te gaan.
Ik wil mezelf overeind hijsen, maar voordat ik ook maar de kans kan krijgen om helemaal rechtop te zitten trekt Blake me alweer in zijn armen. Ik geef een kreun als protest, maar laat me gewillig terug trekken. ‘Moet je echt gaan?,’ vraagt Blake aan me en ik hoor de tegenzin in zijn stem. Ik knik van ja en geef hem een kus op zijn mond waarna ik opsta en me weer aankleed. Ondertussen voel ik Blake naar me staren en ik word verlegen van zijn blik. Ik draai me van hem weg zodat ik naar de dichte gordijnen staar in plaats van zijn verlangende ogen. Ik hoor een zachte grinnik achter mij en als ik over mijn schouder kijk is Blake ook opgestaan. Hij doet zijn spijkerbroek aan en ik kijk naar zijn blote rug waar nog niet zo lang geleden twee vleugels uit waren gekomen. Nu is zijn rug gewoon glad, op twee littekens na die op beide schouders zitten.
Ik kan het niet weerstaan en klauter het bed op zodat ik achter hem zit. Ik betast zijn rug zachtjes en voel aan de littekens op zijn schouders. Het is vreemd hoe uit die littekens vleugels tevoorschijn kunnen komen en vervolgens weer helemaal kunnen inkrimpen. Blake blijft gewillig staan en ik voel hem gespannen zijn adem inhouden. Wanneer ik mijn handen weghaal voel ik hem weer ontspannen adem halen en hij draait zich met zijn gezicht naar me toe. Ik kijk in zijn blauwe ogen en voel de vlinders weer in mijn buik fladderen, maar dit keer nog veel heftiger als de eerste keer. ‘Ik zal je naar huis toe brengen, je kan nu niet met de bus gaan,’ zegt Blake streng. Ik rol met mijn ogen, maar besluit om niet tegen hem in te gaan. Ik weet dat hij soms net zo koppig is als een ezel, zeker als het om mijn veiligheid gaat.
‘Ja baas,’ zeg ik met een beledigde blik en steek mijn tong uitdagend naar hem uit. Hij geeft me een knipoog en pakt zijn shirt van de grond en trekt hem weer aan. Ik raap mijn schoenen bij elkaar die allebei aan de andere kant van de kamer liggen, net zoals mijn kleren. Ik weet niet wat er precies met me gebeurde een paar uur geleden, maar echt rustig ging het er niet aan toe. Bij de herinnering moet ik al blozen en mijn wangen worden warm. Wat doet hij toch met me? Gelukkig heeft Blake het niet in de gaten, die net zoals mij zijn schoenen bij elkaar aan het rapen is. Wanneer hij ze te pakken heeft, kijkt hij naar mij met een vragende blik in zijn ogen. Ik haal mijn schouders op omdat ik ook geen idee heb wat ons bezielde. Zwijgend trekken we onze schoenen aan en ik pak mijn jas van de stoel af.
We lopen de kamer uit en Blake graait zijn sleutels van de tafel af. Ik kijk nog even rond om Blake zijn huis in mijn geheugen te prenten, alhoewel ik betwijfel of ik het ooit zal vergeten. Blake houd de deur voor me open en zegt dan flirterig: ‘Na u, madame.’ Ik lach flirterig naar hem terug en geef hem vlug een zoen op de mond waarna ik naar buiten stap. Ik loop naar zijn auto waar hij al net zo galant het portier open doet. Ik ga glimlachend zitten en wacht tot hij ook in de auto zit als ik zeg: ‘Als je dat te vaak doet, dan ga ik er nog aan wennen.’
Blake schudt lacherig met zijn hoofd en start de auto. Wanneer hij wegrijdt, besluit ik mijn vragen niet meer voor me te houden. ‘Omadel, is dat je engelen naam? Heet je nu nog steeds zo, of heet je nu Blake?,’ vraag ik voorzichtig. Blake kijkt me met een verbaasde blik aan en ik zie aan hem dat hij moet nadenken over de vraag. Tot mijn verbazing zegt hij: ‘Je hebt net ontdekt dat ik een engel ben, en het eerste dat je wilt weten is welke naam ik gebruik?,’ zegt hij ongelovig. Ik schaam me om mijn rare vraag en ik kijk een beetje boos naar buiten. ‘Sue, zo bedoelde ik het niet. Ik heb alleen nooit verwacht dat je zo… zo ontspannen zou reageren,’ zegt hij geruststellend terwijl hij mijn hand vastpakt. Wanneer hij mijn hand loslaat vervolgt hij met een serieus gezicht. ‘Ik heb je nog niet alles verteld Sue. Je moet alles weten voordat je een keuze maakt. Het laatste wat ik wil is jou kwetsen.’ Dit keer is het aan mij om hem verbaasd aan te kijken.
‘Snap je dat dan niet, Blake? Ik heb mijn keuze allang gemaakt,’ zeg ik alsof het antwoord al die tijd al voor het oprapen lag. ‘Wat je ook gedaan hebt, het maakt niets uit voor ons.’ Ik voel mijn hart sneller kloppen door die gedachte en ik krijg het ineens helemaal warm van binnen. Blake kijkt ondertussen geconcentreerd naar de weg en lijkt helemaal op te gaan in zijn gedachten. Wat zou ik toch graag willen weten wat hij denkt, hij is niet te doorgronden. ‘Je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag,’ zeg ik dwingend tegen Blake. Zijn ogen gaan van de afwezige blik naar een alerte blik en hij kijkt me verward aan.
‘Ik weet het eigenlijk niet. In de hemel was mijn naam Omadel, maar nu ben ik gebroken. Blake is als het ware mijn omhulsel. Als ik wil kan ik zijn lichaam compleet overnemen, maar ik heb er voor gekozen om onze zielen samen te smelten,’ zegt hij terwijl hij me even aankijkt om te zien of ik het snap. Ik knik bevestigend en hij gaat verder. ‘In principe kun je dus zeggen dat ik half Omadel ben en half Blake. Ik herinner me zowel mijn tijd in de hemel als mijn jeugd als Blake. Alleen ik ben al gewend aan de naam Blake en mijn achternaam is nu mijn engelennaam, Dalome.’
Mijn hersenen werken op volle toeren als ze de link leggen tussen zijn verschillende namen. Zover had ik nog niet eens nagedacht. Ik peins over de volgende vraag, omdat er zoveel vragen zijn om te stellen. Het lijkt of Blake mijn gedachten leest als hij zegt: ‘Er is nog genoeg tijd voor alles, ik zal het je allemaal uitleggen.’
Ik kijk hem dankbaar aan en dan besef ik dat we al een paar minuten stilstaan voor mijn huis. Ik zucht en kijk op mijn horloge voor de tijd. Half drie, nog net op tijd voordat mijn vader thuiskomt denk ik opgelucht. Blake is ondertussen uitgestapt en heeft mijn portier open gedaan. Ik stap met tegenzin uit en loop naar de deur. Graaiend in mijn tas zoek ik de sleutel en zodra ik die heb gevonden wil ik die in het sleutelgat doen, als ik zie dat de deur al op een kier staat. Mijn mond valt open van verbazing en ik draai mijn hoofd naar Blake toe. Hij lacht zelf voldaan en ik zie hem genieten van dit moment. ‘Hoe je het ook doet, ik vind het echt heel… sexy,’ zeg ik met een ondeugende blik in mijn ogen.
Op dat moment hoor ik getrippel in de gang en Tippy komt vrolijk aangelopen. Ik wil al bukken om haar gedag te zeggen, maar ze loopt me straal voorbij recht op Blake af. Hij gaat gelijk op zijn hurken zitten en praat vrolijk tegen haar terwijl Tippy gelijk op de grond neerploft voor een aai. Ik kijk hoofdschuddend naar het tafereel en denk ik gedachten dat ik niet de enige ben die gek is op Blake. Uiteindelijk zijn ze helemaal uitgeknuffeld en ineens lijkt Tip te beseffen dat ik ook nog besta. Vrolijk komt ze naar me toe gehuppeld en ik kijk haar quasi boos aan. ‘Ja ja, nu ben ik ineens wel genoeg voor je,’ zeg ik met een strenge stem. Tippy doet gelijk haar hoofd naar beneden en haar staart tussen de benen, zoals ze altijd doet als ik boos ben op haar. Ik kan het niet laten en lach om haar zielige blik en gelijk gaat haar staart omhoog van opluchting. Ik geef haar een aai over de bol en loop naar binnen terwijl Blake achter me aan loopt. We lopen allemaal naar de keuken toe waar ik Tippy een hondenkoekje geef en voor Blake en mij een glas cola inschenk. We drinken zwijgend ons glas leeg terwijl we naast elkaar tegen het aanrecht geleund staan.
Ineens draait Blake zich een halve slag om waardoor hij tegenover mij komt te staan. Hij tilt me op waardoor ik op het aanricht zit en komt tussen mijn benen in staan. Blake is zo lang dat hij ruim een kop groter is en hij buigt zich voorover om me te kussen. Ik breng mijn gezicht dichter naar hem toe en raak bijna zijn lippen aan, als ik ineens gekuch in de deuropening hoor.
Ik kijk verschrikt op en staar naar een kwaad gezicht…..