Bokt.nl

xDenies schreef:

Tuurlijk, doe je ding!

Merk ook dat er al een aantal mensen hebben opgegeven Of die hebben er geen tijd voor.
Ach, hoe meer zielen hoe meer vreugde!

BeSen schreef:

Wel vind ik het top dat er hier tips gegeven worden zodat je ook echt jezelf kan gaan verbeteren

Citaat:

4 Juli 2016 Schrijf een verhaal die zich tijdens de feestdagen afspeelt.

Tevreden kijk ik naar de kleine ijskristallen die neerdalen in het adembenemende witte landschap wat zich langzaam aan het creëren is. Is het dan echt? Krijgen we een witte kerst! Langzaam schuif ik mijn zwart leren handschoen van mijn rechterhand en houd mijn hand plat tussen alle dwarrelende sneeuwvlokken. Een aantal landen er op mijn hand en smelten direct. Gefascineerd blijf ik naar mijn handpalm kijken, die langzaam vochtig wordt, als er twee armen zich rond mijn middel slaan. Een hoofd leunt voorzichtig op mijn schouder en twee zachte lippen duwen zich tegen mijn wang. Glimlachend draai ik mijn hoofd schuin en duw mijn eigen lippen op de zijne. ‘Hee’, glimlach ik en draai mij dan om. ‘Em, heb je even?’, een licht vonkje van paniek schiet door mijn lichaam heen. De blik van Dante staat koel. ‘Ja, natuurlijk’. Hij pakt mijn hand en ik laat mij gewillig leiden naar het bankje dat in het besneeuwde landschap staat. Een aantal eenden springen verschrikt op en plonzen in het stukje water dat ze gezamenlijk openhouden, luid kwakend beginnen ze rond te zwemmen. ‘Is er iets tussen gekomen voor morgen?’, vraag ik aan Dante als ik naar hem opkijk. Zijn blik staat twijfelend, er zit hem iets dwars. ‘Dante, kom op, je weet dat je mij alles kunt vertellen, toch?’. Dante schud een beetje onzeker zijn hoofd en maakt dan oogcontact, ‘Emelia, begrijp dit niet verkeerd maar ..’, daar is het wee. Dat onaangename gevoel. Dat gevoel van paniek dat in een seconden door heel je lijf heen schiet en alle alarmbellen doet rinkelen. ‘Maar?’, dwing ik aan. Een zucht verlaat zijn mond en langzaam begint hij van mij weg te kijken, terwijl houdt hij mijn handen in zijn handen. ‘Ik vier morgen geen kerst met jou’. Onbewust hap ik naar adem van schrik en staar vol ongeloof naar de jongen waarmee ik verloofd ben. De zilveren ring voelt als een blok aan mijn vinger. Dante kijkt mij nog even aan en staat dan op om mij achter te laten.
Geen vogel die fluit, geen eend die kwaakt, enkel het geluid van de zachte koude wind die door de struiken raast en het geluid van mijn zachte snikken. Verlaten en achtergelaten.

Een bekend vioolspel vult mijn kamer. Het klinkt zo bekend, maar van wat? Verschrikt ga ik rechtop zitten en grijp naar de mobiel die op het nachtkastje aan de oplader ligt, ik wrijf er over heen en houd de telefoon langs mijn oor, ‘Met Emelia’, zeg ik, duidelijk hoorbaar dat ik zojuist ben wakker geschrokken. ‘Em, we staan voor je deur; doe open!’, vragend staar ik in het niets en laat de woorden langzaam door mijn hoofd heen glijden. ‘OH. oliebol’, flap ik er uit en laat van schrik mijn mobiel uit mijn handen vallen en ruk het dekbed van mijn lichaam af en spring mijn bed uit. Mijn beide honden kijken me verschrikt aan en de jongste piept ongemakkelijk. ‘oliebol. oliebol. oliebol’, mompel ik terwijl ik kleding uit de kast grijp en snel aantrek. Daarna ren ik naar beneden om de deur open te gooien. De enthousiaste honden die mee naar beneden zijn gekomen springen tegen mijn gasten op. ‘Damn Em’, gooit Misha eruit, ‘Jij ziet er uit’. Mijn vrienden blijven op een afstandje staan en bekijken mij van top tot teen. Als ik naar mezelf kijk, kan ik me goed voorstellen dat mijn vrienden op een afstand blijven. ‘Ik uhm, ben net wakker’, mompel ik zacht. ‘Net wakker? Em, het is ondertussen al halfzes hoor. ’S AVONDS’, zegt Karin met extra nadruk. ‘En’, begint Silvano, ‘waarom heeft Dante je niet gewoon wakker gemaakt?’. En dat was het. Daar gingen de tranen weer. De tranen die eindelijk even niet hoefde te stromen. ‘Em’, riepen ze alle drie tegelijk uit toen ik daar als een klein kind begon te huilen, en ze omhelsden mij in een gezamenlijke knuffel.

Gedwongen stond ik voor mijn kast te kijken naar het setje kleding dat ik speciaal voor deze kerst had uitgekozen. Silvano & Misha hadden aangegeven dat ze ervoor gingen zorgen dat er een fantastische kerstmaaltijd op tafel kwam te staan, en hadden mij samen met Karin naar boven gestuurd. Onder het mom van ‘only for girls’. ‘Wat een idioot’, klaagt Karin en ze knijpt een kussen fijn. ‘Wat een gore lafaard’, flapt ze er direct achteraan uit. Ik zucht zacht en begin mij dan om te kleden. Ze heeft gelijk, ik moet mijn kerst niet door hem laten verpesten. Als ik eenmaal aangekleed ben laat ik Karin met haar wonderhanden los op mijn make-up. Zacht praat ze tegen me terwijl ze zich focussend op het geen wat ze aan het doen is. Ze geeft een peptalk op de manier die alleen zij zou kunnen doen. ‘Dit wordt jouw speciale avond’, zegt Karin met een glimlach terwijl haar beide handen op mijn schouders leunen, ze kijkt recht in mijn ogen. ‘Begrijp je me? Dit wordt jouw avond.’ Ik knik naar haar en glimlach. ‘Kom, dan gaan we kijken wat de jongens voor elkaar gemaakt hebben’, ze geeft een knipoog en trekt mij van de stoel af. Samen verlaten we mijn kamer.

Het licht in de eetkamer is gedimd, vele verschillende soorten kaarsen zijn hard hun best aan het doen om de kamer sfeer te geven. De vlammen dansen ieder vrolijk. Een zacht en vrolijk kerst deuntje klinkt uit de radio. Er ligt een groot donkerrood kleurig tafelkleed op de tafel en daarboven op staan verschillende kandelaars. Tussen de kandelaars staan grote zilveren schalen met daar overheen een deksel zodat geen enkel geheim van tevoren te raden is. Voor iedere stoel staat een groot rond bord met daarnaast bestek en een wijnglas. ‘Dames’, zegt Silvano vriendelijk als hij net als zijn goede vriend Misha de stoelen een stuk naar achter schuiven. Hij maakt een gebaar dat ze mogen gaan zitten. Als we plaats hebben genomen gaan ook de jongens zitten nadat ze de deksels van de zilveren schalen hebben afgehaald. Heerlijke gerechten met salades en verschillende vleessoorten komen tevoorschijn. Verbaas slaak ik een kleine gil. Silvano lacht, ‘Zo bijzonder is het toch niet?’. ‘Het is geweldig!’, slaak ik uit. Tevreden scheppen we allemaal ons bord vol en de avond vult zich met het genot van deze heerlijke gerechten en zacht gepraat. Een glimlach siert mijn lippen, en heel even denk ik niet meer aan .. ..

'Em?', zegt Silvano zacht, terwijl de andere druk in gesprek zijn. Zijn hand schuift over de mijn vrije hand, in mijn andere hand houd ik een wijnglas die half tegen mijn lippen leunt. Beduusd kijk ik zijn kant op. 'Niet meer aan denken', zegt Silvano met een knipoog. Mijn ogen zakken naar onze handen en een warm gevoel vult zich van binnen.

Fijne kerstdagen

Citaat:

2016, aanslagen in Istanbul. De 4e x in korte tijd. Wat is dat land nu anders dan toen ik er in 2011 op vakantie ging. We gingen naar Marmaris, vond het zo spannend. Als 13 jarig meisje gingen we voor het eerst vliegen! Weken van de voren was mijn koffertje al klaar, om daarna vlak van te voren weer helemaal op de kop te gaan, want stel dat ik wat vergeten was. Maar goed, die ene dag, die spannende dag. De vriend van mijn vader kwam aanrijden, belde aan en riep verheugd: “Zijn jullie er klaar voor!” Ja! Riepen mijn ouders en ik. Mark bracht ons naar het vliegveld, schilhol airport te Amsterdam, vond Amsterdam al ver als klein meisje uit almelooo.

Na 2,5 uur rijden (stomme files) kwamen we dan aan, snel snel koffers uit de kofferbak, mark gedag zeggen en naar de incheck balie. We gingen schiphol binnen en zooo wat is dat groot. Mn vader zoekt gehaast de tickets, welke maatschappij hebben we nou ook al weer…. Ohja! Transavia, hop hop snel naar die balie. Koffers werden ingechekt, bandje er omheen, die van mn ouders verdween al over de lopende band. Net toen de mijne erop gezet werd riep ik “hoo wacht even, er moet nog iets uit!” Was ik toch bijna mijn knuffel vergeten, Woef-Woef. Die eruit en toen kon ook mijn koffer zijn reis beginnen naar het ruim van het vliegtuig.

Wij mochten naar de douane, onze paspoorten werden goedgekeurd, we mochten verder naar de gate. Onderweg daar naar toe hadden ze hele grappige paden! Deze bewogen, zo hoefde we niet te lopen maar konden we er zo op gaan staan. Lopende band noemde mijn vader het. In de gate moesten we nog even wachten, ik kreeg alvast mijn oordopjes van mijn moeder, die moest ik goed bewaren zodat ik er in het vliegtuig nog wat aan had. Daar zou ik ook een kauwgompje krijgen, waar ik op moest kauwen als we zouden gaan opstijgen. Dit zou beter voor mijn oren zijn, ik geloofde haar en deed het braaf.
“Reizigers voor de vlucht naar Marmaris, wilt u zich begeven naar de boarding plaats!” werd er omgeroepen. Toen kwamen de zenuwen nog even extra binnen. Een kriebel ging van mijn buik omhoog, wat spannend! Ik ging eindelijk vliegen, eindelijk was ik straks niet meer de enige in mijn 12 koppige klas die nog nooit gevlogen had. We liepen via de luchtbrug naar het toestel, daar werden we begroet door een stewardess en mochten onze stoelen zoeken. Ik mocht bij het raam! We zaten precies bij de vleugel, mijn moeder naast mij en daarnaast mijn vader. Ik deed maar gelijk mijn stoelriem vast, kon ik dat tenminste niet vergeten.

Toen iedereen zijn plekje gevonden had, baggage was opgeborgen en de veiligheids instructies waren verteld was het zo ver! Het toestel van transavia kwam in beweging. We gingen taxiën naar de baan. Ik had er zin in maar vond het ook wel een beetje eng, deed mijn oordopjes braaf in, kreeg een kauwgompje en hield de hand van mijn moeder stevig vast. De motoren begonnen te draaien, harder en harder. Het schoot naar voren, daar gingen we dan! Opeens kwam de neus van de grond, het einde van de baan kwam dichterbij, ohjee gaat dat wel goed, ik doe mijn ogen dicht en… we waren opgestegen. Phieuw, alles was goed gegaan.

Het was 3 uurtjes vliegen, dat viel reuze mee. Ik vond het prachtig om naar buiten te kijken, de blauwe lucht met witte wolken. Toen we nog laag vlogen de landschappen van nederland op de grond, met groene en bruine vlakken bouwland. Na ongeveer 1,5 uur kwam er een stewardess langs “Wilt u wat eten? Ik heb noodles, soep en ook een saucijcen broodje.” Ik keek mijn moeder vragend aan, “Maaam mag ik alsjeblieeeft een saucijcenbroodje” vroeg ik haar met een schattig pruillipje. “Nou iris, dat moet je even aan je vader vragen” antwoordde ze. “Papaaaa mag ik…” “Ja ja is al goed” antwoorde hij snel. Dus ik kreeg een saucijcenbroodje, op zoveel kilometer hoogte al vliegend boven de oceaan genoot ik er zichbaar van.

Na 2 uur en 15 minuten werd er omgeroepen “ over 15 minuten gaan wij de daling inzetten, wilt u tijdig de stoelriemen weer vastmaken” Ik keek naar beneden en zag dat ik deze gewoon nog om had, vond het wel een veilig gevoel en glimlachte, nog even en we zouden er zijn.

Na een soepele landing, met maar 1 stuiter konden we onze bagage ophalen bij de bagage band. Sjonge dat ging niet erg soepel, we waren namelijk niet de enige met een zwarte koffer op wieltjes! Na enige tijd hadden we ze dan toch allemaal en gingen we opweg naar het hotel. Midden in de nacht kwamen we aan, en kregen een kamer op de 1e verdieping, boven de keuken. Dat dit niet echt prettig was merkte we wel de volgende morgen. Om stipt 5 uur!! Begon het lawaai, rammelende bordjes, koppen, bestek dat viel. Nee dit werd hem niet. Na ons eerste ontbijt is mijn vader naar de receptie gegaan en kregen we een nieuwe kamer. Nu op de 3e verdieping met ook nog eens een veel mooier uitzicht!

Zodra het mocht van mijn moeder trok ik mijn bikini uit de koffer, schoot hem aan en rende bijna naar beneden naar het zwembad. “Doe je voorzichtig, wij komen er zo aan” riep ze mij nog na. “ja ja komt goed, tot zo! “ riep ik al rennend naar de lift. Toen ik eenmaal de weg gevonden had keek ik mijn ogen uit, wow zo mooi en groot. 3 glijbanen, 2 verschillende baden. Ja hier ging ik mij wel vermaken, dat wist ik wel zeker.

Citaat:

Jeetje, ben net thuis! Maar wat mij nú toch is gebeurd, kan het eigenlijk zelf nog niet geloven. Weet je wat? Ik schrijf het je gewoon op! Nu weet ik het tenminste nog, kan ik het straks nog nalezen als de adrenaline weer wat is gezakt. Ja, dat doe ik, waar is de laptop ook al weer. oliebol! Kan ik dat ding weer niet vinden, mijn huisgenoot zal hem wel “geleend” hebben grr. “Jonathan!!!! Heb jij mijn laptop geleend?!”

Sandra is een jonge meid van begin twintig, ze woont sinds haar 18e op zichzelf in Amsterdam. Ze zit daar op kamers want ze studeert aan de universiteit van Amsterdam. Geboren en getogen is ze in Friesland, in de omgeving van Joure. Ze komt uit een gezin van 5 kinderen, 3 broers en een zus. Zelf is ze de jongste en eigenlijk ook wel de rare vogel van het gezin. Haar oudste broer heeft de boerderij overgenomen, de andere twee werken hier ook en haar zus heeft de pabo gedaan en geeft nu les op de dorps basisschool waar ze alle 5 op gezeten hebben. Allemaal wonen ze nog binnen 10 kilometer van het ouderlijke nest, behalve Sandra. Zij niet, veel te verstikkend zo dichtbij in een klein dorp met 2 kerken, 1 supermarkt en 1 basisschool. In haar appartement aan de grachten van Amsterdam, zo’n 10 minuten fietsen van de uni, woont ze samen met 3 huisgenoten. Jonathan van 25, Inia van 23 en Berend van 22.

“Jonathan! Waar ben je? Boven zeker zeg ik in mijzelf. Al stampvoetend snel ik de trap op. In zijn kamer vind ik hem, natuurlijk weer met de koptelefoon op. Maar met het geluid zó ontzettend hard dat mijn oren er zelf van piepen. Ik gris de koptelefoon van z’n hoofd, waarna hij verschrikt om kijkt en schreeuwt “Joh doe eens normaal hé, wat is er mis met jou!” “WAAR IS MIJN LAPTOP” schreeuw ik hem toe. “Je hoeft niet te schreeuwen” zegt hij nonchalant. “Je laptop staat gewoon beneden in de keuken, moest een recept opzoeken en die van jou was het dichte bij” zegt Jonathan kalm. Daarna grist hij de koptelefoon terug uit m’n handen en zet hem weer op. Jongens! Denk ik. Snel ren ik weer naar beneden waar ik inderdaad mijn laptop vind. Oké en nu kan ik beginnen. Hoe begon het ook alweer vandaag… Oh ja ik weet het alweer.

Na dat haar colleges waren afgelopen die dag, deed Sandra haar boeken in de handtas die ze van Berend had gekregen. De reden was omdat ze hem zo goed had geholpen met het leren van zijn tentamens vorige week. Was echt een mooi ding, van Cowboy, die wou ze al erg lang hebben. Stiekem denkt ze dat Berend een oogje op haar heeft. Maar dat heeft zij totaal niet op hem, dus laat ze hem mooi zwemmen in die gedachte. Zelf heeft ze meer interesse in Mourad, een stoere 24 jarige jongen van een paar straten verderop. Hij is van allochtone afkomst, iets wat Sandra erg aantrekkelijk vind. Ze valt vaak wel op de Bad boy types…

Gisteren liep ik dus de collegezaal uit richting de fietsenstalling en daar stond hij dan! Mourad, knappe jongen, met opgeschoren haar, stoer leren jack, jeans waar ze achterste zó goed in uitkomt en.. oké misschien draaf ik beetje door haha. Maar ja hij stond daar dus. Ik moest langs hem om bij mijn fiets te komen. Met rode wangen en een beetje giechelig (kom op eigenlijk ben ik al 20 en dan nog giechelen maar oké) liep ik langs hem en zij gedag. Toen ik bijna voorbij was pakte hij mij ineens bij mijn schouder, zonder ook maar om te kijken. De haren op mijn armen schoten omhoog, een trilling ging door mijn lichaam, vlinders vlogen in mijn buik. Wat zou hij van mij willen. Ik draaide vlug om en keek recht in zijn diepe prachtige bruine ogen. Na enkele seconden oogcontact begon hij te praten “hé Sandra, zo heet je toch? Volgens mij wel, ik zie je wel vaker lopen, je woont aan de gracht toch, met die 2 gasten en dat ene meissie?” “Ja, dat klopt allemaal ja” stamelde ik. Hij deed zijn hoofd een tikje schuin, in zijn wang verscheen een kuiltje (heb een zwak voor kuiltjes).

Ik vroeg hem waarom hij mij aanhield, want na zijn laatste woord bleef hij mij maar aankijken. En toen.. toen.. wat er toen gebeurde wow!!
Mourad boog zich naar voren, zijn hoofd een beetje schuin en zijn zachte warme lippen raakte soepel maar ferm genoeg de mijne, eerst schrok ik maar toen zoende ik terug. Het was warm en fijn. Zijn hand ging voorzichtig achter mijn hoofd, strelend langs mijn haar naar beneden. Maar hij stopte op beleefde hoogte bij mijn onderrug. De tijd leek wel eeuwig door te gaan zonder te stoppen.

Na deze zoen zweefde Sandra bijna terug naar haar fiets, ze keek in haar tas voor haar sleutel en haar telefoon. Dit wou ze natuurlijk meteen delen met haar alle beste vriendin die nog in haar oude dorp woont. Al snel kwam ze erachter dat haar telefoon leeg was, ze baalde even maar bedacht toen dat ze ook via facebook een bericht kon sturen. Ze sprong op haar fiets en snelde naar huis, Toen ze binnenkwam kon ze haar laptop nergens vinden. Ze wou het zo graag vertellen dus gooide ze haar spullen aan de kant, pakte de huistelefoon en toetste het nummer van Monica in. Toen Monica oppakte…

Mo, Monica hey hoi! Ik MOET je wat vertellen.
Jeetje… ben nét thuis!

Citaat:

Google "weird news" and write the first story that comes up
Inspiratie: http://www.nu.nl/opmerkelijk/4287913/be ... e-was.html

Het is al laat, als Jean-Paul Kruys thuis komt vanuit het restaurant. Hij had er weer een drukke avond opzitten. Meer dan 200 voor- hoofd en nagerechten had hij gemaakt en uitgeserveerd. Toch was hij niet tevreden. Het was nog niet eens halverwege de maand en hij stond nu alweer in het rood op zn bankrekening. Rondkomen lukte hem niet met het loon wat hij verdiende in het restaurant waar hij al 10 jaar werkte. De recessie sloeg toe, in heel Europa, dus ook België. Zijn loon was al met 15% gedaald sinds zijn eerste jaar dat hij daar begon te werken als kok.

Peinzend en gefrustreerd laat Jean-Paul zich zakken op de bank. Hoe ging hij dít nu oplossen.
Uiteindelijk viel hij in slaap op de bank, moe van al het gepieker. Midden in de nacht wordt hij wakker, hij heeft een stijve nek en zijn linker been tintelt van de slaap. Hij strompelt met z’n slapende been richting de badkamer, poetst zijn tanden en duikt daarna in z’n bed waar zijn vrouw al in diepe slaap is. Wat zou hij haar toch graag weer eens een cadeautje geven of mee uiteten nemen. Helaas is het geld er daar niet voor.

De volgende morgen gaat de wekker al weer om 6 uur, zijn werkdag begint om 8 uur in het restaurant met het inventariseren van de voorraad. S ’middags is hij even 2 uurtjes vrij om daarna weer mee te draaien in de diner ploeg om zoveel mogelijk gasten te kunnen ontvangen. Door over te werken red hij het nog net met het geld tot het einde van de maand.
Tijdens het inventariseren en bestellen van de nieuwe voorraad merkt hij hoe duur de vis eigenlijk is, wel 11,99 voor 1 kilo zalm of 8,99 voor een kilo kabeljauw. In zijn omgeving hoort hij vaak dat vis een luxe is geworden, het is gewoon veel te duur voor de simpele medemens. Ineens als donderslag bij heldere hemel komt een idee op in zijn hoofd.

Oké, nu had Jean-Paul dus een idee, hij kwam met een glimlach op z’n gezicht thuis die avond. Zijn vrouw vroeg meteen “wat heb jij een vrolijke bui, is er iets?” “nee nee, binnenpretje verder niets” zij hij.
Toen zijn vrouw hem een kus voor de nacht gaf en hem vroeg het niet te laat te maken, zei Jean-Paul het te proberen en wenste haar welterusten.
Zodra zij uit de kamer verdwenen was begon hij zijn plan uit te werken. In zijn wijk is er veel vraag naar goedkopere vis, wat nou als hij de vis van zijn werk mee nam en het voor een redelijke prijs hier verkocht?! Dan kon hij wat verdienen en kregen de kinderen in de buurt weer eens vis op hun bordje. Hoe meer hij erover nadacht hoe enthousiaster hij werd! Dit was gewoon geniaal vond hij.
Maar hoe kreeg hij het mee naar huis, dat moest hij nog even bedenken.

De derde werkdag van de week begon, om stipt 8 uur staat hij in de koelcel de voorraad door te nemen. Hij noteert hoeveel sauzen er nog zijn, of de datums nog kloppen en als alles klaar is loopt hij terug naar de kleedruimte. Daar ziet hij de wasmand staan met de vieze werkkleding van de koks. Deze worden vaak gewassen door de hoofd van de bediening Ingrid, maar zij is nu al een week met zwangerschapsverlof. Opeens begint hij te lachen, zijn probleem hoe hij de vis ongezien mee krijgt is ineens opgelost. Die avond werkt hij heerlijk de hele tijd met een lach op zijn gezicht.

Na een dag vrij te zijn geweest is hij vrijdag weer aanwezig bij het restaurant, hij zag dat er net een bestelling van de viszaak binnen was gekomen. Top, kon hij meteen zijn plan ter uitvoering brengen. Om niet meteen erg op te vallen nam hij 1 kilo zalm, 1 kilo garnalen en 1 kilo kabeljauw. Jean-Paul haalt ze uit de vriezer en loopt er mee naar de wasmand, hier legt hij ze voorzichtig tussen de vieze was. Via de mail had hij zijn baas al laten weten dat hij de was taken van Ingrid wel wou overnemen totdat zij terug was van zwangerschapsverlof. Op deze manier had hij een legitieme reden om de mand met vieze was elke dag heen en weer te slepen van het werk naar huis.
Het lukte! Keer op keer. Jean-Paul kreeg er vertrouwen in en nam steeds meer mee op deze slinkse manier. De buurt vond het geweldig en kocht groot in elke dag weer. Jean-Paul kon eindelijk weer rondkomen en nam zijn vrouw mee uiteten. Hun relatie schoot omhoog en ze waren dol gelukkig. Ze kreeg zelf een ketting van hem, voor hun 12,5 jarig huwelijk. Gingen samen een dagje weg en genoten van het goede leven. Nooit zocht zijn vrouw iets achter het plotselinge geld, ergens vermoedde ze wel wat, maar ze vond het leven veel te fijn zo.

Maar het kon niet eeuwig goed gaan met het dubbel leven van Jean-Paul.
De zaak kwam aan het licht toen het de boekhouder van de eetgelegenheid in Koksijde opviel ,dat de voorraad veel sneller slonk dan de omzet steeg. Toen er opnieuw zeebanket verdween werd de politie erbij gehaald. Deze ondervroeg alle werknemers en via via kwamen ze bij Jean-Paul. Deze ontkende eerst stellig, maar bezweek uiteindelijk onder de druk van de politie. Hij bekende alles, werd beschuldigd van diefstal en moest voorkomen. Ook werd hij ontslagen, nu zat hij nog verder in de put dan ooit.

De rechter in Veurne veroordeelde de dader tot terugbetaling van 10.240 euro aan zijn werkgever.
Jean-Paul barstte in huilen uit in de recht zaal, hij was zijn baan kwijt, zijn relatie stond op losse schroeven en nu ook nog deze hoge boete. Hoe moest hij dit ooit nog goedmaken.
Na dat hij de boete had afbetaald en was gescheiden van zijn vrouw omdat ze hem niet meer vertrouwde. Probeerde Jean-Paul Kruys het leven weer op te pakken. Hij had een appartement en probeerde weer werk als kok te vinden. Maar door zijn verleden en strafblad, viste hij elke keer, net achter het net.

Citaat:

Het is bijna kerst, wat normaal een hele leuke famillie aangelegenheid hoort te zijn, was dit jaar anders. Standaard gingen we 1e kerstdag naar opa en oma van mama’s kant en dan 2e kerstdag gezellig met gezin, papa, mama en ik. Dit jaar niet, dit jaar was chaos, in het echt maar ook in mijn hoofd.

Het was 2012, ik was 14 jaar geworden in mei. Wat een leuke verjaardag had moeten worden werd een hele geforceerde, met nep gezelligheid en een mooi gezicht op zetten. 24 april 2012, die datum en woorden zal ik niet snel vergeten… “Ik kan dit niet meer! Ik wil scheiden!!” schreeuwde mn vader naar mn moeder. De reden was mijn zwarte shirt waar de blonde haren van mijn hond op sierde, dát was de druppel voor hem. Oh wat voelde ik mij schuldig.

December 2012, stomme kerstdagen kwamen er al weer aan. Heb er nooit veel aan gevonden en nu al helemaal niet. Als het al niet rot genoeg was hadden m'n vader én m'n moeder alweer een nieuwe relatie. Mijn moeder met een boer uit Raalte, mijn vader met een juriste uit Duiven. Het was teveel, te snel en vooral niet leuk.

Maar hoe vier je nou kerst… met gescheiden ouders. De planning die er 13 jaar was geweest die kon ineens niet meer. Want 1e kerstdag gingen we naar mijn opa en oma, maar gingen we nu ineens naar mijn moeder haar nieuwe schoonouders. Oké dan gaan we 2e kerstdag naar opa en oma, maar nee dat kan ook niet, want dan moest ik naar papa. Hè bah hoe lossen we dat nou weer op!

Kerst kwam steeds dichterbij, er brandde nu al 2 advent kaarsjes op de krans op school. In de tussen tijd waren mijn moeder en ik verhuisd naar een flat, mijn vader naar Enschede en had ik beide nieuwe partners ontmoet. Ik vond de vriend van mijn moeder heel leuk, de vriendin van mijn vader niet zo, haar kinderen al helemaal niet. Elke keer zag ik er tegenop om naar Enschede te gaan.

Met kerst zouden de kinderen van zijn nieuwe vriendin er ook zijn. Nog een rede voor mij om niet te willen gaan. “Wat moet ik nu toch doen!” vroeg ik aan mijn oma. Ze zei “Meisje, je moet doen wat jij wil, jou leven jou keuzes”. Dit zette mij toch wel aan het denken. Ik wou niet elke keer om de week naar Enschede. Dus heb ik geluisterd en het heft in eigen handen genomen. Op eigen houtje heb ik de advocaat van mijn moeder een mail gestuurd met daarin een brief. In die brief stond dat ik niet meer 1x in de 2 weken naar Enschede wou, maar 1x in de 4 weken! Er stond ook in dat ik met kerst bij mn moeder wou zijn en met oud en nieuw in Enschede, en dus niet om en om of halve dagen.

Het luchtte zó op om dit te schrijven, ik kreeg het ook voor elkaar. De rechter accepteerde mijn vragen en nu stond het gewoon officieel in het ouderschaps plan! Mijn vader was wel heel boos, is dit ook nog een hele tijd geweest.

Maar het kerst probleem was eindelijk opgelost, 1e kerstdag naar Raalte, 2e oud en vertrouwd naar mijn lieve opa en oma in almelo. Wat zou ik toch ook zonder ze moeten. En zo werden 2 gescheiden feestdagen, toch feestdagen van samen zijn. Maar was ik wel een tijdje gescheiden van mijn vader, omdat hij zo boos op mij was. Maar ook dit is uiteindelijk goed gekomen. En hebben we het nieuwe jaar goed ingeluid

AmyII schreef:

Floortje:
Wat een lief verhaal!

Athelas schreef:

@JitskeJeldau
Ik vind hem leuk geworden.

Morgen wordt een leuke dag. Moet alleen wel iemand kiezen.
Er zijn zoveel fictieve karaktes die ik leuk vind. Jon Snow, Gandalf, Obi-Wan Kenobi, Qui-Gon Jinn, Syrio Forel, Sauron, Gollum, Lyanna Mormont etc...etc...