Bokt.nl

jadeken schreef:

jadeken schreef:

Hu ze vluchtte toch samen met Ruben en ik dacht ook samen met Flint ....

Dat heeft tot nu toe nergens in het verhaal gestaan. Maar dat komt nog wel voor in toekomst van het verhaal. Kun je gedachten lezen?

Citaat:

Ik vraag me af waarheen, toen ik langs het water liep waren ze er nog. Maar ik durf het niet nog eens te vragen, bang dat zijn houding zal veranderen. ‘Ik ga zo maar slapen denk ik. Moet er morgen vroeg uit.’ Zijn ogen kijken me even geïnteresseerd aan. ‘Ga met mijn buurjongen en zijn ouders mee op wedstrijd, ze rijden paard.’ Ik zie hem verschrikt op kijken. ‘Paarden..’ Mompelt hij zacht, hij lijkt nog meer te willen zeggen, maar sluit dan zijn mond. ‘Weten zij dat je hier bent?’ ‘Ze weten helemaal niks, als Helena er achter komt dat ze ook maar iets weten dan,’ Verder kom ik niet. ‘Helena? Heet je moeder zo?’ ’Ja’. Voorzichtig trek ik mijn deken uit mijn plastic zak, de zachte stof glijd door mij handen. Terwijl ik de deken om mij heen sla, zie ik iets glinsteren in het water. Wat zou het kunnen zijn? Ik wil opstaan om het te kunnen bekijken, maar het is alweer verdwenen. ‘Slaaplekker.’ Hoor Wubbe zeggen. ‘Jij ook.’ Antwoord ik zacht. Leunend met mijn rug tegen de onderkant van de brug sluit ik mijn ogen. Langzaam voel ik de wereld om me heen weg zakken.

Ik word wakker door een hard geluid, mijn kleren zijn vochtig. Ik open mijn ogen en kijk recht in de ogen van een oude kerel. Hij kijkt me boos aan. ‘Hallo?’ Zeg ik verbaasd. Achter hem zie ik Wubbe staan, langs zijn oog loopt een dun stroompje bloed. Hij ziet er anders uit in het daglicht. Een blauwe plek boven zijn oog trekt mijn aandacht. Hij maakt angstige gebaren dat ik mee moet komen. Ik snap er niks van, wat doet die man hier, hoe komt dat bloed boven Wubbes oog? Hebben ze gevochten? ‘Hallo meisje.’ Klinkt de rare krakende stem van de man. Zijn vieze, half verrotte tanden kijken me met een grimmig lachje aan. Hij grijpt me bij mijn arm, mijn hard klopt steeds sneller. De sterke arm van de man drukt me tegen de grond. Mijn ademhaling versnelt. Ik kan net om de man heen kijken en kijk Wubbe angstig aan. Alsjeblieft doe iets, probeer ik met mijn ogen te zeggen. Hij nikt stoer, maar zijn lichaam maakt een angstige indruk. Van achter loopt hij richting de man. De man stopt zijn hand in een van zijn zakken. Ik haal diep adem, wat zal hij uit zijn zak halen? Ik zie iets glimmen, mijn hart klopt in mijn keel. Het zweet loopt over mijn rug. Mijn ademhaling gaat sneller en sneller. Houdt iets boven mijn hoofd, ik kan niet zien wat het is want ineens zie ik iets flitsen.

De zelfde beelden als een poos geleden verschijnen weer, donkerbruine benen met daarlangs bloed. Een harde schreeuw en gehinnik, veel rook. In der verte hoor ik iemand roepen wat er is, maar ik zie alleen de beelden nog voor me. Het paard trekt zijn been hoog op, hinkend door de rook hoor ik hem briesen. Vlammen laaien op uit een balk die op de grond ligt. Dan zie ik opeens nog vier hoefjes. Net zo snel als ze gekomen zijn zie ik de beelden verdwijnen. Ik zie de enge man mij verbaasd aan kijken. Hij herstelt als hij ziet dat ik hem aankijk. Naast hem staan twee wandelaars ze staan me verbaasd aan te kijken. ‘Gaat het goed?’ Vraagt de linkerwandelaar me. Hij heeft een grote neus en een geruite blouse. Op zijn rug draagt hij een stevig, vol bepakte, rode rugzak. De vrouw naast hem heeft een lief gezicht, ze kijkt me bezorgd aan zoals Nel dat ook vaak doet. Ik knik ‘Het gaat goed hoor, ik ben gewoon flauwgevallen .’ Terwijl ik het zeg bedenk ik me hoe dom dat klinkt, alsof iedereen gewoon flauwvalt. ‘Dat gebeurd wel vaker.’ Voeg ik er snel aan toe. De vrouw trekt één wenkbrauw wantrouwig op. Ze opent haar mond om iets te zeggen, om hem vervolgens weer langzaam te sluiten. ‘Doen ze je iets aan?’ Vraagt de man die naast haar staat. ‘Nee, hoor niks aan de hand.’ Probeer ik zo opgewekt mogelijk te zeggen. De twee wandelaars kijken elkaar kort aan, groeten en lopen weer verder.

‘Wegwezen!’ Snauwt de man tegen Wubbe. Hij lacht met zijn vieze tanden naar me, en de angst bekruipt me opnieuw. Wubbe kijkt hem uitdagend aan, ondanks dat hij bijna een keer zo lang is als de man, is hij duidelijk bang. De man trekt aan mijn shirt. ‘Laat haar los!’ Zegt hij bijna woedend. Ik probeer hem tegen te houden, maar hij is te sterk. Ineens zie ik Wubbes vuisten door de lucht vliegen. Met een knal land zijn linker vuist op het voorhoofd van de man, die zich vervolgens laaiend om. Snel ga ik staan, ik zie Wubbe nog net gebaren dat ik weg moet wezen. Ik wil hem niet achterlaten, maar ik ben zo bang. Zo hard ik kan ren ik weg van de brug. Pas als ik honderden meters verder ben. Durf ik langzamer te gaan lopen. Schichtig kijk ik over mijn schouder, de brug in de verte is niet meer dan een flinke stip. Hijgend van de angst en het rennen blijf ik stil staan. Ik haal diep adem door mijn neus. Rustig Lieke! Spreek ik mezelf toe. In de verte zie ik de man onder de brug vandaan komen, hij lijkt zonder meer af te druipen. Hoe heeft Wubbe dat nou weer voor elkaar gekregen? Ondanks dat ik hem nog zo aardig vind en er niet aan wil denken wat er gebeurd zou zijn als hij er niet was, vind ik het toch bijzonder. Hij weet en doet dingen waar ik niks van af weet. Niet verder over nadenken, commandeer ik mezelf. Ik zou hem graag bedanken, maar durf niet terug te gaan. Of zou er iets met hem gebeurd zijn? Dan herinner ik mijn afspraak met de buren. Hoe laat zou het zijn? Nog een keer kijk ik achterom om misschien een glimp van Wubbe op te vangen. Er is niks te zien, dus besluit ik toch maar door te lopen. Een paar straten verder bekijk ik mezelf in een van de grote winkelruiten. Met mijn vingers haal ik de grootste klitten uit mijn haren, ik doe mijn vochtige jasje uit en trek mijn t-shirt recht. Terwijl ik probeer de kleine stukjes gras van mijn t-shirt te plukken als ik de kerkklokken hoor luiden. Tien uur. Zo snel ik kan haast ik me richting hun huis. Gelukkig is het dichtbij. Ik wil niet te laat komen, nog twee straten door, snel. Daar sta ik dan, voor onze straat. Ineens hoor ik het geluid van een motor achter me, geschrokken spring ik opzij. De van achteren gekomen auto rijd met volle vaart langs me. Gelukkig het is geen bekende, even dacht ik dat het Helena was. Ik probeer rustig in en uit te ademen, hijgend aankomen is ook zo raar. Het grote raam van ons huis in de verte lijkt me aan te staren. Diep in ademen en gewoon door lopen Lieke. Hou op met jezelf bevelen geven,je bent al gek genoeg! Spookt het door mijn hoofd. Zuchtend probeer ik normaal door te lopen, niet te twijfelen. Wat als ze ontsnapt is? Als ze ineens achter me staat of als… Ik slik, bang zijn gaan met niet helpen. Helena wil me dood hebben, nu of later. Enkele stoeptegels zijn doorgezakt, oplettend starend naar de grond probeer ik niet aan mijn angst te denken. Ik ben boos, bang en blij tegelijk. Nooit geweten dat dat kan. Kippenvel verspreid zich over mijn huid terwijl ik de twee huizen nader.

Diep inademen, lang uit. Ik knijp mij handen tot vuisten op de hoop dat het helpt. Even kijk ik naar boven, geen idee waarom. Kleine wolkjes drijven over, enkele zwaluwen vliegen hoog in de lucht. Liggend op de wind maken ze prachtig duikvluchten. Er fietst iemand langs, zijn muziek ik duidelijk door zijn koptelefoon te horen. Ik ben blij dat ik die koptelefoon niet op heb. De huizen komen steeds dichterbij, nog zo’n 20 meter te gaan. Voor de zekerheid steek ik de straat over. Bijna rennend loop ik over het laantje richting het huis. Achter me hoor ik iemand op een raam kloppen, ik draai me om.

kionasuppie schreef:

mooi stuk! heb gevonden of ligt dat aan mij?


‘Slaaplekker.’ Hoor ik Wubbe zeggen.
Hij nikt knikt stoer, maar zijn lichaam maakt een angstige indruk. Van achter loopt hij richting de man. De man stopt zijn hand in een van zijn zakken. Ik haal diep adem, wat zal hij uit zijn zak halen? Ik zie iets glimmen, mijn hart klopt in mijn keel. Het zweet loopt over mijn rug. Mijn ademhaling gaat sneller en sneller. hij Houdt iets boven mijn hoofd, ik kan niet zien wat het is want ineens zie ik iets flitsen.
hart had je ook met een d geschreven.