Bokt.nl

Citaat:

De dames om hem heen keken me afkeurend aan terwijl ik hem wegvoer, maar dat deerde me totaal niet. Meer dan een enkele nacht ontnam ik hen niet; het was niet dat Logan een potentiële echtgenoot was nu hij naar Londen vertrok. Niet dat ik dacht dat hij überhaupt klaar was voor dat soort verantwoordelijkheden, maar dat deed er verder niet toe. De dames moesten gewoon niet zeuren en zich maar op mannen als Brad richten. Want och, wat wilde die lieverd graag. Vanaf een klein afstandje stond hij hulpeloos te staren naar de groep vrouwen, die volledig onbereikbaar voor hem waren. Zijn drankje bungelde als een accessoire tussen zijn vingers, terwijl hij probeerde het verhaal van een collega te volgen; maar steeds werd zijn blik weer gevangen door de dames wiens biologische klokjes bijna harder tikten dan de zijne.
‘Joehoe, aarde aan Anna?’ grapte Logan terwijl hij zijn handen voor mijn ogen wapperde. ‘Sinds wanneer val jij op dat soort mannen?’ merkte hij sarcastisch op, terwijl zijn wenkbrauwen naar Brad wezen. ‘Niet,’ glimlachte ik als antwoord, maar zonder grappige ondertoon om mijn collega niet te beledigen. ‘Ik kijk gewoon naar alles wat er zich onder de radar afspeelt. Zou je ook eens moeten doen, wie weet inspireert het je wel.’ Het klonk wat bitser dan ik bedoeld had, maar Logan liet de opmerking over zich heen glijden en liep weer vrolijk verder. Bij de bar aangekomen, wenkte ik de bartender met een verleidelijke glimlach waardoor we meteen de aandacht hadden. ‘Wat wil je van me drinken?’ vroeg ik met dezelfde glimlach aan Logan, waardoor Mr. Playboy weer even aan ego af moest doen. Hij veranderde weer even in een verlegen jongetje en slikte voordat hij zich kon herstellen. ‘Doe maar een ordinair biertje,’ zei hij, na die luttele seconden van verwarring. ‘Je hoort het,’ zei ik tegen de barman en voegde er mijn eigen bestelling van een Martini aan toe. Toen we allebei een drankje in ontvangst hadden genomen, begon ik zoekend rond te kijken voor een hapje. ‘Heb je een hapjesmannetje gezien?’ vroeg ik dan ook bloedserieus aan Logan, die meteen door mijn woordkeus in de lach schoot. ‘Nee Anna, ik heb geen “hapjesmannetje” gezien. Hoezo, heb je zo’n honger?’ Ik haalde mijn schouders op, en lachte met hem mee. ‘Ik ben altijd in voor de hapjes van George’s vaste cateringbedrijf.’ Hij rolde met zijn ogen, alsof hij zich mateloos aan me irriteerde. ‘Jij ook altijd,’ zuchtte hij dramatisch. Ik haalde mijn schouders op, zogenaamd de hulpeloze situatie omarmend. ‘Tsja. Zo ben ik nu eenmaal.’
Ik veegde net een stofje van Logan’s jasje af toen George ons kwam vergezellen met Lisa. Hij keek me scheef aan. ‘Wat?’ zei ik onschuldig en ook een tikkeltje geërgerd, ‘de jongen had een pluisje op zijn blazer.’ George doopte meteen zijn handen in onschuld: ‘Ik zei niets,’ grinnikte hij dan ook. Ik besloot mijn aandacht naar iets anders te verplaatsen, terwijl Logan en George smakelijk om me lachten en boog me richting Lisa om haar te omhelzen. Ze zag er prachtig uit in een nauwsluitende, donkergrijze “T-shirt dress” waar ze een fonkelende ketting op droeg. Mag ik, vroeg ik met mijn ogen, en ze knikte. Ik pakte het sieraad tussen mijn vingers en bewonderde het met adoratie. Dit stuk moest lopen in de duizenden euro’s, daar was geen twijfel over mogelijk. Roze diamanten blonken in hun zilveren omhulsels, die door een vakman in prachtige vormen waren gesmolten. Even keek ik wantrouwend naar George, die dit ongetwijfeld voor haar had gekocht om zijn schuldgevoel af te kopen, maar richtte me toen weer op Lisa. ‘Wat verschrikkelijk mooi,’ zei ik alleen maar en ze lachte. ‘George heeft wel smaak,’ grapte ze, waar ik aan toevoegde dat hij zonder smaak nooit bij haar terecht was gekomen. Ze kneep me zacht in mijn hand en haar ogen vertelden me dat ze mijn woorden waardeerde. Toch was ook de pijn nog onmisbaar in haar oogopslag en ik kon het niet laten om haar nog even bemoedigend terug te knijpen.
George was inmiddels bezig met Logan uit te lachen vanwege alle aandacht die hij deze avond van de dames had gehad. ‘Is Rose niet wat voor je?’ ging hij plagend door, terwijl hij steeds verschillende dames aanwees die stiekem naar onze jonge adonis zaten te loeren. Mr. Playboy was echter weer boven water te gekomen nu hij sterk stond naast zijn baas, dus hij speelde het spelletje mee en liet gulzige blikken over de vrouwenlichamen glijden. Lisa en ik schudden zuchtend ons hoofd, maar moesten stiekem toch wel een beetje lachen om het gedrag van de mannen. George had voortdurend zijn arm beschermend om zijn vrouw geslagen, terwijl hij op zoek was naar vrouwen voor Logan. Hij was voorzichtig om zelf geen verlangen of lust te laten blijken, en speelde het spel geheel op zijn metgezel. Ik was blij verrast en zag aan Lisa dat ze er op deze manier ook geen moeite mee had. Ze voelde zich veilig in zijn armen en ik hoopte maar dat het deze keer niet alleen schijn was.
‘Maar er is natuurlijk maar één dame hier die echt je ziel beroerd,’ zei George met een dramatische ondertoon, terwijl hij zijn wenkbrauwen richting mij wiebelde. ‘Je moet me beloven dat je ervoor zorgt dat die Engelsen met hun glibberpoten en kakaccent van haar afblijven, hoor. Dat wil ik niet hebben.’ Mijn mond viel open en de woede stroomde door mijn lichaam, al wist ik natuurlijk dat het een grapje was. Logan sprong echter meteen in de houding, en beloofde met een vlakke hand langs zijn haargrens dat hij ‘al het mogelijke zou doen om me van onzedelijke relaties met de Engelsen af te houden.’ Het leek wel een slechte oorlogsfilm. Ik keek Lisa fronsend aan en ze probeerde serieus met haar ogen te rollen, maar ik zag aan haar opkrullende mondhoeken dat ze een lachje bijna niet kon bedwingen. Ik besloot me maar neer te leggen bij het spel wat gespeeld werd, en zette een stap richting Logan. Mijn armen vonden hun weg om zijn lichaam en ik vleide mezelf tegen hem aan. Ik voelde zijn lichaam zich spannen door ons contact en zijn hart sneller kloppen onder mijn handen. Dag, Mr. Playboy. Stiekem genietend van het effect dat ik op hem had, legde ik mijn hoofd tegen het zijne en keek in George’s verbaasde gezicht. ‘Wat moet ik nu met een Engelsman, als ik deze heerlijke man bij me heb?’ Om mijn woorden nog wat kracht bij te zetten, liet ik zijn lichaam los, maar kuste ik zijn wang zacht en net wat langer dan ik normaliter zou doen. Ergens in de ruimte, verscholen tussen de mensenmassa, vormden handen vuisten.
De man beet op zijn lip, en verlangde meer naar een sigaret dan ooit. Maar hij moest blijven en dit aanzien. Dit was zijn klus, en die moest geklaard worden.
George krabde verward zijn achterhoofd en vroeg met zijn blik om uitleg. ‘Een echte vent van Amerikaanse bodem, wat wil ik nog meer?’ ging ik rustig verder, terwijl ik mijn hand op Logan’s schouder liet rusten, die zenuwachtig slikte. Ik liet mijn blik rusten op Lisa, die als vrouw precies wist waar ik mee bezig was en een vrolijke ‘you go girl’ vormde met haar lippen. ‘Zodra we van vaderlandse bodem vetrokken zijn, gaat het avontuur beginnen. Ik ga echt niet wachten tot het toestel in Engeland geland is hoor. Er is geen vrijere plek dan het luchtruim..’ Geheimzinnig sloeg ik mijn ogen neer en glimlachte alsof ik het al helemaal voor me zag, en kneep de arme jongen nog even flink in zijn wang. Door de drank die rijkelijk vloeide, waren mensen inmiddels gaan dansen en ik wist dat dit de laatste stap was die ik moest zetten.
Ik pakte Logan’s hand, wuifde het stel gedag en trok mijn protegee richting dansvloer. George staarde ons nog steeds verbijsterd na, terwijl Lisa smakelijk om haar man en de hele situatie lachte. Ik was niet echt een danser, maar aangezien het de laatste avond is die ik voorlopig op dit kantoor zou doorbrengen, was ik wel bereid om me op te dansvloer te wagen. Zeker in deze situatie. Logan staarde me nog steeds met gemengde gevoelens aan. Ik zag zijn enthousiasme, omdat ik hem zoveel aandacht gaf, maar hij wist ook best dat ik een spelletje met hem speelde, wat hem weer enigszins ongemakkelijk maakte. Ik vouwde mijn handen langs zijn nek en wachtte geduldig tot hij besloot om zijn handen dan maar langs mijn middel te plaatsen. We bewogen ons langzaam tussen de anderen, terwijl we elkaar eerst enkel aanstaarden. ‘Waarom moet je een arme jongen als ik zo plagen?’ begon Logan met een ondeugende grijns. Ik keek om me heen, glimlachte even omdat ik zag dat zelfs Brad zich op de dansvloer bevond en richtte me weer op mijn partner. Het was gek om zo op kantoor te staan dansen; dat had ik nog nooit meegemaakt tijdens een borrel.

Citaat:

‘Je vraagt erom,’ was mijn simpele antwoord op zijn vraag. ‘Je wilt geplaagd worden, geef het maar toe.’ Ik moest toegeven dat ik een beetje flirterig klonk, maar ik behield de afstand in mijn stem. Het was geen versierpoging, maar gewoon wat onschuldig geplaag. Tenminste, dat was het voor mij. ‘Ik hou er wel van,’ gaf hij toe, ‘al had ik dit nooit verwacht na onze tweede ontmoeting.’ Ik sloeg mijn ogen ten hemel en lachte weer. ‘Toen vond je me niet zo leuk meer, hè?’ Hij schudde meteen zijn hoofd in ontkenning. ‘Wel, maar ik was gewoon verbaasd,’ zei hij snel. ‘Al kwam je later op de avond wel wat meer los,’ voegde hij er nog plagerig aan toe. ‘Ik moet niet meer drinken,’ zuchtte ik dramatisch. Hij maakte een hand los van mijn middel om een pluk haar uit mijn gezicht te halen en ik huiverde licht. Zijn aanraking was zo zacht, dat hij bijna niet in contact kwam met mijn huid. Alsof hij bang was me te beschadigen met direct contact. Het herinnerde me aan iemand.
Logan had het echter niet gemerkt, en babbelde ondertussen vrolijk verder over onze ontmoetingen en al die dingen die we samen al meegemaakt hadden in deze korte tijd. Ik lachte naar hem en knikte steeds braaf op zijn woorden; en ik bedacht me wat een mooi mens ik hier eigenlijk zo dichtbij me had staan. Ondanks mijn irritaties, was Logan bijzonder en dat moest ik niet vergeten. Zeker niet in Londen, want hij zou me waarschijnlijk best nog eens op de zenuwen gaan werken als hij weer eens in Mr. Playboy veranderde. Maar nu stond er een enthousiaste jonge muzikant voor me, van wiens gezelschap ik intens genoot.
‘Logan?’ zei ik zacht toen we al een tijdje stil waren geweest. Hij richtte zijn blik op me als reactie op zijn naam en wachtte geduldig op wat ik te zeggen had. Zijn ogen waren een kleur van chocolademousse en koffie, warm en aangenaam, diep en vol passie.. Even verloor ik mezelf in de mengende kleuren die zijn pupillen omringden. Zijn ogen veranderden echter van uitdrukking en het was alsof er miljoenen vraagtekens op me afgevuurd werden, zo diep was ik verzonken in zijn blik. ‘Anna?’ vroeg hij me op zijn beurt. Ik kneep direct met mijn ogen om weer tot mezelf te komen en herstelde mezelf in een warme glimlach.
‘Ik wilde alleen maar even zeggen dat ik blij ben dat George me uitgekozen heeft om met jou naar Londen te vertrekken. That’s all.’ Zijn witte tanden kwamen tevoorschijn en staken af tegen zijn licht gebruinde huid. ‘Ik ook,’ zei hij vervolgens enkel, en op dat moment begrepen we elkaar volledig. Londen leek, bijna één dag voor vertrek, ineens weer een stuk aantrekkelijker. Want ik ging niet alleen.

De volgende dag werd ik wakker met een melancholisch gevoel. Vandaag was mijn laatste dag in New York. Morgenochtend zou ik vertrekken en Roger zou me naar het vliegveld brengen. Van Khalid en Rachel had ik al afscheid genomen. De meiden zou ik vanavond zien. De middag was van mij. Even vleide ik mezelf nog weg in de zachte dekens, totdat ik besloot dat ik in Londen ook een bed zou hebben om in te liggen en dat ik er maar beter op uit kon trekken. Dus sprong ik vol enthousiasme uit bed, trok een outfit uit mijn al ingepakte koffer en zette een kop koffie voor mezelf. Waar zou ik naartoe gaan?
Al mijmerend nam ik slokjes uit mijn mok, totdat de mijn telefoon begon te trillen. Ik greep meteen naar het toestel, en bekeek het binnengekomen berichtje aandachtig. Het was Ginger. Dat de meiden hadden besloten dat we eerst drankjes gingen doen bij Jimmy, dus of ik me daar om acht uur wilde melden. Ik stuurde terug dat ik er zou zijn. Het was een vreemd idee dat ik waarschijnlijk maanden niet meer bij Jimmy zou komen, of bij welke club of bar dan ook in NYC. Ik schudde het nare gevoel wat me alweer snel bekroop, vlug van me af en zette de koffiemok in de gootsteen. Ik moest eropuit.
Weggedoken in mijn jas trotseerde ik de kou, terwijl ik door mijn straat heenliep. Ik was hier erg gelukkig geweest. Met Jason, maar ook met mezelf. Ik groette een van buren, en verliet de straat. Ik draaide me nog één keer om. Ik keek naar de mooie, oude gebouwen met hun bakstenen muren, lange ramen en grote deuren. Dit was de laatste keer dat ik het bij daglicht zou zien. Morgenochtend moest ik al om acht uur weg, en ik verwachtte niet dat ik die middag voor zessen thuis zou zijn. ‘Dag straat,’ fluisterde ik zacht, en ik toverde een grote glimlach op mijn gezicht voordat ik hard op mijn vingers floot om een taxi aan te houden. Vandaag zou ik proberen om niet treurig te zijn. En ik had geluk; hij stopte meteen.
Er zat nog iemand in de taxi, dus verwachtend dat hij uit zou stappen, wachtte ik geduldig naast de geelgekleurde wagen. Hij liet echter op zich wachten, dus ik tikte op het raam. Het werd opengedraaid. ‘Ga je eruit of blijf je…’ begon ik mijn zin, maar mijn woorden stokten toen ik een bekende grijns zag. ‘Ik blijf, als je het niet erg vind, want ik was net op weg naar onze favoriete lunchzaak. Maar ik dacht dat je misschien zin had om mee te gaan?’ Ik zette mijn handen tegen het dak van de taxi, en tuurde in het grijnzende gezicht van Luciano Trovatelle. ‘Sorry Luciano, maar ik heb pas net ontbeten. Het is zaterdag. Ik ben vrij vandaag,’ beet ik hem toe. Hij glimlachte de beschuldiging weg en hield zijn vinger wijs op. ‘Ik ben ook vrij hoor. Ik hou gewoon van vroeg opstaan. Maar zeg, is het niet je laatste dag in de stad? Waar naartoe ben je op weg?’ De taxichauffeur begon inmiddels geïrriteerd te raken en kuchte opvallend. ‘De meter tikt gewoon door hè?’ voegde hij er nog even aan toe. ‘Prima,’ zei Luciano verveeld en richtte zich weer op mij. ‘Nou? Waar ga je naartoe?’ Ik haalde mijn schouders geïrriteerd op en rolde mijn ogen. ‘Ik ben op weg naar Central Park. Ik wilde nog even een rondje maken. Vind je het erg?’ Hij schudde zijn hoofd in onschuld en glimlachte weer. ‘In tegendeel, in tegendeel! Zou ik u misschien kunnen plezieren met mijn gezelschap tijdens een wandeling en een lunch als vervolg?’ Hij legde bij deze woorden zijn hand op zijn borst en deed een klein buiginkje. Een lachje ontglipte mijn lippen. Die stomme Italiaan ook. ‘Voorruit dan maar,’ zuchtte ik diep en ik deed de deur open om naast hem te schuiven. ‘Central Park,’ riep ik de chauffeur toe. ‘Central Park West,’ voegde Luciano daaraan toe.
Ik plofte naast Luciano, en hij grijnsde alweer. ‘Haal die stomme grijns van je gezicht af,’ zei ik quasi-chagrijnig. ‘Nee,’ grinnikte hij, ‘want ik wil graag dat je ziet hoe blij ik ben dat je met me mee bent gegaan. En je zult zien: we zullen een onvergetelijke dag hebben samen. Onvergetelijk.’ Ik draaide mijn ogen naar het plafond van de auto. ‘Ja, ja,’ zei ik, weinig overtuigd, maar stiekem wel blij met zijn gezelschap. ‘Wacht maar,’ zei Luciano vrolijk, zijn knappe gezicht het meest tot zijn recht doend. Zijn ogen twinkelden vol enthousiasme en ik was benieuwd wat deze middag me zou brengen.

Een aantal uren later bleek dat het vooral een hoop plezier zou zijn. Luciano bleek een enorme familie te hebben, waarvan een groot deel zich op deze zaterdagmiddag in Central Park bevond, om samen te sporten, eten en gewoon van elkaars gezelschap te genieten. Zijn zussen waren schatten, en al snel waren we druk in gesprek over van alles en nog wat. Ik genoot intens van hun gezelschap, terwijl Luciano me vermaakt gadesloeg en ondertussen een biertje dronk met zijn schoonbroers.
‘Luciano is een schat hoor,’ zei zijn zus Maria, ‘maar je moet weten hoe je hem aan moet pakken. Op de werkvloer is het geen lieverdje, dat weten we allemaal. Maar een betere broer hadden we ons niet kunnen wensen.’ Liefkozend kneep ze haar grote broer in zijn wang, waarop hij haar een beetje beschaamd, maar speels, zachtjes wegduwde.
‘Bedankt zusje,’ zei hij dan ook enigszins sarcastisch, al zei zijn blik dat hij er zich niet druk over kon maken. We keken ondertussen naar de neefjes en nichtjes van Luciano, die samen met hun vaders softbal speelden. De ruimte in Central Park was heerlijk voor de kinderen; zeker omdat de huizen in New York meestal weinig speelruimte boden. Laat staan een tuin.
‘Maar,’ begon Alessandra, een andere zus, ‘hoe kennen jullie elkaar eigenlijk?’ Ik zuchtte diep bij het stellen van die vraag en legde hoofdschuddend mijn hand voor mijn ogen. Luciano deed echter nonchalant de knopen van zijn jas open, waardoor ik zag dat hij enkel een grijze trui en een simpele spijkerbroek droeg. Zijn schoenen verborgen echter zijn zakelijke kant; het waren prachtige leren schoenen, in de kleur van cognac.
Luciano lachte alleen maar. ‘Van het werk. Ze heeft een van mijn cliënten gestolen.’ Ik voelde mezelf knalrood worden, want even was iedereen helemaal stil. Tot ze allemaal in lachen uitbarsten. Verbaasd keek ik om me heen, terwijl tenminste twee zussen me op de schouders sloegen. ‘Goed zo meid! Die jongen moet niet te veel zijn zin krijgen hoor!’ Luciano schudde zijn hoofd alsof zijn familie hopeloos was. ‘Hebben jullie dan geen medelijden met een arme verliezer?’ Een tiental hoofden schudde enthousiast. ‘Nee,’ voegde Maria er aan toe, terwijl ze zich naar haar broer boog. ‘Misschien als je wat minder cliënten hebt, hoef je niet zo hard meer te werken en zien we je wat meer. We missen je, sinds je die belangrijke baan hebt!’ Bij de woorden “belangrijke baan” maakte ze lompe bewegingen en sprak ze met een zware stem. Ze lachte en gaf hem een kus op de wang. Luciano ontving deze met liefde en keek zijn zusje even teder aan. ‘Ik heb altijd tijd voor jullie,’ zei hij zacht, met haar gezicht tussen zijn handen ‘Dat weet ik toch,’ fluisterde ze terug, hoewel iedereen het kon horen.
Ik was geraakt door Luciano’s band met zijn familie en de manier waarop ze mij meteen met open armen ontvingen. Toen we ze verlieten om nog een hapje te gaan eten bij Eat, Read & Talk, nam Maria nog even mijn handen in de hare en keek ze me stralend aan. ‘Benvenuto alla famiglia,’ zei ze zacht, en ik wist dat ze het meende, al waren Luciano en ik helemaal gaan stel. ‘Maar zo zit het helemaal niet,’ hakkelde ik beschaamd, ‘we hebben niets met elkaar.’ Ze glimlachte, en sloot haar ogen daar even kort bij. Ze opende ze met een geruststellende blik. ‘Dat heeft Luciano ook niet gezegd hoor, maak je niet druk. Maar het is de manier waarop jullie om elkaar heen bewegen. Je kunt zien dat jullie ook fysiek met elkaar hebben kennisgemaakt.’ Mijn wangen kleurden vuurrood, maar ze knipoogde alleen maar. ‘Maar bovenal zie ik het aan mijn broer. Ik heb Luciano pas één keer eerder zo naar een vrouw zien kijken.’ Ze wreef nog even kort over mijn schouders en liep weg om haar broer gedag te zeggen, mij verbijsterd achterlatend.