Bokt.nl

SofieHavan schreef:

Prachtig stuk weer! loopt precies zoals ik wil dat het loopt zonder voorspelbaar te zijn!

Enkel klein foutje in de laatste paragraaf?! Als Bryan niet aanwezig is, hoe kan George naar hem dan met een schuin oog antwoorden?

En komt er nog opheldering over de kettingkjes?

Citaat:

Abbigail

Verbaasd pak ik het kettinkje op. Voorzichtig kijk ik naar de hanger en onwillekeurig pak ik daarna mijn eigen kettinkje vast. Het is een gouden kettinkje net zoals mij. Even kijk ik naar Casey en kijk naar de ketting om haar hals. Net zoals haar… Mijn gedachten werken op volle toeren als ik de symbolen bekijk. Ik leg het kettinkje van James neer en doe mijn eigen van mij hals. Casey doet hetzelfde. De symbolen liggen bij elkaar. Voordat James het begint uit te leggen begrijp ik de betekenis van de symbolen. Weet ik waar ze voor staan. Maar wat heeft hij ermee te maken? Ik draag een kruisje, wat staat voor geloof. Zijn kettinkje is een klein hartje en betekent liefde. Het symbool van Casey is wat onduidelijk, maar nu besef ik dat het een ankertje voorstelt. Geloof, hoop en liefde. Pas dan kijk ik weer op naar James. Hij zegt niets en wacht zwijgend op onze reactie. Waarom zijn wij op deze manier verbonden?
James kijkt mij aan en hij geeft antwoordt, zonder dat ik mijn vraag heb uitgesproken.
“Het kettinkje heb ik gekregen van mijn ouders. Net zoals jullie die hebben gehad…” Hij wacht en kijkt ons aan. Kijkt of wij de betekenis van zijn woorden doorzien en hoe wij dit verwerken.
Casey is het eerste die wat zegt, “Broer? Ben jij onze broer? Ik bedoel… Heb ik een broer?” haar stem slaat bijna over. De hysterische toon in haar stem, voel ik in mijn onderbuik. Hoe is dit mogelijk!
Intussen knikt hij ten antwoordt, “Mijn… Ik bedoel onze ouders wilden ons op deze manier,” even zoekt hij naar de juiste woorden, “binden, denk ik. Hun werk bracht gevaren mee en zouden wij elkaar altijd weer kunnen vinden. En natuurlijk is de hulp van George daarin ook handig geweest…” voegt hij met een glimlachje eraan toe.
“Dus je denkt dat je zomaar ons leven in kan stormen en zeggen dat je onze broer bent!” zeg ik ineens uit het niets. Het komt aanvallend over al is het niet bedoelt. Maar dit is zoveel in een keer…
“Eerlijk gezegd stormde jij mijn leven in en verder… Ik weet geen betere manier om dit te zeggen. Misschien is er een subtiele vrouwenwijze voor, maar dat is niet zo voor mij weggelegd,” voegt hij er nog gladjes aan toe.
Ik val stil en blijkbaar is Casey hetzelfde overkomen. We staren hem allebei met grote ogen aan. Bekijken hem van top tot teen. Uiteindelijk draait hij een rondje en schiet Casey in de lach.
Verbaasd kijk ik haar aan. “We hebben in ieder geval alle drie dezelfde humor,” zegt ze schouderophalend.

Casey

Het is laat op de avond als Casey en ik samen op de bank zitten. Iedereen is verdwenen, naar weet ik veel waar… Blijkbaar hadden ze door dat wij een momentje nodig hadden. Ik weet niet precies hoelang we hier al zitten, maar we hebben allebei nog geen woord gezegd. Beide zijn we verzonken in onze eigen gedachten. Al zullen die gedachten waarschijnlijk niet veel van elkaar verschillen.
Na een lange tijd is Abbigail het eerste die wat zegt. “Wat nu?” ze kijkt mij aan en ik schud mijn hoofd.
“Ik heb geen idee. Ik bedoel, wat wordt er van ons verwacht. Dat we hem ineens omarmen en hem zo dicht bij ons laten. Ik bedoel, wij weten wat we aan elkaar hebben. We hebben een band… Een zussenband. Dat is allemaal nog zo nieuw. Ik weet niet of ik er al aan toe ben om weer zo’n band met iemand op te kunnen bouwen. Ik weet niet eens waar ik zou moeten beginnen.” Zoals ik het zeg klinkt het allemaal vaag in mijn oren. Het klinkt eigenlijk net al mijn gedachten. Warrig en alles behalve geordend.
Even lijkt Abbigail haar woorden te overdenken, dan kijkt ze mij strak aan. “Casey, ik denk niet dat het makkelijk is. Sterken, ik weet dat het niet makkelijk is, maar we kunnen hier niet onze rug naartoe keren. We hebben familie, echt familie en of dit nou een broer, nicht, oom of een ander zusje is maakt geen verschil. We moeten het leren accepteren. Ik denk dat James wel snapt dat wij niet meteen vol vertrouwen zullen zijn en die band waar jij het over hebt… Dat heeft tijd nodig, het moet groeien… Maar daarvoor moeten wij hem een kans geven. Bovendien hebben onze ouders ons niet voor niets deze kettinkjes gegeven. Het is iets dat ons bindt, iets dat ons samenbrengt. Geloof, hoop en liefde…”
Ik kijk Abbigail een lange tijd aan, maar ik weet dat ze gelijk heeft. Mijn hart heeft allang besloten wat mijn hoofd niet wil toegeven. Mijn hoofd wil dat alles blijft zoals het nu is. Meteen schieten mijn gedachten naar Justin en onwillekeurig krijg ik het even warm. Ik wil niet dat een broer, James of wie dan ook daar verandering in brengt. Maar aan de andere kant, waarom kan hij niet gewoon een toevoeging zijn. Gewoon een extra punt van vreugde en geluk. Ik glimlach naar Abbigail. “Samen,” zeg ik en pak haar hand vast.
“Altijd,” zegt zij en geeft er een zacht kneepje in.

Natuurlijk weten we niet wat onze toekomst brengt. We weten niet wat er verandert nu er een broer is. Een grote broer nog wel. Maar we weten dat onze wegen zich niet scheiden. Nee de toekomst mag onbekend wezen, maar een ding weten wij zeker. Samen zullen wij de toekomst ingaan en er altijd voor elkaar zijn.


THE END