Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-09-25 21:02

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 03-09-25 21:02

Nou Nina, dus zorgen dat je als eerste schiet! :)F

**Geplaatst**: 03-09-25 21:09

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 03-09-25 21:09

Ik dacht dat het kwartje begon te vallen maar nee dus.

**Geplaatst**: 03-09-25 21:45

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 03-09-25 21:45

wat een nare nare nare man is Tom brrrrrrrrr Ik zit gewoon te wachten tot Nina een glas wijn over zijn hoofd gooit, haar neus de lucht in steekt en weg loopt... Arghhhh eikel...

**Geplaatst**: 03-09-25 22:31

Geplaatst: 03-09-25 22:31

Vreselijk, die vent -O-

Dat ze nog mee is gegaan naar die hotelkamer

Ik hoop echt dat ze hem flink de waarheid gaat vertellen

**Geplaatst**: 04-09-25 08:09

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 04-09-25 08:09

Nina nina nina, ik had zo gehoopt dat je gewoon was weglopen. Hem gewoon daar in de lobby had laten staan.

**Geplaatst**: 04-09-25 08:10

Geplaatst: 04-09-25 08:10

Soms zou ik je, ehhh Nina, zo graag een schop onder der .... Willen geven

Hop, en nu rennen.... Dit is geen relatie, dit is een rare vorm van sm....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-25 20:59

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-25 20:59

De plottwist waar niemand (op Bokt) op zat te wachten :')

.
(Was COVID-times, probeer het al zo min mogelijk te noemen. Maar verklaring waarom Nina er niet al was.)

42.
22 september 2021
Of: Hoe een asbak bijna mijn relatie kostte, maar nu.nl me opeens een toekomst gaf.

Ik zit met Els bij Café Luxembourg—één van die plekken waar je €18 betaalt voor een bordje bladgroen omdat ze het aanprijzen als ‘seizoensgroenten’—en probeer niet te grijnzen als ik aan Parijs denk. Aan het feit dat Toms crew hem gisteren heeft zien tongzoenen in de Schengen-hal met een vrouw die geen stewardess uniform droeg.
Oh wacht, dat was ik.

Els heeft dit etentje georganiseerd voor mijn aanstaande verjaardag. 38. ACHTENDERTIG. Het soort leeftijd waarbij mensen vragen of je al ‘gesetteld’ bent en ik antwoord met: ‘Definieer gesetteld?’
Want mijn relatie heeft meer plot twists dan een thriller van Nicci French, maar dan zonder de literaire kwaliteit.
Mei: uitmaakscriptie van drie pagina’s.
September: laten we de liefde bedrijven met uitzicht op de Eiffeltoren.

‘Je ziet er... anders uit,’ zegt Els terwijl ze me taxerend opneemt. ‘Meer... ik weet niet hoe ik dit moet zeggen...’
Oh god. Ze gaat zeggen dat ik er verliefd uitzie. Of erger: hoopvol.
Mijn telefoon trilt. Tom. Natuurlijk.
‘Waar ben je?’
Ik stuur hem een foto van Els en mij met onze wijnglazen. Kijk mij! Sociaal leven! Vriendinnen! Bewijs dat ik niet de hele dag aan mijn telefoon hang wachtend op zijn berichten!
(Plot twist: dat doe ik wel.)

Binnen 0,3 seconden: ‘Rookt Els?’
Ik staar naar de foto. Sh¡t. Er staat een asbak op tafel—vintage kristal, waarschijnlijk een reliek uit de tijd dat roken nog glamoreus was en niemand wist dat je er later uitziet als de waarschuwingen op sigarettenpakjes.
‘Nee,’ typ ik.
Hij stuurt een screenshot van onze foto, met een rode cirkel om de asbak. ‘Van wie is die asbak dan?’
Pauze. Even. Is deze man nu asbakken aan het analyseren?
Ik wil typen: ‘Van Picasso. Die rookt hier elke donderdag.’
Maar ik verzin iets over een ober die vergat op te ruimen. (Wacht. Dat is de waarheid.)

Els praat ondertussen over een zaak—iets met contractrecht en een gemeente die denkt dat ze boven de wet staan. Ik knik op de juiste momenten, maar check ondertussen of er nog meer verdachte objecten in beeld zijn.
Dit is mijn leven nu. Forensische foto-analyse voor een man die 7.500 kilometer verderop zit te surveilleren.
Dan kijkt Roberto—Els' man, Prems beste vriend—op van zijn côte de boeuf (€44).
‘Je ziet er goed uit,’ zegt hij vriendelijk. ‘Nu je wat voller bent.’
O ja. Super. Bedankt. Mijn dag kan niet meer stuk.
Ik draag mijn roze Hervé Léger-jurk die meer kostte dan een maand huur. Gekocht met de hoop dat iemand zou zeggen: ‘Je straalt’ of ‘Je figuur komt er mooi in uit’ of desnoods ‘Leuke kleur.’
Hij zegt: V O L L E R.

En ik lach. Want wat moet je anders? Huilen in je €23-burrata?
Mijn lichaam is blijkbaar een publiek discussiepunt. Tom met zijn ‘kipfilets.’ Mijn collega met ‘zo gezond!’
En nu Roberto met zijn Welgemeende Compliment.
‘Dank je, Roberto,’ zeg ik zoetsappig. ‘Jij ziet er ook... aanwezig uit.’
Els proest in haar wijn.
Roberto kijkt verward. Hij vertelt dit straks aan Prem, dat weet ik zeker. ‘Je ex wordt dik,’ zal hij zeggen tussen het bier en de Champions League door.
LEUK!
En de Ursula-kliniek maar eindeloos doorvragen waar mijn eetstoornis vandaan kwam. Goh, geen idee.

Terwijl Els dessert bestelt, check ik mijn telefoon.
Ik scroll langs ‘Huizenprijzen stijgen verder’ (skip). En dan. Daar: ‘VS heffen inreisverbod op voor geselecteerde landen.’
Nederland staat op de lijst.
NEDERLAND STAAT OP DE LIJST.
Ik staar naar mijn scherm. Lees het opnieuw. Dan nog eens. Dan screenshot ik het.
Dit. Verandert. Alles.
Niet meer die awkward layover-ontmoetingen waar ik vijf uur in Franse hotel lobby's zit te wachten. Niet meer die crew bus-drama's waar ik me moet verkleden omdat mijn broek te strak is volgens ongeschreven airline-etiquette.

Ik kan naar hem toe. Naar Miami. Naar zijn leven.
Ik zie het al: Toms huis. Zijn antibacteriële keuken. Zijn vrienden. Zijn routine. Ik, in zijn wereld, niet als weekend-cameo maar als... wat? Leading lady? Love interest?
Main character energy???
‘Nina,’ zegt Els. ‘Je kijkt of je de lotto hebt gewonnen.’
‘Beter,’ mompel ik, nog steeds gefixeerd op mijn scherm. ‘Ik moet Tom bellen,’ kondig ik aan.
‘We hebben nog geen dessert—’
Ik ren praktisch naar buiten, telefoon al in hand.
Dit is het moment waarop alles gaat veranderen.
Dit is ons moment.
Dit is—
Famous last words, volume XLVII.

To be continued...

**Geplaatst**: 04-09-25 21:50

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 04-09-25 21:50

Oei

**Geplaatst**: 04-09-25 22:15

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 04-09-25 22:15

Ik vrees dat zijn reactie hierop pijn gaat doen. Alsof het nooit de bedoeling was dat ze in zijn leven zou komen..

**Geplaatst**: 05-09-25 05:14

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 05-09-25 05:14

Ik denk niet dat hij daar op zit te wachten inderdaad.

**Geplaatst**: 05-09-25 06:40

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 05-09-25 06:40

Heerlijke cliffhanger.

**Geplaatst**: 05-09-25 06:41

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 05-09-25 06:41

Jajaja leuk. Spannend. Ik denk ook niet dat ze in miami welkom is

**Geplaatst**: 05-09-25 10:37

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 05-09-25 10:37

Oehhh cliffhanger en dan komt naar buiten dat je gewoon zijn bij-vrouw was en hij gewoon een chick thuis heeft zitten. Zoiets....

**Geplaatst**: 05-09-25 10:46

Geplaatst: 05-09-25 10:46

Oeps Nina, dat wordt van een koude kermis thuiskomen...

**Geplaatst**: 05-09-25 23:07

Geplaatst: 05-09-25 23:07

Nu ben ik echt benieuwd naar het vervolg.....wat Tom gaat zeggen. Ik kan het bijna raden. Je weet het wel spannend te maken!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-09-25 20:44

Geplaatst door de TopicStarter : 06-09-25 20:44

ZO LEUK jullie reacties!
HEEL tof!

Deze komt uit mijn tenen

.

43.
24 september 2021
Verjaardagen, Tiffany Jewelry en het NH-busje naar Nergens.

Er zijn dagen waarop je wakker wordt en denkt: vandaag wordt anders. Vandaag wordt een dag waarop ik niet hoef te onderhandelen over mijn bestaansrecht.
Vandaag is mijn verjaardag.
Vandaag vieren we het leven.
Vandaag is het begin van de rest.
Vandaag krijg ik Tom op z’n best.

De Realiteit: ik kreeg Tom op z’n meest narrige editie.

Het begon al om 07:14 met een monoloog. Drie kwartier over zijn werkdruk– blijkbaar kan Delta Air Lines niet opereren zonder zijn constante aanwezigheid op kruishoogte.
Over zijn broer die juridische stappen overweegt, iets met vastgoed in George Town en een trust fund waar de hele familie ruzie over heeft. En de pandemie die hem blijkbaar persoonlijk heeft verhinderd om naar de Kaaimaneilanden te vliegen om het allemaal op te lossen.

Ik luister.
Of nou ja, ik doe alsof. Want ik weet: dit is weer niet het juiste moment om te vragen wanneer ik eindelijk naar Miami kan komen.
Dit is het moment om te knikken, te hummen, en te hopen dat hij niet weer begint over zijn werkschema.

Uiteraard begon hij weer over zijn werkschema.

Hij had namelijk tot 01:55 gewerkt, ruzie gehad met zijn broer over juridische dreigingen, en een preventieve monoloog gehouden over ‘hoe ik hem onder geen beding moet ondervragen over zijn schema omdat hij ‘niets te verbergen heeft.’
Ik had helemaal niks gevraagd. Maar blijkbaar was dit het moment voor preventieve zelfverdediging. Dat is zoals beginnen met ‘ik ben geen racist, maar...’ Je weet dat er ellende aankomt.

Maar goed, na vier dagen zeuren dat het eigenlijk écht niet kon: Tom had een vlucht geregeld naar Amsterdam.
Speciaal voor mijn verjaardag.

Het NH Noord-hotel. Kamer 412, altijd kamer 412. Ik zie het gelijk als we zijn hotelkamer binnenkomen: het iconische turquoise doosje. Dat Tiffany-blauw dat we allemaal kennen.
Mijn hart gaat tekeer.
Misschien, misschien, snapt hij het toch?
Tom grijnst als hij ziet dat ik het heb opgemerkt.
Vreemd.
Eerst overhandigt hij een fles champagne. ‘Van de beste kwaliteit’, zegt hij, waardoor ik me meteen afvraag of hij hem ook gewoon achter uit zijn eigen keukenkast heeft gevist. Zou wel karmisch zijn; ik had voor zijn verjaardag ook een fles uit mijn voorraad getrokken.
Hij schenkt het in de tandenborstelglazen.

Dan het pièce de résistance.
Hij zit niet op zijn knieën.
Maar toch.
Mijn vingers trillen een beetje als ik het doosje open. Het zijn oorbellen. Grote parels. ‘De beste kwaliteit,’ zegt hij. Hij wijst naar mijn Primark-parels van €3,50 die ik al twee jaar draag en waar ik eigenlijk best van hou. ‘Dus die lelijke nepdingen kunnen uit.’
Dan geeft hij me het bonnetje. €650. ‘Voor de garantie,’ mompelt hij.
Dit is bizar. Ik verdien €2.700 per maand.
Terwijl ik de Tiffany's indoe — en ja, ze zijn prachtig, verdomme, ze zijn écht te gek — denk ik nog: als ik deze kwijtraak, kan ik gewoon mijn Primarks terug indoen en hij merkt het toch niet.

Ik mocht kiezen waar we gingen eten. Wat klinkt als autonomie, maar voelde als een psychologisch experiment.
Kies ik iets te duur: hij moppert over geld.
Kies iets te goedkoop: hij moppert over kwaliteit.
Ik ging voor het veilige midden (denk ik): Skatecafé in Amsterdam Noord. Ik dacht: paarden, bier, geen Michelin-rekening — win-win.
Tom knikte slechts en mompelde iets in de trant van: ‘Als jij dat wilt.’

In het Skatecafé krijgen we aan een picknicktafel toegewezen met twee andere stellen. Ik zie Toms gezicht bevriezen.
Ik weet meteen: dit concept was een verkeerde keuze.
Het ene stel naast ons is duidelijk op een eerste date. Zij lacht te hard, hij praat teveel. Het andere stel zit al twintig minuten zwijgend naar hun biefstuk te staren.
Wij passen hier perfect tussen.

‘Alles heeft gluten,’ mompelt hij terwijl hij de menukaart vastpakt met een tissue.
Ik probeer mijn inschattingsfout goed te maken door eindeloos te praten. Over het weer (bewolkt maar droog). Over mijn werk (saai maar stabiel). Over alles behalve het feit dat hij NIETS BESTELT OP MIJN VERJAARDAG IN HET RESTAURANT DAT IK HEB UITGEKOZEN.

Dan — waarschijnlijk uit schuldgevoel, waarschijnlijk om me te laten stoppen met praten — pakt hij mijn gezicht vast om me te kussen.
En— plop —één van die nieuwe parels valt uit mijn oor, zo in het grind. Het grind dat God persoonlijk heeft ontworpen om alle dingen kleiner dan een knikker permanent te verzwelgen, blijkbaar.

Tom duikt onder de tafel.
Hij woelt door het grind en roept af en toe dingen als ‘NIET BEWEGEN!’ tegen de compleet vreemden aan onze picknicktafel.
Vijftien minuten. Vijftien fꞿcking minuten kruipt deze man — deze A330 FO, deze god van de luchten én de sportschool — door het grind. Zijn spijkerbroek (True Religion, €280, hij heeft het me drie keer verteld) is vies.
Hij transformeert in... iets anders. Iets primitiefs. Iets wanhopigs.
Een kind aan een andere tafel vraagt: ‘Mama, wat doet die meneer?’
‘Niet kijken, Jayden,’ zegt de moeder, maar ze kijkt zelf ook.

‘NIEMAND BEWEEGT!’ herhaalt Tom. ‘ER LIGT HIER VOOR ZESHONDERDVIJFTIG EURO AAN TIFFANY!’

Maar hij vindt de oorbel. Natuurlijk vindt hij de oorbel. Het achterkantje — óók Tiffany, en witgoud, blijkbaar — is nog spoorloos.

En dan begin ik te huilen. Niet om die rotoorbel. Maar omdat ik hier zit met een man die meer om €650 geeft dan om mijn gevoelens. Omdat ik op mijn verjaardag zit te kijken hoe mijn vriend met smetvrees door het grind kruipt voor een voorwerp.
Omdat ik me opeens heel, heel klein voel.
Hij schrikt van mijn reactie. Dan kijkt hij me liefdevol aan en zegt: ‘Don’t we all cry on our birthday?’

Er gebeurt iets vreemds. Hij verandert. Wordt zachter. Ik heb hem zelden zo gezien. Hij aait over mijn arm met zijn vieze grindhanden. ‘Ik haal een nieuw vleugeltje,’ zegt hij. ‘Het eerste wat ik doe als ik terug ben in Florida. Direct naar Tiffany in Aventura Mall.’

Misschien komt het door de rode Bio-wijn. Misschien door het feit dat ik bijna veertig ben en nog steeds niet weet wat ik met mijn leven aan moet. Misschien omdat hij even, heel even, menselijk lijkt met zijn vieze handen en zijn bezwete voorhoofd.
Maar dan floept het uit mijn mond: ‘Vind je me eigenlijk wel leuk?’
Stilte.
‘Waarom zou je anders zo schreeuwen?' Mijn stem breekt nu. ‘Me constant onzeker maken? Me een bitch noemen?’
Het zat eraan te komen. Het zit er altijd aan te komen als je het niet uitspreekt.
‘Niet dat je het verdient,’ begint hij zakelijk, ‘maar frustratie laat ons soms dingen zeggen die pijn doen.’
‘Het voelt alsof ik constant getest word,’ ga ik door. ‘Alsof ik een eeuwig examen doe voor jouw goedkeuring. En ik zak elke keer, gewoon door mezelf te zijn.’
Ik slik.
Hij wordt al zenuwachtig als ik het woord ‘toekomst’ zeg, laat staan als ik het daadwerkelijk over kinderen heb. Maar toch.
‘Heb je enig idee of je een toekomst met mij ziet?’ vraag ik. Het is De Ultieme Vraag. De vraag waar onze hele wat-dit-ook-is om draait.
Hij haalt zijn schouders op. ‘Ik weet het niet,’ zegt hij vlak.
Pauze.
‘Maar ik wil in ieder geval geen kinderen met je.’

Duizenden dingen flitsen door mijn hoofd. Want ik weet niet eens zeker of ik zelf kinderen wil. Ik kan amper voor mezelf zorgen. Maar dat is niet het punt. Het punt is dat hij het zo zegt. Zo definitief. Alsof hij mijn toekomst al heeft uitgetekend en ik er niet in voorkom.
Waarom koopt hij dan €650-oorbellen? Waarom vliegt hij naar Amsterdam? Waarom doet hij alsof dit iets is terwijl het niets is? Waarom, waarom, waarom?

Het is alsof iemand de stekker uit mijn operating system trekt.

Ik sta op. Geen woorden. Geen drama. Gewoon: opstaan, omkeren, weglopen.

Mijn voeten bewegen. Links, rechts, links, rechts. En precies op dat moment stopte het NH-busje voor me.
Alsof het universum zegt: ‘Het is genoeg geweest. Tijd om een andere richting te kiezen.’

To be continued...

Fiction-meter: mwa

**Geplaatst**: 06-09-25 21:06

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 06-09-25 21:06

Och jeetje. Als de fiction meter Mwa is dan heb ik wel serieus met je te doen. Ik zal me nu beperken tot Nina: ik ben blij dat ze een beetje tot zinnen lijkt te komen. Wat een banketstaaf is het zeg. Die appjes hierboven ook. Hoe weinig zelfrespect en zelfliefde moet je hebben om zo tegen je te laten praten?

**Geplaatst**: 06-09-25 21:23

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 06-09-25 21:23

Helemaal lijp die Tom.

Wel weer lekker geschreven hoor!

**Geplaatst**: 06-09-25 21:33

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 06-09-25 21:33

Tom is nog gekker dan ik eerst dacht

. Hoe houdt iemand het langer dan een kwartier met zo'n type vol.

**Geplaatst**: 07-09-25 13:27

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 07-09-25 13:27

Tom is gestoord en het draait echt alleen maar om hem. Maar goed geschreven hoor. wel ben ik benieuwd of je de oorbellen nog hebt?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-09-25 20:10

Geplaatst door de TopicStarter : 07-09-25 20:10

Wat een leuke reacties!
Dat was denk een van mijn moeilijkste hoofdstukken. Tot nu toe.

Mer1980 schreef:
Tom is gestoord en het draait echt alleen maar om hem. Maar goed geschreven hoor. wel ben ik benieuwd of je de oorbellen nog hebt?

Hahhahaha dat zou natuurlijk een spoiler zijn

!
Maar die heb ik redelijk snel uitgedaan. (Heb wel écht nieuwe vleugeltjes gehad.)

Maar toch nog even een hoofdstuk, en denk dat veel mensen boos worden

Maar hey, het is nu eenmaal chaos.
En echt, Nina leert, maar het gaat niet zo snel.
En ach, het is zondag, het hoeft niet allemaal zwaar.
Ik vond dit wel echt één van de leukste hoofdstukken om te schrijven.

44.
24 september 2021 (vervolg)

Ik stap in het NH-busje in een toestand die je alleen kunt beschrijven als ‘lichtelijk aangeschoten maar vooral euforisch van het weglopen van Tom na een theatrale BYE’.
De deur schuift dicht en langzaam rijden we weg van de setting van mijn verjaardagsdrama, een anticlimax in het midden van Amsterdam Noord.

De buschauffeur scant mijn outfit van top tot teen als ik voorin plaatsneem: zwarte leren legging, zwart leren jasje (vegetarische compensatie, ik eet geen vlees) en een zwart truitje. Speciaal uitgekozen omdat Tom had gezegd dat zwart me ‘slanker’ maakte.
‘Wat doe jij hier?’ vraagt hij, zijn stem een mix van bezorgdheid en (vooral) pure nieuwsgierigheid. Het is de toon van iemand die al genoeg heeft gezien om niet meer te schrikken, maar nog steeds gefascineerd is door menselijk drama: buschauffeur-DNA.

Ik leg het in vijftien woorden uit: Delta Air Lines piloot, Tiffany, exit, verjaardag. Ik probeer het luchtig te houden, maar mijn stem breekt een beetje op ‘verjaardag’. Want wat voor feest eindigt met de verjaardagsgirl die in een shuttlebus zit in plaats van in de armen van haar vriend?

Zijn glimlach verschuift van vermaakt naar begripvol. Henk kent zijn pappenheimers; de voornaamste bezoekers van het aftandse NH Noord zijn crew.
Mijn nieuwe bondgenoot is kaal, waarschijnlijk ergens in de zeventig, en draagt een ronde bril met dikke zwarte acetaatrand die zo retro is dat ik hem nu ook wil.
Hij grijnst. ‘Altijd Delta. KLM-piloten zijn meer het type dat bloemen meeneemt.’
Ik lach.
Voor het eerst deze avond echt.
Als kiespijn.
Maar toch.

Omdat ik nog steeds een beetje aangeschoten ben (twee glazen wijn op een lege maag, want Tom at niet dus ik durfde ook niet echt) en omdat het mijn verjaardag is en ik net ben gedumpt (of heb ik gedumpt? de grenzen zijn vaag), zeg ik: ‘Mooi busje. Vooral dat paarse porno-licht.’
Waarom zei ik dat? Geen idee. De combinatie van biowijn en emotie maakt blijkbaar dat je dingen zegt die je normaal voor je houdt. Zoals: ‘Je busje ziet eruit als een seksclub op wielen.’
Henks mondhoek krult omhoog. ‘Sfeervol lavendel, noemen we dat.’
‘Dit is geen lavendel’, zeg ik. ‘Dit is wat je krijgt als Prince een busje zou inrichten.’
(Het is de spanning die langzaam zakt, hou ik me voor.)

We rijden.
Drie minuten naar het hotel, had hij gezegd. Drie minuten waarin ik probeer te bedenken wat ik nu moet doen. Ik pak mijn telefoon.
Wacht. Welke telefoon?
Hij zit niet in mijn tas, niet in mijn jas en ik zit er óók niet op (ervaring).
‘Stop!’ roep ik, harder dan bedoeld.
Henk remt. Niet abrupt, maar beheerst, als iemand die gewend is aan dramatische passagiers.

Bij het hotel aangekomen zakken we allebei op onze knieën in dat busje. Het mobiele bordeel wordt nu een crime scene investigation. Tussen de stoelen, onder de banken, in alle hoeken en gaten. Henk vindt het hilarisch, deze buschauffeur van zeventig die op handen en voeten door zijn eigen voertuig kruipt.
Heb ik al verteld dat alcohol mijn emoties versterkt? Soms word ik verdrietig, maar meestal word ik uitermate nonchalant. Nihilistisch bijna. Alsof het universum één grote grap is en ik eindelijk de clou snap.
Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik zonder telefoon ben weggelopen.
Niet altijd effectief.
‘Weet je wat,’ zeg ik, terwijl ik overeind kom met stof op mijn knieën, ‘het boeit me niks. Echt niet. Ik kijk thuis wel.’
Waar ik precies naar ga kijken, dat weet ik nog niet. Maar ook dat boeit me niks.
Henk vraagt mijn nummer ‘zodat hij me kan bellen als hij hem vindt.’
Right.
‘Dank je,’ zeg ik. ‘Voor alles. Het ritje. Het zoeken. Het niet oordelen over mijn hele... situatie.’
Hij haalt zijn schouders op. ‘Iedereen heeft wel eens een slechte verjaardag.’
Ik stap uit.

Terwijl ik naar huis rijd, zonder muziek, zonder navigatie, puur op instinct en de herinnering aan waar Warmond ongeveer ligt, heb ik even een moment. Zo'n Herman in de zon op een terras-momentje, waarbij alles ineens perspectief krijgt. Ik visualiseer een leven zonder telefoon. Geen WhatsApp-drama's. Geen gemiste oproepen van Tom op onmogelijke tijden. Geen Instagram om me minderwaardig te laten voelen. Het is bijna... vredig.
Ideaal, denk ik. Thoreau zou trots zijn. Niemand die me controleert, niemand die verwacht dat ik binnen drie seconden reageer, niemand die—
Fꞿck.
Ik nader Warmond en het besef slaat in als een mokerslag: ik kan niet zonder navigatie. Ik kan niet zonder Spotify. En belangrijker: ik kan niet zonder mijn moeders berichten.
Ik draai om.
Terug naar Ground Zero.
De hele A4 weer af. Langs Schiphol. Langs Hoofddorp, waar niemand vrijwillig naartoe gaat. Terug naar Noord, waar mijn telefoon waarschijnlijk misschien in het Restaurant Des Onheils ligt, naast mijn Tiffany-vleugeltje.

Op de parkeerplaats van het NH zie ik hem meteen. Tom. Buiten. Op een bankje.
Hij zit daar in zijn witte Ralph Lauren-polo (nu een beetje grijs van het grind) en staart naar zijn telefoon. Hij kijkt niet boos als hij mij ziet. Niet verbaasd. Gewoon... Tom in zijn natuurlijke staat: mild geïrriteerd door het bestaan van andere mensen.
Ik ben opgelucht: als hij mijn telefoon gevonden heeft, zijn we allebei volwassen genoeg om dit ‘even af te handelen’.
‘Heb je spijt?’ vraagt hij.
Spijt. Waarvan? Van weglopen? Van terugkomen? Van deze hele fꞿcking relatie?
‘Ik ben mijn telefoon kwijt,’ zeg ik, het gesprek professioneel houdend. ‘Ik ben teruggekomen om hem te zoeken.’

En dan zie ik Henk. Hij staat bij zijn busje, waarschijnlijk tussen ritten door. Zijn gezicht licht op als hij me ziet. Hij stapt uit, armen gespreid voor wat alleen maar een knuffel kan zijn.
Oh god.
Deze man denkt dat ik voor hem terug ben gekomen.
Ik doe snel een stap achteruit. Onaardig? Ja. Noodzakelijk? Ook ja.
Tom kijkt van mij naar Henk naar mij. Zijn blik zegt: ‘Waarom heeft mijn vriendin (ex-vriendin?) plotseling een pact gesloten met de buschauffeur?’

‘Kom, we gaan mijn telefoon zoeken,’ zeg ik opgewekt, alsof dit een leuk avontuurtje is en niet de meest awkward situatie sinds... nou ja, sinds een uur geleden toen hij zei dat hij geen kinderen met me wilde.
Tom zucht. Die specifieke zucht die zegt: ‘Waarom gebeurt dit altijd met mij?’ Maar hij staat op. Want Tom houdt van problemen oplossen.
En eerlijk is eerlijk, ik kan wel een bondgenoot gebruiken in deze omstandigheden.

We lopen terug naar het restaurant. Het is tamelijk gênant. De serveerster kijkt op met een blik van herkenning gemengd met medelijden. Ze heeft onze hele voorstelling gezien. De man die niet wilde eten. De man die op de grond lag. De vrouw die boos wegliep. En nu zijn we terug, als een slechte sequel waar niemand om heeft gevraagd.

Tom heeft ondertussen zijn eigen telefoon gepakt, probeert me te bellen. We staan daar, twee volwassen mensen die aandachtig naar stilte luisteren. Want natuurlijk staat mijn telefoon op stil.
‘Misschien in het grind?’ oppert Tom.
We kijken allebei naar de plek waar hij eerder die avond zijn archeologische opgraving uitvoerde: de strijd om de €325-parel.
‘Of in de prullenbak,’ zegt hij ineens. Zijn ogen lichten op. ‘Je had toch wine-to-go? Misschien heb je je telefoon weggegooid met het bekertje.’
Wine-to-go.
Niks zegt Tiffany-verjaardag zoals wijn in een wegwerpbeker.
Het beeld van een prullenbak bellen is zo absurd dat ik niet meer kan stoppen met lachen.

Natuurlijk vinden we niks. De telefoon is niet in het restaurant. Niet in het grind. Niet in de prullenbak (waar Tom zelfs met een stok in heeft staan porren).
‘Ik ga naar huis,’ zeg ik uiteindelijk. Het is laat. Ik ben moe. En ik wil gewoon in bed liggen en doen alsof deze dag nooit is gebeurd.
Tom knikt. ‘Succes,’ zegt hij.
Waarmee precies wil ik vragen, maar ik hou mijn mond.

In de auto krijg ik een briljante ingeving. Find My iPhone! Natuurlijk! Waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht?
Thuis aangekomen klap ik mijn HP-laptop open. Het ding is zo oud dat hij nog op Windows 95 draait, maar hij doet het. Na twee verkeerde wachtwoorden (die staan in mijn telefoon, natuurlijk) ben ik eindelijk ingelogd op iCloud. En daar verschijnt het stipje.
Het hotel.
Mijn telefoon ligt in het hotel.

En dan zie ik de berichten. Henk heeft me gevonden. Overal. Facebook: ‘Hey Nina, Henk hier van het busje.’ Instagram: ‘Henk nogmaals, heb je je telefoon gevonden?’ En — dit is óf geniaal óf doodeng — via het contactformulier van mijn website: ‘Wat wil je dat ik doe als iemand je foon vindt? Wil je hem ophalen bij het hotel? Of bij mij thuis zodat we nog even kunnen kletsen?’
Ik wist niet eens dat dat formulier het nog deed.

Ik rij terug. Voor de derde keer deze avond.
De nachtportier kijkt niet eens meer op als ik binnenkom. Hij heeft me nu drie keer gezien in al mijn emotionele staten.
‘Mijn telefoon,’ zeg ik. ‘Hij ligt blijkbaar in kamer 412.’
Ik kan Tom niet bellen en de receptie mag Tom ook niet bellen vanwege de heilige regels van de crew rest (bij interesse: vraag details aan Tom).
Hij tikt wat in op zijn computer. Uiteindelijk besluiten we samen naar zijn kamer te gaan. Ik presenteer het als een soort expeditie, de portier ziet er de lol wel van in.

We sluipen door de gang en kloppen zachtjes op de deur van 412. Hij vliegt meteen open.
En daar staat hij.
En weer maakt mijn hart een sprong, ondanks alles.
‘Ik heb hem gevonden!’ zegt hij triomfantelijk.

En voor ik iets kan zeggen, trekt hij me de kamer in.

To be continued...

Afbeelding

Ignoring red flags since 2021
Afbeelding

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 07-09-25 20:11, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 07-09-25 22:02

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 07-09-25 22:02

Zelfs de buschauffeur heeft het sneller door dan Nina over Tom

Lekker stuk weer. Nu kan ik vredig slapen.

**Geplaatst**: 08-09-25 07:37

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 08-09-25 07:37

Oke ik verander ezel nu toch maar naar eikel.

**Geplaatst**: 08-09-25 07:45

Geplaatst: 08-09-25 07:45

Jemig hij heeft gewoon die telefoon expres achter gehouden zodat Nina terug kwam wauw, wat een grafkerel.

Maar wel heel leuk geschreven

heel beeldend ook. Alsof we erbij waren

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-09-25 17:24

Geplaatst door de TopicStarter : 08-09-25 17:24

Gnome schreef:
Zelfs de buschauffeur heeft het sneller door dan Nina over Tom

Lekker stuk weer. Nu kan ik vredig slapen.

Liefde maakt blijkbaar niet alleen blind, maar ook doof en verlamt al je andere organen.
Blijkbaar.

kiki1976 schreef:
Oke ik verander ezel nu toch maar naar eikel.

HAHHAHHAAHAH maar dan i.p.v. I-A het woordje NEE NEE

Mer1980 schreef:
Jemig hij heeft gewoon die telefoon expres achter gehouden zodat Nina terug kwam wauw, wat een grafkerel.

Maar wel heel leuk geschreven heel beeldend ook. Alsof we erbij waren

Volgens Henk wel!
Volgens Nina...

.

Maar goed, sorry, ben ik weer!
Dit hoofdstuk is misschien niet heel leuk, maar wel super belangrijk want we gaan grenzen stellen. Of, in ieder geval opzoeken.

Het hoofdstuk hierna is echt één van mijn favorieten, maar eerst even een huishoudelijke les in effectieve communicatie (van zijn kant, dan).

45.
25 oktober 2021
Of: ‘Wipe your ass first’ en andere liefdevolle communicatie om middernacht

Het is 22:19. Ik lig wakker in dat specifieke stadium van slapeloosheid waar je brein besluit dat dit het perfecte moment is om elke levensbeslissing van de afgelopen 38 jaar te heroverwegen.

Het is nu een maand sinds mijn verjaardag.
Een maand sinds Tom zei dat hij geen kinderen met me wilde.
Een maand waarin we doen alsof dat gesprek nooit heeft plaatsgevonden.

Oktober loopt ten einde. Hij had beloofd — nee, gesuggereerd, want Tom belooft nooit iets concreets — dat ik naar Miami zou komen. Het inreisverbod was opgeheven. Alles was mogelijk. Behalve een concreet plan, blijkbaar.

Dus ik doe het. Ik stuur het bericht.
‘Hé, iets houdt me wakker. Je hebt het al een jaar over dat ik je kom bezoeken, maar ik hoor niks. Waar staan we?’
Ik weet: dit gaat hij niet leuk vinden.
En toch — ik delete het bericht niet. Want dat heb ik geleerd: als je een bericht delete nadat de blauwe vinkjes verschijnen, wordt hij nóg bozer. Dan ben je niet alleen veeleisend, maar ook manipulatief.
Ik, ja.

Zijn antwoord komt letterlijk 0,3 seconden later. Ik denk dat hij Caps Lock als standaard in gesteld heeft:
‘IK STEL VOOR DAT JE ME GEEN DRUK OPLEGT TERWIJL IK PROBEER TE SLAPEN OVER WANNEER JE KOMT!!! WANNEER WERD HET EIGENLIJK AANGEKONDIGD DAT MENSEN NAAR DE VS MOCHTEN KOMEN??’

Ik heb nog geen tijd om adem te halen of te checken of ik per ongeluk CNN heb geopend in plaats van WhatsApp, want hij gaat door:
‘JE HEBT MET EIGEN OGEN GEZIEN HOE MOEILIJK HET VOOR MIJ IS OM TE SLAPEN HIER IN EUROPA. IK HAD GEEN TIJDLIJN EN IK HEB JE ER GEEN GEGEVEN!! DE VS GAAT NERGENS HEEN!’
De VS gaat nergens heen. Wat een geruststelling.

In mijn hoofd zie ik hem in zijn hotelkamer — waarschijnlijk weer kamer 412 maar dan in InterContinental Dublin IHG — gebogen over zijn telefoon alsof hij de intercom van een vliegtuig bemant.:
‘Ladies and gentlemen, this is your captain speaking. We have hit some unexpected turbulence in the form of a girlfriend requesting clarity. Please return to your emotional upright positions. The USA will still be here when you land. And yes, I repeat, I have barely had time to wipe my ass.’

Hij pauzeert niet, dus ik neem aan dat hij ondertussen in één adem door WhatsAppt, scheert en zijn koffer inpakt:
‘MIJN WERK IS NIET ZOALS MENSEN MET EEN 9-5 BAAN, DIE ALTIJD THUIS ZIJN EN KUNNEN ZEGGEN ‘HÉ, KOM VOLGENDE WEEK LANGS!’

Ik kijk op de klok: 00:53. Ik zou kunnen escaleren. Kunnen wijzen op het feit dat hij degene was die in het begin al zei dat ik moest komen. Dat normale mensen inderdaad plannen kunnen maken, zelfs piloten.
Dat een jaar wachten niet bepaald ‘druk zetten’ is.

In plaats daarvan stuur ik iets in de categorie ‘zen girlfriend trying to be funny’: ‘Sorry dat ik de indruk gaf dat ik druk op je zet. Wipe your ass first.’

Wipe your ass first. Want hij had gezegd — geschreeuwd, eigenlijk — dat hij nog geen tijd had gehad om zijn reet af te vegen. Dit is waar we zijn beland. Dit is het niveau van onze communicatie.

Maar Tom kent geen humor als hij in CAPS LOCK-modus staat: ‘IK LIG NIET WAKKER VAN DINGEN WAAR IK GEEN INVLOED OP HEB!! HET IS NU DERTIG DAGEN GELEDEN DAT JE WEG LIEP TIJDENS HET ETEN!! EN NU LEG JE ME EEN TIJDLIJN OP MIDDEN IN DE NACHT!! REALLY!! IK MOET SLAPEN! M’N ALARM GAAT OVER MINDER DAN TWEE UUR!’

Dit is ons. Dit is wat we zijn geworden. Twee mensen die schreeuwen naar hun telefoons in het donker, mijlen van elkaar verwijderd, het maakt niet uit.
Ik typ een antwoord.
Delete het.
Typ een ander.
Delete het ook.
Er is geen juist antwoord op een man die je vraag om duidelijkheid ziet als een aanval op zijn bestaan.

Dan, om 06:20, alsof de afgelopen nacht niet heeft plaatsgevonden, stuurt hij: ‘Have a good day.’

Ik stuur niks terug. Wat moet ik antwoorden? ‘Sure, captain. Clear skies. En hopelijk genoeg tijd voor persoonlijke hygiëne?’
In plaats daarvan doe ik wat ik altijd doe. Ik negeer het. Ik draai me om. Ik probeer nog even te slapen.

En ik probeer niet te denken aan het feit dat dit ons patroon is geworden. Hij schreeuwt, ik sus, hij verdwijnt, komt terug met een casual groet, en we doen alsof er niks is gebeurd.

Morgen zal hij waarschijnlijk bellen. Of een foto sturen vanuit de cockpit. Of vragen wat ik aan het doen ben. En ik zal antwoorden. Omdat dat is wat ik doe.

Ik blijf antwoorden.
Maar toch. Ik vraag me af: waar staan we, ZONDER CAPSLOCK?
En het antwoord is waarschijnlijk: nergens.
We staan nergens.
We hangen ergens tussen Nederland en Florida, tussen liefde en frustratie, tussen samen en alleen, in een permanente holding pattern, wachtend op toestemming om te landen in een toekomst die nooit komt.

De VS gaat inderdaad nergens heen.
Ik ga nergens heen.
Maar wij ook niet.

To be continued...

Zin in die van morgen

!