[VER]Gebroken
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- IMJ
-
- Berichten: 14685
- Geregistreerd: 29-07-05
- Woonplaats: Ergens in het midden!
Re: [VER]Gebroken
Geplaatst: 25-11-20 13:49
Ben benieuwd naar het vervolg!
- Sicayes
-
- Berichten: 3543
- Geregistreerd: 08-07-13
- Woonplaats: Naaldwijk
Geplaatst: 25-11-20 14:03
Citaat:“Wow. Als je zoveel inspirerende quotes nodig hebt om iets te onderbouwen, moet je het nooit doen”
Hier moest ik ook wel om lachen en kan ik me ook wel in vinden
het doet me altijd een beetje denken aan die 'facebook-stellen' die om de haverklap van die liedjes en quotes op hun fb plaatsen over hoe geweldig het is en een week later zie je ineens dat de relatie voorbij is 
Ik snap dat het vanuit Shiv niet eerlijk is, want het is oordelend. Maar het verwoord het gevoel wat ik als lezer heb bij Nina en Prem.
- topsylover
-
- Berichten: 5684
- Geregistreerd: 13-03-05
- Woonplaats: Rotterdam
Re: [VER]Gebroken
Geplaatst: 25-11-20 16:17
Die quote van die vriend slaat wel lekker de spijker op zijn kop
- poes
-
- Berichten: 25729
- Geregistreerd: 23-01-04
- Woonplaats: Gent
Re: [VER]Gebroken
Geplaatst: 25-11-20 20:52
leuk! - astridastrid
-
- Berichten: 5792
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 26-11-20 14:46
Ik heb in ieder geval mijn best gedaan.
Klein sprongetje in de tijd van een week,
hopelijk niet te langdradig.
Nu even gewerkt aan de ontwikkeling van Prem EN Nina.
Tegeltjeswijsheden is denk ook coping mechanism ofzo haha,
of juist een soort van evenwicht/ hefboom voor Prem, die nagatief (of is het realistisch?) is.
20.
Zondag 10 november 2019
“Je zal het niet geloven” appte Prem me op 16 juni, “maar ik heb een kamer geboekt met whirlpool in een hotel in Almelo voor een zondag... Volgende week of week daarop”. Ik had enthousiast gereageerd, maar op de een of andere manier was het er niet van gekomen. Het was via Vakantieveilingen, dus het was niet erg; de waardebon bleef toch geldig. En dus planden we het uiteindelijk voor 11 november.
Na de oratie had ik helemaal niet verwacht dat we ooit nog zouden gaan, maar inmiddels is het 11 november en staat mijn koffer ingepakt naast mijn bureau.
Ik staar naar het vel papier wat ik in mijn hand heb en lees nogmaals de tekst die ik zojuist geschreven heb, ook al ken ik hem bijna uit mijn hoofd.
Ik ben Nina. Ik praat niet per se graag, of veel over mezelf. Dat is slechts herhalen wat je al weet. Ik luister liever, want dan hoor en leer je nieuwe dingen.
Ik ben niet bijzonder, heb geen speciale talenten. Sowieso vind ik niet snel iemand meer bijzonder dan een ander. Iedereen heeft een mooi verhaal. Iedereen maakt supertoffe dingen mee. En het is een gift als mensen je daar deelgenoot van maken.
Ik denk dat iedereen er op zijn of haar manier probeert iets moois van te maken. Je hebt zelf ontzettend veel in de hand. Ik probeer altijd mezelf te zijn (dus schijt aan mensen die zeggen “dat heb je niet handig aangepakt”).
Met sommige mensen heb je minder “lijntjes” dan met een ander. Dat maakt niet uit, ik heb geleerd dat je altijd respectvol moet blijven tegen mensen. Ongeacht of je ze aardig vindt of niet. Je kunt er altijd weer van leren. Je hebt zelf in de hand wie je toelaat tot je leven, en ook in hoeverre. Dat iets (relatie/ interactie) met iemand niet werkt, heeft niets met de een of ander te maken, maar met de chemie. Dat hoeft dus niet te betekenen dat een ander een lamsoor is die het leven niet waard is.
Ondanks dat ik wel happy-go-lucky ben, let ik wel op wat ik zeg. Is it true, is it kind, is it neccessary. Alles wat je zegt of doet lokt een reactie uit. Behandel een ander zoals je zelf ook behandeld zou willen worden. En doe niet wat gij zelf niet wilt dat u geschiedt.
Je staat niet allemaal op hetzelfde punt in het leven. Je hebt allemaal iets wat je een ander kunt leren, of iets wat je zelf nog moet leren. Ik probeer me te omringen met mensen die me blij maken, zonder er iets voor (terug) te verwachten. Dan hoef je ook niet “spontaan” of “minutieus” (wat een poedersuiker, om te schrijven en te praktiseren) te “doen”, want dat gaat…….. juist, spontaan.
Negatieve energie laat ik zo min mogelijk toe. Dat is verspilde energie. Iedereen maakt wel eens een fout. “Kijk, die zit niet op te letten in het verkeer grrrr”, dat doet je zelf ook wel eens dus het is niet aan mij om te oordelen over een ander. Het is juist superleuk dat iedereen compleet anders is! En als iemand commentaar heeft, moeten ze het zelf vooral lekker anders doen!
“Wat een bullshit” mompel ik, terwijl ik het papier verfrommel tot een prop “Wie houdt wie nu voor de gek”.
Een boek, nee, dat gaat er nooit komen denk ik, terwijl ik de prop in mijn oranje retro prullenbak gooi.
En zeker vandaag niet, want ik moet opschieten; Prem heeft zich de hele dag weten ‘vrij te spelen’ zoals hij zelf zegt, dus we zouden op tijd vertrekken zodat we gelijk om 14h in kunnen checken.
“Een stoplicht springt op rood, een ander op groen, in Almelo is altijd wat te doen” grapt Prem, Herman Finkers citerend, als we koers zetten richting het Theaterhotel. Ik heb van te voren gekeken wat er allemaal te doen is in Almelo en dat viel inderdaad vies tegen. Maar ik vermoed dat we toch het hotel niet uitkomen; we gaan lekker ontspannen, zwemmen en lol maken. Althans, dat is het plan.
“Wat is je grootste droom?” vraag ik Prem als we na een Starbucks-stop langs de snelweg weer in zijn luxe BMW zitten. Onze bestelling (een grande cappuccino met sojamelk en een grande chai tea latte non-fat, extra hot en extra wet) had geklonken als een modern rap-liedje.
Bubblegum zit op mijn schoot en trilt enorm; het is niet de standaard Chihuahua-shake – hij lijkt echt geen fan te zijn van autorijden. Ik aai over zijn kleine, donkerbruine hoofd, maar het lijkt niet erg te helpen.
“Een nummer één hit scoren” antwoordt hij direct, resoluut, verwijzend naar zijn ‘hobby’ als singer/ songwriter. Hij is ervan overtuigd dat de doorbraak net onder het oppervlak ligt, klaar om door te breken. “En de jouwe?” vraagt hij nieuwsgierig, zijn blik nog altijd strak op de weg gericht.
Ik ga rechtop zitten. “Dat je elke avond denkt, voordat je gaat slapen: ‘zo, dat was leuk/ dat heb ik mooi geflikt’ en dan met een glimlach in slaap valt. Het leven is zo over, vandaag komt niet meer terug. Het mooiste zou zijn als je omringd bent met mensen die niets verwachten, maar die precies dezelfde dromen hebben. Die je ook blij willen maken omdat ze daar zelf ook blij van worden – dat probeer ik zelf ook altijd". antwoord ik.
“Oh oh oh, daar is Miss. Blz bla bla weer... Voelen wij ons verwaarloosd? Gepasseerd? Genegeerd?”.
“Luister je wel eens wat ik zeg? Dan zou je misschien eens weten wat er bij mij speelt, ideetje?” zeg ik lachend, terwijl ik hem speels een por geef.
“Zeg het dan! Wees open - ik wil het weten” spoort hij aan.
“Dan zeg je weer dat ik zeur, mezelf in de slachtofferrol plaats, en dat ik alleen aan mezelf denk. Nee, bedankt” antwoord ik sarcastisch.
”Ik zou het leuk vinden om iets meer te weten over wat er in je omgaat” moedigt Prem aan. “Over happy-go-lucky, champagne en wijn weet ik nu wel”. Ondertussen schalt The 59th Street Bridge Song van Simon & Garfunkel door de speaker. ‘Feelin’ groovy’ – het past wel bij onze ‘vibe’ vandaag.
“Je kunt zelf wel happy-go-lucky zijn, maar als je met iemand gaat die alles minutieus wilt plannen, blijft daar weinig van over” antwoord ik, wat een dikke verwijzing is naar het feit dat hij eerder stelde dat we mijn eventuele zwangerschap nauwkeurig moeten plannen. “Je moet gewoon met het leven flirten. Elke dag iets moois ervan maken. Je leeft maar één keer en dat is dan ook wel genoeg”.
“Bondiger” spoort Prem me aan.
“Oké. Ik heb wel één grote droom. En dat is: eten zonder dik te worden” grap ik.
“Oh mijn god” zucht Prem. “Gaat het weer over eten? Je hebt een lekker lijf. Maak je daar geen zorgen over”. Prem kijkt me aan en geeft me een dikke knipoog.
“Oh ja, serieus" - ik schaap mijn keel - "mijn grootste wens is een zorgenvrij leven. Geen zorgen over gezondheid, geld, liefde. Voor mezelf en voor iedereen om wie ik geef”.
Prem glimlacht en knikt tevreden.
Het is een stralende dag en Almelo ligt verder dan gedacht – zeker als je 80 rijdt op een snelweg waar 120km/u toegestaan is. Maar daar kan ik nadat ik me zojuist als positiviteitsgoeroe heb voorgedaan natuurlijk niets meer van zeggen.
Blijkbaar zijn we niet de enigen die deze zondag naar het Oosten van het land zijn afgereisd om een nachtje bij van der Valk door te brengen: drommen mensen verdringen zich voor de enorme receptiebalie, waar het personeel haar best doet om aardig te blijven.
“Het zwembad bevindt zich in het souterrain – nee, het ontbijt is niet inbegrepen” klinkt het door elkaar heen. Ik struikel bijna over de rolkoffers als we een stukje naar voren mogen schuifelen.
“Ongelofelijk dat we het niet konden vinden” zeg ik, maar Prem kijk niet op van zijn telefoon. Zo’n Theaterhotel, je zou toch moeten zeggen dat het opvalt, maar toch konden we het zelfs met routebegeleiding maar moeilijk vinden.
Maar we zijn er. En inmiddels zijn we gelukkig ook aan de beurt.
"We gaan wel zo wat eten, toch?" fluister ik tegen Prem, als onze receptionist even is weggelopen, die hierop joviaal glimlacht.
En zo zitten we even later in de grote lobby van het hotel, tegenover de receptie, waar het inmiddels niet meer zo druk is. Blijkbaar kwam iedereen op hetzelfde moment, om zoveel mogelijk uit de kamer te halen.
“Hoe is het eigenlijk met Wouter?” vraagt Prem, terwijl hij de menukaart dichtklapt, “is hij nog verliefd?”. Wat een stom moment om daarover te beginnen, denk ik. Hij lijkt er wel door geobsedeerd.
“Oh, gaat wel goed, geloof ik” antwoord ik nonchalant.
De waarheid is dat Wouter ons vorige gesprek niet afdoende vond en me vorige week uit zichzelf weer Appte:
“Ik ben wel een beetje lost. Zoals je weet wil ik geen huisje, boompje, beestje en wil je ook niet tegenhouden om wat op te bouwen met anderen. Ik wil geen seks, ben hier zelf te onzeker over. Maar ik dacht wel dat we iets speciaals hadden. Dat wat anderen er van vinden er niet toe doet.
Jij zet me nu voor mijn gevoel terug naar “just a friend”. En ik wil wel meer dan dat.
Ik zie maar 1 oplossing... Samen in relatie therapie...”.
“Ik kan niet meer met je zoenen, dat begrijp je toch wel?” had ik verbaasd geantwoord, omdat ik voel dat hij daar op zinspeelt. Hij had namelijk geïrriteerd gereageerd toen ik de laatste keer mijn hoofd afdraaide.
Hij weet toch dat ik inmiddels met Prem ga? En ben ik dan echt zo onduidelijk in mijn signalen? Onwillekeurig moet ik aan Mike denken.
“Ik ga er van uit dat er dingen tussen ons spontaan gebeuren... Als dat niet zo is moet je het zeggen”.
“Ik weet niet, Wouter” antwoord ik.
“Duidelijk, niet meer zoenen... Vind het wel jammer maar een duidelijke keuze” had hij geantwoord.
“Je bent trouwens helemaal niet “just a friend”, maar zoals je weet, een van mijn beste vrienden! Dus voor mij verandert er helemaal niets, hoor!” antwoordde ik, in de hoop onze vriendschap te redden, hoewel ik niet het gevoel heb met iemand te praten die 59 is.
“Dank” had Wouter geantwoord, en daarmee was het gesprek beëindigd.
Ik neem een slok van mijn Latte Macchiato. Prem en ik zitten naast elkaar op – of eerder in - een grote, vierkante, zwart lederen bank met een hoge rugleuning - het voelt heel geborgen. Bubbles ligt op mijn schoot. Het hele hotel is al in kerstsferen en ik moet bekennen: het ziet er vreselijk luxe uit; er is niets bezuinigd op de prachtige inrichting en aankleding.
“Wouter is een leuke man voor je” antwoordt Prem even later.
“Waar slaat dat nu op?” reageer ik boos. “Ik zit hier met jou en ik wil niks met Wouter!”.
Prem lacht. “Ik zit je maar te plagen. Weet je al wat je wilt bestellen?”. Ik twijfel erover, en dan bedoel ik niet over wat ik bestellen wil.
“Weten jullie het al?” vraagt de ober - een oudere, kleine man met donker haar - die inmiddels naast ons staat, waarop Prem en ik instemmend knikken.
“Ik heb honger” zeg ik hem met een glimlach, het is inmiddels tenslotte al 14h30.
“Let maar niet op haar” grapt Prem, “zij heeft altijd honger”.
De lunch is geweldig en nadat we onze rolkoffertjes (oranje (ik) en wit, van het ziekenhuis (hij)) naar os verblijf voor de nacht hebben gerold en ik het hoekje voor Bubbles ingericht heb, ploffen we op bed. De kamer is bijna even groot als mijn studio-appartement, hoewel ik geen Whirlpool kan vinden. Ik had dat vast verkeerd begrepen. Prem begint me gelijk te zoenen, waar op ik hem van me afduw.
“Hold your horses, baby" zeg ik glimlachend. "Eerst even wat muziek en iets te drinken”.
Prem zucht “zo voorspelbaar” en draait zich van me af om een fles rode wijn uit zijn koffer te toveren.
“Hoe gaat het nu eigenlijk echt met je?” vraagt Prem terwijl hij me een glas aanreikt - hij lijkt inmiddels wel door te hebben dat hij nog even moet wachten en dat als hij blijft aandringen, hij het helemaal wel kan vergeten - en naast me op bed komt zitten.
“Ik weet niet” antwoord ik. Weer die twijfel. “Ik had graag gezien dat je wilt dat ik onderdeel van jouw leven ben. Dat gevoel echter helaas totaal niet”.
“Nien, je weet toch dat ik aan mijn kinderen denk. Het heeft tijd nodig…”
Ik onderbreek hem – dit riedeltje kan ik inmiddels wel dromen.
“Mensen zeggen dat ik aan het lijntje gehouden word. Tijd zal het leren. Als het niet dezelfde tijd is die me in de tussentijd gek maakt. Of die ik juist niet heb”. Het kost me vreselijk veel moeite om niet weer over de zwangerschap te beginnen.
Maar ik wil ZO graag kinderen en ik denk dat het hebben van kinderen ook de band tussen ons sterker maakt. Dat hij, als hij straks ziet hoe liefdevol ik naar ons kind kijk, vanzelf nog meer van mij gaat houden.
“Ik hou van je en ik wil niet dat jij gek wordt. Red jij dit allemaal wel?” vraagt Prem betrokken.
“In de winter herdenk je de zomer. Als ik aan de zomer terugdenk, zie ik jou daar niet? Alleen mezelf, mijn eigen verdriet en allerhande andere mensen die probeerden mijn hoofd boven water te houden. Want jij was weg, druk met je eigen leven...............”.
Waarom houdt hij me op afstand, vraag ik me af. Hij lijkt niet in onze relatie te willen ‘investeren’, is hij bang voor verlies? Want verlies doet pijn. Kon ik hem maar anders doen geloven.
“Wat een turbulente paar maanden, zeg....” verzucht Prem verloren terwijl hij een arm om me heen slaat.
“Ja, en dan dat hele gedoe met de oratie. Voor mijn gevoel stond ik er toen ook alleen voor”.
“Schat, ik had die escalatie niet verwacht. ‘Nini zal dit haar eigen, koele manier regelen’, dacht ik. Dit was voor me ook een schok”.
Er is letterlijk een last van mijn schouders gevallen door mijn hart te luchten, dus besluit ik het hierbij te laten. Ik buig me naar Prem en geef hem een kus, die hij gretig beantwoordt. ‘LA woman’ van the Doors schalt door mijn kleine Bluetoothspeaker'tje terwijl we achterover op het veel te grote bed ploffen en ik lijk de enige die opmerkt dat het liedje continue onderbroken wordt door Prem’s telefoon die onophoudelijk over lijkt te gaan.
“Moet je hem niet oppakken?” vraag ik, Prem van me wegduwend. Hij zucht en rolt op zijn linkerzij om de telefoon van het nachtkastje te pakken.
“Baukje” zucht hij, waarna hij de telefoon – nog steeds alarmerend – terug legt en zich weer naar me toerolt.
“Pak nu maar op!” zeg ik, als de telefoon na twee liedjes nog altijd overgaat. “Straks is er iets ergs”.
Op mijn aandringen pakt Prem de telefoon op en beent hij de hotelkamer uit, waarna ik hem nog net het gesprek hoor beantwoorden.
"Hè?!?!" hoor ik hem nog net verbaasd uitbrengen, waarna de deur met een klap dichtvalt.
wordt vervolgd
- Summerdreams
-
- Berichten: 1275
- Geregistreerd: 17-05-18
- topsylover
-
- Berichten: 5684
- Geregistreerd: 13-03-05
- Woonplaats: Rotterdam
Geplaatst: 26-11-20 15:28
astridastrid schreef:Er is letterlijk een last van mijn schouders gevallen door mijn hart te luchten, dus besluit ik het hierbij te laten.
Dit snap ik dus echt niet aan Nina. Hoe heeft ze haar hart gelucht? Ze hebben letterlijk 4 zinnen tegen elkaar gezegd en nergens zijn wedervragen over gesteld. Ze zit nog steeds met al die opgekropte gevoelens omdat ze nergens over prááát.
- astridastrid
-
- Berichten: 5792
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 26-11-20 17:56
topsylover schreef:Dit snap ik dus echt niet aan Nina. Hoe heeft ze haar hart gelucht? Ze hebben letterlijk 4 zinnen tegen elkaar gezegd en nergens zijn wedervragen over gesteld. Ze zit nog steeds met al die opgekropte gevoelens omdat ze nergens over prááát.
Ik snap je punt. Ik ga daar meer op letten. Het vorige stuk had ik eerst door laten lezen door iemand (weet niet of ik je mag noemen maar :
) en die had ook een paar van dit soort dingen eruit gepikt. Ga nog meer kijken of dit soort dingen kloppen. Haha PoelieWoelie beetje jammer weer hoor, dit
! Ach, jullie hadden vast minder drama . - PoelieWoelie
-
- Berichten: 4717
- Geregistreerd: 08-12-04
Geplaatst: 26-11-20 18:27
astridastrid schreef:topsylover schreef:Dit snap ik dus echt niet aan Nina. Hoe heeft ze haar hart gelucht? Ze hebben letterlijk 4 zinnen tegen elkaar gezegd en nergens zijn wedervragen over gesteld. Ze zit nog steeds met al die opgekropte gevoelens omdat ze nergens over prááát.
Ik snap je punt. Ik ga daar meer op letten. Het vorige stuk had ik eerst door laten lezen door iemand (weet niet of ik je mag noemen maar :
Haha PoelieWoelie beetje jammer weer hoor, dit
Nee hoor, daar hoef je niet méér op te letten! Voor haar gevoel hebben ze er misschien meer over gepraat dan anders, dus ze neemt genoegen met het feit dat ze het er in ieder geval over hebben gehad. Ik herken dat wel.
Haha, ik had een vent de misschien nog wel minder geschikt was dan Prem
- Momo94
- Berichten: 1519
- Geregistreerd: 05-07-18
- Woonplaats: Oss
Geplaatst: 26-11-20 18:33
Nee, Nina... niet doen.. dat gaat fout.. een kind nemen met deze persoon hierom.. niet doen.. niet doen..
- pmarena
-
- Berichten: 51433
- Geregistreerd: 09-02-02
Re: [VER]Gebroken
Geplaatst: 26-11-20 18:47
En bij zo'n Prem type lijkt de kans me dan bovendien groot dat als hij je liefdevol naar het kind ziet kijken, dat meer jaloezie bij hem opwekt dan iets anders
- PoelieWoelie
-
- Berichten: 4717
- Geregistreerd: 08-12-04
Geplaatst: 26-11-20 18:48
pmarena schreef:Dat is sowieso met geen enkele persoon een goed idee, een kind "nemen" om een relatie te verbeteren....dat is niet iets dat veel kans van slagen heeft
En bij zo'n Prem type lijkt de kans me dan bovendien groot dat als hij je liefdevol naar het kind ziet kijken, dat meer jaloezie bij hem opwekt dan iets anders
- astridastrid
-
- Berichten: 5792
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 27-11-20 14:40
PoelieWoelie schreef:Nee hoor, daar hoef je niet méér op te letten! Voor haar gevoel hebben ze er misschien meer over gepraat dan anders, dus ze neemt genoegen met het feit dat ze het er in ieder geval over hebben gehad. Ik herken dat wel.
Ja, lastige. Ik denk dat ik de reactie wel kan begrijpen. Misschien had ik een paar weken ook anders "gereageerd", maar toen zeiden natuurlijk veel mensen (ook terecht) van "waarom blijft ze toch bij hem als ze zich alleen maar aan hem ergert". Misschien ben ik nu weer teveel doorgeslagen naar de Roze bril. Iets ertussenin is denk ik beter haha. Maar soms lees ik er gewoon overheen en pas als iemand (IMJ was bijvoorbeeld even een hulplijn) me dan op dat soort dingen wijst, denk ik: oh ja
.PoelieWoelie schreef:Haha, ik had een vent de misschien nog wel minder geschikt was dan Prem
Hahahahahahaa nu wil ik het weten
. Jij had tenminste wel die whirlpool.20.
Zondag 10 november 2019
Geen enkel moment komt het in mijn hoofd op dat Baukje’s telefoontje ook maar íéts met mij van doen heeft. Ontspannen til ik Bubbles op en zet hem naast me op het grote bed, waar hij wegzakt in het zachte, witte dekbed.
Als het wel heel lang duurt voordat Prem terug is - ik vermoed dat hij inmiddels al zo’n 15 minuten geleden de kamer verliet – merk ik dat de frequentie van mijn hartslag snel toeneemt. Het zal toch niet…? Niet weer?
Ik ben mezelf langzaam gek aan het maken als Prem opeens de kamer binnenstormt.
“M heeft je auto zien staan voor mijn huis” begint hij ernstig.
Huh, denk ik nog, wat is daar nu weer mis mee? Okay, hij is misschien een beetje vies (paardenharen, hondenharen, snoeppapiertjes, modderlaarzen), maar verder? Als dit alles is?
“Ze heeft er een foto van gemaakt en dit doorgestuurd naar Baukje en Manfred”.
Ik hoop niet van de binnenkant, denk ik nog sarcastisch.
Prem ijsbeert onrustig heen en weer door te kamer terwijl hij met zijn rechterhand over zijn kin wrijft.
“Baukje belde om te zeggen dat ik 1 december niet naar haar verjaardag mag komen als ik nog met je om blijf gaan”.
“Hè?” roep ik nu verbaasd uit - niets deed vermoeden dat ze niet wisten dat we met elkaar omgingen – ik had er werkelijk geen idee van dat ik gedegradeerd was tot ‘geheim vriendinnetje’. En ik durf er simpelweg niet over te beginnen, bang om mijn vermoedens bevestigd te krijgen.
“Ongelofelijk. Wat een mens” gaat Prem verder. “En dan zeggen dat ze je auto ‘toevallig’ heeft zien staan” verzucht hij boos. “Waarom moet ze toch altijd zo manipuleren?”.
In de Engelenlaan, waar Prem woont, kom je niet “toevallig” – daar kom je met een doel. Want verder is er niets en biedt het geen doorgang naar een openbare weg.
“Ik snap het probleem écht niet” antwoord ik, oprecht verbaasd.
“Ze zegt dat het een belediging is naar de familie als ik met jou om blijf gaan...” – Prem trekt er (wellicht onbewust) een vies gezicht bij – “ze is er nog steeds heilig van overtuigd dat jij háár beledigd heeft tijdens de ruzie op de avond van de oratie”.
“Dat is absoluut niet waar!” verweer ik. “Ja, misschien heb ik onhandige dingen gezegd maar ik heb haar NIET beledigd. En ik heb haar zelfs mijn excuses aangeboden!” verweer ik, waarom weet ik ook niet.
“Ik weet het, Nien. Ze zei net zelfs letterlijk “laat Nina mij maar bellen, dan zal ik wel zeggen dat ze uit jouw leven moet verdwijnen". Prem schudt zijn hoofd gespannen.
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Mijn hart gaat als een wilde tekeer. Ik word weggezet als een monster.
“Ongelooflijk dat M dit weer doet” gaat Prem verder. “Maar ondertussen heeft ze wel voor elkaar dat Baukje haar verjaardag bij Rob en haar gaat vieren en ben ik buitengesloten. Buitengesloten van mijn dochter, van het huis waarvan ik de huur nog altijd betaal voor die k*ut”.
Prem is boos, woest, maar bovenal beledigd. En ik voel me schuldig want als ik er niet was geweest, had dit allemaal niet voorgevallen.
“En nu?” vraag ik.
“Schat, we gaan dit niet redden…” verzucht Prem terwijl hij tegenover me in de stoel gaat zitten met zijn handen in zijn hoofd. “Dit gaat niet meer goedkomen tussen jou en mijn kinderen”.
Ik kijk naar de man van wie ik zo hou, die gebroken tegenover me zit omdat hij niet op de verjaardag van zijn dochter mag komen. De dochter voor wie hij haar complete huur, haar verzekering, haar opleiding en alles wat haar hartje verder ook maar nodig dénkt te hebben, betaalt. Het maakt allemaal niet uit; ze heeft Prem volledig in haar macht en ze heeft het spel opnieuw uitgespeeld.
“Sorry, Nien” zegt hij, terwijl hij opstaat en naast me komt zitten.
wordt vervolgd
Laatst bijgewerkt door astridastrid op 27-11-20 14:47, in het totaal 2 keer bewerkt
- Mri
-
- Berichten: 15581
- Geregistreerd: 01-12-04
Re: [VER]Gebroken
Geplaatst: 27-11-20 14:43
leest weer lekker weg! 
- pmarena
-
- Berichten: 51433
- Geregistreerd: 09-02-02
Re: [VER]Gebroken
Geplaatst: 27-11-20 15:12
Hij zou zijn handen van het hele zooitje af moeten trekken. Op deze manier heeft hij er toch geen enkel plezier aan. Hij laat het zelf allemaal gebeuren... hij gaat zelf als deurmat op de grond liggen voor het hele clubbie om hun voeten aan af te vegen.
- kiki1976
-
- Berichten: 17551
- Geregistreerd: 17-04-10
- Woonplaats: Kop van Noord Holland
Re: [VER]Gebroken
Geplaatst: 27-11-20 15:59
Alle geldkranen eens dichtdraaien, laat ze eerst maar eens hun eigen broek op gaan houden.
Is wel een slappe zak
- Iriscope
-
- Berichten: 8640
- Geregistreerd: 08-03-04
- Woonplaats: Windhoek, Namibia
Re: [VER]Gebroken
Geplaatst: 27-11-20 16:01
Verder top, lekker geschreven, ik blijf lekker volgen
- Rocamor
-
- Berichten: 11994
- Geregistreerd: 21-11-02
Geplaatst: 27-11-20 16:34
Wat dat betreft is Prem wel een persoon met 2 gezichten hoor. Aan de ene kant gedraagt ie zich als de voetveeg van de ex en de kinderen en aan de andere kan ie wel vol uit zijn plaat gaan tegen Nina als hem iets niet zint.
- Joltsje
-
- Berichten: 9413
- Geregistreerd: 10-03-06
- Woonplaats: in mijn huis
Re: [VER]Gebroken
Geplaatst: 27-11-20 16:40
- Malbec
- Berichten: 1964
- Geregistreerd: 09-06-10
- Woonplaats: Gorinchem
Geplaatst: 27-11-20 17:32
Rocamor schreef:Ik weet een mooi kadootje voor madam: bretels, kan ze inderdaad zelf haar broek ophouden
Wat dat betreft is Prem wel een persoon met 2 gezichten hoor. Aan de ene kant gedraagt ie zich als de voetveeg van de ex en de kinderen en aan de andere kan ie wel vol uit zijn plaat gaan tegen Nina als hem iets niet zint.
Ja, dan durft ie wel
- pmarena
-
- Berichten: 51433
- Geregistreerd: 09-02-02
Re: [VER]Gebroken
Geplaatst: 27-11-20 19:53
- astridastrid
-
- Berichten: 5792
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 29-11-20 18:24
En dit is nog maar het topje van de ijsberg.
21.
Zondag 10 november 2019
Ik wik en ik weeg en ik moet telkens onbewust aan Baukje’s woorden denken op de avond voor de oratie: “mijn vader verdraait dingen”.
De afgelopen maand deed niets mij vermoeden dat ik Prem ‘in het geheim’ zie; hij vertelde zelfs dat Manfred veel vragen over me stelde. Heeft hij soms geantwoord dat hij mij niet meer zag? “Ik heb niets met dat wijf”, zoals hij eerder ook schreef in de Appjes naar Manfred, terwijl we toen al een poos aan het daten waren? Waarom zouden ze anders nu helemaal door het lint gaan? Hij kan nu moeilijk ontkennen dat hij me niet meer ziet; mijn auto staat voor zijn deur en van die rode, oude 2CV's, tot de nok toe gevuld met paardenspullen (en hondenhaar) is er slechts een in Nederland. En dat weet Manuela maar al te goed.
“Eerst vond ik het wel leuk dat je in zo’n auto reed” zei Prem net, “maar nu vind ik ‘m ook niet meer zo bijzonder”, en onmiddellijk moest ik denken aan hoe Manfred’s mijn trots een “triest, kleine autootje” noemde op de avond voor de oratie. En ik weet zeker dat door die ene zin Prem’s hele visie is bijgesteld. En juist hij weet hoe trots ik ben op mijn roestbak, dus ik snap nog altijd niet waarom hij de behoefte voelde zijn mening met mij te moeten delen.
Prem is inmiddels opgestaan en ijsbeert weer door de kamer, afwisselend verwensingen mompelend, dan wel zijn handen voor zijn hoofd slaand, terwijl ik me langzaam herpak.
“Wil je naar huis?” vraag ik, “want dan gaan we. Maar anders gaan we wel leuke tijd van maken want we zijn er nu toch“. En eerlijk gezegd maakt het mij niet uit wat hij kiest; de lol is er voor mij toch wel zo’n beetje af.
“Nee zeg, nee, nee echt niet dat we naar huis gaan” antwoordt Prem resoluut. “Ik kan er nu toch niets aan doen”.
“Prima” antwoord ik rustig. “Maar dan moet je het nu wel loslaten”.
“Ik ga Baukje denk nog wel een berichtje sturen” antwoord Prem.
“Persoonlijk zou ik dat niet doen; het is precies wat ze wil. En je kunt nu toch niets goed doen. Je moet het zelf weten, hoor, maar ik zou het even laten rusten”. Ik ben zo blij dat ze mijn nummer niet heeft, denk ik opgelucht.
Prem knikt.
“Ik weet niet wat jij gaat doen” zeg ik resoluut, “maar ik ga zwemmen”. En op dat moment kan het me echt niet schelen of hij mee gaat of niet; hoeveel ik ook van hem hou. Ik kan het niet meer aanhoren of –zien en hoe meer hij vertelt, hoe zwaarder de last wordt die ik op mijn schouders draag - een last die ik helemaal niet wíl dragen, omdat ik er tenslotte niets aan kan veranderen.
“Natuurlijk ga ik mee” antwoordt Prem streng, terwijl hij opstaat en zijn neon-groene zwembroek uit zijn minutieus ingepakte koffer tovert.
Toch enigszins verslagen zitten we even later in de sauna. Loslaten lijkt altijd gemakkelijker gezegd dan gedaan - en ik kan het weten. Gespannen pluk ik aan mijn nieuwe, zilveren bikini pluk.
“Vind je zelf niet een beetje dat je daar te oud voor wordt” vroeg Prem, toen ik hem net aantrok. Op de één of andere manier lijk ik niets goed te kunnen doen vandaag.
Prem lijkt de gebeurtenissen omtrent Baukje’s verjaardag logischerwijs niet naast zich neer te kunnen leggen. "Hier gaan we allemaal aan onderdoor” verzucht hij nogmaals, “we moeten gewoon eerlijk zijn". Op de een of andere manier voel ik geen medelijden met hem; bij mij heerst vooral het gevoel – hoe egoïstisch ook - dat ik straks wéér met lege handen sta. Hop, ik zit weer in die vuilniszak en wacht op de vuilnismannen die me zullen oppakken om me in de vuilniswagen te gooien.
“Natuurlijk snap ik dat de kinderen voor gaan” zeg ik, waarna ik een adempauze inlas. "Maar het ging juist zo goed tussen ons” verzucht ik, terugkijkend op de afgelopen maand. “Dit is voor mij ook ku*t”. Understatement. Understatement. Ik wil ook niet voor mijn oren krijgen dat het allemaal om mij draait.
“Ik heb helemaal niks in Nederland" antwoordt Prem. "Helemaal niks. Alleen mijn kinderen. Steeds vaker denk ik, ik pak een touwtje en ik hang mezelf op”. Prem's stem breekt. En op dat moment stromen ook de tranen over mijn wangen, en dat komt niet door de sauna, die inmiddels mijn bloed lijkt te koken. Ik leg mijn hand op Prem’s donkere been, zo dun als mijn onderarm, en kijk naar de man die altijd alleen maar vrolijke dingen post op zijn Socials, de “vrolijke, zingende dokter” genoemd wordt, naar de buitenwereld alleen maar lacht en bij iedereen in de smaak wil vallen. En ik heb vreselijk veel medelijden met hem, met degene die geen mogelijkheid onbenut laat om te zeggen dat hij Professor is en in de meest prestigieuze wetenschappelijke tijdschriften is gepubliceerd, maar ondertussen zijn persoonlijke leven totaal niet op orde heeft. Hoe beter ik hem ken, hoe minder ik lijk te weten.
Die avond eten we nacho’s en burgers in Johnny’s Bar, het “casual” restaurant van het Theaterhotel en ondanks dat we het voorval niet meer bespreken, zit het nog altijd als een stille getuige bij ons aan tafel - het drukt als een last op mijn schouders. Iets zegt mij dat alle komende inspanningen voor niets gaan zijn. Iets zegt mij dat mijn relatie met Prem eindig is, ver voordat de dood ons scheidt. En zelfs een Mount Everest aan nacho’s kan dat gevoel niet wegnemen.
Maar ook aan Prem blijft het vreten. Want die nacht blijft mijn pyjama aan – ik heb Bubbles ondanks Prem’s bezwaren strategisch tussen ons in gepositioneerd op bed – en blijft Prem draaien en draaien. Tot hij om 2 uur zijn telefoon pakt en gedecideerd en razendsnel een berichtje stuurt. Hierna legt hij zijn telefoon weg en valt hij vrijwel direct in slaap. En ik kan het weten, want ik doe die nacht geen oog dicht.
“Wat heb je gestuurd” vraag ik, als hij wakker is en direct zijn telefoon pakt. Hij is niet eens verbaasd dat ik zijn nachtelijke actie opgemerkt heb.
"Oh, gewoon” antwoordt hij nonchalant. "Iets van: “Ik vind het een grote belediging dat ik niet op je verjaardag mag komen en ik vind dat je geen respect toont voor mijn leven. Ik ben meer dan iemand die alleen maar alles voor je betaalt". Hij snuift minachtend.
Ik ben positief verbaasd over de inhoud. Zou het dan eindelijk…?
“En, heeft ze gereageerd?” vraag ik nieuwsgierig.
“Nee, ik denk dat ze nog slaapt. Ze zet haar telefoon altijd uit als ze slaapt omdat ze bang is voor de kankerverwekkende stralingen” antwoordt Prem, zonder op te kijken van zijn telefoon.
“Oh, wacht. Ik krijg net een reactie”:
"ik vind het een grote belediging dat je nog met Nina om gaat"
wordt vervolgd