Bokt.nl

Citaat:

Met een grimas op mijn gezicht stond ik voor Chivas. Dit zou de laatste keer zijn dat ik het fantastische restaurant zou bezoeken in maanden; en wat zou ik het missen. En niet alleen om het heerlijke eten en de geweldige wijnen, maar voornamelijk om de familiare sfeer die er hing. Natuurlijk was deze vooral te danken aan mijn Roger, die er altijd was wanneer ik er was. Hij kwam dan een praatje maken aan tafel en schoof soms zelfs even gezellig aan. Ik vond het geweldig om hem te aanschouwen in zijn element, of dat nou een wijn presenterend was in de zwarte brigade of druk in de weer met sauzen in de witte brigade; het was altijd weer een bijzonder gezicht. Ik was daarnaast ook dol op zijn staf, waarvan ik de vaste krachten goed had leren kennen in die paar jaar dat Roger Chivas had.
Ik keek door de ruit en zag de verlegen jongen die ik een tijdje geleden aan tafel had gehad met Khalid, en was weer verbaasd hoe hij veranderd was. Zijn schouders waren zelfverzekerd opgericht en zijn mond vol vlotte, maar beleefde, babbels. Hij manoeuvreerde zich met souplesse door het restaurant; alsof hij nooit anders had gedaan. Roger wist altijd precies hoe hij dit soort jongens aan moest pakken en dan was dit het resultaat; hij veranderde op die manier echt levens. Deze jongen was totaal uit zijn schulp gekropen, en velen waren hem voorgegaan. Ik zou dat missen, om te zien hoe die jongens en meiden als het ware opgroeiden onder de vleugels van Chivas.
Ik slaakte nog even een diepe zucht, en liet de vroege voorjaarswind om mijn gezicht cirkelen. God, wat zal ik Roger missen, dacht ik met gesloten ogen. Ik voelde hoe mijn jurkje zich door de wind liet opjagen tot aan mijn billen en zich stevig tegen mijn huid vastklampte; ik probeerde alle elementen van deze New Yorkse middag zo intens mogelijk te beleven, zodat ik maar niet hoefde te denken aan het naderende afscheid. Want het was vrijdag. En zondag vertrok ik. Ik schudde mijn lichaam, in een poging het alles van me af te schudden, maar het leek niet te kunnen. Ik dacht aan Khalid, die ik hier voor de laatste keer zou ontmoeten om te lunchen. Ik vroeg me af hoe lang ik hem niet zou zien en of we onze sterke band zouden kunnen behouden, ook als we niet alleen van elkaar gescheiden werden door een lastige zussenrelatie, maar ook nog eens door duizenden kilometers water en grond. Ik had bijna de behoefte om een spontaan gebedje op te zeggen, als dat de kans maar groter zou kunnen maken dat we dat konden.
Ik ging zo in mijn gedachten op dat ik niet eens merkte dat de deur van het restaurant was opengegaan en er zich twee mensen bij me gevoegd hadden. Ook zij stonden met hun ogen dicht in de wind, zich voorbereidend op het komende afscheid. Zo stonden we daar enkele minuten, met z’n drieën, wachtend tot de storm voorbij zou trekken en we niet weer ons best zouden moeten doen om te overleven. Maar hij trok niet voorbij. Hij bleef hangen, net zoals hij dat een aantal maanden geleden ook had gedaan. En we wisten wat ons te wachten stond. Ik ademde diep uit en opende voorzichtig mijn ogen. Ze moesten weer even wennen aan het licht en ik stond dan ook even flink te knipperen, voordat ik mijn twee vrienden opmerkte. ‘Khalid. Roger,’ ademde ik alleen maar. Bij het horen van mijn stem openden ze hun ogen en keken me met weemoed, maar ook warmte, aan. Langzaam liep ik op ze af en omhelsde ik ze allebei langzaam. We hielden elkaar net even wat langer vast dan normaal, uit angst om dit moment te snel aan ons voorbij te laten gaan.
Ik had hun beiden handen tussen mijn vingers, toen Khalid uiteindelijk sprak. ‘Zullen we dan maar?’ zei hij zacht, zijn donkerbruine ogen nog steeds vervuld met een mix van warmte en weemoed. Roger en ik knikten beiden, wetend dat we dezelfde blik in onze ogen hadden staan. We bewogen ons in een langzame tred door het restaurant met Roger aan de leiding, die ons onze favoriete tafel wees. Khalid gaf Roger een dankbare klop op zijn schouder, en de glimlach die de mannen uitwisselden was hartverwarmend. Ik was blij dat ze elkaar gevonden hadden en ervan overtuigd dat ze elkaar zouden blijven zien; ook zonder mij. Roger schoof mijn stoel als een heuse gentleman naar achteren en wenkte, al wenkbrauwwiebelend, naar de stoel. Ik ging snel op mijn plek staan, en zitten toen Roger de stoel onder me schoof. Hij liet even kort zijn hand op mijn schouder rusten, die ik dankbaar aanpakte. We keken elkaar aan, en hoewel er wel wat woorden gewisseld werden, waren deze niet van belang. Onze blikken zeiden alleen maar dat we van elkaar hielden en dat we dat van elkaar nooit mochten vergeten. Ook niet met een verre afstand.
‘Geniet ervan, hè jongens,’ zei Roger, terwijl hij aanstalten maakte om ons te verlaten. ‘Ik moet de jongens even bijstaan in de keuken, maar als ik straks tijd heb, schuif ik zeker even aan!’ Hij gaf ons een knipoog, die Khalid en ik beiden met een glimlach beantwoordden. En toen waren we alleen. ‘Zo,’ begon ik. ‘Laatste keer hè?’ Khalid knikte in respons. ‘Inderdaad, de laatste keer.’ Even zaten we zwijgend tegenover elkaar, tot we beiden tegelijk in de lach schoten. ‘Nou is het klaar hoor!’ giechelde ik, opgelucht dat de sfeer eindelijk niet zo zwaar meer was. ‘Ik ga niet dood hoor!’ Khalid schudde lachend zijn hoofd. ‘Nee, inderdaad! Jezus, Londen is misschien ver, maar ik ben een advocaat, verdorie! Ik kan zo vaak naar je toe komen als ik wil! Of je hierheen halen!’ We gierden het uit, en de spanning vloog, samen met elke lach die mijn lippen ontschoot, mijn lichaam uit.
We maakten het zo bont, dat Roger op een gegeven moment weer uit de keuken kwam, gewaarschuwd door een lid van de bediening. Hoofdschuddend kwam hij op ons aflopen, terwijl wij nog steeds niet konden stoppen met lachen. ‘Okeee?’ vroeg hij dan ook quasigeïrriteerd, hoewel hij een lachje niet kon verbergen. Ik haalde mijn schouders naar hem op en schonk hem mijn liefste lach. ‘We hebben besloten dat we er maar beter om kunnen lachen, dan huilen. Niet waar Khalid?’ Khalid knikte heftig, terwijl hij weer in de lach schoot. Roger schudde nogmaals zijn hoofd, alvorens ook zelf in de lach te schieten. Hij greep een stoel, zette hem omgekeerd aan de kop van de tafel en plofte erop neer. ‘Ik geef me over,’ grinnikte hij, terwijl hij zijn armen nonchalant over de rugleuning liet hangen, ‘de jongens zoeken het maar uit.’ ‘Of je gelijk hebt,’ zei ik tegen Roger met een tevreden grijns op mijn gezicht. ‘Wat gaan we eten?’ vroeg Khalid vervolgens nieuwsgierig. ‘Jaaaaa…’ zei Roger enkel geheimzinnig. Ik sjorde ongeduldig aan de witte mouw van zijn kokspak. ‘Vertel, vertel! Hij schudde onverbiddelijk zijn hoofd. ‘Nee. Het is een verrassing.’ Ik mokte ontevreden. ‘Roger, toe nou. Ik ben hier nog maar 2 dagen..’ chanteerde ik hem. Meteen schoot hij in de lach. ‘Gaan we zielig doen?’ Ik knikte heftig en Khalid volgde mijn voorbeeld, waarop Roger wanhopig zijn handen in de lucht gooide. ‘Wat moet ik met jullie?’ ‘Heel simpel. Ons voeden,’ grinnikte Khalid, waarop ik eensgezind met hem mee knikte. ‘Het eten spreekt voor zich, dus ik ga er helemaal niets over zeggen,’ hield Roger voet bij stuk. ‘Kijk, daar komt het!’ De onzekere jongen, die niet meer onzeker was, kwam op ons aflopen met drie soepkommen. Even was ik teleurgesteld, totdat ik zag wat het was.
‘Bisque!’ riep Khalid al verheugd voordat ik iets kon zeggen. De jongen grijnsde van oor tot oor toen hij de soepkommen voor ons neerzette. ‘We hebben er ook maar eentje voor jou bij gedaan, Roger,’ zei hij vrolijk tegen zijn baas. ‘Helemaal goed, Simon. Je bent een jongen naar mijn hart!’ klopte Roger hem op zijn schouder. De jongen liep glunderend weg, helemaal gelukkig met het compliment van de man die hij zo bewonderde. Roger stak zijn duim richting de vertrekkende jongen en fluisterde: ‘Wat is hij vooruitgegaan hè? Eerst was het echt niets, maar nu een echte topper!’ Khalid en ik knikten allebei enthousiast, want het stond ons beide nog bij hoe hij eerst was geweest. ‘Dat heb je goed gedaan, Roger,’ complimenteerde ik hem, terwijl ik door zijn haren woelde. Vervolgens genoten we alle drie in stilte van de romige kreeftensoep waar Roger’s gasten voor terugkwamen.

Citaat:

‘Zo heren,’ begon ik nadat we de verrukking van de bisque te boven waren, ‘hoe gaat het met de dames?’ Roger verstikte zich bijna in zijn wijn, een Pinot Grigio deze keer, alsof hij schrok van mijn vraag. Khalid daarentegen, zag er relaxt uit. ‘Veel beter,’ zei hij optimistisch, ‘en ik weet dat het deels aan jou te danken is.’ Ik wuifde zijn complimenten weg, maar hij hield vol. ‘Nee, echt. Jij hebt ons beiden geholpen en daar ben ik je heel dankbaar voor.’ Zijn gezicht betrok toch even kort. ‘Alleen het feit dat ze weer een partner heeft.. daar maak ik me wel een beetje zorgen over.’ Roger knikte begrijpend, al had hij geen idee waar het over ging. Ik daarentegen kreeg meteen weer kriebels in mijn buik bij de gedachte aan Michael. Ik had hem deze week nog gezien, maar het voelde alweer veel te lang geleden. Waar zou hij nu zijn, mijmerde ik afwezig, terwijl de mannen me vermaakt aankeken. ‘Anna?’ vroegen ze onschuldig, beiden met een verraderlijke glimlach op hun gezicht. Opgeschrikt uit mijn gedachten, keek ik op. ‘Hé, wat?’ vroeg ik dan ook, al was ik er nog steeds niet helemaal bij. ‘Jij had zeker weer je gedachten bij Michael,’ grinnikte Roger, Khalid samenzwerend aanstotend. Ik maakte ontkennende geluidjes en wegwerpende gebaren, maar de mannen geloofden er niets van. ‘Kun je hem niet iets meer bezig houden? Dan heb ik Rachel ook wat meer voor mezelf!’ lachte Khalid. ‘Je weet toch dat ik zijn nummer, of wat dan ook, niet heb?’ protesteerde ik mokkend. ‘Dus we komen elkaar enkel toevallig tegen..’ ‘Zoals op Rachels verjaardag,’ onderbrak Khalid me, ‘leuk intermezzo was dat, zo met je moeder en je zus erbij!’ Even was het stil, maar ik zag aan hun beide gezichten dat ze een lach moesten onderdrukken. ‘Zo leuk was het niet hoor!’ zei ik dan ook kinderachtig, terwijl ik mijn armen quasiboos over elkaar sloeg. Dit was de laatste druppel. De twee volwassen mannen die tegenover me zaten, schoten in oorverdovende lachsalvo; compleet met bonzende vuisten op tafel en klappende handen op elkaars schouders.
Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik naar het schouwspel, voordat ik besloot dat ik het wel genoeg vond. ‘Ja hou nu maar op, want na zondag zie ik hem toch nooit meer. Dus het is allemaal over!’ Meteen waren de heren stil, en reikten er twee handen naar me toe. Dankbaar pakte ik ze aan, en grinnikte. ‘Ach jongens, ik ken hem nauwelijks. Als ik jullie achter kan laten, dan kan ik zeker zonder hem.’ Ik zette een stoere glimlach op en schonk hem hen zonder knipperen. Wat ze niet wisten, was dat Michael een beetje op de achtergrond was geraakt sinds Jason en ik met elkaar naar bed waren geweest. En dat mochten ze niet weten ook. ‘Maar toch,’ begon Roger dan ook protesterend, ‘ik weet dat je iets voor hem voelt. Meer dan iets, eigenlijk. Dus het moet je toch zwaar vallen om ook hem achter te laten.’ Inmiddels leken Roger en Khalid wel een tweeling, want ook nu knikte Khalid weer serieus mee. ‘Tsja,’ zei ik, spelend met mijn wijnglas. ‘Dat is zo. Maar ik was er eigenlijk toch nog niet klaar voor.’ Ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken bij de gedachte dat ik niet de kans kreeg om Michael uit te vinden, maar ook omdat ik op dit moment sowieso ontzettend in de war was wat betreft mijn liefdesleven. Meteen waren Khalid en Roger uit hun stoel en stonden ze naast me. Ik werd bedolven onder hun warme armen en voelde me gelijk weer de koning te rijk. ‘Dankjewel, jongens,’ snufte ik, ‘maar ik wil me hier nu niet druk over maken. Vertel me over jullie! Alsjeblieft!’ Dit laatste smeekte ik ze bijna, dus ze maakten zich van me los en gingen weer naar hun plek.
‘Roger,’ herstelde ik mezelf, ‘hoe zit het nu tussen jou en Ginger?’ Weer had Roger net een slok wijn in zijn mond, die hij weer met moeite wist binnen te houden. ‘Ginger?’ vroeg hij, terwijl hij mijn blik ontweek. Plotseling was er wat er in de keuken gebeurde heel interessant, en probeerde hij aanwijzingen te geven vanuit zijn bijna onzichtbare positie. Voor de koks dan. ‘Wat zou er tussen ons moeten zijn?’ Ik schudde lacherig mijn hoofd, terwijl ik mijn wijnglas over de tafel draaide. ‘Dat weet je best,’ ging ik erop door, terwijl ik zijn blik probeerde te vangen. ‘Ik zag wel hoe jullie afgelopen keer naar elkaar keken; dat was niet alleen vriendschappelijk.’ Hoewel Khalid tot dan toe vooral verward had gekeken, spitste hij nu nieuwsgierig zijn oren. ‘Jij en Ginger?’ ontglipte zijn lippen. Roger had inmiddels een kop als een boei gekregen, en mompelde wat onverstaanbaars. Ik zette mijn handen haaks op de tafel en boog naar hem toe. ‘Wat?’ Je bent verliefd op haar? En zij op jou? Wat leuk!’ Met deze plagerige woorden klapte ik enthousiast in mijn handen en woelde vrolijk door zijn haren . Ruw trok Roger mijn hand van zijn hoofd en keek me streng aan. ‘Dat zei ik helemaal niet, Stiller.’ Onschuldig knipperde ik met mijn wimpers, fluisterde een ‘sorry’ en legde mijn hand om zijn wang. ‘Maar je gaat toch niet volledig ontkennen dat er iets gaande is? Ik ken je te goed, Roger. Ik weet dat er iets speelt.’ Wanhopig gooide hij zijn handen in de lucht, om ze vervolgens op zijn ogen te leggen. ‘Arghh, Anna! Waarom weet jij toch altijd alles!’ Meteen vloog er een lach op mijn gezicht en dat van Khalid. Ook hij was blij met deze ontwikkeling. Meteen sprong ik van mijn stoel en boog ik weer over de tafel om zijn handen van zijn ogen af te trekken. ‘Wat fijn!’ kirde ik in zijn gezicht, ‘Hoe lang al?’ Hij zuchtte even diep en mompelde ‘dat ze het stil hadden willen houden’, maar besloot toch maar antwoord te geven. ‘Drie weken nu, denk ik.’ Roger kon inmiddels een lach niet meer onderdrukken en een uitdrukking van puur geluk overspoelde zijn gezicht. ‘Oh, ik ben zo blij voor je,’ kirde ik weer verder. Ik kon me niet meer inhouden en sprong weer van mijn stoel, om vol blijdschap in zijn schoot te landen. Verbaasd, maar aangestoken door mijn enthousiasme ontving Roger mijn lichaam en trok me in een van zijn welbekende berenknuffels.
Enkele seconden zaten we daar, lichamen verstrengeld en warm bij elkaar. ‘Ik ben zo blij voor je,’ zei ik nog eens toen ik me oprichte. Ik drukte een kus op zijn gestoppelde wang en wreef even over zijn slapen. ‘Heerlijk voor je.’ Hij knikte alleen maar, en kuste me terug. Snel stapte ik van zijn schoot af, weer terug naar mijn stoel, om het Khalid niet al te ongemakkelijk te maken. Al snel waren we weer verwikkeld in een gezellige, maar heftige discussie; zoals wie die wel vaker hadden als drie mensen met totaal verschillende overtuigingen

Toen we net ons toetje achter de kiezen hadden en de koffie in aantocht was, besloot een ongenode gast zich bij ons gezelschap te voegen. ‘Zusje?’ klonk het plotseling van achteren; het geluid van een bekende stem die ik maar al te goed wist te plaatsen. Ik rolde met mijn ogen naar Roger en haar echtgenoot, die een lachje moest bedwingen. Met een dramatische zucht draaide ik me om en keek ik recht in de ogen van mijn grote zus. ‘Ja, Ree,’ zei ik alleen maar. Rachel rolde op haar beurt met haar ogen om mijn gedrag, en wenkte naar buiten. ‘Kunnen we praten?’ Weer slaakte ik een diepe zucht, maar knikte toch en stond op om haar te volgen. Voordat ik me verder bewoog, draaide ik me even richting mijn mannen en trok een gek gezicht, waar gek genoeg vooral Khalid weer om moest grijnzen, om vervolgens toch echt achter haar aan te gaan. Toen ik de deurklink van Chivas vastpakte, had ik echter alweer de neiging om nog even achter om te kijken. Mijn blik viel op de bar van het restaurant, die aan de open keuken gevestigd was. Een charmant gezicht had zijn pretogen op mij gericht en hief zijn glas naar me op. Het was Michael, en ik was niet eens verbaasd. Ik kon een glimlach niet onderdrukken, dus schonk ik hem er één in volle glorie, terwijl ik knikte in begroeting. Hij nam in reactie daarop een denkbeeldige hoed voor me af, retourneerde mijn knik en gaf me ook nog een snelle knipoog. In een langzame beweging draaide ik me om, zijn ogen brandend op mijn rug en een onverwijderbare lach op mijn gezicht geplakt, om het gesprek met Rachel niet langer uit te stellen. Want dat zou vast gezellig worden.

Citaat:

‘Wat kom je doen Ree?’ viel ik maar meteen met de deur in huis. Haar voet trappelde weer onrustig heen en weer, maar ik wist door haar gezichtsuitdrukking te lezen dat het deze keer niet door directe woede kwam. Ze was nerveus. ‘Nou, eh, Anna, ik wilde het gewoon niet zo laten, snap je?’ Ze keek naar beneden terwijl ze de woorden moeizaam uit haar mond duwde, duidelijk niet wetend hoe ze het moest brengen. Ik vormde een kleine glimlach om mijn lippen, om haar een beetje meer gerust te stellen. Het was niet dat ik niet boos op haar was, maar meer dat ik het niet zo achter wilde laten. Ik vond het nog steeds een achterbakse streek van haar om me te verklikken bij onze moeder. Dat doe je gewoon niet, zeker niet bij een moeder als de onze. Al had het onze relatie wel verbeterd, dat moest ik Rachel wel nageven. ‘Je vertrekt over 2 dagen naar Londen, en ik wil niet dat we ruzie hebben als we lange tijd geen kans meer zullen hebben om het goed te maken,’ ging ze ondertussen verder. Ze keek me onderzoekend aan, omdat ze zag dat mijn gedachten een beetje waren afgedwaald. ‘Nou?’ voegde ze er een beetje onzeker aan toe, toen ik niet meteen reageerde. Ik zuchtte zacht. ‘Daar ben ik het helemaal mee eens, dat is ook het laatste wat ik wil. Maar het was niet oké, wat je deed op je verjaardag,’ en ik schudde mijn hoofd om het te bekrachtigen. ‘Michael en ik kennen elkaar nauwelijks, en totaal los van jou. We waren zelf nog bezig uit te zoeken wat het is wat er tussen ons speelt en daar had je jezelf buiten moeten houden. En zeker mama!’ Ik sloeg mijn armen verdedigend over elkaar heen en keek weg van Rachel. Ze moest haar excuses aan bieden, al wist ik dat ze het waarschijnlijk toch niet zou menen, het zou in ieder geval zeggen dat onze relatie echt wat voor haar betekende.
Het was inmiddels behoorlijk fris geworden, zo buiten zonder jas, en ik haalde mijn armen in een wrijvende beweging langs mijn lichaam. Het hielp niet echt, dus voelde ik hoe de haartjes van mijn armen omhoog gingen staan en kippenvel vormden. Terwijl Rachel bezig was met het bedenken van een antwoord, ging mijn blik weer richting Michael, die nog steeds binnen aan de bar zat. Hij wachtte natuurlijk op Rachel, die hem om de gunst had gevraagd om hier een pitstop te maken. Michael keek me niet direct aan, maar ik wist dat hij ons wel degelijk in de gaten hield, omdat er een schuin lachje om zijn lippen vormde wanneer ik mijn ogen op hem richtte. ‘Anna? Anna!’ begon Rachel weer, nu geïrriteerd. ‘Ik probeer hier mijn excuses aan te bieden, en alles wat jij kunt doen is naar mijn partner staren.’ Ze stampvoette typisch op z’n Rachels, en gooide haar haren in een arrogante beweging naar achteren. De krullen dansten nog even kort na op haar rug; haar prachtige haarkleur schitterend in het schrale licht van de winterzon. Ik rolde even met mijn ogen, maar bood toch mijn excuses aan. ‘Sorry. Wat wilde je zeggen?’ Ze sloeg haar armen over elkaar en liep heen en weer over de stoep die voor Chivas lag. ‘Dat ik dat inderdaad niet had moeten dan,’ zei ze met moeite, haar ogen gericht op de tegels, ‘en dat het me spijt dat ik mama erin betrokken heb. Maar je snapt dat het niet echt leuk is als ik mijn zusje betrap met mijn nieuwe werkpartner. Het was…’ ‘Gênant,’ vulde ik haar aan, ‘en dat snap ik. Het spijt me dat ik me zo heb laten gaan, het was er niet de tijd en de plaats voor.’ Ze knikte kort, stopte haar zenuwachtige gedrag en liep naar me toe. ‘Is het dan nu afgedaan?’ Ik knikte, en sloeg mijn armen om haar heen. Eerst voelde ze een beetje stijf aan in mijn omhelzing, maar uiteindelijk ontspande ze en knuffelde ze me terug.
Na enkele minuten namen we wat afstand en keken we elkaar aan. Liefkozend kneep Rachel even kort in mijn wang. ‘Wordt het wat tussen jullie, denk je?’ Een golf van weemoed sloeg over me heen, en ik schudde langzaam mijn hoofd. ‘Om eerlijk te zijn; nee. Ja, ik ben als een blok voor hem gevallen, maar ik vertrek zondag naar Londen. Hij woont hier, werkt hier, heeft hier alles.. En we kennen elkaar pas net, dus nee, dat gaat nooit wat worden.’ Ik wist dat mijn gezicht verdrietig stond, en Rachel wreef even kort over mijn schouders. ‘Misschien is het maar beter ook. Vraag maar aan Khalid; zo leuk is het niet om iemand samen te zijn die een baan heeft als de onze.’ Ik knikte langzaam, en maakte me los uit ons contact. ‘Maar hij houdt van je, Ree, dus hij zal toch altijd bij je blijven. Hou gewoon wat meer rekening met hem. ‘ Ze zuchtte eens diep, vormde een glimlach en gaf me een duwtje in de rug. ‘Kom, zus, we gaan weer naar binnen.’ Ik volgde haar leiding en opende deur om afscheid te gaan nemen van mijn vrienden. Rachel en Michael vertrokken al snel, maar niet dat ik het doorhad; ik vergat zijn aanwezigheid doordat mijn aandacht naar mijn vrienden was getrokken.

Emotioneel nog van het afscheid van mijn vrienden dat nog niet definitief, maar toch al pijnlijk was geweest, liep ik terug naar kantoor. Vandaag was ook mijn laatste werkdag en straks zou er een borrel beginnen ter ere van mijn afscheid van de afdeling New York; ik zag er tegenop alsof het de Mount Everest betrof. Ik had besloten een hoekje Central Park mee te nemen op mijn route, en het was er vreemd genoeg rustig. De vogels floten, wat kinderen speelden en ook hardlopers en toeristen waren aanwezig, maar het leek net alsof iedereen zich wat stiller hield dan normaal. Het geklik van mijn hakken op het pad was dus ook goed hoorbaar, en ik merkte dat ik een deuntje op het ritme begon te neuriën. Een man op een bankje staarde me aan, een beetje verstoord maar wel vrolijk en hij hief zijn hoed naar me op. Ik kon zijn gezicht niet goed zien, omdat hij weggekropen zat in zijn omhoog getrokken kraag en een zonnebril voor zijn ogen had staan. Ik knikte toch beleefd en vervolgde mijn weg met een grote glimlach, niet wetend dat de man me achternakwam. Hij stelde zich verdekt op en hield een correcte afstand, al lette ik sowieso totaal niet op iets anders dan mezelf en de schoonheid van het park.
Net toen ik de beat helemaal goed te pakken had, voelde ik een hand op mijn schouder. Meteen draaide ik me in een ruk om, wakker geschrokken uit mijn eigen wereldje. Michael staarde me vermaakt aan. ‘Schrok je van me?’ Ik knikte enigszins beteuterd, maar herstelde me al snel. ‘Wat doe jij nou weer hier? Moet je niet werken met Rachel?’ Ik probeerde het neutraal te spelen, maar zijn aanwezigheid had wel dergelijk effect op me. Anders dan normaal, was dat nu voornamelijk mijn vertrek en Jason door mijn hoofd spookten. Hij hield zijn hoofd schuin, met nog steeds die ondeugende lach om zijn lippen. Zijn ogen twinkelden speels. ‘Hoezo? Ben je niet blij om me te zien?’ Met zijn handen zocht hij naar contact, maar ik deed een stap achteruit om dat te vermijden, wat hem echt verbaasd deed kijken. Hij haalde zijn wenkbrauwen vragend op. ‘Wat is er met je?’ Ik schudde vlug ontkennend mijn hoofd. ‘Niets, helemaal niets. Een beetje gestrest door mijn vertrek van zondag, dat is alles.’ Hij knikte begrijpend, en stopte zijn handen in zijn zakken. ‘Zondag al, hè? Kijk je er naar uit?’ Ik haalde mijn schouders op en staarde de groene oase van het park in. ‘Het is dubbel.’ Weer knikte hij, maar ik zag nu aan zijn gezicht dat hij toch wel een beetje van slag was. ‘Jammer dat je gaat,’ zei hij dan ook, vanzelfsprekend met een stabiele stem, ‘ik zal onze ontmoetingen missen.’ Nu was het mijn beurt om te knikken. ‘Ik ook,’ voegde ik er alleen maar aan toe. Even staarde ik in zijn ijsblauwe ogen, even intens en diepgravend als altijd, maar sloeg al snel mijn ogen neer. Hij pakte in reactie daarop toch mijn hand, en bracht hem naar zijn gezicht. Zachtjes wreef hij zin wang erlangs, voordat hij hem kuste. ‘Het was me een eer,’ zei hij formeel, al was de formaliteit in zijn blik ver te zoeken. Zijn ogen stonden zacht, een beetje treurig zelfs. Ik kon niets anders doen dan zijn blik beantwoorden.

Citaat:

Voor enkele minuten stonden we daar, mijn hand verstopt in zijn grote hand, onze ogen verbonden. Er kwam van alles voorbij in onze ogen; van verdriet, tot onbegrip en verbazing, tot uiteindelijk een vrolijke twinkel. Ik voelde hoe mijn lippen een lachje tegen probeerde te houden, en ik zag hetzelfde bij de zijne gebeuren. Warme stromen gleden door mijn lichaam; de kriebels door mijn buik, de tintelingen door mijn vingers.. Jason vertrok als sneeuw voor de zon van mijn gedachten. Ik haalde mijn hand uit de zijne, wat een ontevreden expressie op zijn gezicht veroorzaakte, om vervolgens mijn beide armen om zijn nek te slaan. Ik trok hem op bijna agressieve wijze naar me toe, en duwde mezelf dicht tegen hem aan. Zijn ogen en mond lachten beiden verrast. ‘Waar bent u mee bezig, mevrouw?’ ‘Wat denkt u zelf, meneer?’ Hij draaide lacherig zijn ogen en keek me weer aan, de lachrimpeltjes duidelijk zichtbaar om zijn ogen en mond. ‘Dat ga jij me vast vertellen,’ besloot hij eruit te persen, nu niet zo beheerst meer. Ik sloot mijn ogen kort, proberend de lach van mijn gezicht te werken om normaal te kunnen antwoorden, maar bleek daar niet in te kunnen slagen. Dus besloot ik tot actie. Ik greep zijn jasje tussen mijn vingers, trok hem zo ver mogelijk nog dichterbij en drukte mijn lippen zonder enige aarzeling op de zijne.
Eerst reageerde hij verbaasd en liet zich enkel kussen, maar toen hij dat te boven was, legde hij zijn handen stevig om mijn wangen en zoende vol verlangen terug. En op de een of andere manier voelde het niet als een afscheid, wat het wel had moeten zijn. Het voelde als een belofte, die ons vertelde dat er nog veel meer van dit soort momenten zouden komen. En hoe hard ik mezelf ook probeerde in te prenten dat het wel degelijk een afscheid geweest was, toen ik me van hem had losgemaakt en zonder nog wat te zeggen was doorgelopen, kon ik mezelf er niet van overtuigen. De laatste blik in Michael’s ogen had me hetzelfde gezegd; het was er geen geweest van treurnis, of acceptatie. Het was een blik van hoop.

‘Hé Jen, ik dacht dat jij gestopt was?’ Met een bestraffende vinger wees ik naar de sigaret die rookte tussen de vingers van mijn favoriete collega. Ze haalde hulpeloos haar schouders op, en staarde naar het staafje alsof ze ook niet precies wist waarom ze het deed. ‘Ik ben totaal niet geschikt om te stoppen,’ zei ze dan ook achteloos, terwijl ze haar hand naar me uitstak. ‘Ook een trekje?’ Ik twijfelde, maar schudde toch mijn hoofd. ‘Nee, laten we daar maar niet aan beginnen,’ grinnikte ik met de gedachte aan herinneringen van vroeger. Ik had in mijn tienerjaren flink gerookt, totdat ik had besloten dat het eigenlijk gewoon niet lekker genoeg was om het risico te nemen. Dus was ik gestopt. Met pijn en moeite, dat wel.
‘Al klaar om te borrelen?’ vroeg Jennifer met rollende ogen, terwijl we samen in de lift stonden. ‘Nou, ont-zet-tend!’ kirde ik, quasi-enthousiast. Mijn gedachten dwaalden naar mijn ontmoeting van net met Michael; liften waren nooit meer hetzelfde voor me sinds de eerste keer dat we elkaar zagen. Zou ik hem ooit nog zien? ‘Hé!’ riep Jennifer, een tikkeltje aangebrand. ‘Heb je nu al genoeg van me? Ik vroeg je of je al wist dat Tina ontslagen was?’ Met een ruk verdween Michael van mijn netvlies en drukte ik Jennifer bijna tegen de muur van de lift. ‘Waaaat?’ gilde ik dan ook, totaal verbaasd. Ze knikte serieus, maar ik zag aan de rimpeltjes om haar mond dat ze duidelijk genoot van haar scoop. ‘George heeft tegen iedereen gezegd dat “samenwerking niet langer mogelijk was”, maar wij weten natuurlijk allemaal waarom,’ begon ze te babbelen. Ik knikte nadenkend. ‘Betekend dit dat George volledig voor Lisa gaat?’ Een sprankje hoop bubbelde op in mijn buik. Ik hoopte zo dat dát de reden was, en dat hij niet op deze manier alsnog probeerde de beide vrouwen te combineren. ‘Ik denk het,’ gokte Jennifer, die waarschijnlijk dezelfde bedenkingen had als ik, ‘ik hoop het in ieder geval. Lisa is een schat, en verdient al jaren beter.’ Ik knikte nogmaals, dit keer instemmend. ‘Véél beter. Ik zal George straks nog wel even aan de tand voelen, ik kan me toch alles permitteren nu ik wegga.’ Ik wiebelde ondeugend met mijn wenkbrauwen, wat Jennifer en mij allebei in een lachstuip deed schieten. Precies op dat moment kwamen we op de juist etage aan, waar George ons al op stond te wachten voor de deuren. ‘Wat is er nu weer met jullie?’ vroeg hij fronsend, alsof hij het afkeurde, maar ik wist dat hij best wel een beetje dol op ons was. Ik sloeg mijn arm om zijn brede middel en hield mijn hoofd samenzwerend bij zijn schouder. ‘We genieten, George,’ zei ik met een mysterieuze glimlach alsof het een toverspreuk betrof, ‘gewoon genieten.’

Het hele kantoor was uitgelopen voor mijn afscheidsborrel, niet perse omdat ze me allemaal zo graag mochten, maar voornamelijk voor de gratis drankjes en hapjes. Iedereen staarde me aan toen ik binnenkwam, wat me compleet ongemakkelijk maakte, dus ik glimlachte maar twijfelachtig naar Brad. Hij had weer eens een van zijn welbekende doffe blikken in zijn ogen staan, waarbij een druppeltje kwijl altijd aan zijn onderlip hing. Maar het was een lieve man, en bovendien heel capabel, dus wilde ik graag dat hij zich op zijn gemak voelde. Hij glimlachte meteen terug, en keek de anderen aan alsof het heel bijzonder was dat ik precies hem had uitgekozen, die hem weer door blikken lieten weten dat het hen niets kon schelen.
George nam me mee naar een plek waar iedereen ons goed kon zien en kuchte één keer opvallend, waardoor iedereen meteen stil viel. George had veel respect verworven in dit kantoor; dat kon je wel merken. ‘Beste collega’s,’ begon hij serieus, bijna plechtig, ‘vandaag gaan we afscheid nemen van een bijzonder lid van onze staf, Anna Stiller.’ Met die laatste woorden wees hij me aan alsof ik een product uit een Tell-Sell reclame was dat hij moest aanprijzen. Ik maakte een onhandig zwaaigebaartje met mijn hand, waardoor Jennifer met de helft van kantoor in de lach schoot en George me streng aankeek. Ik zette puppyogen op, waarop hij zijn wenkbrauwen optrok en we even een twee- op- twee staarcompetitie begonnen, weer tot grote hilariteit van ons publiek. Ook wij konden uiteindelijk onze lach niet meer inhouden, en zelfs George liet zich gaan in zijn zeldzame bulderlach.
‘Jullie snappen nu,’ ging George grinnikend verder nadat we allemaal weer waren bijgekomen, ‘waarom ik haar niet graag zie gaan. Maar ik weet zeker dat ze het in Londen geweldig gaat doen met haar twee protegees.’ Met die woorden wees hij in het publiek en ontdekte ik voor het eerst Logan, die me meteen toen mijn blik in de zijne viel een knipoog gaf. Ik glimlachte vrolijk terug; ik was echt blij dat het zo goed klikte tussen ons tegenwoordig. Ik moest ook meteen weer denken aan Taneesha, die ik de laatste maanden alleen over de telefoon had gesproken. Ze was op tour geweest, en had tijdelijk een andere manager gekregen die haar zaken voor haar regelde. Ik keek er naar uit om ook weer met haar samen te gaan werken; ze was een ontzettend getalenteerde jazzmuzikante, die zowel zong als piano en saxofoon speelde. Ik was ontzettend benieuwd hoe ze zich ontwikkeld zou hebben tijdens haar eerste concertreeks.
De speech van George was uiteindelijk nog een heel verhaal geworden vol anekdotes en andere grappen, en totaal niet pijnlijk, zoals ik verwacht had. De hele borrel was eigenlijk best gezellig, en het was ontzettend leuk om iedereen nog even te kunnen spreken voor mijn vertrek. Het deed me voor de derde keer deze dag realiseren wat ik achterliet. En dat was een heleboel. De mooiste momenten van de middag kwamen voort uit het gedrag van de dames van kantoor rondom Logan. Het was een aantrekkelijke, getalenteerde jongeman en dat was te merken; ze zwermden om hem heen alsof het een pot met honing betrof. Op een gegeven moment werd het zo erg, dat ik na er even flink om gelachen te hebben, besloot hem maar eens te redden. ‘Logan?’ riep ik terwijl ik me door de vrouwenmassa naar hem toe wurmde. ‘Heb je even tijd?’ Hij keek op alsof het de stem van God betrof en gilde nog net niet wanhopig ‘ja’, maar aan de piep in zijn stem wist ik dat hij er helemaal genoeg van had. Toen ik bij hem aanbeland was, sloeg ik mijn arm om zijn schouder en gaf hem een kus op zijn wang. ‘Ik heb je nog helemaal niet gesproken!’ kirde ik overdreven. ‘Schande,’ schudde Logan met een afkeurende blik op zijn gezicht. ‘Kom,’ grinnikte ik, ‘dan koop ik een drankje voor je om het goed te maken.’ Hij trok zijn wenkbrauwen lachend op. ‘Het is open bar.’ Ik knikte serieus en kneep hem in zijn wang. ‘Dat bedoel ik. Kom.’