Bokt.nl

Citaat:

Casey

“Nu!” hoor ik Abbigail en meteen komen Justin en ik in actie. Ik ren met Justin – half slepend acht mij aan – door de gangen. De ene hoek naar de andere hoek. Via een trap omhoog en dan zijn we ineens in de keuken. Verrassend genoeg zijn we niemand tegen gekomen, afgezien van degene die we hoorden rennen. Ik hoop maar dat Abbigail evenveel geluk heeft. Nu kan ik daar even niet over nadenken. We zijn er nog niet… Ik sleur Justin mee door de keuken, op naar een achteruitgang. Een van de koks slaat alarm en natuurlijk in enkele seconden, vliegen de deuren van de keuken open. Intussen is de achteruitgang al in zicht en ik schat de kansen fifty-fifty. Gezien ons tempo – verrekte Justin loopt niet door – halen ze ons met snel tempo in, maar de afstand naar de deur is niet ver. Ik denk weer eens teveel en probeer mij te concentreren op de deur. Nog een paar stappen. Intussen zie ik het hele plaatje al voor mij. Blijkt de deur op slot te zijn, maar blijkt gelukkig alleen in mijn fantasie voor te komen. Binnen enkele tellen ademen weer frisse lucht en niet die overdadig kruidige geur van een buitenlandse keuken.
Waar is Brian nou weer! Mijn blik glijdt over de straat en dan scheurt er een auto om de hoek. Ik wilde net zeggen. Intussen komen de bewakers al naar buiten de gestormd. Ik gooi Justin in de auto, klim zelf half bij hem op schoot en gooi de deur dicht. Meteen trapt Brian het gaspedaal weer in en kruip ik op de plek naar Justin. Even zucht ik een keertje diep. Dan meld ik mij bij Abbigail “Wij zijn buiten.” Het blijft stil aan de andere kant en ik wacht gespannen af. Ineens hoor ik Nathaniel door het oortje. “Abbi, de uitgang is versperd.” Ik bijt op mijn lip en hap naar adem als ik zijn volgende woord hoor. “Oliebol,” het lijkt wel over ik vol in mijn buik wordt gestompt. Alle lucht lijkt uit mijn longen te zijn. Ik wil gillen dat we moeten keren. Dat we haar moeten terughalen. Ik merk niet dat Justin mij de hele tijd al in de gaten heeft gehouden. Met een wat stijve arm trekt hij mij tegen zich aan. In shock blijf ik de rest van de weg zitten. De blikken die Justin en Brian elkaar toewerpen, ontgaan mij volkomen.

We zijn in een voor mij onbekend appartement. Eigenlijk is het gewoon een grote kamer, met oud meubilair. Er staat een versleten bank en een stoel die ik bij voorkeur al niet vertrouw. Alleen al door ernaar te kijken ben ik bang dat ik hem laat instorten. Ik ben dus op de bank neergezakt en staar voor mij uit. Het wachten is nu op Nathaniel, maar iedere seconde lijkt een minuut en zo worden de minuten uren. Justin komt naast mij zitten, terwijl Brian door de kamer heen ijsbeert. Om de zoveel passen werpt hij een blik op mij en ik vraag mij af wat er allemaal door zijn hoofd heen gaat. Ik kan echt weinig bedenken, omdat mijn hoofd al vol zit met mijn eigen gedachten. Moedeloos laat ik mijn hoofd in mijn handen zakken. Ik voel dat Justin naar mij toekomt en een arm om mij heen slaat. Hij houdt mij stevig vast, terwijl ik mij een klein bang meisje voel. Hoe moet ik Abby hieruit krijgen? Ik had haar nooit alleen moeten laten gaan. Ik had haar bij Justin moeten laten en zelf die kant uit moeten rennen. Misschien had ik wel helemaal niet in die auto moeten stappen. Had ik mij moeten omdraaien en dapper moeten vechten. Ik laat mij nu helemaal tegen Justin aanzakken, terwijl er tranen over mijn wangen lopen. Het had geen enkele nut gehad om om te draaien en ik weet het heel goed. Ik had geen enkele kans gemaakt tegenover de hoeveelheid, daar ben ik niet sterk genoeg voor. Justin houdt mij stevig vast, maar zegt verder niets. Opnieuw ben ik mij niet bewust van de blikken die er worden gewisseld.

Mijn hoofd maalt en maalt. Herinneringen, alles lijkt voorbij te komen. Ook herinneringen over gesprekken tussen mij en Brian. Of de angst die ik voelde om Justin kwijt te raken. Mijn ogen schieten open als ik mij een gesprek herinner tussen mij en Brian. Onverwachts ruk ik mij los van Justin en spring overeind. Verbaasd kijkt hij mij aan en ik kan hem alleen maar woedend aankijken. Zonder een enkele waarschuwing sla ik hem vol in het gezicht met een vlakke hand. Meteen wordt zijn wang knalrood, maar ik voel geen enkel berouw. Hij reageert niet en blijft mij doordringend aankijken.

Abbigail

Hard val ik op de grond. Moet dat nu weer zo? Hoe durven zo tekeer te gaan tegen een hulpeloos meisje als ik?! De kwallen.
Toen ik net uit de auto kwam hebben ze nog geprobeerd om mij te laten praten. Niet gelukt uiteraard, want wat denken ze wel niet? Blijkbaar heb ik ze daarbij kwaad gemaakt. Al begrijp ik niet waarom.. Nou ja. Ik zucht diep ik probeer aan het duister te wennen. Mijn hoofd bonkt als een malle, mijn huid op mijn hoofd doet zeer van het getrek aan mijn haren en ik zal vast wel een aantal goede blauwe plekken hebben. Ze hebben me nogmaals een klap in het gezicht gegeven, maar uiteindelijk hebben ze dat in ieder geval met rust gelaten. De sukkels. Erg snugger zijn ze niet, ze denken dat het helpt om iemand te slaan. Maar daar word je juist standvastiger van. Ik sta moeizaam op en loop de ruimte rond. Het is redelijk groot en er staat zelfs een oude kast. Het bestaat uit verschillende hoeken en je zou je makkelijk kunnen verstoppen. Niet voor niets noemen ze het een ruïne. Er staan op rare plaatsen muurtjes, maar ze hebben er wel op gelet dat er geen losse spullen staan. Jammer, anders had ik die naar hun hoofd kunnen gooien! Ik ga in een hoekje zitten en probeer na te denken. Als het gebonk nou maar ophoudt, om gek van te worden!
“Gaat het?” Hoor ik opeens en van schrik spring ik op om meteen vier meter afstand te nemen. Ik hoor een zachtjes gegrinnik. “Vind je het grappig?” Vraag ik boos om meteen door te gaan. “Wie ben jij en wat doe je hier? Zijn hier nog meer mensen?” De man blijft staan waar hij staat en ik zie in het donker dat hij iets serieuzer begint te kijken. “Als eerste, nee ik vind het niet grappig. Ik heet James, al zie ik niet in waarom jij dat wilt weten en wat ik hier doe? Ik wilde graag eens op vakantie en dacht: Joh laat ik daar heen gaan, want dat is een mooi plekje.” Ik draai met mijn ogen. “Oh niet grappig? Ja sorry, eindelijk praat ik weer eens met een normaal mens. Dus ik kan mijn vreugde niet op.” Ongewild moet ik glimlachen. Wat een ontzettende flauwe humor. Het komt me bekend voor! Ik grinnik even, ja ik zit ook wel zo in elkaar. “Nou ik ben blij dat jij blij bent dat ik vast zit. Heb ik ook weer mijn goede daad voor vandaag gedaan. Alleen had ik die al gedaan volgens mij, dus deze is alvast voor morgen.” Hij knikt. “En met wie heb ik de genoegen.” “Nou butler, ik ben Abbigail,” ik zie dat James een wenkbrauw optrekt. Ik begin te grinniken. “Ja, wie verzint nou zo’n naam,” ik probeer een gezicht te trekken, al zie je dat waarschijnlijk amper in het donker en kijk hem arrogant aan. “James, het huis is een rommel en zorg dat je kleding op zijn minst fatsoenlijk zit,” nogmaals trekt hij een wenkbrauw op. Oké, misschien hebben we toch niet dezelfde humor. Ik ga weer op de grond zitten midden in de kamer en kijk nog eens goed rond. Ik moet er niet aan denken om hier lang te zitten. “Je kan rond blijven kijken, maar denk maar niet dat ik het allemaal nog niet geprobeerd heb,” James komt naast me op de grond zitten. “Overigens hoe ben jij hier verzeilt geraakt?” vraagt hij belangstellend. “Gaat jou niks aan,” zeg ik sacherijnig. Je weet maar nooit met van die gasten. “Overigens wil jij het ook niet aan mij vertellen, dus waarom zou ik dat dan doen?” zijn hele houding laat blijken dat ik er niets mee te maken heb. Tegen de verwachting in begint hij dan toch uiteindelijk te praten. “Ik was eerder gevangen door ze genomen, maar ben ontsnapt, maar het toeval wilde dat een vriend van mij me erin heeft geluisd en nu zit ik hier. En wat ik gedaan heb? Och.. Ik wilde hen in de val laten lopen. Dat is dus deerlijk mislukt en zoals het gezegde gaat… Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in. En nou ben jij aan de beurt,” hij laat mij geen vragen stellen en sluit bij deze meteen het onderwerp af. “Tsja.. Ze hadden een vriend van mij vast en die wilde ik helpen. Hij is weggekomen en ik werd gepakt, helaas,” verder zeg ik ook niets meer en er valt dan ook een lange stilte.

Danielle_ schreef:

Intussen begint hij het allemaal langzaam te beginnen. Hij krijgt een frons in zijn voorhoofd van bezorgdheid.

Citaat:

“Dus we moeten haar vinden in deze grote zandbak.” Ik negeer Justin volkomen, mijn vragen richt ik allemaal op Nathaniel. Het irriteert iedereen, dat weet ik wel, maar ik weet nog niet wat ik met Justin aanmoet. Moet ik dit zomaar over mijn kant laten gaan? Op dit moment is mijn hoofd niet helder genoeg om daarover na te denken, dus negeer ik het.
We zijn intussen met een gehuurde jeep in een of andere woestijn belandt. Een miezerig klein puntje op de kaart, wat zich intussen uitstrekt tot alle hoeken van de horizon. Helaas dus niet zo klein als ik had gehoopt. We rijden hier voor mijn gevoel al uren rondt en er lijkt geen eind aan te komen.

Casey

Hoe langer het allemaal duurt hoe sacherijnig ik word. Mijn gedachten probeer ik niet naar Justin te wenden, maar het lukt gewoon niet. En hoe langer ik aan hem denk, hoe bozer ik word. Natuurlijk weet ik dat het geen zin meer heeft. Er is nu geen tijd voor. Blah, blah, blah... Wat mij betreft heeft Justin mijn vertrouwen beschaamd en daarmee zou ik hem dolgraag verbannen naar een uithoek van de wereld.
“Weten jullie wel zeker dat we goed zitten,” vraag ik nog eens sacherijnig. Justin negeert mij intussen ook en Nathaniel doet volgens mij intussen ook alsof hij mij niet hoort. Dus vreet ik mijzelf nog meer op en de auto maakt mij claustrofobisch. Het lijkt wel of mijn buik steeds weer samenknijpt en of mijn longen dienst weigeren. Steeds benauwder en benauwder. “STOP!” gil ik uit het niets. In een seconde staat de auto stil. Iedereen vliegt naar voren en kijken mij daarna geschrokken aan. “Ik ben het zat,” meld ik, waarna ik de auto uitstap.
“Vrouwen,” hoor ik Justin zeggen met een zucht. Nathaniel zit achter het stuur en lijkt vertwijfelt. Bryan lijkt zich er buiten te willen houden. Ik knal de deur dicht en begin bij de auto vandaan te lopen. Achter mij wordt er gas gegeven en ik weet dat de auto bij mij vandaan rijdt. Het interesseert mij even vrij weinig. Ze verwachten zeker dat ik gillend terugren, zodat ik degene ben die opgeeft. Nou dacht het niet jongens. Jullie hebben de verkeerde te pakken.
Trrr, trrr, even ben ik verbaasd dan besef ik dat het mijn mobiel is. Handig haal ik hem uit mijn broekzak. Best verrassend dat ik hier eigenlijk bereik heb. Als ik op het schermpje kijk worden mijn ogen groot. Dat heb ik weer… Even zucht ik diep om daarna door mijn trots heen te bijten. “Hey! Wacht op mij!” begin ik te gillen, terwijl ik achter de auto aanren die steeds kleiner begint te worden.


“Een, twee, drie…” op het ritme van zijn tellen, veert hij door zijn knieën op en neer. Voordat ik besef wat hij van plan is vlieg ik ineens de lucht in. Er ontsnapt een gil uit mijn mond en nog net op tijd besef ik dat ik het randje moet vastpakken. Ik heb weinig grip op het randje, maar weet mezelf omhoog te trekken. Als ik naast het gat sta kijk ik snel om mij heen. Ik ben in een stoffige ruimte met vier muren om mij heen, met een zware deur.
“Ik zoek een stuk touw,” roep ik naar beneden. Intussen kijk ik alweer om mij heen, maar zie letterlijk niets. Er staat geen stoel of kastje, geen plant en zeer zeker geen touw. Het enige is een lamp die boven het gat hangt. Hoe krijg ik James dan boven.
“Ik zie geen…” als ik mij omdraai staat James ineens achter mij. Verbaasd kijk ik hem aan. “Hoe?” zeg ik, terwijl ik van hem naar het gat kijk en weer terug.
“Geen tijd, de bewaking kan ieder moment terugkomen.”

Abbigail

Ik volg James op de voet door een doolhof van gangen en kamers. Langzaam aan begin ik te beseffen hoe handig hij eigenlijk. Dat hij niet zomaar een willekeurig persoon is. Hij lijkt bijna wel een… Met die gedachten blijf ik even hangen. Zou het kunnen dat hij een spion is? Hij is voorzichtig, ontwijkt bewaking, maar weet zijn snelheid hoog te houden.
In de volgende kamer staat een computer op een bureautje. Snel kruipt James achter de computer en ik kijk wat hij precies doet. Hij haalt een stickje uit zijn broekzak en plugt deze in zijn computer. Met razendsnelle vingers laadt hij de informatie van de computer op het stickie. Intussen valt mijn blik op een mobiel die bij de computer ligt. Ik pak deze op, maar tot mijn teleurstelling heb ik geen bereik. Ik laat hem in mijn broekzak glijden, die zal nog wel van pas komen… Intussen trekt James alweer het stickie uit de computer en staat op om verder te gaan. Ik volg hem direct en vraag mij eigenlijk af sinds wanneer hij de leiding heeft. Een stuk verderop staat hij ineens stil.
“Volg deze gang tot je bij een T-splitsing komt, ga daar rechts. Er komt een trap aan je linkerhand volg deze omhoog. Bovenaanlinks, dan alsmaar rechtdoor. Daarna vind je de uitgang wel,” zegt hij en hij wil al afslaan en bij een trap naar beneden gaan.
“Wat ga jij doen?” vraag ik hem verbaasd. “Zo kom je alleen maar dieper in dit verrekte doolhof.”
“Ik heb nog wat dingen die ik moet regelen,” zegt hij vaag en rent naar beneden.
Even kijk ik vertwijfelt naar de gang die naar de uitgang zou gaan. Ik zucht even diep, vanwege mijn eigen verantwoordelijkheidsgevoel. Hij heeft mij geholpen dus… Verontwaardigt gooi ik mijn handen even de lucht in. Dan volg ik James, dieper en dieper het doolhof in. Als ik onderaan de trap kom ben ik hem al uit het oog verloren. Verbaasd kijk ik om mij heen. Moet ik dan toch maar weer omhoog. Ineens hoor ik gestommel. Ik klaar meteen op en vervolg mijn weg in de richting van het geluid. Het klinkt alsof er iets van een gevecht aan de gang is. Als ik vlak bij het geluid ben ga ik langzamer lopen en voorzichtig kijk ik om het hoekje. Ik zie James en vijf mannen die hem duidelijk niet vriendelijk behandelen. Hij wordt van achter door twee mannen stevig vastgehouden, terwijl de anderen op hem inslaan en trappen. Oef meneertje is toch niet perfect. Zachtjes sluip ik de hoek om, maar ik word direct ontdekt. Daar gaat mijn verrassingsaanval… Twee van de mannen komen wat nonchalant op mij af. Uitdagend blijf ik staan. Twee maar? Dat is een belediging, denk ik sarcastisch. Het is duidelijk dat de mannen overmoedig zijn ten opzichte van een vrouw en ik weet dat ik daar mijn voordeel uit kan slaan.
James wordt nog steeds door twee mannen vastgehouden, hij ziet er versuft uit en ik hoop dat hij zo nog wel in staat is om te lopen. Hem naar buiten tillen, zou wel eens een complicatie kunnen opleveren. Ik zie hem een gebaar maken, dat ik weg moet gaan.
“Je kunt je ook meteen overgeven. Dat scheelt ons moeite en jou pijn,” zegt een van de mannen en doet grijnzend een stap naar voren. Jaja, in je dromen misschien…
“Je kunt ook meteen een stap opzij doen als je bang bent,” zeg ik koppig. Tjeeh wat ben ik kinderachtig.
Dan vallen ze tegelijk aan en zonder problemen sla ik hun stoten af. Ik schop en sla waar ik ze maar kan raken. Het duurt even totdat ik bedenk dat dit lang genoeg heeft geduurd. Met een handige beweging leg ik ze beide op grond, waar ze kreunend blijven liggen. “Ik had jullie nog gewaarschuwd,” zeg ik hoofdschuddend.
Als ik mij omdraai is het duidelijk dat de andere drie mannen geschrokken zijn en James verbaasd. “Jullie verspillen mijn tijd,” zeg ik dan droog. Zonder verder aarzeling stort ik mij op hen. Binnen enkele seconden zijn de enige die nog overeind staan ik en James. De laatste persoon heeft hij op de grond gelegd, zodra hij eenmaal wat bewegingsvrijheid had.
“Niet slecht,” zegt hij met een nonchalante glimlach. Ik grijns naar hem, trots op mijn werk en zijn compliment. Tenminste, ik vind dat ik het mag opnemen als een compliment.
“Dat kan ik van jou niet zeggen,” zeg ik uitdagend.
“Er is alarm geslagen en dat gaat onze weg naar buiten niet makkelijker maken,” zegt hij zonder in te gaan op mijn woorden.
“Waarom zijn we eigenlijk hierheen gegaan?”
“Hierom,” zegt hij en opent naast hem de grote sloten op een deur. Het waren dus bewakers die we zojuist hebben uitgeschakeld, maar waarvan. James zwaait de deur open. Binnen is het duister en ik moet mijn best doen om wat te kunnen onderscheiden. Behoedzaam loopt hij naar binnen en gebaard mij achter te blijven. Ik besef maar al te goed dat dit niet het moment is om hem achterna te gaan. Als ik het zo bekijk is dit een cel en we zouden gemakkelijk opgesloten kunnen worden. En dat gun ik Andrew niet.
Het duurt niet lang of hij komt naar buiten met twee mensen. Een man en een vrouw. Beide zien er slecht verzorgd en vies uit. Ik deins automatisch een beetje achteruit, ondanks dat ik er zelf niet veel beter uit zal zien. Het is duidelijk dat ze verzwakt zijn, maar ze lijken te weten dat ze met ons mee moeten. Misschien dat James ze wat heeft toegefluisterd.
“Op naar de uitgang?” vraag ik aan James, die achter hen aan naar buiten komt. Hij knikt en ik ga direct de weg terug. Ondanks de verschillende afslagen die we hebben genomen, weet ik moeiteloos de weg terug te vinden naar de trap. Niemand zegt een woord, want allemaal weten we dat we nu eerst naar buiten moeten zien te komen.

Precies zoals James eerder had beschreven vond ik de uitgang. De paar bewakers die we tegen zijn gekomen liggen waarschijnlijk langzaam bij te komen. Met zijn vieren lopen we naar buiten. “Zo verrassend richtingsgevoel,” merkt James aan. Ik kijk hem even aan, maar reageer er verder niet op. Wat denkt hij? Dat ik een vrouw ben en altijd een kaart op zijn kop lees?
Als ik de andere drie even scherp opneem merk ik op dat ze er vermoeit uitzien. Het is duidelijk dat James een paar flinke klappen heeft gehad en die man en vrouw waren al niet in een te beste toestand. Ik kijk om mij heen, op zoek naar vervoer. Maar we worden omringt door een zandbak. Brandend in de hete zomerzon. Ik voel de mobiel in mijn broekzak en haal deze eruit. Twee streepjes… Mijn hart klopt van opwinding, als mijn vingers over de toetsen roffelen. En nu maar hopen dat ze in de buurt zijn. De bewaking komt er vast en zeker aan en ik zal ze niet in mijn eentje aankunnen. Het berichtje bestaat alleen maar uit enkele getallen als ik op de verzendknop druk.

Citaat:

Casey

Gespannen tuur ik voor mij uit. Het moet daar ergens zijn. Ik zucht nog eens diep. Mijn gedachten glijden naar de simpele cijfers op het schermpje. Natuurlijk wist ik meteen waarvoor ze stonden… en van wie ze waren. Coördinaten, die aangeven waar Abby zich op dit moment bevindt. Ik schrik op als Bryan ineens zegt dat hij wat ziet in de verte. Gespannen tuur ik naar de horizon, maar ik zie nog niets. Bryan zit al een tijdje door zijn verrekijker te turen en ik heb zin om hem af te pakken. Toch houd ik mij in. Het heeft geen enkele zin. Het gaat allemaal niet sneller als ik er doorheen kijk. En bovendien ben ik nooit handig geweest met dat ding. Dan zul je zien dat ik het niet eens kan vinden. Dus blijf ik zitten, terwijl Nathaniel het gas nog eens extra indrukt.

“Volgens mij staan er een paar personen,” meldt Bryan als we nog wat dichterbij zijn.
“Hoe zien ze eruit?” vraag ik ongeduldig.
“Dat kan ik…” hij wil nog meer zeggen, maar hij valt stil. Ongeduldig kijk ik hem aan. “Er komen nog meer personen naar buiten. Die lopen in uniform, bewakers denk ik.”
Intussen zit ik mij op te vreten. Als dat bewakers zijn, is het dan Abby die hij zie?! Ik gris de verrekijker uit zijn handen. Hij protesteert enkele seconden, maar geeft dan toch toe. Ik tril een beetje en ik moet moeite doen om de plek te vinden. Zodra ik de plek heb, zet ik mijn ellebogen vast tegen de auto aan, zodat het beeld minder beleefd. Ik hoef maar een seconden door de verrekijker te kijken om te zien dat Abby daar staat. “Het is Abby en zo te zien heeft ze problemen met zich meegebracht,” zeg ik terwijl ik blijf turen. Er staat nog een jonge jongen naast Abby, hij lijkt een paar jaar ouder, maar meer dan tien zal het niet zijn. Verder zijn er nog een man en een vrouw. Ze trekken mijn aandacht, maar in eerste instantie kan ik niet ontdekken waarom. Pas als we dichter genaderd zijn en ik de verrekijker niet meer nodig heb, herken ik ze. Mijn hart maakt onwillekeurig sprongetjes. Ik hap even naar adem en ik merk dat Nathaniel mij even aankijkt. Hij heeft door dat er iets is, maar hij denkt waarschijnlijk dat het om Abbigail gaat. Later zal ik het hem vertellen, nu kan ik mijn ogen niet van de twee personen afhouden. Het duurt niet lang of de vier personen zijn omsingelt. Abby staat er vrij nonchalant bij, maar ik weet dat het gespeeld is. Iedere spier in haar lichaam zal gespannen staan. Geen beweging die ze niet ziet. Ik ken haar, ik ken haar zo goed. En ik heb haar zo gemist.

De auto lijkt traag te rijden, ondanks dat we met volle vaart door de woestijn gaan. Ik moet toezien hoe de eerste bewaker in de aanval gaat. Meteen schiet Abby naar voren. Ik houd mij adem even in, maar binnen een seconde ligt de bewaker op de grond. Zo is ze op haar best. Nu komen er meerdere mensen tegelijk op haar af en ik weet dat we snel te hulp moeten komen. Abbigail is goed in wat ze doet, maar ergens houd het op. Ineens hoor ik een knal, de auto maakt ineens een boogt en ik val tegen de zijkant. “Wat!” roep ik, maar ondertussen hoor ik de schoten die ik eerder heb gemist.
“oliebol, ze schieten op ons,” zegt Nathaniel terwijl hij probeert de auto in bedwang te houden. We tollen rond en ik grijp mezelf vast. Ineen staan we stil. Totale stilte heerst. “Iedereen oke?” hoor ik Nathaniel vragen. En dan gaat alles ineens heel snel. We springen allemaal uit de auto om ons te beschermen tegen de schoten die weer zijn begonnen. Even zitten we allemaal stil. Dan trekken alle drie de jongen ineens een wapen te voorschijn. Hoe komen ze daar nu weer aan! Ze openen het vuur terug en ik kan niets doen. Voorzichtig kijk ik om de auto heen. Abby wordt belaagd. De vreemde jongen is haar intussen te hulp geschoten en verrassend genoeg is hij goed. Even kijk ik bewonderend hoe hij de ene na de andere bewaker van zich af weet te slaan. Dan wordt ook hij belaagt en ik weet dat ik moet gaan helpen. “Geef mij rugdekking,” meld ik naast mij en zonder op antwoordt te wachten begin ik te rennen. Achter mij hoor ik nog een schreeuw, maar ik negeer het. Voor ik het weet word er op mij geschoten, maar ik vertrouw de jongens en ga recht op mijn doel af. Ik ga zo hard als mijn benen toelaten in het mulle zand.

Zonder een aarzeling stort ik mij in het strijdgewoel. Ik deel de ene naar de andere slag uit, tot uiteindelijk ik, Abby en de onbekende jongen de enige zijn die nog staan. Met een nonchalante beweging klop ik het zand mijn broek. “Zo,” zeg ik met een zucht en kijk Abby met een glimlach aan.
“Kon je niet wat eerder komen,” zegt ze en lachend kijken we elkaar aan. Kort omhelzen we elkaar en dan draai ik mij naar de onbekende jongen.
“En wie mag jij dan wel wezen?” zeg ik een tikje verwaand. Ik kan er niets aan doen, maar ik ben gewoon enigszins zelfingenomen met de actie van zojuist.
“Case,” hoor ik ineens zacht een stukje achter mij. Langzaam draai ik mij om en er schiet een brok in mijn keel. Zonder den woord te zeggen vlieg ik de vrouw in haar armen en barst in snikken uit. De angst, de spanning, de adrenaline, alles verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Abbigail

Met een laatste vuistslag valt de man bewusteloos achterover. Ik hoef niet om mij heen te kijken om te weten dat er geen enkele man meer staat. Rustig draai ik mij om naar Casey. Ik weet dat ze halverwege ergens binnen is komen vallen, maar ik ben blij om haar te zien. “Zo,” zegt ze zelfvoldaan. Hoofdschuddend kijk ik haar aan.
“Kon je niet wat eerder komen,” zeg ik, maar ik ben niet meer in staat om serieus over te komen. We omhelzen elkaar kort.
Dan draait Casey zich om naar James. “En wie mag jij dan wel wezen?” vraagt ze uit de hoogte. Glimlachend schud ik mijn hoofd. Het is zo typisch Casey.
“Case,” hoor ik ineens de vrouw zachtjes zeggen. Voor ik maar door heb wat er gebeurd loopt Casey naar de vrouw toe en omhelst haar. Ze verandert van een zelfverzekerde vrouw naar een klein kind in de armen van haar moeder. Ik glimlach als ik besef wie de mensen zijn. Ik kijk even naar de man die erbij staat en zie dat zijn ogen zich vullen met tranen. Onwillekeurig denk ik aan mijn eigen ouders. En mis ze met heel mijn hart. Ineens voel ik twee armen die achteruit trekken. Even reageer ik geschrokken dan besef ik wie het is. In zijn armen draai ik mij om en kijk in de ogen van Nathaniel. “Hoi,” zeg ik zachtjes. Hij glimlacht en drukt even kort zijn lippen op de mijne.
“Ik heb je gemist,” zegt hij zachtjes en trekt mij tegen zich aan. Ik laat het gebeuren, voel mij warm worden bij zijn aanraking. Sinds lange tijd voel ik mij veilig en geborgen.

Casey

Met een brok in mijn keel kijk ik de helikopter na. Ik slik even, want ik wil niet in tranen uitbarsten. Mijn ouders… Mijn pleegouders zitten in het vliegtuig. Veilig… Dat besef maakt mij gelukkig, maar eenzaam tegelijk. Ik had ze graag nog even bij mij gehad, maar ze moesten onderzocht worden in een ziekenhuis. “Casey,” hoor ik Bryan achter mij. Ik draai mij om en weet zeker dat er op mijn gezicht niets meer te lezen valt. Ik kijk hem strak aan en wacht tot hij verder praat. Een stukje verderop zie ik Justin staan. Hij lijkt bijna verlegen met hoe hij erbij staat en ik weet dat hij niet weet wat hij met mij moet. Ik voel met hem mee. De laatste keer dat we echt spraken hadden we ruzie. Het lijkt allemaal nu even zo onbelangrijk. Ik heb niet meer door dat Bryan wat tegen mij zegt en loop hem voorbij. Ik zie niet hoe zijn blik mij nastaart. De hoop vervliegt uit zijn ogen als ik mijn armen om Justin heen sla. “Het spijt mij,” zeg ik terwijl ik Justin met mijn ogen om vergeving smeek.
“Het spijt mij ook,” zegt hij zachtjes. Onze lippen raken elkaar en ik voel mijzelf warm worden. Ik trek hem nog dichter tegen mij aan en zou willen dat ik hem nooit meer los hoefde te laten.

We zitten in George kantoor. Ik zit op de bank tegen Justin aan. Hij heeft een arm om mij heen en ik voel mij gelukkig. Wil dat het altijd zo blijft als het nu is. Ik kijk even naar Abbigail die naast Nathaniel zit. We wisselen een blik van verstandhouding. Bryan is niet aanwezig en ik vraag mij af waar hij is gebleven. De dag nadat we mijn ouders hebben gevonden heb ik hem niet meer gezien.
“Ik ben blij dat jullie er weer zijn,” zegt George voor de zoveelste keer. Ik weet dat er nog iets is, maar hij lijkt ergens op te wachten. Dan gaat de deur ineens open en komt James binnenlopen, zoals Abbigail mij heeft vertelt. “James, ik dacht al dat je niet meer zou komen. Je weet toch dat je een oude man niet moet laten wachten,” zegt George. Verbaasd kijk ik en Abbigail hem aan.
“Kennen jullie elkaar,” vraag ik uiteindelijk verbaasd.
George knikt instemmend. “Ja ja, we kennen elkaar al jaren. Hij is een van mijn beste agenten. Al moet hij nog altijd leren om eens op tijd te zijn,” antwoordt George met een schuin oog naar Bryan. “Maar George ik denk dat jij de rest beter kunt vertellen aan de dames.”
James knikt instemmend en komt naar ons toelopen. Zonder iets te zeggen, legt hij iets op de tafel neer. Nieuwsgierig hang ik een beetje naar voren en zie dat het een kettinkje is.