Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-08-25 20:20

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 30-08-25 20:20

We want more we want more. Vraag me toch ernstig af hoe die Tom nu weer in het zadel zit. We lezen ook erg weinig over Tom als persoon zeg maar. Waar woont ie eigenlijk.. Hobby, vrienden, familie.. Geen idee maar misschien heb ik eroverheen gelezen haha.

**Geplaatst**: 30-08-25 20:28

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 30-08-25 20:28

Volgens mij wil hij niks over zichzelf delen. Nina weet ook maar weinig van hem. Grote red flag.

Haha die Daan. Tja waarom inderdaad. Vraag ik me ook af. Komt Daan nog terug of?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-25 20:56

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-25 20:56

Suzanne F. schreef:
Volgens mij wil hij niks over zichzelf delen. Nina weet ook maar weinig van hem. Grote red flag.

HEEL goed gezien!

Zijn karakterontwikkeling is… langzaam :')

.

**Geplaatst**: 30-08-25 20:57

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 30-08-25 20:57

Haha dan snap ik helemaal niet wat je met zo'n vent moet. -O-

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-25 21:34

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-25 21:34

Gnome schreef:
Haha dan snap ik helemaal niet wat je met zo'n vent moet.

Hey, dit stukje was nog wel bedoeld als positieve marketing voor hem hahahahahaha.

(Heerlijk mens ben je trouwens!)

**Geplaatst**: 30-08-25 21:50

Geplaatst: 30-08-25 21:50

astridastrid schreef:
Gnome schreef:
Haha dan snap ik helemaal niet wat je met zo'n vent moet.

Hey, dit stukje was nog wel bedoeld als positieve marketing voor hem hahahahahaha.

(Heerlijk mens ben je trouwens!)

Sad

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-08-25 18:31

Geplaatst door de TopicStarter : 31-08-25 18:31

Sorry,
Ben ik weer! Maar de volgende stukken verdienen vaart.

Iets creatievers, maar eens niet alleen maar een Nina-show-and-tell.

39.
16 september 2021
Of: Een forensisch rapport van twee vrouwen die elkaars relaties analyseren terwijl hun eigen leven in brand staat.

Gaby (mijn sparringpartner) en ik zitten al drie kwartier in een WhatsApp-sessie die, als je het zou uitprinten, zou aanvoelen als een forensisch rapport.
Dit is geen gesprek, dit is een reconstructie van de plaats delict.

De gedaagden:
• Reinier, die volgens Gaby een exclusieve affaire heeft met zijn boormachine (week drie nu)
• Tom, die mij een ticket naar Parijs laat boeken en vervolgens zegt: ‘Oh nee, toch niet.’

De misdrijven: Onversneden egoïsme met voorbedachten rade.

We adviseren elkaar met de precisie van onderzoeksrechters, maar dan voor emotionele vergrijpen. Twee vrouwen die relatietherapeuten spelen terwijl we zelf de cliënten zijn die nooit durven bellen.

‘We hadden afgesproken,’ begint Gaby's getuigenverklaring. ‘Ik app dat ik op het punt sta in de auto te stappen... zegt hij: ‘Oh ja. Sorry. Komt niet uit.’ Wat een hufter.’
De reden? Een bureau. Een instabiel, ducttape-schroeven-good-vibes meesterwerk dat belangrijker is dan zij.
De échte reden? Hij wil gamen. Maar dat detail vergeet hij te vermelden in zijn noodlottige SMS.

Ik voel mijn innerlijke moraalridder opstaan. ‘Dat zou ik niet pikken,’ zeg ik met de zelfverzekerdheid van iemand die een man verdedigt die haar ‘bitch’ noemde omdat ze een logische vraag stelde.
Gaby zucht. ‘Hij heeft mega bindingsangst. Ik mag nooit zeggen dat ik van hem houd. Het boeit hem niet, zegt hij.’
I JUST DON’T CARE.
En ondertussen gamet hij alsof de wereld buiten hem geen millimeter interesseert. Reinier’s I just don’t care is geen onverschilligheid; het is onverbloemde eerlijkheid. En eerlijkheid zonder affectie is wreed.

Ik zeg iets over dat hij haar op handen moet dragen.
Zij zegt dat hij het bloed onder haar nagels vandaan trekt. ‘Ik weet niet hoe ik het moet doen. Soms wil ik hem schoppen, soms wil ik hem knuffelen,’ zegt ze.

Dit is dezelfde Gaby die mij in juni nog meesleurde naar een singles party in Hoofddorp. Dezelfde Gaby die daten ziet als veldonderzoek en een First Dates-kandidaat zo hard overrompelde dat hij ‘nog weken in z’n bedje heeft zitten huilen’. Dezelfde Gaby die toen zei: ‘Waarom zou je bij een eikel blijven?’
En nu zit ze zelf vast aan een man die haar langzaam mentaal uitwringt.

Ironie, ik heet Nina.

Maar wie ben ik om er wat over te zeggen?
Want dan is er mijn eigen dossier:
Tom heeft een layover in Parijs. Dus ik had een ticket geboekt. Want ja, alles gaat ineens even goed en ik dacht: laten we de vruchten plukken. Natuurlijk had ik het goedkoopste ticket gepakt. Dus nu ben ik gedoemd mijn voordeel te compenseren met een taxirit van €65 omdat er geen treinen rijden vanaf Sassenheim rond dit christelijke tijdstip van vertrek.

Toen Tom vroeg hoe ik van het vliegveld naar het hotel zou gaan, zei ik: ik wacht op Charles de Gaulle en pak de crew bus mee met hem. Leek me logisch. Ik bedoel: ben je wel eens in CDG geweest? Voor ik daar uitvind waar ik moet zijn, vliegt mijn terugvlucht al weg.

Hij reageerde onmiddellijk. ‘Als iedereen dat doet... Liability. Procedures…’
Iedereen? Ik ben letterlijk één persoon. Maar goed.
Mijn gezicht verraadde irritatie.
‘En kom op, doe nou niet zo defensief,’ zegt hij. ‘Ik bedoel het goed. Als je écht wil groeien, moet je zelf je weg zien te vinden.’
Groei?
Ik wil gewoon wat tijd samen doorbrengen, geen cursus ‘word een betere versie van jezelf met piloot Tom’.

Ik stelde voor samen te reizen. Samen in de Metro, dat lijkt toch logisch? En leuker dan alleen.
Hij: ‘Wat denk je wel niet? Dat ik na een vlucht van twaalf uur met zware tassen door Parijs ga slepen? Ik heb vervoer. Ik ga met de crew bus. Jij zoekt het maar uit.’
Classic Tom. Dat ik geen crew ben en dus niet in het crew-bus-systeem pas? Niet zijn probleem.
Ik overwoog of ik het tafeltje over hem heen zou kieperen.
In plaats daarvan glipte er iets uit m’n mond wat zelfs mij verbaasde: ‘Dat klinkt… selfish?’
Hij was woest. Niet gewoon geïrriteerd. Woest. Zijn ogen werden smaller, zijn kaak verstrakken ‘Wat ben je toch een bitch,’ bijt hij me toe.

Dit was het moment waarop de glimlachende, charming Tom—degene die had gelachen om Loes' anatomische rijinstructies—transformeerde in deze versie. De versie die het woord ‘bitch’ gebruikte omdat ik hem had geconfronteerd met zijn eigen empathiedeficit.
En misschien heeft hij gelijk. Maar toch: bitch?

Ik zat daar, met mijn tomatenrode gezicht, en realiseerde me iets.
Misschien moet ik dit niet meer accepteren.
Misschien moet ik z’n burger in zijn pet duwen.
Misschien moet ik gewoon van tafel weglopen.
En dat was precies wat ik gedaan heb.
Omdat zelfs Carla—die ik nog nooit ontmoet heb maar waarschijnlijk veel betere grenzen heeft—dit niet zou accepteren.

Het verdict:
Ik kijk naar het vliegticket. €250 is veel geld voor een les die je niet wilde leren.
‘Dat is niet oké,’ zegt Gaby na mijn rechtbankverslag.
‘Hij had gewoon een lange dag,’ hoor ik mezelf zeggen.
Ik hoor haar denken. Ik hoor haar horen, wat ik zelf niet durf te zeggen.

Ik zeg dat ik nog twijfel of ik ga. Dat ik het geld al heb uitgegeven. Dat het zonde is. Dat hij het vast niet zo bedoelde. Dat hij gewoon moe was. Dat ik hem niet wil belasten. Dat ik hem begrijp. Dat ik hem niet kwijt wil. Dat ik hem niet wil veranderen. Dat ik hem niet wil claimen. Dat ik hem niet wil laten denken dat ik moeilijk ben.
‘Je praat alsof je hem verdedigt,’ zegt Gaby.
‘Nee, ik probeer het gewoon te begrijpen.’
En daar zit het hem. In dat woord: begrijpen. Want als ik het kan begrijpen, kan ik het ook oplossen.

Slotbeschouwing. En dus hier zit ik. 250 euro lichter, én tot een ongemakkelijke keuze gedoemd:
• Laat ik dat geld in rook opgaan,
• Of ga ik alsnog naar Parijs en laat ik me behandelen als een bijzaak met een boardingpass.

Want hier is de werkelijke misdaad: ik blijf terugkomen, omdat ik denk dat ik het verdien. Omdat ergens in mijn hoofd een stemmetje zegt dat normale vrouwen niet zo moeilijk doen over vervoer. Dat normale vrouwen gewoon betalen voor een taxi en hun mond houden. Dat normale vrouwen niet ‘selfish’ zeggen tegen een man die net twaalf uur heeft gewerkt. ‘You lay in the bed you make,’ zegt Tom tenslotte altijd.

En de conclusie lijkt steeds hetzelfde: ik geef mijn vriendinnen adviezen die ik zelf negeer.

Misschien is dat mijn superkracht: het vermogen om de rode vlaggen van anderen haarscherp te analyseren, terwijl ik mijn eigen vlaggen in de wasmachine gooi met een kleurdoekje en hoop dat ze wit terugkomen.

(Spoiler: ze komen roze terug.)

To be continued...

**Geplaatst**: 31-08-25 18:46

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 31-08-25 18:46

Tom:ga jij maar ff een vangrailtje koppen vriend. En Nina.. Ren.

**Geplaatst**: 31-08-25 19:10

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 31-08-25 19:10

Welnee, Nina hoeft niet te rennen. Die moet gewoon lekker naar Parijs gaan maar niet naar Tom. Gewoon lekker zelf van de stad genieten, laat die egoïst het uitzoeken

**Geplaatst**: 31-08-25 19:46

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 31-08-25 19:46

Och jeetje. Nou ik had echt niet meer gegaan. Of wel gegaan maar niet naar hem. Gewoon zelf de stad verkend. Pffff.

**Geplaatst**: 31-08-25 19:54

Geplaatst: 31-08-25 19:54

prompter schreef:
Welnee, Nina hoeft niet te rennen. Die moet gewoon lekker naar Parijs gaan maar niet naar Tom. Gewoon lekker zelf van de stad genieten, laat die egoïst het uitzoeken

Haha dat is ook een goed plan ja maar in ieder geval weg van hem.

**Geplaatst**: 31-08-25 21:01

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 31-08-25 21:01

Ach Nina, ik doe her vaak ook. Iemand adviseren en zelf het niet doen.
Oke op ander vlak dan wel.

Nina ga lekker ( eventueel gezellig het een vriendin) lekker zelf naar Parijs. Laat dat ezel van een Tom het maar lekker uitzoeken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-08-25 21:41

Geplaatst door de TopicStarter : 31-08-25 21:41

kiki1976 schreef:
Ach Nina, ik doe her vaak ook. Iemand adviseren en zelf het niet doen.
Oke op ander vlak dan wel.

Nina ga lekker ( eventueel gezellig het een vriendin) lekker zelf naar Parijs. Laat dat ezel van een Tom het maar lekker uitzoeken.

Ezel

Ik mis hier echt die huilen van het lachen-smiley, maar vind dit echt grappig hahahaha.

Morgen weten we meer!

**Geplaatst**: 31-08-25 23:13

Geplaatst: 31-08-25 23:13

Ik vind het knap dat ze hem eindelijk eens de waarheid gezegd heeft. Zijn ware aard komt zo wel goed naar boven. Ik zou zelf wel gaan, maar dan met een vriendin of zo, zeker niet met hem. Wat een zak hooi zeg, wat verbeeld die gast zich wel niet

**Geplaatst**: 01-09-25 16:00

Geplaatst: 01-09-25 16:00

astridastrid schreef:
kiki1976 schreef:
Ach Nina, ik doe her vaak ook. Iemand adviseren en zelf het niet doen.
Oke op ander vlak dan wel.

Nina ga lekker ( eventueel gezellig het een vriendin) lekker zelf naar Parijs. Laat dat ezel van een Tom het maar lekker uitzoeken.

Ezel
Ik mis hier echt die huilen van het lachen-smiley, maar vind dit echt grappig hahahaha.

Morgen weten we meer!

The girl asked for a horse..she got a donkey!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-25 19:29

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-25 19:29

IMJ schreef:
The girl asked for a horse..she got a donkey!

(echt, alles weer aan diggelen nu

ahahahhah)

Ok,
Morgen weer wat meer dialoog O:)

.

40.
19 september 2021
Of: Hoe ik €250 betaalde voor een masterclass in Red Flags Herkenning, maar dan praktijkles.

Natuurlijk ben ik gegaan. Naar Parijs. Want een vrouw met principes zegt nee tegen niets (behalve misschien gratis luiers in de supermarkt).
Maar een vliegticket van 250 euro? Kom op.
Dat zegt tegen mijn principes: ‘Doe maar effe rustig.’
Ik bedoel: ik ben avontuurlijk, niet financieel roekeloos.

De dag na het bitch-incident heb ik me groot gehouden: geen appjes, zelfs twee keer zijn telefoontje weggedrukt — een zeldzaam moment van ghosting, maar nu eens van mijn kant.
(Voelde absurd goed.)

Maar vanmorgen, toen ik al om half vijf ’s ochtends op Schiphol stond met een taaie croissant, besloot ik hem toch te verblijden met mijn komst. ‘Ik moet weten of je komt of niet, anders maak ik me de hele tijd zorgen en ik wil dat soort stress niet als ik moet vliegen,’ appte hij.
Ja, moet.
Niet: ‘als je zin hebt.’
Niet: ‘misschien leuk als je komt.’
Het is fascinerende psychologie, eigenlijk. Hoe iemand een zin kan formuleren waardoor je je simultaan gewenst én schuldig voelt.
Mijn romantische interpretatie: hij maakt zich zorgen om mij.
De realistische interpretatie: hij maakt zich zorgen om zijn eigen stress.
Ik koos natuurlijk voor optie A, want iemand moet de Disney-versie van dit verhaal in stand houden.

Natuurlijk vroeg hij nu opeens of ik ‘nog mee wilde met de crewbus’.
Ik dacht: oh hell no. Ik ben Simone de Beauvoir met een Ryanair-ticket, ik regel dit zelf. Feministisch. Sterk. Onafhankelijk.
(Dit gevoel duurde precies 1 uur en 15 minuten.)

Want daar zat ik, op CDG, met mijn havo-Frans op niveau knoeiwerk en Google Translate als enige bondgenoot, in een bus waarvan ik de hele rit vreesde dat hij me naar Bordeaux bracht.

Zijn eigen vlucht was vertraagd — natuurlijk — dus ik zat vijf uur in de lobby van Hôtel L’Étoile, een plek waar iedereen kijkt alsof jij daar niet hoort en waarschijnlijk overwoog de gendarmerie te bellen. Het personeel kwam drie keer vragen of ik hulp nodig had. Ik zei: ‘Non, merci,’ met de zelfverzekerdheid van iemand die denkt dat Duolingo haar klaar heeft gestoomd voor het leven.

Dan: stemmen in Amerikaans Engels. Mijn hart maakt een sprong — niet van romantiek, maar van die acute fight-or-flight die je hebt wanneer je je spreekbeurt over honden inzet. Tot vijf minuten geleden dacht ik nog dat ik misschien in het verkeerde hotel zat te wachten — wat, laten we eerlijk zijn, statistisch gezien een hele reële mogelijkheid is bij mij. Maar toen stopte de touringcar voor de deur en kreeg ik die kortstondige dopamine-hit van ‘oh kijk, ik ben niet bij een conferentie voor Franse tandartsen beland.’ Onmiddellijk gevolgd door die bekende paniekgolf, dus.

Er wordt gelachen. Gepraat. Een Delta-steward in uniform loopt de hoek om en ik weet meteen: Tom is in de buurt.
En ja hoor. Daar is hij.
Onze blikken kruisen. Hij steekt zijn hand op — zelfverzekerd genoeg om mij meteen onzeker te maken. Ik veer op, als een marionet waarvan iemand de touwtjes heeft getrokken, en ga weer onhandig zitten terwijl hij doelgericht naar de receptie loopt.
Hij zal wel geïrriteerd zijn. Dat is hij meestal na een trans-Atlantische vlucht. En deze keer hadden ze óók nog eens zes uur vertraging.
‘Het is altijd wat met die militaire missies,’ had hij eerder gezegd.
Maar ik weet: hij vindt het geweldig. Repatriëringsvluchten. Amerikaanse soldaten terug uit Afghanistan halen. Hij voelt zich dan een soort held. Is een held. Dat maakt het allemaal nog ingewikkelder.

Hij komt op me af. Langzaam. Zelfverzekerd. Mensen kijken naar hem — dat doen ze altijd. Het is niet arrogantie, het is gewoon natuurkunde: sommige mensen hebben dat soort zwaartekracht.
Moet ik opstaan? Blijven zitten? Mijn haar losgooien zoals in een L'Oréal-commercial? Een intellectueel handgebaar maken? Of gewoon verdampen?
Te laat.
Hij staat voor me.
‘Hey,’ zegt hij.
Het is maar één woord, maar het activeert onmiddellijk mijn faalangst. Alsof ik weer auditie doe voor de rol van ‘vriendin van Tom’. Een rol waar ik technisch gezien al voor ben gecast, maar waar ik blijkbaar in een eeuwige proefperiode zit.

Zijn ogen glijden over mijn gezicht. Het voelt alsof hij iets zoekt. Of bekijkt. Of beoordeelt. Of alles tegelijk. Dan draait hij zich om, loopt naar zijn bagage met die zelfverzekerdheid die ik tegelijk aantrekkelijk en irritant vind.

En ineens voel ik iets geks: een drang om relevant te blijven. Een soort competitieve energie: ik hoor hier ook. Ik bén ook fascinerend. Ik ben geen bijrol.
Dus ik probeer hetzelfde te doen als ik achter hem aanloop. Schouders naar achter, kin omhoog.
‘Blijf jezelf,’ zegt mijn moeder altijd. En dat neem ik me ook voor. Maar in plaats van natuurlijk over te komen, voel ik me weer dat kind bij zwemles dat net een niveautje te hoog zit en hoopt dat niemand vraagt of ik eigenlijk wel zeven meter onderwater kan zwemmen.
En het is niet zijn schuld.
Het zit in míj.
Die pathologische behoefte om constant te bewijzen dat ik de moeite waard ben.

In een perfecte wereld zou ik me bij mannen tot wie ik me aangetrokken voel gedragen zoals ik doe bij mannen die me niks kunnen schelen.
Maar dit is geen perfecte wereld.
Dit is een hotel in Parijs waar hij een extra mooie kamer heeft gevraagd met uitzicht op de Eiffeltoren. En ik loop achter een man aan die me doet twijfelen aan alles wat ik dacht dat ik over mezelf wist.

Want hier is het ding: Ik weet precies wat er aan de hand is. Ik zie zijn patronen, zijn tekort aan empathie, zijn neiging om alles naar zichzelf toe te trekken. Maar blijkbaar is zelfinzicht geen bescherming tegen zelfdestructie.

Integendeel: het maakt het alleen maar tragischer. Het is de psychologische equivalent van een horrorfilm kijken waar je de hele tijd schreeuwt ‘ga niet die kelder in!’ — en dan alsnog de kelder in gaat.
Maar nu met de extra kennis dat je een idioot bent.

To be continued...

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 01-09-25 19:39, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 01-09-25 19:34

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 01-09-25 19:34

Stukje weer verslonden. Jammer dat Nina haar ruggengraat het weer begeven heeft. Erg benieuwd of Tom levend uit Parijs gaat vertrekken

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-25 19:37

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-25 19:37

Gnome schreef:
Stukje weer verslonden. Jammer dat Nina haar ruggengraat het weer begeven heeft. Erg benieuwd of Tom levend uit Parijs gaat vertrekken

Superleuk!
Nou, er komt wel een mini-plottwist aan, ja O:)

.

**Geplaatst**: 01-09-25 19:38

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 01-09-25 19:38

Het is zo leuk om te lezen, ik zit me plaatsvervangend kwaad te maken

**Geplaatst**: 01-09-25 19:41

Geplaatst: 01-09-25 19:41

Ik ben blij dat Nina het ten minste zelf inziet. Dat is stap 1.

**Geplaatst**: 01-09-25 21:29

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 01-09-25 21:29

Zou dan misschien het kwartje gaan vallen bij Nina, zou het dan echt gaan gebeuren?
Ik hoop het!

**Geplaatst**: 01-09-25 21:40

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 01-09-25 21:40

Jaaa wat een goed stuk.

Nina durft eindelijk in haar spiegel te kijken. Waarom doe ik dit?

Benieuwd aar t volgende stuk

**Geplaatst**: 02-09-25 09:06

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 02-09-25 09:06

Arghhhhh Nina, ik voel de frustratie, kijkt uit naar de plottwist

**Geplaatst**: 02-09-25 12:27

Geplaatst: 02-09-25 12:27

Na het verhaal van Prem, dat ik met heel veel plezier heb gelezen, zit ik ook weer helemaal in dit verhaal. Je bent echt nog beter gaan schrijven. Vooral het stuk van de huisbezichtiging vond ik goed in elkaar zitten. Van mij mag je echt door blijven schrijven, die pauze van een paar jaar vond ik maar niks :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-09-25 15:27

Geplaatst door de TopicStarter : 03-09-25 15:27

Nou, ophouden hoor,
Ik ga er helemaal van blozen

! HEEL LEUK!

Mer1980 schreef:
Arghhhhh Nina, ik voel de frustratie, kijkt uit naar de plottwist

Het is een MINI plottwist he

.
Managing expectations here LOLOL.

Ik hoop dat het ongemak (van beide kanten!) er goed uit op te maken is.

Non-fictie radar voor dit hoofstuk: 10/10.

41.
19 september 2021 (vervolg I)
Of: Hoe ik €250 betaalde voor een weekend in Parijs en kreeg wat ik bestelde: Parijs.

De sfeer in de lift is gespannen.
Tom lijkt zich net zo ongemakkelijk in mijn bijzijn te voelen als ik. Hij prutst met zijn sleutelkaart en het voelt of het mijn schuld is dat de lift niet reageert.
Zijn gezucht helpt niet.
Snel druk ik op de knop van de derde verdieping.
Proactief, Nina. Want niets zegt ‘competente co-piloot’ zoals het indrukken van een liftknop.
‘Jezus Nina, moet dat nou?’ Zijn stem is scherp, als een instructeur die een leerling terechtwijst. En ergens—heel diep, heel fout—vind ik het een beetje sexy.
Tot hij verdergaat.
‘Weet je wel hoeveel bacteriën er op die knopjes zitten? En straks zit je met die vieze, besmette vingers aan mij.’
Natuurlijk.
Het verbaast me al niet meer. We zitten dus blijkbaar ineens weer midden in een medische noodsituatie. En ik ben patiënt zero.
‘Sorry,’ mompel ik automatisch.
Stap achteruit.
Kijk naar de grond.
‘Ik vind het zo hatelijk dat je dat altijd doet, hè,’ zegt hij als de liftdeuren opengaan.
Dat ik altijd doe. Dat ik besta, bedoelt hij waarschijnlijk.
Hij loopt voor me uit.
Zonder om te kijken: ‘En kun je alsjeblieft een beetje doorlopen?’
MasterClass Topic: ‘Hoe je je vriendin klein krijgt in drie eenvoudige stappen.’

De kamerdeur valt achter ons dicht. Ik sta wat onhandig te wachten, niet wetend of ik mag bewegen. Hij schakelt meteen over naar wat hij zelf ‘Aviation Mode’ noemt—die koelbloedige focus waarmee piloten crashes voorkomen, maar nu toegepast op het strategisch innemen van 23 vierkante meter Franse hotelruimte.
Alleen… dit is geen turbulentie. Dit is een muur die hij om zich heen bouwt. Voor zichzelf. Voor mij vooral.
‘Ga maar aan het bureau zitten. Loop niet in de weg,’ commandeert hij, zonder een sprankje zachtheid.
Geen vraag, geen overleg. Pure command structure.
Een deel van mij denkt: dit is leadership.
Een ander deel denkt: o, god, dit is hoe autoritaire regimes beginnen.
Ik gehoorzaam. Natuurlijk. Mijn spieren hebben spiergeheugen ontwikkeld voor gehoorzaamheid. Ik schuif de bureaustoel naar achteren—voorzichtig, want zelfs dat klinkt te luid—en kijk toe hoe hij zijn territorium afbakent.
Alles heeft zijn plek, zijn reden, zijn protocol.
‘Zeg maar even niks. Laat me maar even,’ voegt hij eraan toe.
Translation: Pilot requires radio silence during critical phases of hotel room occupation.

Zonder iets te zeggen pakt hij een pot Bustelo uit zijn Rollaboard en zet koffie.
‘Oh ja, ik doe natuurlijk niks voor je,’ zegt hij met een sarcastische ondertoon als hij me de dampende beker overhandigt.
Daar is het—dat mini-ritueel dat mijn Pavlov-reflex activeert.
Blijkbaar ben ik een goed getrainde hond.

Na zijn douche is er een subtiele verschuiving. De militaire strakheid smelt weg en wat tevoorschijn komt is... de charmante versie van Tom. De versie waar ik verliefd op werd. Ben. BEN.

We willen wat eten, maar Tom weigert in de hotelbar te zitten. ‘Hotels naaien je met eten. Markup van 300%. Minstens.’
Oh, de ironie.
De man die €4000 per maand naar zijn dochter overmaakt heeft moeite met restaurant-pricing. Als hij niet zo’n gezondheidsfreak was, had hij waarschijnlijk friet besteld bij een van die goedkope Parijse casse-croûtes en korting gevraagd terwijl hij met zijn Delta badge zwaaide omdat hij piloot is.
Ze zouden hem uitlachen in het Frans.

We gaan de stad in. Lopen door de 16ème arrondissement.
En het is... LEUK.
Het bitch-incident heeft status quo ante gekregen. Klassieke conflictvermijding—waarom emotioneel werk doen als je ook kunt doen alsof er niets is gebeurd?
Toegegeven; Bourgogne helpt bij dit soort selectieve geheugenverlies.

De Arc de Triomphe doet me bijna vergeten dat ik net nog persona non grata was in zijn hotelkamer. Het is ingepakt. Letterlijk. Christo en Jeanne-Claude hadden hun laatste kunstwerk gecreëerd—de Arc de Triomphe ingepakt in zilverblauw doek.
‘Kom je helemaal naar Parijs voor de Arc de Triomphe, is hij ingepakt,’ zei ik luchtig.
Tom stopt, bekijkt het monument met een analytische blik. ‘Interessant perspectief,’ zegt hij. ‘Van bovenaf zag het eruit of er cargo op de Place de l'Étoile was neergestort.’
Zie je? Hij heeft verhalen. Perspectieven die niemand anders heeft. Hij ziet de wereld letterlijk van bovenaf.

Als we ’s avonds terugkomen in het hotel, zit zijn crew — ‘zijn mensen,’ zoals hij ze noemt — in de lounge beneden.
‘Kom erbij,’ nodigen ze ons uit.
Tom twijfelt. ‘Ik zit morgen acht uur met ze opgesloten,’ zegt ‘ie, half lachend, heel serieus.
Maar ik? Ik vind het leuk. Eindelijk andere mensen! Normale conversatie! Geen eindeloze psychologische oorlogsvoering!

De captain is charmant—oprecht geïnteresseerd als hij vraagt wat ik doe.
‘Junior designer bij een modemerk,’ zeg ik.
‘Fashion in Amsterdam? That's cool. Very international scene there.’
Dit is Echte Interesse. Geen gekunsteld ‘oh leuk’ maar daadwerkelijke nieuwsgierigheid naar mijn leven.
Tom luistert en ik zie hem kalibreren. ‘Ze zou meer kunnen bereiken,’ zegt hij uiteindelijk. ‘Heeft talent, maar naar mij wil ze niet luisteren.’
En daar is het weer—die combinatie van compliment en kritiek die me altijd in de war brengt. Hij ziet potentieel in me. Hij wil me helpen groeien.
Of wil hij me naar zijn hand zetten?
Het wordt steeds moeilijker om het onderscheid te maken.

Dan beginnen ze grapjes te maken. Over Tom. ‘Popeye,’ fluisteren ze, wijzend naar zijn gespierde armen. Ze vragen hoeveel spinazie hij eet terwijl ze hun armen flexen.
En ineens zie ik iets wat ik nog nooit heb gezien: Tom wordt klein. Niet fysiek—hij is nog steeds die indrukwekkende verschijning—maar sociaal. Hier, tussen zijn collega's, is hij niet de dominante alpha.
Hij lacht mee, maar het is een geforceerde glimlach. Strak. Voor het eerst sinds ik hem ken, zie ik Tom uit balans. Niet in controle.
En hij haat het.
Zijn kaak spant zich.
Hij kijkt op zijn nieuwe Breitling Night Mission.
‘We kunnen wel terug,’ zegt hij, hoewel we er nog maar net zijn.
‘Ach kom, Popeye,’ zegt een van de stewardessen. ‘Nog één drankje.’
Voor het eerst voel ik iets wat lijkt op... macht. Niet omdat ik hem pijn wil doen, maar omdat ik besef: hij is niet onoverwinnelijk. Hij heeft onzekerheden. Hij kan gekwetst worden. En misschien zou dat me medelijden moeten geven. In plaats daarvan maakt het me... alert.

Als we op de kamer komen, is er een crew notification onder de deur geschoven. Geen goed nieuws, volgens Tom. En dat klopt: zijn pick-up is morgen om zeven uur ’s ochtends. Tom is lichtelijk in paniek. Want ja, 12 uur voor een vlucht drinkt hij niet (Company policy: acht uur, maar ‘je weet maar nooit’.)
Verantwoordelijkheid. Discipline. Iets wat ik bewonder. Iets wat ik mis.

Maar vanavond, na het Popeye-incident, probeert hij te hard om ontspannen te lijken. Hij legt de Schiphol arrival vliegprocedures uit— ‘Je hebt je Bergi waypoint, dan Oscar Seven arrival...’ —als een piloot die zijn expertise wil bewijzen na een sociale vernedering. En ik luister, gefascineerd, niet omdat ik het begrijp, maar omdat ik zie hoe hard hij probeert zijn dominantie te herstellen.

De volgende ochtend stelt Tom ineens voor dat ik mee kan met de crew bus—ironisch, want eerder viel ik nog buiten de veiligheidsvoorschriften.
Dan kijkt hij naar mijn outfit, schudt zijn hoofd: ‘Maar dan wel eerst omkleden. Zo kun je niet mee.’
Ik kijk naar mijn leren legging.
Ik: ‘Serieus?’
Hij: ‘Ja.’
Ik ga me omkleden naar iets dat blijkbaar voldoet aan zijn dresscode voor geassocieerd personeel.
En het gestoorde? Ik voel me... gewaardeerd. Alsof ik een promotie heb gekregen van ‘voormalig ex’ naar ‘erkend aanhangsel.’

En dat voelt... significant. Revolutionair, zelfs.
Maar ik ben op mijn hoede. Want ik weet dat revoluties meestal eindigen in bloedvergieten. En dat de persoon die je het meest vertrouwt vaak degene is die je neerschiet.