Geplaatst: 03-07-16 21:59 Met deze opdracht zit je toch meer vast aan het onderwerp en dat vond ik lastig.
Maar bij deze!
Ik vind het heel moeilijk om 'spannend' te schrijven en het niet te langdradig maken. Als iemand daar nog tips voor heeft, hou ik me aanbevolen
mijn 'weird newsstory'
“Waar gaan we naartoe, mama?” Vroeg mijn zoontje toen ik hem in zijn autozitje zette. “Dat is een verrassing!” knipoogde ik. Hij grijnsde, sloeg zijn handjes in elkaar en kon niet stil blijven zitten. Hij was dol op verrassingen. Met moeite zette ik hem vast en duwde voorzichtig de deur dicht. Mijn man had vanmiddag zijn eerste sollicitatie gesprek had. We zouden daarna lekker gaan eten. Het was om de hoek, dus we waren er zo. De kleine keek uit het raam en kraaide verrukt toen hij het pannenkoeken restaurant in het oog kreeg. “We gaan pannenkoeken eten!” riep hij. Hij was door het dolle. Kleine pannenkoeken met stroop waren favoriet bij hem. Hij bleef bijna niet bij me op het parkeerterrein. Ik moest hem een paar keer vragen mijn hand te pakken.
We stapten het restaurant binnen. Het was ook een verrassing voor mijn man dat we hier gingen eten. Ik had het volste vertrouwen dat hij de baan zou krijgen en dat gingen we lekker vieren. We kozen een plekje tussen het kantoor van de manager en de uitgang. Zo zouden we het meteen zien als hij klaar was met het gesprek.
Onze bestelling werd opgenomen en onze appelsap en fris werd gebracht. Normaal vond ik wijn heerlijk bij het eten, maar uit eten was niet de enige verrassing die mijn man vanmiddag ging krijgen. Ik hielp mijn zoon met de kleurplaat op onze placemats. Dit was genieten en ik kon niet wachten tot ik dit geluk dubbel kon beleven.
Er klonk gestommel in de keuken. Er leek bestek te vallen en er werd gedempt gegild. Mijn kleine vent merkte niks en ging lekker verder met kleuren. Ik daarentegen blikte elke paar seconden weer in de richting van de keuken. Waar het nu akelig stil bleef. Met een klap ging de dubbele deur van de keuken open. Mijn blik werd er met een ruk naartoe getrokken. In zag een persoon staan in een zware hoodie met een muts over zijn hoofd en een machine geweer in zijn handen. Het apparaat ging af en de kogels schoten rakelings over mijn hoofd. “Op de grond en ogen dicht!” Schreeuwde de persoon. De stem was van een man. Iets aan zijn stem liet alarmbellen rinkelen in mijn achterhoofd, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Ik had mijn kind onder de tafel getrokken en beschermde hem met mijn lichaam. Mijn ogen kneep ik dicht en trillend aaide ik de blonde krullen van mijn dappere kleintje. Ik prevelde lieve woordjes tegen hem. Het zou allemaal goed komen. Voor we het wisten zouden we thuis zijn en lekker schommelen in de achtertuin. Samen met papa. Papa!! Nu gingen de tranen pas echt lopen. Waar was hij? Zat hij veilig onder gedoken in het kantoor? “Als iedereen stil blijft zitten en de inhoud van de kassa komt in deze tas, gebeurt jullie niks.” De man ijsbeerde door het zitgedeelte van het restaurant. Ik hoorde zijn voetstappen langs onze tafel komen. Plotseling ging zijn geweer weer af en ik dook nog dieper in elkaar. Mensen die onder tafels gedoken zaten piepte van schrik. De schoten klonken doffer dan daarnet en er volgde een doffe klap op de schoten. Hij zou toch niet? Ik schudde mijn hoofd om de enge gedachte eruit te bannen. Ik moest me concentreren op mijn zoon, anders werd ik gek.
Het duurde eindeloos tot de man het geld van de kassa gekregen had. Ik hoorde hem naar onze tafel schuifelen. “Blijf op de grond tot ik weg ben en blijf dan nog vijf minuten liggen.” Trillend deed ik wat me gezegd werd en ik hoorde de deur achter hem dichtvallen.
Het duurde een paar minuten voor iemand durfde te bewegen. Op hetzelfde moment hoorde we sirenes op de achtergrond. Eindelijk kwam de politie eraan. We kwamen onder onze tafels vandaan en vroegen elkaar hoe het ging. Verderop zag ik het lichaam van een man liggen. Van een vader, want zijn dochter lag op zijn borst te huilen. Met mijn kind op mijn arm strompelde ik naar buiten. Niet wetende wat te doen werden we allemaal opgevangen door een agent en zijn ambulance collega’s. We werden nagekeken, voorzichtig ondervraagd en we kregen van verschillende andere kanten verhalen te horen. Volgens sommige was de kok door het lint gegaan. Weer een ander hield het op een ober. Ik probeerde mijn man te bereiken, die ook in het pand had moeten zijn. Ik kreeg alleen zijn voicemail. Angst verlamde mijn hart en ik vroeg een agent of er nog meer lichamen waren gevonden, maar hij ontkende. Ik probeerde die dag nog vaker zijn nummer. Maar keer op keer kreeg ik hem niet aan de lijn.
Pas aan het eind van de middag kreeg ik een hint waarom. De manager van het restaurant sprak ons met trillende stem toe. Hij had die middag een gesprek gehad met een sollicitant. Deze had aangegeven graag deze baan te willen en liefst zo snel mogelijk. Hij had geen geld meer om zijn gezin te onderhouden en had nu een baan nodig. De manager had hem verteld dat hij hem pas over een paar maanden nodig had en er geen geld was om hem voor die tijd aan te nemen. Blind van woede en paniek was de man weggegaan en later via de dienstingang terug gekomen. Deze keer met een machine geweer. Weer had de man hem gevraagd hem in dienst te nemen, maar ook deze keer kon de manager hem niet aannemen. Daarop had de man hem een keus gegeven. Of het geld van de kassa, of geen restaurant. De manager had getwijfeld aan of de man zou durven schieten of niet. Dus had de man het restaurant in geschoten en een klant geraakt. Daarop had de manager niet meer getwijfeld en eieren voor zijn geld gekozen. De man was gevlucht en de politie was nog steeds op zoek naar hem.
Ook ik heb mijn man nooit meer gezien.
Mijn inspiratie was een verhaal waarbij een man het restaurant had geprobeerd te beroven waar hij een sollicitatie had.
) 
