Bokt.nl

Citaat:

Nadat hij de laatste foto met enige spijt door zijn vingers liet glippen, keek hij naar me op. ‘Waarom?’ vroeg hij alleen maar. Ik haalde mijn schouders hulpeloos op, terwijl ik moeite moest doen om mijn tranen te bedwingen. ‘Ik realiseerde me ineens,’ begon ik enigszins haperend, ‘dat het klaar is. Ik heb je genoeg gestraft. Het is mooi geweest. Finito.’ Hij keek me medelevend aan en wreef vervolgens met zijn handen over zijn gezicht, waarnaar er een verward en geëmotioneerd gezicht tevoorschijn kwam. ‘Waarom?’ vroeg hij weer, met tranen in zijn ogen en een brok in zijn keel. ‘Waarom, Anna? Het is terecht dat je me verafschuwt. Dat kan nooit klaar zijn. Dat kan gewoon niet.’ Hij schudde zijn hoofd om deze ontkenning van mijn gevoelens extra te bekrachtigen.
‘Omdat ik niet wil dat dit het enige is wat er overblijft van al die jaren. Ja, je hebt me bedrogen en vaak slecht behandelt, maar dat was niet het enige wat er was.’ Ik slikte even de emotie weg en keek hem recht in zijn hulpeloze ogen. Hij snapte er niets van. ‘Dit betekent niet dat ik zomaar even vergeten ben wat je me allemaal aangedaan hebt hoor, vergis je niet, mannetje,’ zei ik dan ook snel, met een vlug handgebaar en een klein lachje om mijn mond; heel bescheiden, maar wel duidelijk aanwezig. Door de opening van mijn houding, zag ik hem ook wat ontspannen en schudde hij langzaam zijn hoofd in een stille glimlach. ‘Het enige wat ik wil zeggen,’ begon ik snel weer omdat we ons nu op een goed moment bevonden, ‘dat ik alles wat goed tussen ons was niet meer wil wegdrukken, maar daar met een goed gevoel op wil terug kijken. Ik heb jou niet alleen lang genoeg gestraft, maar mezelf ook.’
Hij knikte langzaam. ‘Ik begrijp het,’ murmelde hij me toe. Hij wreef met zijn handen langs zijn slapen en zuchtte nog eens diep. ‘Ik wil ook dat hier een einde aan komt. De verwijten, de eeuwig voortdurende spijt en pijn..’ In een seconde was hij van zijn stoel af en liep hij naar het raam. ‘Jij mag mij misschien kennen, Anna, maar je bent niet de enige. Ik ken mezelf maar al te goed. En ik weet dat ik niet altijd de meest loyale en trouwe persoon ben; niet voor jou en ook niet voor anderen. Ik weet dat mijn houding vaak te wensen overlaat. God, ik weet het. Maar het is wie ik ben!’ Hij staarde met een dwingende blik uit het raam, rimpels in zijn voorhoofd, handen in zijn zakken en een grote vastberadenheid me niet meer recht in de ogen aan te kijken. Zijn handen kwamen af en toe met ongecontroleerde bewegingen omhoog, stijf van emotie en gespannenheid. ‘Soms zou ik willen dat ik de persoon ben, die ik altijd was wanneer wij twee alleen waren,’ verzuchtte Jason, terwijl ik slechts ademloos toeluisterde, niet wetend wat ik van zijn betoog moest verwachten.’Ik voelde me altijd zoveel kalmer bij jou, alsof ik eindelijk niet meer een schild op hoefde te zetten. Of ik mezelf niet altijd moest verbeteren, om net dat stapje hoger te komen. Zowel in sociale als zakelijke kringen. Ik wilde altijd die hippe club in, de vrouwen waar mijn vrienden op aasden en de promotie waar een van mijn collega’s eigenlijk recht op had. En nog steeds. Het is een soort verslaving.’ Hij liep naar het drankenkabinet en schonk een vol glas whisky in en dronk het in één teug leeg. Ik schudde flauwtjes mijn hoofd. ‘Ik weet hoe je in elkaar zit, Jase. Maar ik kwam er alleen een beetje te laat achter dat je ook de jacht op vrouwen niet achter kon laten in onze relatie.’ Meteen stak hij zijn vinger priemend in de lucht en ik zag hoe de tranen weer in zijn ogen brandden. ‘Maar jij was het altijd! Altijd! Met die vrouwen, dat was geen liefde of verliefdheid. Het was, grof gezegd, alleen seks. Alleen om mezelf te bewijzen dat ik het nog in me had, snap je?’ Hij maakte allerlei hulpeloze gebaren tijdens zijn woorden, maar ik voelde de irritatie alweer opborrelen. Fronsend keek ik hem aan. ‘Wat wil je hiermee bereiken? Dit heb je al tal van keren tegen me gezegd. Het helpt niet, Jason. Ergens weet ik wel dat je ondanks alles altijd wel van me gehouden hebt, maar het maakt niets uit. Helemaal niets. Want ik kan geen relatie hebben man waarvoor ik niet genoeg ben. Hoe fijn we het ook hebben gehad samen, er was nooit een goede balans. Het ene moment kuste je de grond waar ik op liep en het andere kon het je geen moer interesseren of je me kwetste. En daar kan ik niets mee, hoeveel ik ook van je hou.’ Ik keek hem recht aan, niet bewust van de impact die deze specifieke laatste woorden op hem gehad hadden. Hij keek me verward aan, gekwetst, maar ook ergens vreemd opgewekt en nam plaats op de vensterbank. ‘Je zei..’ twijfelde hij na een lange stilte. Ik haalde vragend mijn wenkbrauwen op. ‘Wat?’ Jason kuchte even kort en vouwde toen zijn vingers over zijn knieën. ‘Je zei dat je nog van me houd. Is dat zo?’ Even keek ik hem verbaasd aan. Had ik dat echt gezegd? Ik dacht toch echt dat ik gezegd had dat ik van hem hield in het verleden, maar niet het werkwoord “houden van” in de tegenwoordige tijd had gebruikt.
Niet dat het niet waar was. Ik hield nog steeds van hem, waarom wist ik ook niet, maar het was zo. En dat was ook waarom elke cel in mijn lichaam pijn deed als ik hem zag, zoals nu. Omdat ik met heel mijn wezen moest proberen mezelf van hem af te houden. Niet mee te gaan in zijn zelfmedelijden, excuses of andere pogingen van hem om zich weer in mijn leven te wurmen. Want ergens wilde ik het nog steeds, ook al had ik Michael ontmoet en wist ik dat ik met Jason nooit echt gelukkig kon zijn. Althans, niet voor lang.
‘Ja,’ verbrak ik met een kort antwoord de lange stilte. ‘Dat is zo.’ We zaten hulpeloos tegenover elkaar, hij in de vensterbank, ik in de stoel van een gast. Want dat was ik nu in zijn leven, slechts een gast die elk moment weer moest vertrekken naar zijn eigen zone. Ik was Oost, en hij West-Berlijn. Een cliché, dat waren we geworden. We waren beiden stil, niet wetend wat te zeggen na deze openbaring van mijn kant. Want we wisten allebei dat een relatie tussen ons nooit zou kunnen werken. Tenminste, ik wist dat. Ik staarde naar Jason, die zijn met zijn hoofd gebogen staarde naar het whiskyglas dat hij tussen zijn vingers liet bungelen. ‘Ik hou zoveel van jou,’ verbrak hij de stilte, met dezelfde openbaring als de mijne. ‘Waarom werkt het niet?’ Een brok schoot naar mijn keel.
Hoe hij daar nu op de vensterbank zat, was hij kwetsbaarder dan ooit. De tranen waren inmiddels alweer opgedroogd op zijn wangen, maar zijn ogen waren nog steeds rood en vochtig. Zijn schouders hingen hopeloos naar beneden, als een teken van de onmacht van zijn lichaam tegen deze pijn. Zijn mondhoeken hingen strak naar beneden en zijn onderlip trilde van verwarring. Ik wist niet waarom ik het precies deed, maar ineens voelde ik zoveel warmte, dat ik wel moest opstaan. Ik liep naar hem toe, langzaam, terwijl hij met zijn ogen elke stap volgde die ik in zijn richting nam. Een verbaasde uitdrukking sprong op zijn gezicht toen ik door mijn benen heen zakte en voor hem neerhurkte. ‘Straks loop jij dat kantoor uit,’ glimlachte ik met tranen in mijn ogen, ‘en dan ben jij weer het mannetje. Dan denkt elke man die je tegenkomt op straat; die man wil ik zijn. En elke vrouw; met die man wil ik trouwen. Want daar doe je het allemaal voor; de bewondering, de erkenning. De wil om nooit meer onzeker te hoeven zijn. Die muur die jij om jezelf hebt heen gebouwd, die brokkelt af en toe even af, zoals nu. En dan zie ik zo’n fantastisch persoon, die zoveel te geven heeft.’ Ik legde mijn hand om zijn wang, iets waar hij zich eerst even tegen verzette uit schaamte, maar toch al snel toegaf door zijn huid tegen mijn huid aan te wrijven. ‘Ik vergeef je, ik koester geen wrok meer, want je bent wie je bent en eigenlijk wist ik dat ook wel. Niet dat dat het goed maakt, maar het relativeert het wel. Je bent van binnen een goeie vent waar ik intens veel om geef, maar met die buitenkant van je kan ik niet leven. Maar ik laat je nu vrij. Vrij van schuld.’
Hij liet zich naast me vallen toen ik mijn hand van zijn wang verwijderde, en legde zijn handen op mijn schouders. ‘Lief.. Je moet wel een bijzonder persoon zijn als je zo kunt spreken over iemand als ik. Dat ik het met jou verpest heb, kan ik bijna niet geloven als ik niet wist dat ik het de volgende keer waarschijnlijk weer zou doen. Maar bij deze; het ligt niet aan jou. Je bent zó mooi. En dat is niet alleen omdat je prachtig voor me bent, maar vooral omdat je de enige vrouw bent die ik echt gekend hebt. En heb willen kennen. Je bent zo lief en stoer te gelijk; ik vind het geweldig hoe je altijd voor de mensen die je lief hebt opkomt. Je hebt je eigen carrière, je eigen vrienden, je eigen leven.’ Hij stopte even, grinnikte en legde zijn vuist speels tegen mijn borst. ‘En soms ben je lekker dominant. Ik vond het altijd zo leuk hoe jij mijn cd’s verwisselde als je het weer eens niet eens was met mijn smaak. Je hebt alles wat ik in principe zoek. Maar waarom het niet genoeg is? Dat is mijn probleem, en niet het jouwe.’ Hij prikte zacht in mijn kin, waar een miniem kuiltje zich verschuilde. ‘En ik hou zo van je kuiltje,’ voegde hij er zacht aan toe. Ik keek naar zijn gezicht, wat zo bekend was, maar inmiddels ook wat ouder was geworden. Ik volgde met mijn vingers de zachte lijnen die bij zijn ogen waren ontstaan en de wallen die als schaduwen onder zijn blauwe kijkers hingen. Ik zuchtte diep. ‘Is het nu over?’ vroeg ik hem oprecht. Hij woelde teder door mijn haren en streek zijn neus tegen de mijne. ‘Is het bij ons ooit over?’ Ik hield mijn adem in nu ik zijn lucht op mijn gezicht voelde blazen en zijn lippen zich zo dichtbij de mijne bevonden. Ik zag hoe hij blikken wierp op mijn mond en ik wist dat ik hem op dat moment van me had moeten afduwen en naar huis had moeten gaan. Maar dat deed ik niet. Ik kon het niet. En hij ook niet. ‘Sorry,’ ademde hij bijna onhoorbaar voordat hij zijn lippen met een ongekende ruwheid op de mijne drukte. De kus was gulzig, snakkend naar meer en het verleden. Ik verdronk bijna in de smaak van zijn lippen en zijn ruwe bewegingen, maar we gingen door zonder een enkele adempauze. Het was vreemd om zijn bekende mond weer te proeven, te voelen hoe hij zijn armen weer om me heen sloot en zelfs om de geur van zijn zweet weer te kunnen ruiken, maar het voelde zo fout en zo goed tegelijk dat ik hem niet kon loslaten. Ik was gevangen in mijn bekende droom die Jason heette, wachtend totdat de nachtmerrie weer begon.

Citaat:

Door mijn hoofd zoemde het zoetsappige refrein van “If you’re not the one” van de al lang vergeten Daniel Bedingfield, terwijl ik steeds dichterbij bewustzijn leek te komen. De woorden uit mijn tienerjaren raakte me harder dan ooit tevoren, omdat het zo paste bij mijn situatie. Terwijl ik steeds meer begon na te denken bij de tekst die door mijn oren bleef golven, werd ik me ook bewuster van de twee armen die om mijn lichaam gebonden waren. Ik hoorde zijn zachte snurken en het tevreden gemurmel wat er af en toe bij kwam kijken, wanneer hij me dichter tegen zich aandrukte in zijn slaap. Even wilde ik me weer overgeven aan zijn warmte, zoals ik gisteren gedaan had. Ik voelde me veilig en vertrouwd in de armen van Jason, maar tegelijkertijd wist ik ook dat hoe graag ik dit ook wilde, het niet kon. De tranen liepen ondertussen over mijn wangen en ik opende mijn ogen, waardoor ik me nog bewuster werd van zijn nabije aanwezigheid, omdat zijn gezicht liefkozend verstopt was in mijn nek. Aan de ene kant wilde ik me overgeven aan dit heerlijke gevoel, hem nog dichter bij me drukken en erin geloven dat het deze keer wel zou lukken, maar ik wist beter. ‘Ik weet beter,’ ademde ik zachtjes hardop, de tranen duidelijk hoorbaar in de kleine woorden. Ik wist beter, o ja. Maar mijn gevoel zei heel wat anders. Mijn gevoel wilde dat ik hem vast zou pakken en nooit zou opgeven. Ik was compleet in de war, terwijl Daniel Bedingfield nog zachtjes de melodie van mijn gedachten vormde:

I don't wanna run away but I can't take it, I don't understand
If I'm not made for you then why does my heart tell me that I am
Is there any way that I can stay in your arms?

Ik aaide Jason wezenloos over zijn haren, voordat ik me voorzichtig naar hem toedraaide. Zijn neus lag nu tegen mijn wang en weer murmelde hij tevreden, waardoor het nog moeilijker voor me werd om hem los te laten. Waarom voelde het verdomme zo goed om bij hem te zijn? Ik keek naar zijn zachte wimpers, de contouren van zijn kaak en lippen: hij was perfect, zoals hij hier nu lag. De lieve uitdrukking op zijn verzonken gezicht vertelde me hoe gelukkig hij in slaap was gevallen. Ik had medelijden met hem. Ik had medelijden met mezelf. Wat deden we elkaar aan?
Ik ging rechtop zitten en realiseerde me nu pas weer waar ik was. Mijn botten protesteerden plotseling tegen de harde bodem waarop ik in slaap was gevallen en ik werd vuurrood toen ik me bedacht dat misschien Jason’s secretaresse wel had geprobeerd de deur open te krijgen. We waren niet meer in Jason’s kantoor, daar waren teveel ramen, maar in het opberghok vol dossiers wat naast zijn kantoor gevestigd was. Een plek waar niemand meer naar binnen had gekund omdat Jason de deur op slot had gedraaid en de sleutel erin had laten zitten aan de binnenkant. Ik keek naar de rijen met dossiers aan alle kanten van het hok en ik wist dat ik hier niet moest zijn. Mijn blik viel weer op Jason. Hij was zich niet bewust van mijn zielenroerselen, maar lag daar nog steeds rustig te slapen, gelukkig in zijn laatste herinneringen van gisteravond. Ja, dacht ik met rode wangen, want dat waren er nogal wat. We hadden weinig tot niet meer gepraat nadat we in een zoenpartij waren beland en onze instincten er met ons verstand vandoor waren gegaan. En zo waren we in dit opberghok beland. Hoe laat zou het zijn?
Ik keek op mijn horloge; het was inmiddels een uur of zeven. Een uur of zeven! Ik had mijn vrienden al mijn rotzooi alleen laten oplossen om hier te liggen flikflooien met Jason. Ik was verschrikkelijk! Ik haastte mezelf omhoog en met enige spijt in mijn kleren. Ik moest hier weg, al vertelde mijn hart me heel iets anders. De tranen waren niet gestopt met stromen en ik bukte naar Jason om hem zacht op zijn wang te kussen. Ik hield van hem. God, wat hield ik van hem. Maar we konden niet meer samen zijn. Nooit meer. Ik reikte met mijn hand naar de deurknop en draaide de sleutel voorzichtig om. Tot mijn opluchting kon ik gewoon naar buiten lopen, want er was niemand meer op kantoor.
Nog een laatste keer keek ik naar Jason, voordat ik de deur sloot, niet wetend dat ik hem met die laatste kus al lang weer wakker had gemaakt. Maar ook hij wist dat hij me niet kon stoppen. En al zou hij het nooit aan iemand toegeven: hij huilde, omdat hij wist dat hij niet kon zijn wie ik nodig had, terwijl het geluid van mijn vertrekkende voetstappen de onophoudelijke verwijdering tussen ons verder duidelijk maakte.

Mijn weg uit het gebouw en richting de metro gebeurde in een roes. Ik zag geen mensen, al waren ze er misschien wel. Ik voelde geen wind, geen kou, geen regen, terwijl er een flinke hoosbui aan de gang was. Mijn haren dropen omdat ik mezelf geen bescherming had geboden tegen de regen, evenals mijn kleren die als grote zuignappen aan mijn lichaam gekleefd waren. Ik nam geen plaats in de metro, maar stond middenin een lege cabine, zonder moeite te hoeven doen om te blijven staan. Ik was bevroren. En zo moest het blijven. Want als ik mezelf iets zou laten voelen; dan zou het misgaan.
Ik was verloren in mezelf, en merkte niet dat iemand me achtervolgde op straat en de metrocabine niet leeg was. Zijn gezicht stond bezorgd terwijl hij me bestudeerde: nooit had hij me zo futloos gezien, zo verloren. Hij permitteerde zich deze keer om dichterbij te komen omdat ik toch volledig in mezelf verzonken was en niets of niemand opmerkte. Ergens wilde hij me troosten, tegen zich aandrukken en zeggen dat hij het kon oplossen, wat er ook aan de hand was. Maar dat kon niet, en dat wist hij. Hij kneep zijn handen gefrustreerd samen en dacht aan dat arrogante klootzakje dat mijn ex- vriend was. Hij had dit veroorzaakt.

Ik rolde met de roltrap weer in mijn eigen buurt en ik schudde een paar keer met mijn hoofd. Ik moest normaal doen. Niemand mocht dit weten. Ik wilde niet meer huilen, ik wilde niet meer zeuren en ik wilde er niet meer over praten. Ik wreef met mijn handen over mijn gezicht en zette mezelf voor een winkelruit om de schade te bekijken in de bescherming van een portiek. Ik had water-proof mascara op, dus dat was oké. Mijn haar was nat en futloos, maar dat was niet gek aangezien de fikse storm die er rondwaarde. Hetzelfde voor mijn kleren. Ik kon ermee door, als ik mijn gezicht maar een beetje in de plooi kon trekken. En ik niet zou huilen. Roger en Georgina. Die mensen moest ik voor de gek houden. De rest was makkelijker, maar die twee. Die leken soms alles te weten.
Ik nam een grote hap lucht tot me voordat ik de deur van mijn appartement opende. Mijn vrienden zaten in een kringetje in een woonkamer vrij van dozen en enkel nog wat meubilair wat ik hier liet staan voor Jason. De doosjes van de Thai stonden op tafel en het leek bijna gezellig, maar niemand at wat en iedereen was stil. Vol schaamte, schuifelde ik naar binnen, met al hun ogen op mij gericht. ‘Sorry,’ stamelde ik meteen, bang om in hun ogen te kijken. Mijne flikkerde vlug langs die van Roger en ik zag bezorgdheid in zijn ogen; niemand hier kende Jason zo goed als Roger en hij wist dat dit bezoek al kanten op had kunnen gaan. Ik negeerde zijn blik en liep naar de groep toe. ‘Het spijt me zo dat ik jullie mijn vuile werk heb laten opknappen!’ Even gebeurde er niets en was ik bang dat ze allemaal boos het huis uit zouden stormen, maar langzaam verschenen er glimlachen op al hun gezichten. ‘Je moest dit doen,’ begon Georgina met een zachte stem. ‘Dat wisten we.’ De anderen knikten in overeenstemming en Antoine bood me een bakje met noodles aan. Dankbaar pakte ik het aan, ik had flinke honger gekregen van alle actie en ging op de bank naast Deborah en Ginger zitten. Lekker veilig.
‘En?’ vroeg Deborah vervolgens voorzichtig. ‘Hoe ging het?’ Ik nam een hap noodles en dacht even goed na. Hoe ging ik deze vraag precies beantwoorden? ‘Wel goed,’ besloot ik. ‘Het was niet makkelijk om een echt gesprek met hem te voeren, maar het is gelukt. En ik voel me nu een stuk beter,’ loog ik. Roger keek me onderzoekend aan. ‘En hij heeft verder niets geprobeerd? Hij probeerde je niet weer te verleiden om bij hem terug te komen?’ Ik schudde snel mijn hoofd. ‘Nee,’ loog ik weer een beetje, ‘hij begreep net zo goed als ik dat het echt over is. Het is goed nu, al zullen we waarschijnlijk nooit beste vrienden worden.’ Een glimlach verscheen op Ginger’s gezicht, net als op dat van de anderen. ‘En dat hoeft ook niet! Als jij je maar beter voelt, en het hebt kunnen afsluiten.’ De anderen knikten weer in overeenstemming en ik forceerde een glimlach. ‘Ik voel me opgelucht dat het hoofdstuk Jason eindelijk voorbij is,’ loog ik mijn ergste leugen. Terwijl mijn vrienden me goedkeurend aankeken, verstopte ik me in een bak noodles. Zelfs Georgina en Roger geloofden me. Ik schaamde me dat ik tegen hen loog, terwijl ik ze de hele middag voor me had laten werken. Maar ik kon niet anders. Ik kon ze niet vertellen dat het hoofdstuk van Jason een vervolg had gekregen in mijn leven. Ik wilde het zelf niet eens geloven, al was dat ook niet helemaal waar. Ergens wilde ik juist dat hij weer bij me hoorde.
Weer zong Daniel Bedingfield door mijn hoofd en ik ademde de woorden met een bijna pijnlijk gevoel in, terwijl ik aan Jason dacht. Waarom kon hij niet alleen klootzak zijn?

Because I miss you, body and soul so strong that it takes my breath away
And I breathe you into my heart and pray for the strength to stand today
Because I love you, whether it's wrong or right
And though I can't be with you tonight
You know my heart is by your side