[VER] Ik heb je liever dan lief…
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- Rocamor
-
- Berichten: 12298
- Geregistreerd: 21-11-02
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 02-06-25 16:51
- yvetjes
-
- Berichten: 932
- Geregistreerd: 18-03-07
- Woonplaats: Hoogland
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 03-06-25 13:43
- soeboenoe
-
- Berichten: 1519
- Geregistreerd: 16-04-08
Geplaatst door de TopicStarter : 06-06-25 16:03
Misschien dat jullie een gedeelte wel zullen herkennen vandaag
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Het voelt een beetje alsof je een hand iets te snel langs schuurpapier haalt, je doet je niet écht zeer, maar vervelend en oncomfortabel is het wel. Bovendien is de huid in de dagen erna nog gevoelig door het schuurpapier. Die gevoeligheid, dat rauwe, zonder kapot te zijn, zo voelt het als Niels op een bepaalde manier naar me kijkt.
Niet door wat hij doet, want hij is zacht, begripvol en vraagt nooit meer naar Syl. Het is meer dat ik aan hem zie dat hij me voor de volle honderd procent wil vertrouwen, maar zijn onderbuikgevoel zegt iets anders. Hij heeft me een keer gevraagd naar de berichtjes van Syl, waarbij ik eigenlijk net iets te fel uit de hoek ben gekomen… Ik wist op dat moment dat de berichten tussen Syl en mij niet verder gingen dan; “Hoe was jouw dag vandaag?” en “Ik ben kapot van het werk.”. Ik heb mijn telefoon toen ontgrendeld op tafel gegooid en gezegd dat hij onze gesprekken maar moest lezen als hij dat graag wilde.
Ik zág dat mijn reactie hem kwetste, dat de intentie van mijn woorden aanvallender waren dan waar hij recht op had, maar ik wilde alleen maar dat hij die verdomde telefoon met rust zou laten.
De dagen erna heb ik bewust mijn telefoon overal laten liggen, Syl geblokkeerd en geprobeerd om een klein beetje orde in de chaos te scheppen.
Ik heb me gefocust op de dagelijkse routine; iedere dag op dezelfde tijd opstaan, ons ochtendritueel en dan aan het werk op school of thuis.
En eerlijk; het gaf me zoveel rust. Geen paniek over binnenkomende berichten, geen stiekem gedoe en vooral niet liegen tegen Niels… Ergens kruipt de gedachte binnen dat als ik maar lang genoeg afstand houd van Syl, ze vanzelf uit mijn systeem verdwijnt.
Ze weet dat ik haar een paar dagen zou blokkeren voor de rust thuis, dat ik haar een bericht zou sturen als ik weer bereikbaar zou zijn, maar iets houdt me nog tegen. Zij laat zich blijkbaar niet tegenhouden… Mijn telefoon gaat en een vreemd nummer verschijnt op het scherm, even twijfel ik om op te nemen, maar doe het toch.
‘Daniël?’
‘Ja.’
‘Alles oké? We zijn nu al een week verder sinds je me hebt geblokkeerd…’
‘Alles gaat goed hoor. Bij jou?’
‘Je klinkt wat mat, is Niels bij je?’
‘Nee, ik ben alleen thuis.’
‘Dan kom ik naar je toe.’ – Ze laat zich duidelijk niet zomaar op afstand houden.
Ze hangt op en niet veel later staat ze aan de deur. Ik voel mijn hartslag versnellen, mijn handen beven als ik de deur opendoe.
Ze stapt binnen, doet de deur dicht en kust me meteen met heel haar lijf tegen me aan. Mijn lijf reageert als vanzelf. De trap op, de deur door en voordat eenieder een woord uit heeft kunnen brengen, verdwijnen we in het ons niet onbekende verlangen naar elkaar. Uitgeteld en voldaan liggen we onder de spierwitte, net gewassen lakens. Ze hangt tegen het kussen met haar blik gericht op haar handen.
‘Daan?’
‘Hmm?’ – Ze friemelt wat aan een veertje dat uit het dekbed steekt. Haar vingers zijn rusteloos, haar blik blijft naar beneden gericht en ik voel dat er iets broeit. Ik lig nog steeds ontspannen naast haar, maar ik merk wel dat mijn hart iets sneller begint te kloppen.
‘Syl, is er iets?’ – Ik probeer kalm te klinken, maar de zenuwen die door mijn lijf beginnen te gieren vermommen zich enkel als een neutrale toon.
‘Nou Daan, jij… Ik…’ – Daar stokt haar zin weer. Ik draai me iets naar haar toe en probeer haar blik te vangen. Ze blijft gefixeerd op dat stomme veertje, de stilte is ineens oorverdovend.
‘Wat wil je zeggen?’ – Mijn stem wordt nu gesmoord door de onrust die door mijn hele lijf suist. Ze gaat rechtop zitten, ik zie dat ook haar ademhaling aardig versnelt. Haar mond gaat een paar keer open, om ook weer dicht te gaan, alsof ze ineens haar stem kwijt is. Haar gezicht wordt steeds roder en nog steeds zonder me aan te kijken, draait ze haar hoofd in mijn richting. Alsof ze bang is dat ik in haar blik kan lezen wat ze liever nog even verbergt.
‘Ik kan dit niet meer, Daan…’
Zes woorden, zes klappen in mijn maag. Het lijkt of mijn hart abrupt is gestopt met kloppen, of ik vergeten ben hoe ik moet ademen. De kamer is ineens steenkoud, alle zuurstof lijkt met die woorden spontaan opgebruikt. Ik staar naar haar, vol ongeloof. Ik kan gewoon niets zeggen, het lijkt of alles in mij verstijft. Ik heb geen enkel besef van welk gevoel op dit moment de overhand neemt; woede, verdriet, ongeloof, ergens misschien ook opluchting?
Alles komt tegelijkertijd en ik moet weg van hier, van haar, van deze situatie…
“Tien minuten en je bent weg!” hoor ik mezelf schreeuwen, misschien scherper dan bedoeld, maar ik kan het nu niet meer terugnemen.
Ik vlieg in mijn zijden ochtendjas de trap af naar beneden, schop haar jas aan de kant en als ik de woonkamer binnenkom, lijkt het of mijn benen me niet meer kunnen houden. Ik laat me op de bank zakken met mijn handen voor mijn mond en neus gevouwen. Ik tril van top tot teen en lijk in een soort trance te verkeren. Ik hoor boven de trap, waardoor ik een klein stukje bewustzijn terug lijk te krijgen.
‘8 minuten!’ – Ik wil haar weg hebben, ik wil niet praten, ik wil even helemaal niks. Toch hoor ik haar voetstappen mijn richting in komen en ik draai bewust mijn rug naar haar toe.
‘Je hebt nog niet gehoord wat ik bedoelde.’
‘Je wéét in welke situatie we zitten, ik zit, en tóch kom je dan met zo’n boodschap aanzetten!’ – Ik draai me nog steeds niet om.
‘Daan…’
‘Noem me niet zo! Niet meer, gewoon niet doen.’ – Want dat doet me teveel pijn…
‘Laat me dan uitleggen wat ik je wilde zeggen?’
‘Je gaat nu.’ – Ik probeer mijn woorden kracht bij te zetten door naar de voordeur te wijzen. Ga gewoon weg, laat me met rust.
‘Geen uitleg dus, prima. Ik ga als je dat wil.’ – Ik krijg het niet voor elkaar om haar aan te kijken, ik wil niet dat ze ziet wat dit allemaal teweeg brengt.
‘Dag Daan…’ – Ik hoor haar stem breken.
‘NOEM ME NIET ZO!’ - Ik probeer mezelf uit alle macht bij elkaar te houden en haar zo ver mogelijk bij me vandaan te duwen.
De voordeur valt met een doffe klik dicht en het lijkt of ze alle geluiden met zich mee heeft genomen. Ik zit in het niets te staren, het enige dat ik lijk te horen is een enorm hoge piep. Mijn hart bonkt in mijn borst alsof ik ieder moment op moet springen, alsof ik in actie moet komen, maar mijn benen voelen zwaar en doelloos. Toch sta ik op, loop naar de keuken en trek de kastjes open zonder te weten wat ik eigenlijk zoek.
Uiteindelijk pak ik een glas en schenk trillend wat water in, om dit vervolgens op het aanrecht te laten staan als ik weer terug loop naar de woonkamer.
Ik pak mijn telefoon en deblokkeer Syl, ergens verwacht ik nog een bericht… Of een voicemail, of iets… Maar geen Syl…
Ik voel de tranen prikken, maar ik laat ze niet gaan. Ik heb het recht niet om verdrietig te zijn.
Ik loop naar de slaapkamer waar haar aanwezigheid nog vaag te voelen is. Ik zie het witte dekbed, keurig gladgestreken. Alsof ze nog heeft proberen te herstellen wat er net kapot gegaan is. Ik ga aan Niels zijn kant op het bed zitten, mijn oog valt op de foto van ons op het strand. Het voelt onrealistisch, alsof dat een droom is, een andere realiteit, voordat alles naar de paasei ging. Ik zou zo ongeveer mijn linkerhand opofferen om weer terug te gaan naar dat moment, waarin de wereld alleen nog maar bestond uit “ons”.
Ik trek mijn knieën op, leg mijn hoofd erop en sla mijn armen om mezelf heen. Zo blijf ik zitten, minuten lang. Misschien uren…
- Anouk_H
-
- Berichten: 2378
- Geregistreerd: 20-05-13
- Woonplaats: Bij de paarden tussen het hooi
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 06-06-25 16:41
- Rocamor
-
- Berichten: 12298
- Geregistreerd: 21-11-02
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 06-06-25 18:25
Nu?
Echt?
Aaaaaarrggggghhhhhh
- kiki1976
-
- Berichten: 17764
- Geregistreerd: 17-04-10
- Woonplaats: Kop van Noord Holland
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 07-06-25 00:11
- Rivendell
-
- Berichten: 7148
- Geregistreerd: 04-03-02
- Woonplaats: Emmen
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 07-06-25 02:09
- Rocamor
-
- Berichten: 12298
- Geregistreerd: 21-11-02
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 07-06-25 10:04
- Mer1980
-
- Berichten: 20524
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 08-06-25 07:47
- Unwritten
-
- Berichten: 845
- Geregistreerd: 14-03-22
- Woonplaats: Niet in de bergen :(
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 08-06-25 14:16
En dan laat je ons zo hangen.. we kennen het natuurlijk al vanuit Syls perspectief, de uren hierna. Maar ik wil Daniels weten
- soeboenoe
-
- Berichten: 1519
- Geregistreerd: 16-04-08
Geplaatst door de TopicStarter : 13-06-25 14:39
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Iedere minuut die verstrijkt voelt als een uur, maar tegelijkertijd lijkt het of de tijd besloten heeft helemaal stil te staan. Ik zit nog steeds opgevouwen op zijn kant van het bed, mijn hoofd zo ontzettend vol en zwaar van alles dat nog niet geland is. Mijn hele lijf lijkt mijn benen te volgen in het gevoel niet meer te werken. Ik voel me loom, mijn ogen branden nog steeds, maar ik blijf weigeren om te huilen. Huilen is een luxe die ik mezelf niet gun op dit moment. Ik heb dit zelf veroorzaakt, ik heb mezelf precies tussen hun werelden geplaatst en gedacht dat het allemaal goed zou gaan.
Vanuit mijn ooghoek zie ik weer de foto van Niels en mij op het strand, niet gemaakt, gewoon hoe we toen waren. Ik weet nog hoe hij vlak voor die foto naar me keek, alsof er niks mooiers bestond dan daar samen zijn. En mijn god wat hield ik veel van hem. Of hou. Het is alsof ik die woorden niet meer uit mag spreken of zelfs maar mag denken, alsof ik die woorden hoogstpersoonlijk vergiftigd heb.
Ik duw mezelf toch uit mijn zittende foetushouding, voet voor voet op de koele vloer van de slaapkamer. Ik richt mijn hoofd wat op en de kamer draait wat. Ik strompel naar de badkamer, en laat de kraan lopen. Ik steek mijn handen onder de koude straal water en maak een kommetje om wat water in mijn gezicht te spatten. Met een druipend, koud gezicht kijk ik in de spiegel. “Je gaat niet huilen, gewoon niet, je gaat normaal doen. Je hebt nog een paar uur tot Niels thuiskomt, je hebt dit vaker gedaan. Gezicht in de plooi, rug recht en door.”
Ik loop weer terug naar de slaapkamer en trek de lakens van het bed. Meteen de was in. Het dekbed laat ik opengevouwen liggen. Haar geur moet eruit. Onze geur… Alsof ik daarmee ook de herinneringen kan laten oplossen zoals zij het dekbed gladgestreken heeft om glad te kunnen strijken wat daarvoor kapot gegaan is.
Met de lakens in mijn armen loop ik naar de wasmachine, waarbij ik bewust door mijn mond adem. Ik wil geen vleugje meer meekrijgen van wat wij waren. Als de wasmachine begonnen is aan het wasprogramma en er geen weg meer terug is, loop ik naar beneden, langs de plek waar ik haar jas een rotschop heb verkocht.
Als ik de woonkamer binnenloop, word ik overvallen door de drang om alles schoon te maken. Alsof ik haar en haar aanwezigheid volledig weg kan poetsen uit dit huis en mijn leven. Ik begin met de bank, iedere naad, tussen ieder kussen stofzuig ik, schrob ik, droog ik. De keuken, het aanrecht, het glas water dat ik heb ingeschonken, maar niet heb opgedronken… Met trillende handen giet ik het in de gootsteen. I was de ramen, stofzuig onder ieder tafeltje, stoel en zelfs onder de bank. Alles om maar bezig te zijn, mezelf af te leiden van dat enorme gat in mijn binnenste. Alsof ik kan vluchten in de illusie van controle door maar bezig te zijn.
In een onbewaakt moment kijk ik even op mijn telefoon, geen bericht, geen voicemail, geen Syl… Het besef dat haar “ik kan dit niet meer”, niet enkel een uiting van twijfel was. En ik liet haar zomaar gaan… Ik duwde haar zelfs weg…
Het huis ziet eruit alsof er nooit iets gebeurd is, de geur van Syl is verdwenen, haar aanwezigheid lijkt weggepoetst. Ik heb me omgekleed, mijn haar en make up gedaan, me gevormd naar het beeld dat Niels verwacht als hij thuiskomt. Normaal, herkenbaar. Niels mag niks merken, dat kan ik hem niet aandoen. Ik oefen zelfs mijn glimlach tot die eruit ziet of ik het bijna meen. Ik blijf voor mezelf herhalen; “Dit is een gewone donderdag, niks speciaals”.
Ik sta in de keuken als ik de sleutel in het slot hoor, mijn hart stopt voor een milliseconde, als in een reflex. De tussendeur gaat open en daar verschijnt een zichtbaar vermoeide Niels.
‘Hey lieverd.’ – Hij zet zijn tas bij een van de tafelpoten.
‘Hey schat.’ – Mijn stem klinkt verrassend “normaal”. Hij geeft me een kus en pakt me even vast.
‘Ruikt heerlijk! Wat maak je?’
‘Lasagne.’ – Een van de enige dingen die ik klaar kan maken zonder erbij na te denken.
‘Lekker, ik zal de tafel even dekken.’ – Gelukkig… Hij ruikt niets, ziet niets. Ik probeer door te ademen en voor vanavond even mijn rol te spelen.
Na het eten worden de kinderen thuisgebracht en leggen we hen beiden op bed, ik haal de lakens uit de wasmachine en zie Niels verbaasd kijken.
‘Die lagen toch pas twee dagen op bed?’ – Met een wat gefronst gezicht kijkt hij me aan. Ik trek even nonchalant mijn schouders op voor ik met een glimlach antwoord.
‘Ik had een beetje was drift vandaag.’ – Niels knikt even, maar de uitdrukking op zijn gezicht verraadt dat hij mijn antwoord niet helemaal gelooft. Zijn blik blijft ook een fractie langer hangen dan normaal, voordat hij de lakens uit mijn handen pakt om mee te helpen met ze op te hangen. Mijn glimlach staat bijna gebeiteld in mijn gezicht als ik hem af en aan aankijk.
‘Gaat het wel goed met je?’ – Hij hangt een van de kussenslopen over het wasrek terwijl ik aan het stoeien ben met het hoeslaken.
‘Ja hoor.’ – Mijn stem klinkt luchtig, maar ik wens vurig dat hij er niet verder op ingaat, niet nu.
‘Gewoon een beetje druk in mijn hoofd, dat heb ik de laatste tijd wel vaker toch.’ – Hij laat het gaan, maar alles aan hem laat zien dat hij me niet helemaal gelooft.
Als we weer beneden zijn, moet hij nog aan het werk en ik besluit om nog wat te sleutelen aan het proefwerk dat mijn leerlingen volgende week onder ogen zullen krijgen. Beiden aan de eettafel diep bedolven onder het papierwerk, voelt het toch rustgevend. Alsof ik nu een stuk meer waardeer wat een rust er van Niels uitgaat. Hij is mijn anker, mijn leven en ik voel me meteen oerstom voor alles wat ik hem heb aangedaan de afgelopen tijd. Ik kijk even naar hem, hij nog even geconcentreerd op zijn werk, merkt toch mijn blik op en lacht even naar me.
Mijn hoofd maakt overuren, maar mijn gezicht speelt mijn rol met verve. Ik glimlach terug en aai even over zijn uitgestoken hand, alles om het kloppend te maken.
Hij maakt duidelijk dat hij nog een half uurtje werk heeft en dat hij dan graag nog even samen wil ontspannen voor we naar bed gaan. Ik stem toe, al ben ik zo goed als klaar met mijn werk.
Voor mezelf schenk ik een wijntje in en net als ik wil vragen of hij ook een glas wil, voel ik mijn telefoon in mijn zak trillen. Ik schrik zo dat ik bijna de fles wijn uit mijn handen laat kletteren. Ik wéét wie dit is en ik weet ook dat ik daar nu geen ruimte voor heb. Dit is mijn tijd met Niels.
Toch open ik het bericht nadat Niels weer in zijn werk is gedoken en het bericht is niet anders dan ik verwacht had;
“Het kan niet zo zijn dat dit met één zin afgelopen is. Ik weiger te geloven dat jij het zo tussen ons af kunt sluiten. Ik wil toch echt graag uitleggen wat ik bedoel."
Mijn vingers worden ijskoud, ik voel alle kleur uit mijn gezicht trekken en mijn ademhaling schiet omhoog. Paniek, pure paniek. Ik mag er alleen niets van laten merken, niet nu. Niet hier.
Met één letter geef ik antwoord op haar bericht en daarmee hoop ik de conversatie in ieder geval voor vandaag af te sluiten.
“N”.
Ik stop mijn telefoon weer in mijn zak. Niels heeft het niet gemerkt, of doet of hij het niet gemerkt heeft.
We sluiten de avond samen af met een glas wijn en wat rustige muziek. Hij kriebelt over mijn rug en na de laatste slok wijn stelt hij voor om naar boven te gaan, gezien het bed nog opgedekt moet worden.
Vers geurend beddengoed omringt ons als we samen onder het dekbed kruipen. Al snel draait Niels zich om, maar ik blijf naar het plafond staren. Ik lig stil, maar mijn gedachten schieten alle kanten op.
Als Niels rustiger begint te ademen en zijn ademhaling verraadt dat hij in slaap is gevallen, sluip ik uit bed. Ik neem mijn telefoon mee naar beneden en als ik mezelf op de bank laat zakken lees ik haar bericht opnieuw.
“Het kan niet zo zijn dat dit met één zin afgelopen is. Ik weiger te geloven dat jij het zo tussen ons af kunt sluiten. Ik wil toch echt graag uitleggen wat ik bedoel."
Mijn handen jeuken om haar terug te schrijven, maar ik durf niet. Of eigenlijk wil ik niet, misschien nog meer – mag ik niet. Ik heb zelf gezegd dat ze moest gaan, ik heb haar zelf heel hard weggeduwd. Toch bonkt mijn hart zo ongeveer uit mijn borst en ik weet dat wanneer ik terugschrijf, ik wéér een grens overga. Toch beginnen mijn vingers aan een bericht:
“Ik weet niet wat ik moet doen. Je zet mijn hele wereld op zijn kop… Ik weet niet eens meer wie ik ben als jij zo dichtbij me bent…”
Ik laat mijn blik even door de kamer gaan, blijf even hangen op dat ene brandende lampje in de hoek. Ik blijf ernaar staren en probeer te voelen wat ik wil… Maar alles schreeuwt door elkaar heen. Toch lijkt er iets van helderheid in me naar boven te komen. Alsof de stilte die nu in de woonkamer hangt in mijn oor fluistert. Syl heeft me gegeven wat ik miste… Maar Niels ís er. Hij is bij me blijven staan terwijl ik al struikelend en wankelend probeerde mezelf omhoog te houden. Heeft iedere keer zijn hand uitgestoken als ik toch grandioos hard op de grond ben beland.
En nog sneller dan ik het bericht getypt heb, verwijder ik het weer. Ik sluit het gesprek af, zet mijn telefoon op stil en het voelt of er iets van mist is opgetrokken in mijn hoofd.
Ik kruip weer naast hem in bed en voel zijn ademhaling, zwaar en gelijkmatig. Zijn warmte omhelst me en voor het eerst in een hele lange tijd voel ik me niet meer verscheurd. Niet meer in tweestrijd. Alleen moe, zo verschrikkelijk moe.
- MarrieLeen
-
- Berichten: 11584
- Geregistreerd: 17-05-04
- Woonplaats: Twente
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 13-06-25 15:11
- Mer1980
-
- Berichten: 20524
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 13-06-25 16:29
- kiki1976
-
- Berichten: 17764
- Geregistreerd: 17-04-10
- Woonplaats: Kop van Noord Holland
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 13-06-25 22:40
Ik merk dat ik net als Mer1980 moeite heb met het stuk loslaten wat hij heeft gedaan. Anderzijds kan ik niet begrijpen dat Daan daarover heen kan stappen en weer verder gaat met Niels.
Ik zou degene die dat mij had aangedaan keihard haten.
Ts naar jouw de veer, je schrijft echt realistisch en brengt alles goed over
- Chapeau2002
-
- Berichten: 923
- Geregistreerd: 18-03-15
- Woonplaats: Heemskerk
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 14-06-25 18:44
- MarrieLeen
-
- Berichten: 11584
- Geregistreerd: 17-05-04
- Woonplaats: Twente
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 14-06-25 19:06
- soeboenoe
-
- Berichten: 1519
- Geregistreerd: 16-04-08
Geplaatst door de TopicStarter : 16-06-25 15:58
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Als ik in de ochtend mijn ogen weer opendoe, zie ik het zachte zonlicht door een spleetje van de vitrage onze slaapkamer binnenkomen. Niels ligt nog met zijn rug naar me toe, zijn ademhaling nog steeds zwaar en gelijkmatig. Ik schuif wat naar hem toe en geef hem een kus in zijn nek waarop hij wat wakker lijkt te worden. Langzaam doet hij zijn ogen open en met een nog slaperig gezicht komt er een “goedemorgen” uit. Hij rekt zicht uit waarbij ik een hand over zijn borst laat gaan.
‘Wil je koffie?’
‘Ja, lekker.’
Op mijn blote voeten ga ik naar beneden, de vloer is koud, maar het helpt me om wat meer wakker te worden. Ik zet twee kopjes onder het koffiezetapparaat en kijk hoe ze langzaam gevuld worden met hete koffie.
Niels is naar beneden gekomen, staat nu schuin achter me, legt even een arm om mijn middel en geeft me een kus op mijn slaap. Hij ruikt nog helemaal naar ons bed en een vage hint naar zijn geurtje. Het is niet alsof hij dit voor de eerste keer doet, maar vandaag zorgt het ervoor dat er iets in mij oplicht. Ik kijk even opzij en zie hem naar me glimlachen, iets lijkt er in mij te klikken. Het besef dat ik mijn hele leven met hem heb opgebouwd, dat er een poos nogal wat strubbelingen zijn geweest, dat het even gevoeld heeft of onze wegen beter zouden scheiden, maar het is er nog. Wij zijn er nog.
En dat geeft rust, alsof er een storm is gaan liggen, nu ik besef dat hij geen tweede keus is, niet alleen maar “het vertrouwde” is, maar oprecht de man waarmee ik oud wil worden.
De ochtend verloopt zoals altijd met twee kleine kinderen; kibbelen over het ontbijt en aankleden, haren doen en ergens nog de tijd vinden om jezelf een beetje te fatsoeneren voor het werk.
Vandaag vertrekken we beiden in één auto, Niels rijdt. Tijdens de autorit, spiek ik regelmatig even naar hem; donkerblauwe trui met een ruime kol, nette spijkerbroek eronder, zijn zwarte haar nonchalant, maar toch gestyled en dan dat overheerlijke luchtje van hem. Dat heb ik altijd al zo ontzettend lekker gevonden.
De rit naar school vanuit de opvang duurt misschien een kwartier, twintig minuten en Niels praat wat over een vergadering die hij vanmiddag heeft, waarbij er een aantal punten zijn waarbij hij nogal wat discussie verwacht. Zijn stem klinkt warm en rustig, ik luister aandachtig naar wat hij vertelt en besef dat ik zijn wereld eigenlijk een hele tijd niet echt heb binnengelaten. Ik luisterde wel, maar echt onthouden heb ik het niet door alle chaos in mijn eigen hoofd.
We lopen samen door de hoofdingang, richting de docentenkamer. Ik zet mijn tas neer bij onze vaste tafel, hang mijn jas op aan de kapstok bij de ingang en wanneer ik weer terugkom, zie ik een kop thee op tafel staan. Niels zit al aan de tafel en wanneer ik ook ga zitten, glimlach ik en zeg ‘Dank je’. Hij glimlacht terug voordat we vergezeld worden door Cas en Niels’ aandacht opgeëist wordt door voetbalpraat.
De eerste zoomer gaat, die de werkdag iconisch inluidt. De leerlingen stuiteren door het lokaal, die kunnen de vakantie ook al bijna ruiken. Als ze eenmaal op hun plek beland zijn, herinner ik ze aan het komende proefwerk en dat er deze les nog de mogelijkheid is om vragen te stellen over de stof. Zoals gewoonlijk zijn er een aantal leerlingen die daadwerkelijk al bezig zijn geweest met de stof, maar het overgrote deel zal waarschijnlijk in de avond voor het proefwerk pas bedenken dat het handig is om überhaupt de stof nog een keer door te nemen.
De ochtend glijdt gemakkelijk voorbij, het uur voor de kleine pauze heb ik een klas derdejaars die eigenlijk volledig zelfstandig aan de gang kunnen vandaag.
Ik zit wat administratie bij te werken in het schoolprogramma als ik in de verte Niels’ karakteristieke lach door de gang hoor echoën. Zonder erbij na te denken, kijk ik naar de deur en betrap mezelf erop dat ik van oor tot oor zit te glimlachen. Alsof ik weer vijftien ben en vol van mijn kalverliefde.
Een van mijn leerlingen merkt het op en probeert grappig te doen door een “oehhh” geluid te maken. De rest van de klas lacht mee en ik voel me een beetje betrapt, maar het tintelende gevoel in mijn buik blijft.
Niet veel later komt hij langs mijn lokaal gelopen en onze blikken kruisen elkaar, hij geeft me een kort, scheef lachje en ik lach even kort terug. Dit keer geen bemoeienis van de leerlingen in mijn lokaal gelukkig.
Tijdens de pauze zit ik aan mijn tweede kop thee in het gezelschap van Cas en Nina. Cas heeft een zware periode achter de rug met zijn vrouw Eef, die ziek is, maar nu lijkt het de betere kant op te gaan. Nina en ik hebben elkaar een heel stuk minder gezien, ze heeft duidelijk haar mening over het afgelopen jaar, maar ze heeft me niet zo laten vallen als andere collega’s. Na een paar minuten schuift Niels ook aan, naast mij, waarbij zijn knie de mijne even aanraakt. Als vanzelfsprekend vervolgen de heren hun gesprek van vanochtend. Nina zit me even met een bestuderende blik aan te kijken.
‘Er is iets anders aan je, Daniël.’
‘Anders?’
‘Ja, ik kan er niet echt een vinger opleggen, maar er is iets anders. Positief, dat wel.’ – Als ze eens wist.
‘Ik heb goed geslapen vannacht, misschien dat het dat is.’
‘Je hoeft geen uitleg te geven hoor, ik merkte het alleen even op.’ – Al geeft ze me wel een betekenisvolle blik, waaruit ik denk op te maken dat ze me wil vragen of het toch niet met “die stagiaire” te maken heeft.
Ons gespreksonderwerp wordt veranderd naar de vakantieplannen, maar veel tijd voor die koetjes en kalfjes hebben we niet voordat de zoomer ons weer oproept om naar de lokalen te gaan. De lessen tussen de kleine en grote pauze gaan gemakkelijk en vloeiend. Het vijfde uur is tevens ook mijn laatste les van vandaag en ik hoop dat Niels niet al te laat door hoeft te gaan met de vergadering.
Ik besluit om de resterende tijd in mijn lokaal te blijven zitten om wat achterstallige mail weg te werken en wat vooruit te werken voor volgende week. Dat is wel een van de voordelen van nog niet volledig aan het werk zijn; het werk hoopt zich niet meer zo immens hoog op.
Na ongeveer anderhalf uur verschijnt hij in mijn deuropening, hij leunt tegen de deurstijl.
‘Lift nodig?’ – Weer dat scheve lachje van hem, al ziet hij er vermoeid uit. Ik klap mijn laptop dicht en loop naar hem toe.
‘Nou, graag!’ – Na beiden even door de gang te hebben gekeken om te checken of er geen nieuwsgierige leerlingen meer rondwaren, geven we elkaar een snel kusje. Dat is iets dat we al héél lang niet meer gedaan hebben hier.
‘Nina heeft gelijk, weet je.’ – Ik trek mijn wenkbrauwen even kort op.
‘Je lijkt rustiger vandaag, minder gespannen.’ – Even trekt mijn maag samen.
‘Ik voel me vandaag ook rustiger. Het voelt gewoon… beter. Alsof ik minder chaos in mijn hoofd heb.’ – Ik hoop dat hij genoegen neemt met dit antwoord.
Niels knikt en geeft me nog een klein kusje op mijn hoofd, voordat hij me helpt om mijn spullen in mijn tas te stoppen. Hij vraagt niet verder en daar ben ik hem best wel dankbaar voor.
Tijdens de autorit naar huis heeft hij het over zijn vergadering en over de discussies die gevoerd zijn. Met zijn vrije hand probeert hij zijn uitspraken kracht bij te zetten door gebaren in de lucht te maken. Als we bijna thuis zijn, legt hij kort even zijn hand op mijn knie. Ik weet dat hij niks bedoelt met deze aanraking, maar het voelt als meer dan een gewoonte.
‘Zullen we vanavond eens samen op pad gaan?’ – In zijn stem een sprankje hoop te horen en hij geeft een kort kneepje in mijn knie.
‘Wat wil je gaan doen?’
‘Gewoon even met ons tweetjes eruit, op het terras, onder een warmtelamp. Even iets anders dan tv kijken en op de bank hangen.’ – Hij kijkt me even kort aan, voordat hij zijn ogen weer op de weg richt.
‘We kunnen wel even een drankje doen op het terras vanavond.’ – Eigenlijk heb ik niet zo heel veel zin om het huis uit te gaan, maar de kinderen gaan met mijn ouders een weekend weg, dus ik snap wel dat Niels daar gebruik van wil maken.
Niels draait behendig onze auto op de parkeerplaats en lijkt volledig in zijn nopjes dat we vanavond samen op pad gaan. Hij duikt thuis meteen de douche in en ik settel me nog even op de bank. Dan trilt mijn telefoon, alsof ik weer even een realiteitscheck krijg. Dat het niet eens even één dag fijn en simpel mag zijn.
“Ik snap echt niet hoe jij dit zo af kunt sluiten. Eén bericht, één letter krijg ik van je… Dat is dan het einde van alles? Van ons?
Je duwt me weg, zet me bijna letterlijk het huis uit en denkt dan gewoon weer terug je oude leven in te kunnen stappen en kunt doen alsof ik niet meer besta? Jij beslist dat het klaar is en ik mag ineens niets meer zeggen?! Ik weet dat het fout is geweest, maar jij deed ook mee Daniëlle. Je kunt nu niet ineens ontkennen dat er niks is geweest tussen ons. Ik verdien op zijn minst een fatsoenlijk gesprek.”
Ik hoor Niels boven stommelen en weet dat hij zo weer naar beneden komt, ik typ een bericht terug naar Syl en hoop dat de boodschap bij haar binnenkomt.
“Syl, ik heb je gehoord. Wat er tussen ons is geweest, is voorbij. Jij hebt ervoor gekozen om weg te lopen, jij “kon dit niet meer”. Dat is geen vergissing geweest, dat is een grens die je getrokken hebt en die respecteer ik. Nu gaan lopen trekken aan iets dat voorbij is, daar heb ik geen behoefte aan. Ik wil rust, jij maakt dat onmogelijk. Ik heb ook geen behoefte aan gesprekken, uitleg of herhaling, dit is klaar. Ik wens je het beste, maar vraag je wel vriendelijk doch dringend; laat het hierbij.”
- kiki1976
-
- Berichten: 17764
- Geregistreerd: 17-04-10
- Woonplaats: Kop van Noord Holland
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 16-06-25 16:41
Je voelt de spanning
- Mer1980
-
- Berichten: 20524
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 16-06-25 20:39
- Rocamor
-
- Berichten: 12298
- Geregistreerd: 21-11-02
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 16-06-25 21:30
Wat een cadeautje.
Ik hoop niet dat Syl zo jaloers is dat ze Niels om zeep brengt
- Unwritten
-
- Berichten: 845
- Geregistreerd: 14-03-22
- Woonplaats: Niet in de bergen :(
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 16-06-25 21:33
- pony33
- Berichten: 716
- Geregistreerd: 26-01-07
- Mer1980
-
- Berichten: 20524
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 16-06-25 22:33