Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-06-25 16:51

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 02-06-25 16:51

Wat een leuke update! Proficiat met je nieuwe meisje

**Geplaatst**: 03-06-25 13:43

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 03-06-25 13:43

Gefeliciteerd! En een merrie! Super

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-06-25 16:03

Geplaatst door de TopicStarter : 06-06-25 16:03

Dank voor alle felicitaties!

Misschien dat jullie een gedeelte wel zullen herkennen vandaag

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het voelt een beetje alsof je een hand iets te snel langs schuurpapier haalt, je doet je niet écht zeer, maar vervelend en oncomfortabel is het wel. Bovendien is de huid in de dagen erna nog gevoelig door het schuurpapier. Die gevoeligheid, dat rauwe, zonder kapot te zijn, zo voelt het als Niels op een bepaalde manier naar me kijkt.
Niet door wat hij doet, want hij is zacht, begripvol en vraagt nooit meer naar Syl. Het is meer dat ik aan hem zie dat hij me voor de volle honderd procent wil vertrouwen, maar zijn onderbuikgevoel zegt iets anders. Hij heeft me een keer gevraagd naar de berichtjes van Syl, waarbij ik eigenlijk net iets te fel uit de hoek ben gekomen… Ik wist op dat moment dat de berichten tussen Syl en mij niet verder gingen dan; “Hoe was jouw dag vandaag?” en “Ik ben kapot van het werk.”. Ik heb mijn telefoon toen ontgrendeld op tafel gegooid en gezegd dat hij onze gesprekken maar moest lezen als hij dat graag wilde.
Ik zág dat mijn reactie hem kwetste, dat de intentie van mijn woorden aanvallender waren dan waar hij recht op had, maar ik wilde alleen maar dat hij die verdomde telefoon met rust zou laten.
De dagen erna heb ik bewust mijn telefoon overal laten liggen, Syl geblokkeerd en geprobeerd om een klein beetje orde in de chaos te scheppen.
Ik heb me gefocust op de dagelijkse routine; iedere dag op dezelfde tijd opstaan, ons ochtendritueel en dan aan het werk op school of thuis.
En eerlijk; het gaf me zoveel rust. Geen paniek over binnenkomende berichten, geen stiekem gedoe en vooral niet liegen tegen Niels… Ergens kruipt de gedachte binnen dat als ik maar lang genoeg afstand houd van Syl, ze vanzelf uit mijn systeem verdwijnt.
Ze weet dat ik haar een paar dagen zou blokkeren voor de rust thuis, dat ik haar een bericht zou sturen als ik weer bereikbaar zou zijn, maar iets houdt me nog tegen. Zij laat zich blijkbaar niet tegenhouden… Mijn telefoon gaat en een vreemd nummer verschijnt op het scherm, even twijfel ik om op te nemen, maar doe het toch.

‘Daniël?’
‘Ja.’
‘Alles oké? We zijn nu al een week verder sinds je me hebt geblokkeerd…’
‘Alles gaat goed hoor. Bij jou?’
‘Je klinkt wat mat, is Niels bij je?’
‘Nee, ik ben alleen thuis.’
‘Dan kom ik naar je toe.’ – Ze laat zich duidelijk niet zomaar op afstand houden.

Ze hangt op en niet veel later staat ze aan de deur. Ik voel mijn hartslag versnellen, mijn handen beven als ik de deur opendoe.
Ze stapt binnen, doet de deur dicht en kust me meteen met heel haar lijf tegen me aan. Mijn lijf reageert als vanzelf. De trap op, de deur door en voordat eenieder een woord uit heeft kunnen brengen, verdwijnen we in het ons niet onbekende verlangen naar elkaar. Uitgeteld en voldaan liggen we onder de spierwitte, net gewassen lakens. Ze hangt tegen het kussen met haar blik gericht op haar handen.

‘Daan?’
‘Hmm?’ – Ze friemelt wat aan een veertje dat uit het dekbed steekt. Haar vingers zijn rusteloos, haar blik blijft naar beneden gericht en ik voel dat er iets broeit. Ik lig nog steeds ontspannen naast haar, maar ik merk wel dat mijn hart iets sneller begint te kloppen.
‘Syl, is er iets?’ – Ik probeer kalm te klinken, maar de zenuwen die door mijn lijf beginnen te gieren vermommen zich enkel als een neutrale toon.
‘Nou Daan, jij… Ik…’ – Daar stokt haar zin weer. Ik draai me iets naar haar toe en probeer haar blik te vangen. Ze blijft gefixeerd op dat stomme veertje, de stilte is ineens oorverdovend.
‘Wat wil je zeggen?’ – Mijn stem wordt nu gesmoord door de onrust die door mijn hele lijf suist. Ze gaat rechtop zitten, ik zie dat ook haar ademhaling aardig versnelt. Haar mond gaat een paar keer open, om ook weer dicht te gaan, alsof ze ineens haar stem kwijt is. Haar gezicht wordt steeds roder en nog steeds zonder me aan te kijken, draait ze haar hoofd in mijn richting. Alsof ze bang is dat ik in haar blik kan lezen wat ze liever nog even verbergt.
‘Ik kan dit niet meer, Daan…’

Zes woorden, zes klappen in mijn maag. Het lijkt of mijn hart abrupt is gestopt met kloppen, of ik vergeten ben hoe ik moet ademen. De kamer is ineens steenkoud, alle zuurstof lijkt met die woorden spontaan opgebruikt. Ik staar naar haar, vol ongeloof. Ik kan gewoon niets zeggen, het lijkt of alles in mij verstijft. Ik heb geen enkel besef van welk gevoel op dit moment de overhand neemt; woede, verdriet, ongeloof, ergens misschien ook opluchting?
Alles komt tegelijkertijd en ik moet weg van hier, van haar, van deze situatie…
“Tien minuten en je bent weg!” hoor ik mezelf schreeuwen, misschien scherper dan bedoeld, maar ik kan het nu niet meer terugnemen.

Ik vlieg in mijn zijden ochtendjas de trap af naar beneden, schop haar jas aan de kant en als ik de woonkamer binnenkom, lijkt het of mijn benen me niet meer kunnen houden. Ik laat me op de bank zakken met mijn handen voor mijn mond en neus gevouwen. Ik tril van top tot teen en lijk in een soort trance te verkeren. Ik hoor boven de trap, waardoor ik een klein stukje bewustzijn terug lijk te krijgen.

‘8 minuten!’ – Ik wil haar weg hebben, ik wil niet praten, ik wil even helemaal niks. Toch hoor ik haar voetstappen mijn richting in komen en ik draai bewust mijn rug naar haar toe.
‘Je hebt nog niet gehoord wat ik bedoelde.’
‘Je wéét in welke situatie we zitten, ik zit, en tóch kom je dan met zo’n boodschap aanzetten!’ – Ik draai me nog steeds niet om.
‘Daan…’
‘Noem me niet zo! Niet meer, gewoon niet doen.’ – Want dat doet me teveel pijn…
‘Laat me dan uitleggen wat ik je wilde zeggen?’
‘Je gaat nu.’ – Ik probeer mijn woorden kracht bij te zetten door naar de voordeur te wijzen. Ga gewoon weg, laat me met rust.
‘Geen uitleg dus, prima. Ik ga als je dat wil.’ – Ik krijg het niet voor elkaar om haar aan te kijken, ik wil niet dat ze ziet wat dit allemaal teweeg brengt.
‘Dag Daan…’ – Ik hoor haar stem breken.
‘NOEM ME NIET ZO!’ - Ik probeer mezelf uit alle macht bij elkaar te houden en haar zo ver mogelijk bij me vandaan te duwen.

De voordeur valt met een doffe klik dicht en het lijkt of ze alle geluiden met zich mee heeft genomen. Ik zit in het niets te staren, het enige dat ik lijk te horen is een enorm hoge piep. Mijn hart bonkt in mijn borst alsof ik ieder moment op moet springen, alsof ik in actie moet komen, maar mijn benen voelen zwaar en doelloos. Toch sta ik op, loop naar de keuken en trek de kastjes open zonder te weten wat ik eigenlijk zoek.
Uiteindelijk pak ik een glas en schenk trillend wat water in, om dit vervolgens op het aanrecht te laten staan als ik weer terug loop naar de woonkamer.
Ik pak mijn telefoon en deblokkeer Syl, ergens verwacht ik nog een bericht… Of een voicemail, of iets… Maar geen Syl…
Ik voel de tranen prikken, maar ik laat ze niet gaan. Ik heb het recht niet om verdrietig te zijn.
Ik loop naar de slaapkamer waar haar aanwezigheid nog vaag te voelen is. Ik zie het witte dekbed, keurig gladgestreken. Alsof ze nog heeft proberen te herstellen wat er net kapot gegaan is. Ik ga aan Niels zijn kant op het bed zitten, mijn oog valt op de foto van ons op het strand. Het voelt onrealistisch, alsof dat een droom is, een andere realiteit, voordat alles naar de paasei ging. Ik zou zo ongeveer mijn linkerhand opofferen om weer terug te gaan naar dat moment, waarin de wereld alleen nog maar bestond uit “ons”.
Ik trek mijn knieën op, leg mijn hoofd erop en sla mijn armen om mezelf heen. Zo blijf ik zitten, minuten lang. Misschien uren…

**Geplaatst**: 06-06-25 16:41

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 06-06-25 16:41

Oeeh goed stuk weer! Hopelijk krijgen we straks dan wel antwoord op waarom Syl dit zei. Als ik het me goed herinner is dit aan het begin nooit duidelijk geworden want daarna zijn we een tijdreis gaan maken naar het begin van hun hele geschiedenis