Sorry, het wordt een lange update maar deze is te leuk om uit elkaar te halen denk ik, haha. Heb dit wel snel geschreven, dus hopelijk foutloos en vooral te volgen.
Spoiler:
Tip van de sluier: in de volgende update komt al de conversatie uit mijn eerste berichtje!
Brussel vs. Kopenhagen
Zaterdag 16 maart 2019
- “Morning sunshine. How are ya today?”. Prem appt me al om 8h.
“Ik diagnostiseer mezelf met een ernstig gebrek aan vitamine D”. De zon heeft zich al een paar dagen niet laten zien.
- “Hoe kom jij daarbij? Poppy heeft de diagnose gemaakt?”. Prem houdt niet van 'thuisdokters' en 'Googledokters'.
“Ik begin maar weer bovenaan je lijstje vandaag hahaha! 'Eet gezond, blijf fit, niet klagen'. Ik heb mijn hele voorraad pepernoten en koekjes weggegooid. Ik moet stoppen eten als een 12-jarige”. Prem heeft me vaak verweten dat zijn 12-jarige zoon een gezonder eetpatroon heeft. Op mijn antwoord stuurt hij een foto van Manfred met zijn hond.
“Beautiful boy really” antwoord ik. Hij heeft het nooit over zijn kinderen, maar het is een prachtig mannetje.
-“Je wordt volwassen” reageert Prem, doelend op het feit dat ik zojuist een hele pepernotenwinkel in de prullenbak gegooid heb. Dat mag ook wel eens, op 35-jarige leeftijd denk ik.
Ik moet opschieten! Bernhard komt over een kwartier aan op het station. Het was een leuk voorstel van hem om naar Brussel te gaan en hij had ook netjes de kamer geregeld, maar toen bleek dat hij geen auto heeft, werd ik ingeschakeld als taxi. Ik heb echt een hekel aan autorijden dus eigenlijk had ik enorme spijt dat ik toegezegd had. Daarnaast groei ik meer en meer naar Prem toe. Och, denk ik, ik heb duidelijk aangegeven dat er niet meer inzit. En Brussel is altijd een leuk idee, zeker als je niets anders te doen hebt.
“Trouwens echt suppercool dat ik uitgenodigd was voor je release party” antwoord ik Prem een paar uur later. Het zit me nog steeds dwars. Het is inmiddels middag en Bernhard en ik zitten in de hotelbar. Eerst moest hemel en aarde bewogen worden om mee te gaan naar de releaseparty van Prem’s single. Ik moest meedenken over locaties, datum etc. Vervolgens las ik gisteravond op Twitter dat hij die release party in Kopenhagen gegeven heeft. Vergezeld met foto’s van hem drinkend, feestend. Het zat me al dwars dat ik opeens niet mee mocht naar Kopenhagen.
-“Het was een grapje, babe. Je was erbij in mijn hart. Je had erbij moeten zijn”. Tuurlijk, denk ik. Misschien zit het me nog wel het meeste dwars dat hij veel lol heeft in Kopenhagen, terwijl ik dat nu niet heb in Brussel.
Bernhard wilde per se op bed liggen en ontspannen op de kamer toen we er onze koffers brachten. Ik wilde dat absoluut niet. Nu zitten we in de bar en Bernhard probeert elke keer naar me toe te schuiven. Ik schuif steeds een stukje verder weg. Het is rustig in de bar. Het is dan ook pas 15h. We praten over koetjes en kalfjes. Of eigenlijk over geld. En vooral Bernhard’s gebrek eraan.
Ik probeer het gesprek een andere richting op te sturen zonder persoonlijk te hoeven worden. Ik ben er dan al uit dat het voor Bernhard en mij hier toch eindigd. Dus voel ook niet de noodzaak hem het hemd van het lijf te vragen. Beter houdt hij zijn hemd aan, denk ik.
“Zullen we samen een verhaal te verzinnen?”. Het is iets wat ik vaker doe. Ontsnappen uit de werkelijkheid. Personages en scripts verzinnen. Bernhard gaat er leuk in mee. Hij is wel erg creatief.
-“Laten we naar de sauna gaan” stelt Bernhard voor als ik de laatste slok van mijn drankje neem. Ik had hem verteld dat ik daar normal graag heen ga. Dit hotel heeft een sauna op de bovenste verdieping met uitzicht over Brussel. Geen denken aan, denk ik.
“Ah joh, we gaan lekker shoppen” stel ik voor. Ik betaal de rekening van de twee wijntjes en sta op.
Het steekt me een beetje dat Prem totaal geen interesse toont in waar ik ben of wat ik aan het doen ben. Ik stuur hem even later een foto van de Louis Vuitton-winkel in Brussel – je ziet duidelijk het straatnaambord. Prem stuurt een Selfie terug. Typisch Prem.
Toch ben ik gek op hem. Zeker als ik naar Bernhard kijk. Ik had verwacht dat hij wat positiever zou zijn en wat daadkrachtiger. Maar tot op heden heeft hij alleen maar geklaagd en als een hondje achter me aangelopen zonder initiatief te tonen. Een zeg-jij-het-maar-man.
Brussel is leuk, maar het is niet te vergelijken met de laatste keer dat ik hier was met de kunstenaar. Ik ben blij dat ik morgen weer naar huis ga en heb spijt dat ik uiteindelijk meegegaan ben. Zeker nu ik alles mag betalen.
Bericht van Bernhard
Woensdag 20 maart 2019
Het hoofdstuk Bernhard was voor mij afgesloten. Ik had niets meer van hem gehoord (of iets van me laten horen). Ik denk dat het voor ons beide duidelijk was.
Mijn verbazing is dan ook groot als ik opeens een melding krijg welke een bericht aankondigd van hem.
"All week I was shining inside and outside.
Tot de dag dat het avontuur begon. Plots kwamen de zenuwen. Ik haatte het om ze te zien komen, maar de onzekerheid sloeg toe en het sloeg hard toe. Zaterdag, de grote dag, ontstonden de twijfels. Wat als ze ... echt meende wat ze zei dat we vrienden waren en niet meer? Hoe zit het met een andere jongen waarvoor ze viel? Ik probeerde die gedachten af te wenden door mijn motto "fun only" te herhalen. En dat werkte, of liever, ik beeldde me in dat het werkte.
Ik moest twee treinen nemen om uiteindelijk op het station van Leiden aan te komen, waar ze me zou ophalen. Via de trap naar de grote hal liep ik naar de stad-zijde, maar ze appte me dat ze op de andere kant stond te wachten. Nog steeds in onzekerheidsmodus en met alle doemscenario's in mijn hoofd, zag ik haar VW-busje. Ik vond het leuk, hoe het opviel, net zoals ze zelf opvalt.
Toen ik haar benaderde, wilde ik doorgaan waar we de vorige keer waren gebleven, en dat was met een hartstochtelijke kus. Maar haar lippen vermeden de mijne en in plaats daarvan kuste ze me op de wangen. De twijfel sloeg opnieuw toe, en erger dan de eerste keer, slechts een paar uur daarvoor.
Dus ze was niet van plan na de laatste keer door te gaan. Mijn twijfels waren dus terecht? Gaat dat alleen over vriendschap? Ik zat naast haar en we reden. De sfeer was leuk, maar ik had niet het gevoel dat ik het laatste uur van onze date in Amsterdam had. Ze toonde geen enkel teken van genegenheid. Mijn hart vertelde me dat ik vertrouwen moest hebben en me open moest stellen. Dus reden we en kwamen uiteindelijk aan in Brussel. In de parkeergarage van het hotel. En bij de receptie.
Lopend naar onze kamer voelde ik me nog steeds niet op mijn gemak. Nadat we onze spullen in de kamer hadden achtergelaten, gingen we naar de lobby en dronken rode wijn. Daarna wilde ze echt gaan winkelen (en dat bleek dus: zonnebrillen opzetten, allerlei soorten kleding passen maar niet kopen, ondanks dat het haar geweldig stond).
Het werd al donker toen we terugkwamen in de hotelkamer en ik stelde weer voor om naar de sauna op de 23e verdieping te gaan, maar ze zei voor de tweede keer 'nee', waardoor ze mijn demonen nog meer voedde. Ze wilde iets gaan eten. Maar eerst wilde ze zich omkleden. Ze zorgde er daarbij voor dat ik absoluut geen blik op haar lichaam kon werpen, wat mijn hoop en verwachtingen nog meer belasterde.
Ik was er toen 100% zeker van dat alles verloren was. Wat heb ik verkeerd gedaan? Toch besloot ik ervoor te gaan en liepen we een obscure zijstraat in op weg naar een Iraans restaurant welke ze uitgekozen had. Door de alcohol en de twijfels en demonen voelde ik me ellendig. Geen trek, maar ik wist dat ik moest eten omdat we van plan waren om naar de bioscoop te gaan en daarna nog naar een karaokebar. Het sfeer tussen ons in het restaurant was vreselijk, maar goed. De film was echter geweldig. Daarna besloot ze terug te gaan naar het hotel om wat te drinken te halen en tot mijn verbazing ging ze naar de lift om te gaan slapen. Geen karaoke.
De nacht was vreselijk. We lagen een meter van elkaar verwijderd en ik voelde helemaal geen genegenheid. Ik kon niet slapen. De situatie was verwarrend, het bed was vreemd en ik bleef maar nadenken over hoe het had moeten zijn en hoe het werkelijk was. Tot overmaat van ramp begon ze te snurken. Ik heb geen minuut geslapen. Toen het 8 uur was, werd ze eindelijk wakker. Toen ik ging douchen, verliet ze de kamer om in de lobby te wachten en vermeed daarmee elke kans om mijn lichaam te bekijken. Ik voelde me vreselijk, maar het verbaasde me al niet eens meer. Ik ging erna naar beneden en we reden terug naar het treinstation van Leiden. We zaten als vreemden in de auto.
Wat is er toch gebeurd? Heb ik mijn wil niet getoond? Heb ik niet genoeg initiatief getoond? Ze vertelde me dat ik stil was in de auto. Nou, ik was om een reden oppervlakkig en stil.
Ze zorgde er niet voor dat ik me comfortabel voelde, en ik denk dat ik dat nodig heb. Als haar lippen actief de mijne zouden hebben opgezocht, zou dit weekend geweldig zijn geweest. Of misschien wel het beste ooit.
Ik kan "een man met een plan" zijn, maar het begint allemaal met zekerheid en vertrouwen.
As The Killers sang in Mr Brightside: It started out with a kiss, it was only a kiss. And my stomach is sick and it’s all in my head."
to be continued