Bokt.nl

Citaat:

Dag 5
1255 woorden
Geluiden om me heen werden duidelijker. Ik kreeg flarden van gesprekken mee.
"Ze ziet er niet uit"
"Waardoor zit al dat bloed op haar kleding?"
"Wat heeft ze gedaan?"
Voetstappen en geritsel van kleding werd duidelijker. Voorzichtig opende ik mijn ogen, hevig knipperend tegen het licht van de lampen en een hevige hoofdpijn verwelkomend.
"Ze is wakker!" hoorde ik naast me. Ik draaide mijn hoofd iets opzij om te kunnen zien wie dat geschreeuwd had, en vooral naar wie. Ik vond echter niet degene die het geschreeuwd had maar de bezorgde ogen van Brooke.
"Gaat het wel?" fluisterde ze zachtjes. Ik knikte, nauwelijks zichtbaar. Brooke liet een zucht ontsnappen. "Ik dacht dat ik je niet meer zou zien en..." haar stem gaf op bij het laatste gedeelte van de zin. Ik zette mijn armen naast me meer en schoof mezelf langzaam omhoog naar een zittende positie, steun zoekend aan de muur. Mijn hoofd begon te bonken, een teken dat ik te snel overeind ging zitten. Zwarte vlekken dansten voor mijn ogen en een zachte kreun ontsnapte uit mijn mond. Een paar sterke handen duwden me voorzichtig tegen de muur aan zodat ik niet verder overeind zou komen.
"Niet verder bewegen, die klap die je hoofd tegen de muur maakte was niet prettig om te zien." Ik antwoordde niet maar gehoorzaamde en sloot mijn ogen even. Toen ik mijn ogen weer opende waren de zwarte vlekken nauwelijks meer aanwezig. Degene die mijn schouders vast had gehad had zich nu omgedraaid en ik zag alleen zijn achterkant nog verdwijnen tussen de groep mensen die om mij heen stond.
"Laat haar even met rust mensen, die rust kan ze wel gebruiken," een van de begeleiders kwam aangelopen. Het was een brede man, hij was kaal en had een een haakse neus. Toen zijn ogen de mijne ontmoetten keek hij mij wantrouwig aan, waarna hij zich omdraaide en een handgebaar naar de groep maakte. "Nu graag." De groep die om mij heen stond kwam in beweging en mensen verspreidden zich langzaam weer in de ruimte, naar de slaapzakken op de plek die zij hadden uitgekozen.

Ik zag hoe mensen langzaam in slaap vielen en de lichten uiteindelijk uit gingen. Ook Brooke, die gezorgd had dat de tassen en slaapzakken op deze plek waren gekomen was in slaap gevallen. Ik had me in mijn slaapzak gewikkeld en zat tegen de muur aan. Zo staarde ik voor me uit, ik kon de slaap niet vatten na wat er was gebeurd. Ik keek even opzij, naar het hoopje bebloede kleding dat naast me lag. Een van onze begeleiders was na het voorval naar buiten gegaan met een zaklamp, hij was langs de bosrand gelopen maar had niets kunnen vinden. De eerste roddels gingen kort nadat hij terug was geweest al weer door de groep. Ik zuchtte, legde mijn hoofd ook tegen de muur en speelde alles wat er vandaag was gebeurd nogmaals af in mijn hoofd, iets dat ik ondertussen al ontelbare keren had gedaan. Ik wist niet waarom ik het deed of waar ik naar zocht, maar toch kon ik het niet stoppen. Onbewust kneep ik in de bovenkant van mijn slaapzak. Om te voorkomen dat ik alles weer keer op keer in mijn hoofd ging afspelen stond ik op, steun zoekend aan de muur. Langzaam zette ik een aantal stappen, ik was stijf geworden van het zitten op de koude vloer. Ik liep langzaam in de richting van de deur, die nog steeds open stond. Ik liet mijn vingers over de versieringen glijden, ze waren ingekerfd in de deur. Ik volgde een van de lijnen omhoog totdat ik er niet meer bij kwam. Even stond ik stil en bestudeerde ik het stof dat door die handeling op mijn vinger was beland. Daarna pakte ik de rand van de deur vast en zette ik een stap de koele buitenlucht in, de bosrand nauwlettend in de gaten houdend, voor zover dat ging in het donker. Mijn blote voeten ontmoetten het gras, dat nat was van de dauw. Ik ademde diep in, in de hoop om zo mijn gedachten rustig te krijgen. Na een paar keer heen en weer gelopen te hebben liep ik rustig weer naar binnen, mijn voeten lieten sporen achter op de stenen vloer doordat ze nat waren geworden. Ik kroop terug in mijn slaapzak en legde mijn armen onder mijn hoofd.

De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt door een schelle en harde piep. Ik draaide mijn hoofd naar de bron van het geluid en zag daar de begeleider staan die gisteren ook in de megafoon had staan praten. "Vandaag gaan we verder met de auto's, na de gebeurtenissen van gisteren wil ik dat iedereen een tweetal vormt, het is dan ook niet de bedoeling dat je zonder diegene op pad gaat." Eindigde ze haar zin terwijl ze een blik in mijn richting wierp. Geroezemoes steeg op uit de zaal. "Ontbijt kan hier gehaald worden," meldde ze nog voordat ze terug liep naar de deur die naar een aparte ruimte leidde, de ruimte waar de begeleiders  hadden geslapen. De eerste mensen stonden op uit hun slaapzakken en liepen naar de plek waar de begeleider net had gestaan, ook ik stond op en liep voorzichtig tussen de slaapzakken en meubelstukken door. Eenmaal bij de tafel waar het brood op stond griste ik een broodje mee en liep ik terug naar mijn plek. Brooke lag nog steeds te slapen en ik porde haar wakker met mijn hand nadat ik was gaan zitten. Behendig ontweek ik haar arm die opeens erg snel op mij af kwam. Door de snelle beweging die ik maakte kwamen de zwarte vlekken even terug waardoor ik de tweede hand van Brooke niet aan zag komen. Die landde bovenop mijn haar en wreef het door elkaar. Ik in elkaar terwijl Brooke omhoog kwam.
"Hebbes!" zei ze lachend, ik lachte mee.
"We moeten tweetallen vormen en je ontbijt staat daar" zei ik terwijl ik naar de grote tafel achterin de ruimte wees. Brooke stond op en verplaatste zich ook naar de ontbijttafel.

Nadat iedereen zijn ontbijt op had en zich aangekleed had kwamen we weer in beweging. We liepen met zijn allen naar de grote deur, waar een opstopping ontstond doordat er zoveel mensen doorheen wilden. Ik wurmde mijzelf door de massa van mensen heen en verwelkomde de koele buitenlucht die mijn hoofdpijn maar achteren duwde. Iedereen verspreidde zich over de auto's en begon al met het klimmen in de laadbakken. Ook ik en Brooke liepen met de stroom mensen mee naar een auto. Toen we eenmaal zaten keek ik om me heen, de mensen die bij ons in zaten waren allemaal met iets anders bezig en ik zag mijn kans.
"Brooke?" vroeg ik voorzichtig.
Ze draaide haar hoofd naar me toe en antwoordde "ja?"
"Wat is er gister gebeurd, jeweetwel, nadat ik... uhh, out ging?"
"Nou..." een kleine stilte viel en Brooke staarde nadenkend voor zich uit, "...iedereen rende naar de achterkant van de zaal en ik werd ook meegetrokken. Vanaf daar kon ik pas zien wat er op het veld gebeurde. Die dingen waarvoor jij wegrende kwamen niet binnen, en toen jij tegen de muur aan viel... trokken ze zich terug..." Er viel een ongemakkelijke stilte en nu was het haar beurt om mij onderzoekend aan te kijken. Mijn gedachten kwamen op met de raarste theorieën, maar geen van allen leek mogelijk te zijn. Ik schudde langzaam mijn hoofd en sloeg mijn ogen neer. Onzeker wiebelde ik een beetje heen en weer op het bankje. We schrokken allemaal op toen de auto startte en in beweging kwam. De ongemakkelijke stilte verdween tot mijn grote opluchting toen de mensen die naast ons zaten een gesprek begonnen.

madhatter schreef:

Citaat:

Links, rechts op rechtdoor. Of ik nou zou kruipen of zou springen. Zou rennen of zou sloffen. Ik zou altijd op dezelfde onbekende weg blijven lopen. Met of zonder Paresia's om mij heen. Ik ken ze niet, ik weet hun namen niet. Sommige herken ik bij gezicht, maar als ze in een van die gangen zijn gekomen, zie je ze vaak niet meer terug.
Mijn ogen kijken naar een groot Paresia-meisje met felblauwe ogen. Net als mij vind ze nooit haar weg als ze in een van de gangen terecht komt, ze keert altijd terug.
Ze straalt en lacht naar ieder Paresia-jongentje die voorbij loopt.
Alsof ze er geen moeite mee heeft dat ze haar weg maar niet vind. Soms spreekt ze andere aan, daar heb ik zelf nooit de moed voor gehad. Iedereen is maar een onduidelijk Paresia die verdwaalt om zich heen kijkt. We zien er allemaal hetzelfde uit.
Een grote neus, grote oren, een geel bruine huid, en amandel vormige ogen. Vandaag is de dag dat ik weer een onbekend pad op moet gaan, elke grote gekleurde buis lijkt even nutteloos, ik kom in een wereld, vind de wereld niet leuk, en keer terug. In de hoop dat ik het mooie Paresia-meisje weer zie. Soms komt ze later, dan maak ik me zorgen om haar, of ze ooit terug zal komen of niet
. Alle Paresia's zien er zielloos en verdwaalt uit. Logisch, hoe kan je je nou rustig houden als je weet dat je naar een wereld gaat met ellende, de mensenwereld. Oke, ik moet het zelf echt toegeven, mensen kunnen meer dan wij, Paresia's. Ze hebben lange smalle vingers met een nagel waarmee je dingen kan openen, en dat hebben wij niet. Soms twijfel ik ook nog wel, of ik toch in de mensenwereld zou blijven of terug zou keren, onweerstaanbaar, die mensen met hun prachtige kleur, prachtige neus, mooie ogen en smalle lippen.
Maar elke keer als ik denk aan het Paresia-meisje keer ik toch maar terug, ik moet weten of ze eindelijk haar veilige weg heeft gekozen en niet meer terug hoeft naar onze Paresia wereld.
Iedereen komt en iedereen gaat in Paresia land. Behalve Perrni. Perrni is de koning van ons land, hij fokt ons en brengt ons zo naar de mensenwereld, alsof we allemaal schelpen zijn die hun weg naar het warme, veilige strand nog moeten vinden
De meeste Paresia's vinden onze Perrni geweldig, maar waarom geeft hij mij nou precies als mens een vreselijk uiterlijk. Ik krijg geen mooie lange vingers of kleine oren. Ik krijg een mega neus, dikke kleine vingertjes en mijn karakter veranderd altijd in een of andere gast die probeert grappig te zijn maar het niet is.
'Hi' hoor ik plots links van me. Ik draai me sloom naar de kant waar de prachtige zachte stem vandaan komt. 'Weet jij de weg naar de gele buis?' vraagt een echte damesstem.
Ik kijk nog een keer goed, het Paresia meisje!! 'Eh ik ja, misschien, ik bedoel nee maar ik heb er wel van gehoort of wacht..' zeg ik met een wanhopige stem. Als ik naar haar blauwe ogen kijk zie ik niets anders dan een prachtige nachtblauwe zee.
Alle Paresia's lijken op elkaar, maar zij is anders, zij is leuk, zij is lief, en ziet er als enige ontspannen uit. 'Hoi. Ik ben Qenias' Zegt het Paresia meisje schattig. 'Hoi ik ehm heet... mooie naam.' Ik erger me aan mijn eigen taalgebruik, kan ik niet eens me voorstellen?
'Eh dankje maar, wat is je naam?' zegt Qenias verlegen.
'Baqenias' zeg ik kortaf, en ik draai me om.
'Oo oke, doei!' zegt het meisje wat verlegen. Hoe kon ik zo stom zijn! Me omdraaien? Zonder te twijfelen draai ik om en zeg ik 'Wat was jou naam ookalweer?'.
Ik weet dondersgoed hoe ze heet maar ik laat dat niet merken.
'Qenias' zegt ze nu wat minder geintreseerd. 'Oo ik ehm, de gele bus is daar!' Ik wijs naar een oranje gele buis.
Boven de buis staat groot 'YENEIAS'. Qenias kijkt blij naar de buis toe. 'Ik ga deze buis deze keer nemen, jij?'. 'Ik weet het nog niet zo zeker, ik kom toch altijd terug en vind nooit mijn eigen weg. Ik krijg altijd dikke vingers.' Zeg ik. Alweer schaam ik me, dikke vingers? Kom op! 'Dikke vingers?' Qenias grinnikt.

'Ehm ja ik bedoel natuurlijk niet..' 'Ach wat maakt het uit! Kom we gaan!' onderbreekt Qenias me.
Als ik nu weg kon rennen zonder dat het onbeschoft was tegenover Qenias had ik het allang gedaan, maar ik kon het niet maken.
'Ja ik kom!' zeg ik zelfverzekerder dan ik me voel. Waar we heen gaan weet ik ook niet, Qenias heeft me aan mijn kleine armpjes meegetrokken en loopt richting de gele buis. Als we er een paar meter van af zijn rem ik af, wanhopig keer ik om en ga ik 3 stapje terug.
'Wat doe je, kom!' zegt Qenias geergerd.
Bang probeer ik iets te verzinnen, maar een goede smoes lijkt op dit moment niet te bestaan.
'Nee ik ehm, ik kan niet!'. Qenias staart me vreemd aan 'Hoezo niet?' 'Gewoon niet.' zeg ik wat gekalmeerd.
Opeens lijkt het alsof Qenias wakker schrikt, 'Nee he! Heb je buis vrees!' zegt ze half lachend.
'Ehm ja ik, ik vind toch nooit mijn weg dus een lange rit door die buis heeft echt geen zin!'. Maar ik weet dat het wel zin heeft.
'Als we samen gaan komen we samen in de wereld, dat is leuk toch?'. Pas nu besef ik dat ik samen met het leuke Paresia meisje waar ik al jaren naartoe kijk een reis kan maken door de gele buis.
'Oke, oke. Ik ga er wel doorheen.' zeg ik gevreesd, maar ik laat het niet merken, ze moet me wel leuk vinden.
Als je in de buis kijkt zie je niets anders dan een donker gat, maar ik voel me veilig bij Qenias en stap er vol moed in.

Avis schreef:

Hoe doen jullie dat toch: zoveel inspiratie hebben en zoveel schrijven. En goed ook! Ik ben een stiekeme meelezer , omdat ik wist dat ik tegen tijdsproblemen aan zou lopen haha. Daarnaast misschien ook wel omdat ik nogal bang ben voor reacties op dingen die ik schrijf. Hoewel ze tot nu toe eigenlijk altijd grotendeels positief zijn.

Ik lees nog even lekker mee, wie weet komt er ooit een dag dat ik ook eens eens schrijfsel post op bokt. Tussen nu en dat punt zitten echter nog wel veel bergen. Jullie heel veel succes (en plezier!) gewenst nog!

Avis schreef:

Hoe doen jullie dat toch: zoveel inspiratie hebben en zoveel schrijven. En goed ook! Ik ben een stiekeme meelezer , omdat ik wist dat ik tegen tijdsproblemen aan zou lopen haha. Daarnaast misschien ook wel omdat ik nogal bang ben voor reacties op dingen die ik schrijf. Hoewel ze tot nu toe eigenlijk altijd grotendeels positief zijn.

Ik lees nog even lekker mee, wie weet komt er ooit een dag dat ik ook eens eens schrijfsel post op bokt. Tussen nu en dat punt zitten echter nog wel veel bergen. Jullie heel veel succes (en plezier!) gewenst nog!