Bokt.nl

xNK schreef:

Leuk stuk, maar er staan veel meer fouten in dan het eerste gedeelte

Citaat:

Zonder op of om te kijken loop ik langs ons huis. Niet kijken, niet kijken. Kom op Lieke niet kijken! Mijn benen lijken zwaar, maar ik moet door lopen. Als ik haar nu aan kijk word ik bang. Om maar niet te hoeven kijken, kijk ik naar het huis van de buren, ik zie Ruben voor het raam zitten met zijn laptop. Hij kijkt niet bepaald blij. Doorlopen! Commandeer ik mijzelf. In een vlug tempo loop ik door. Mijn armen zijn bedekt met kippenvel, ik weet niet of het van angst is of door de frisse lentewind. Ik trek mijn lievelings T-shirt wat verder over mijn armen. De zachte stof voelt fijn en vertrouwd maar toch kan ik me niet op mijn gemak voelen. Het is nog een klein stukje, ik moet links afslaan.

Ik gris het briefje dat ik vanmorgen geschreven uit mijn zak. Het papier is gekreukt maar nog goed te lezen. In mijn lelijke handschrift staat het adres van de plaatselijke bieb. Torenstraat 12 Bibliotheek. De Torenstraat, waar was dat ook al weer? Ik sla linksaf en bestudeer alle mogelijke straatnaambordjes maar nergens kan ik de Torenstraat vinden. Aan de overkant van de straat loopt een oude man, laat ik het hem maar vragen. Ik steek de straat over ‘Hallo mag ik u iets vrag..’Verder kom ik niet ‘Nee!’ Ik schrik van zijn botte antwoord en kijk op mijn horloge, nog een half uur. Ik wil het net opgeven als ik aan links van me een bordje: Torenstraat. Hier ben ik nog nooit geweest, ik kom niet zo veel in de buurt. Aan het einde van het smalle straatje zie ik een klein gebouw staan, dat zal de bieb wel zijn. Het wit met groen geschilderde pand ziet er oud en gezellig uit. Op de deur hangt een klein bordje open staat erop. Gelukkig maar, hij is niet weer dicht.

Ik loop naar de glazen deur, hij gaat automatisch open. Binnen is het groot, groter als je van buiten uit verwacht, langs de wanden staan grote boekenkasten die het plafond net niet raken. Het is niet druk ik de bieb, enkele oude mensen zitten aan een grote tafel een boek te lezen en drie meisjes die ik van gezicht ken maken hun huis werk. Ze giechelen als ik er langs loop, ik voel me bekeken. Snel loop ik door. Ook in het midden van de grote zaal staan rekken met boeken. Het ziet er niet uit als oude archief boeken. Door een poortje aan de zijkant van de zaal kom ik in een iets kleinere kamer. Er hangt een prachtige oude sfeer, aan het plafond hangt een glazen kroonluchter. Mooie lampjes laten het geheel schitteren. Grote houtenkasten en rekken vol met encyclopedieën en mappen. Misschien vind ik hier wat ik zoek. Ik ga op zoek in een grote kast die de naam krantenberichten draagt. Grote roodlederen mappen vol met krantenberichten staren me aan. Ik voel me bekeken. Mijn ogen rollen over de rijen mappen, ineens schrik ik op Branden en Rampen 1989 lees ik hardop, ik ben op zoek naar 1991. Ernaast staan nog wat mappen met de zelfde titel: 1990, 1988, 1992, 1993 maar niet 1991. Ik baal, maar misschien is hij uitgeleend. Ik loop naar het kleine balietje in de gang. ‘Mevrouw wilt u me misschien helpen? ’ Ze kijkt me over haar vierkante brillenglazen nors aan en knikt ‘Ik ben opzoek naar Krantenberichten (rampen, branden en inbraken) 1991’ Verbaast bekijkt ze me van top tot teen, haar wenkbrauwen gaan even omhoog en ik zie haar denken: Wat moet zij daar nou mee? Ze tikt wat in op haar computer. Ik kijk op mijn horloge en hoop dat ze een beetje opschiet ik heb nog 13 minuten. Ik wacht en ik wacht maar er lijkt geen einde aan haar getyp te komen. ‘Niet aanwezig, wel gehad maar een klant heeft er koffie over gemorst en we konden hem vorige week weg gooien.’ Zegt ze chagrijnig. Ik vraag me af waar ze al die informatie weggetoverd heeft, het doet er ook niet toe, ik baal. Moet ik me voor niks haasten. ‘Bedankt!’ Stamel ik even nors terug en ik loop op een rap tempo de bibliotheek uit.

Ik heb nog 4 minuten en ik wil niet te laat komen dat kan ik niet maken. Dus besluit ik maar te gaan joggen. De zenuwen lijken met de minuut te groeien. Rare ideeën dringen mijn gedachten binnen en laten niet meer los. Rennend probeer ik nergens aan te denken, niet aan wat Nel me gaat vragen, niet aan Helena en ook niet aan Ruben. Maar het lukt niet, ik heb tranen in mijn ogen van angst. Niet zo slap kom aan! Diep adem ik in, zacht blaas ik weer uit. Ik moet rustig blijven, ik kan niet best half betraand en hijgend aan komen. Gelukkig ben zie ik de staat waar we wonen al snel dichterbij komen, want ik heb nog 1 minuut. Ik druk mijn nagels in mijn handpalm om maar zo min mogelijk angst te hoeven voelen. Ruben zit nog steeds voor het raam, ik zie hoe hij over zijn laptop heen gluurt als ik over de oprit loop. Ik doe alsof ik het niet zie en loop resoluut door. Hoe dichter ik bij de voordeur kom hoe lager mijn tempo word. Niet zo aanstellen! Mijn hand zoekt de bel als ik Nel achter me hoor: ‘Kom maar achterom joh!’ Ik glimlach vriendelijk en loop haar achterna.

‘Ruben, wil je even wat boodschappen doen?’ Vraagt Nel zo gauw ik zit, je zou bijna denken dat het afgesproken is, want hij staat zonder te mokken op, groet bot en sluit de deur achter zich. Ik zit helemaal alleen met Nel in de kamer, ze kijkt me met haar bezorgde blik aan. ‘Lieke..’ Begint ze haar gesprek, ik merk dat ze zich net zo ongemakkelijk voelt als ik. ‘Ik ken je nog maar net, maar ik heb het gevoel dat er iets niet goed zit. Gaat het wel helemaal goed met je?’ Ze is serieus en kijkt me bezorgd aan. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ja te zeggen. Ik knik, maar ik kan zien dat ze me niet gelooft. Nu maar hopen dat ze niet door vraagt. Of zal ik het haar vertellen? Nee dat is veel te link, als Helena het hoort vermoord ze me, als ze dat niet al van plan was tenminste. Ik slik en haal diep adem. Ik sla mijn ogen neer. ‘Lieke, je weet dat je hier altijd terecht kan.’ Ik knik en staar naar het tafelblad ‘En dan nog iets, weet jij misschien wat er met Ruben is?’ Ik schrik op ‘Hoezo?’ Vraag ik attenter als de bedoeling was. ‘Hij is zo stil sinds gisteren., maar laat maar.’ ‘Nee..’ Stamel ik zacht, het hele voorval van gisteren vliegt weer door mijn gedachten. ‘Ik, ik heb hem laten zitten..’ Komt er stottert uit mijn mond. Ik haal diep adem ‘Ik moest acuut thuis blijven.’ Ze kijkt me begrijpend aan, maar in haar ogen is te zien dat ze het niet vertrouwd. ‘Dat moeten jullie zelf maar oplossen,’ Knipoogt ze. ‘Maar je bent hier omdat ik je wil vragen of je mee wilt, overmorgen gaan we met Nappy op concours. We hebben nog een plekje vrij in de auto.’ Haar altijd lachende ogen kijken me aan. ‘Ja graag!’ Antwoord ik zo enthousiast . ‘Dat dacht ik al, overleg je het wel even met je moeder? Hoe heet ze eigenlijk?’ ‘Helena.’ Zeg ik iets te afkeurend. ‘Zal ik het zelf even met haar overleggen anders?’ Ik schrik, hoe moet ik me hier uit redden. Ze mag beslist niet met Helena praten, dan denkt ze dat ik iets verteld heb. ‘Ehh, nee ik vraag het zelf wel.’ Ze knikt. Mijn voet is doof ik til hem iets op en verzet hem. De steen die ik bij het meer vond steekt kort in mijn been. Even vertrek ik van de pijn. Blijkbaar ziet Nel het ze kijkt me geschrokken aan. ‘Is er iets?’ Haar stem klinkt bezorgd en zorgzaam. Een steek van jaloezie gaat door mijn buik. Ik wou dat ik zo’n moeder had, maar ik weet dat ik dat niet verdien. Zonder dat ik het door heb lopen de tranen over mijn wangen, ik wil dat het stopt, maar het lukt niet. Diep in ademen, en weer uit. Nel legt een hand op mijn schouder, tot mijn verbazing vraagt ze niets. Duidelijk de moeder van Ruben. De deur achter me gaat open. Ik hoor hoe iemand zacht binnenkomt en draai me om. Ruben staat achter me en kijkt me even recht aan, ik word helemaal warm van binnen. Ik wil niet dat hij me ziet huilen, maar ik kan mijn ogen niet van hem af houden. Niet langer kijken Lieke! Terwijl ik me omdraai staat Nel op, enkele minuten later komt ze terug met een dienblad. Ze geeft me een kop thee aan en zet een pak stroopwafels voor me neer. Eigenlijk wil ik helemaal geen stroopwafel, ik ben al dik genoeg.