Bokt.nl

Citaat:

‘Hier,’ grinnikte Roger terwijl hij roerei met spek op mijn bord schoof, ‘als goedmakertje voor gisteravond.’ Ik keek verstoord op van mijn heerlijke ontbijtje en keek hem vragend aan. ‘Waarvoor?’ Hij schudde lachend zijn hoofd. ‘Ik zou voor je koken, weet je nog? Het enige wat we hebben gedaan is mijn volledige voorraad chips, popcorn en.. o ja, koekjes opeten.’ Ik kneep hem even liefdevol in zijn wang en lachte. ‘En ik heb er van genoten! Maar toch ook bedankt voor dit luxe ontbijt.’ Roger liep naar de toaster en hield zijn handen erboven, een beetje alsof hij zich aan het opwarmen was. ‘Wat doe..’ begon ik te vragen, maar voordat ik het kon afmaken sprongen de geroosterde broodjes in zijn handen en gooide hij erbij ons allebei één op het bord. ‘Hoezo vuurvaste handen?’ grinnikte ik, terwijl ik mijn eerste hap nam. ‘Kok hè,’ zei Roger terug alsof het de gewoonste zaak van de wereld was en nam een slok van zijn koffie. ‘Zo,’ begon hij toen hij de mok weer op tafel zette en ook aan zijn maaltijd begon, ‘gaat het weer een beetje?’ Ik dacht even na, maar wist dat ik niets anders kon doen dan knikken. Het ging echt beter met me, want al was ik nog steeds bang, ik was zo ontzettend opgelucht dat ik hem had verteld wat er op mijn hart lag. ‘Ja,’ zei ik dan ook met een vaste stem, ‘ik voel me veel beter.’ Roger keek tevreden en aaide over mijn arm. ‘Mooi. En, heb je nog wat in de planning vandaag?’ Ik zuchtte diep bij de gedachte aan mijn daginvulling en vertelde hem dat de verhuizers vandaag kwamen. ‘Oh,’ antwoordde hij met een medelijdende blik. ‘Om het naar de opslag te brengen? Heb je alles al ingepakt?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, ik heb nog niet alles ingepakt. Stom hè? . Gelukkig heb ik nog een hoop spullen in Londen, dus hoef ik niet al te veel door ze naar het vrachtvliegtuig te laten brengen. De grote spullen blijven tenslotte hier, bij Jason. Hij heeft beloofd me uit te kopen en de inboedel hebben we natuurlijk ook ooit samen aangeschaft. Maar de meiden komen me straks helpen, ik heb over een uurtje met ze afgesproken’ Hij lachte. ‘Lief van ze. Moet ik ook komen helpen? In Chivas zit alles vandaag wel goed.’ Mijn gezicht klaarde gelijk helemaal op. ‘Ja! Dat zou supergezellig zijn! Maar we zitten niet in tijdnood hoor, we redden het makkelijk omdat ik de grote dingen toch hier laat.’ Plotseling verscheen er een grote zwarte neus naast mijn bord op de tafel, die al snuffend zijn weg baande naar het spek. Zonder aarzeling pakte ik een stuk spek van bord en stopte het in de mond van het lieve dier. ‘Timo!’ riep ik enthousiast en ik dook onder de tafel om de labrador van de nodige knuffels te voorzien. ‘Wat ben je ook een schatje.’ Ik kwam onder de tafel uit, waar ik een lachende Roger vond. ‘Ware liefde, jullie twee,’ grapte hij. ‘Daar kun je wel om lachen,’ zei ik terwijl ik Timo’s hoofdje tussen mijn handen nam, ‘maar ik ben echt gek op jouw hond. Hij kan wel mee vanmiddag trouwens, Pancakes zit toch in quarantaine.’ ‘Fijn,’ antwoordde Roger, ‘dan hoef ik hem niet alleen te laten. Ik ga hem niet brengen naar Chivas als ik er zelf niet ben, want dan zit hij toch maar alleen op kantoor.’ Timo ging meestal mee naar het restaurant van Roger en bivakkeerde hij in zijn kantoor. Roger zat overdag best veel op kantoor, maar Timo was niet echt een actieve hond in huis en had daar een gigantische mand waarin hij meestal snel in een van zijn bekende coma’s viel. Dus hij kon daar dan op zich prima alleen zitten, omdat Roger hem dan tussendoor uitliet en binnenviel om wat werk op de computer te doen. Maar was hij er niet, dan kon hij hem net zo goed thuislaten: dan keek niemand naar hem om. ‘Neem hem gewoon mee, zullen de meiden leuk vinden. Antoine komt volgens mij ook helpen, zei Georgina,’ mijmerde ik. ‘Gezellig,’ zei Roger meteen, ‘Tony is een toffe kerel. Nou kom, anders komen we te laat. Dooreten!’

‘Typisch Anna,’ verzuchtte Ginger toen ik en Roger, op de voet gevolgd door Timo, aan kwamen lopen. ‘Te laat voor haar eigen hulpactie.’ Ik hield mijn handen omhoog in overgave. ‘Sorry, sorry!’ Ginger sloeg haar armen ferm over elkaar, maar schoot al snel in de lach. ‘Geeft niet liefie!’ stopte ze me dan ook toe, terwijl ze me een knuffel gaf. Ook Georgina en Deborah omhelsde ik vervolgens met een groot enthousiasme: we kirden en lachten die eerste minuten al heel wat af. ‘Tony,’ zei ik tegen de vriend van Georgina, ‘wat lief dat je bent gekomen.’ Hij grijnsde vrolijk naar me en gaf me een kus op mijn wang. ‘Altijd, Anna. En we moeten nog even van je genieten voordat je weggaat.’ Ik knikte een beetje afwezig, maar kneep hem wel even kort in zijn arm. ‘Je bent een topper.’ Ik draaide me om en zag hoe Roger mijn vriendinnen begroette met een knuffel en een kus. Ik was blij dat ze zo goed met elkaar konden opschieten. Roger deed alleen iets meer moeite voor Ginger, die al zo lang als ik me kon herinneren met hem wegliep en kuste haar hand om daarna lachend nog een volgende kus op haar wang te drukken. Ik keek het schouwspel met argusogen aan, ja, ze konden goed met elkaar schieten: maar was er meer? Ginger ging helemaal mee in het flirterige spel en raakte tijdens hun lachbui telkens Rogers borst even kort aan. Timo stond er maar een beetje sneu bij. Georgina en Deborah waren inmiddels naast me komen staan en ik voelde gewoon dat ze ook met opgetrokken wenkbrauwen en de bijpassende verbaasdheid zaten te kijken. ‘Vind Roger Ginger leuk?’ vroeg Georgina aan me, waarop ik mijn schouders ophaalde. Ik had geen idee. ‘De echte vraag is: vind Ginger Roger leuk?’ vroeg Deborah vervolgens en we keken elkaar vragend aan. We hadden geen idee wat hier gaande was. Inmiddels was Antoine een beetje ongeduldig geworden en schaarde zich bij ons spiedende groepje. ‘Wat is er?’ fluisterde hij met een bepaalde spot. Roger en Ginger waren ondertussen nog steeds aan het kletsen en lachen, geen idee hebbend dat wij ze zo aan het analyseren waren. ‘Ginger en Roger,’ beantwoordde Georgina de vraag van haar vriend, ‘vinden die twee elkaar leuk?’ Antoine haalde zijn schouders op, net zoals wij gedaan hadden. ‘Dat wisten we toch al lang?’ Verbaasd draaiden we ons alle drie om naar Antoine. ‘Eh, nee?’ Antoine deed een paar stappen achteruit en gooide zijn handen van ongeloof in de lucht. ‘Kom op! Die twee zitten altijd aan elkaar te plukken en met elkaar te grappen. Het is slechts een kwestie van tijd.’ Zowel Georgina als Deborah als ik hadden het gevoel of we met een hamer geslagen waren. Dat we dit niet geweten hadden en Antoine wel: wat erg!
Antoine zag dit meteen en sloeg zijn grote armen om onze schouders. ‘Kom kom, meiden. Het kan gebeuren dat je zo af en toe iets niet van elkaar opmerkt. Dat maakt jullie geen slechte vriendinnen!’ Georgina had de tranen al in haar ogen staan. ‘Echt niet?’ Antoine kuste het puntje van haar neus en schudde zijn hoofd. ‘Echt niet.’ Het was altijd een apart gezicht om te zien hoe zo’n grote, getatoeëerde vent uit de Bronx als Antoine, zo’n ontzettende schat kon zijn voor zijn meisje én haar vriendinnen. ‘Cheer up you guys! Jullie weten niet eens of het wat onschuldig geflirt is of echte verliefdheid. En dan nog: Ginger flirt bijna met iedereen.’ Ik schudde wild mijn hoofd. ‘Maar Roger niet! Hoe heb ik dat nu niet kunnen merken, ik wist wel dat ze leuk met elkaar omgingen…’ Antoine sloeg mijn gesputter af met een handgebaar. ‘Hou op! Dit heeft echt geen zin. Bedenk je liever hoe leuk het zou zijn als ze samen zouden komen: toch?’ We knikten alle drie en gaven tegelijkertijd een kus: Deborah en ik op zijn wangen en Georgina op zijn neus, waar er nog één op de mond op volgde. ‘Hee!’ schreeuwde Roger plotseling. ‘Waarom krijgt Antoine zo’n vip behandeling?’ We glimlachten alle drie liefjes en haalden onze schouders onschuldig op. ‘Gewoon. Zullen we naar binnen gaan?’

Citaat:

De komende uren waren we heel druk bezig met het leeghalen van kasten, sorteren van spullen en sjouwen tussen de ‘Londen’ en de ‘New York’ hoek. Roger en Antoine ruimden de kasten en andere uithoeken uit en ik deed samen met de meiden voornamelijk het sorteren van die spullen. Zo vulde Georgina dozen vol met bestek en servies en andere keukenspullen, die ik meenam naar Londen en deed Deborah de badkamerspulletjes die ik ook grotendeels meenam. Ginger en ik waren ondertussen bezig met het vullen van dozen met kleren, wat ook een behoorlijke klus was, al nam ik eigenlijk alles mee. De moeilijkste klus moest nog gedaan worden: de boeken, cd’s, dvd’s, foto’s en andere frutsels die overal en nergens lagen. Gelukkig hadden we er al een hele grote stapel van gemaakt, maar het waren heel veel verschillende dingen die lastig te plaatsen waren. Timo dartelde ondertussen vrolijk tussen ons rond en ontving daarbij de nodige knuffels. Na zijn rondje gemaakt te hebben plofte hij dan weer ergens neer en ging hij slapen, alvorens hij aan zijn nieuwe ronde begon.
Kortom, het was een vrolijk geheel zo met z’n allen. Zeker toen we toekwamen aan het bekijken van foto’s. jaren van lief en leed vlogen aan onze ogen voorbij toen foto’s van de universiteit, vakanties en andere hoogtepunten voorbijkwamen. ‘Anna! Nog een doos foto’s!’ schreeuwde Deborah me vrolijk toe, terwijl ze al zwaaiend met een doosje op ons af kwam lopen. Toen we aanbeland waren aan de foto’s waren we er even rustig voor gaan zitten met een kop koffie en de broodjes die Georgina had gesmeerd. Iedereen dook meteen vol enthousiasme op de foto’s af, hopend me weer te kunnen generen met een of andere belachelijke foto, maar na het bekijken van slechts een paar van de plaatjes schoven ze de doos vlug aan de kant. Ze keken er nogal vreemd bij en ontweken tactisch mijn blik. ‘Wat is er?’ vroeg ik lachend aan hun stoïcijnse gezichten. ‘Sta ik er zo lelijk op?’ Vlug schudden ze hun hoofden en mompelden ze excuses dat we snel weer aan de slag moesten, want de verhuizers zouden zo komen en we mochten ze niet laten wachten, maar ik onderbrak hun geroezemoes snel. ‘Doe niet zo raar, jongens! We hebben nog tijd zat, dus we kunnen nog best wat foto’s kijken.’ Ik greep in een snelle handeling naar de doos en had hem binnen een seconde op schoot liggen. Ik opende de gesloten deksel en voelde hoe de spanning steeg in de kleine woonkamer. ‘Wat?’ vroeg ik weer en keek verstoord op, maar ze keken meteen allemaal naar beneden. ‘Dan ook niet zo zweten,’ mopperde ik en opende de doos. Het was een neutraal, kartonnen doosje geweest dus ik had hem niet meteen herkend, maar maanden geleden had ik hem nog heel zorgvuldig verstopt. Zodat ik er voorlopig niet meer tegenaan had hoeven lopen, want het deed op dat moment nog veel te veel pijn. En nu eigenlijk nog steeds. Met een brok in mijn keel pakte ik één van de vele fotoboekjes die erin verborgen waren en bladerde er in stilte doorheen. Jason en ik toen we net bij elkaar waren en innig zoenend in Central Park vastgelegd waren door Roger; Jason en ik toen hij net onderdirecteur was geworden bij het bedrijf waar hij werkte en hij me dolgelukkig kuste op het feestje wat voor hem gegeven was; Jason en ik met Rachel op de boot van zijn vader tijdens zijn verjaardag, breeduit lachend en gebruind door de zon; Jason en ik op mijn verjaardag, een onduidelijke foto van ons twee in bed met mijn gloednieuwe Birkin-bag, waar hij onwijs veel moeite voor had gedaan om hem voor me te regelen; Jason en ik op een verassingstripje naar Rome, waar hij me had gevraagd om samen te gaan wonen…
Met gepaste aarzeling bladerde ik door de pagina’s van ons leven samen en voelde hoe een glimlach zich over mijn gezicht verspreidde en het tegelijkertijd voelde of er een dolk door mijn lichaam werd geboord. Ik merkte aan mijn publiek dat ze dachten dat ik enkel genoot bij het zien van al die mooie herinneringen en dat hun lichamen langzaam ontspanden. Een traan rolde langs mijn wang: eentje maar, kort en snel, zo één die je deed twijfelen alsof hij er wel geweest was. Tegelijkertijd bleven mijn lippen lachen en mijn hart vervuld met warmte, wat de pijn enigszins dragelijk maakte. Voor het eerst in maanden. Dus ik begon te lachen. Ik begon heel hard te lachen en zag hoe de gezichten van mijn vrienden me onzeker en ongemakkelijk aankeken, tot ze vervolgens zelf ook in de lach schoten, al wisten ze niet eens wat er precies in me omging. We lachten en we lachten, tot ik opeens stopte en verward om me heenkeek. Want waar was ik nu eigenlijk mee bezig? Lachen om die klootzak? Die verrader die alles wat we hadden kapot gemaakt had, omdat het voor hem gewoonweg niet genoeg was? Mijn hikkende lachen ging over in snikken en ik barstte in een golf van tranen uit. Ik hield mijn handen voor mijn ogen, waardoor de anderen eerst niet doorhadden dat het lachen me alweer vergaan was, maar Roger was de eerste die opmerkte dat ik even last had van manisch depressief gedrag. Hij schoof dichter naar me toe, aaide me over mijn armen en trok me tegen zich aan. ‘Meisje toch,’ fluisterde hij troostend tussen mijn haren. Ik wist dat ik niet enkel huilde van verdriet, maar ook omdat ik me zowel boos als gelukkig voelde. Want hoe kon ik enkel de slechte kanten zien als er ook zoveel moois was wat er tussen ons had afgespeeld?
Binnen mum van tijd had ik mezelf opgericht en stond ik met beide benen stevig op de grond. Verbaasde gezichten keken omhoog, in de war van mijn afwijkende gedrag en Georgina vroeg waar ik naar toe ging. ‘Naar Jason,’ zei ik alleen maar, me niet meer bewust van verhuizers of andere belangrijke zaken. ‘Dit is het moment.’ Ik greep het doosje van de vloer en liep met kordate stappen de deur uit, mijn lieve vrienden in blijvende verwarring achterlatend.

Eenmaal buiten, voelde ik hoe mijn hart verschoven was naar mijn keel en me in mijn ademhaling benauwde. Wat ging ik tegen hem zeggen? Ik sloot mijn ogen, schudde de twijfels met een daadwerkelijke beweging van me af en liep snel verder. Ik moest dit doen. Ik was te zenuwachtig voor een taxi, dus ging ik in een drafje de straat af richting het dichtstbijzijnde metrostation. Al snel kwam het in zicht en huppelde ik in soepele sprongetjes de trap af. Een beveiligingsbeambte hield me nauwlettend in de gaten toen ik haastig op de poortjes afrende, controlerend of ik in de drukte niet zomaar achter iemand aan zou glippen, maar ik hield mijn pas met een zwiep in de lucht en over de lezer heen. De oudere man lachte vriendelijk en knikte dat het goed was, waarop ik snel doorrende naar de metro die me richting Wall Street zou brengen.
Gelukkig hoorde ik al snel het schelle geluid van een naderende metro en liep ik samen met een compleet leger van dure maatpakken een van de wagons in. Het was een aardig stukje vanaf mijn buurt naar Wall Street, dus stopte ik om mezelf af te leiden wat muziek in mijn oren. ‘Why Georgia’ van John Mayer was snel gekozen, een liedje wat ik altijd luisterde als ik onrustig was, waarschijnlijk omdat het ook over een onrustige ziel ging. Het was geen prettig ritje, zo ontzettend aangetast in je persoonlijke ruimte dat je het bijna een onvermijdelijke ongewenste intimiteit kon noemen. De mannen in pak discussieerden met grote agressiviteit of de nodige sensibiliteit in hun telefoons of waren in gesprek met elkaar, de krant of een stapel ongeïdentificeerde papieren in een map. In de tijd dat Jason en ik samengewoond hadden, had hij elke dag deze rit afgelegd in een metro die nog veel voller was dan deze die buiten de spitsuren viel. Ik zag hem zo voor me, hangend tegen de muur, niets gevend om de drukte, want hij had zijn koffie en zijn krantje..
Ik wist dat ik tegenwoordig een nogal vertekend beeld had van Jason; Jason was niet alleen een vreemdganger en een gladjakker. Dat was een deel van hem, ja, maar hij had ook zoveel goede kanten. Hij was nog meer dan een gladjakker een echte charmeur die zowel omaatjes om zijn vinger bond als klanten en de vrouwen. Dit kwam niet alleen door zijn mooie praatjes, maar ook omdat hij over het algemeen een fijn persoon was om bij in de buurt te zijn. Hij was grappig, slim en aardig: ja, wanneer het hem uitkwam, maar over het algemeen was het gewoon geen klootzak. Je kon goede gesprekken met hem voeren en het was altijd gezellig als hij in de buurt was. Hij was een gangmaker. Daarnaast had hij me, zeker in het begin, altijd lief gehad. Hij had de moeite genomen me te doorgronden en wist hoe ik behandeld wilde worden. Zeker als we alleen waren, was hij een echte lieverd geweest. Dit alles nam natuurlijk niet zijn ontrouwe kant, zijn gladde praatjes, foute vrienden en onvoorspelbare gedrag weg, maar relativeerde het wel. Want Jason kon het ene moment heel lief zijn en je het andere moment voor banketstaaf zetten tegenover anderen. Soms behandelde hij me als een prinses, en daarna was hij weer zo met zichzelf bezig dat hij al het andere vergat en het hem eigenlijk ook vrij weinig kon schelen. Hij was erg egoïstisch in zo’n bui.
Ik probeerde me te concentreren op het nieuwe liedje wat door mijn oren stroomde, maar het lukte voor geen kanten. Steeds kwamen er flitsen voorbij uit onze tijd samen, variërend van de gelukkige momenten die we gekend hadden en de donkerste dieptepunten. Het deed me beseffen dat het niet zo zwart- wit was als ik mezelf had willen voorhouden: wat ik mezelf had verteld, om het minder pijnlijk te maken. Want als Jason geen goede kanten had, waarom zou ik hem dan missen? Als ik boos was, had ik minder plek voor verdriet. Ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken, maar vertelde mezelf sterk te zijn. De metro kwam voor de zoveelste keer tot stilstand en dit was waar ik eruit moest. Ik nam een grote hap adem, net alsof ik op het punt stond de zee in te lopen, en stapte achter de mensenmassa aan. Ik kan dit, zei ik geluidloos tegen mezelf. Ik kan dit.

Citaat:

De stroom van maatpakken bracht me uiteindelijk bij de vastgoedfirma waar Jason werkte. Ik wist bijna zeker dat hij aan het werk was, maar alleen niet waar: het was een gigantisch gebouw, waar je van receptioniste naar receptioniste werd gestuurd. Ik keek even op naar de bedreigende gouden letters die het imposante gebouw benoemden en besloot dat ik hem moest bellen. Ik had het makkelijker gevonden als ik gewoon ergens naar binnen kon stormen, maar ik betwijfelde dat hij nog op de zelfde plek zat als vroeger, dus kon ik het er niet op wagen. Met trillende vingers tikte ik zijn telefoonnummer in, waar kinderachtig de naam ‘prutsmuts’ bij kwam te staan. Ik grinnikte even om mijn toenmalige wraakgevoelens en bracht de telefoon naar mijn oor. ‘Piep, piep..’ De telefoon ging over en over, maar niemand onderbrak de kiestoon met zijn stem. Wanhopig probeerde ik het nog twee keer, maar ook die beiden keren werd ik teleurgesteld. ‘Jason, klootzak, waar zit je,’ vloekte ik binnensmonds, terwijl ik weer opkeek naar het gigantische gebouw. Mopperend liep ik heen en weer voor het gebouw, niet wetend wat ik moest doen. Teruggaan? Naar huis, of dit alles nooit was gebeurt? Nee, dat was absoluut geen optie. Als ik dat zou doen, zou ik nooit meer terugkomen.
Net toen ik een cafeetje in de buurt wilde gaan opzoeken om daar verder nagel te bijten, ging mijn telefoon. Met een ongekende snelheid trok ik de telefoon zonder zoeken uit mijn tas, wat een wonder op zich was en keek op de display. ‘prutsmuts belt’ stond er op vermeld of het een blijde gebeurtenis was, maar hij lachte me niet bepaald toe op de oncharmante foto die ik voor hem gekozen had. Met een knoop in mijn maag ter grootte van een rugbybal nam ik de telefoon op. ‘Hoi Jason,’ probeerde ik met een stabiele stem te zeggen, maar ik wist dat ik daarin hopeloos faalde. ‘Anna!’ schreeuwde hij bijna door de telefoon heen, de onrust duidelijk te horen in zijn stem. ‘Wat is er met je? Is alles wel goed? Moet ik iets doen?’ Verbaasd luisterde ik naar zijn geraaskaal, waardoor ik even een stilte tussen ons liet vallen. ‘Anna? Anna! Ben je daar nog? Lief?’ begon Jason weer, paniekeriger dan ik hem ooit gehoord had. Mijn hart stopte even toen hij me bij mijn simpele, maar favoriete koosnaam noemde. We noemden elkaar vroeger altijd ‘lief’ en ik was van mening dat er geen mooiere, oprechtere koosnaam bestond. ‘Ja, ik ben er nog Jason. Doe even rustig, alles is goed met me,’ herpakte ik mezelf. Het was weer even stil. ‘Waarom bel je me dan zo vaak?’ vroeg hij oprecht verbaasd, iets wat mij weer verbaasde. Ik had verwacht dat hij in de waan was dat ik ieder moment nog bij hem terug kon komen; maar dit was dus niet zo. Al was dat na ons laatste gesprek eigenlijk ook wel logisch. ‘Ik moet je spreken. Ik sta bij de firma op de stoep. Waar zit je ergens?’ De woorden moest ik uit mijn mond duwen, zo droog voelde hij aan. Het resultaat was een zakelijke, emotieloze toon, precies wat ik wilde: een spraakgebrek was niet altijd zo erg. ‘Wat?’ vroeg hij, weer verbaasd. ‘Sta je hier op de stoep? Waarom?’ Ik slaakte een diepe zucht en voelde weer wat irritatie opborrelen. ‘Dat vertel ik je zo wel, face to face. Nou, waar zit je?’

Zoals ik al verwacht had, had hij een nieuw kantoor en was het, zoals altijd in dit gebouw, onmogelijk te vinden voor iemand die er onbekend mee was. Om me zonder al te veel omwegen boven te krijgen, had hij een secretaresse op me afgestuurd die me naar zijn kamer zou brengen. ‘Anna?’ vroeg een strenge uitziende, oudere vrouw op een verbazingwekkend lieve toon. Ik knikte dan ook vriendelijk en stak mijn hand uit om haar te begroeten. Ze nam hem ferm aan en schudde hem met kracht. ‘Ik ben mevr. Swartzdale. Kom je mee?’ Ze twijfelde geen seconde, draaide zich om en liep in een vlug tempo richting de liften. Beduusd rende ik achter haar aan, blij dat ik geen hakken droeg. Met deze gedachte besefte ik me ineens dat ik er sowieso niet al te best uitzag. Eenmaal in de lift nam ik mezelf op in de spiegel: mijn haar zat prima, een beetje plukkerig, maar niet al te erg. Mijn make-up was oké, maar ik smeerde nog een beetje lipgloss op om het iets beter te maken. Het grote probleem waren mijn kleren. Ik droeg mijn gescheurde boyfriend-jeans vol verfvlekken, een oversized shirt met Winnie de Pooh erop en mijn afgetrapte rode All-stars. Niet bepaald een outfit om een chique firma mee te betreden. Een tikkeltje nerveus trok ik mijn leren jasje wat verder dicht en probeerde ik niet te letten op de afkeurende blikken die mevr. Swartzdale richtte op mijn outfit. Het maakte tenslotte niet uit hoe ik eruitzag: ik was hier niet om mooi te zijn. Misschien was het maar beter dat ik alles behalve seks uitstraalde. ‘Bent u Jason’s secretaresse?’ vroeg ik om de sfeer wat luchtiger te maken. ‘Ja,’ antwoordde ze weer op dezelfde lieflijke toon en sprong op om weer op hetzelfde tempo de lift te verlaten als we erin waren gestormd. Ik was verbaasd dat ze Jason’s secretaresse was: meestal gaf hij de voorkeur aan jongere meiden, die ook prettig waren om naar te kijken. Niet dat hij dat ooit letterlijk zo gezegd had: maar ik vermoedde het zo uit ervaring.

Na een hele weg van slingergangen, afslaan naar rechts en links en het passeren van verschillende deuren en departementen waren we aangekomen bij de kamer van Jason. ‘Moet ik hier zijn?’ vroeg ik mevr. Swartzdale, die slechts knikte en daarna verdween in een soort geluidloze ren galop. Ik vlocht mijn vingers om de knop, maar voordat ik klopte, keek ik eerst even stiekem door het ruitje wat zich naast de deur bevond. En daar was hij: lang, donker en knap zoals hij altijd geweest was. Jason’s aantrekkingskracht lag hem voor een groot deel in zijn charme en zelfverzekerde houding, wat resulteerde in zijn altijd twinkelende ogen en schuine lachje. Daarnaast had hij ook gewoon een goed stel botten waar weinig vet op zat en een mooie kop met haar. Hij liep rusteloos heen en weer door zijn kamer, wachtend op mijn bezoek. Hij had waarschijnlijk geen idee wat ik nu precies kwam doen: niet dat ik dat eigenlijk wel had. Ik besloot mezelf niet langer te martelen en Jason maar gewoon te laten weten dat ik er was.
Met één klop op de deur maakte ik mijn aanwezigheid bekend en opende ik meteen de deur. Als ik mezelf dan toch in het diepe ging gooien, moest ik het ook goed doen. Hij draaide zich meteen om en keek me vol verwachting aan. ‘Hoi An,’ zei hij alleen maar. ‘Hoi Jase,’ zei ik met een kleine stem terug. We stonden een beetje ongemakkelijk tegenover elkaar te dralen, tot hij besloot dat het genoeg was en me een stoel wees. ‘Sorry voor het plotselinge binnenvallen,’ verontschuldigde ik mezelf terwijl ik plaats nam, maar Jason wuifde mijn excuses weg. ‘Geen probleem,’ begon hij terwijl hij zelf achter zijn bureau ging zitten, ‘waar wilde je me over spreken? Over het appartement?’ Ik schudde langzaam mijn hoofd en keek hem voor het eerst recht in zijn ogen. Hoewel hij op het eerste oog tamelijk ontspannen leek, zag ik in zijn ogen heel iets anders. Onrust. Pijn. Verdriet. Hij beantwoordde mijn blik, dus ik wist dat hij op datzelfde moment precies hetzelfde in de mijne las. Jason sloeg zijn ogen neer. ‘Wat dan?’ vroeg hij me. ‘Ik-k..’ hakkelde ik eerst even ongemakkelijk, tot ik besloot dat het er toch uitmoest. ‘Ik kom je vertellen dat het me spijt,’ zei ik dan ook resoluut, proberend een grip op zijn ogen te krijgen. Ik wilde dat hij zag dat ik het meende.
Hij keek op met een verwarde blik in zijn ogen, maar hij kende me en wist alleen al aan mijn stem dat ik precies zei wat ik bedoelde. ‘Bedoel je voor laatst? Want je vertelde me gewoon de waarheid, daar hoef je geen excuses voor aan te bieden. Dat had ik verdiend.’
Ik schudde meteen mijn hoofd. ‘Nee, niet daarvoor. Nou ja, in ieder geval niet alleen voor dat, maar voor alles.’ Hij leek het nog steeds niet te vatten en begon bezwaren te maken. ‘Wat?’ begon hij, ‘waarvoor zou jij je excuses aan moeten bieden? Ik heb het verknald, niet jij!’ Hij kwam bijna woedend op me over, alsof hij boos was dat ik hem de rol van zondebok ontzegde. Met die woorden schoof hij naar voren in zijn stoel, steunend op zijn handen die haaks op de tafel drukten. Ik merkte dat ik door deze agressieve houding iets in mijn schulp kroop en niet meer zo goed wist wat ik wilde zeggen. Dus haalde ik het doosje uit mijn tas en gooide ik het voor hem op de tafel. ‘Hierom,’ zei ik alleen maar. Hij trok zijn wenkbrauwen naar me op, waarop ik hem dwingend aankeek en hij met een zucht besloot het doosje toch maar te openen. ‘Wat is dit nu weer…’ mompelde hij terwijl hij rommelde om het nogal krakkemikkige doosje open te krijgen, maar zijn gemopper stopte toen hij zag wat erin zat. Met een langzaam gebaar pakte hij eerst een stapeltje losse foto’s, die hij een voor een bekeek. Eerst keek hij vooral beduusd, waarschijnlijk over het feit dat ik ze had meegebracht, maar met het passeren van de vele foto’s verscheen er een warme glimlach op zijn gezicht. Eerst voorzichtig, daarna steeds iets uitbundiger.