Bokt.nl

Citaat:

Casey

Als ik terug bij het huisje kom, tref ik Abbigail en Nathaniel in de keuken aan. Ik kijk even naar binnen, maar loop dan door naar boven. Ze hebben mij wel door maar reageren verder niet. Brian lijkt er nog niet te zijn en even kan ik rustig ademen. Ik loop door naar mijn kamer om te controleren of ik al mijn spullen al gepakt heb. Natuurlijk weet ik dat ik alles al heb en dat het verspilde moeite is, maar ik moet iets doen. Bovendien heb ik nog even een moment voor mijzelf, voordat we zo in de auto een aantal uren opgepropt bij elkaar moeten zitten. Iets waar ik zeer zeker niet naar uitkijk. Ik besluit nog even naar buiten te gaan, maar wel in de buurt te blijven. In de buurt van het huis zak ik tegen een boom aan. Het zonnetje schijnt op mijn gezicht en ik sluit even lekker mijn ogen. Ineens valt er een schaduw over mijn gezicht. Gefrustreerd open ik mijn ogen. Brian, natuurlijk. Waarom deed ik niet gewoon alsof ik sliep? Hij zegt niets, maar komt gewoon naast mij zitten, ondanks mijn blik die hem voldoende moet vertellen. Een hele tijd zeggen we allebei niets. Ik hoop dat als ik niets zeg hij weg zal gaan. Tot mijn grote teleurstelling en frustratie is dat niet het geval. Even zucht ik een keer diep, dan kan ik mijn mond niet meer houden. “Wat doe je hier?” vraag ik, zonder zijn kant op te kijken.
“Nou, jij vertrouwt mij niet en toen bedacht ik mij wat. De enige manier om jouw vertrouwen te winnen is door veel tijd met jou door te brengen. Dan kun je voor jezelf zien dat ik geen vlieg kwaad doe.”
“En met een vlieg, bedoel je alleen vliegen of ook andere dieren. Mensen horen daar zeker niet bij, dat heb je intussen wel duidelijk gemaakt,” antwoord ik scherp.
Even fronst hij zijn wenkbrauwen. Duidelijk niet wetend waar ik het over heb. Dan lijkt er bij hem een lichtje op te gaan. “Het hoort bij het werk…” Hij wil nog meer zeggen, maar ik onderbreek hem.
“Dat is lekker makkelijk! Die man deed ook gewoon zijn werk.”
“Casey, ik dood niet voor mijn plezier, maar soms heb je geen keus. Deze mensen waren gevaarlijk. Ze beschoten een winkel en er hadden weet ik hoeveel mensen gewond kunnen raken. Als het niet erger zou zijn. Dan zou het om onschuldige mensen gaan.”
Ik reageer niet, maar blijf stil zitten. Ik denk na over zijn woorden. Hij heeft wel een beetje gelijk, maar ik kan het niet goedkeuren. Hoe zou ik daarmee kunnen instemmen. Dat is goedpraten, wat niet goed te praten valt.
Langzaam komt Brian overeind. Eigenlijk wil ik onverschillig voor mij uit blijven kijken, maar ik kan het niet. Hij draait zich om en vangt mijn blik. “Het enige wat ik je wil vragen is om mij een kans te geven…”
“Als wat, mijn baas,” zeg ik sarcastisch.
“Nee, als partner,” mijn ogen worden groot en verbaasd kijk ik hem aan. Dan begint er woede in mij op te borrelen.
“Ik heb al een partner!” terwijl ik het zeg spring ik overeind. Ik moet mijn best doen hem niet aan te vliegen. Hoe durft hij!
“Zo bedoel ik het niet. Ik wil Justin niet…”
“Ik wil dat je weggaat. En wel NU!” mijn stem is zacht, maar ieder woord spreek ik duidelijk uit.
Voor een moment lijkt hij er tegenin te willen gaan, dan knikt hij en loopt weg. Gespannen kijk ik hem na, ik tril over mijn hele lichaam van woede. Het duurt even voordat ik eindelijk weer wat rustiger wordt. Langzaam zak ik weer in elkaar tegen de boom aan. Er wellen tranen op in mijn ogen.

Ik zit als eerste in de auto en moet even wachten voordat de rest instapt. Nathaniel zou rijden, dus ik ben achterin gaan zitten. Brian heb ik niet meer gezien, maar daar maak ik mij niet zo druk om. Abbigail stapt in de auto en komt naast mij achterin zitten. Dankbaar kijk ik haar aan, dan hoef ik tenminste niet de hele reis met Brian naast mij te zitten. We zitten ongeveer al tien minuten in stilte als Nathaniel naar de auto toekomt. “Ik kan Brian nergens vinden,” zijn ogen kijken mij aan en ik kan de vraagtekens bijna in zijn ogen zien. Hebben wij elkaar nog gesproken en zo ja, wat heb ik tegen hem gezegd.
“Niet mij de schuld geven,” zeg ik alleen. Hij glimlacht even, als hij beseft hoe snel ik hem door had. Intussen is Abbigail de auto uit gestapt.
“Moeten we hem gaan zoeken?”
“Is dat echt nodig?” zeg ik op een wat kinderlijke toon. Het is wat drammerig, maar ik heb echt geen zin in een zoekactie. Hij heeft toch ook geen moeite gedaan voor Justin. En ik begin er nu zelfs aan te twijfelen of dat ooit zijn bedoeling is geweest.
“Niet nodig. Ik ben er al,” horen we een bekende stem bij het huis vandaan komen. Zijn blik is op mij gericht en ik ben begin te blozen. Het is overduidelijk dat hij mijn laatste zin heeft gehoord. Toch bied ik niet mijn excuses aan als hij instapt, want ik meende ieder woord.

Het lijkt een eindeloze rit, waarin weinig tot niet gesproken wordt. De weg is ontzettend hobbelig en we raken voor mijn gevoel alleen maar verder van de bewoonde wereld. Ik verveel mij kapot, maar ik weet niet wat ik zou kunnen zeggen. Mijn gedachten wil ik niet meer naar Justin laten gaan. Hij zal moeten wachten tot we ter plaatse zijn.
“Waar gaan we eigenlijk naartoe?” vraag ik uiteindelijk. Daar had ik nog helemaal niet bij stilgestaan.
Met een grijns draait Abbigail zich naar mij om. “Ik dacht dat het je het nooit zou vragen,” verbaasd kijk ik haar aan. “Rome,” zegt ze dan en haar ogen glimmen alleen al bij het idee. Ik moet erom lachen, waardoor haar blik ineens geheel verbaast is.
“Je zou jezelf moeten zien,” gespeeld verontwaardigd kijkt ze mij aan. “Maar het klinkt fantastisch! Alleen heb ik het vermoeden dat we niet aan sightseeing toe zullen komen.”
“Voor sommige dingen maak je tijd,” zegt ze en knikt heel heftig. “Bovendien zijn de jongens ook mee, zij kunnen ook wel eens wat doen.”
Meteen wordt er voorin verontwaardigd gereageerd, maar allemaal kunnen we er wel om lachen. Nog even kijk ik naar Abbigail. Verwondert over het feit dat ze deze autoreis toch nog het ijs weet te breken. Dan glijden mijn gedachten door naar Rome…

Abbigail

Mijn ogen vallen al bijna dicht als we eindelijk bij een aftands vliegveldje aankomen. Het is intussen gaan schemeren en ik heb het vermoeden dat ik weinig van deze vliegreis mee zal krijgen. Bovendien wordt het een lange reis. Dat heeft Nathaniel mij op het hart gedrukt. We reizen met een privé vliegtuigje, wat ons het overstappen bespaart.
Op het vliegveld is het allemaal rustig en ik vraag mij af hoeveel vliegtuigen er per maand vertrekken vanaf hier. Als het er überhaupt zoveel zijn! Eigenlijk kun je het niet eens een vliegveld noemen. Meer een lange weg en een klein huisje, met daarnaast nog een grote schuur, aan een van de uiteinden. Verder staan er een paar vliegtuigen, waarvan het overgrote deel niet tot vliegen in staat lijkt. De moed zinkt mij al in de schoenen. Deze vliegreis kan wel eens beroerder worden dan de autoreis en die was ook geen pretje. Mijn spieren lijken dit nog even te willen benadrukken als ik de auto uitstap.
In stilte volg ik samen met Casey de jongens. Zij lopen naar het gebouwtje. Wij besluiten buiten te wachten en nog even om ons heen te kijken. Het duurt maar twee tellen en de jongens komen alweer naar buiten.
“De piloot is al bij het vliegtuig. Nog de laatste dingetjes controleren. Kom,” zegt Nathaniel en loopt al door.
“De laatste boutjes aandraaien ja,” zeg ik sarcastisch tegen Casey. Ze grinnikt en in de rustig tempo lopen we achter de jongens aan. Nathaniel loopt bij een zijdeur naar binnen. Nog voordat wij bij het gebouwtje zijn aangekomen begint er een groot rolluik omhoog te komen. Verwondert blijven we staan. Dat ding is alweer een stuk technischer dan we verwacht hadden. Modern hoor, denk ik lachend.
Mijn mond valt open en ik durf te wedden die van Casey ook, als het rolluik omhoog is en het laatste beetje daglicht naar binnen valt. Er staat een groot wit vliegtuig, wat van vleugel tot vleugel net in het gebouwtje lijkt te passen. Bovendien lijkt hij veel te luxe voor deze plek. Met die nachtrust zit het wel goed dat is duidelijk.
Het is een kabaal als de motoren aangaan en langzaam komt het grote bakding in beweging. Hij wordt naar buiten gemanoeuvreerd alsof het een auto is en ik kijk vol verbazing. Die piloot kan wel sturen met dat ding zeg. Als hij ook zo vliegt, durf ik mijn leven wel te riskeren bij hem in het vliegtuig.
“Wat is er? Hadden jullie iets anders verwacht,” de geamuseerde stem van Brian haalt mij uit mijn gedachten. Als ik besef hoe grappig dit eruit zal hebben gezien kijk ik hem zuur aan. Dan zie ik Nathaniel naar buiten lopen en snel zoek ik bij hem mijn toevlucht.

Het duurt niet lang of ik laat mij op een bankje in het vliegtuig neerzakken. Nathaniel komt naast mij zitten en ik nestel mij tegen hem aan. Brian komt binnenlopen en gaat ook op een bankje zitten. Vlak daarachter verschijnt Casey. Even kijkt ze om zicht heen. Haar blik lijkt geen enkele emotie te bevatten en ik maak mij zorgen over haar. Demonstratief gaat ze op een bankje zitten zo ver mogelijk wel bij Brian. Zakt een beetje in elkaar. Probeert zo geriefelijk mogelijk te gaan liggen en zoveel mogelijk ruimte in beslag te nemen. Dan sluit ze haar ogen. Zonder een woord te zeggen heeft ze meer tegen Brian gezegd dan ze ooit had kunnen doen. Ik kan zien dat Brian deze weinig subtiele hint maar al te goed begrijpt. Dan sluit ik mijn ogen, om eens lekker een paar uurtje te gaan slapen.

Citaat:

Demonstratief gaat ze op een bankje zitten zo ver mogelijk wel bij Brian.

M_D_H schreef:

*kijkt hoopvol rond*
nieuw stukje?

Citaat:

Casey

Met een schreeuw word ik wakker. Mijn ogen zijn wagenwijd open en ik hap naar adem. Meteen schieten er twee personen naar mij toe. “Wat is er Case?” de bezorgde stem van Abbigail brengt mij weer terug in de realiteit. Voor een moment denk ik dat ik in tranen zal uitbarsten. Mijn blik valt op Brian die ook op mij af geschoten is. Ik verhard meteen en raap mezelf weer bij elkaar. Het was maar een droom Casey, spreek ik mijzelf toe.
“Niks, ik had gewoon een nachtmerrie.” Ik weet dat mijn stem bas klinkt, maar ik wil het niet meer. Ik wil niet meer uitbarsten in tranen waar iedereen bij is. Ik wil niet meer overkomen alsof ik verslagen ben. Ik wil gewoon weer mijzelf zijn! Dus recht ik mijn rug en tover een glimlach te voorschijn. “Stelt niets voor,” zeg ik zo overtuigend mogelijk. Beiden lijken niet bepaalt overtuigt, maar dan gaat het lichtje van de gordels aan. Abbigail loop terug naar haar plek. Even lijkt Brian te twijfelen, dan komt hij naast mij zitten en doet zijn gordel om. Het enige wat ik kan doen is hem boos aankijken. Hij glimlacht even, maar negeert mijn dodelijke blikken.

De landing verloopt prima, maar ik ben blij als ik op kan staan en het vliegtuig kan verlaten. We zijn op Rome Airport. Een van de luchthavens rondom Rome. We nemen een taxi en we rijden in hoog tempo door de straten van Rome. Ik kijk intussen mijn ogen uit. De gebouwen staan allemaal tegen de stoep aan, zonder een tuintje. Waar geen gebouw is, staat wel een muurtje. Hier en daar zijn er flatgebouwen in verstopt. In plaats allemaal stenen, lijkt alle muren gemaakt van beton met daarover een verflaag. De kleuren variëren, maar hebben in de meeste gevallen aardetinten. De zijkanten van de weg staan vol geparkeerd met auto’s en ik snap niet hoe iemand hier ooit een plekje zou kunnen vinden. Op de weg zelf rijden naast auto’s ook nog een hoop scooters, die door het verkeer sjezen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik ben in ieder geval blij dat ik niet hoef te rijden!

Een half uurtje later zitten we al in een hotelkamer. Ik en Casey liggen beide languit op een bed. De jongens delen samen een andere kamer, die zich naast de onze bevindt. We gaan een nachttrip maken dat is ons in ieder geval duidelijk. Met andere woorden. We moeten nu zorgen dat we zo lang mogelijk rust nemen. Ondanks onze heerlijke slaapjes in het vliegtuig. Er is een vermoeden dat mijn lieve Andrew uit de casino een belangrijke rol speelt in deze hele zaak. Zijn sporen leiden naar Rome, waar hij een groot gebouw bezit. Een historisch gebouw, wat al een paar honderd jaar oud is.

“Oke zo gaan we het doen vanavond,” begint Nathaniel. “Andrew bezit hier in de stad een groot pand wat hij een aantal jaren geleden heeft omgebouwd tot een nachtclub. Intussen is de hele club besloten en alleen toegankelijk voor genodigden. Dit zijn meestal mensen die meer geld op hun rekening hebben, dan de gemiddelde persoon. Ze komen van overal, uit alle landen. Casey voor jou wordt het de kunst om te zorgen dat jij het Abby binnen komen.”
“WAT?!” roep ik zonder een aarzeling uit.
“Case je bent de enige weg in,” komt Brian tussen beide.
“Oh dit is zeker allemaal jou idee weer! Hoe weten we eigenlijk dat hij daar is!” Op dit moment kan ik het niet aan om zijn naam te zeggen. Ik weet zeker dat ik dan in tranen zou uitbarsten.
Na mijn woorden valt er een stilte en Nathaniel kijkt ongemakkelijk naar Brian.
“Dat meen je niet! Komt die link weer bij jou vandaan? En hoe kom jij daarbij! Een ingeving?!” Woede voedt mijn woorden en mijn hersenen draaien op volle toeren. Toch kan ik niet bij dat ene plekje waar het antwoord zit. Er klopt iets niet!
Dan valt mij iets op. Hij antwoordt niet. Hij vertelt mij niet hoe hij aan de informatie komt. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog en achterdochtig kijk ik hem aan.
“Hoe weet jij waar Justin is?” de rust is weer terug in mijn stem is, maar nog niet in mijn hoofd. Ik kan er mijn vinger nog niet opleggen.
“Van George,” antwoordt hij zo luchtig mogelijk. Ik knijp mijn ogen een beetje samen.
“Dus als Abbigail George nu belt zal hij dit bevestigen?” vraag ik brutaal.
“Ja,” zegt hij overtuigt van zicht.
“Oke, Abby wil jij bellen?” vraag ik zonder aarzeling.
“WAT?!” klinken ze alledrie gelijk. Brian zegt nog wat van “Geloof je mij niet op mijn woord”, maar ik negeer hem. Ik kijk alleen Abbigail aan, haal even mijn wenkbrauwen op en knik naar haar. Even lijkt ze te aarzelen, dan haalt ze haar mobiel tevoorschijn. De telefoon zet ze op luidspreker en intussen kijk ik scherp naar Brian zijn reactie. Zijn blik verandert niet, hij kijkt stug voor zich uit. Eerder beledigd dan angstig. Voor een moment begin ik aan mijzelf te twijfelen, dan wordt er opgenomen en is er geen weg meer terug.
“George,” klinkt het wat krakend door de telefoon.
“Hoi George met Abbigail,” begint Abbigail snel.
“Abby! Er is toch niets mis mag ik hopen?”
“Dat wilden wij eigenlijk even aan jou vragen. Heb jij misschien een idee waar Justin is?”
Even is het stil aan de andere kant van de lijn. “Nee helaas niet,” nog voordat hij die drie woorden helemaal heeft uitgesproken heeft Brian al een mes op zijn keel. De huid van zijn hals staat strak waar ik het mes tegen zijn nek zet. Iets harder en er zou bloed ontstaan. Ik houd mijzelf in, maar houdt hem scherp in de gaten.
“Bedankt George, dat wilden we even weten,” praat Abbigail verder.
“Is er wat aan de hand? Niets ergs mag ik hopen.”
“Dat hoop ik ook,” zegt Abbigail wier ogen strak op Brian gericht zijn. “We laten het wel even als we je nodig hebben.” Zonder verdere omhaal drukt Abbigail de telefoon weg. “Jij hebt ons iets uit te leggen denk ik,” zegt ze tegen Brian.
Even lijkt hij er tegenin te willen gaan. Dan slaat hij zijn ogen naar beneden en lijkt hij te beseffen dat er geen weg meer terug is. “Goed, maar alsjeblieft probeer het te begrijpen.” Niemand reageert en iedereen kijkt hem strak aan.

Abbigail

Met enige verbazing druk ik de telefoon weg. Toch probeer ik die verbazing niet te laten zien aan de anderen. Ik kan bijna niet bevatten wat er zojuist gebeurd is. Casey heeft bewezen dat haar vreemde voorgevoel klopt. “Jij hebt ons iets uit te leggen,” breng ik na een tijdje uit.
Hij lijkt even te twijfelen. Een aarzeling en ik word hoe langer hoe achterdochtiger. “Goed, maar alsjeblieft probeer het te begrijpen.” Zijn stem klinkt moedeloos en ik vraag mij af of hij enige hoop koestert. Ik heb het idee dat hij zich ergens schuldig van heeft gemaakt en dat hij het maar al te goed weet. “Zou misschien dat mes eerst van mijn keel af mogen,” zegt hij en kijkt mij smekend aan. Zou hij verwachten dat ik sneller toegeef dan Casey? Verkeerd gedacht dus.
Casey reageert al, dus ik hoef geen antwoord meer te geven. “Ik zie geen reden om je te vertrouwen,” en ik vind dat ik het zelf niet beter had kunnen zeggen.
“Zou dan in ieder geval iemand anders dat mes willen vasthouden?” vraagt hij en voor het eerst lijk ik wat angst in zijn ogen te zien.
“En met iemand anders bedoel je zeker Nathaniel. Die net een seconde zal twijfelen, zodat jij kans hebt om te ontsnappen of wat je ook van plan bent,” antwoordt Casey fel.
“Ik twijfel nooit,” zegt Nathaniel verongelijkt, maar zijn opmerking wordt simpelweg genegeerd.
“We kunnen hem ook vastbinden,” zeg ik. Afwachtend kijk iedereen aan of ze het met deze compromis eens zijn. Nathaniel en Brian stemmen meteen in en Casey ook na wat tegenzin.

Het duurt niet lang of we hebben touw gevonden, waarmee we hem vast kunnen maken aan een stoel op de kamer. Hij laat alles gewillig toe, al betwijfel ik ook of hij iets had moeten flikken. Casey verliest hem geen moment uit het oog en heeft haar mes constant in de aanslag. Hij kent Casey’s kwaliteiten en hoeft dus niet te twijfelen over of ze raakt.
“Oke, ik zal beginnen bij het begin…” begint hij, maar voor hij verder kan gaan heeft Casey hem al onderbroken.
“Wij willen een samenvatting. Er is nog een zeker persoon die moet worden gered!”
“Oke, dan wordt het dus de korte en onbegrijpelijke versie,” hij maakt er een grapje van, maar niemand reageert. Het moment van grappan maken is allang voorbij.
“Ongeveer een jaar geleden is er een nieuw soort transmitter ontworpen. Een transmitter op heel klein formaat. Zo klein dat deze voor het oog niet zichtbaar is.”
“Ja, dus…?” vraagt Casey als hij even stil valt.
“De transmitter wordt aangebracht in iemands bloedbaan. Zodra iemand spanning heeft om wat voor reden dan ook, vergroot dit het percentage adrenaline. Adrenaline activeert de transmitter en zend een locatie naar een ontvanger. Dit was een perfecte manier om spionnen op te sporen. Op deze manier kan een spion worden opgespoord. Doordat hij alleen op adrenaline reageert zend de zender niet constant, maar vaak genoeg om een idee te hebben waar iemand is. De transmitter is nooit op de markt gebracht omdat het ethisch gezien niet correct zou zijn.”
“Maar jij…” zegt Casey, maar ze komt niet verder. Eerst vertoont haar gezicht onbegrip. Dan is er alleen nog maar woede te zien. Zonder aarzeling springt ze op hem af.