Bokt.nl

Citaat:

Casey

Ruw word ik vooruit geduwd. Ik probeer achterom te kijken, maar ik kijk naar een dichte deur. Aan de andere kant staat Abbigail en wie weet wat die enge vent met haar doet! “Vooruit kijken.” Word er mij toegesnauwd en krijg een duw tegen mijn hoofd. Even kijk vooruit, maar ik kan het niet laten om nog eens achterom te kijken. Van achter krijg ik een knal tegen mijn hoofd. “Ik zei, vooruit kijken!” klinkt de man achter mij nu met een zwaardere stem. Ik ril even en loop dan netjes vooruit. Mijn hoofd bonkt van de klap op mijn achterhoofd en voor een moment voel ik mij een beetje duizelig. Stel je niet aan, probeer ik op mijzelf in te praten, maar ik blijf mij een beetje vreemd voel. Hoe zal het nu met Abbigail zijn? Ik heb geen geweerschot gehoord, maar ze kunnen natuurlijk ook een geluidsdemper gebruiken. Die zullen deze mannen vast wel hebben. Wat als Abbigail er nu niet meer is? Ik moet haar helpen! Ik moet hem stoppen! Straks overkomt haar wat. Dat vergeef ik mezelf nooit! Ik had nooit die kamer moeten verlaten en Abbigail in haar eentje achter moeten laten. Niet met die griezel van een vent. Het zweet breekt mij uit en ik begin gewoon helemaal te draaien. Ik moet iets doen! Nu! Alles wordt zwart voor mijn ogen.

“Wat hebben jullie met haar gedaan?” Hoor ik een stem ijzig en ik sidder als ik de stem herken. Het klinkt niet bezorgd, maar ieder lichtelijk geamuseerd. Voorzichtig open ik mijn ogen. Ik zie de man en Frederiek boven mij staan. Frederiek zijn ogen staan kil en ijzig. “Wat heb je met haar gedaan?” zeg ik bijna zo zacht dat het onhoorbaar is. De man naast Frederiek lijkt mij niet goed verstaan te hebben, maar bij Frederiek glijdt er een klein glimlachje over zijn lippen. Mijn angst neemt erdoor toe en ik voel mezelf trillen. “Wat heb je met haar gedaan?!” roep ik nu ineens keihard. “Laten we zeggen dat jou hetzelfde lot boven het hoofd hangt.” Zegt hij en lacht even. Dan haalt hij een pistool tevoorschijn. Ik sper mijn ogen wijd open en schud zachtjes mijn hoofd. “Nee, alsjeblieft niet.” Fluister ik en sla een hand voor mijn mond. Langzaam richt hij het geweer op mij en ineens word ik overmeesterd door woede. Hoe heeft hij Abbigail zoiets kunnen aandoen. Zij verdient dat niet. Zonder er verder over na te denken, zwaai ik mijn benen omhoog en trap het pistool uit zijn handen. Dan koprol ik achterover en kom overeind. “Jij hebt zo’n grote fout gemaakt!” zeg ik ziedend van woede. Even is hij geschrokken van mijn snelle actie en kijkt geschrokken naar het pistool, dat aan de andere kant van de ruimte ligt. “Geen praatjes meer?” zeg ik uitdagend, waarna hij met een simpele beweging zijn hulpje op mij afstuurt. Dreigend komt hij op mij aflopen. Oke, wat zeiden de jongens ook alweer als ik in zo’n situatie ben. Oh ja, blijf rustig. Damn! Wat heb ik daar nou weer aan! Als er geen uitweg is blijft er maar een ding over. Zo snel als ik kan draai ik mij om en ren weg. Ik kom bij een deur open hem en sluit hem zo snel mogelijk achter mij. Achter mij zag ik nog hoe Frederiek het pistool opraapte. Even blijf ik tegen de deur staan uithijgen. De deurkruk wordt naar beneden geduwd, maar met mijn volle gewicht duw ik tegen de deur aan. Mij krijgen ze hier niet weg! Baf! Met een knal klinkt het schot uit de pistool en van schrik knijp ik mijn ogen dicht. Meteen grijp ik naar mijn bovenarm. Een klein gaatje in de deur laat zien dat de kogel door de deur is gevlogen en mijn bloedende bovenarm lijkt ook niet veel goeds uit te wijzen. Als die deur nou een beetje sterker was geweest. “Eikel!” gil ik keihard, als ik mij bedenk dat hij dat hele schot niet had hoeven lossen. Opnieuw klinkt er een schot, maar dit keer mist hij mij. Ik moet hier weg. Misschien is het achter deze deur toch niet zo veilig als ik in eerste instantie dacht! Zo snel als ik kan rennen ren ik door. Opnieuw kom ik bij een deur en als ik hem open sta ik ineens in de buitenlucht. Achter mij hoor ik wat gestommel en ik weet dat Frederiek en zijn hulpje hier ieder moment kunnen zijn. Snel stap ik naar buiten, maar ik schrik mij kapot als er allemaal mensen op het dek zijn. En ik dacht altijd nog wel dat mijn moeder een grapje maakte, als ze zei dat ik altijd in zeven sloten tegelijk liep!

Abbigail

Wanneer ik mijn ogen weer open doe zie ik een man voor het raam staan. Iemand die ik nog nooit eerder heb gezien. “Gaat het?” Vraagt hij weer. Langzaam kom ik overeind. “Wat denk je zelf?” Kaats ik terug. Man, hij laat mij als een achterlijke achterover klappen en daarna vragen of het gaat! De man haalt zijn schouders op en loopt verder. Wat zou er toch aan de hand zijn? Ik hoor allemaal gestommel om mij heen. Dan loop ik toch maar naar de deur. Zou die man daar nog staan? Zou ik de deur gewoon opentrekken of toch maar niet? Ik adem even diep in, terwijl ik dat doe voel ik meteen mijn rug weer. Oké, misschien moet ik het gewoon proberen. Hier blijven staan heeft toch geen zin. Wat zei Nathaniel ook alweer? Probeer eerst onder de deur door te kijken… Volgens mij was dat het! Ik ga op de grond liggen en kijk onder de deur door. Ik zie nog wel een schaduw, maar wat is dat daar? Nog een en nog een… Dan hoor ik Frederiek schreeuwen. “Naar binnen!” Ik bedenk mij geen moment, snel pak ik een houten stoel en zet deze voor de deurklink. Die mensen zijn niet erg slim. Dat ze hier een deurklink hebben zitten, maar oké, voor mij is het erg handig. Ik heb hem er net op tijd voorgezet, want een seconde later proberen ze hem open te krijgen. Wanneer dit niet lukt hoor ik een hoop getier en geschreeuw. “Schiet op man!” Ik weet dat de stoel het niet lang zal houden. Wat moet ik doen? Ik kan hier verder niets vinden wat mij zou kunnen helpen! Dan hoor ik nog meer stemmen. “Laat je wapens op de grond vallen.” Snel ga ik bij de deur weg, naar de andere kant van de ruimte. Daar druk ik mij in een hoek. Als ze gaan schieten ben ik ook de Sjaak! Wat ik verwachtte gebeurd ook. Er worden schoten gelost. Een hoop geschreeuw volgt…. Er zijn mensen geraakt.
Een half uur lang is het een drukte van jewelste en ik, ik blijf in de hoek staan, Afwachtend. Dan word er weer geprobeerd om de deur open te krijgen. “Doe hem open.” Hoor ik een stem schreeuwen zonder dat ik hem ken. Langzaam loop ik via de zijkant van de muur, richting de deur. “Doe hem nu open!” Wordt er weer geschreeuwd. Moet ik hem open maken? Hier kan ik toch geen kant op. Maar wat als het toch de mannen van Frederiek zijn? “Abbigail, doe de deur open!” Op dat moment weet ik dat het Frederiek en zijn mannen het niet kunnen zijn. Zij weten mijn naam nog helemaal niet. Maar hoe weet deze man mijn naam wel? Zou Nathaniel en Justin er bij zijn? Misschien zijn ze toch wel achter onze namen gekomen…
Toch besluit ik hem open te maken. Eerst haal ik de stoel weg en dan doe ik de deur voorzichtig open. Zonder een vriendelijk woord, glimlach of iets wat er ook maar op mag lijken, word ik bij mijn arm gepakt en meegetrokken. Terwijl ik de gang door gesleurd word voel ik de pijn in mijn rug. Tegelijkertijd kijk ik rond en zie dat iemand er niet zo goed vanaf is gekomen. Maar wie dat is? Boven op het dek aangekomen zie ik allemaal mensen rondlopen. Frederiek en zijn mannen zie ik niet meer, maar dan valt mijn oog op een meisje dat rustig in een andere boot op de rand zit. “Casey!” Gil ik hard. Casey springt op en begint als een malle te zwaaien. De man heeft nog steeds mijn arm vast en trekt me richting Casey. “Hup, naar de andere boot.” Met een forse duw word ik op de andere boot geslingerd. Casey komt naar mij toe gerend en we omarmen elkaar. “Wie zijn dit?” Vraag ik zachtjes. Casey laat mij los en kijkt mij aan. “De mannen van George. Nathaniel en Justin zijn er niet bij en volgens mij zijn die mensen niet zo blij om ons te zien. Ik werd ook al door die kerel die jou haalde hardhandig hier neergezet!” Ik knik. “Frederiek?” Casey haalt haar schouders op. “Volgens mij is dat geregeld.” “Oké.”
Op dat moment komt er weer een man aanlopen. Jullie moeten meekomen. We lopen achter de man aan en komen erachter dat er een helikopter op het water is gelandt, vlak achter de boot van George. Daar moeten we in en de helikopter stijgt meteen op. In de heli zijn Casey en ik allebei in onze eigen gedachten verzonken. Wat zou er nu gaan gebeuren?

Een uur later staan we in George zijn kantoor. “Ik moet met jullie een hartig woordje spreken.” Begint hij zijn verhaal.

Citaat:

Casey

Hij laat een stilte vallen en met een simpel gebaar wijst hij ons twee stoelen. We gaan zitten en kijken in spanning naar George. Eigenlijk wil ik wat zeggen, maar de dreigende blik in George zijn ogen weerhoudt mij. Langzaam komt hij overeind uit zijn stoel, waardoor hij nog eens twee keer zo dreigend overkomt. Nog even lijkt George te wachten, maar dan kijkt hij ons recht in de ogen aan. “Wat dachten jullie dat jullie aan het doen waren?” Even valt er een stilte, waarin hij ons doordringend aankijkt. Abbigail en ik weten dat we niets moeten zeggen op dit moment. Het antwoord doet er voor hem niet toe. “Hebben jullie enig idee wat jullie precies hebben gedaan? Wat de gevolgen kunnen zijn van deze ondoordachte, verschrikkelijk domme actie!” “Ik wilde alleen maar helpen!” breng ik ertegenin en schrik meteen van mezelf. Waarom kan ik mijn grote mond niet een keertje houden? George kijkt mij scherp aan. “Van de wal in de sloot ja! Heb je enig idee, hoe belangrijk de operaties zijn die wij uitvoeren. Zo’n fout als deze kan een internationale crisis veroorzaken! Oorlogen uitlokken!” roept hij kwaad en ik sidder van schrik. Kon ik het weten! Niemand heeft mij iets verteld, denk ik dwars. George zucht een keertje. “De gevolgen zijn tot nu toe te overzien, maar daar ben ik nog niet helemaal zeker van. Laat ik het erop houden, dat ik de aankomende weken en misschien wel maanden werk heb door deze actie. Goed, dat allemaal terzijde gelegd. Ik begin er sterk aan te twijfelen of jullie werkelijk geschikt zijn voor dit werk. Gezien jullie achtergrond had ik op betere prestaties gehoopt. Misschien was het toch niet zo’n goed idee, om jullie op de manier te laten opvoeden?” de laatst twee zinnen lijkt hij meer tegen zichzelf te zeggen. Wel maakt hij mij nieuwsgierig, want waar heeft hij het nu precies over? In hoeverre heeft hij eigenlijk invloed gehad op mijn leven? En waarom? Ondanks de vragen die bij mij naar boven komen, doe ik mijn mond niet open. Voorlopig heb ik geen recht van spreken, gok ik. Even kijk ik opzij naar Abbigail en ik weet dat ook zij vragen heeft. “Misschien dat ik ook wel teveel van jullie heb gevraagd en niet de juiste begeleiders.” Ik schrik van zijn antwoord. Niet de juiste begeleiders?! Justin en Nathaniel waren super! Misschien niet altijd, maar uiteindelijk hebben we zoveel van hen geleerd. “Ze hebben te weinig overwicht gehad, hoewel ik dacht dat zij juist de perfecte begeleiders waren! Ze waren jullie leeftijd en… Het maakt verder ook niet uit. Ik heb verkeerde begeleiders voor jullie uitgekozen, die jullie teveel vrijheid hebben gegeven. Dit is de reden dat jullie twee nieuwe begeleiders zullen krijgen.” Met grote ogen staar ik hem aan, maar voordat ik iets kan uitbrengen springt Abbigail overeind. “Nieuwe begeleiders?!” herhaalt ze de woorden geschrokken. Ook ik kom overeind en wacht, hopend dat hij zegt dat wij hem verkeerd hebben begrepen. Het enige wat hij doet is ons strak aankijken en ik weet dat wij het goed hebben begrepen. We krijgen nieuwe begeleiders! “De jongens waren juist goede begeleiders! Dit kunt u niet doen. We willen geen nieuwe begeleiders. Zij wisten juist hoe ze ons moesten aanpakken!” “Als dat zo was hadden jullie naar hen geluisterd. Ze hadden jullie strakker moeten aanpakken en meer discipline moeten bijbrengen. Jullie hebben op dat moment er niet aan gedacht dat het niet alleen jullie missie was! De jongens waren eindverantwoordelijk. Hiervoor hebben ze nog nooit zo’n zware taak als deze gehad en jullie hebben het voor hun verpest. Die jongens hebben zich een ongans gewerkt om zo ver te komen, als zij waren.” Zegt George en de woorden galmen in mijn hoofd. Ik heb nooit beseft dat voor hen het risico groter was dan voor ons. “Waren?” Weet ik uiteindelijk uit te brengen. “Ja, ze zijn nu terug naar het hoofdgebouw. Dat is waar jullie opleiding is begonnen, waar jullie mij hebben ontmoet. Daar zal bepaalt worden wat er verder met ze gaat gebeuren. Met mazzel kunnen ze nog op kleine missies. Het is zo zonde van die jongens, want ze hadden veel kans om verder te komen. Ze waren ambitieus en harde werkers.” Zegt hij en ik merk dat hij het echt vervelend vindt om de jongens zo terug te moeten zetten. Blijkbaar zag hij echt een grote toekomst voor hen. “Dat kan toch niet allemaal op een klein foutje? Waarom geeft u ze niet nog een kans! U zegt zelf, dat ze volgens u verder zouden kunnen komen.” Komt Abbigail op voor de jongens en afwachtend kijken wij hem aan. “Een foutje?! Ze hebben niet alleen de missie in gevaar gebracht, maar ook jullie leven. Het was een grote fout en zelfs een kleine fout kan al honderden of duizenden levens kosten. Dat risico kunnen we niet nemen met ons werk! Voor Abbigail heb ik al een nieuwe beleider, waarmee ik haar koppel. Voor Casey ben ik nog op zoek. Nu is het genoeg geweest, ga maar.” We weten dat we hier niets tegenin hoeven te brengen. Dit keer meent hij het en daar is geen verandering in te brengen. Samen lopen we naar de deur, met een verschrikkelijk gevoel in onze maag. Beide hadden wij er geen moment over nagedacht dat het Nathaniel en Justin ten laste zou worden gelegd. “Oh meiden, voordat jullie gaan. Verpest het niet met jullie nieuwe begeleiders!” zegt hij waarschuwend, waarna we zijn kantoortje verlaten.

Abbigail

Daar zitten we dan. We mogen Nathaniel en Justin niet meer zien, we hebben andere trainsters die zelf ook niet alles zijn, we hebben haast een opdracht in de soep laten lopen…. En ik heb spierpijn als een gek! Casey is eindelijk verbonden, dat mocht ook wel eens gebeuren. De trainsters heten blijkbaar Freinet en Rene. Ja, trainsters! Ze zijn eind twintig, vrouwen en oh zo vervelend. Lopen alleen maar te klagen over van alles en nog wat. Noem het op en ze hebben het er wel over gehad. Over een kwartier is onze training, maar ik heb er nu al geen zin meer in.
“Ik heb een idee.” Hoor ik opeens een stem zeggen. Ik schrik op uit mijn gedachten. Ik was alweer vergeten dat Casey naast mij zat. Vragend kijk ik haar aan. “We gaan Justin en Nathaniel opzoeken om onze excuses aan te bieden.” Hoopvol kijkt ze mij aan. “Een: Hoe wil je dat doen? En Twee: Hebben we al niet genoeg aangericht?” Casey grinnikt even. “Nou Een: Onder de training zijn die vrouwen toch met elkaar bezig en ze zeuren toch altijd over pijntjes, dus dat komt wel goed. En twee: Dan kan dit er toch ook nog wel bij?” Ik denk er even diep over na. Eigenlijk heeft ze wel gelijk. En ik had alleen beloofd aan Nathaniel om naar hem te luisteren, niet naar die vrouwen. Dan kijk ik Casey aan. “We doen het gewoon!”
Even later staan we op de trainingsbaan. We moeten een parcours afleggen net zoals bij het leger. Ik vraag me af hoe goed die vrouwen geïnformeerd zijn, want dit hebben we allang gedaan. Maar oké, wel een makkelijke training wordt het zo. “Jullie moeten dit parcours zo snel mogelijk afleggen. Begin maar.” Casey en ik kijken haar allebei bevreemd aan. Begin maar? Niet een leuk praatje, ze blijft op een fikse afstand als een zoutzak staan. Rene, die naast haar staat, doet ook niet echt veel. Dan kijken we elkaar aan… Oké we gaan! We rennen er op los, door de banden, door een soort rioolbuis, over de wand en dan naar beneden springen. Casey rent naast mij mee. Raar eigenlijk wat we veranderd zijn. De eerste keer wilde Casey dit niet en we hadden altijd ruzie. Maar daar moet ik nu niet aan denken, we moeten opletten. Wanneer we aan het eind zijn gekomen van het parcours rennen we door. We weten de richting wel ongeveer. Maar toch is het zo’n dertig kilometer verderop. Pas wanneer de aan het einde de bocht omgaan, horen we geschreeuw. “Waar gaan jullie heen? Kom terug! We gaan naar George toe hoor!” “Tuurlijk man, ga maar naar George. Jullie rennen ons niet eens achterna.” Hoor ik Casey naast mij mompelen. “We moeten het bos in. Ik hoor hun auto starten!” Snel duiken we het struikgewas in. We springen over omgevallen boomstammen, struikelen af en toe over de begroeiing en bukken soms op het laatste moment voor laaghangende takken. Maar het maakt ons allemaal niet uit. Wij willen weg van deze plek. En het zal ons lukken ook. De auto slaat een andere weg in, blijkbaar hebben ze ons niet gezien.
Wanneer we diep in het bos zijn, gaan we weer lopen. “We zijn ze kwijt.” Hoor ik Casey hijgend zeggen. “Het is nog nooit zo simpel geweest.” Voegt ze eraan toe. Ik knik. “Maar hoe komen we nu dertig kilometer verder?” Vraag ik. “Negenentwintig kilometer. We hebben het eerste stuk al afgelegd. En we zien wel hoe we daar komen…” Ik draai met mijn ogen. Ja hoor meid, 29 kilometer.
Na twee uur lopen, komen we in een dorp. We zijn allebei moe en we moeten toch echt wat gaan verzinnen. Op het moment dat ik het wil gaan vragen, zie ik Freinet en Rene. Snel trek ik Casey mee achter een schuur. “Freinet en Rene staan daar.” Zeg ik zachtjes. “Met hun auto?” vraagt Casey alleen. “Ja natuurlijk, daar zijn ze toch mee weggereden.” “Mooi. Wanneer het kan moet jij de sleutels van Freinet pakken.” Ik haal mijn schouders op. “Prima.” Ze loopt van de vrouwen weg en draait zich op een afstandje om. “Joehoe…” Ze gooit beide armen in de lucht en zwaait wild. “Daar is er een!” Roept Rene. Waarschijnlijk kent ze onze namen niet eens! Rene zet het op een drafje, maar Freinet blijft onverbiddelijk staan. “Wat denk je zelf?” Hoor ik haar mompelen. Ze heeft de sleutels van de auto om haar vinger en draait het rond. Ik kijk even of Casey het allemaal redt en als ik zie dat het allemaal prima gaat, loop ik naar Freinet. “Hallo.” Ik ga voor haar staan. Wanneer ze door heeft wie ik ben, begint ze helemaal te flippen. Ze scheldt, tiert en stampt eens even met haar voet. Ik trek mijn wenkbrauw omhoog. Wanneer ze klaar is zegt ze opeens heel rustig. “Stap de auto in, dan halen we de andere op.” Ik ga op de passagiersplaats naast haar zitten. Maar wanneer zij in wil stappen geef ik haar een trap, waardoor ze omvalt naast de auto. Zo snel als ik kan ga ik op haar plek zitten en pak de sleutel van de grond af, waar ze hem heeft laten vallen. Voordat ze op kan staan doe ik de deur van de auto dicht en vergrendel ik de hele auto. Freinet staat op en begint opnieuw als een gek te tieren. Maar ach, ze zit toch aan de andere kant van de auto. Laat haar maar lekker tieren. Eens even kijken… Hoe moet dit bij deze auto? Sleutel erin, omdraaien, koppeling in, in zijn een zetten en…… wat nog meer? Dit zal het wel zijn. Ik probeer gas te geven maar er begint een lampje te branden. Ik geef nog meer gas, maar dan begint het ook te stinken. “Ohja! De handrem.” Mompel ik in mijzelf en haal snel de handrem eraf. Freinet staat intussen voor de auto en maakt gebaren dat ik moet stoppen. Langzaam rijd ik door en op het laatste moment zet ze ook een stap opzij. Ik toeter even en rijd weg. Wanneer ik Casey zie staan stop ik. Snel doe ik de deur open, zodat ze erin kan. “Waar heb je Rene gelaten?” Vraag ik terwijl zij de deur alweer dicht trekt. “Rijden!” Roept ze alleen. En als een gek zet ik het gas eronder… “Ze ligt in de sloot.” Zegt ze even later. Ik grinnik. Meer hoef ik niet te weten!
Aan het einde van de dag komen we dan eindelijk op plaats van bestemming. Met stinkende kleren, haren in de war, een mooie auto waarmee we een paar keer verkeerd zijn gereden rijden we het pad af naar het huis waar we altijd zaten. Daar aangekomen is het akelig stil. We stappen de auto uit en lopen naar het grote gebouw. Zachtjes openen we de deur naar de keuken en daar blijven we even staan. Er komt zacht gemompel uit de woonkamer. “Ik word helemaal gek van ze! Ze luisteren gewoon niet, stelletje verwende…” Dan loopt Casey de kamer binnen. In plaats van een opmerking te maken begint ze heel anders. “Het spijt me oké?! Ik ben stom geweest en heb niet geluisterd, terwijl jullie veel beter weten hoe en wat en ja, nou ja ik was dom, sorry.” Langzaam ben ik een beetje achter haar gaan staan. De jongens zeggen niets, ze zijn veel te verbouwereerd om wat te zeggen. “Wat doen jullie hier?” Is het eerst wat ze kunnen uitbrengen. Justin staat op. “Jullie stinken zeg!” zegt hij. Nee echt? Denk ik bij mezelf. Maar hou wijselijk mijn mond…. Aangezien ik niet helemaal op mijn gemak ben. Nathaniel heeft nog niets gezegd. Justin kijkt Casey aan. “Wij moeten nog even met elkaar praten, oh en ik wil horen wat er allemaal gebeurd is. Kom we gaan wat drinken halen en naar buiten.” Casey loopt achter Justin aan naar buiten. Ook zij is stil geworden, waarschijnlijk is ze net zo zenuwachtig.
Alleen met Nathaniel blijf ik achter en wanneer ik van de grond opkijk zie ik hoe zijn blik mij bijna doorboord. Zou hij boos zijn? Misschien wil hij mij nooit meer zien na al die problemen die wij altijd maken. Dan haal ik al mijn moed bij elkaar. “Het spijt me van alles. Echt waar! Het was zo ongelofelijk stom en ik had moeten luisteren, maar dit deed ik niet en…” Ik blijf maar doorratelen. En Nathaniel? Die zegt niets…