Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-03-06 08:03

Re:

Geplaatst: 25-03-06 08:03

Wow, weeral mooi stukje.
Dat laatste maakt me nieuwsgierig

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-03-06 13:01

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 25-03-06 13:01

het gaat me niet lukken om voor vandaag een nieuw stuk erop te zetten, mn werk heeft gebeld en ga zo extra werken. bewaar het nieuwe kleine stukje van vandaag nog even en misschien dat ik het morgen verder uit kan schrijven

**Geplaatst**: 25-03-06 13:04

Re:

Geplaatst: 25-03-06 13:04

Je moet je niet haasten hoor.
Liever een beetje langer wachten op een langer beter stuk dan kort en minder goed.
Veel plezier op je werk

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-03-06 13:06

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 25-03-06 13:06

zal mn best erop doen

en thanx!

**Geplaatst**: 26-03-06 10:23

Re: [verhaal] when life goes on

Geplaatst: 26-03-06 10:23

Ik vind het een heel mooi verhaal!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-03-06 20:09

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 26-03-06 20:09

aangezien het nu ook weer een kort stukje is zal ik ervoor zorgen dat morgen het vervolg erop staat. heb er lang over gedaan om het voor elkaar te krijgen deze keer. wilde het bijna perfect hebben

morgen hele dag vrij, dus zal dan weer achter de pc kruipen om nu echt een langer stuk neer te zetten, want dit kan zo niet langer

‘Hallo Luuk,

Je zal me vast niet kennen, maar misschien wel een keer wat van me gehoord hebben. Deze brief wil ik je geven, een brief met de waarheid. Maanden lang, jaren lang heb ik gestudeerd aan de beste universiteiten van de wereld. De beste cijfers. Alles om een goede chirurg te worden. Een van de beste. Ik weet niet hoe ik je dit moet vertellen. Deze brief heb ik al weken in gedachten, maar toch blijft het moeilijk om het op papier neer te zetten. Misschien voor mezelf, misschien voor jou. Misschien alleen voor de waarheid. Ik zal het nooit weten. De avond dat je bij mij op de operatietafel lag kon ik zien dat je een leuke jongen bent, een jongen met uitstraling. Een jongen die leeft van de liefde die hij krijgt. Liefde die ik nooit gekend heb ik mijn leven. Misschien is het daardoor fout gegaan. Misschien ook niet. Er was een tumor in je hoofd gevonden. Een tumor die je leven voor weken, misschien wel maanden op z’n kop heeft gezet voordat het ontdekt werd. Een jongen van steen, een volhouder. Sterk. Jong. Ik heb diep respect voor je gekregen. Tijdens de operatie ben ik dingen tegengekomen die het langer lieten duren. Niet alleen minuten langer, maar hele uren. Uren zijn we met je bezig geweest. Ik wilde graag alles zelf doen, ik wilde je helpen. Niemand mocht me overnemen. Al die uren ben ik zelf met je bezig geweest. Uren waarin ik je beter wilde maken. Ik wilde je weer een lachende jongen maken. Je hebt al zoveel geleden. Misschien heb ik dit verkeerd ingeschat. Misschien is het daardoor verkeerd gegaan. Misschien had ik m’n trots in moeten slikken. Misschien. Er sprong een bloedvat, ik werd onvoorzichtig. Ik reageerde niet. Ik weet niet meer wat er gebeurde. Weken probeer ik het me te herinneren. Maar er is niets. Niets kan me laten zien wat er gebeurt is. Een sluier. Een sluier die alleen wazigheid doorlaat. Onduidelijkheid over wat erachter gebeurt. Ik wilde dat de tijd teruggedraaid kon worden. Dat het ongedaan kon worden. Ik heb het gedacht, ik heb het gezegd, geschreeuwd, gesmeekt, zelfs gebeden. Er gebeurde niets. Helemaal niets. Ik hoopte een wonder. Ik wilde een wonder. Je bleef in mijn gedachten. Altijd. Overal. Ik kon niets anders dan aan je denken. Hopen. Je werd mijn leven. Ik heb je zien liggen, doodstil, ogen dicht. Je vader en zus naast je bed. Hopend op een wonder, mijn wonder. De eerste bewegingen. Het openen van je blauwe ogen. Ogen die me achtervolgen. Ogen die ik overal zie. Ogen die laten zien wat het lichaam niet meer kan. Wat het lichaam niet meer kan door mijn hand. Mijn hand is de schuldige. Ik. Met deze wetenschap kan ik niet leven. Nooit, nooit meer zal er iemand door mijn hand negatief verandert worden. Niemand. Nooit. Dit beloof ik jou, Luuk Morren. Niemand anders dan aan jou.

Michel Rilkers’

Bijna in slow motion dwarrelt het witte blaadje met zwarte tekst naar beneden. De geopende hand blijft bewegingsloos in de lucht hangen. Opengesperde ogen staren naar het blaadje. Een brief. Een brief met de waarheid. De waarheid. Wat betekend de waarheid? Wat is de waarheid?

wilde jullie het niet onthouden en hoop er reacties op komen en miss aanvullingen wat jullie misschien nog willen terug zien in de brief.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-03-06 19:18

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 27-03-06 19:18

nadat ik even vast gezeten heb in het verhaal ben ik toch weer een eindje verder gekomen

hier het vervolg

Bijna in slow motion dwarrelt het witte blaadje met zwarte tekst naar beneden. De geopende hand blijft bewegingsloos in de lucht hangen. Opengesperde ogen staren naar het blaadje. Een brief. Een brief met de waarheid. De waarheid. Wat betekend de waarheid? Wat is de waarheid? Wat is er gebeurt met chirurg Rilkers? Heeft hij zichzelf iets aangedaan? En zijn vrouw? Zijn kinderen? Heeft hij hen alleen op deze wereld achter gelaten? Schuldgevoel. Een vreselijk gevoel. Een gevoel dat je van binnenuit verteerd wordt. Chirurg Rilkers heeft het ervaren. Een gevoel dat je gek maakt. Een gevoel dat ervoor zorgt dat je niets anders meer doet, dat je nergens anders meer aan denkt. Het leven wordt een groot zwart gat, een gat zonder bodem. Het leven lijkt niets meer waard, eten smaakt niet meer, drinken lijkt onnodig. Werken lijkt tijdverspilling. Tijd die gebruikt wordt om terug te denken aan een gebeurtenis. Een gebeurtenis die steeds opnieuw en opnieuw afgespeeld wordt in de ogen van de man. Slapen lukt niet meer. Blauwe ogen achtervolgen hem in zijn slaap. Blauwe ogen achtervolgen hem thuis, op straat, overal. Blauwe ogen slaan hem gade en laat hem nooit alleen. Het leven lijkt een boom. Een boom tijdens de seizoenen met goede en slechte momenten en gevoelens. Een gezonde boom kan verschillende vormen aannemen onder invloed van de verschillende jaargetijden, winter, lente, zomer en herfst. Allemaal onder invloed van de zon en het weer. Maar altijd zal de boom blijven voortbestaan dankzij zijn aanpassingsvermogen. Zonder het aanpassingsvermogen zal de boom veranderen, blijvend veranderen zonder terug te buigen in zijn oude positie. De boom zal nieuwe groene knoppen in zijn takken krijgen in de lente na de lange winter, knoppen die uitbloeien tot nieuwe, groene bladeren die er in de zomer voorzorgen dat de boom zijn mooie groene dak heeft om mensen schaduw te geven. Als de herfst aanrukt en zich laat gelden zullen de bladeren bruin worden en naar beneden dwarrelen. Mocht de boom zich niet kunnen aanpassen zullen de bladeren hoog blijven hangen aan de takken in de boom. De kou van de winter zal de bladeren bevriezen, de boom zal proberen om de bladeren te behouden. Onmogelijk. Zijn ondergang. Zonder aanpassingsvermogen zal de eeuwenoude boom het niet overleven, zoals jaren en jaren lang. Gevoelens kunnen het aanpassingsvermogen aantasten. Aantasten op een manier waardoor het niet meer terug kan buigen naar de oude positie, maar alleen kan afbreken. Breken op een zwakke plek. Gevoelens zoals schuldgevoel, verdriet, boosheid. Breken zoals chirurg Rilkers. Je niet meer kunnen aanpassen aan de wereld. Nergens anders meer aan kunnen denken. Totdat het breekt, het breekt in het hoofd, het lichaam. Niet meer verder kunnen leven, niet verder meer willen leven. Dan rest nog 1 ding. Eén ding. Het einde.

‘Chirurg Rilkers van ziekenhuis Bilden blijkt zelfmoord te hebben gepleegd. Dit bevestigt het ziekenhuis afgelopen avond tijdens een persconferentie, oorzaak alsnog onbekend. Er is geen afscheidsbrief gevonden. Volgens zijn vrouw zijn er geen redenen voor zijn plotselinge overlijden. De 41 jarige man laat zijn vrouw en 2 kinderen achter. In besloten kring zal hij a.s. donderdag begraven worden.’ De krant ritselt tussen de smalle vingers als ze na het lezen van het krantenbericht de schaar pakt om het artikel uit te knippen. Zorgvuldig wordt het krantenbericht in een envelop verpakt en op het aanrecht gelegd. Gedachten proberen de stukjes van de puzzel in elkaar te plaatsen. Er is geen afscheidsbrief gevonden. Waarom hebben wij wel een brief gekregen? Stephanie’s ogen dwalen af naar Luuk. Kleurige stukken liggen voor hem op het bed. Puzzelstukken. Verschillende kleuren met een grote afbeelding erop. Met onhandige bewegingen probeert hij ze aan elkaar te leggen. Met stralende ogen kijkt hij op zoek op naar Stephanie om het resultaat te laten zien. Ze staat op om het te bewonderen. Een puzzel van een zon met zonnestralen die schijnt op een veld vol kleurige bloemen. Vol trots kijkt ze naar haar kleine broertje. Haar broertje die zo ontzettend vooruit is gegaan. Haar broertje die puzzels maakt alsof het zijn leven is. Stapels puzzels. Niets anders. Zijn coördinatie van zijn armen en handen is ontzettend vooruit gegaan. Hoewel zijn vingers nog stijf en ongecontroleerd zijn, oefent hij zijn vingers veel met puzzelen. Kleine sterretje twinkelen in zijn ogen als hij de blik van zijn zus opvangt als haar vingers over zijn wang strelen. Praten komt nog wel. Dingen die niet gezegd hoeven te worden betekenen het meest.

Sinds enkele dagen is het werk weer begonnen. Een paar dagen in de week enkele uren werken. Werk om gedachten even ergens anders op te richten. Zijn gezicht wordt gestreeld door de stralen van de ondergaande zon als hij rustig naar huis toe rijd. Het gevaarte achter de auto met zich meebrengend. De eerste regendruppels vallen tegen het raam. Kleine spatten achterlatend. Spatten die zich snel vermeerderen en worden weggeveegd door de ruitenwissers die binnen enkele minuten op vol tempo heen en weer gaan. Regen. Een bron van nieuw leven, nieuw leven dat hij met zich meeneemt. Een leven om een leven te veranderen. Een leven om de wereld te veranderen. De regen slaat kringen in het water langs de weg. Kringen die zich steeds opnieuw wijder uitbreiden en het water veranderen. Waterdruppels die nooit op dezelfde plaats neerkomen. Druppels die onvoorspelbaar vanuit de wolken naar beneden vallen. Druppels die steeds harder roffelend neerkomen op de autodak, eerst een rustgevend geluid, maar uitlopend tot een verzoek om snel naar huis te rijden. De eerste lichten branden vanuit de boerderij de omgeving in. Een donkere schaduw beweegt zich in het verlichte huis. Thuis. Rennend met grote voetstappen probeert Josh zo droog mogelijk thuis te komen, zijn jas half over zijn hoofd getrokken. De mat voor de deur zuigt zich na weken weer vol met vocht. Vocht van de tientallen zilveren druppels die van de jas afdruipen en naar beneden vallen. ‘Steph? Luuk? Ik ben thuis!’ De jas wordt uitgeschud en de druppels schieten door de lucht om ergens anders te landen en in het licht van de lamp te schitteren. ‘Steph? Waar ben je?’ Schoenen worden naast de uitdruipende jas gezet. Donkerblauwe sokken bewegen zich door het huis. ‘Steph?’ De deur kraakt in zijn handen als het half geopend wordt. ‘De enige zuster die nog aanbidders had, was Belle. Al had ze geen geld meer, ze bleef altijd aardig, tegen iedereen. Dat was ze altijd als geweest. Nog steeds vroegen rijke kooplieden haar hand. Toch wilde Belle niet van trouwen weten. Nu het met haar vader zo slecht ging wilde ze hem helpen. In het begin moest Belle soms huilen…’ Een zachte stem stopt met vertellen. Twee paar blauwe ogen kijken hem aan vanuit het grote rode sprookjesboek. Het boek van Suzanne, Stephanie’s lievelingsboek. ‘Luuk, wil jij misschien een stukje verder lezen voor mij en pap?’ Zenuwachtige ogen kijken haar aan, een knikje ter aanmoediging van haar kant. Aarzelend neemt hij het grote boek tussen zijn handen, handen die het met grote moeite vasthouden, maar het blijft rechtop staan. Een zucht van verlichting. Heel zachtjes, bijna onverstaanbaar, maar een stem begint te vertellen. Haperend. Moeilijk. Met grote tussenpozen. Maar echte woorden. Hele zinnen. Een verhaal. Een verhaal van vroeger. ‘H-het… was zw-zwaar werk… m-m-m… maar…’ ‘Met huilen kwam ze niet verder.’ Ogen kijken hem verbaast aan als hij de zin van zijn zoon afmaakt. ‘Het was jullie moeders lievelingsverhaal. Uren en uren achter elkaar kon ze jullie naast jullie bedjes het verhaal vertellen. Zo vaak vertellen. Ze had uiteindelijk geen boek meer nodig. Maar het was haar boek, haar rode sprookjesboek met grote platen. Platen van prinsen en prinsessen. Haar lievelingsverhaal ging toch niet over prinsen en prinsessen, maar over een normaal meisje en een beest. Belle en het Beest.’ Ogen worden vochtig als hij de jaren terug haalt. ‘Luuk, wat heb je dat prachtig verteld, jongen!’ De grote, ruwe hand gaat voorzichtig over het hoofd van de jongen, lippen drukken een kus op de blonde haren die kriebelen tegen zijn lippen en wangen. ‘Ik ben zo ontzettend trots op je! Heb je dat stiekem met Stephanie zitten oefenen?’ ‘V-voor… j-j-j… jou… p-pap-p-a…’ Liefde straalt van zijn gezicht af als hij naar zijn dochter en zoon kijkt die op het bed zitten samen met het grote rode sprookjesboek. Vreugde vult zijn hart. Thuis.

**Geplaatst**: 28-03-06 14:31

Re:

Geplaatst: 28-03-06 14:31

Ontroerend dat laatste stuk

Mooi!

**Geplaatst**: 28-03-06 15:28

Re:

Geplaatst: 28-03-06 15:28

moooi

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-06 18:54

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-06 18:54

En weer een stukje erbij geschreven, wist opeens wat ik moest schrijven dus kon het niet laten om het gelijk weer hier neer te zetten

hoop dat jullie het net zo waarderen als ik

Het stro knispert tijdens zijn bewegingen. Bewegingen die moeilijk gaan, moeizaam. Houterig. Moeizaam zoals zijn gehele leven. Zijn leven, zo kort, maar toch zo lang. Een leven waar nu al geen einde aan lijkt te komen. Wat kan een leven waard zijn? Weinig? Veel? Zijn benen trillen tijdens het opstaan. Zijn hoofd wordt tijdens het optillen beschenen door de zon die door een raam gluurt. Het voelt warm. Warmte op zijn donkergekleurde huid. De zon. Donkerbruine ogen worden dichtgeknepen, het hoofd wordt weggedraaid. Eenzaamheid. Een woord wat hem bekend voor zal komen als hij weet wat het betekend. Een betekenis. Een betekenis wat zijn leven nooit zal veranderen als hij de betekenis wist.

‘Mama, ben je daar?’ Een roomkleurig gezicht wordt naar de donkere nachtlucht geheven. ‘Ik kan niet slapen met die schaduwen. Wat betekend het? Waarom achtervolgt het me?’ Een donkere wolk schuift geruisloos over de sterren. De sterren verdwijnen, het gezicht went zich af van het donker. Tranen wellen op in de ogen. Ogen die zoveel gezien hebben, ogen die zoveel meegemaakt hebben. Ogen met een verleden. Blauwe ogen die een zwarte schaduw zien, een zwarte schaduw die haar achtervolgt. Nooit met rust laat. Angst. Vragen wellen op. Vragen die niet te stoppen zijn, nooit. Waarom laat je me niet alleen? Wat wil je van me? Vanaf haar bureau ligt haar pen te schitteren in het maanlicht. Mama’s pen. Een zilveren vulpen ligt bovenop wit schrijfpapier. Mama’s schrijfpapier. Woorden lopen haar gedachten binnen alsof ze er altijd al zijn geweest. Zittend op de vensterbank worden de eerste woorden met de zilveren vulpen met zwarte inkt op het schrijfpapier geschreven. Woorden zonder betekenis worden op het papier geschreven, woorden die zich aaneenrijgen tot kleine zinnen. Zinnen met een waardevolle betekenis. Woorden van Stephanie, woorden voor haar moeder. Woorden van hen beide. Wie zal het zeggen?

I try to run and hide from you,
But you find me no matter
What I do,
You tease and taunt when
It's me you want,
Why won't you leave me alone?
I cry all night
When you're out of sight.
You just can't see
What you are doing to me.
It doesn't show on
The outsight,
But if you looked inside,
You'd see I was heartbroken.
Why won't you leave me alone?
Won't you listen?
Can't you see?
You're just a bully,
And you're picking on me.

De natte inkt op het witte schrijfpapier glinstert haar tegemoet als haar ogen de woorden lezen die haar hand op het papier heeft neergezet. Onbekende woorden in een onbekende taal. Engelse woorden. Waar komen ze vandaan? Haar gevoelens op een papier. Raar. Dat is misschien het juiste woord.

Het natte gras buigt onder haar voeten als ze na maanden dezelfde weg naar de schuur toe loopt. Gedachten roepen opnieuw en opnieuw de woorden van haar vader terug. ‘Er staat een verassing voor je in de schuur.’ Een verassing? Wat moet ze met een verassing? Waarom helemaal in de schuur? Hij had het toch ook in de woonkamer kunnen zetten? Haar altijd nieuwsgierigheid steekt de kop op en zorgt ervoor dat Stephanie door blijft lopen naar de schuur. Protest duwt de nieuwsgierigheid weg. Waarom moet ik daar helemaal naar toe? Haar voeten proberen te stoppen en dezelfde weg terug te lopen. Maar iets houd haar tegen. Haar nieuwsgierigheid? Misschien. Intuitie? Misschien. Voorgevoel? Misschien. De kou van de grond trekt haar warme tenen en voeten in als haar voeten nat worden. Kippenvel trekt zich door haar lichaam omhoog. Een koude rilling. Wat zal me in de schuur te wachten staan? Krakend gaat de houten deur van de schuur open. Alleen de deurklink en voetstappen op de vloer laten zien dat er pas geleden iemand is geweest. Verschillende voetstappen. Waar komen ze vandaan? Alleen pap is hier geweest. Stukken stro liggen her en der over de vloer verspreid. Aarzelend maakt ze een grote stap naar binnen. Een zachte bries door de geopende ramen beweegt Stephanie’s haren voor haar ogen. Ramen die maanden open hebben gestaan. Ramen die nooit gedicht zijn door behulpzame handen. Ramen waarop de druppels liggen te verdampen van de regen van de morgen. De zon laat haar felle stralen door de open ramen naar binnen dringen. Een regenboog van kleuren veroorzakend door de regendruppels. Geknisper. Haar adem stokt in haar keel. De adem wordt ingehouden om beter te luisteren. Oren die verdere geluiden opvallen. Bewegingen. De naambordjes stralen in het licht, de staldeuren geopend. Allemaal? Nee. De laatste is dicht. De voetstappen op de grond leiden haar ernaar toe. Vers stro en een andere geur dringen haar neus binnen. Een geur die terug is. Terug van weggeweest. Terug van vroeger. Een herkenbare geur. Spieren spannen zich in haar lichaam. Klaar om weg te rennen. Een ademhaling versnelt zich. Haar lichaam maakt zich klaar. De spiegel laat maar een deel van haar spiegelbeeld door om aan haar te laten zien. Herinneringen spelen zich af in de spiegel. Herinneringen die de spiegel wil laten zien, maar de ogen blijven strak gericht naar de dichte staldeur. Voetstappen worden kleiner. Voorzichtiger. Aarzelend. Een onbekende ademhaling. Haar oren vangen het zachte geluid op. Wat zal er achter de gesloten deur zijn? Haar ademhaling wordt tegengehouden. Haar blauwe ogen worden half gesloten door de oogleden. Haar hand raakt het koele hout van de staldeur aan. Het bordje ernaast vermeld trots de naam Gipsy. Mama’s paard. De vingers en knokkels worden wit als ze de moed verzamelt om de deur te openen en in de stal te kijken. Piepend en met grote moeite wordt het verroeste slot geopend door de andere hand. Vroeger de mooie, zilveren sloten speciaal voor Gipsy, ze was de kampioen met ontsnappen. Speciaal. Verschrikte bewegingen achter de houten deur. Geluiden van stro dat aan de kant wordt geschopt. Een schrapend geluid over de vloer. De blauwe ogen sperren zich wijd open als ze de zwarte schaduw achterin de stal herkennen. Herkennen van dromen. Dromen waarin hij haar achtervolgt. Dromen waarin hij haar niet alleen laat. Donkerbruine ogen waarvan het wit te zien is staren haar aan. Doodsangst. Haar nekharen gaan ervan overeind staan.

en als laatste opmerking

toch maar begonnen met het paard erin te verwerken. verwacht niet teveel, maar het komt eraan!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-03-06 17:42

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 30-03-06 17:42

zal maar met de deur in huis vallen

had een nieuw stukje geschreven om te plaatsen vandaag, maar kwam er niet helemaal uit. het klopte niet helemaal. daarom maar gewoon gewist en nieuw stukje begonnen, dus nieuw stukje is in de maak en onderweg!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-04-06 16:05

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 01-04-06 16:05

kom niet helemaal aan de woorden, maar met de tijd lukt het niet om nog een stukje erbij te schrijven en wilde het jullie niet onthouden. denk niet dat er nog veel mensen zijn die het verder eigenlijk het nog volgen

maar ben koppig en schrijf gewoon door

Spieren spannen zich nog harder aan, de huid van haar benen en armen staat strakgespannen. Witte knokkels ontsieren de handen. Nagels dringen zich in haar vlees, donkerrode bloeddruppels glijden van haar handpalmen en vallen op de grond kapot in duizend stukken. Kaken strak op elkaar, lippen lijken een witte streep in haar gezicht. De blauwe ogen staren na enkele minuten nog steeds geschokt naar de donkere gedaante. Wat doe jij hier? Waarom? Waarom laat je me niet met rust? Angstige donkerbruine ogen staren terug. Bruine ogen die opgesloten lijken te zitten in een veel te klein lichaam, een hulpeloos lichaam. In een lichaam wat nooit liefde heeft gekend. Een aai. Een kus. Een knuffel. Liefde zoals iedereen dat kent. Bijna iedereen. Verlaten door zijn moeder, verstoren door zijn soortgenoten, verstoren en gehaat door de mens. Waarom bestaat deze wereld voor mij? Waarom ben ik op deze wereld? Waarom? Vragen bestormen de 2 gedachten. Gedachten die zoveel op elkaar lijken en toch weer helemaal niet. Wat hebben ze met elkaar gemeen? Waarom zijn ze elkaar op deze weg tegengekomen? Wegen zijn voorbestemd voor mensen. Wegen die onbewust gekozen zijn, wegen die bewust gekozen worden. Ieder mens, ieder dier heeft een eigen weg. Een weg door het leven, een weg die leid naar de toekomst, een weg die hen door deze wereld leid en hen nooit alleen laat. Waarom kruisen deze wegen? De weg van de verstotene. De weg van de moedige. Heeft het een betekenis? Diep in beide harten weten ze de waarheid, de betekenis. De betekenis van het kruizen van de wegen. Eenzaamheid. Verdriet. Begrippen waar beiden dagelijks mee te maken krijgen. Betekenissen wat ze beiden diep weg stoppen. Onbewust kennen ze elkaar, ze kennen elkaar al weken. Lange weken. Een donkere ruimte in een enorme schuur. Een donkere schaduw. Een schaduw wat Stephanie achtervolgt. Nooit alleen laat, ’s morgens, ’s nachts, nooit. Altijd in gedachten. Altijd eraan denkend. Blauwe ogen achtervolgen hem in het donker. Blauwe ogen die glinsteren van de tranen. Tranen om hem. Tranen die schitteren in het licht als ze hem de rug toekeert en hem alleen laat. Altijd alleen. Eenzaamheid.

Boosheid welt in haar op als ze haar hoofd van de schaduw afwent. Waarom kijkt ze hem niet aan? Waarom kijkt ze niet naar de angstige donkerbruine ogen? Waarom kan ze het niet? Wat houd haar tegen? Gedachten aan de donkere nachten zonder slaap, zittend op haar vensterbank, fluisterend naar haar moeder. Het gedicht. Misschien heeft alles een diepere betekenis. Een betekenis die ze niet begrijpt, niet snap, misschien ook nooit zal weten. Aarzeling valt zonder waarschuwing haar gedachten binnen. Misschien heeft deze ontmoeting een betekenis. Mama? Langzaam draait haar hoofd richting de stal. Een donkere gedaante ineengedoken in een hoek wordt gestreeld door de invallende zonnestralen. Een kleine gedaante. Een jonge gedaante. Een gedaante met angst in zijn ogen. Grote ogen, mooie ogen, ogen die schitteren in het zonlicht. Ogen die iets zoeken, maar het niet kunnen vinden. Wanhoop. Blauwe ogen zoeken de angstige ogen. Ze schrikt. De ogen hebben een uitdrukking, een uitdrukking die ze maar met moeite kan plaatsen. Een uitdrukking die haar doet beseffen wat pijn en eenzaamheid betekenen. Een betekenis die ook op haar van toepassing is, haar blauwe ogen die gevoelens laten zien die ze niet kan verbergen. Haar beeltenis weerspiegelt in de grote glanzende bruine ogen. Ogen met een verhaal. Ogen met een verleden. Haar verleden. Zijn verleden. Een verleden van hen beiden. Samen. Haar vingers voelen naar de sloten, haar ogen onafgewend verbonden met het andere paar ogen. De koelte van het metaal dringt haar lichaam binnen als haar vingers zich om de sloten draaien om de deur achter haar te sluiten. Geen van beiden breekt het contact met de ogen. Geen van beiden maakt een verdere beweging. Geen van beiden maakt geluid. Stilte. Een geruststellende stilte. Een stilte die de spanning verdreven heeft. Aarzelend strekt ze haar arm, haar vingers gespreid richting de schaduw. Van angst lijkt het nog verder in elkaar te duiken, lijkt het te krimpen. De vingers raken de donker gekleurde haren. Haar vingertoppen voelen de warmte van het lichaam komen. Een mager lichaam. Een zielig lichaam. Een snelle ademhaling waardoor haar vingers op en neer bewegen op een snel ritme. Angstige ogen volgen haar bewegingen als ze haar hand verplaatst naar de hals. Een hoofd wordt hoog geheven om de vingers te ontwijken als ze richting zijn hoofd bewegen, maar alle 4 de benen blijven op de plaats. Geen beweging. Geen vlucht. Stilstaan. Haar vingers stijgen de lucht in, maar ondanks zijn geringe hoogte komt ze er niet bij. Haar hand blijft stil hangen in de lucht. Geen pijn. De ogen lijken opgelucht. Geen pijn. Een hoofd wat zakt. Een langzame beweging. Aangespannen spieren. Spieren die ervoor zorgen om snel te vluchten. Nieuwsgierigheid. Een zachte streling over zijn wang van de vingers. Geen pijn. Spieren die voorzichtig beetje bij beetje ontspannen. Ogen die van uitdrukking veranderen. Blauwe ogen stralen pure liefde uit, bruine ogen stralen pure hoop uit. Blikken die elkaar kruisen. Samen. Altijd. Verbonden door gekruiste wegen, door een verbintenis tussen zielen, door liefde, hoop.

**Geplaatst**: 01-04-06 16:41

Re:

Geplaatst: 01-04-06 16:41

Meid ik kan maar 1 ding zeggen: HELEMAAL GEWELDIG!!

Ik snap niet hoe je dit doet!! Het is echt zo'n mooi aangrijpend verhaal!! ( Ben nog niet op de helft maar al wel verslaafd haha)
Ik ga binnenkort alle stukken kopieeren en uitprinten!!

Volgens mij heb je dr wel plezier in hé?!

(Ohh.. dit is echt heel erg verslavend.. MEEER VERHALEN) Haha

**Geplaatst**: 01-04-06 17:45

Re:

Geplaatst: 01-04-06 17:45

Ik heb het in één keer uitgelezen..
Super!! *we want more, we want more

*

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-04-06 18:13

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 02-04-06 18:13

Juultj schreef:
Meid ik kan maar 1 ding zeggen: HELEMAAL GEWELDIG!!
Ik snap niet hoe je dit doet!! Het is echt zo'n mooi aangrijpend verhaal!! ( Ben nog niet op de helft maar al wel verslaafd haha)
Ik ga binnenkort alle stukken kopieeren en uitprinten!!
Volgens mij heb je dr wel plezier in hé?!
(Ohh.. dit is echt heel erg verslavend.. MEEER VERHALEN) Haha

heb het inderdaad errug naar mn zin met het schrijven, vind het helemaal geweldig nu het een beetje begint te lopen. een nieuw stukje zit er jammer genoeg de komende paar dagen niet in. drukdrukdruk. heb maandag en dinsdag praktijktentamens waarvoor ik erg graag wil slagen

maar het komt eraan!

**Geplaatst**: 03-04-06 13:56 · **Anoniem** Re: **Geplaatst**: 03-04-06 13:56 CB --> UK.

Re:

Geplaatst: 03-04-06 13:56

CB --> UK.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-04-06 16:00

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 04-04-06 16:00

en opnieuw weer een nieuw stukje

hoop dat jullie het nog steeds kunnen volgen en dat het nog leuk blijft om te lezen, dat is ook best belangrijk

De seconden rijgen zich aaneen tot minuten, minuten waarin het contact in stand wordt gehouden. Contact dat na een aantal minuten toch plotseling wordt verbroken. Oogleden die de kleurige ogen voor de wereld verbergen en opnieuw tevoorschijn laten komen. Haar vingers nog steeds op de warme huid met warrige donkere haren. Haren die verschillende kanten uit staan en hem bijna een wilde uitdrukking geven. Maar bruine ogen die het tegenspreken. Bruine ogen die veranderd zijn, veranderd in misschien een uur. Veranderd. Een verandering. Rust. Beginnend vertrouwen. Opbouwen van vertrouwen. Vertrouwen is belangrijk. Belangrijk in de wereld van vandaag. Zonder vertrouwen ben je nergens. Een grote betekenis voor een enkel woord. Vertrouwen. Waar ben je als je geen vertrouwen heb? In niets? In niemand? Dan ben je alleen. Alleen op de wereld. Een grote wereld. Een wereld die geen rekening met je houd. Nooit. Eenzaamheid zal jouw leven gaan lijden zonder dat het je uitmaakt. Zonder dat je er wat tegen doet. Zonder protest. Zonder tegenstribbelingen. Een leven wat van jou is. Jouw leven wordt geleid door iets anders, door iemand anders. Iets wat meer macht heeft over het leven, jouw leven. Niemand kan je helpen. Niemand, behalve jezelf. Verzet jezelf. Pak het terug. Het is van jou. Niemand anders dan van jezelf. Niemand anders is er verantwoordelijk voor, niemand anders draagt de verantwoordelijkheid dan jezelf. Niemand anders. Jezelf. Jouw leven. Verzet jezelf, pak het, hou het, leef het, waak erover. Denk eraan. Blauwe ogen worden in de bruine ogen getrokken. Eenzaamheid overvalt Stephanie. Angst. Beelden schieten aan haar voorbij. Beelden die het jonge dier haar laat zien. Beelden waarin de schaduw haar meeneemt in zijn wereld. Een wereld van eenzaamheid, zonder vertrouwen, angst. Alleen. Zonder moeder op de wereld. Geen warmte, geen liefde. Verstoten door de anderen in deze wereld. Angst. Pijn. Lichamelijk en geestelijk. Leven als een beest. Leven als een verstotene zonder liefde, zonder moeder. Gehaat door de mensenwereld. Uitgespuugd en vertrapt. Door iedereen. Gehaat.

Tot een aantal uren geleden. Vandaag. Een nieuwe wereld. De deur van de donkere wereld werd geopend. Een zachte hand die hem meeneemt. Een zachte, maar dwingende woorden die zijn oren binnenstromen. Aarzelende stappen richting de uitgang van de wereld. Een nieuwe wereld die zich voor hem opent. De zon, die na maanden en maanden weg te zijn geweest, op zijn donkere vacht schijnt. Een donkere, verwarde vacht met klitten. De zonnestralen die zijn bruine ogen laten schitteren. Oogleden die zich opnieuw sluiten om het felle licht buiten te laten. Zwarte pupillen die verkleinen als de oogleden voorzichtig geopend worden. De wind die zijn vacht laat bewegen in de wind. Zijn oren die bewegen om de geluiden op te vangen. Geluiden die zijn oren een lange tijd verlaten hebben. Geuren die zich in zijn neus nestelen. Geuren die hem buitengesloten hebben. Groen gras rond zijn benen, kriebelend door de wind. De zon die hem verwarmd en beschijnt met de gouden zonnestralen. De zon die de wereld beschijnt met haar warme en leven gevende zonnestralen. De witte wolken die in de blauwe lucht zachtjes voorbij drijven, tot haast gemaand door de zachte wind. Zijn hoofd fier geheven zover de angst en het wantrouwen toelaat. Vrijheid. Leven. Buiten. Leven. Een woord met een betekenis. Een betekenis voor iedereen. Mens en dier. Een begrip. Leven. Zonder de gevers van leven is er geen leven mogelijk. Zon, aarde, water, wind. Zonder de wereld is er geen leven mogelijk. Leven op aarde. Zonder mens en dier is er geen leven mogelijk. Mens en dier die het leven leiden. Mens en dier die de wegen afleggen zoals ze bedoelt zijn. Wegen die elkaar kruisen, wegen die mens en dier bij elkaar brengen. Kruisingen die het leven maken zoals het leven is. Zonder leven bestaat er niets.

Een hand, vingers strelen over zijn lichaam, het lichaam van de schaduw. Haar schaduw die haar achtervolgd heeft. Haar schaduw die haar gevonden heeft. Een zachte, vriendelijke aanraking. Liefde. Verbonden door het leven, verbonden voor het leven. Een warme gloed verspreid zich door haar lichaam als de grote bruine ogen haar aankijken en haar blik vasthouden. Een blik waar eenzaamheid zich verschuilt. Een blik die ze wil veranderen, die ze moet veranderen. Liefde zwelt op in haar borst, in haar hoofd. Een naïeve liefde, een liefde die ze wil schenken. Schenken van liefde om van iemand te houden. Houden van iemand zonder tegenprestatie. Liefde om iemand te helpen. Om te helpen het verleden een plaats te geven. Niet vergeten, nooit vergeten. Het verleden kan niemand veranderen, niemand weg halen. Maar iemand kan wel de toekomst veranderen en leren het een plaats te geven, ermee leren leven. Iemand die kan helpen. Iemand om te vertrouwen. Iemand die je opnieuw leert leren leven. Leven. De zon stuurt haar stralen de wereld in op zoek naar de verbintenis tussen mens en dier. Zonnestralen die Stephanie’s haren een gouden gloed laat uitstralen. Zonnestralen die de zwarte en geklitte vacht van de kleine schaduw laat schitteren. De gloed en schitteringen die door beide paar ogen weerkaatst worden en met elkaar vermengt worden als beiden ogen opnieuw contact maken. ‘Escuro.’ Oren wijzen naar voren om het geluid van haar zachte fluisterstem op te vangen. Nieuwsgierige ogen. ‘Ja. Escuro.’ Het klinkt raar in de stille lucht. Haar lippen bewegen opnieuw om het woord geruisloos uit te proberen. Te proeven. Waar komt het woord vandaan? Hoe komt het in haar gedachten? Een onbekend woord. Een naam. Een naam met een betekenis. Maar welke betekenis? Wat betekend het? ‘Escuro.’ Apart. Nieuw. Zijn naam. Een naam uit duizenden.

Het woord vult haar mond op. Een prachtige naam. Een naam voor de schaduw. Een naam waar hij trots op mag zijn. Een naam wat hij jaren zal dragen. Dragen met trots. Een klein donker gekleurd veulen wat na enkele jaren uit zal groeien tot een bijna geheel zwart paard. Een trots paard. Een paard met een leven. Een toekomst.

Een glimlach vult zijn gezicht als hij met rode wangen, door de mistige kou van buiten, naast de stal staat en zijn dochter hoort fluisteren. Fluisteren van pure liefde, pure hoop. Hoop op een nieuw leven op te bouwen, hoop op een toekomst. Een toekomst voor het dier, haarzelf, haar vader en haar gehandicapte broertje. Een paar maanden geleden een bron van wanhoop, maar verandert in een bron van liefde en leven. De wereld is iets aparts. De wereld kan hard zijn, harder dan mensen denken. Het geeft leven en het neemt leven even makkelijk. Maar de wereld kan veranderen. Veranderingen die door de mensen zelf veroorzaakt kunnen worden. Veroorzaakt door een sterke wil, een wil om te veranderen. Om het leven zo leuk mogelijk te maken. Om alles eruit te halen wat erin zit. Opnieuw een fluisterstem. Een woord. Een woord wat geen herkenning oproept. Concentratie. Nog steeds geen herkenning. Waar heeft ze het over? Escuro? Hoe komt ze aan dat woord? Een woord zonder herkenning, een vreemd woord. Maar een woord wat iets in jezelf wakker maakt. Iets. Wat is het? Een vreemd gevoel maakt zich van hem meester. Een onbeschrijfelijk gevoel, een gevoel zonder beschrijving, waar geen beschrijving bij past. Zijn voeten brengen hem naar een plaats voor de kleine afgesloten ruimte. Blauwe ogen dwalen door de ruimte op zoek naar zijn kostbare dochter. Een dochter voor het leven. Zijn dochter. Zittend tegen de muur in het stro ligt een donkere gedaante tegen haar aan. Haar roomkleurige handen gaan over zijn huid en strelen hem. Een liefdevolle streling. De oogleden houden de bruine ogen aan hem verborgen door ze af te sluiten van de wereld. Haar ogen volgen de handen en zien hoe de springerige haren terug springen als haar handen verder strelen. Zijn zijde gaat op en neer door een sterke ademhaling. Een ademhaling wat door een sterk hart wordt geregeld. Stephanie’s lippen bewegen, alsof ze de lucht proeft. Hetzelfde woord bereikt zijn oren. Hetzelfde woord van een aantal minuten geleden. ‘Escuro.’ De oren van het dier bewegen zodra het woord in de lucht hangt. Het lijkt het te willen opvangen door de bewegingen van de oren. Het woord. Een naam. Zijn naam. Hij heeft een naam. Hij heeft een leven door de naam. Een nieuw leven, een nieuw begin. Een nieuw begin in deze wereld. Hij mag opnieuw beginnen. Opnieuw starten met leven, een leven opbouwen. Hier. Op deze plaats. Op deze plaats waar de wegen zich kruisen. De wegen van hem en van dit meisje. Het meisje. Het meisje waar hij van gedroomd heeft. Het meisje dat niet van hem weg wilde gaan, wat hem nooit alleen heeft gelaten in de donkere wereld. Altijd was ze er. Altijd. Voor hem. Speciaal voor hem, alleen voor hem. Stephanie Morree. Zijn Stephanie.

‘Steph?’ Een fluisterstem schrikt haar op uit haar gedachten. Een schrikreactie wat de donkere gedaante naast haar doet opspringen. Stro wordt wild weggeschopt door de benen. Bruine ogen die het wit laten zien. Angst. Proberend zich zo klein mogelijk te maken door zich tegen de muur te drukken. ‘Pap! Je hebt hem laten schrikken! Hoe kon je dat nou doen?’ Een bozige fluisterstem die de man aan de deur terecht wijst. ‘Sorry. Dat was niet mijn bedoeling.’ De deur wordt geopend waarna ze de stal verlaat. ‘Ik ben zo bij je terug. Ik blijf niet lang weg.’ Ogen die enkele seconden contact maken. Gedachten die erin verwerkt worden waardoor meerdere woorden niet nodig zijn. Ogen die meer vertellen dan woorden dat zouden kunnen doen.

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 04-04-06 18:15, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Stuk toegevoegd.

**Geplaatst**: 04-04-06 16:27

Re: [verhaal] when life goes on

Geplaatst: 04-04-06 16:27

Elke update moet minimaal 1500 woorden tellen, dit zijn er 925

Vandaar hier een slotje.

Mocht je meer geschreven hebben en aan de regel kunnen voldoen, stuur me een pbtje en ik plak het erbij en haal het slotje eraf.

/Edit 19.15 : Heropend.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-04-06 14:42

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 06-04-06 14:42

en weer een stuk erbij geschreven

ik hoop wel tips te krijgen op de manier waarop het geschreven is en of ik misschien iets kan veranderen? verbeteren? anders dan blijf ik gewoon eigenwijs doorschrijven

‘En liefje? Wat vind je van hem?’ Stralende blauwe ogen kijken hem aan. Ogen die het licht weer zien. Ogen waarvan hij hoopte ze weer te laten stralen. ‘Maar waarom, pap?’ Een vragend gezicht kijkt naar hem omhoog, blauwe ogen kijken hem aan, een roomkleurige huid laat het gezicht in de binnenkomende zonnestralen stralen. ‘Omdat ik van je hou.’ Een simpele zin, een simpele betekenis, maar toch zo ontzettend belangrijk. Een betekenis die iedereen nodig heeft, liefde. Beide paren blauwe ogen draaien zich van elkaar weg en zoeken de bruine ogen van de schaduw. Ogen die van doodsangst vertrokken zijn staren naar de blauwe ogen. Liefde en vertedering borrelen weer omhoog als ze de bruine ogen aankijkt. Een ander paar ogen houdt de blauwe ogen en de bruine ogen in de gaten als ze contact met elkaar maken. ‘Pap?’ Zijn hoofd draait weg van de bruine ogen en bestudeert het gezicht van zijn dochter. Zijn kind. ‘Mag ik hem Escuro noemen?’ De oren van het dier bewegen bij het horen van het geluid, een naam. Zijn naam. ‘Natuurlijk, maar hoe kom je erop om hem zo te noemen?’ Nieuwsgierigheid maakt zich van hem meester. Een aparte naam, een naam die hij nog nooit gehoord heeft, maar een naam die indruk maakt, die iets achter laat. ‘Ow, dat weet ik niet. Het was er gewoon ineens en ik vind het wel bij hem passen.’ Een naam waarvan het lijkt zomaar uit de lucht te komen vallen. Een naam waarvan de betekenis later een nog grotere betekenis krijgt. Later.

De ogen volgen de personen als ze bijna luidruchtig de huiskamer binnenkomen. Rode wangen sieren beide gezichten. Haren die door de wind in de war zijn geblazen. Ogen die schitteren. Een lach die de lucht en de ruimte vult. Een lach die aanstekelijk is en blijft hangen. Een brede glimlach vult het dikker wordende gezicht, wangen die zich opbollen om de glimlach een kans te geven om tevoorschijn te breken in het gezicht. Een glimlach die tevoorschijn komt door de vrolijkheid, het leven dat de woonkamer binnenstroomt. De zonnestralen die het tweetal beschijnen, de warmte die het met zich meebrengt. ‘Sorry, dat we je zo lang alleen gelaten hebben, Luuk.’ Een persoon met een verleden, een persoon die er sterk door geworden is. Iemand die het leven een kans gegeven heeft en de wil heeft om iets van het leven te maken. Vingers strijken langs zijn wang. Vingers die een geur met zich meedragen, een geur van vroeger. De vingers strijken worden van de wang gehaald en strelen zijn blonde haren. Haren met een andere kleur, met een andere structuur, een ander persoon. Anders. Maar toch bijna hetzelfde. Een sterke wil. Hunkerend naar nog meer liefde, naar aandacht. Vertrouwen. Bevestiging. ‘Luuk? We willen je wat laten zien. Ga je met ons mee?’ Een nieuwsgierige blik verschijnt in de ogen die haar aankijken als ze de vraag stelt. Een nieuwe wereld zal zich voor hem openen. Een wereld die niet alleen om hem zal draaien, maar om nog een persoon. Een dierlijk persoon, een persoon die leeft en hen nodig heeft, net zoals haar kleine gehandicapte broertje haar vader en haar nodig heeft. Er is geen leven zonder liefde, er bestaat geen leven uit alleen zijn en eenzaamheid. Niemand kan op die manier leven. Niemand. Net zoals niemand kan leven met schuldgevoel. Schuldgevoel wat het einde kan betekenen. Schokkerig trekken de spieren in zijn armen samen om zijn armen omhoog te laten komen. Sterke armen trekken hem omhoog totdat hij aan de rand van het bed zit met afhangende benen. Witte, bleke benen, dunne benen. Benen waar de spieren bijna geheel verdwenen lijken te zijn. De huid spant om het restant van de benen heen, om het bot. Vrijwel zonder geluid rijd Stephanie de speciale rolstoel voor het bed. Een rolstoel wat speciaal voor haar broertje is gemaakt. Een speciale rolstoel voor een speciaal persoon. Doordat zijn benen nog bijna geheel verlamd zijn kan Luuk ze niet op zijn plaats houden, waardoor ze ernaast vallen. Benen die over de grond meeslepen. Josh houdt zijn zoon op zijn plaats. Wiebelig. Het slanke lichaam kan zijn spieren en lichaamsdelen niet gecontroleerd laten bewegen. Vingers, handen, armen, tenen, voeten en benen gaan hun eigen weg, niet de weg die voor hen bedoelt is, gestuurd door het hoofd en het hart. Ontspannen hangt hij tegen het warme lichaam van zijn vader aan. Alleen zijn hoofd staat recht op zijn romp. Blauwe ogen kijken ontspannen de wereld in. Een wereld die zo ontzettend voor hem is verandert. Met zijn ogen volgt hij de bewegingen van zijn zus. Routine. Dagelijks gaan ze een stukje met hem lopen. Lekker de buitenlucht in. Frisse lucht. Het is goed voor hem. Zonnestralen die zijn zachte, blonde haren strelen, de wind die ermee speelt en ze laat bewegen. Rode wangen die zijn gezicht sieren en meer kleur geven. Zonnestralen die in zijn blauwe ogen weerkaatsen en laten schitteren. Vogels die in de blauwe lucht met witte wolken voorbij schieten. Nieuwe knoppen aan de bomen. Groen gras dat onder de wielen van de rolstoel platgereden worden, maar daarna weer ophoog schieten en de zon lijken te aanbidden. Een mond die halfopen staat, witte tanden die flitsen in het zonlicht. Lippen die bewegen, proberend woorden uit te stoten, recht de wereld in. Een stem die hapert. Maar een stem, geluid die de lucht in beweging zet en de rest van de wereld in stilte achterlaat. Een vragende blik verschijnt op zijn gezicht, in zijn ogen, als de rolstoel richting de stallen rijd. Wielen die ronddraaien, steeds hetzelfde rondje, steeds opnieuw. Maar hem toch naar de wereld toe dragen, die de wereld naar hem toe brengt. Wielen die draaien, zoals de wereld ook rond draait. ‘Luuk, we gaan naar Escuro.’ De naam lijkt hem te kalmeren in plaats van vragen op te roepen. Wat is Escuro? Wie is Escuro? Kalmeren alsof hij elke dag deze weg rijd in zijn rolstoel en alsof hij precies weet waar ze naar toe gaan en wat ze gaan doen. Verwondering staat gegrift in beide gezichten als ze de jongen aankijken als hij probeert de neuriën. Een wonderlijk geluid. Klanken verlaten zijn keel. Klanken die vanuit een andere wereld lijken te komen. Klanken die niet van deze wereld kunnen zijn. De voetstappen en het draaien van de wielen lijken het neuriën te begeleiden. Een speciaal lied, een speciaal concert. Vogels sluiten zich erbij aan en fluiten alsof het hun lieve lust is. De wind fluit om de stallen heen. Takken van bomen kraken in de wind en eisen hun deel van de geluiden op. Een heldere, vrolijke stem verheeft zich erboven en laat zich begeleiden door de wind, de vogels, de neuriënde stem van haar kleine broertje. De stem zingt een lied, een oud lied. Een lied van vroeger. Een lied met een betekenis. Een zwaardere stem, maar net zo helder, voegt zich bij de zuivere stem van zijn dochter.

Luister naar de zon
Hij roept je naam
Dit is jouw moment
Dus ga nu maar staan
En wees niet bang voor het licht
Dat je voelt op je gezicht
’T is echt bedoeld voor jou

Like stars across the sky
E per avvincere tu dovrai vincere
We were born to shine
All of us here because we believe

Once in every life
There comes a time
We walk out on our own
And into the light

The moment won’t last, but then
We remember it again
When we close our eyes

Het liedje van mama. Het lied dat dagelijks geluisterd werd. Een CD die dagelijks gedraait werd en hard meegezongen werd door iedereen die in het huis was. Stemmen die door de lucht in beroering brengen door het lied. De grote houten deuren van de schuur worden beide geopend. Zonnestralen schijnen met volle kracht naar binnen en zetten de gehele schuur in het licht. Blauwe ogen vanuit de rolstoel lijken te opwinding te voelen en hunkeren naar aandacht. Aandacht om iets te zien te krijgen. Iets. Escuro. Met de zon in de rug beweegt het drietal zich opnieuw naar de achterste stal. De roestige sloten worden opnieuw opengedraait. De rolstoel wordt bewogen en recht voor de open stal neergezet. Angstige bruine ogen staren naar het nieuwe paar blauwe ogen. Blauwe ogen die zich opensperren als ze het donkere gedaante achterin de stal waarnemen. Herkenning. Herkenning van dromen, speciale dromen. Zijn dromen. Dromen die weken, nee, maanden duurden. Dromen tijdens een diepe slaap. Dezelfde bruine ogen die hem aankijken. Die hem volgen. Ogen die de dromen delen. Angstige dromen, leuke dromen, eenzame dromen, dromen die gericht zijn op pijn. Beelden schieten voor de blauwe ogen voorbij. Dromen die hij vergeten was. Dromen die weggestopt zijn. Bruine ogen die overal bij waren. Bruine ogen die hem kwamen troosten. Bruine ogen die lieten zien om nergens bang voor te zijn. Bruine ogen die hem steunden. Dezelfde bruine ogen die nu voor hem staan. Bruine ogen die deel zijn van een lichaam. Die deel zijn van een stuk leven, die een ziel hebben, een naam hebben. ‘E-e-es... c-c... cur-r-r... o.’

**Geplaatst**: 07-04-06 10:58

Re: [verhaal] when life goes on

Geplaatst: 07-04-06 10:58

Wegens herschrijven van het verhaal op verzoek een slotje.