Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-08-05 16:21

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 25-08-05 16:21

Wat erg voor je......
sterk

te

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-08-05 16:26

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst door de TopicStarter : 25-08-05 16:26

mijn konijn heb ik weggegeven aan een klein meisje van 6, die kreeg hem voor haar verjaardag. We kregen er een bloemetje voor terug.

**Geplaatst**: 25-08-05 16:34

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 25-08-05 16:34

lief

maar doe alles rustig aan hoor!

**Geplaatst**: 25-08-05 16:40

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 25-08-05 16:40

Wat heb je dat ontiegelijk mooi geschreven,,
Ik zit nu met kippenvel achter de pc..!

En ik weet hoe je voelt... want mijn oom heeft ook kanker...
En je zult dan wel denken,, hmm een oom is niet een vader..
maar zo gaan wij wel met hem om!

Maar zoals je het opschrijft! Super,, en ik blijf deze topic ook absoluut
volgen! Heel veel sterkte trouwens ook meis!

**Geplaatst**: 25-08-05 17:30

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 25-08-05 17:30

Nogmaals, heel knap dat je dit op durft te schrijven, sterkte

Mii_Suzy, ook sterkte

**Geplaatst**: 25-08-05 17:59

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 25-08-05 17:59

echt heel knap meissie dat je het zo kan schrijven

**Geplaatst**: 25-08-05 18:09

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 25-08-05 18:09

Wat goed dat je het op schrijft. Mijn opa is ook overleden aan kanker. Het is echt vreselijk. Maar ik vind het heel erg knap van je dat je het kan opschrijven

**Geplaatst**: 25-08-05 18:36

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 25-08-05 18:36

@ VeraA: Aaah wat lief! Dank je! Kan ik wel gebruike!

**Geplaatst**: 25-08-05 19:08

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 25-08-05 19:08

echt dapper dat je zoiets durft te schrijven.

**Geplaatst**: 25-08-05 19:30

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 25-08-05 19:30

ik vind het heel erg knap dat je je gevoelens durft op te schrijven... en ik wil je er veel sterkte mee wensen... je verhaal is heel mooi gescheven... echt in "dagboek" stijl daar hou ik wel van... ik lees met heel veel bewondering je verhaal!!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-05 20:01

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-05 20:01

Sterkte met je oom mii_suzie, en ik moet je eerlijk bekennen dat ik dat inderdaad snel denk: ach, hoe kan dat nou erg zijn, hun vader is het niet, maar ik snap wel dat je net zo veel verdriet/pijn/rotgevoel kan hebben als ik. Al is het misschien anders... maar dat kan ik nooit weten.

mijn vader kwam zo half november naar huis. Hij had vier weken ziekenhuis achter de rug, en wij trouwens ook.
De veranderderde veel thuis. De keuken leek wel een opslagplaats voor het ziekenhuis: er stond een opgeklapte rolstoel en een rollator, want mijn vader liep moeilijk, er waren medicijnen die mijn vader moest hebben en er was een soort boom die eigenlijk boven het bed moest of zo.
's avonds en 's nachts was er een nachtbroeder/zuster en die was de hele nacht in ons huis en 's middags kwam geloof ik ook nog iemand, maar toen was ik op school.
Ook kwam er 's ochtends iemand om mijn vader te wassen en aan te kleden en te helpen naar 'zijn stoel' te lopen. Zijn stoel was een grote gele lekkere stoel. Hij staat voor de tv in de woonkamer en heeft een vrij hoge rugleuning en armleuningen. Echt een lekkere stoel, waar ik ook vaak in wegzak met een boek.
Daar in die stoel zat mijn vader de hele dag. Toen hij pas thuis was, kon hij goed aangeven dat hij naar de wc moest en werd hij naar de wc geholpen. Ook werd hij als we gingen eten naar de eettafel geholpen (die staat in de serre, die iets lager is dan de rest van het huis dus waarvoor je een trappetje van twee treedes af moet). Dan hielp mijn moeder hem met eten, want slikken ging soms moeilijk en hij leek vaak zijn mond te vol te doen, dan verslikte hij zich snel.

Ik ging in die tijd gewoon naar school. Leraren wisten ervan, en hielden rekening ermee. Sommige vroegen zelfs af en toe hoe het met mijn vader en met mij ging. Ook vonden ze het niet erg als ik af en toe een SO miste en later inhaalde.
School was voor mij toen het meest onwerkelijke wat ik kon doen, want school en thuis waren twee totaal andere dingen. Heel andere werelden zelfs. Thuis had ik een zieke vader, met wie ik naar mate hij zieker werd moeilijker contact kon maken en die steeds achteruit ging. Op school was het haast normaal.
Ik was toen mijn vader ziek was ook vaak doodsmoe. Echt bekaf. Van alle drukte, maar ook van gewoon mijn hoofd erbij houden en doorgaan. Van gewoon mezelf concentreren. Iemand zij een keer: 'het is ook om moe van te worden' en die had precies gelijk.

Bij paardrijden en op toneel vertelde ik het niet. Het was fijn dat dat helemaal van alles afgesloten was en ik geloof dat sommige het pas te horen kregen op het eind. In die twee dingen kon ik me helemaal concentreren zonder aan mijn vader te denken. Dat was zo lekker. Klinkt misschien niet eerlijk, maar dat was gewoon ontzettend fijn. Rijden op een moeilijk paard en je concentreren op je tekst en spel kost veel aandacht en er was niemand die het er over had.

Thuis ging mijn vader achteruit. Zo kon hij niet meer naar het toilet of naar de eettafel, want mijn vader was een lange/groote/redelijk zware man. Als die viel kwam hij niet zo makkelijk meer overeind.
Er kwam een soort rijtafeltje dat je over zijn stoel kon zetten. Hij at in de gele stoel en mijn moeder, of ik of mijn broers, hielpen met eten.
Ook het praten ging achteruit. Volgens mijn moeder wist hij alles nogwel, hij verloor zijn verstand niet, maar het lukte gewoon allemaal niet meer zo goed. Zo kon hij nog wel Ja en Nee antwoorden geven of een soort Wel of Niet antwoorden.
Zo had ik een keer een nieuwe riem gekocht en die ging ik laten zien aan mijn vader. Toen zei ik: 'Kijk Pap, ik heb een nieuwe riem! Cool he?
' Toen was zijn antwoord: 'ja Cool.'

Nog even tegen Mii_Suzie en tegen andere. Ik heb inderdaad wel is van: hoe kan dat nou zo erg zijn als mijn vader. (ik denk het vooral, want ik weet dat dat soms kwetsend is als je het zegt), zo had ik een 'vriendin' die dacht ook precies het zelfde mee te hebben gemaakt: haar oma was overleden aan kanker en ook ziek geweest en die woonde naast haar. Ze bleef maar hameren dat het ook heel erg was, en ik bleef proberen uit te leggen, dat het niet zo was als met mijn vader: het was niet intensief in haar huis. Haar vader liep nog gewoon vrolijk rond. Haar moeder had het lang niet zo zwaar als mijn moeder die in die tijd veel afgevallen is, een hele tijd niet meer heeft gewerkt, niet mocht rijden en zelfs geen boodschappen kon doen, gewoon omdat ze zo kapot was door alles en nogmaals, het was niet in haar huis geweest.
Dat kon erbij haar niet in. Ze had als argumenten dat ze er normaal elke dag at enz. Ja tuurlijk en het is heel erg maar....
Nou ja, het is denk ik wel duidelijk.

Sorry, als ik nu mensen kwets dat is niet mijn bedoeling, ik schrijf alleen op wat ik denk....

**Geplaatst**: 26-08-05 21:18

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 26-08-05 21:18

Jupzz,,, k snap super goed wat je bdoelt en tis eigenlijk ook wel
zo..

Maar ik krijg net te horen dat mijn oom net met de ambulance is
afgevoert naar het ziekenhuis..!

Hij bleek 38,9 graden koorts
te hebben.. Niet best duz..! De dokter hebben ze er thuis bij gehad
toen strax en die vertrouwde het absoluut niet! Duz nou ff
afwachte op een telefoontje!

Maar wat wel heel apart is,, ik ben heel erg rustig onder dit soort
omstandigheden! Terwijl het heel erg is!!! Ik vind et ook heel erg voor
mijn 2 neefjes,, maja zij zijn niet de enigen... voor iedereen die dit mee maakt,,,
is het hartverscheurend!

Maar ja ik hoop op het beste!

En Fenn en de rest,, heel erg dank je wel voor die lieve reactie's

Sorry dat ik dit topic zo onderbreek met mijn verhaal

**Geplaatst**: 26-08-05 21:25

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 26-08-05 21:25

ohhh meid!!
ik leef helemaal met je mee
als ik dit zo lees zit ik met tranen in m'n ogen....
ik begrijp gewoon wat je voelt!

**Geplaatst**: 26-08-05 21:53

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 26-08-05 21:53

HeeJ,,,
K leef egt met je mee... mijn hele familie, (niet m'n ouders hoor, maar wel mn opa's, oma's enz.)
Zijn er aan overleden. En m'n tante heeft borstkanker...
Ik vind het echt superknap dat je het zo op kan schrijven...
#...RespeCt...#

**Geplaatst**: 26-08-05 21:55

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 26-08-05 21:55

Zo wat schrijf je dat enorm mooi zeg. Echt diep respect voor je

Ik zit met tranen in mn ogen hier...!
Heel erg veel sterkte

**Geplaatst**: 26-08-05 22:10

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 26-08-05 22:10

jeetje, zit hier ook met traan ogen..
je omschrijft het gewoon onwijs mooi en ik vind het erg knap dat je zo je gevoelens kunt uiten.

heel erg veel sterkte en neem vooral rustig de tijd!

**Geplaatst**: 26-08-05 23:01

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 26-08-05 23:01

mooi stukje,

sterkte Mii_Suzy

**Geplaatst**: 27-08-05 09:32

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 27-08-05 09:32

Tnkxx!

lief van je .... (en jully)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-08-05 12:42

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst door de TopicStarter : 27-08-05 12:42

Sinterklaas, elke 5 december kwamen een tante en een oom, broer van mijn moeder, en een nichtje sinterklaas vieren met cadeautjes uit een groote zak en surprises. Ook dit jaar wilden we dat doen, al hoewel het wel heel anders werd.
normaal deden we dat 's avonds, maar dan was mijn vader te moe dus moest het 's middags gebeuren.
Er waren veel cadeautjes en surprises en ook mijn vader kreeg een surprise met gedicht die hij zelf ging voorlezen. Het voorlezen lukte niet meer helemaal goed, want praten ging heel moeilijk. Als cadeautje kreeg hij een soort chocolade voetballetjes in een mandje.
Ook kreeg hij andere cadeautjes waarbij ik hielp met uitpakken, ik hield het vast en mijn vader scheurde het papier eraf.
Voor mijn moeder was ik samen met mijn broer wezen shoppen en ook die kreeg cadeautjes. Natuurlijk wij ook.

Die middag gingen we spelletjes spelen bij mijn oom, zodat het thuis rusig was.

Mijn vader was denk ik een week of twee thuis. We waren aan het eten. Mijn oudste broer was er die avond niet, mijn andere broer wel, maar die was patat in de frituur aan het gooien en mijn moeder was geloof ik heel even snel tussendoor boven de wasophangen? Ik weet het niet meer precies.
We aten niet aan de eettafel, maar aan het kleine tafeltje die zeg maar bij de tv stond. Mijn vader was ook aan het eten en dat ging bij hem toen gewoon minder. Hij verslikte zich snel. Dat gebeurde dus ook toen ik alleen met hem in de kamer was en ik schrok me dood! Hij hoeste weer eten uit. Toen het stopte ging ik naast hem zitten op een soort krukachtig tafeltje. Ik pakte zijn arm vast, waarmee hij eten pakte, en liet mijn vader telkens een frietje pakken, die hij eerst moest doorslikken voor er een volgende bij moest. Ik weet niet meer goed hoe het ging, maar uiteindelijk kwam mijn moeder binnen.
Ik was helemaal verdrietig en geschrokken en toen mijn moeder er weer was plofte ik op de bank naast de stoel van mijn vader neer en moest ik voor het eerst echt huilen. Wat had ik overal een hekel aan toen! mijn lieve vader was zo ziek dat ik hem zelfs moest helpen met eten dat hij niet meer normaal kon opstaan en naar de wc lopen. Ik voelde me K*t.
De hele avond heb ik toen zitten huilen, de huisarts die ervoor zorgde dat alles een beetje goed ging, zeg maar. Vond dat het zo niet meer goed ging. Er moest iemand komen die de hele dag hielp. Iemand die mijn vader constant kon helpen, maar ook iemand die wat druk wegnam.

Een paar dagen later kwam ik uit school en er zaten (zoals eigenlijk altijd in die tijd) wat mensen. Eentje stelde zich voor als Luc en hij was van de thuiszorg. Hij kwam elke dag om een uur of 1 en bleef tot een uur of 7, hij hielp mijn vader met eten, maar vroeg bijvoorbeeld ook aan mij hoe het op school was geweest en deed de deur open voor mensen als er aanwerd gebeld. Ook nam hij de telefoon op en ik geloof dat hij soms zelf dingen regelden voor mijn moeder en niet alleen voor mijn vader.
Hij was ontzettend aardig en ik kon het goed met hem vinden. Toen het bijna kerst hadden een oom en een tante twee mini kerstboompjes gekocht. Eentje voor bij mijn vader in het hok en eentje voor in de woonkamer. Die heb ik toen opgetuigd samen met een oom en Luc en mijn moeder en het was ontzettend gezellig die dag.

Luc bleef in totaal een week. Toen zou hij een weekend vrij krijgen en kregen we een vervanger. Die man was lang niet zo aardig als Luc en mijn vader was toen al zo ziek, dat hij zijn bed niet meer uitkwam en dat eten ook niet meer ging.
Die man werd naar huisgestuurd en Luc zagen we ook niet meer, want die zou ook weinig te doen hebben gehad.

In die week ging mijn vader eenorm achteruit. Hij sliep zo'n beetje de hele dag en lag de hele dag in zijn bed. Hij at op een gegeven moment zelfs niet meer.
Elke ochtend als ik naar school ging zei ik hem gedag en elke middag als ik terug kwam zei ik weer hallo en 's avonds wenste ik hem welterusten, meer contact had ik bijna niet. Ik ging af en toe naast papa zitten, gewoon zijn hand vast houden en zitten. En soms vertelde ik wat.

Ik besef nu hoe enorm dapper het eigenlijk was dat ik toen naar school ging, elke ochtend voor ik naar school ging wist ik dat mijn vader die dag zou kunnen sterven, maar ik heb altijd zo iets gehad van: ik wil naar school, wat moet ik de hele dag thuis?

Toen het heel slecht ging en mijn vader echt pijn had kreeg hij een morfine plijster opgeplakt. Hierdoor zou hij snel overlijden, maar hij was zo sterk dat zelfs dat niet ging. Hij kreeg nog een tweede opgeplakt.

Ik zat die dag bij een vriendin. Het was op een vrijdag en we waren bezig met een computerspel en een beetje aan het kaarten toen haar moeder boven kwam enzij dat er telefoon was.
Het was mijn moeder. Ze zij dit: Fenna, ik denk dat je vader overleden is.

Samen met die vriendin ben ik naar mijn huis gereden. Het was voor mij de eerste keer dat ik een overleden iemand zag en het zag er niet uit zoals in alle boekjes gezegd word: als of hij slaapte. Ik vond hem vreemd geel, hij was niet echt meer mijn vader en zag eruit als een vreemde.

De rest van de dag zat ik op mijn kamer. Mensen kwamen en gingen. Ik las een beetje in mijn oude dagboek, die ik van mijn 7e tot 12e bijhield en waar ik vroeger ook gedichtjes in schreef. Ik stuite op dit gedicht.

Kon ik maar wat doen
tegen die scheurende pijn
kon ik maar wat doen
tegen verdrietig zijn
Kon ik maar wat doen
toen hij er nog was
kon ik maar wat doen
meer dan m'n best doen in de klas
had ik maar wat gedaan
toen ik naast hem zat
had ik maar wat gedaan
maar ik wist ook niet wt
ik ga nu wat doen
verder leven
ik ga nu wat doen
maar ik zal altijd om je geven

idioot vind ik het nog steeds, want ik schreef dit gedicht op m'n elfde en mijn vader overleed op m'n dertiende.

17 december half 2. deze datum en tijd zal ik nooit vergeten.

**Geplaatst**: 27-08-05 13:02

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 27-08-05 13:02

...............
Ik weet even niets te zeggen.....
Alleen dat ik dat gedicht supermooi vind..

**Geplaatst**: 27-08-05 13:38

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 27-08-05 13:38

go meid echt verschrikkelijk voor je.
nou ik zegt het weer ik vind het heel dapper van je

**Geplaatst**: 27-08-05 14:19

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 27-08-05 14:19

Ik heb het net in éen keer uitgelezen en ik wou even zeggen dat ik het ten eerste ontzettend dapper van je vind dat je het hier wilde plaatsen en het is echt een ontzettend ontroerend verhaal.

Ik wil jou en je familie nog heel veel sterkte wensen.

**Geplaatst**: 27-08-05 14:35

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 27-08-05 14:35

Sjezes zeg.. zit hier met tranen in mijn ogen.. heb je verhaal in een keer uitgelezen.. echt heel erg knap dat je dat zo onder woorden weet te brengen..

**Geplaatst**: 27-08-05 14:42

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 27-08-05 14:42

Kippevel en tranen in m'n ogen.. Goed dat je nu eindelijk je verhaal eens kwijt kan.. Heel veel sterkte nog..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-08-05 16:44

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst door de TopicStarter : 27-08-05 16:44

die zaterdag zondag maandag dinsdag en woensdag aten we met zijn tienen aan onze eettafel voor vijf personen. Mijn vader lag in het ziekenhuisbed in de woonkamer.
We aten met z'n alle en praatte over nutteloze dingen, maar ook over zware dingen. Het was heel gezellig en ik vond dat eten eerlijk heel fijn. Er waren 3 ooms en 3 tantes en die hadden ons veel geholpen toen mijn vader ziek was. Die waren er dus en het hoorde gewoon zo.
Er werden rouwkaarten gemaakt en adressen gezocht, wat een enorme klus was.
Ik zat toen in een hoekje van de bank te lezen en de ooms en tantes zochten adressen (ons adresboekje is een rommeltje) en plakten postzegels.
Op de rouwkaart stond: Kon je met een liedje maar...
Een lied die mijn vader en moeder nog wel eens luisterde. Ook werden er liedjes voor de begravenis bij elkaar gezocht. Ik was toen mijn vader ziek was naar de musical de lion king geweest en had toen ik daarvan terug kwam gezegt dat ik: lang is de nacht. een heel mooi liedje vond. Die is ook op de begravenis gedraaid.

Dinsdagavond was er gelegenheid te condoleren. We stonden ongeveer 5 kwartier handen te geven. Ik stond tussen mijn broers in en ik vond het vreselijk, maar eerlijk gezegt ook melig. Ik had duizenden versie's van dankjewel geprobeerd en duizenden handen geschud, van meer dan drie kwart wist ik denk ik de naam niet eens. De helft kende ik helemaal niet.
Woensdag was de begravenis. Er waren ontzettend veel mensen. De hele kerk zat vol en er moesten zelfs mensen staan.
Ik mocht kaarsjes aansteken met de doopkaars van mijn vader en heb de hele tijd naar de vlammetjes van die kaars gekeken.
Ook hierna was nog een keer gelegenheid om te condoleren en we stonden weer drie kwarteer. Zoveel mensen....

kerst en kerstvakantie en alles, ik moest er erg aan wennen. Het was op eens weer rustig in ons huis. Misschien is het niet voor te stellen, maar het was bijna fijn dat mijn vader overleden was. Die ziekte was zo vermoeiend.
Ik ging gewoon nog naar school daarna en ben niet ingestort. Voor mij ging alles door. Veel mensen die ik in het half jaar erna heb leren kennen weten dit denk ik nog geen eens.
Sommige vinden het stoer wat ik doe en een meisje zei eens dat ik ooit nog wel in een depressie zou zakken. Mijn antwoord was: 'mag ik die depressie overslaan.' volgens haar had iedereen dat na zoiets, maar ik geloof haar nog steeds niet.

Ook ben ik een keer naar een psygoloog geweest. Niet omdat ik gek ben ofzo, maar volgens mijn moeder zou het fijn zijn om eens te praten. Het was eenmalig, ik vond het nutteloos. Ze had mijn dosier nog niet gekregen en wist niets van me. Ze zat de hele tijd te schrijven en aantekeningen te maken en ik weet niet of jullie freaky friday hebben gezien? maar ze vroeg echt van die psygologen vragen: en wat voelde je daarbij?
Ik vond het zwaar nutteloos.

Natuurlijk denk ik wel nog veel aan mijn vader, toen het een keer ijskoud was kwam mijn moeder met de badjas van mijn vader aanzetten. Die ligt nog steeds bij mijn bed en als het koud is leg ik hem over mijn dekbed. of trek ik hem aan.

Vaderdag en dat soort dingen gaan ook niet onopgemerkt voorbij, maar ik raak niet gelijk in een depresie als ik het woord vader of kanker hoor. Ik ben gewoon overgegaan naar VWO drie en ben me niet gaan snijden of heb zelfmoord plannen.

Natuurlijk is het af en toe moeilijk, moet ik af en toe huilen en heb ik soms de neiging om heel kwaad te worden als ik iemand met kanker hoor schelden.

Mijn vader heb ik verloren, maar ik heb nu wel veel meer contact met ooms en tantes. Wat wel leuk is. Ik leg tarot en voor mij is bekers 5 heel veel gaan beteken en echt gaan leven.

Het valt me wel op, dat mensen het weer vergeten. Eerst waren ze heel medelevend, maar nu ben ik weer gewoon Fenna. Eerst waren ze vrienden en nu ik niet meer interesant ben niet meer. Ik merk wel wie mijn echte vrienden zijn.

Dit is mijn verhaal, het is allemaal helemaal echt zo gebeurd. Meer heb ik er niet over te vertellen. Ik zal wel reageren op jullie vragen of reacties, want vragen staat natuurlijk vrij.