Bokt.nl

Citaat:

De volgende ochtend schrok ik wakker, want ik hoorde wolfgehuil. Ik schrok want het klonk erg dichtbij, normaal komen ze niet dichterbij dan een kilometer afstand. Ook hoorde ik minstens 3 mensen in huis, wie zou er nu bijgekomen zijn? De deur ging open en Lindy kwam binnen, ik zag nog net Ryan en een andere man vertrekken. Ik vroeg direct wie er behalve Ryan, ze antwoordde: “Oh, dat was Teal’c, hij kwam nog wat brengen. “Waar ben ik beland!” Vroeg ik, “ik snap er niks meer van.” “Hé rustig maar, het komt allemaal goed. We zullen je niets doen en over een week weet je al veel meer, ik kan je gewoon niet alle informatie in 1 keer geven, verboden door de groep en teveel voor jou. Wel zal ik je wat vertellen over de groep.” Zo probeerde Lindy mij gerust te stellen, omdat ze wat over de groep ging vertellen werd ik stil en luisterde ik. “Het begon allemaal met een meisje die Romana Prinses heette, misschien heb je wel eens van die naam gehoord. Ze werd toen ze 11 jaar was ontvoerd en ze wilde kijken in hoeverre en hoe snel ze zichzelf kon aanpassen aan de totaal andere omgeving dan waarin ze was opgegroeid, een soort experiment dus. Romana heeft zich eerst flink verzet maar al snel ontdekte een oude man dat ze bijzondere krachten bezat. Dit maakte haar al snel erg sterk en ze trainde ook veel. Nadat ze anderhalf jaar bij hen is gebleven, na 3 weken uit vrije wil, is ze weer terug gebracht. Aangezien ze wel mensen wilde helpen maar niet meer lastig gevallen wilde worden door journalisten is ze begonnen zich te verkleden als de zwarte gemaskerde, ze heeft veel paarden gefokt en getraind die allemaal goed luisterde, ook honden trainde ze, vooral straathonden die ze dan liet meereizen. Toen ze rond de 30 was, begon ze een meisje te trainen, zij was voor dit meisje haar nora, haar meester/meesteres. Dit meisje heet Laura Bakker en ze werd de witte gemaskerde. Ook zij trainde weer een leerlinge en zo zijn we langzaam bij jou aangekomen. We hebben nu al 34 mensen in onze groep en 3 trainers. Als we alle levende en dode paarden, honden, wolven en alle andere dieren die erbij horen optellen zijn we ver voorbij de 600 dieren, allemaal supergoed getraind en ze weten wie goed en slecht is. Ik vind dit wel weer even genoeg informatie voor jou nu, we eten nog samen wat en zullen we daarna nog wat gaan tekenen?” Eindigde Lindy haar verhaal. Ze haalde wat brood en broodbeleg en ging aan ons ontbijt. Na dat hebben we lekker nog even getekend en ik heb nog een tijdje bij haar meegekeken. Ik snap echt niet hoe zij dat doet hoor, ik heb echt geen idee.

Na een half uurtje tekenen is Lindy weggegaan. Ze heeft gezegd dat Teal’c nog wel even kennis komt maken en me misschien de basisprincipes van het mediteren leert. Ik ben nadat ze is weggegaan nog even doorgegaan met tekenen en daarna heb ik nog een stukje geschreven. De dag duurt lang als je geen afspraken hebt dus heb ik nog even liggen dutten. Toen ik wakker werd zag ik dat waarschijnlijk Teal’c, in mijn kamer zat, toen ik rechtop ging zitten deed hij zijn ogen open en groette mij. Ik zei hoi terug en vroeg of hij inderdaad Teal’c was, hij zei ja en zei toen dat hij wat eten voor me had meegebracht. Hij zei ook dat het waarschijnlijk niet zo goed zou smaken als wanneer Lindy had gekookt maar hij was er nou eenmaal niet super in. Ik vroeg hem wat hij aan het doen was toen ik wakker werd, was dat mediteren? Hij glimlachte toen ik het op die manier zei en antwoordde: “Ja, dat is zo. Ik wil het jou ook wel leren alleen je leert beter met een ietsjes meer gevulde maag. Ik lachte vrolijk en we gingen lunchen. We hebben wat gepraat onder het eten en toen heeft hij me wat over mediteren uitgelegd en waarom hij en de rest van de groep het doen. Opeens begreep ik dat ik niet zomaar was uitgekozen, ook ik had de mogelijkheid ertoe anders zouden ze dit niet allemaal vertellen. Ik vroeg of dit klopte en hij knikte ter bevestiging, na het eten heb ik voor het eerst een mindmelt ervaren. Dit is letterlijk gedachteversmelting. Op laag niveau wordt het meestal massive gedaan, met een hand op een bepaalde manier op het gezicht zetten, hoewel dit ook op zeer hoog niveau gedaan kan worden, maar Teal’c deed het loose, de versie zonder handen. Het voelde vreemd aan, aan het begin raakte ik er in de war van maar al snel was het leuk, hij legde uit hoe ik het moest doen en door de mindmelt was alles veel duidelijker, na 5 minuten verbrak hij de verbinding en nu ging ik het zelf proberen. Het lukte, deels...

Citaat:

Dat mediteren voelde bijzonder aan, alsof ik gewoon los was van alles wat er om mij heen gebeurde, maar opeens viel ik in een eindeloos gat. Ik schrok, maar ik kon niet meer stoppen met mediteren. Ik vond het zo eng, net alsof ik gevangen zat in mijn eigen gedachten. Ik hoorde stemmen, zo klonken vredig maar bezorgd, ze zeiden dat ik er nog niet klaar voor was. En opeens zag ik de mensen die praatte, waar was ik? Ze zagen mij en schrokken. Ze liepen naar mij toe en vroegen of het ging, want ik zou hier niet moeten zijn. Ik zei van wel en dat was ook wel zo maar ook wilde ik weten waar ik was. Ze zeiden dat ik te ver in meditatie was geschoten en nu al op level 5 zat, ik had niet hoger mogen komen dan level 2. Ik schrok daar ook even van want daarna zeiden ze dat dit ook wel de World of Spirit’s genoemd wordt, de hemel. Ik wilde daar weg en ze hielpen me, tenminste dat had ik verwacht, maar ze namen me onder controle en sindsdien wist ik niets meer, ik was overgeleverd aan hen.

Toen ik wakker werd lag ik weer op mijn bed, ik was nu niet duf maar toch wel slaperig. Ik voelde iets in mijn nek en direct zakte ik weer weg, het leek wel op een verdoving, maar niet via een naald. Daar ging het te snel voor. De volgende keer dat ik wakker was voelde ik me al wat beter, en zaten 3 mensen in mijn kamer te mediteren en 1 hield de wacht. Het was daardoor best vol in hier. Ik keek om mij heen en direct merkte de wacht mij op, ze zei tegen mij dat ik beter nog even kon slapen maar deze keer gaven ze me niets. Ik zag wat gekke dingen op het tafeltje naast mijn bed liggen en het zag er erg dokterachtig uit. Ik begon bang te worden maar de wacht zei niets hoewel ze het duidelijk wel gezien had. Ik vond het eng maar al snel viel ik in mijn bed toch weer in slaap, ik had duidelijk nog wel iets in mij want normaal gaat het nooit zo makkelijk.

Citaat:

Later op de dag werd ik slaperig wakker, er waren er nu geen meer aan het mediteren maar gewoon hevig in discussie. Ik snapte geen sikkepit van wat ze zeiden want dit waren ze aan het zeggen: “Avay nora, a chico lirra kodrina alvos milinkon chevi lars, teka nietzonij.” Vira anitza lera, kapo alitzo chevau. E ti fac aling a kapo, ou a lego vrindo kaloko. Later zouden ze mij deze taal ook leren, maar nu wilde ze het toen ik het vroeg wel letterlijk vertalen. Nog steeds door dezelfde personen gezegd, dat waren Teal’c en Lindy. “Maar meesteres, ze liep zeer goed tot meditatieniveau 2. Daar ging het niet goed.” “Jij zou dat moeten weten, Zo getraind als leerling. Daarom zou je haar moeten trainen, of het wordt haar dood.” Ik begreep dat het over mij ging, maar ik snapte niet wat ze zeiden. Hoe bedoelde ze dat het mijn dood zou worden, vroeg ik. Maar er kwam geen antwoord. Een oudere vrouw stelde zich voor als Rosa, ze zei dat ik het maar net gehaald had, en dat ik nog maar even niet moest gaan mediteren, aangezien mijn geest er nog niet klaar voor was om zich onder controle te houden. Ik vond dat best hoewel het aan het begin wel prettig voelde, toen vroeg ik wat die spullen op het kastje waren. Ze legde uit dat dit in haar standaard EHBO koffer zat, want the masked’s zijn veel verder met de medische wetenschap. Ze mochten dit echter niet delen door het gevaar dat het met zich mee bracht als het verkeerd werd gedaan. Ik had er vrede mee en vroeg wie mij hier eigenlijk heen had gebracht, ze antwoordde: “Oh, dat was Jarod, een man die wij kennen. Hij weet echt ontzettend veel.”

Citaat:

DE GROTE VRAAG
Ik wilde hem wel eens ontmoeten, dus ik vroeg het. Rosa antwoordde dat ze hem wel vandaag of morgen zou vragen of hij een keertje langs wilde komen, daarna vertrok ze. Ook Ryan en Teal’c vertrokken dus Lindy bleef alleen achter. Lindy scande me nog een keertje en daarna ruimde ze de spullen op. Ze vroeg wat ik wilde doen, en ik zei dat ik nog even wilde slapen. Maar ik vroeg ook hoe lang ik hier al was. Ze antwoordde: “6 dagen, hoe vind je het tot nu toe? Heb je al besloten of je wilt blijven?” Ik zei dat ik het soms best eng maar meestal heel leuk vond, en dat ik van wat ik nu gezien had, best wilde blijven maar daar pas een definitief antwoord op wilde geven op dag 21. Ze vond het slim van mij en vertrok zodat ik nog even kon slapen.

JAROD KOMT LANGS
De volgende dag werd ik wakker met het gevoel dat er iemand in de kamer was. Het bleek ook zo te zijn en ik kende hem niet dus schrok ik. Ik vroeg angstig wie hij was en hij zei: “Ik ben Jarod, je had geloof ik gevraagd of ik een keer langs zou komen dus dat heb ik gedaan. Ben je geschrokken van dat ik er was?” “Natuurlijk”, antwoordde ik, “wat had je anders verwacht als er iemand die je niet kent in je kamer zat terwijl je wakker werd.” Jarod lachte en zette zijn bril af, hij zag er vriendelijk uit maar ik wist nog niet wat ik van hem moest denken. Ik herinnerde me de ontvoering nog goed, het ging allemaal zo snel. Ik had hem nauwelijks gezien, alleen die bril. Hij zag de angst in mijn ogen, en zei dat hij normaal niet zo was. Ook deze keer had hij het niet op deze manier willen laten verlopen, ik had door moeten ademen en dan had ik er bijna geen stress van gehad. Het ging gewoon niet zoals het gepland was, want hij was laat en had niet alle voorbereidingen kunnen treffen, daardoor duurde het langer en herinnerde ik me er meer van, eigenlijk herinnerde ik me er zelfs veel te veel van volgens hem. Normaal duurt het hele gedoe 5 seconde als het slachtoffer, zoals hij het maar noemde, doorademde. Ik begreep wat hij bedoelde maar ik vond het vreemd, hij leek zo anders dan de rest. Hij vertelde dat hij naar de tekeningen had gekeken en er een aantal details erg mooi had gevonden. Hij had aan de tekeningen gezien dat ik “The Masked” een erg mooi ras vond. Dit klopte wel maar ik vroeg hoe hij dat had gezien. Hij liet me raseigenschappen van een mooi “The Masked” paard zien en daarnaast mijn beste tekening. Hij wees precies aan wat hij er nou zo mooi aan vond en wat zo goed klopte. Nu hij de tekeningen neerlegde had hij wel gelijk, ik was dol op die staart, manen en benen zo te tekenen, doordat ik zo vaak naar die plaatjes had gekeken. Na mijn tekening vergeleken te hebben met die foto, vroeg hij of ik naar echte The Masked paarden wilde gaan. Ik werd echt helemaal happy toen hij dat zei, en naar buiten en naar de paarden, dat kon niet beter. Hij zei er wel eerlijk bij dat er bewaking mee zou gaan, voor de zekerheid. Ik vroeg waar die bewaking uit bestond en hij antwoordde doodleuk: “2 wolven.”

DE BEWAKING
“Wat?!” Riep ik uit, “2 wolven, komt er ook nog een tijger of beer bij, dan is de gevaarlijke club ook weer compleet.” “Hé, rustig aan jij, als je wilt kunnen we er best nog wel een tijger, beer of beide bijdoen, maar dat is niet de gevaarlijke club. Het zijn onze kameraden.” “Huh, oh sorry. Hebben jullie echt een tijger en een beer? En kameraden, dat kan toch niet?” Oh, jawel hoor. En ja die hebben we, ook nog een arend, paarden natuurlijk, 8 eekhoorns, 6 kamelen maar die blijven wel in de Sahara, ook hebben we 3 raven, 19 muizen, 58 honden en 30 wolven. De honden en de muizen worden gecastreerd, en de wolven die niet goed genoeg zijn ook, die worden dan verkocht aan belangrijke personen. Want niet goed genoeg betekend niet: Niet goed. Het zijn alsnog de elite van de elite.” “Oh, oké. Zullen we nu maar naar buiten gaan?” “Je hebt er zin in hé? Kom dan gaan we.”

Citaat:

RIJDEN OP SALO
Ik was echt helemaal blij toen we naar buiten gingen. Alleen toen ik zag wat buiten stond werd ik minder blij. Zowat de hele reutemeteut stond er. Jarod riep de tijger, de beer en 2 wolven eruit. Ik had het kunnen weten. De rest stuurde hij weg op een paard na, het was duidelijk een The Masked. Jarod zei: “deze hengst heet Salo, hij is de braafste van ze allemaal. Als er ergens een optocht is gaan we er met deze naartoe, want dan kunnen kinderen erop zitten. Ik moet wel even zijn bescherming omdoen, want dat is voor hem toch prettiger. Al snel zal je zonder kunnen denk ik maar nu nog wel.” Ik wist wel wat bescherming inhield, een zadel en een ijzeren (met kunstbont eronder)deken rond de beenhulpen en onder het zadel. Daarmee beschermde ze de paarden als er mensen met misschien ruwe hulpen erop ging zitten, of mensen die ze niet kenden. Ik ging erop zitten en maakte mijn beugels op maat, daar was mijn eerste probleem al, hoe doe je dat bij zo’n zadel? Hoe is zo anders dan engelse zadels, en ook anders dan western zadels. Jarod maakte de beugels voor mij op maat en daarna gaf hij aan hoelang de plukken moeten zijn waarmee ik stuur. Ik drukte zachtjes mijn kuiten aan en beten ging Salo draven. Hij was echt erg gevoelig en ik zei maar stap, want dan zal die aan de teugels/manen ook wel erg gevoelig zijn. Jarod riep een ander paard en na een tijdje gingen we draven en galopperen. De wolven en tijger rende gezellig mee maar de beer bleef thuis, Jarod zei dat de beer geen zin had in rennen. Na een tijdje gingen we weer terug en toen...

SHOWTJE VAN JAROD
Waren we weer thuis, Jarod zei: “Zal ik je echt Masked rijden laten zien?” Kon me dag nog beter worden, dat is zo cool. Hij zadelde Salo af en stapte op hem, eerst reed hij gewoon en liet hij wat hogeschool oefeningen zien, daarna ging hij hogeschooloefeningen combineren met voltige, dat was zo cool, echt gewoon zo cool. Na dit te hebben laten zien sprong hij eraf en liep naar mij toe. Tegen de dieren zei hij dat ze vrijaf mochten, ook tegen de bewaking. Hij vroeg me weer naar binnen te gaan en daar praatte we nog even over de paarden, daarna moest hij er vandoor. Ik zag een auto aankomen en Jarod vertrok snel op het paard, dat hij in het nabespreken Laytzo noemde, en ging de andere kant uit. De mensen schoten op Laytzo en Jarod maar miste hen gelukkig. Daarna kwamen ze naar dit gebouw toe, en ik kroop onder het bed en deed zo stil mogelijk, ik hoopte dat ik niet gezien zou worden.

Citaat:

VERSTOPT ONDER HET BED
Ze kwamen binnen en was doodsbang, zouden ze mij ontdekken? Ze keken naar mijn tekeningen en zagen het kleine dossier liggen. Ze stonden verbijsterd van wat ze zagen, en stopte het in hun tas. Het was stoffig onder het bed, en ik moest bijna hoesten al een paar keer. Opeens nieste ik, en direct richtte ze een pistool op mij en zeiden dat ik eronder vandaan moest komen, ik kwam niet want ik was zo bang, zo vreselijk bang. De 2 mannen die erbij waren keken eerst en trokken mij daarna onder het bed uit. Ze vroegen of ik Jarod kende, dus zei ik: “Ja, die vertrok net.” Ook vroegen ze waar hij heen was gegaan, maar dat wist ik natuurlijk niet dus dat antwoordde ik ook eerlijk. Opeens herkende een kleinere man me, en zei: “Hé, jij bent Sofie Bakkerstee, dat meisje dat ontvoerd is.” “Hebben me ouders dan geen brief gekregen?” Vroeg ik bezorgd. “Jawel, ik geloof het wel, maar de politie nam die brief niet serieus, ze zullen blij zijn met je weer terug te hebben.” Antwoordde de kleinere man, hij zei dat hij Rob heette, en die vrouw keek hem meteen boos aan maar Rob verdedigde zich direct met de woorden: “Ze moet toch wel iets weten om ons te vertrouwen, ze is ontzettend bang. Ze namen me mee, maar ik wilde niet, ik vocht. Maar het lukte niet, ze kregen me in de wagen, nu snapte ik wat Jarod bedoelde met zo min mogelijk stress. Ik zou hen nooit gaan vertrouwen, de angst zat er nu al te diep in.

MEEGENOMEN NAAR THE PLACE
In de auto viel ik na een tijdje toch in slaap, dat denk ik tenminste, alles ging gewoon te snel. Ik was zo in de war, pas de volgende ochtend herinnerde ik me iets. Ik zag mezelf in mijn gedachte eten, angstig, verward, versuft. Ik voelde me zo naar en ik ben ’s middags meerdere keren over mijn nek gegaan, ik hield niets binnen en al snel begon ik uit te drogen. Ook zij merkte het en brachten me naar een vreemd bed, ik ze ketende mijn voeten en handen vast, en zette me aan het infuus. Al snel voelde ik me iets beter, maar ik herinner me niet veel van de vele uren daar. Niemand daar wist wat er aan de hand was hoewel sommige dachten dat ik misschien slecht behandeld was daar en dat het daardoor nu te veel werd, maar ze vonden geen seinen daarvan. Logisch, want dat was ik niet. Toen er een halve week voorbij was begon ik weer iets binnen te houden. Ze verplaatste me weer, en ik begon hier te tekenen, alleen maar te tekenen. Zoveel als ik maar kon. Ze vonden het maar vreemd, maar gaven mij er toch papier voor, want ik kalmeerde ervan. Ze bleven me maar niet snappen, ze hielden mij alleen maar hier voor Jarod, want hem wilde ze. Ik viel constant weg in diepe slapen en schrok er weer even snel weer uit. Mijn hele ritme was 1 grote puinzooi en niemand zou me kunnen vasthouden dacht ik, dus wel. Elke ontsnappingspoging werd bestraft, maar ze wisten dat ze me niet voor eeuwig konden vasthouden. Ze hadden duidelijk niet doorgegeven dat ze me gevonden hadden, gelukkig. Mijn moeder zou waarschijnlijk flippen als ze hoorde dat ik niet goed behandeld werd, en dat ik regelmatig probeerde te ontsnappen maar het steeds niet lukte. Zo heb ik het nog een week volgehouden, toen besloot ik opnieuw een poging tot mediteren te wagen. In het ergste geval zou ik sterven, maar erger dan dit kon het toch niet worden.

Citaat:

OPNIEUW MEDITEREN
De volgende dag was het zover, toen ik wakker werd en mijn ontbijt was gebracht at ik het en ging me klaar maken om te mediteren. Ik ging zitten en legde mijn handen op mijn knieën, al snel zakte ik weer los van de wereld en kon ik mijn eigen gedachte ordenen, toen ik voelde dat ik te ver aan het wegzakken was ging ik rechter op zitten en kwam ik weer terug. Het lukte! Ik bleef in meditatie en voelde me vrij, terwijl ik gevangen was op de meest gruwelijke plek. Ze noemde het “The place”, en ik heb meerdere gillende kinderen gehoord, nog nooit iets vriendelijk klonk. Ook tegen mij snauwde ze vooral, ik wilde weg en dat ging nu met mijn gedachte, en ik zou zorgen dat mijn ziel zo snel mogelijk zou volgen.

KABELS EN METERS
Ik ben anderhalve week lang steeds aan het mediteren geweest, dieper en minder diep. Ze hebben meters aan me gesloten en sindsdien kan ik niet meer mediteren, mijn gevoel houdt me tegen. Ze zorgen dat ik de kabels niet lostrek, maar als ik ook maar een seconde van die kabels aan de meters verlost zou zijn, dan voelde dat beter. Ik werd er gewoon gek van, elke keer weer. Ze merkte vreemde hersenactiviteit bij me en klikte er alleen nog maar meer meters met kabels aan vast, het was teveel, ik raakte bewusteloos. Toen ik bijkwam voelde ik me duf, ik had geen echte gedachte maar de meeste kabels waren los. Ik zakte nog een keer weg en ik kon me vrij bewegen. Ik was in meditatie gezakt en ik hield mezelf hoog. Ik leek wel in minlevels te zitten, ze meten zoiets als coma bleek later. Ik voelde me steeds sterker worden, en toen...

VERANDERD VAN PLAATS
Ik voelde me sterk genoeg om mezelf helemaal in de meditatie te trekken en op een andere plaats er weer helemaal uit te komen, dus deed ik dat. Het voelde zo vreemd en het ging zo snel, maar ik was daar weg, en zeer gezocht. De politie en de mensen van The Place waren naar me op zoek, ook Jarod en de rest maar die mochten me vinden. Ik floot en Salo kwam, ik vroeg aan hem of hij Jarod of zo naar mij wilde brengen, dat ik ontsnapt was. Hij leek het te snappen en al snel kwam Lindy op zijn rug naar me toe, ze nam me mee naar een andere plek die Jarod ons aanraadde. Ik mocht hier slapen en ze zou me zo snel mogelijk opzoeken en naar een andere plek meenemen. Ook zou ze me dan controleren op verwondingen. “Waarom,” vroeg ik, “ik ben toch niet gewond?” Ze antwoordde dat ze dat nog even wilde controleren, ik was daar 4,5 weken. “Zo lang? Ik dacht maar 3 weken. Ik herinner me zo weinig van dit alles.” Na 2 dagen bracht ze me naar een plek die er zo vreemd uitzag, ik voelde me er wel veilig maar herinner me nauwelijks iets van de reis, ik was duidelijk in slaap gevallen. Ze had de spullen die de mensen van The Place had laten liggen wel meegenomen, maar het dossier was dus inderdaad meegepakt. Iedereen vond het jammer, maar ik was van plan om mijn werk in het nieuwe dossier te krijgen. Alle dagen vulde ik met tekenen, en ze had al snel steeds minder op mijn tekeningen aan te merken, behalve dan dat mijn hoofden niet mooi bleven. Ik ging dus alleen maar hoofden tekenen en uiteindelijk, na 3 maanden, kreeg ik ook die redelijk. Maar in die 3 maanden is er wel meer gebeurt dan alleen die hoofden tekenen.

Citaat:

DE KUNSTEN VAN DE MASKED
Ik heb namelijk ook de kunst van het sluipen en het onzichtbaar zijn. En voor de gevallen dat dit niet meer helpt ook de kunst van het vechten met en zonder stok. Maar nog belangrijker, ik heb besloten om bij de groep te horen, deels had ik geen keus want overal zouden de mensen van The Place me kunnen vinden. Ze hadden een nog niet afgericht The Masked paard naar een africhter gestuurd om gewoon ingereden te worden, wel met vosal, maar niet zo licht op de hulpen. Ook hebben ze 2 wolven onder mijn beschikking gesteld en houdt ook de tijger Michael een oogje in het zeil. De wolven heb ik, heel origineel voor een mannetje en vrouwtje, Adam en Eva genoemd. Ze moesten er wel even om grinniken maar vonden het best. Ik trainde vaak met die 2 want ze wisten me te ontwijken en ik leerde aanvallen van hen ontwijken en voorbij hun verdediging te komen. Dit zou overal nog te pas kunnen komen, nu maar hopen dat het genoeg is. Het onzichtbaar zijn heb ik ook deels geleerd van Adam, Eva en Michael. Ik heb echt ook veel steun aan hen gehad. Jarod heeft mij ook een deel van The Masked taal geleerd, ik vond het moeilijk maar het lukte steeds beter.

THE MASKED TAAL: Hij gaf me gewoon rijtjes. De tabel doet het niet dus als je het wilt weten mail naar: jl312872@gmail.com dit is echt zelfbedacht, en eigenlijk iets dat ik veel wil gaan gebruiken.

LAIDY
Het The Masked paard dat op training was gestuurd keerde na 2 maanden terug, het was een merrie en ze heette Laidy. Ik was dol op haar en poetste haar veel. Ook leerde ik op haar rijden, zonder hoofdstel of zadel. Ik leerde mijn hulpen goed te doseren en zo leerde we samen ook met zeer lichte hulpen te werken. Na 3 maanden kon ik alle gangen echt heel goed uitzitten zonder zadel en na een tijdje begonnen we met de ontsnappingsmanoeuvres te oefenen. Ik ben er toen best vaak afgevallen en was blij met mijn bodyprotector, want de The Masked paarden zijn misschien maar 1.40 meter ongeveer. Maar toch is dat niet prettig om af te vallen. Zelf ben ik trouwens 1.70. Ik ben groot voor een 14 jarige, en ik moet mijn groeispurt nog krijgen geloof ik. Daar was ik gebleven na die 3 maanden, en ze wisten dat ik nu klaar was om ergens anders naartoe te gaan.

EEN VEILIGERE SCHUILPLAATS
Waar ik heen ging mocht geen mens anders dan leden van The Masked weten. Iedereen zou ons kunnen verraden dus we namen geen risico’s. Micheal, Adam, Lindy, Jarod en Eva bleven bij mij. De rest stond overal op de uitkijk. Lindy, Jarod en ik hadden een volledige wapenuitrusting bij ons, nou ja, zij 2. Ik niet. Ik had alleen een stok en een mes, zij hadden ook nog 2 soorten vuurwapens bij zich. Nu snapte ik dat ik de kunst van het onzichtbaar zijn zo goed moest leren, ik had het nu nodig. Ieder waarschuwend teken werd serieus genomen, overal hadden ze verstopplaatsen voor mij die net nog gecheckt waren door anderen. 8 gevaartekens zijn langsgekomen, en elke keer had ik geen hulp nodig om te verdwijnen, ik vond ze zelf namelijk.

Citaat:

TOCH WEER GEVONDEN
We kwamen uiteindelijk niemand tegen, waarschijnlijk hebben de wolven ze op een afstand gehouden. Op de plaats van bestemming aangekomen mochten we weer praten. Jarod en Lindy vonden dat ik goed getraind was en beloonden Adam en Eva daarvoor. Ze gaven mij een fluitje en wanneer ik daarop zou blazen zou Laidy komen, zo zou ik haar altijd kunnen roepen. Ik ging hier verder met trainen en nu trainde vooral Jarod en Ryan me, af en toe was de groep bij elkaar en besproken ze alle dingen. Bij deze besprekingen mocht ik nog niet bij zijn, ze vonden dat ik nog niet ver genoeg getraind was. De 1e keer voelde ik me er beledigd door maar al snel snapte ik dat ik er toch niks van zou snappen, ze gebruikte mindmelts. Ik vond het flauw maar ach, ze hadden wel gelijk, dit is allemaal gebeurd in mijn eerste 5 maanden bij The Masked, al snel zou er verandering komen, aangezien die mensen van The Place me zochten, samen met Jarod waren wij belangrijke mensen op hun lijstje gezocht. Ik vroeg Jarod naar wie die mensen waren, hij zei dat de vrouw, haar voornaam onbekend, mevrouw Looi heet, de kleine man Rob en de grote en oude man Wessel. Ik wist alsnog weinig maar hij zei wel dat als ik opnieuw gevangen werd, dat ze me meer op zouden sluiten en ervoor zouden zorgen dat ik er niet meer uitkwam, dus dat mocht niet gebeuren. Ik hoorde auto’s naderen, en zag een aantal grote mannen en die 3 die ik al kende uit die auto’s komen, ook kwam er een griezelige man uit de auto’s, je hoorde hem constant moeilijk ademhalen. Ik ging snel via het de dakraam op het dak en probeerde zo te ontsnappen, ze zagen mij en volgden, wisselwaar op de grond maar ze kwamen achter mij aan. Ik probeerde ze kwijt te raken en op een gebied waar veel huizen op elkaar staan met weinig straat lukte dat, voor even.

DE HELIKOPTER EN BIJNA EEN DODE
Ik bleef boven in de schaduw maar al snel kwam er een helikopter, ik verstopte me zo goed mogelijk maar het was niet goed genoeg, ze hadden me gezien. De helikopter kwam redelijk dichtbij hangen en ik wist dat het er nu vanaf hing hoe goed ik me zou verdedigen met me stok, waarmee ik me constant had gered. De man had flinke moeilijkheden met me, maar toch had hij mij zowat. Ik glipte net tussen zijn handen door maar hij viel zowat van het gebouw af, ik greep hem nog net en probeerde hem naar boven te trekken, ik was alleen niet sterk genoeg...

Citaat:

GEVANGEN DOOR TE REDDEN
Er sprong nog iemand uit de helikopter en die hielp met het naar boven trekken van de man, ik wist dat ik nu zelf gevangen zou worden genomen maar alsnog gaf ik me toen de man in veiligheid was me niet zonder slag of stoot over, ik wilde niet en ik zou er alles voor doen om het ook niet gevangen genomen te worden, behalve moord, want een leven is meer waard dan ik dat ben. Ik mag niet andermans leven beëindigen om dat van mij te redden, dit is een standaard regel van The Masked. Ik ontsnapte bijna, maar opeens kreeg ik pijn in mijn borst zo’n pijn, ze namen me snel de helikopter in en daar redde ze mij, ik had een hartaanval gekregen. Het was deze keer niet alleen te veel geworden voor mijn geest, maar ook voor mijn lichaam.

COMA
Ik werd wakker in The Place, maar aan het gebeuren om mij heen merkte ik dat er iets niet goed was, zelf was ik ontzettend duf, dus ik merkte nauwelijks iets, alleen hoe de sfeer was. Elke keer viel ik weer weg, ik zag dat de mensen van The Place vermoeid raakten, en zeker Rob, maar Rob was er constant. Het leek alsof hij de verantwoordelijkheid over mij had, en ik vond het zielig voor hem dat hij zo moe werd was, misschien van het op mij letten. Maar ik kon er niks aan doen, ik kon gewoon niks. Ik viel steeds vaker weg en na een tijdje kwam ik bij ergens anders.

Citaat:

MAM!
Ik deed voorzichtig mijn ogen open, maar ik was niet in The Place, ik was in een ziekenhuis. Was mijn situatie dan zo slecht geworden? Hoewel ik een beetje wazig zag, zag ik wel iemand naast mijn bed zitten, wachtend, hopend op dat ik wakker zou worden. Ze was moe en het was... mam!!! Ik riep haar zo hard als ik kon, net iets meer dan fluisteren. Ik voelde me zo duf maar mama keek zo blij toen ik haar riep, ik probeerde wakker te blijven en keek naar haar, wat was ze bleek, ze had het veel erger gehad dan ik. Ik was er bijna goed vanaf gekomen, maar ik wist natuurlijk niet hoe ik eruit zag. Mama was echt zo blij, en ik ook dat ik haar weer zag. Maar ik was ook zo moe, zo moe. Na een tijdje zakte ik toch weer weg, na enkele minuten. Later op de dag werd ik weer wakker, ik hoorde Jarod praten, duidelijk tegen mijn moeder door haar gesnif te horen. Waarschijnlijk hoorde ze het verhaal over The Place, en over dat ik snel in veiligheid gebracht moest worden, zodra het kon. Ik vroeg naar Jarod, in het The Masked, ik voelde me duf maar wilde niet gewoon praten, dat vond ik niet veilig. Dit zei ik, tussen haakjes is de vertaling: Jarod, ewai in lay’torak? Virwai au Jora ou avo unique, klodoros cotor viri eo o gran ocour doka spat? Tera eo mama kor avins? (Jarod, ben ik in het ziekenhuis? Ben je hier aan het werk of op bezoek, wanneer halen jullie me van deze gevaarlijke plek vandaan? Kan mijn moeder dan mee?) Jarod antwoordde dat bescherming van mijn gezin nu waarschijnlijk noodzakelijk zal zijn, en dat ze op hen zullen letten, zonder dat ze het door zullen hebben. Wanneer ik iets minder vaak wegzakte zouden ze me weghalen maar als de mensen van The Place me kwamen halen eerder. Ook zei hij dat het inderdaad een ziekenhuis was en dat hij gewoon op bezoek was, want anders zou het teveel opvallen, niet? Zei hij lachend. Ik zei dat ik me moe voelde, en dat ik me niet langer wakker zou kunnen houden, ik zei hem en mijn moeder welterusten en vertrok weer, naar mijn gedachten...

Citaat:

WEER TERUG NAAR DE HEL
Elke dag werd ik vaker wakker, maar volgens het ziekenhuis nog niet vaak genoeg om mee naar huis te mogen worden genomen, opeens hoorde ik bekende stemmen. Ik was eerst te duf om ze te herkennen, maar opeens herkende ik de stem van Rob. Ik werd bang en mijn moeder zag de angst in mijn ogen, ze vroeg wat er was en ik zei alleen maar: “Laat me niet meenemen, laat me alstublieft me niet meenemen!” Mama vroeg wat ik daarmee bedoelde maar daar kwamen zal al. Ik sloot mijn ogen en ik hoorde mevrouw Looi tegen mijn moeder zeggen dat het belangrijk was dat ik verplaatst moest worden aangezien de mensen die mij ontvoerd hadden mij gevonden hadden. Als ze mij nu niet zouden verplaatsen zou het betekenen dat ik waarschijnlijk weer ontvoerd werd en ik was er nu sterk genoeg voor. Opeens deed ik mijn ogen op en zei: “Nee mama, zij doen me pijn, ze zijn mijn ontvoerders, nee mama!” Mama probeerde te reageren maar ze hadden me al reisklaar gemaakt en namen mij mee. Ze hielden mijn moeder tegen en al snel bleef ze huilend achter, ik niet wetend dat ze een knietje van Wessel had gekregen. Terwijl ik weggevoerd werd hielden ze me onder controle. Dit werd al snel weer teveel voor mij en ik zakte weer weg. Ik werd weer wakker in de hel.

THE BLACK, WHITE EN DARK MASKED HEBBEN ME GERED
Elke keer dat ik wakker werd voelde ik de kilte, de leegte die hier heerste. De vorige keer voelde ik die niet zo, ik bedoel de keer daarvoor. De vorige keer tel ik maar niet mee want daar was ik nauwelijks bij bewustzijn. Ik had het moeilijk maar toch werd ik steeds vaker wakker. Ik de mensen daar merkte het, Rob was vaak bij me als ik wakker werd maar dit werd steeds minder vaak. Wanneer hij er was zag hij er wel minder moe uit. Ook hier kreeg ik een ritme, ze lieten me kleine experimenten uitvoeren en namen deze op, Rob was er uiteindelijk 1 keer per dag, maar toch. Ik mocht wel altijd als ik wilde tekenen en dat vond ik prettig. Nadat ik het laatste beetje hersteld was in 2 weken kwamen er nog 3 weken daar zijn, opeens hoorde ik stemmen die the masked aan het praten waren, ik keek rond maar zag niemand. Ze zeiden dat ik moest proberen te mediteren en dat zij de rest wel zouden doen. Ik dacht aan Rob want ik had hem beloofd niet te gaan mediteren, want hij zei dat de mensen hier me dan iets zouden aandoen. Ik deed het toch en toen ik het deed sloten de ramen en deuren hermetisch en kwam er iets van gas binnen, ik viel al snel neer toen ik het rook. Ook naast me zag ik mensen liggen, wie wist ik toen nog niet.