Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-09-25 14:20

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 08-09-25 14:20

Oehhhhh, ik moet even schakelen hoor.

Ik zie de vorige hoofdrolspeler ineens als begeleider.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-09-25 14:48

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst door de TopicStarter : 08-09-25 14:48

Rocamor; Haha, Oeps. Even schakelen inderdaad!

**Geplaatst**: 08-09-25 15:50

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 08-09-25 15:50

goed geschreven ts. eerst dacht ik.. wees nou ff specifieker over wie het hebt, maar helemaal goed.

**Geplaatst**: 08-09-25 18:26

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 08-09-25 18:26

Oef heftig. Maar ik hang weer aan je pen hoor!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-09-25 13:29

Geplaatst door de TopicStarter : 12-09-25 13:29

Zijn we weer!
Ik zie dat er in het vorige stuk naast de 1. niets staat, maar daar moet "Dagboek fragment." staan. Misschien is deze vorm van schrijven dan ineens iets duidelijker.

Ik ben heel benieuwd wat jullie ervan vinden!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Die avond sliep ik met een glimlach, maar die ene glimlach zou de eerste barst in mijn leven betekenen.
In de tegenwoordige tijd is er geen dag dat ik niet aan jou denk. Soms als een schaduw die ik niet los kan maken van mezelf, soms overspoelt het me als een enorme golf. Ik vraag me regelmatig af of jij ook aan mij terugdenkt. Wellicht niet zo vaak als ik aan jou denk, maar kom ik überhaupt voor in jouw gedachtegang? Betekende het voor jou eigenlijk iets?
Want het kan zomaar zo zijn dat het voor jou een fase is geweest, een spel of misschien zelfs een tijdelijke uitvlucht uit jouw leven op dat moment. Voor mij betekende je echter alles.
Als ik dan weer enigszins bovenkom uit de zee aan gedachten en gevoelens, blijf ik altijd met een vraag zitten; ben ik slachtoffer, medeplichtige of allebei…
Er zijn dagen dat ik mezelf wijsmaak dat het gewoon zo gelopen is omdat het zo heeft moeten lopen, maar diep van binnen weet ik dat er altijd momenten zijn geweest waarop ik had kunnen kiezen. Momenten waarop ik had kunnen zeggen “Nee, ik wil dit niet.” Ik heb het alleen nooit gezegd.

Misschien deed ik dat nooit omdat jij deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof het volkomen normaal was dat jij zo betrokken was, dat jij zulke opmerkingen maakte en misschien zelfs nét de grens opzocht.
Ook herinner ik me dat ik vaak net iets te lang naar jou keek. Ik liet mijn blik geregeld net iets te lang op je rusten als je voorbijkwam, dat voelde jij. Uiteraard voelde je dat. Je draaide je hoofd en onze blikken kruisten elkaar. Als van nature keek ik dan weg, bang dat iemand het zou zien.

Dan zijn er die momenten waarop ik me afvroeg of je je schuldig voelde. Of jij ’s avonds naast jouw vrouw zou liggen en aan mij zou denken. Of jij je misschien afvroeg waar de grens lag en of je die wellicht al overschreden had. Ik stelde die vragen nooit. Ik wilde alleen maar dat je bleef kijken zoals je altijd naar me keek, dat je me speciaal zou laten voelen.

Ik weet dat het belachelijk klinkt, zelfs in mijn eigen hoofd: een drieëndertigjarige vrouw die nog steeds gevangen zit in de contouren van iemand die tweeëntwintig jaar ouder is, iemand die haar destijds manipuleerde zonder dat ze het ooit erkende. Maar het is waar. Iedere beslissing, iedere gedachte, iedere angst is doordrenkt met jou.
En ik probeer het te negeren, probeer het te rationaliseren. Ik vertel mezelf dat herinneringen slechts herinneringen zijn, dat het verleden voorbij is, dat ik nu volwassen ben. Maar volwassen zijn betekent niet dat je vrij bent. Het betekent dat je de ketenen herkent die je vormen, dat je ze voelt knellen, en dat je leert leven met hun gewicht.

Het is vermoeiend. Vermoeiend om continu te leven met die schaduw, met de wetenschap dat een deel van mijn psyche nog steeds jou toebehoort, nog steeds gevormd is door iemand die mij ooit domineerde en tegelijkertijd deed geloven dat ik vrij was. Het doet pijn om toe te geven dat ik nog steeds verlang. Dat ik nog steeds probeer om in herinneringen te leven die tegelijkertijd mooi en vergiftigd zijn. Dat ik nog steeds een deel van mezelf herken in dat meisje van achttien dat zich volledig aan jou overgaf, zonder te weten dat ze zichzelf verloor. Omdat ik weet dat ik dit had moeten negeren, had moeten ontvluchten, maar dat ik het niet kon.

Misschien is dit mijn leven nu: een eindeloze dans met jou, een dagelijkse strijd tussen haat en verlangen, herinnering en realiteit. Misschien zal ik nooit volledig vrij zijn. Misschien zal ik altijd wakker worden met een deel van mezelf in de greep van een verleden dat nooit stopt. Elke keuze die ik maak, elke stap die ik zet, elke aanraking die ik voel, elk woord dat ik hoor, echoot met jou. En soms denk ik dat dat de reden is dat ik nooit echt gelukkig kan zijn. Niet omdat ik iets mis, maar omdat ik jou nog steeds mis.
Ik denk aan mijn relaties. Al die keren dat ik iemand ontmoette, een man of vrouw die aardig was, die me respecteerde, die alles leek te bieden wat ik ooit had gedacht nodig te hebben. Toch voelde ik altijd een leegte, een gemis, een stilte die alleen jij ooit kon vullen. Ik merkte dat ik vaak afstand hield, onbewust. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik wist dat geen enkele aanraking, geen enkel compliment, geen enkel gebaar ooit dat gevoel kon evenaren dat jij me gaf – het gevoel dat ik speciaal was, dat iemand mij zag zoals niemand anders dat deed.
En soms, soms ontmoet ik een blik die me doet denken aan jou. Een ogenblik van herkenning in een café, op straat, in een vergadering.
Mijn hart slaat op hol, mijn adem stokt, en ik voel een mengeling van verlangen en paniek. Het is een constante strijd: hoe kan ik iemand toelaten die niet jij is, terwijl een deel van mij nog altijd bij jou leeft?
Het is een constante paradox: haat en verlangen, liefde en angst, vrijheid en gevangenschap.

Soms, ’s nachts, wanneer het stil is en ik wakker lig, stel ik mezelf voor dat ik hem opnieuw ontmoet. Dat ik hem zie en dat alles ineens duidelijk wordt.
Wat zou ik zeggen? Zou ik hem confronteren? Zou ik huilen, schreeuwen, mezelf herwinnen?

Of zou ik weer zwichten voor het gevoel dat hij mijn geheimen kent, dat hij weet wie ik werkelijk ben, dat hij mijn hele binnenwereld nog steeds kan aanraken?
De gedachte aan contact maakt me bang. Maar het maakt me ook opgewonden. Het is hetzelfde gevoel dat ik voelde toen ik achttien was, maar nu krachtiger, complexer, ongrijpbaar. Ik weet dat het gevaarlijk is. Dat het destructief zou zijn. Maar diep vanbinnen kan ik het niet helemaal negeren.

**Geplaatst**: 12-09-25 15:15

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 12-09-25 15:15

Het is haast poëtisch gewoon. Je voelt de emoties en de struggle. Heftig...

**Geplaatst**: 12-09-25 15:47

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 12-09-25 15:47

Stipje zodat ik heerlijk met en dekentje onder de meeleessteen kan.

Wat schrijf je mooi! Vanaf de tweede alinea in het eerste hoofdstuk was me al duidelijk waar dit heen ging. Alles in me schreeuwt: give me back my girlhood, it was mine first :)ddd

**Geplaatst**: 13-09-25 07:56

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 13-09-25 07:56

Goed stuk, je voelt alle emoties

**Geplaatst**: 13-09-25 08:08

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 13-09-25 08:08

Ik lees ook mee. Op de bank met de haard aan en een dekentje.