Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-09-25 13:20

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 08-09-25 13:20

Oehhhhh, ik moet even schakelen hoor.

Ik zie de vorige hoofdrolspeler ineens als begeleider.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-09-25 13:48

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst door de TopicStarter : 08-09-25 13:48

Rocamor; Haha, Oeps. Even schakelen inderdaad!

**Geplaatst**: 08-09-25 14:50

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 08-09-25 14:50

goed geschreven ts. eerst dacht ik.. wees nou ff specifieker over wie het hebt, maar helemaal goed.

**Geplaatst**: 08-09-25 17:26

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 08-09-25 17:26

Oef heftig. Maar ik hang weer aan je pen hoor!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-09-25 12:29

Geplaatst door de TopicStarter : 12-09-25 12:29

Zijn we weer!
Ik zie dat er in het vorige stuk naast de 1. niets staat, maar daar moet "Dagboek fragment." staan. Misschien is deze vorm van schrijven dan ineens iets duidelijker.

Ik ben heel benieuwd wat jullie ervan vinden!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Die avond sliep ik met een glimlach, maar die ene glimlach zou de eerste barst in mijn leven betekenen.
In de tegenwoordige tijd is er geen dag dat ik niet aan jou denk. Soms als een schaduw die ik niet los kan maken van mezelf, soms overspoelt het me als een enorme golf. Ik vraag me regelmatig af of jij ook aan mij terugdenkt. Wellicht niet zo vaak als ik aan jou denk, maar kom ik überhaupt voor in jouw gedachtegang? Betekende het voor jou eigenlijk iets?
Want het kan zomaar zo zijn dat het voor jou een fase is geweest, een spel of misschien zelfs een tijdelijke uitvlucht uit jouw leven op dat moment. Voor mij betekende je echter alles.
Als ik dan weer enigszins bovenkom uit de zee aan gedachten en gevoelens, blijf ik altijd met een vraag zitten; ben ik slachtoffer, medeplichtige of allebei…
Er zijn dagen dat ik mezelf wijsmaak dat het gewoon zo gelopen is omdat het zo heeft moeten lopen, maar diep van binnen weet ik dat er altijd momenten zijn geweest waarop ik had kunnen kiezen. Momenten waarop ik had kunnen zeggen “Nee, ik wil dit niet.” Ik heb het alleen nooit gezegd.

Misschien deed ik dat nooit omdat jij deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof het volkomen normaal was dat jij zo betrokken was, dat jij zulke opmerkingen maakte en misschien zelfs nét de grens opzocht.
Ook herinner ik me dat ik vaak net iets te lang naar jou keek. Ik liet mijn blik geregeld net iets te lang op je rusten als je voorbijkwam, dat voelde jij. Uiteraard voelde je dat. Je draaide je hoofd en onze blikken kruisten elkaar. Als van nature keek ik dan weg, bang dat iemand het zou zien.

Dan zijn er die momenten waarop ik me afvroeg of je je schuldig voelde. Of jij ’s avonds naast jouw vrouw zou liggen en aan mij zou denken. Of jij je misschien afvroeg waar de grens lag en of je die wellicht al overschreden had. Ik stelde die vragen nooit. Ik wilde alleen maar dat je bleef kijken zoals je altijd naar me keek, dat je me speciaal zou laten voelen.

Ik weet dat het belachelijk klinkt, zelfs in mijn eigen hoofd: een drieëndertigjarige vrouw die nog steeds gevangen zit in de contouren van iemand die tweeëntwintig jaar ouder is, iemand die haar destijds manipuleerde zonder dat ze het ooit erkende. Maar het is waar. Iedere beslissing, iedere gedachte, iedere angst is doordrenkt met jou.
En ik probeer het te negeren, probeer het te rationaliseren. Ik vertel mezelf dat herinneringen slechts herinneringen zijn, dat het verleden voorbij is, dat ik nu volwassen ben. Maar volwassen zijn betekent niet dat je vrij bent. Het betekent dat je de ketenen herkent die je vormen, dat je ze voelt knellen, en dat je leert leven met hun gewicht.

Het is vermoeiend. Vermoeiend om continu te leven met die schaduw, met de wetenschap dat een deel van mijn psyche nog steeds jou toebehoort, nog steeds gevormd is door iemand die mij ooit domineerde en tegelijkertijd deed geloven dat ik vrij was. Het doet pijn om toe te geven dat ik nog steeds verlang. Dat ik nog steeds probeer om in herinneringen te leven die tegelijkertijd mooi en vergiftigd zijn. Dat ik nog steeds een deel van mezelf herken in dat meisje van achttien dat zich volledig aan jou overgaf, zonder te weten dat ze zichzelf verloor. Omdat ik weet dat ik dit had moeten negeren, had moeten ontvluchten, maar dat ik het niet kon.

Misschien is dit mijn leven nu: een eindeloze dans met jou, een dagelijkse strijd tussen haat en verlangen, herinnering en realiteit. Misschien zal ik nooit volledig vrij zijn. Misschien zal ik altijd wakker worden met een deel van mezelf in de greep van een verleden dat nooit stopt. Elke keuze die ik maak, elke stap die ik zet, elke aanraking die ik voel, elk woord dat ik hoor, echoot met jou. En soms denk ik dat dat de reden is dat ik nooit echt gelukkig kan zijn. Niet omdat ik iets mis, maar omdat ik jou nog steeds mis.
Ik denk aan mijn relaties. Al die keren dat ik iemand ontmoette, een man of vrouw die aardig was, die me respecteerde, die alles leek te bieden wat ik ooit had gedacht nodig te hebben. Toch voelde ik altijd een leegte, een gemis, een stilte die alleen jij ooit kon vullen. Ik merkte dat ik vaak afstand hield, onbewust. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik wist dat geen enkele aanraking, geen enkel compliment, geen enkel gebaar ooit dat gevoel kon evenaren dat jij me gaf – het gevoel dat ik speciaal was, dat iemand mij zag zoals niemand anders dat deed.
En soms, soms ontmoet ik een blik die me doet denken aan jou. Een ogenblik van herkenning in een café, op straat, in een vergadering.
Mijn hart slaat op hol, mijn adem stokt, en ik voel een mengeling van verlangen en paniek. Het is een constante strijd: hoe kan ik iemand toelaten die niet jij is, terwijl een deel van mij nog altijd bij jou leeft?
Het is een constante paradox: haat en verlangen, liefde en angst, vrijheid en gevangenschap.

Soms, ’s nachts, wanneer het stil is en ik wakker lig, stel ik mezelf voor dat ik hem opnieuw ontmoet. Dat ik hem zie en dat alles ineens duidelijk wordt.
Wat zou ik zeggen? Zou ik hem confronteren? Zou ik huilen, schreeuwen, mezelf herwinnen?

Of zou ik weer zwichten voor het gevoel dat hij mijn geheimen kent, dat hij weet wie ik werkelijk ben, dat hij mijn hele binnenwereld nog steeds kan aanraken?
De gedachte aan contact maakt me bang. Maar het maakt me ook opgewonden. Het is hetzelfde gevoel dat ik voelde toen ik achttien was, maar nu krachtiger, complexer, ongrijpbaar. Ik weet dat het gevaarlijk is. Dat het destructief zou zijn. Maar diep vanbinnen kan ik het niet helemaal negeren.

**Geplaatst**: 12-09-25 14:15

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 12-09-25 14:15

Het is haast poëtisch gewoon. Je voelt de emoties en de struggle. Heftig...

**Geplaatst**: 12-09-25 14:47

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 12-09-25 14:47

Stipje zodat ik heerlijk met en dekentje onder de meeleessteen kan.

Wat schrijf je mooi! Vanaf de tweede alinea in het eerste hoofdstuk was me al duidelijk waar dit heen ging. Alles in me schreeuwt: give me back my girlhood, it was mine first :)ddd

**Geplaatst**: 13-09-25 06:56

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 13-09-25 06:56

Goed stuk, je voelt alle emoties

**Geplaatst**: 13-09-25 07:08

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 13-09-25 07:08

Ik lees ook mee. Op de bank met de haard aan en een dekentje.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-09-25 14:42

Geplaatst door de TopicStarter : 19-09-25 14:42

2.
De telefoon gaat. Altijd gaat dat stomme ding als ik net even een minuutje voor mezelf wil. Ik zit er even naar te kijken als het scherm tegelijkertijd oplicht met de ringtone die afspeelt. Mijn collega zit me vanaf de andere kant van het kantoor aan te kijken, alsof ik dan sneller geneigd ben om op te nemen. Ik heb zo’n hekel aan bellen, al helemaal aan zakelijk bellen. Toch neem ik met mijn meest vriendelijke stem op.

‘Goedemiddag LumoTech, u spreekt met Suzanne.’

Aan de andere kant van de lijn hoor ik het zoveelste verhaal waarom de betaling te laat is, nadat ze een mail ontvangen hebben waarbij vermeld wordt dat er binnen afzienbare tijd een deurwaarder in de arm genomen wordt. Ik probeer vriendelijk doch zakelijk te blijven, maar ondertussen zou ik ontzettend graag andere bewoordingen gebruiken voor de smoezen die ieder installatiebedrijf afdraait.
Als ik de zoveelste “uhu” heb herhaald, zit Pascal me geamuseerd aan te kijken. Voor de vorm draai ik met mijn ogen, maar hij weet allang dat ik uitgecheckt ben en vooral aan het wachten ben tot ik kan zeggen dat de voorwaarden van de mail blijven gelden.

Wanneer ik eindelijk opgehangen heb, richt ik mijn blik weer op mijn computerscherm. Mail, facturatieprogramma en bankafschriften wisselen elkaar af. Met enige regelmaat vraag ik mezelf af hoe ik hier beland ben. Ik heb geschiedenis gestudeerd, had de volle overtuiging dat ik het onderwijs in zou gaan. Ik wilde verhalen vertellen, kinderen inspireren, iets anders doen binnen het gekaderde lesaanbod.
Nu zit ik hele dagen achter een bureau, omringt door plastic planten en tl-licht, cijfertjes in te voeren voor een bedrijf waar ik verder nul binding mee heb. Het enige dat me nog motiveert om iedere dag aan de slag te gaan zijn de fijne arbeidsvoorwaarden.

Mijn pc geeft vandaag voor de vierde keer de melding dat er updates uitgevoerd moeten worden en ik vind het wel een mooi excuus om even pauze te nemen. Ik loop naar het toilet en kijk naar mezelf in de spiegel. Tien jaar bijna iedere dag naar een computerscherm staren eist zijn tol; donkere kringen, bleke huid en mijn mondhoeken zijn al een aardig eind omlaag gezakt. Ik trek links en rechts eens aan mijn gezicht en overweeg of een facelift hier nog iets van zou kunnen maken. Dan bedenk ik me dat mijn salaris helemaal niet toereikend genoeg is om aan plastische chirurgie te beginnen en laat de zijkanten van mijn gezicht weer los.
Ik zet mijn glimlach weer op en wurm me weer in de rol van financieel medewerker. Het is overigens niet de enige rol die ik speel: Dochter, vriendin, partner, studente, collega, stalgenoot. Echter onder al dat toneelspel zit iemand die ver in het verleden is blijven hangen.

Ik loop weer terug naar mijn bureau en Pascal vraagt me naar mijn paard. Hij heeft nul verstand van paarden, maar wil toch graag geïnteresseerd overkomen.
Pascal is minstens 25 jaar ouder dan ik, doet ook geen moeite om dit anders te laten lijken en is prima tevreden met zijn huisje, boompje, beestje. Zijn hond komt wel eens mee naar kantoor, een soort dweil op pootjes.
Ik antwoord dat ze het prima doet, als ik begin over de kaak loslaten of tegen mijn binnen been aanhangen, kijkt hij me toch alleen maar glazig aan. Ik waardeer zijn poging echter wel, hij doet meer moeite om een praatje te maken over mijn interesses dan menig medemens.
Als ik om vijf uur mijn spullen pak om naar huis te gaan, voel ik de bekende mengeling van opluchting en leegte. Opluchting dat er weer een werkdag opzit, leegte omdat morgen alles weer hetzelfde zal zijn. Behalve de locatie, ik mag één dag in de week thuiswerken. Dankjewel Corona-tijdperk.

Ik rijd naar huis, mijn eigen huis. Of voor de helft dan. Ik heb zo’n vijf jaar geleden samen met Mark, mijn vriend, dit huis gekocht. In deze tijd is dat best wel een prestatie te noemen, met huizenprijzen die voor Jan Modaal eigenlijk niet meer te overzien zijn.
Mark is al thuis en zit op de bank. We begroeten elkaar zoals altijd met een kus. Zo’n kus die je al duizenden gegeven hebt in je leven, zo een die meer gewoonte dan passie is, zo’n kus die je ook nog prima aan je moeder zou kunnen geven. Uit gewoonte ga ik meteen koken en hoor uit de woonkamer de vraag hoe mijn dag was.

‘Prima. Jouw dag?’ - Meer valt er ook niet over te vertellen, Mark zit qua werk een beetje in hetzelfde schuitje als ik. Hij doet wat hij kan, maar zijn passie is het niet.
‘Hetzelfde, veel orders moeten verwerken.’

**Geplaatst**: 19-09-25 15:09

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 19-09-25 15:09

Weer mooi geschreven hoor. Petje af. Het is voor mijn gevoel echt al een boek dat je zo weg leest.

**Geplaatst**: 19-09-25 16:42

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 19-09-25 16:42

Je voelt de sleur gewoon van het scherm spatten...

**Geplaatst**: 19-09-25 21:40

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 19-09-25 21:40

Het leest inderdaad heel makkelijk weg. En ik kon het niet helpen dat toen je de hond beschreef ik dat ook voor me zag.

**Geplaatst**: 20-09-25 06:19

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 20-09-25 06:19

Goed geschreven weer.

**Geplaatst**: 20-09-25 07:48

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 20-09-25 07:48

Heel leuk geschreven, het leest makkelijk weg.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-09-25 14:07

Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-25 14:07

Dank jullie wel voor jullie lieve woorden!

Klein stukje vandaag.

Ik merk dat dit verhaal me toch meer moeite kost dan het vorige, maar misschien komt dat ook omdat dit niet enkel en alleen fictie is.

Hoe ervaren jullie het?

(ik heb namelijk een beetje het idee dat het minder, of minder snel, "pakt" dan het vorige verhaal.)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik snijd de paprika op een manier of ik hem iets kwalijk neem, maar eigenlijk neem ik mezelf iets kwalijk. Dat ik hier weer sta, dat ik niet ergens anders ben, iets anders doe. Ergens waar het voelt of ik iets beteken, iets toevoeg.
Mark komt de keuken ingelopen en pakt vast het bestek. Ook schenkt hij voor zichzelf een glas ice tea in, voor mij een glas water en dat gebaar is tegelijkertijd vertrouwd en verstikkend. Soms is liefde precies dat; weten wat de ander wil, zonder dat er woorden nodig zijn. Het is echter ook een stille herinnering aan hoe voorspelbaar je bent geworden.

Na nog een half uur in de keuken te hebben gestaan, kunnen we aan tafel. Tijdens het eten gaat het over koetjes en kalfjes, over de zoveelste zeurende klant en de steeds duurder wordende boodschappen. Vroeger hadden we intrigerende gesprekken die voor altijd door konden gaan, tegenwoordig zijn het voornamelijk de dagelijkse zaken.
Na het eten vertrek ik naar stal, daar tussen het stro en de geur van paarden kan ik ademen.

Als ik weer thuiskom, zit Mark met zijn volle aandacht in zijn laptop. Hij speelt zo’n strategie ding, waar hij dan uren in kan verdwijnen. Ik ga op de bank zitten en probeer wat te lezen, maar als ik dezelfde zin vier keer gelezen heb zonder opgeslagen te hebben waar die over gaat, leg ik het meteen weer weg. Ik open mijn telefoon en ga gedachteloos wat scrollen op social media. Instagram staat vol met mensen die het zogenaamd allemaal wel voor elkaar hebben; perfecte lichamen, glansrijke carrières, bergen vrienden en huwelijken die altijd lachen. Ik weet dat het nep is, ik weet dat het enkel de beste momenten reflecteert of zelfs in scène gezet, maar toch knaagt het.

Later in bed lig ik wakker, mijn gedachten blijven maar doorrazen. Ik beeld me in hoe mijn leven zou zijn geweest als ik die ene afslag niet had genomen. Als ik het onderwijs in was gegaan of misschien zelfs iet compleet anders was gaan doen; schrijven, onderzoek, mijn creativiteit achterna… Niet de financieel medewerker, niet de partner van Mark, niet de dochter van mijn ouders. Gewoon Suzanne.

Mark snurkt zacht naast me. Ik kijk naar zijn gezicht dat zacht verlicht wordt door het weinige licht van buiten. Zijn gezicht is zacht en vertrouwd, maar ook zo bekend dat het saai is geworden. Ik hou van hem, dat weet ik. Maar misschien niet meer op een manier die genoeg is.

**Geplaatst**: 22-09-25 14:42

Geplaatst: 22-09-25 14:42

Ik vind het altijd moeilijk om boeken te lezen omdat ze vaak zo dik zijn

. Dan kan ik er tegen op zien. Dit is voor mij een perfecte manier van lezen!
Het verhaal ook nu al spannend en wil graag verder lezen!
Dapper dat je er ook non fictie dingen in durft te verwerken $_/-\o_$

**Geplaatst**: 22-09-25 14:43

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 22-09-25 14:43

oooh ik vind het heel goed lezen TS en vind het juist heel leuk

**Geplaatst**: 22-09-25 15:14

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 22-09-25 15:14

Is goed te lezen hoor ts.
Ik heb wel, schrijf eens door. Niet omdat ik je wil haasten, maar juist meer wil leden. Kijken waar het heengaat

**Geplaatst**: 22-09-25 15:38

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 22-09-25 15:38

Ik vind het jammer dat de hoofdstukken zo kort zijn, je schrijft echt goed!

**Geplaatst**: 22-09-25 16:00

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 22-09-25 16:00

Het vorige boek hebben we echt van dieptepunt naar dieptepunt, van cliffhanger naar cliffhanger gelezen. Dat hele spannende is er nu nog niet

Maar ik ben wel heel benieuwd waar dit verhaal naartoe gaat.

**Geplaatst**: 23-09-25 07:52

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 23-09-25 07:52

Oef goed stuk (je) en ik voel de 'pijn'..

**Geplaatst**: 23-09-25 14:52

Geplaatst: 23-09-25 14:52

*mee lezer

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-09-25 14:58

Geplaatst door de TopicStarter : 26-09-25 14:58

Bedankt voor de bemoedigende woorden!
Ik merk dat ik zelf nog even aan het zoeken ben naar de vorm en de manier waarop ik het verhaal vertel.

Voor vandaag weer een stukje;
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De wekker gaat om 07.30, nog voor de intro van het nummer afgelopen is, heb ik hem al afgezet. Mijn ogen voelen zwaar, mijn hoofd als van beton. Ik ben vannacht blijkbaar toch ergens in slaap gevallen, maar bij lange na niet genoeg slaap gehad om me uitgerust te voelen. Ik voel Mark naast me omdraaien en niet veel later weer verder snurken.
Ik sluip naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en vermijdt heel bewust de spiegel. Ik doe mijn lange haren in een staart en trek mijn sportkleding aan. Ik probeer zo zacht mogelijk naar beneden te lopen, maar de krakende trap lijkt er een persoonlijke taak van te hebben gemaakt om heel het huis te laten weten wanneer er iemand naar boven of beneden loopt. Beneden aangekomen hoor ik dat de katten ook ontwaakt zijn door het kraken van de trap, ze staan luidkeels te miauwen bij de deur tussen de keuken en de woonkamer.
Ik zet het koffiezetapparaat aan en geef de twee schreeuwers een kroel voordat ik weer terugloop om mijn gebruikelijke kop ochtendkoffie te nuttigen.
Met mijn kop hete koffie, parkeer ik me tegen het aanrecht aan. Ik sta voor mezelf uit te staren en probeer mezelf te motiveren om een flink stuk te gaan hardlopen deze ochtend. Eigenlijk heb ik altijd wel zin om te gaan, niet alleen om mijn conditie te verbeteren of gezond bezig te zijn, maar de kans bestaat altijd dat ik jou tegenkom…
De gedachten daaraan maakt de motivatie des te groter. Ik ben je nog nooit tegengekomen tijdens het hardlopen, maar het idee dat het mogelijk zou kúnnen zijn… Van vroeger uit weet ik dat je op de fiets naar het werk gaat. Ik weet dat je niet van te laat komen houdt, dus dat je altijd rond een uur of acht, kwart over acht aanwezig bent. Laat ik nu negen van de tien keer ook rond tien voor acht gaan hardlopen.

Ik strik mijn schoenen, zet mijn koptelefoon op en mijn sporthorloge op “opnemen van een hardloopsessie”. Ik stap de voordeur uit. Het is koud vandaag, er staat een flinke wind en ergens hoop ik op wind mee, zodat ik er vandaag misschien nog een persoonlijk record uit kan persen met de wind in de rug. Ik loop op een rustig tempo om mijn spieren wat op te warmen, ik rek en strek wat en voel de spanning in mijn lijf toenemen als ik meer en meer in de buurt kom van de plek waar alles ooit begonnen is.
Zeven minuten warming-up voelt als genoeg voor vandaag. Ik zet aan op het voor mij bekende stuk dat precies het begin van mijn gebruikelijke 8 kilometer ochtendrondje aanduidt. Mijn passen versnellen of vertragen met het ritme van de muziek die door mijn koptelefoon schalt. Muziek die vooral niet te veel tekst bevat, maar vooral ritme. Hoofd leegmaken en vooral letten op mijn ademhaling. Voet voor voet, de weg die steeds iets sneller onder mijn voeten verdwijnt, mijn hartslag gaat steeds iets omhoog, tot mijn hart ineens bijna stil staat… Daar. In de verte… Ik voel mijn benen veranderen in slappe spaghetti, ik weet ineens niet meer hoe ik moet ademhalen en ik voel het bloed in mijn oren suizen.

Ik ben je nog nooit tegengekomen tijdens het hardlopen...

En vandaag ook niet.

3. Mijn eindexamenjaar.
Het meest spannende jaar van je gehele middelbareschooltijd en tegelijkertijd ook het leukste jaar.
Je hebt meer vrijheid, je bent voornamelijk bezig met voorbereiden voor het eindexamen, je bent de oudste lichting die er op dat moment rondloopt dus voelt je prima op je gemak in het gebouw en tussen de rest.
Ik was ook zo’n meisje dat zich de laatste twee jaar van haar middelbare schooltijd pas écht ontpopte. Ik had mijn vaste clubje vriendinnen, ik had leuke activiteiten buiten school om en werd ook wat mondiger. Niet dat ik niets durfde te zeggen, maar ik had al vrij snel door dat wanneer je je binnen de regels bewoog, je het minst last had van de mensen die je niet tegen wilde komen.
Na de schoolreis in het voorlaatste schooljaar, had je mijn volledige aandacht. Ik kon niet loslaten wat je tegen me had gezegd die avond nadat we terug waren uit de kroeg en in de busreis terug ben je in slaap gevallen met jouw voeten tegen de mijne aan. En ik had een intense haat richting voeten, maar jij mocht met jouw voeten tegen de mijne aan in slaap vallen.

**Geplaatst**: 29-09-25 07:25

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 29-09-25 07:25

Wauw mijn hartslag ging ook omhoog tijdens het verhaal zou ze hem dan toch tegenkomen??? maar nee, maar die spanning ik voelde hem wel, goed geschreven hoor...