Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-05-25 22:50

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 13-05-25 22:50

Ahh ik lees ook wederom met plezier mee.

**Geplaatst**: 14-05-25 12:35

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 14-05-25 12:35

Ik lees ook weer mee

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-05-25 14:47

Geplaatst door de TopicStarter : 14-05-25 14:47

YES!

Ah, ik zie nu dat ik het hoofdstuk misschien beter niet had kunnen splitsen, maar we zitten nog in de ijskoude dressuurles in ieder geval!

2.2
Dinsdag 22 December 2020

Ik denk terug aan wat Tom laatst zei—op zo’n achteloze toon waar alleen mannen met een V-vormig torso mee wegkomen: ‘Ik wil een imperfect perfect vriendinnetje... dus je moet gewoon mezelf zijn....’
Alsof dat zo gemakkelijk is.
Alsof ‘gewoon jezelf zijn’ een winnende strategie is die werkt in de waanzinnige wereld van daten, waarin jezelf zijn meestal betekent: kruimels van een croissant op je trui en ongeschoren benen.

Maar het gekke is: het lijkt te werken.
Ik begin mezelf opeens anders te zien. Ik neem tegenwoordig zelfs direct de telefoon op als hij belt, zonder eerst naar de spiegel te sprinten of mijn façade zorgvuldig recht te trekken.
Oké, deels omdat hij een woedeaanval kreeg toen ik hem een keer twee minuten liet wachten.
Hij dacht dat ik iemand de deur uit aan het werken was.
Alsof ik een heel harem achter de bank heb liggen. Terwijl ik in werkelijkheid gewoon mijn camouflage subtiel aan het bijwerken was.
Piswoest was hij.

‘Nou Loes, donderdag is hij waarschijnlijk weer in Nederland,’ zeg ik voldaan. ‘Dus misschien vieren we zelfs kerst wel samen. Hij gaat kijken of hij een vlucht kan oppakken.’
Dat zijn komst afhankelijk is van zijn werkrooster en niet per se van de romantiek—laten we dat even in het midden.

‘En jij denkt dat hij het laat afhangen van een vlucht?’ Loes kijkt me aan met dat mengsel van scepsis en vermaak dat ze tot kunstvorm heeft verheven. ‘Hij is een piloot. Die vliegen.’

‘We zien wel wie het laatst lacht,’ zeg ik, met een glimlach die net iets te zelfverzekerd is voor iemand die nog steeds geen idee heeft wat zijn echte achternaam is. ‘Hij zegt namelijk dat hij een ‘one-woman-person’ is.’
Loes proest het uit, alsof ik zojuist de mop van het jaar heb verteld.
‘Dat zei echtgenoot nummer twee ook. En die ging ervandoor met mijn nicht en mijn kerstservies.’
Ze kijkt me onderzoekend aan. ‘Maar je hebt hem dus echt al ontmoet?’

‘Zeker. Gisteren nog. Waarom denkt u dat ik vandaag mijn bekken zo soepel kan kantelen?’
We gieren het uit.

‘Hij is piloot. Hij woont in Florida. Misschien toch maar even aankijken wat het wordt,’ zeg ik uiteindelijk. En met ‘even’ bedoel ik: tot hij me dumpt of ik een green card heb.
Loes laat een sarcastisch lachje horen. ‘Focus nu maar op je eigen droomhengst, want daarvan weet je in ieder geval zeker dat hij je niet zal verlaten.’ En zelfs daarvan ben ik er nog niet eens zeker van of hij uit vrije wil blijft.
Waarschijnlijk niet.

Gelukkig heeft Loes ook nieuws van een heel andere orde.
‘Je bent wederom geselecteerd voor het Europees Kampioenschap voor Andalusiërs. Echt uitzonderlijk, Nina! Je bent één van de vijf ruiters die Nederland mag vertegenwoordigen!’ Mijn hart slaat een slag over. Het Europees Kampioenschap...!
Loes’ ogen glinsteren, haar enthousiasme werkt aanstekelijk.
‘Ik heb al een leuk idee voor de muziek voor de kür. Wat vind je van Beethoven?’
Beethoven. Klassiek. Verfijnd.
En niet echt mijn stijl.
Ik luister tegenwoordig Pink Floyd, net als Tom. Volledig immuun voor zijn subtiele pogingen tot verfijning. Of nou ja, dat hou ik mezelf voor.

Het lijkt bijna alsof Loes zelf geselecteerd is. En in zekere zin is dat ook zo—zonder haar had ik hier nooit gestaan. Zelfs vandaag laat Phantom zich niet zomaar rijden, maar met haar begeleiding komen we steeds verder. Zoals ik ergens las: ‘Een coach helpt om te winnen,’ en dat doet Loes bij mij op meerdere vlakken.
Ik adem diep in, voel de adrenaline door mijn lijf razen. Dit is het moment om te knallen. Misschien ben ik zelfs nog steeds de underdog—zo eentje van wie ze denken: ‘ach gut, die doet ook weer mee’.
Maar dat gaat veranderen.
Ik ga dit jaar all-in. Alles of niets.

‘En nu volhouden,’ zegt Loes, haar stem vastberaden als altijd. ‘Dus pak je teugels op. De beuk erin. En dan gaan we eerst het recht binnenkomen over de AC-lijn oefenen—want de vorige keer leek je wel dronken.’

To be continued.

Laatst bijgewerkt door Polly op 14-05-25 16:14, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Naam aangepast op verzoek

**Geplaatst**: 14-05-25 15:55

Geplaatst: 14-05-25 15:55

Wie is [...]?

Ik luister tegenwoordig Pink Floyd, net als [...].

Moet dat Tom zijn? Of komt [...] nog tevoorschijn verderop in het verhaal?

Laatst bijgewerkt door Muiz op 15-05-25 13:17, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Namen verwijderd

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-05-25 16:10

Geplaatst door de TopicStarter : 14-05-25 16:10

Mri schreef:
Wie is [...]?

Ik luister tegenwoordig Pink Floyd, net als [...].

Moet dat Tom zijn? Of komt [...] nog tevoorschijn verderop in het verhaal?

Aaahhhhh klassiek voorbeeld van namenbingo 8)7

!
Moet inderdaad Tom zijn.

Sommige dingen blijven consistent, zelfs na 2 jaar. Ik heb gevraagd het aan te passen.
[EDIT]Is aangepast, dankjewel MOD!

**Geplaatst**: 14-05-25 16:54

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 14-05-25 16:54

Ik volg . Begint weer goed en ben heel benieuwd hoe dit af gaat lopen!

**Geplaatst**: 15-05-25 23:35

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 15-05-25 23:35

Ik volg ook weer!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-05-25 21:48

Geplaatst door de TopicStarter : 16-05-25 21:48

Ik hoop dat jullie het nog leuk vinden?
Een lange, vandaag! Ik heb twee oude helden van stal gehaald en er ook in verwerkt

.
Sorry voor het vliegtuigjargon, het was een buitenkansje

.

10.
Donderdag 24 December 2020

‘I can’t get enough of your love,’ krijs ik mee, zo vals als alleen iemand dat kan die zichzelf nooit terug hoort. Of, in ieder geval, geen greintje zelfreflectie bezit.
Maar is dat wel zo?
Krijg ik echt niet genoeg van zijn liefde?

Mijn blik glijdt onwillekeurig naar het papieren document op de passagiersstoel naast me: de Partnerverklaring.
Het heilige geschrift dat Tom me had gestuurd nog vóór we elkaar ontmoet hadden.
De ironie.
‘Vul dit maar in. Dan kan ik je op mijn passen laten vliegen. Als mijn partner.’ Hij had gegrijnsd, alsof hij me een eerste klas ticket naar de hemel aanbood, met champagne en een stoel die volledig naar horizontaal kon.
Wat in principe misschien zelfs waar was.
Maar ik heb hem er na die eerste ontmoeting niet meer over gehoord. En even onderdruk ik de gedachte dat dat document inmiddels net zo veel waarde heeft als de tax-free brochure van Ryanair.

Eigenlijk heb ik hem over veel dingen niet meer gehoord.
Het begon zo leuk, met zijn voorgenomen Kerst-trip naar Amsterdam. Maar toen vertelde hij me dat hij was omgezet naar Milaan. Hij stelde voor dat ik over zou komen.
Tot dan was alles goed.
Ik had het tabblad met de tickets open staan, wachtend op zijn bevestigende telefoontje. Maar waar ik normaal gesproken gestóórd word van de telefoontjes uit Amerika, bleef het nu stil.
Compléte radiostilte.
Ironisch voor iemand wiens beroep letterlijk draait om communicatie op 12.000 meter hoogte.
Tot overmaat van ramp zag ik de ticketprijzen vrolijk verder de stratosfeer in stijgen—het algoritme dat me genadeloos uitlacht.
Dat doet Easyjet goed.

Hij bekijkt het ook maar. Want weer voel ik me compleet afhankelijk. En daar zou ik niet nog een keer instinken.
Misschien had ik ergens al moeten vermoeden dat dit op niks zou uitlopen.
Toch, één ding weet ik zeker: ik ben nog in staat om verliefd te worden, en dat is misschien op zich al wat waard.

Terug naar de realiteit.
Het is druk op de weg. Utrecht is ook echt een mijl op zeven vanaf de randstad. Maar dit was een buitenkansje. Dev, mijn Californische redding – of, eerlijk gezegd, mijn ‘rebound’ van Prem – had ik allang afgeschreven, zeker midden in de pandemie. Tot hij vorige maand plotseling liet weten dat hij weer naar Nederland kwam om familie te bezoeken.
Ik had het niet meer.
Natuurlijk wilde ik hem zien. Hij zou een maand blijven, in zijn eigen huis, dat hij tot dan toe onderverhuurde.
In Utrecht dus.
Bijna buitenland.
Maar goed, dat was voordat Tom in beeld kwam.

En dan, alsof het universum nog één laatste poging doet om me compleet in de war te schoppen, gaat opeens mijn telefoon. Ah, mijn duistere, Amerikaanse piloot die zonder moeite een Airbus A330 aan de grond kan zetten maar grote moeite heeft om op mijn berichten te reageren, heeft verbinding gevonden.
Alleen is het nu een beetje laat allemaal.
De tickets zijn inmiddels zó duur geworden dat het niet alleen mijn budget overstijgt, maar dat zelfs Elon Musk zijn wenkbrauwen zou optrekken.
Hij bekijkt het maar even.
Want inmiddels is mijn koers óók gewijzigd. Naar Dev, dus.

Twee weken geleden kwam hij aan op Schiphol. Uit pure beleefdheid had ik hem aangeboden om hem op te halen. Hij accepteerde gretig, wat wel betekende dat ik als een idioot mijn auto moest omvormen van een rijdende zadelkast naar iets dat vaag deed denken aan een normaal vervoersmiddel, zonder het charmante aroma van natte zadels en geplette paardensnoepjes.
‘Als je een dik, klein, grijs mannetje door de schuifdeuren ziet komen, ben ik het,’ was zijn opbeurende aankomstbericht, terwijl ik in de hal tussen mensen met spandoeken stond te wachten.
Daar verzuimde ik een beetje.
Mooi verhaal trouwens, over onze eerste date: we gingen lunchen, hij vond me leuk en hij stuurde me direct een eersteklas ticket naar San Diego, zijn thuis. De rest is geschiedenis. Letterlijk, want toekomst, dat zie ik er niet in eerlijk gezegd.

Overigens was Dev gewoon Dev, en onze reconciliatie op Schiphol voelde exact zoals hoe we uit elkaar gingen—anderhalf jaar eerder, in San Diego.
Alsof ik een collega van de trein oppikte.
Iets te beleefd. Iets te zakelijk. Iets te weinig gevoel van ‘en nu wordt het magisch’.
Bij hem thuis bood hij me koffie aan. Allemaal heel degelijk.
Wat ik wél apart vond?
Dat hij zijn Netflix deelde met zijn ex.
Nog vreemder: hij was daar niet eens defensief over.
Blijkbaar heeft niet iedereen de neiging om zijn ex te willen executeren met een emotionele sluipschutter.

Na de koffie maakte ik vroegtijdig de aftocht terug naar Kaag-dorp.
Dat was misschien maar goed ook, want op de terugweg belde Tom. En die is er niet zo van gediend als ik niet opneem. Hij zei dat hij het fantastisch vindt dat ik aan mijn boek werk.
Ik vraag me af of hij dat nog steeds vindt zodra hij de inhoud leest en zich realiseert dat het over mijn ex gaat—en dan niet de rooskleurige kant van onze relatie, maar het rottende fundament.
Maar goed. Dat was toen.
Nu eerst Dev.
Geen idee wat er vanavond gaat gebeuren.
Maar om nu Kerstavond alleen te zitten?
Dat is ook zo wat.

En daar zit ik dan. Bij Dev. Hij kijkt me aan zoals je naar een aflevering van Dr. Phil kijkt: met een mengeling van medelijden en lichte ergernis, maar zonder de intentie om iets op te lossen.
Hij lijkt me nog minder aantrekkelijk te vinden dan de kamerplant naast ons. En de kamerplant kijkt niet eens.
Ik begin mijn algehele existentiële waarde hier serieus te bevragen.
Zou ik gewoon opstaan en weggaan?
Een gedurfde, dramatische exit maken?
Ja, dat klinkt als de beste optie.
Maar voor mijn hersenen de kans krijgen om deze briljante zet te realiseren, gaat mijn telefoon af.
Eén keer.
Twee keer.
Tien keer.
Het voelt alsof mijn telefoon een bom is die elk moment kan ontploffen. Hoe kun je zo gek worden van één iemand?
‘Neem je niet op?’ Dev kijkt me half geamuseerd aan terwijl ik wanhopig probeer het oorverdovende geluid van mijn telefoon uit te schakelen. God verhoede dat ik Tom per ongeluk wegdruk.
Even twijfel ik of ik Dev moet inlichten. Tussen ons heerst zo’n celibataire sfeer dat zelfs de paus er een zegening op zou verlenen. Maar: Tom is ook nog geen garantie voor een happy end.
‘Nee, het is niet belangrijk,’ besluit ik vlak.
De meldingen blijven binnenstromen. Het scherm trilt, flikkert en kleurt alsof mijn boordcomputer besloten heeft een ground proximity warning af te geven.
Ik draai het scherm om.
Wat kan ik anders doen?
Opnemen en zeggen dat ik ‘gewoon een avond met een ex-fiets-buddy op de bank zit?’ Scoor ik waarschijnlijk ook geen punten mee.

Uiteindelijk pak ik mijn telefoon op – nu eindelijk stil – en lees: ‘Dit is respectloos. Je hebt je keuze gemaakt. Het beste.’
Ah, de klassieke uitsmijter.
Wat moet ik hierop antwoorden? Ontkennen? Dan geef je toe dat er iets te ontkennen valt. Maar zwijgen? Dan bevestig ik precies wat hij denkt. Een existentiële valstrik.
Misschien zit dat me nog wel het meeste dwars: Tom en ik hebben elkaar pas één keer ontmoet.
We hebben nog niet eens een label.
En toch voelt het alsof ik me moet verantwoorden.
Het is goed.
‘Als er geen vertrouwen is, zie ik er geen brood in,’ antwoord ik.
Hier trap ik niet nog een keer in.

To be continued.

**Geplaatst**: 16-05-25 23:35

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 16-05-25 23:35

Kom weer gezellig mee lezen !!

**Geplaatst**: 16-05-25 23:47

Geplaatst: 16-05-25 23:47

Ik vind het nog steeds leuk! Ben benieuwd hoe dit verder gaat.

**Geplaatst**: 17-05-25 06:34

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 17-05-25 06:34

Ik lees ook mee

**Geplaatst**: 17-05-25 07:20

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 17-05-25 07:20

Ja! Ik volg ook weer mee, leuk!

Het laatste stuk had ik wel wat moeite met over wie het nou ging, beetje van hak op de tak deel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-05-25 07:22

Geplaatst door de TopicStarter : 17-05-25 07:22

cissy schreef:
Ja! Ik volg ook weer mee, leuk!

Het laatste stuk had ik wel wat moeite met over wie het nou ging, beetje van hak op de tak deel.

Ik had er ook een beetje moeite mee

Misschien wilde ik ook iets teveel erin stoppen.

Thanks!

**Geplaatst**: 17-05-25 14:51

Geplaatst: 17-05-25 14:51

Hoi hoi. Ik had nog niets van je gelezen hiervoor maar dit topic zag ik en ik volg hoor.

Ben nu al benieuwd. Laatste deel vond ik ook een beetje dat ik dacht wie zijn die andere namen maar verder vind ik je echt leuk schrijven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-05-25 16:30

Geplaatst door de TopicStarter : 17-05-25 16:30

Melzazu schreef:
Hoi hoi. Ik had nog niets van je gelezen hiervoor maar dit topic zag ik en ik volg hoor.

Ben nu al benieuwd. Laatste deel vond ik ook een beetje dat ik dacht wie zijn die andere namen maar verder vind ik je echt leuk schrijven.

Goede feedback! De personages zijn mij zo 'bekend', dus heel goed dat je aangeeft. En was inderdaad hak-tak-hak, maar wilde er echt teveel instoppen.

Dus snel dat hoofdstuk vergeten!

Ik beetje bang voor de reacties hahahah na de vorige (terechte! En zeer waardevolle) kritieken, maar ga hem toch plaatsen.

4.
Vrijdagochtend 25 december 2020

De rest van de avond was mijn telefoon zó stil, dat ik hem meerdere keren paranoïde heb opgetild om te checken of hij niet per ongeluk in vliegtuigmodus stond. Maar nee—alles werkte.
Alleen Tom was verdwenen.
Alsof hij met één woede-uitbarsting zijn bestaan uit mijn leven had gewist.

Een dag eerder was ik nog zijn ‘perfecte vrouw’. Zijn toekomst. Zijn ‘wij gaan samen oud worden en een dressuurstal in Florida runnen’-fantasie. En nu besta ik niet meer. Zo snel gaat dat, blijkbaar, in de liefde: van soulmate naar spamfolder. En voor iemand die beweert zo diep te voelen, heeft hij een nogal oppervlakkige manier om mensen uit zijn leven te deleten.

Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat dit goed is. Minder drama, minder cortisol, minder psychologische gevechten die eindigen in een semi-oprechte excuses en de belofte dat het nu écht anders gaat zijn.
Maar ergens, diep vanbinnen, knaagt iets.
Een onbestemd schuldgevoel.
Of spijt.
Of... verslaving.

En dan—natuurlijk precies op het moment dat mijn leven net even coherent begint aan te voelen—gaat mijn telefoon over.
Ik lig nog in bed. In Dev’s bed. Natuurlijk. De timing is, zoals altijd, prachtig.
Ik gris mijn telefoon van het nachtkastje, race naar beneden, mis drie treden en neem op binnen de kritische door Tom gestelde responstijd.

Zijn stem is zacht. Tragisch, bijna.
‘Het spijt me,’ zegt hij.
Ik sluit mijn ogen. Dit is zo’n moment dat in een film zou worden begeleid door een strijkkwartet en een vertraagde close-up van mijn gezicht, huilend in tegenlicht.

Maar Tom is nog niet klaar. Tom heeft iets te zeggen. En niet zomaar iets—hij heeft blijkbaar een epische toespraak voorbereid.
‘Alles is zo ingewikkeld. Ik voel me verloren. Ik heb geen controle over mijn emoties. Het is niet jouw schuld. Het heeft alles met mij te maken, met mijn angsten.’
Ah. Daar gaan we weer.

‘Ik besefte dat wat jij misschien ziet als mijn gebrek aan vertrouwen in jou, eigenlijk niets met jou te maken heeft.’
Ha. Ha. Grapjas.
Want natuurlijk heeft het met mij te maken. Alles heeft met mij te maken. Mijn responstijd, mijn toon, mijn timing, mijn emoji-keuze. Eén verkeerde :| en ik ben verdacht. Eén late reactie en het is meteen “wie is daar bij je?”
Maar ik zeg niets.
Want ik ben niet boos.
Ik ben verliefd.
En verliefdheid is een verschrikkelijke, verraderlijke toestand waarin de ratio volledig ondergeschikt raakt aan de enorme, onverklaarbare aantrekkingskracht van een man met drama.

‘Het is niet dat ik je niet vertrouw,’ zegt hij, ‘Het is dat ik zó snel en zó diep voor je val, dat het me bang maakt.’
Zijn stem trilt. Zijn woorden zijn perfect.
Zijn timing is verschrikkelijk.
Ik sta inmiddels in Dev’s keuken, in zijn lichtgrijze t-shirt dat ruikt naar wasverzachter en monogamie.
Niet ideaal.

‘Die kwetsbaarheid triggert al mijn trauma’s,’ zegt Tom. ‘Dan ga ik dingen denken die niet eens over jou gaan...’
Hij pauzeert. Wacht op een reactie. Een bevestiging. Een zucht. Iéts.
Ik probeer het allemaal te verwerken.
Hoe kan iemand die eruitziet alsof hij elke dag met een proteïne shake en een affirmatie begint, zó onzeker zijn?

‘Op mijn gelukkigste momenten kan ik helder denken,’ zegt hij. ‘Ik moest zelfs lachen om mezelf. En toen dacht ik: jij gebruikt dit natuurlijk straks in een boek.’
Hij kent me te goed.
‘Maar eerst moeten we samen naar de Cayman Eilanden. Daar kunnen we werken aan onze feelgood-scènes.’
Ik grinnik. Het is belachelijk. Het is heerlijk. Het is exact waarom ik hem niet kan loslaten: de man is een levende cliffhanger.

‘O ja, natuurlijk,’ zeg ik. ‘De logische oplossing voor emotionele instabiliteit: tropische reizen.’
Hij lacht zacht.
Hij weet wel precies hoe hij mij moet inpakken.
Maar hij weet ook niet hoe ver ik ben bereid te gaan.
En dat maakt het nog verwarrender.

Voor nu… komt hij ermee weg.
Want eerlijk: hij heeft ook verdomd veel pluspunten.
En ach, wat is het ergste dat kan gebeuren?
‘Geloof me,’ zegt hij, ‘als we meer tijd samen doorbrengen, zal ik je meer vertrouwen. Dus wil je het avontuur met me aangaan?’

To be continued.

**Geplaatst**: 17-05-25 16:59

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 17-05-25 16:59

Jeeee wat een foute man is die Tom tot dusver. En hoezo is zij zoooo afhankelijk

Kortom: ik zit er helemaal in

**Geplaatst**: 17-05-25 17:14

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 17-05-25 17:14

ja hier ook, ik denk ook laat die Tom toch lekker gaan

. Leuk als een verhaal dat met je doet

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-05-25 19:24

Geplaatst door de TopicStarter : 17-05-25 19:24

Ah heel leuk,
Dankjulliewel!

Ik wil juist mijn karakters niet perfect neerzetten. Want niemand is perfect. Eigenlijk doen we allemaal maar wat

.
Blijf vooral feedback geven. Ook omdat dat voor mij ook gewoon onwijs tof is!

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 17-05-25 19:28, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-05-25 19:27

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 17-05-25 19:27

Oh nee ik bedoel niet dat Tom weg moet hoor. Ben vooral benieuwd hoe zich dit verhaal zich verder ontvouwt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-05-25 19:29

Geplaatst door de TopicStarter : 17-05-25 19:29

Melzazu schreef:
Oh nee ik bedoel niet dat Tom weg moet hoor. Ben vooral benieuwd hoe zich dit verhaal zich verder ontvouwt.

Yes,
Ik snapte hem. Had mijn berichtje een beetje krom ge-edit.
Heel tof dat je volgt!
Kijk er nu alweer naar uit om het volgende stuk te delen!

**Geplaatst**: 17-05-25 20:41

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 17-05-25 20:41

Ik volg natuurlijk ook weer ( eindelijk ben je er weer, ik heb je gemist;))

Loes = els of echt iemand anders?
Of heb ik een verhaal van je gemist?

**Geplaatst**: 17-05-25 21:06

Geplaatst: 17-05-25 21:06

Het leest weer heerlijk weg!

Ik vind de verschillende personen niet echt verwarrend, het geeft wel "oh ja, dat was die!"-momentjes..
Net als wanneer je een goed boek hebt gelezen en na een lange tijd deel 2 uitkomt.. Je herinnert je een deel en gaandeweg deel 2 komen er herinneringen terug, heerlijk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-05-25 18:32

Geplaatst door de TopicStarter : 18-05-25 18:32

Sky_As schreef:
Ik volg natuurlijk ook weer ( eindelijk ben je er weer, ik heb je gemist;))

Loes = els of echt iemand anders?
Of heb ik een verhaal van je gemist?

LEUK! En Jasia!
Ah, heb ik Els benoemd? Dat was dan ook het gevolg van een namenbingo *ga nu eerst even een check doen op het volgende stuk :')

. Els is nog niet als karakter "Els" teruggekomen.

Sorry, paar 18+ maar volgens mij wel lite, maar toch. Anders ben ik weer heiliger dan de (nieuwe) Paus, dus ik laat het toch staan. Heb je er geen zin in, kun je het natuurlijk overslaan

(de spoilers). Hopelijk schrikt het niet af

.

5.
Donderdag 24 December 2020

Ik zit in een café dat zichzelf veel te serieus neemt.
Je kent het wel: zo’n plek waar koffie wordt geserveerd in glazen potten die ooit bedoeld waren voor jam, en waar de menukaart grossiert in ‘havermelk-latte met een vleugje kardemom’.
Nienke is, zoals altijd, te laat.
Of dat haar handelsmerk is, of dat ze simpelweg een andere klok hanteert dan de rest van de samenleving—ik weet het niet.
Wat ik wél weet, is dat ze nooit op tijd komt.

Niet veel later stormt ze binnen, haar sjaal zwiept ze dramatisch om zich heen. Alsof ze net uit een sneeuwstorm komt, en niet gewoon uit haar verwarmde auto.
‘Sorry, sorry, ik moest nog even langs de supermarkt. Ze hadden geen champagne meer, alleen prosecco. Wat een armoede.’ Ze ploft neer tegenover me en bestelt zonder te kijken een cappuccino havermelk. Met kardemom.
Natuurlijk.

Ik kom meteen ter zake. Tijd is schaars als als je leven een bijna religieuze crisis beleeft.
‘Ik heb die Piloot ontmoet, maar weet echt niet of het wat is. Ik voel me niet aangetrokken.’
Dat is niet helemaal waar.
Hij is aantrekkelijk.
Woest aantrekkelijk.
Het type man waar ik vroeger posters van aan de muur had. Denk Peter André, maar dan donker. En zonder haar. Want een dag niet geschoren, is een dag niet geleefd.

Nienke kijkt me sceptisch aan. ‘De donkere piloot? Wilde die niet alleen

Spoiler:
seks

?’
Geen idee wie haar dat verteld heb. Ik was het in ieder geval niet. Anders was ik überhaupt niet gegaan. Het klinkt zelfs een beetje denigrerend. Alsof ik verder niks te bieden heb.
De waarheid? Ik heb net twee uur met hem aan de telefoon gehangen. Hij vindt het irritant als ik niet meteen terugbel. Hij wil duidelijkheid—als ik iemand anders heb, moet ik dat zeggen. Want hij is, dat moet ik toegeven, heel serieus met mij.
Maar dat laat ik allemaal nog even in het midden.

‘Hij heeft echt enorme smetvrees. Ik heb het idee dat hij zichzelf gelijk ontsmet heeft toen ik weg was.’

Spoiler:
‘Aha, het ging dus toch om de seks voor hem. Ik zei het toch?’.

Ik bijt op mijn tong. ‘En, was het wat?’
‘Ken je dat verhaal van de zeester?’
Ze schudt haar hoofd. Haar mondhoek krult. Ze weet al hoe laat het is.

Spoiler:
Tom wilde controle houden. Initiatief stond blijkbaar op de zwarte lijst. Een beetje bazig is wel goed, maar ik dacht dat bazen tegenwoordig juist van participatie hielden. Maar goed, minimale inspanning, maximaal resultaat, dus.

Blijkbaar ben ik ineens minimalist geworden.
Ik begin Prem bijna te missen.
Moet je nagaan.

Spoiler:
‘Ik heb nog wel een dick pic voor je als souvenir.’ Het is inmiddels een kwartetspel geworden. banketstaaf in de huiskamer. banketstaaf in het hotel. banketstaaf in het vliegtuigtoilet.

Nienke rolt met haar ogen.
‘Smetvrees én geen indrukwekkend… eh, CV. Dan moet hij op andere vlakken wel héél wat compenseren. En nee, dan bedoel ik niet alleen een toereikende knakworst.’
Dan besluit ik het toch maar te zeggen. ‘Nou ja, hij is ook een beetje bezitterig. We hebben al ruzie gehad.’
Nienke stopt met spelen met haar ring en kijkt me strak aan.
‘Oké. Waarover?’
‘Dat ik hem niet boos moet maken. Dat ik gelijk moet reageren. Want hij weet dat ik zijn berichten lees.’
Haar hand valt stil.
‘Sh*t, die gast heeft meer issues dan alleen smetvrees! ‘Hem niet boos maken’?! What the f*ck.’
‘Maar er zijn gewoon weinig leuke mannen!’ zucht ik.
‘Ja, maar dat betekent nog niet dat je moet gaan daten met iemand die psychotisch bezitterig is.
‘Maar wat moet ik nu?’ vraag ik. ‘Hij is heel erg van het gezond eten en ik natuurlijk echt niet.’
Mijn relatie met eten is sowieso beroerd. En leven op lucht en linzen zit er echt niet in voor mij. Het enige wat ik kook, is mijn menstruatiedisc.
‘Gezond eten is niet erg. Maar als hij alles vies vindt, wordt het lastig.’
‘Hij zei zelf ook dat hij héél, héél, héél erg OCD heeft. En dan denk ik: Jezus, zit je dan in een cockpit met al die knopjes... met je ontsmettingsgel in de aanslag?’
‘Sorry, maar wees echt even heel voorzichtig met meneer Smetvrees. Ik ga nu even naar mijn eigen droom-relatie.’
Nienke denkt nog steeds dat haar friends-with-benefits wel bijdraait. Ik denk het eerlijk gezegd niet, maar wie ben ik om daar iets van te zeggen? Met mijn eigen relationele puinzooi.

Want wat weet ik nu eigenlijk van Tom? Ik heb geen idee hoe oud hij is. Of hij kinderen heeft. Of hij ze überhaupt wil.
Het enige dat ik weet: hij is knap, doet iets met vliegtuigen, en zijn handen ruiken permanent naar die smerige ontsmettingsgel. Plus, hij verdient 350.000 dollar per jaar. Schoon. Hij heeft het al meerdere keren benoemd—zo’n slordige tien keer zoveel als ik. Verschil moet er zijn.
Maar op de een of andere manier, durf ik er niet te vragen naar hele banale informatie. Misschien uit angt dat hij me te nieuwsgierig vindt. Misschien uit angt voor het antwoord en sich.
Maar ik denk vooral omdat ik bang ben voor een volgend internationaal conflict. Letterlijk.
Er is al zoveel ruzie.
Ik durf niks meer te zeggen.
Laat maar, even een keer geen ruzie is ook wel wat waard.
Tenminste, dat denk ik.
Want hij? Hij dendert gewoon verder.

To be continued.

**Geplaatst**: 22-05-25 18:37

Geplaatst: 22-05-25 18:37

Heb je alweer een vervolg? Ik ben wel benieuwd hoe dit verder loopt..

**Geplaatst**: 22-05-25 18:58

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 22-05-25 18:58

Tof stuk weer!
Persoonlijk vind ik de spoilers helemaal niet heftig, had na je waarschuwing iets veel ergers verwacht :')