[VER]Genieten
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- Ellen
-
- Berichten: 338
- Geregistreerd: 05-02-01
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 04-02-22 15:46
- astridastrid
-
- Berichten: 5833
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 09-02-22 20:50
Sorry, beetje lang! Zit nog steeds in struggles met hoe ik me nu voel en hoe ik de hoofdpersoon over wil laten komen, maar vind het wel een leuke uitdaging
. 27 februari 2020
“Nien, twee uur om over te stappen in de Verenigde Staten is echt veel te kort! De vorige keer heb ik mijn aansluitende vlucht gemist door de strenge immigratiebeambten”. Mijn beste vriendin had me al gewaarschuwd. Ik had precies één uur en drie kwartier voor mijn overstap. Het leek me eerlijk gezegd een eeuwigheid.
Nienke wilde alles weten over mijn avontuur, over waar ik nu weer in verzeild was geraakt. Het komt ook niet dagelijks voor dat iemand je beste vriendin na een eerste date gelijk uitnodigt naar zijn huis te komen. Nou ja, dat komt natuurlijk wel veel voor- iets wat ik normaal zou weigeren, al zo snel thuis afspreken. Maar nu staat zijn huis in de Verenigde Staten. En betaalt hij mijn ticket, al weet ik eigenlijk niet eens waarom. Volgens mij voornamelijk omdat hij weinig vertrouwen heeft in mijn spaarcapaciteiten; hij uitte zijn vermoedens al dat het loon van paardenmeisjes direct wordt omgezet in brokken. En naar gerief om je auto mee te vullen – hij zat letterlijk tussen de halsters, sperriempjes, strotouwtjes en inmiddels onidentificeerbare paardensnoepjes toen ik hem ophaalde van het station. Ik vond het nog meevallen allemaal; ik had juist nog snel te opgespaarde (maar vergeten) klokhuizen weggegooid.
Ik zei hem gekscherend dat ik ervoor zou gaan sparen, om hem eens te komen bezoeken. Zou toch nooit gebeuren, dacht ik nog. Kom ik weer makkelijk vanaf. Maar ik ben voor een reisje naar de zon altijd wel te porren. En voor avontuur ook zeker. Dus zei ik direct ja toen hij het voorstelde. Ik ben zo iemand die eerst springt, en dan wel zie of ik überhaupt kan vliegen. Meestal gaat het wel goed en kom ik op mijn pootjes terecht, al vindt Nienke het van weinig verantwoordelijkheid getuigen.
Nienke deed in - tegenstelling tot mijn moeder - niet eens haar best om haar mening te verhullen: het kan niet anders dan dat Dev een freak is. En ik ben wel de meest naïeve persoon die ze ooit ontmoet heeft. Ik vertrouw nog steeds op mijn gevoel. Sommige mensen hebben zo’n vibrerende energie waar je de zenuwen van krijgt, brr. Dev had dat helemaal niet.
Niet dat je iemand erdoor leert kennen, maar ik heb natuurlijk wel al zijn Instagram uitgeplozen: een echt mannen-account met maar weinig foto’s: een auto, een huis, hier en daar een hapje eten. Nou ja, kan ik er ook niet teveel achter zoeken. Of ik echt op hem val, weet ik niet. Maar ik wil eigenlijk ook helemaal niet vallen. Want vallen getuigt van zwakheid. En ik wil juist sterk zijn, sterk in mijn schoenen staan. Liefde op het eerste gezicht is natuurlijk wel summum, maar met Romeo en Julia liep het ook niet bepaald goed af. Nee, dit keer ga ik het beslist anders aanpakken, de emotionele schade beperken.
Ik weet zeker dat Dev mij ook op heeft gezocht op Internet; hij werkt in de IT. Dan zit je toch de hele dag achter de computer. En hij laat mij tenslotte overkomen. Misschien ben IK wel de maniak in het verhaal. Kritisch bekijk ik nog eens mijn eigen pagina. Ben ik dit? Of is het een geromantiseerde versie van mijn werkelijkheid? Ik lijk een leuk persoon met een leuk leven, iemand zelfs die ik graag zou willen ontmoeten. Maar post ik wat ik leuk vind, of post ik wat ik denk dat anderen leuk vinden? Het zou er beslist anders uitzien als ik alleen plaats wat ik zelf leuk vind. Ah, ik kom blijkbaar in ieder geval niet over als een maniak, want hier sta ik.
Ik denk terug aan de tijd dat Baukje mijn Instagram door de gehaktmolen haalde. En van de daken schreeuwde dat haar vader’s nieuwe vriendin wat weg had van een vrouw van lichte zeden. Ik vond het vreselijk dat mensen slecht over me dachten en een verkeerde indruk van me hadden. Tegenwoordig accepteer ik meer dat mensen die mij afwijzen vaak zelf ook enorm onzeker zijn. Dat is namelijk helemaal geen afwijzing. En is niet iedereen in een bepaald opzicht onzeker?
Als we landen, zie ik de overweldigende hotels, waar Las Vegas beroemd om is, al opdoemen. Het is stralend weer en ik voel de warmte van de zon mijn gezicht verwarmen. Heerlijk. Ik zet mijn telefoon aan en ben toch enigszins teleurgesteld dat Prem me geen bericht gestuurd heeft in de afgelopen 11-en-nog-wat uur. Ik had het eerlijk gezegd wel een beetje verwacht, dat hij nog wat zou laten horen.
Oh, de frustratie! Gek is dat; je zet zelf ergens een punt achter, besluit weg te lopen van iets of iemand. Maar hoopt toch dat ze achter je aan blijven lopen. Misschien betekende ik toch minder voor hem dan ik dacht. Maar dan denk ik weer aan zijn brief, die hij me eerder op Schiphol overhandigde en welke ik inmiddels uit mijn hoofd ken. En even heroverweeg ik mijn keuzes. Maar echt veel tijd om erover na te denken gun ik mezelf niet. En heb ik niet eens; want de vliegtuigdeuren zijn nog niets open en het “stoelriemen vast”-lampje brandt nog hevig ten teken dat opstaan absoluut ongewenst is, maar daar lijken mijn medepassagiers maling aan te hebben. Oncomfortabel staan ze onder de bagagebakken gebogen.
“We zitten weer in dezelfde tijdzone” app ik naar Dev. Ik ben inmiddels ook maar gaan staan zover het mogelijk is; het is beslist een vreemde houding. Als ik op “verzenden” druk, merk ik dat mijn zenuwen toenemen. Mijn onzekerheid vooral. “Ik ben net geland in Las Vegas”. Straks vindt hij me helemaal niet leuk. Jemig, waar ben ik aan begonnen. Straks heeft hij zich bedacht. Zit ik hier.
Maar hij antwoordt direct. “Mooi, tot zo” antwoordt hij, “ik hoor de deurbel vanzelf wel”. Ik glimlach. Of hij heeft een vreemd gevoel voor humor, of hij weet ook niet zo goed wat hij met de situatie aan moet.
Langzaam stroomt het vliegtuig leeg. De leuke piloot lacht het spleetje tussen zijn tanden bloot als ik hem passeer bij het uitstappen en even vrees ik dat ik ongewenst uit mijn broek ben gescheurd, dat mijn stiksels het hebben begeven. Draadmoeheid ofzo – zou wel wat voor me zijn, sta ik hier in mijn blote kont. Zelfs Prem vroeg zich bij het afzetten af of ik niet voor één keer normale kleren aan had kunnen trekken. En ik hoopte juist dat mijn roze geheel wat op zou vrolijken.
Mijn keuze om achterin het vliegtuig een plaatsje te bemachtigen, was in dit geval niet de beste. Ik mag – of eerder moet - achteraan in de immense rij aansluiten om het land binnen te komen.
Opgelucht slaak ik een zucht; er zijn gelukkig 20 bureaus. Maar als ik dichterbij kom, zie ik dat slechts twee zijn bemand. Ik gok dat er zo’n 300 mensen voor me staan en de moed zakt me in mijn hoge hakken. Ik lijk overigens wel gek dat ik deze schoenen aangedaan heb, maar het zijn dezelfde schoenen als ik onze eerste date aanhad dus het leek me een veilige keuze.
Opeens wordt de rij een stuk korter en kan ik een paar passen doorlopen. Ik kijk achter me; langzaam druppelen de passagiers van een zojuist gelande vlucht de grote hal binnen. De gezichten van de meeste passagiers is bedenkt met een masker welke de neus en mond bedekt. Een vreemd, surrealistisch gezicht. Bang voor Corona schuiven mijn medepassagiers van de KLM-vlucht dicht op elkaar. Prem lachte nog toen Nienke hem vroeg of er een ooit een reisverbod zou komen. "Nee, dat nooit" zei hij, terwijl hij me plagend in mijn zei prikte. "Zij is het gevaar. Niet de Chinezen".
Zenuwachtig wip ik heen en weer. De tijd begint echt te dringen. Het filmpje op de schermen over immigratie ken ik inmiddels uit mijn hoofd.
“Next please”, wuift de donkere, vrouwelijke beambte vanuit haar hokje nors. Na een periode die een eeuwigheid lijkt te duren, ben ik eindelijk aan de beurt. Ik kan het alsnog redden. “U verblijft op een huisadres zie ik”, zegt ze terwijl ze op haar computerscherm kijkt. Ik vraag me af wat er nog meer over me staat. “Hoe komt dat zo?”. Ik antwoord dat het een gewone vriend is. Wat technisch trouwens ook correct is.
“Oh, en hoe lang ken je deze ‘gewone vriend’ al?”. Het lijkt me handig dat ik niet vertel dat ik hem maar één keer ontmoet heb en hem ook nog eens via Internet ken, dus ik vertel haar maar naar waarheid dat we elkaar kennen vanuit Nederland. “Wanneer ga je weer terug?” gaat ze verder, “is er al een terugvlucht geboekt, en zo ja, vlieg je dan weer via Las Vegas?”. De vragen doen me duizelen. Ik vertel dat ik terug vlieg via Atlanta. “Oh, Atlanta! Grootste vliegveld van de wereld, ik hoop dat je genoeg tijd hebt om over te stappen”. Ik rol met mijn ogen.
Na een foto en vingerafdrukken krijg ik gelukkig eindelijk een stempel in mijn paspoort en ren ik richting de bagageband. “Veel plezier” klinkt het nog.
Ik gooi mijn koffer van de ene bagageband op de volgende en ren weer verder naar de vertrekhal. Oh, een MAC-cosmetics winkel! Ik hou mijn pas in. Je energie moet je tenslotte bewaren voor echt belangrijke dingen. Snel smeer ik wat concealer op mijn wallen – een gewone sterveling zal het verschil waarschijnlijk niet eens zien, maar het geeft me net wat meer zelfvertrouwen. En daar kan geen make-up tegenop.
Snel ren ik verder en bereik ik net op tijd de gate. Achter me klinkt het geluid van de gokkasten welke alom vertegenwoordigd zijn in de vertrekhal. Het is tenslotte Las Vegas.
Nog een paar uur. En ik vind het doodspannend.
wordt vervolgd
- kiki1976
-
- Berichten: 17715
- Geregistreerd: 17-04-10
- Woonplaats: Kop van Noord Holland
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 09-02-22 21:28
- Mer1980
-
- Berichten: 20384
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 09-02-22 23:18
- candalisa
-
- Berichten: 3513
- Geregistreerd: 02-08-10
- Woonplaats: Wijchen
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 10-02-22 00:07
het is net gtst zo zit je er net lekker in moet je weer wachten tot volgende week hahaha - astridastrid
-
- Berichten: 5833
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 11-02-22 15:51
(deze heb ik eerder al eens in een topic geplaatst, maar hier hoorde hij dus! Heb hem ook wat herschreven. Maar even FYI voor de mensen die een Deja-vu denken te beleven)(klopt dus ook).
6 januari 2020
Oh leuk, een architect, dacht ik, toen ik op Happn zat te swipen en tot dusver alles naar links geveegd had. Ik merk dat ik toch onbewust elk heerschap verschijnend op mijn vergelijk met Prem. En dan lijkt het “bekende” zo verkeerd nog niet. Maar het beeld van deze lachende man op een zonovergoten foto vraagt om nader onderzoek. In Dev’s profiel lees ik dat hij Enterprise Architect is (en dus geen gebouwen ontwerpt) en in San Diego woont. Bummers! Maar er staat toch echt maar dat hij enkele 10-tallen kilometers bij me verwijderd is op dit moment. Toen ik voor het laatst checkte, lag San Diego verder weg. Ik, met mijn speciale voorliefde voor de Verenigde Staten, twijfel geen moment en druk op de like-knop.
Match! Verschijnt er groot op mijn scherm en mijn ogen lichten op. Maar meestal maakt de opwinding al snel plaats voor een gevoel van ‘het zal wel op niets uitlopen’. Dat klinkt negatief, maar is wel gebaseerd op ervaringen uit het verleden, waar ik overigens zelf ook dikwijls debet aan ben. Maar je kunt altijd proberen, toch! Ik stuur Dev een berichtje en krijg direct een antwoord. Leuk! Alhoewel, leuk? Dev blijkt inderdaad in San Diego te wonen, maar is nu even in Nederland om zijn familie te bezoeken. Althans; hij is er inmiddels al drie en een halve week en vliegt over een paar dagen weer terug.
Heb ik dat weer; is het dus toch weer een match die op niets uitloopt. Eigenlijk wil ik het er dus al bij laten zitten, maar ons gesprek verloopt soepel en als Dev voorstelt om toch af te spreken, denk ik ‘waarom ook eigenlijk niet’.
We hebben nog maar een mogelijkheid in onze agenda tot Dev weer uitvliegt, dus besluiten die te blokken: vrijdag middag gaan we lunchen. Sh*t, dat is morgen al!
Het viel nog niet mee om een locatie uit te zoeken. Dev stelde voor ergens in het midden af te spreken; dus ergens tussen Kijkduin en Hillegom, waar ik werk. Hij vertelde dat hij met het openbaar vervoer moest komen en stelde dus meer specifiek Leiden voor. Leiden staat voor mij gelijk aan onmogelijk parkeren.
“Heb jij geen auto?” vroeg ik hem. Dev vertelt dat hij meerdere auto’s heeft, maar dat deze in opslag staan. En dat hij op dat moment niet veel heeft aan zijn ‘Muscle car’ (ik moest dit ook Googlen, blijkt een stoeremannenauto te zijn) welke voor zijn deur in San Diego stond. Oh ja!
Dit schoot niet op; Dev wilde niet verder reizen dan Leiden en ik wilde wel ergens afspreken waar ik niet te veel tijd kwijt zou zijn met het zoeken naar een parkeerplek of het lopen van een parkeerplek naar een etablissement; het is tenslotte voor mij een gewone werkdag. En eigenlijk wilde ik het net afblazen, toen Dev instemde met mijn eerste voorstel: hij zou naar Hillegom komen en ik zou hem met de auto oppikken van het station. “Maar dan moet jij het restaurant kiezen, want ik weet daar niets in die omgeving”. Ik bedank hem in gedachten voor de mij opgelegde keuzestress.
Ik zou normaal een plek kiezen waarbij ik nog nooit geweest ben: nieuwe match, nieuwe memories. Tot nu, dan, want ik kies voor “de Wachtkamer” in Vogelenzang, een plek waar ik reeds eerder met werk geweest ben maar welke me zeer goed was bevallen. Het rook er naar taarten en wie wordt daar nu niet blij van.
Ondanks dat Dev zegt dat het niet nodig is te reserveren, doe ik het toch maar. Het is beter dan dat je aankomt en het blijkt vol te zitten. Dat is gelijk een ongemakkelijk begin van de date, toch?
“Het is vrijdag middag, er is vast niemand” zegt hij. “Het is goed met je”, denk ik, en ik reserveer een tafeltje voor ons tweeën om 12h30.
Ik zucht als ik het allemaal even de revue laat passeren. De aanloop was niet gemakkelijk. Maar wie weet is het het allemaal waard.
En zo zit ik even later in mijn auto te wachten bij het station op de aankomt van Dev. Net op dat moment rolt de trein het station binnen. Snel leg ik een afzichtelijk pluchen kleed met panterprint over mijn passagiersstoel, ik weet niet eens meer hoe het in mijn auto beland is. Zoals de meeste auto’s van paardenmeisjes in ook de mijne een verzamelplaats van paardenspullen, stro, snoeppapiertjes en als bonus: hondenharen. Het ontbrak niet alleen aan tijd om daar iets aan te doen, maar vooral aan zin. Dus hij zal het er mee moeten doen. Vluchtig kijk ik om me heen. Ik draag zelf een roze longsleeve met een zwarte laklegging, zittend in een roze auto met een panterprintkleedje over de stoel. Over smaak valt te twisten, maar wat je er ook van vindt; de eerste indruk zal in ieder geval van onuitwisbaar aard zijn.
Het is steenkoud buiten en omdat ik al even zit te wachten (het station was dichterbij dan ik dacht) zijn de ruiten inmiddels beslagen. Ik maak met mijn handen een doorkijkje en zie een handjevol mensen uitstappen. Ze moeten via een loopbrug het andere spoor oversteken, dus ik kan lang kijken. De meeste reizigers zijn in gesprek met een ander, maar achteraan loopt een iemand alleen. En dat zou Dev wel eens kunnen zijn.
Aangezien hij mij wellicht sneller herkennen aan mijn roze auto dan ik hem, stap ik uit en besluit ik naast de auto te wachten. Tergend langzaam komt hij op me afgelopen. Hij kijkt een beetje nors en onmiddellijk twijfel ik aan mijn kledingkeuze. Aan mijn auto. Aan mijn leven. Maar als hij bijna bij me is, breekt een prachtige glimlach door. “Moet ik daarin zitten?” grijnst hij, knikkend naar mijn auto.
Dev heeft een prachtige, volle bos haar, een lichtgetinte (en door de Californische zon gebruinde) huid, een gemiddeld postuur en hij is even lang als ik (later zal hij zeggen dat hij langer is). Hij draagt een blauwe jas, een blauwe spijkerbroek en smalle Hugo Boss (sport)schoenen.
Met een veelbetekenende blik neemt Dev plaats op het kleedje.
“Je hebt speciaal voor mij opgeruimd, zeker?” vraagt hij met een opgetrokken wenkbrauw, waarop ik begin te lachen. Het ijs is gebroken. Ik had de navigatie al ingesteld, maar hij moet even zoeken en ik heb geen zin om te wachten, dus ga ik op gevoel rechtsaf. En ach, anders komt hij toch wel met een andere route, denk ik. Dev en ik praten honderuit totdat hij me onderbreekt.
“Weet je zeker dat we goed gaan?”. Dat vermoeden had ik zelf ook niet; inmiddels zitten we midden in een woonwijk en heeft de navigatie al diverse malen verzocht om te keren. Ik wilde me niet laten kennen, maar ik besluit toch maar te keren onder toeziend oog van een handvol buurtbewoners. Zes minuten later passeren we weer het station (he verdorie, hij merkt het ook op) en kunnen we opnieuw beginnen. Blijkbaar leiden toch niet alle wegen naar Rome.
De rest van de reis verloopt gelukkig soepel en niet veel later arriveren we bij het restaurant. Mijn hemel, wat is het druk; de hele parkeerplaats staat vol. “Anders zet je hem toch daar neer” wijst Dev naar een plek achter een garage, en hoewel het geen officiële parkeerplaats is lijk ik daar niemand in de weg lijk te staan, dus volg ik zijn rebelse advies. Het blijkt overigens goed dat we (ik) gereserveerd hadden; het hele restaurant is vol. Op het kleine plekje in het midden van het restaurant voor ons, na. Overigens is dit niet direct een goed teken; als we plaatsnemen, lijken we ongevraagd bij een ander gezelschap van 8 personen te horen – we zitten bijna bij de anderen op schoot. Aan hun spreekvolume te horen zitten ze er al even, wat het voor ons wel een uitdaging maakt een gesprek aan te gaan. We beginnen met een koffie (Dev neemt net als ik Latte Machhiato) en krijgen de kaart gepresenteerd. Salade of brood, salade of brood, het blijft altijd een lastige keuze. Gelukkig krijg ik ongevraagd lang de tijd om te twijfelen; het duurt zo lang tot de over onze bestelling op komt nemen dat ik, tegen mijn principes in, de boterkoek van de koffie in mijn mond stop.
Het restaurant wordt leger en de zon schijnt door het glazen dak; het is net of we in een zonovergoten tuin zitten hartje zomer terwijl het buiten echt koud is. We praten inmiddels honderduit en ik ontwerp Dev aan een paar van mijn favoriete psychologische testen om wat meer over hem te weten te komen. “Je staat in een open veld en je ziet een kubus” vraag ik. “Welke kleur is die kubus”. Dev antwoordt dat hij zwart is en van carbon is; het sterkste materiaal op aarde. Zijn kubus staat in een woestijn, dus dat is handig, redeneert hij. Er bovenop is ook nog een zwembad. Dev weet het allemaal mooi te vertellen. Hij heeft in ieder geval een groot inlevingsvermogen.
Intussen wordt ons eten geserveerd en moeten we beide lachen om Dev’s hamburger: het is er een in miniatuurformaat, niet wat je verwacht als je een hamburger besteld. En zeker niet als je de “large” USA-porties gewend bent. Ik ben zelf toch voor de salade gegaan, maar hij wordt geserveerd met brood dus eet ik alsnog veel brood.
We praten over het leven in de Verenigde Staten; dat het toch heel anders is dan in Nederland, waar Dev’s hart toch nog altijd lijkt te liggen.
“In Amerika draait het allemaal veel meer om ‘familly life’: je trouwt je highschool sweetheart en sticht een gezinnentje waar je leven om draait – mensen gaan niet naar de kroeg”. Ik had er niet bij stilgestaan, maar het is duidelijk iets wat Dev dwars zit. Hij mist het stadse leventje en de levendige kroegen waar je makkelijk contacten maakt.
We praten en lachen, dagen elkaar uit en bespreken serieuze zaken: we hebben het zelfs over zwarte Piet: een onderwerp waar we compleet van mening verschillen. Maar het kan ons niet schelen – telkens als we elkaar aankijken, moeten we lachen en dat is wat telt.
Inmiddels ben ik door mijn psychologische testjes heen (“haal je die allemaal uit de Cosmopolitan?” vraagt hij me met een glimlach) en zijn onze borden leeg; toch komt er nog altijd geen ober aan onze tafel; alsof niemand ons wil storen. Het maakt ons niet uit; de lunch kan van ons part wel de hele middag duren.
Totdat we worden opgeschikt door een meneer die zijn hoofd naar binnen steekt. Hij kijkt het restaurant rond en beent dan gericht op mij af.
“Ik gok zomaar dat jij bij die roze auto hoort” lacht hij, waarop ik me onmiddellijk verschuldigd en zeg dat ik hem zal verplaatsen.
“Rustig aan, hoor” zegt hij met een dikke knipoog richting Dev, waarna hij vertrekt.
Toch voel ik me enigszins opgelaten en stel ik na – okay vooruit, nog een koffie dan – voor om te vertrekken. Dev staat er (ondanks mijn aandringen) op de rekening te betalen en dat geeft mij de gelegenheid om snel het toilet in te duiken. Als ik in de spiegel kijk, zie ik dat mijn wangen helemaal rood zijn gekleurd. Niet veel later stappen we in de auto en zit er niets anders op dan Dev weer af te zetten bij het station. Hoewel we even later in de auto netjes afscheid willen nemen met drie zoenen, gebeurt er iets en belanden we in een kus die mijn wangen nog verder doet kleuren, ook al is het een wat onhandig gehannes, gebogen over het middenconsole.
Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel terwijl ik wegrij, en ik ben nog niet aangekomen, of Dev appt me al (bonuspunten voor betrokkenheid): “Ik heb net de trein gemist, moet nog 25 minuten wachten”.
“Neeee!” antwoord ik speels. “Ik had je graag nog wat minuutjes langer gehad”.
“Ik ook
” reageert hij direct. “Dan moet je nu maar gaan sparen voor je trip naar San Diego”. En sinds lang voel ik weer dat het allemaal misschien nog wel goed gaat komen met mij, met mijn leven. Met de toekomst.to be continued
Je bent er weer en je weer gevonden, welkom terug en we maken dankbaar gebruik van jouw schrijftalent op de vrijdagmiddag 
- Mer1980
-
- Berichten: 20384
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 11-02-22 21:38
- Stinkmodder
-
- Berichten: 7982
- Geregistreerd: 24-08-02
- Woonplaats: NL
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 12-02-22 08:43
- IMJ
-
- Berichten: 14697
- Geregistreerd: 29-07-05
- Woonplaats: Ergens in het midden!
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 13-02-22 23:48
leuk leuk leuk - astridastrid
-
- Berichten: 5833
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 15-02-22 14:53
sorry
Aankomst San Diego
28 februari 2020
Als het vliegtuig eindelijk is geland op de eindbestemming, stijgen tegelijkertijd mijn zenuwen tot ongekende hoogten. Ik wiebel heen en weer en onzeker kijk ik nog een keer in het make-up spiegeltje van de poederfoundation welke ik kocht op Schiphol – een impulsaankoop waar ik eigenlijk helemaal geen geld voor heb. Maar de verkoopster verzekerde me dat het écht onmisbaar was, dat iedere vrouw dit nodig heeft en creëerde een vraag waarvan ik niet eens wist dat ik die had. “Ik gebruik hem zelf ook”, drukte ze me op het hart. Ze zag er inderdaad uit om door een ringetje te halen.
Daar twijfel ik nu eerlijk gezegd een beetje over trouwens, of ze hem zelf daadwerkelijk gebruikte, want mijn gezicht ziet er momenteel eerder uit of de stukadoor net langs is geweest. Ik moet maar niet te veel lachen, dan komen er beslist scheuren in het geheel. Maar vooralsnog voel ik niet dat ik spoedig in een lachsalvo verwikkeld zal raken: het huilen staat me – door de zenuwen – nader. Trouwens ook niet echt een goed idee voor mijn vers bepleisterde gezicht.
Iedereen staat al – zou ik normaal ook gewoon doen - maar nu blijf ik met lood in mijn schoenen zitten. Ik heb opeens niet zo’n haast meer. Als ik mijn inmiddels houten achterwerk van de stoel optil, is het vliegtuig verder al bijna leeg en sluit ik me aan bij de overige achterblijvers.
Mozes kriebels, wat is het heet! Terwijl de meeste mensen in wijde t-shirts en shorts lopen, baan ik me in mijn op Nederlandse temperaturen ingestelde, warme pak een weg door de immense aankomsthal, op zoek naar de bagageband om me te herenigen met mijn schone onderbroeken.
Ondanks dat ik helemaal niet hoef, duik ik toch snel het toilet in en ga ik nog een keer alles na: ik ben hier voor mijn plezier, ik vind Dev leuk en ik zie wel hoe het gaat lopen. En mijn make-up zit inmiddels voor geen meter, dus snel pak ik een tissue om drie lagen bronzer eraf te vegen. Om uiteindelijk toch weer een nieuwe laag aan te brengen. Mijn handen trillen.
“Zo” pep ik mezelf op als ik een laatste blik werp in de spiegel, “ik ben er klaar voor”. En ik recht mijn rug, duw mijn schouderbladen naar elkaar toe en steek mijn kin naar voren, weg van mijn hals. Net zoals Loes, mijn paardentrainster, altijd zegt. Fake it ‘till you make it. Want ik voel me absoluut niet zo zeker als ik me momenteel voordoe.
De volgende ochtend
Ik ben al klaarwakker als Dev’s wekker gaat. Niet alleen de decibellen die hij in zijn slaap produceerden waren daar overigens debet aan; in Nederland is het al ruimschoots middag als Dev zich uitrekt. Maar mijn god, wat een geluid produceert die man in de nacht. Kan hij verder niets aan doen natuurlijk, dus ik probeerde me er maar niet aan te ergeren (heb er zelfs op geprobeerd te mediteren), maar kunnen ze daar geen energie uit opwekken? In plaats van energie opwekken uit wind bijvoorbeeld, of water? Ik moet dat beslist eens verder onderzoeken.
Ik hoor (of eerder voel; ik voel me net prinses op de erwt op zijn dikke topmatras) dat Dev zich naar me omdraait maar ik hou mijn ogen stijf dichtgeknepen. Niet alleen omdat ik de ijdele hoop heb nog even in slaap te vallen, maar vooral omdat ik echt niet zou weten wat ik tegen hem moet zeggen, wat voor houding ik aan moet nemen. Misschien was dit toch niet zo’n strak plan. Kan ik toch niet vliegen.
Ik was al zenuwachtig toen ik gisteren naar de bagageband struinde; toen ik Dev daar even later zag staan, gierden ze helemaal door mijn lichaam. Hij had me volgens mij al eerder opgemerkt dan ik hem; perfect. Een echte ‘walk of shame’, dus, waarin hij me waarschijnlijk al even kon bestuderen terwijl ik onzeker zoekende om me heen keek. De vorige keer dat ik hem zag (en overigens ook de enige keer), droeg hij een dikke trui en ditto jas en zag hij zelfs ondanks zijn licht getinte huidskleur bleek (volgens hem doordat hij al een paar weken in Nederland was). Even twijfelde ik dan ook of hij het was; voor me stond een zongebruind, zelfverzekerd mansfiguur, een stuk magerder ook dan onze ontmoeting in Nederland. Hij maakte toen nog grapjes over zijn boeddha-buik en ik vroeg hem daarop nog plagend of ik een wens mocht doen als ik erover wreef, net als bij de echte spiritueel leider volgens de legende. Dat kan ik nu wel vergeten.
Hij draagt een nette spijkerbroek en een blauwe, keurig gestreken blouse.
De neutrale uitdrukking op zijn gezicht verandert ook niet als ik op hem afloop. “Warm he?” probeer ik. “Hmm” mompelt hij.
Ik begroet hem met drie zoenen – een veilige keuze. “Stond je hier al lang?”, vraag ik.
“Nou, drie kwartier ofzo”
“O, lang”
“Nou, niet lang”
“Nee, niet zo lang”.
Het gesprek loop niet zo soepel.
Ik complimenteer hem nog met zijn teint (en kon mezelf tegelijkertijd wel voor mijn kop slaan – hij heeft Indiase roots en hoop niet dat ik hem nu beledigd heb - stom, stom, stom). En met het feit dat hij zo afgevallen is - ik heb momenteel de discipline van een garnaal. Of een pandabeertje. Niet zo veel discipline. Hij antwoordt dat hij een sapdieet volgt. “Spinazie en broccoli door de slowjuicer. Een appel voor het zoetje”, adviseert hij zakelijk kortaf. Ik moet er niet aan denken. Misschien kijkt hij daarom wel zo zuur. Ik had me juist verheugd op (vega) hamburgers en Amerikaanse chocolade.
Ik volg hem als een gansje naar de auto, waar hij hard de muziek aandoet. Het is lang geleden dat ik Two Unlimited gehoord heb. Maar als we eenmaal rijden, gaat mijn hart helemaal open. Amerika is toch wel het land welke ik wellicht in de afgelopen jaren behoorlijk geïdealiseerd heb, maar toch nog altijd aandoet als een droom. De schemering is ingevallen en de airco tiert welig. En Dev zegt nog altijd niks.
“Wil je een biertje?”, hij steekt een blikje naar me uit nadat ik een rondleiding gehad heb door zijn appartement. Mooi. Veel groen. Groen kleed van de Ikea (vertelde hij) op de grond, groene bank, bruine tafel. Donker, de gordijnen houdt Dev dicht vanwege de warme vertelde hij net.
Ik lust geen bier. “Ja, lekker”, zeg ik en ik neem het biertje aan.
wordt vervolgd
- Mer1980
-
- Berichten: 20384
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 15-02-22 14:58
- beenjesshar
-
- Berichten: 1285
- Geregistreerd: 12-05-07
- Woonplaats: uitgeest
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 16-02-22 01:24
- HELder
-
- Berichten: 467
- Geregistreerd: 04-08-06
- Woonplaats: Zwijndrecht
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 17-02-22 14:49
- astridastrid
-
- Berichten: 5833
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 22-02-22 14:41
!29 februari 2020
“Zo, wat ga je vandaag allemaal doen”? Jakkes, hij heeft in de gaten dat ik wakker ben. Ik was net bezig een strategie te bedenken, wat ik tegen hem moest zeggen.
“Ik weet het niet” antwoord ik naar waarheid, “maar eigenlijk wist ik ook niet dat…” Ik krijg de kans niet mijn zin af te maken.
“Ik heb je verteld dat ik gewoon moest werken en dat je jezelf moest gaan vermaken” valt hij me kortaf in de rede.
Nou, dat is niet helemaal waar. Maargoed, eerlijk gezegd had ik er ook niet naar gevraagd. Ik ging er eigenlijk vanuit dat we leuke dingen dingen doen; buitenshuis brunchen, elkaar beter leren kennen, ik zag onszelf al arm in arm lopen op het strand, bij de ondergaande zon enzo. Dat lijkt nu een utopie.
De witte luikjes voor de ramen zijn slechts gedeeltelijk gesloten en ik zie de schaduw van bladeren van de palmbomen naast het raam, welke langzaam deinen in de lichte wind. Ik voel dat de zon de kamer verwarmt. In een ander decor zou dit paradijs zijn. Of misschien eerder met andere figuranten.
Oh, wat kijkt hij nors. Als mijn manager zo zou kijken, zou ik beslist spontaan een vrije dag opnemen. Een slecht nieuws-gezicht.
Hij kijkt me inmiddels indringend aan, zijn ogen dichtgeknepen tot spleetjes, alsof hij aan het tellen is hoeveel rimpels ik heb. Mijn hart gaat als een gek tekeer. Wat is hij van plan?
Dan draait hij zich opeens abrupt om en graait met zijn hand in zijn nachtkastje. Zenuwachtig trek ik de dekens tot mijn kin.
Dan draait hij zich weer naar me om. Oh, hij was zijn bril aan het pakken. Zijn haar zit warrig. Hij heeft zoveel haar, dik haar, ik denk dat hij meer haar op zijn hoofd heeft dan Prem op zijn hele lichaam. Hij ziet er geleerd uit met zijn bril op zijn slaperige gezicht, sexy. Ik val wel op studiebollen. Sapiosexueel noemen ze dat, alles wordt tegenwoordig uitgedrukt met een moeilijk woord. In dit geval misschien ook wel logisch, anders begrijpen de sapiosexuelen het zelf niet eens.
Okay, ik moest dat ook Googlen. Ik had me er alleen bij voorgesteld dat mijn droom-studiebol óók zou kunnen lachen.
Ik weet niet precies wat ik moet zeggen, maar ik merk dat ik baal, teleurgesteld ben. In mezelf vooral. Had ik dit niet allemaal van tevoren even wat beter door kunnen denken?
“Het zijn ook mijn kostbare vakantiedagen” antwoord ik. Mijn stem schiet ongewild omhoog. Vierentwintig vakantiedagen min veertien. Nog maar tien over.
Ik vul aan dat ik “anders wel naar het strand ga. Waar wel toffe mensen komen”. Dev grinnikt – hij voelt zich duidelijk aangesproken en gaat zonder verder iets te zeggen uit bed.
Als hij uit de douche komt - helemaal aangekleed - geeft hij wat opties. Waarna hij vertrekt. “Ik zal kijken of ik eerder thuis kan komen”.
Zodra ik de deur dicht hoor vallen, bel ik Nienke. Ik vraag haar vaak om advies, maar neem het nooit aan. “Het maakt niet uit wat ik zeg” zegt ze altijd, “je doet toch altijd precies het tegenovergestelde”. Maar op dit moment weet ik het echt niet meer en ben ik zelfs geneigd haar raad integraal over te nemen.
“Nina? Ik zit op werk. Je weet toch dat ik hier niet kan bellen?”. Ik lig om mijn zij, nog altijd op het hoge bed, met mijn benen omhoog tegen de muur, zoals ik altijd deed toen ik nog een puber was.
“Ja, sorry” verontschuldig ik, “maar ik moet iemand spreken die wel aardig doet tegen me. Hij haat me, Nien. Hij kijkt naar me alsof ik iets weerzinwekkends ben. En hij drinkt niet eens wijn”.
“Nou, dat weet je dan ook weer”. Ze heeft makkelijk praten. Ik heb nog bijna twee weken te overbruggen.
“En hij is echt onwijs nors, Nien! Ik heb hem serieus maar een keer zien lachen en dat was om zijn eigen grap“. Hij vertelde tijdens onze date dat hij best eenzaam was. Nou, ik begin wel te begrijpen hoe dat komt.
“Tja”
Nienke zegt nog altijd niets, terwijl ze normaal als eerste klaarstaat met advies. Advies wat ze zelf trouwens nooit opvolgt.
“Wat doe ik hier? Waarom heeft hij zoveel geld voor mijn ticket betaald om me over te laten komen?”. Voor kameropvulling? Dan had hij toch beter een plant kunnen kopen, toch? Hij had zelfs nog een duurder ticket gekocht zodat ik een extra koffer in kon checken. “Voor al je roze Barbiepakjes” zei hij toen nog plagend.
“Je zal wel tegenvallen”.
“Tja”.
“Hoe gaat het eigenlijk met Bubbles?”. Opeens vind ik het niet meer zo’n gek idee om de rest van mijn leven met een hond in bed door te brengen in plaats van met een partner.
Nienke zucht. “Die luistert totaal niet” antwoordt ze bits. Ik heb direct spijt dat ik het gevraagd heb; ik heb haar zelden zo geïrriteerd gehoord. “Hij ontsnapt uit zijn bench en hij piept en blaft de hele nacht. Dus we zijn niet heel erg blij. Bubbles wel, hij heeft de tijd van zijn leven. Maar hij mag vannacht wel direct in de schuur slapen”.
Vijf graden Celsius. Ik heb het net opgezocht. Even speel ik met de gedachte haar zoon ook in de schuur te laten slapen als ik op moet passen.
“Trek lekker je eigen plan” vervolgt ze, doelend op mijn huidige constellatie, “volgens mij woont hij heel mooi”. Ik kan verstoppertje doen in zijn huis met de twee inloopkasten en twee badkamers en overal hangen – heel Amerikaans - TV’s en computers. En hij heeft zelfs een computer robot als huisdier. Vector, waar hij overigens heel liefdevol tegen praat. Ik werd bijna jaloers op dat ding.
Maar daar kwam ik niet voor.
Er zit niets anders op: dan maar in mijn eentje in solonaise op expeditie naar het strand, een ik-zie-wel-waar-het-schip-strandt-dag, dus.
En opeens mis ik Prem vreselijk.
Misschien was dat helemaal zo gek nog niet, allemaal.
wordt vervolgd
- Mer1980
-
- Berichten: 20384
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 22-02-22 19:39
- astridastrid
-
- Berichten: 5833
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-22 14:26
“Jij moet het voorlezen, Nien” spreekt mijn moeder me dringend toe, “nu”. Ze wijst op het vel papier wat ik al sinds het vertrek vanaf mijn ouder’s huis in mijn handen heb. Ondanks dat het buiten koud is, voelen mijn handen bezweet aan van de zenuwen. Ik kijk van het papier met het normaal zo keurige handschrift van mijn moeder naar mijn vader, die op zijn kleine eenspersoonsbed zit en ons leeg aankijkt, alsof hij niet weet wie er tegenover hem staan. “Nu leeft hij nog. Nu kan hij het tenminste nog horen”, prevelt ze. Ze wilde het niet zelf voorlezen. “Jij moet het doen. Ik kan het niet”.
Zo kreeg mijn laatste bezoek aan mijn vader, de avond voordat ik in het vliegtuig zou stappen, een enorme lading.
“Vele paden hebben we behandeld
Vele wegen hebben we gefietst
Vele toppen hebben we bereikt
Maar ook door diepe dalen gegaan
Vier lieve kinderen hebben we gekregen
Zijn hebben fijne partners
Zes kleinkinderen als cadeau."
Ik slik. Dat deed ik al toen ik de voordracht voor het eerst doorlas. En ik kijk voor het eerst op van het inmiddels verfrommelde papiertje. Mijn moeder veegt een traan uit haar ooghoek. Mijn vader probeert van het bed op te staan, iets wat hem niet lukt. Ik zie hem kracht zetten met zijn handen op de gele, verwassen deken, maar er gebeurt niets. In zijn mondhoek hangt een lange draad kwijl. Als mijn moeder het ziet, zal ze het direct wegvegen, dat weet ik zeker. Ze vindt het verschrikkelijk, vooral voor mijn vader zelf. Want hij is niet gek. Hij weet dondersgoed dat er iets niet klopt. Dat zijn lijf hem in de steek laat.
“…Waar jij erg trots op bent
Altijd deden we alles samen
We vulden elkaar prima aan
Jouw zorg voor ons was grenzeloos
Het mocht ons aan niets ontbreken.
Toen kreeg je drie en een half jaar geleden de diagnose Parkinson
Alles heb je eraan gedaan de ziekte te vertragen
Je kon het niet meer tegen gaan
Helaas gaat het nu sneller achteruit dan verwacht
We moeten er samen doorheen”.
Mijn hart klopt in mijn keel. Mijn vader heeft zich inmiddels neergelegd bij het feit dat hij niet overeind kan komen.
“Wat doet dat paarse hert daar in de hoek?” vraagt hij nadat ik de laatste woorden heb uitgesproken, bijna onverstaanbaar door zijn stramme gelaatstrekken, terwijl hij in de lege hoek tegenover ons wijst.
De hallucinaties.
Daar begon het allemaal mee. De ellende. Want Parkinson op zich was niet zo erg, toch? Pap ging vol goede moed naar fysiotherapie, naar spraakles zelfs. Hij nam medicijnen, het zou allemaal goedkomen. Maar vooral in de nacht staken zijn demonen de kop op. Het begon met katten in bed, toen werden het wormen of zelfs kakkerlakken. Het hele beddengoed werd er wild afgetrokken, hij was zelfs voor mijn moeder niet meer voor rede vatbaar.
Ze gingen nog een weekend weg, dat moest kunnen en zou ze beslist goed doen. Tenerife, wat kon er mis gaan? Maar woest was hij toen hij zijn horloge niet kon vinden, wild, het was met zekerheid gesloten en hij zou niet rusten tot het weer bovenwater was. Hulpeloos keek mijn moeder toe hoe hij ook hier midden in de nacht de lakens van de bedden trok, zelfs op hoge poten naar de receptie stapte om verhaal te halen. Mijn moeder bleef hulpeloos achter en was blij toen ze niet veel later naar huis gingen. Al was de nachtmerrie nog niet voorbij. Nee, dit was allemaal slechts het begin.
Zes weken zou hij naar een revalidatiecentrum gaan. Zodat ze mijn vader goed in de gaten konden houden, zijn medicijnen aan konden passen. Want hij kreeg immers toch medicijnen voor de hallucinaties, dus ze zouden toch moeten stoppen? Vreselijk vonden ze het, mijn moeder bijna erger dan mijn vader. Vol goede moed gingen we het traject aan. We maakten zelfs grapjes toen hij een avond bijna bij de buurvrouw in bed was gekropen. “Doe jij ook wel eens, toch”, plaagde ze me. Vreselijk vond ze het. Maar het zou beslist goed komen als ze de juiste dosering hadden.
Maar de dosering kwam er nooit, wel een aangepaste diagnose: mijn vader had geen Parkinson, maar het veel ergere Lewy body dementie. We vermoedde het al enige tijd maar mijn vader wilde er niets over horen, snoerde ons direct de mond als we die term maar in onze mond namen: dat was het absoluut niet, geen zorgen. Nu werd zijn grootste nachtmerrie werkelijkheid. Papa kon niet naar huis. En zojuist hebben we te horen gekregen dat het bezoek beperkt moet worden. Prikkelarm. En er komt een urgentie voor een plaatsing in een verpleegtehuis.
71 jaar.
Ik kijk in de rondte, het lijkt wel een kamer in een ziekenhuis waar hij nu zit. Hij is een maand geleden van revalidatie naar deze afdeling overgeplaatst. Mijn vader’s kale hoofd glimt onder het felle TL-licht. De gesloten afdeling, god, wat was altijd een ver-van-mijn-bed show. Daar zaten toch alleen mensen die met knuffels en poppen liepen, in de hoek stonden te plassen? Maar nu zit mijn vader er en kunnen we alleen naar buiten met een code die elke dag verandert. We hebben mijn vader al diverse malen bij het paneel voor de toegangscode weg moeten halen, waar hij wild op de knoppen drukte. Om te ontsnappen uit deze ellende. En oh, wat zou ik hem graag meenemen. Hij heeft me zelfs al eens om geld gevraagd, voor een taxi en een hotel. Hij beschuldigde mijn moeder van de week zelfs van het feit dat ze zijn geld afgepakt heeft.
Hij heeft geen idee.
Hij heeft geen idee dat dit slechts het begin is. Het begin van het einde. En als ik dat besef, breekt er iets in me. Niemand heeft me hier op voor kunnen bereiden.
Mijn moeder is naast mijn vader gaan zitten, ze houdt zijn hand vast. Alle levenslust lijkt uit zijn ogen verdwenen.
“Doei pap” zeg ik even later, terwijl ik hem een kus op zijn wang geef. Mijn moeder scheert hem zelf, toch voel ik meer stoppels dan toen hij het altijd zelf deed. “Ik kom na mijn vakantie snel weer langs”.
En dan opeens, opeens kijkt mijn vader me heel helder aan.
“Ik heb het niet gehaald. Het is afgelopen. Ik kan het volgende level niet halen”. En ik zie de paniek in zijn ogen.
En opeens begrijp ik waarom mijn moeder zo’n haast had met het delen van haar overdenkingen.
wordt vervolgd
Laatst bijgewerkt door astridastrid op 23-02-22 14:55, in het totaal 2 keer bewerkt
- astridastrid
-
- Berichten: 5833
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Re: [VER]Genieten
Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-22 14:40
- Mer1980
-
- Berichten: 20384
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Geplaatst: 23-02-22 14:48
astridastrid schreef:Aangepast, dankjewel
Ik ook aangepast
maar een super stuk weer hoor, had echt een brok in mijn keel.... Mijn oma had vasculaire dementie die kon dus heel levend vol overtuiging vertellen over haar dag terwijl we wisten dat het totaal niet kon en niet waar was, maar ze leefde in haar eigen wereld. Het is anders, maar je denkt er toch aan die tijd. 
Zet 'm op! Je schrijft goed. - astridastrid
-
- Berichten: 5833
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 26-02-22 18:46
Het is gek om zo luchtig te schrijven, terwijl ik me niet zo voel
. Maar ook wel leuk. Er komt nog genoeg ellende aan . Maar dit is ook wel leuk, anders!29 februari 2020
“Lieve Nina, ik geloof echt dat Prem een groter probleem heeft dan wij denken. Is hij nou echt wel zo goed voor jou?” maant Els me als ik haar na mijn rondje handlopen bel met het idee dat ik hem een berichtje ga sturen.
Het is weer een prachtige dag, wat weer betreft dan. Een stralend blauwe lucht, 21 graden. Dev is een paar uur eerder na het uitwisselen van enkele beleefdheden naar kantoor vertrokken.
“Je neemt geen contact met hem op. Je doet het niet”. Ik beeld me in dat ze haar wijsvinger belerend ophoudt om haar woorden kracht bij te zetten. Els de advocate, de advocaat van de duivel in mijn geval. En voor haar is Prem geen onbekende; haar man Alberto is al jaren Prem’s beste vriend.
“Ja maar, er zijn ZO weinig andere mannen, Els!” mijmer ik.
Deze reis heeft me doen realiseren dat je maar met weinig mensen echt dé klik hebt. Met Dev heb ik dat duidelijk niet, met Prem had ik dat duidelijk wel. En hoe langer ik niks van hem hoor, hoe meer ik er van overtuigd ben dat ik de verkeerde beslissing genomen heb. Irrirant.
“Dat komt omdat je je er niet voor openstelt, meisje. Dev lijkt me ook een aardige kerel”.
Ik had Els al even niet gesproken en natuurlijk wil ze alles weten over het onderwerp van gesprek, vooral wat voor baan hij doet en hoe hij woont. Typisch Els. Ik had haar voor mijn vertrek, toen alles nog hunky dory was, alleen een foto gestuurd dus ik praat haar snel bij.
Ik laat de negatieve details bewust achterwege en vertel haar niet eens dat alles tot op de centimeter nauwkeurig is gerangschikt in zijn huis, keurig in een lijntje. Ik vermoed dat hij het, voordat hij naar bed gaat, allemaal nameet met een liniaal.
Toen ik hem ’s avonds een keer vertelde dat ik op zoek was naar een nagelschaar, zegt hij alleen “ik dacht al dat je in mijn badkamer geweest was, want de deur stond op een kier”. Ik probeer me in te beelden hoe iemand die zo georganiseerd is, kan samenleven met iemand als ik. Een onmogelijke opgave.
“Hij is Enterprise architect. Dus iets met computers” zeg ik er direct achteraan voordat ze ook denkt dat hij kantoren ontwerpt. “En ja, hij heeft een goede baan, anders kom je hier ook niet zomaar als Nederlander”. Je kunt alleen in Amerika werken als er in het hele land niemand anders is die de functie kan vervullen. Of nou ja, er zijn nog wel wat opties, maar die zijn volgens mij niet van toepassing op mijn ijskonijn.
Ik vertel haar dat we echt puur en alleen vrienden zijn, al is dat wellicht ook nog wat positief uitgedrukt. Dev kijkt ’s avonds Netflix, ik ga naar bed. En overdag vermaak ik mezelf; iets waar ik schijnbaar erg goed in ben. Ik heb denk ik al meer van San Diego gezien dan Dev in de vier jaar dat hij hier woont. Ik weet dat overigens niet zeker; als ik hem ’s avonds tijdens zijn Netflix-theratie vertel wat ik gedaan heb, mompelt hij slechts onverstaanbaar. Misschien murmelt hij trouwens wel dat ik mijn mond moet houden.
We leven in een status quo en lijken beide ons lot geaccepteerd te hebben. Ach, het is beter dan dat we elkaars hoofd eraf trekken.
“En daarom ga ik Prem nu een berichtje sturen” besluit ik.
Els staat er niet achter. “Hoe vaak moet hij je nog afwijzen voor je het gelooft? Hij houdt je aan het lijntje”. Mijn moeder zei het zo mooi ook. “Hij heeft niet erg zijn best voor je gedaan”.
“En Dev?” vraagt ze “wil hij kinderen?”. Ik kan me zo voorstellen dat Els nu achter een groot, houten bureau zit, bezaaid met paperassen en met zo’n groene bureaulamp die je altijd in films ziet. En waarschijnlijk is ze tegelijkertijd nog honderd andere zaken bezig. En dat alles zonder ergens een steek te laten vallen. “Els is een heldin” zegt Prem altijd. Ik weet vrij zeker dat niemand mij ooit als heldin zou omschrijven.
“Ik heb gelijk van begin gezegd dat ik dat wil. Dus hij weet het”. Ik hoor mijn vriendin goedkeurend mompelen. Ze weet dat ik daar moeite mee heb, om te zeggen wat ik wil, bang voor afwijzing. Maar ik heb gemerkt dat ik vrij goed ben ik duidelijk maken wat ik wil als het er toch nooit van zal komen.
Ik had net zo goed kunnen zeggen dat ik een reis naar de maan wil maken. Tot op heden komen we niet bij elkaar in de buurt.
“Hoe gaat het eigenlijk met je vader?” verandert ze van onderwerp en ik ben blij dat ik even mijn hart kan luchten. Iedereen is altijd zo druk dat ik vaak het gevoel heb niemand er mee lastig te kunnen vallen. Ik vertel haar dat ze zijn medicatie aan het afbouwen zijn en terwijl ik dat vertel, voel een brok in mijn keel. Het heeft geen zin meer.
“Zwaar voor jullie. Gelukkig kun je een beetje opladen nu”. Ik voel me vooral heel schuldig. “Ik had ik er graag geweest voor mijn moeder” zucht ik verdrietig.
“Ach dat ben je toch. Je bent in hun hart. En ze kan je hulp en liefde nog meer gebruiken als je vader er niet is”.
Het lijkt dan nog zo ver weg.
We nemen afscheid en ook Els drukt me op het hart te genieten, dat ik dit verdiend heb. Eigenlijk wil ik antwoorden dat ik vooral vind dat ik een liefdevolle man verdiend heb.
“Ik mis je” app ik naar Prem als we opgehangen hebben, “ik hoop dat alles goed met je gaat.”
En voor vijf minuten sta ik achter mijn correspondentie. Maar als ik zie dat hij het gelezen heeft maar niet reageert, heb ik direct spijt. Grappig trouwens hoe dat werkt: sinds ons afscheid nam ik mezelf voor dat als hij contact met me op zou nemen, dat ik hem zou negeren. En ik voelde me daar heel sterk in. Maar nu ik contact met hem opneem, verwacht ik wel direct een antwoord. Zo ziet macht er blijkbaar uit in de 21e eeuw. Het bericht terugtrekken kan ook niet meer.
“Eikel” denk ik, en ik neem me voor om linea directa naar het winkelcentrum te gaan. Hij verdient mijn overpeinzingen inderdaad niet. Iets te gehaast dep ik nog wat poeder op mijn nog altijd spierwitte gezicht in mijn eigen badkamer. Ik zag de bui al snel hangen, dus stelde ik voor de andere badkamer te nemen. Dev keek opgelucht toen ik het voorstelde. Kon ik ook zijn spulletjes niet verkeerd uitlijnen.
Maar dan opeens glijdt het doosje uit mijn handen en even sta ik aan de grond genageld te kijken hoe het fijnkorrelige stof op de minutieus schone vloer dwarrelt. Ik sla een hand voor mijn gezicht en weet even niet wat erger is; dat mijn veel te dure make-up opgegaan is in rook, of de wolken poeder in het schone huis. Als ik weer kan bewegen, trek ik snel de stofzuiger uit de gangkast en neem schuldbewust ook maar gelijk de gang mee en de keuken, terwijl ik eraan denk dat mijn ouders vast wel een foto zouden willen van deze heuglijke gebeurtenis. Ziezo, denk ik even later, daar ziet zelfs Dev niks meer van. Op de vloer althans, want hoe ik het poeder uit de haren van de stofzuiger krijg, is nog even een raadsel.
Ik sta nog in een pashokje als ik om kwart voor vier een berichtje krijg van Dev.
“Ben al thuis”.
Ik antwoord dat ik nog in de Westfield Mission Valley Mall ben. Ik zeg er niet bij dat ik momenteel in mijn onderbroek sta.
“Ik kom wel jouw kant op”. Nu moet ik snel gaan beslissen wat ik ga kopen.
Bij het afrekenen krijg ik het Spaans benauwd: mijn credit card weigert en mijn debit card doet het blijkbaar ook niet. Ik weet niet precies wat het verschil is, maar de jongen achter de kassa kijkt me argwanend aan en probeert beide opties en kaarten zonder succes. En eerlijk gezegd begin ikzelf ook een seconde aan mijn eigen kredietwaardigheid te twijfelen. Schouderophalend, en een beetje gegeneerd loop ik even later onverrichter zaken de winkel uit. En ben nog altijd een beetje bezorgd over mijn solvabiliteit, alhoewel het met zekerheid wel aan mijn kaarten moet liggen.
“Waar ben je”, vraagt Dev even later, waarop ik hem meld dat ik in de Sephora ben, de droom van elke make-upminnende Nederlander.
“Ik kom jouw kant op”. Het verbaast me eerlijk gezegd dat hij het kent.
Ik besluit mijn goede wil te tonen en bij de deur te wachten, zodat hij niet de hele Sephora hoeft te doorzoeken. Ik kan me zo voorstellen dat dat niet op zijn bucketlist staat.
Oh, gratis WiFi hier! Het duurt lang, dus ik bel hem voor de zekerheid op. Op hetzelfde moment zie ik hem lopen. Het is gek, maar ondanks alles maakt mijn hart toch een klein sprongetje.
“Goede bioscoop hier, wel”. Begroet ik hem, doelend op het enorme theater waar ik eerder langs liep. Hij ziet er op zijn gemak uit, zonnebril in zijn dikke haar, zijn witte overhemd met de bovenste knoopjes los. Ik zou ook geen enkele zorg hebben, als ik hier woon. Alles is zo ontspannen, het weer werkt mee en ook de mensen zijn hartstikke aardig. De meesten, dan. Dev vertelde me eerder dat een aantal van zijn collega’s voor ze beginnen met werken gaan surfen; ze komen met de plank nog op de auto de garage ingereden.
“Goedemiddag! Wat leuk dat jullie hier zijn!” begroet een enthousiaste winkelmedewerker ons. In het begin moest ik er erg aan wennen, zat ik nog in het ‘vlug vlug vlug’-regime. Ze vraagt waar we vandaan komen, en naar mijn naam. Vond ik dat eerst nog maar een wassen neus, en had ik helemaal geen zin om die informatie te delen, vind ik het nu wel fijn iemand eerst in de ogen te kijken voordat je ter zake komt.
“We kijken alleen” zeg ik even later, waarna ze vriendelijk lachend ons alleen laat.
“Zo, zag je haar lijntje” roep ik verbaasd uit tegen Dev als ze buiten gehoorafstand is, “echt heel erg mooi”.
“Nou, ze is toch vrij stevig?”
“Nee, ik bedoel het lijntje boven haar oog!” Ik heb nog nooit iemand zo verbaasd zien kijken. En ik vind die onbevangenheid heerlijk; eens niet iemand die altijd maar doet alsof hij alles weet.
Snel doop ik mijn vinger in de oogschaduw, probeer ik een nieuwe lippenstift uit en doe ik nog een poging het lijntje van de mooie mevrouw te recreëren, wat in de haast natuurlijk finaal de mist in gaat. Dev kijkt alleen maar gefascineerd toe. En even wil ik hem voorstellen een 'full face' bij hem te doen. Ondanks dat hij me niet het gevoel geeft me op te willen jagen, wil ik hem niet te lang vervelen met mijn creatieve hobby en dus lopen we niet veel later het make-up walhalla weer uit en op mijn handen prijken diverse smeersels en kleurtjes.
“Moet je niet betalen?” vraagt Dev geschokt.
Ik kijk hem vragend aan. Ik heb tenslotte niets gekocht.
“Voor al die make-up die je opgesmeerd hebt?”
En dan, sinds lange tijd kan ik weer lachen.
“Staan al die mensen zich hier dan gratis op te maken?” vraagt hij hulpeloos.
En hij kan er niets aan doen, maar ik kan niet stoppen met lachen. En het voelt heerlijk.
En heb ik niet eens door dat Prem me op dat moment een bericht terug heeft gestuurd.
Ik mis je ook
“Kom” zegt Dev, terwijl hij zijn arm in de mijne steekt als ik uitgelachen ben. “We gaan naar de bioscoop”.
Het is niet significant, maar iets is veranderd. En even vergeet ik alles, vergeet ik mijn zorgen om mijn vader en om mijzelf; mijn eetproblemen, mijn relationele problemen, mijn kinderwens waarvan ik niet weet wat ik ermee aan moet en al het andere wat me de afgelopen maanden heeft uitgeput.
wordt vervolgd
Laatst bijgewerkt door xingridx op 27-02-22 13:48, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Op verzoek woord aangepast
Reden: Op verzoek woord aangepast