Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-07-20 08:35

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 17-07-20 08:35

Leuk nog volgers!

Dank voor de tip, moet ik idd nalezen. Ben van nature een chaoot en zo zit een verhaal ook in mijn hoofd dus spring idd makkelijk van hot naar her.

**Geplaatst**: 17-07-20 08:50

Geplaatst: 17-07-20 08:50

Spannend!
Ik vind het fijn dat je vrij gedetailleerd schrijft waardoor het makkelijker is om in te kunnen beelden hoe de omgeving eruit ziet en hoe de persoon zich voelt! Ga zo door!!!

**Geplaatst**: 17-07-20 09:51

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 17-07-20 09:51

Zo'n klein geschreven stukje, maar neemt je helemaal mee. Je voelt de emotie, je leeft helemaal mee.
Super TS

**Geplaatst**: 17-07-20 09:59

Geplaatst: 17-07-20 09:59

Ik vind het verhaal echt superleuk en wil graag verder lezen. Maar helaas erger ik me behoorlijk aan de taal en schrijffouten. Dan leidt me echt teveel af van het leuke verhaal.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-07-20 11:12

Geplaatst door de TopicStarter : 17-07-20 11:12

Suzanne F. schreef:
Ik vind het verhaal echt superleuk en wil graag verder lezen. Maar helaas erger ik me behoorlijk aan de taal en schrijffouten. Dan leidt me echt teveel af van het leuke verhaal.

Dank voor de feedback! Qua taal, wat concreet vind je onaangenaam? De schrijffouten ben ik me bewust van.

**Geplaatst**: 17-07-20 12:05

Geplaatst: 17-07-20 12:05

tengeltje11 schreef:
Suzanne F. schreef:
Ik vind het verhaal echt superleuk en wil graag verder lezen. Maar helaas erger ik me behoorlijk aan de taal en schrijffouten. Dan leidt me echt teveel af van het leuke verhaal.

Dank voor de feedback! Qua taal, wat concreet vind je onaangenaam? De schrijffouten ben ik me bewust van.

Het zijn met name de fouten zoals: ‘als mij’ en ‘ik wordt’. Zo zijn er nog een aantal. Ik lees daar moeilijk overheen.
Maar het verhaal is erg leuk en ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

**Geplaatst**: 17-07-20 12:36

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 17-07-20 12:36

Vind het een leuk verhaal, maar zou het graag wat uitgediept zien. Wat meer de achtergronden van deze wereld en het dorpje en omgeving waar de hoofdpersoon woont. Waarom kan zij zomaar hele dagen in het bos verdwijnen? Wat doen haar broertjes en zusjes? Zorgen de ouders niet voor ze? Zomaar een paar vragen die opkomen. Heb er nog wel tig. Spelfouten storen ook wel, maar begrijp dat het geen prioriteit heeft nu, je verhaal moet er eerst uit.
Waar ik als Nederlandse erg aan wennen moet is het soms behoorlijk ‘Belgische’ taalgebruik, maar ja, je bent Belgische hè.
Lijkt wel of ik alleen maar kritiek heb, dat is niet zo, geniet van je verhaal en vind het tot nu toe stukken beter dan wat ik van andere schrijvende bokkers heb gelezen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-07-20 12:56

Geplaatst door de TopicStarter : 17-07-20 12:56

Dank.

Ben me er heel bewust van dat het grammaticale deel van schrijven, mijn zwakke punt is. Baal er zelfs vaak door dat ik daar ze ‘slecht’ in ben, want het doet er idd een stukje vanaf natuurlijk. Wat ik hier post is ook nog niet definitief, er wordt nog aan gesleuteld, maar zelf ga ik er bv nooit allle fouten uit kunnen halen, ik lees daar over en zie het niet, ook al weet je het wel.

Ja, ik denk dat er idd wel verschil ik schrijven zit qua nl en be. Dat heb ik omgekeerd ook.

Het eerste stuk zeiden meer mensen, ga ik ook wat gedetailleerder uittypen. Vinden jullie het 2de, korte stukje ook nog te globaal?

**Geplaatst**: 17-07-20 13:23

Geplaatst: 17-07-20 13:23

Het tweede stuk is wat mij betreft gedetailleerd genoeg, het beschrijft maar een heel korte periode in je verhaal. Probeer bepaalde zaken wel ‘geloofwaardig’ te houden. Uren rennen door het bos eer ze bij het huisje van haar vriend komt? Die vriend ontmoette ze elke dag in het bos, hij ging toch zeker niet 2x uren rennen om haar te ontmoeten? Had hij niets anders te doen, bijv geld verdienen zodat zijn ouders aan hun financiële verplichtingen konden voldoen?

**Geplaatst**: 17-07-20 14:54

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 17-07-20 14:54

Wauw, wat een mooi verhaal zo! Het doet mij denken aan de boeken die ik vroeger altijd las, van Tonke Dragt

**Geplaatst**: 17-07-20 16:03

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 17-07-20 16:03

Leuk! Nog een volger erbij.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-07-20 17:30

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 17-07-20 17:30

Wederom dank voor de reacties, heb er veel aan!

Idd, het ‘uren rennen’ ding klopt qua tijd niet, ga ik anders formuleren.

Het geld en werken ding volg ik minder. Het is een landbouwgezin die moet betalen in oogst, oogst is mislukt door de droogte. Geld en werken komen hier dan niet bij kijken lijkt me? Of zie ik wat gaten in het verhaal niet?

**Geplaatst**: 17-07-20 17:55

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 17-07-20 17:55

Ik vraag mij ook vooral af wat zij dagelijks doet behalve het huis uitvluchten en uren in het bos doorbrengen?
Als oudste zal ze ( zeker als het ook een arm gezin betreft) toch moeten werken om mee de kost te verdienen?

Dat ze dáárnaast dan haar vriend in het bos ontmoet dat kan wel.

Mooi interessant verhaal verder hoor +:)+

**Geplaatst**: 17-07-20 18:05

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 17-07-20 18:05

Ik lees graag mee !!

**Geplaatst**: 17-07-20 23:04

Geplaatst: 17-07-20 23:04

Ineke2 schreef:
Ik vraag mij ook vooral af wat zij dagelijks doet behalve het huis uitvluchten en uren in het bos doorbrengen?
Als oudste zal ze ( zeker als het ook een arm gezin betreft) toch moeten werken om mee de kost te verdienen?

Dat ze dáárnaast dan haar vriend in het bos ontmoet dat kan wel.

Mooi interessant verhaal verder hoor

Dat had ik ook inderdaad. Zeker in "die tijd" (doet een beetje vroeg middeleeuws aan qua sfeer) was er niet de luxe om maar een beetje aan te lummelen lijkt me, zeker niet als ze arm zijn met een groot gezin. Er zal toch eten moeten komen, water, hout voor vuur, werk, klussen in en om huis en op het land, oppassen op de kleinere kinderen, etc. Dus dat is stiekem wel een puntje van aandacht.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-07-20 23:20

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 17-07-20 23:20

Ok, dank wederom.

Volstaat het dan volgens jullie om in het eerste hoofdstuk hier wat dieper op in te gaan?

**Geplaatst**: 17-07-20 23:52

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 17-07-20 23:52

Leuk, een fantasyverhaal! Dat zijn mijn favorieten.

Wat de anderen ook al zeggen: hoe moeilijker het je je hoofdpersoon maakt, hoe makkelijker het wordt om haar karakter te geven en om de lezer mee te laten leven. Nu komt alles jouw hoofdpersoon aanwaaien: superveel vrije tijd, een heerlijk bos achter haar huis, magische krachten waardoor ze compleet in balans is, een beste vriend met wie ze de hele dag in het bos ligt enz. Ze hoeft nooit moeilijke keuzes te maken waardoor haar karakter wat vlak blijft.

Als je haar hindernissen en moeilijk keuzes heeft wordt het spannender en laat je ook meer van haar karakter zien. Bijvoorbeeld:
- Het bos ligt net buiten bereik achter het landgoed van de evil overlord: als ze naar haar bos toe wil moet ze daar stiekem doorheen, maar als ze gepakt wordt dan wordt haar familie gestraft/verbannen: hoe graag wil ze naar dat bos?
- naar het bos gaan kost tijd: wat als 3 uur naar het bos gaan betekent dat ze 3 uur niet kan werken zodat haar zusjes geen eten krijgen? Hoe graag wil ze naar het bos?
- stel, ze wordt door dit alles gedwongen om 's nachts naar het bos te gaan: wat als dat gevolgen heeft voor haar waakzaamheid overdag op haar werk?
- wat als de hoofdpersoon regels breekt om het bos in te gaan en daar ook mee weg komt, totdat blijkt dat ze gezien is en omdat de evil overlord niet weet wie het was hij een random hoeve in brand steekt - die van haar beste vriend, waarbij zijn ouders omkomen? Wat als ze erachter komt dat dat door haar is? Hoe weet ze dit? Weet hij dit? Hoe gaat ze om met dat schuldgevoel, en hoe gaat dat schuldgevoel haar wereldvisie/gedachten over haarzelf/haar krachten/enz vervormen?
- Wat als ze de risico's te groot vind en dus niet naar het bos toe gaat, wat kan er dan gebeuren waardoor ze zich gedwongen voelt om tóch daarnaartoe te gaan (waarna alsnog alles fout gaat)?

Als je de hoofdpersoon al meteen klemzet in een spagaat/probleem waar de lezer geen makkelijk antwoord op weet, dan zal de lezer blijven lezen om bij de oplossing te komen. B-)

Bij goede schrijvers krijgt de hoofdpersoon niets op een presenteerblaadje: voor alles moet geknokt worden, en elke keuze die de hoofdpersoon heeft gemaakt was een keuze uit twee kwaden: er hangt altijd een nadeel aan die keuze vast die de hoofdpersoon vanaf dan het leven moeilijk maakt. Dus je vindt een magische ring, maar kan die alleen gebruiken als je je eerstgeborene afstaat. Geen probleem, want je was al onvruchtbaar verklaard en de geest van de ring is een goede geest. Maar dan blijk je alsnog een kind te krijgen en blijkt de ringgeest in werkelijkheid een kwade geest vermomd als een goede geest: geen kind krijgen is geen optie, het kind aan hem afstaan ook niet en inmiddels is het hele land afhankelijk van jouw ringgebruik, dus de ring vernietigen kan ook niet meer. En het kind komt trouwens al over een week, en een magisch vijandelijk leger staat al aan de poort waardoor je geen enkele zwakte kunt laten zien. Wat te doen...

Dan is het als lezer moeilijk om het boek nog neer te leggen.

**Geplaatst**: 18-07-20 00:33

Geplaatst: 18-07-20 00:33

Grappig om de adviezen te lezen. Persoonlijk trekt mij juist het snelle verloop, en daardoor nu nog wat mysterieuzer, aan. Ik beeldde me zelf in dat ze een buitenbeentje is door haar uiterlijk, iemand die een beetje links wordt gelaten. In zo’n fantasy boek vind ik dat helemaal dikke prima, het prikkelt juist mijn fantasie over haar extra aan. Zelf was ik denk ik afgehaakt als alles in kannen en kruiken wordt verteld.

**Geplaatst**: 18-07-20 07:41

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 18-07-20 07:41

Heb ook niet kritiek, vind dat je het goed opbouwt. Misschien dat het juist later nog aan bod komt waarom ze niet helpt op het land. Misschien omdat haar ouders zich schamen voor haar? Dus het lijkt alsof overal meer achter zit, maar dat dit nog later komt. Bv waarom zelfs haar ouders niet opkomen/ zich interesseren voor haar. Dus ga vooral zo door! Vond het zelf gedetailleerd genoeg. Ik ga ervan uit dat hoe verder je in het verhaal zit hoe meer je te weten komt over de hoofdpersoon

**Geplaatst**: 18-07-20 08:08

Geplaatst: 18-07-20 08:08

tengeltje11 schreef:
Ok, dank wederom.

Volstaat het dan volgens jullie om in het eerste hoofdstuk hier wat dieper op in te gaan?

Hoeft niet perse in het eerste hoofdstuk hoor. Het kan ook dat je daar later in het verhaal op terug komt over het hoe en waarom.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-07-20 09:03

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 18-07-20 09:03

Merci iedereen! Heb ik echt heel veel aan!
Ik besef ook heel hard dat bv een boek nooit door iedereen goed gevonden wordt, dus eender wat het dan uiteindelijk wordt, er zullen nog altijd mensen zijn die het minder vinden om dit of dat, maar wat jullie nu zeggen en vinden is echt ideaal voor mij om mijn eigen schrijfsels kritisch te gaan bekijken en aan te passen in die mate dat ik er ook mezelf niet in verlies.

Het eerste stuk is ondertussen al iets veranderd met wat meer duidelijkheid en ook een link om later makkelijk terug te keren, want nu was alles idd wel erg vaag.

Dus wie wil, geef gerust kritiek op alles wat je denkt, kan me enkel verder helpen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-20 09:12

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-20 09:12

over sommige kleine deeltjes ben ik nog niet 100% tevreden,maar ook nog geen vast idee hoe ze beter voelen,dus plaats ik het volgende stuk hier al maar, met jullie ideeën over wat beter kan, raak ik er ook mss beter uit

Hij wil het huisje inlopen, maar alles is nog te heet, dus gaat hij buiten neerliggen, naast de hoek waar de lichamen van zijn ouders liggen. Even twijfel ik, maar leg me uiteindelijk naast hem neer.
Niet veel later gaat de zon onder. Wictor blijft roerloos in dezelfde positie liggen en ook ik probeer zo stil mogelijk te blijven liggen.

Als ik mijn ogen traag open, duurt het enkele seconden voor ik besef waar ik ben en draai me vlug om. Geen Wictor te zien.
Het is nog donker, geen idee hoe laat en ook geen idee hoe lang hij al weg is. Waarom moest ik ook in slaap vallen? Ik loop wat rond in de buurt, maar zie hem niet en hoor ook helemaal niets. De maan is nergens te bespeuren, en het is zo goed als pikdonker. Een rilling loopt over mijn rug en ik huiver. Ook voel ik plots mijn pijnlijke lijf.
Ik loop naar de bosrand en hurk neer tegen een boom. Van hieruit zie ik de muren als een schim in het donker staan en opnieuw loopt een rilling over mijn rug. Geen idee of deze komt door de beklemmende koude of wat de zwartgeblakerde muren uitstralen, maar het kippenvel-gevoel blijft nog even hangen, om uiteindelijk toch traag weg te ebben.
De minuten lijken voorbij te kruipen en na een eeuwigheid beginnen de eerste lichtstralen door de bladeren te vallen. Als ik terug rechtsta, voelt elke vezel van mijn lijf stram en pijnlijk. Mijn benen, armen en gezicht voelen pijnlijk en rauw.
Traag loop ik naar de muren. Ik treuzel, want mijn lijf schreeuwt om water, maar beslis toch mijn hoofd door de deur te steken. De ouders van Wictor liggen niet meer op de plek waar ze gisteren zaten en je ziet duidelijk dat iemand binnen geweest is. Ik ga er maar vanuit dat Wictor degene is die zijn ouders uit het huis gehaald heeft.
Mijn hart bloedt en omdat ik hem nog steeds niet hoor of voel beslis ik om mijn eigen noodkreet te volgen en op zoek te gaan naar water.
Gelukkig hoor ik niet zo veel verder een riviertje kabbelen. Ik loop er heen en merk eigenlijk amper alle starende blikken die op mij gericht zijn.
Er zijn nog wat mensen water uit het beekje aan het halen en als ik er aankom gaan ze met een ruime boog aan de kant.
Ik buig me voorover om te drinken en schrik recht. In de weerspiegeling van het water zie ik de reden waarom mensen zo verschrikt kijken. Mijn gezicht zit onder de schrammen, bloed en zwarte vegen. Mijn kleren zijn allemaal gescheurd en overal hangen restjes bloed en vuil.
Gegeneerd kijk ik op en loop zo snel ik kan, zonder te hebben gedronken, terug weg van het beekje. De ogen van starende mensen voel ik nog meters in mijn rug priemen, en uiteindelijk verliest ook het laatste paar ogen mij uit het oog.
De ruïne laat ik nu even voor wat ze is en trek het bos in, op zoek naar water. Gelukkig kwam het kabbelend beekje vanuit het bos, dus ver moet ik niet lopen om eindelijk wat fris water door mijn mond te voelen lopen…zalig….Het is nog fris, maar toch trek ik al mijn kleren uit, en ga voorzichtig en traag het beekje in. Het water reikt tot aan mijn knieën als ik in het midden stil blijf staan. Even sluit ik mijn ogen en probeer de rust van het water in mij op te nemen, maar mijn hoofd zit te vol om zomaar alles te vergeten.
Uiteindelijk begin ik alle vuil en bloedresten van mijn lijf te wassen en stap vervolgens terug naar de oever.
Ik bibber van de kou, voel me moe, stijf en pijnlijk. Vlug trek ik terug mijn kleren aan en stap traag, dieper het bos in. Doelloos slenter ik verder, ik voel en denk niets, er lijkt enkel leegte te zijn. Na eindeloos te stappen laat ik me uiteindelijk uitgeput neerzakken op een zachte plek vol mos, beschut met wat struiken. Niet veel later val ik in een rusteloze slaap. Meerdere keren kom ik zwetend wakker zonder echt te beseffen wat of hoe en niet veel later terug in slaap te vallen. En dan is er een zwart gat.
Hoe land ik daar gelegen heb, weet ik niet, maar als ik plots wakkerschiet voel ik me als herboren. Helder, pijnvrij en vooral hongerig. Ik sta recht en mijn ogen blijven hangen bij mijn been. Er zit een grote wonde op mijn been. Op zich niet abnormaal, ware het niet dat er iets blauws in die wonde zit. Als ik met mijn vingers richting been ga, merk ik ook op mijn arm een grote wonde met dezelfde blauwe substantie erin. Mijn ogen zoeken de rest van mijn lijf af, maar al mijn andere wondjes zijn gewoon korstjes. De wonde op mijn arm is makkelijk van dicht te bekijken, maar wat het blauwe goedje is en hoe het in die wonde kwam is mij een vraagteken. Het eruit prutsen lijkt niet evident, de wonde lijkt ook verder mooi en voelt niet pijnlijk, dus beslis ik het erin te laten tot ik water vind, dan zal het er wel uit te wassen zijn. Maar mijn grommende maag neemt momenteel mijn verstand en gedachten over. Ik kijk rond, maar zie niet onmiddellijk iets te eten. Na wat rondzoeken vind ik gelukkig enkele braamstruiken met wat rijpe en zo goed als rijpe bessen, die er vlot ingaan. Het grootste honger gevoel is gelukkig verdwenen en zonder moeite neem ik terug de omgeving in mij op. Alles is en voelt rustig, niets aan de hand dus.
Nu op zoek naar water. Na enkele seconden te focussen hoor ik in de verte water stromen en loop dus die richting uit. Niet veel later voel ik het frisse water tussen mijn vingers lopen.
Ik kniel neer naar het beekje en laat mijn onderarm een tijdje in het water rusten zodat ik er het blauwe goedje uit kan prutsen. Mijn vingers krommen zich om te gaan krabben aan het goedje en dan plots hoor ik iemand ‘niet aan prutsen,laten zitten’ zeggen.
Verrast kijk ik op en kijk rond, maar er is helemaal niemand te zien. Even twijfel ik, maar opnieuw wil ik aan het goedje gaan prullen en als mijn vingers het bijna aanraken hoor ik opnieuw iemand zeggen ‘blijf er toch af, het helpt je wond genezen!’.
Opnieuw kijk ik verschrikt op, maar ook nu is er helemaal niemand te zien.
Nu begin ik mij te concentreren om op zoek te gaan naar de hartslag van een mens in de buurt, maar die hoor ik helemaal nergens.
Vol verstomming blijf ik op mijn knieen zitten en staar naar de wond op mijn arm, die ondertussen niet meer in het water zit.
Dat blauwe goedje is er dus door iemand ingestopt? 101 vragen schieten door mijn hoofd. Opnieuw zoek ik de omgeving af met zowel mijn ogen als mijn hoofd, maar ik kan gewoon niets of niemand vinden die verantwoordelijk is voor de stemmen die ik hoorde.
Uiteindelijk sta ik terug recht en laat het blauwe spul onaangeroerd zitten. Uiteindelijk lijkt het inderdaad geen kwaad te doen, dus vertrouw ik maar op de onbekende stem.
De dagen volgen elkaar op en stilletjes aan vind ik mijn eigen mij en vooral mijn eigen kracht terug. Het bos, de rust, het evenwicht,… alles draagt zijn steentje bij tot mijn herstel.
Volgens mij ergens op dag 9 was het daar plots terug. Ik herkende het meteen! Die onbekende hartslag die ik reeds eerder voelde toen ik bij Wictor was! Meteen keek ik in de richting van waar hij kwam, maar zag, zoals ik wel verwachtte, niets.
Stap voor stap liep ik verder in die richting en nam telkens die nieuwe meter heel nauwkeurig in me op. Als daar iets of iemand was, zou ik hem deze keer niet missen.
Een 10-tal meter verder bleef ik plots staan! Daar! Tussen een dichte struik stond de oorzaak van de harslag. Nu ja, ‘staan’ was niet het juiste woord. Ik zag enkel 2 ogen die naar me staarden. Ook de ogen waren duidelijk geschrokken dat ik ze opgemerkt had en knipperden even. Zo bleven we elkaar enkele seconden recht aankijken. Ze stonden op ongeveer mijn oog-hoogte, waren blauw, indringend en oprecht. Hele mooie ogen eigenlijk!
En uit het niets begon na een tijdje een schim te verschijnen waar de ogen in leken te zitten.
Deze werd steeds duidelijker en uiteindelijk stond daar gewoon een mens, een jongen. Niet zomaar een mens, maar eentje zoals Wictor en mezelf! Zo een lelijk mormel. Alle, lelijk was hij alles behalve.
Geen idee hoe ik er stond, maar de persoon die net voor mij verschenen was, begon te gniffelen en toen pas besefte ik dat mijn mond wagenwijd open stond. Het rood steeg me naar de wangen en een verwrongen glimlachje verscheen op mijn mond.
‘Hallo’ zij de jongen voor me, ik ben Hanz. ‘Haaallo’ kreeg ik half stotterend uit mijn mond geperst. ‘Zijn je wondes ondertussen al helemaal genezen?’ ging hij vrolijk verder.
Door de verstomming wist ik even niet wat zeggen en ik bleef hem maar vol ongeloof aanstaren. ‘ ze zien er allesinds al veel beter uit’ ratelde hij verder terwijl hij uit de struiken kwam, mijn arm vastgreep en de wonde van dichtbij bekeek.
Nog steeds was de verbazing te groot en was ik niet in staan om ook maar iets zinnigs over mijn lippen te krijgen. ‘Honger?’ vroeg hij daarna. Ik kon nog net van ja knikken voordat hij een mandje vol fruit tevoorschijn haalde uit diezelfde struiken en het mij voorschotelde.
Niet veel later zaten we naast elkaar een appel op te eten. Hij keek me onafgebroken aan en ik schuifelde ongemakkelijk van links naar rechts. ‘Lekker?’ vroeg hij, en opnieuw kon ik enkel goedkeurend knikken. ‘Heb je ook een naam?’ was de volgende vraag.
‘Ada’ kwam er half hees uit mijn mond. ‘Mooie naam hoor!’ kwam er als antwoord.

**Geplaatst**: 21-07-20 10:04

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 21-07-20 10:04

Ik vind het een geslaagd stuk!

Alleen vraag ik me af waarom ze niet gewoon terug naar huis gegaan is nadat ze wakker werd naast het afgebrande huisje?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-20 10:10

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-20 10:10

Het eerste stuk heb ik ondertussen wat aangepast.

Kort samengevat, haar mama is gestorven tijdens de bevalling van de jongste, papa is verbitterd en kijkt niet meer om naar de kinderen. Alle andere kinderen kijken niet naar haar en zien haar liever komen dan gaan, dus geen emotionele band om naar huis te gaan.

**Geplaatst**: 21-07-20 10:12

Geplaatst: 21-07-20 10:12

Spannend! Ik ben nu zo nieuwsgierig naar de 'lelijke mormels' hahaha!