[VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- Goudhaan1
-
- Berichten: 644
- Geregistreerd: 02-04-20
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 13-06-20 23:53
- Pluttersput
-
- Berichten: 15036
- Geregistreerd: 11-09-05
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 14-06-20 09:49
Mijn man is helemaal ww2 fanaat, en weet alle feitelijke dingetjes tot het irritante af
En als hij het niet weet vraagt hij het aan één van zijn reenactment vriendjes.Maar juist deze verhalen, die jij schrijft. Die boeien mij. Ww2 heb ik niet zo veel mee, maar deze verhalen sleuren me helemaal mee. Dankjewel voor het schrijven!
- stoer
-
- Berichten: 1730
- Geregistreerd: 05-05-06
- Woonplaats: S'land
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 14-06-20 11:07
- xx_Irisje
-
- Berichten: 12368
- Geregistreerd: 08-12-03
- Woonplaats: Amersfoort
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 14-06-20 11:40
- Jacimatho
-
- Berichten: 9608
- Geregistreerd: 20-10-04
Geplaatst door de TopicStarter : 14-06-20 20:40
Het is toch altijd een beetje eng om mijn werk publiek te maken en te kijken of de wereld zit te wachten op wat ik schrijf.Inmiddels ben ik daar iets zelfverzekerder in geworden.
Naast WO2 schrijf ik ook graag over dingen die ik zie of tegenkom in het dagelijks leven. Zoals deze over mijn buurvrouw.
Ik zie, ik zie wat jij niet ziet
Al 20 jaar woon ik tegenover haar. De eerste 18 samen met haar man. Levensgenieters pur sang en zij geniet nu voor twee. Een luide rauwe Amsterdamse lach, een mening die niet onder de bank past, aandacht voor ieder die het nodig heeft en altijd helemaal zichzelf. Op de vrolijke momenten en ook op die waar het gemis de overhand krijgt.
Mijn raam kijkt uit op haar tuin en haar tuinhekje grenst aan de straat. Die tuin is haar lust en haar leven. Een grote bloemenpracht en een vijver vol hitsige kikkers die de zomernacht bezingen.
Ze heeft een hond. Die rent enthousiast met iedere passant mee langs de heg tot het hekje. Het welkomstcomité. Want ieder die door onze straat loopt, met of zonder hond, stopt even bij dat hekje. Zij is er voor iedereen, altijd. Een praatje over het weer, de stad, het nieuws, persoonlijk verdriet of de hond. Haar tuinhek is een bushalte voor verbinding en contact.
Ik zie hoe de mensen die aan komen lopen al aan het begin van de straat hun pas versnellen en hun nek over de heg rekken om te kijken of ze er is. Om dan met een grote lach over te steken en een kwartier te ouwehoeren. Verkwikt en met lichte tred lopen ze daarna verder terwijl zij zich weer terugtrekt op haar plekje. De comfortabele stoel onder het afdak met haar hond naast zich op het matje. Totdat deze weer naar de heg rent en al blaffend de volgende verwelkomt.
Soms is ze er niet, en dat vind ik de mooiste momenten. Ik zie hoe iemand aan komt lopen, de pas versnelt, halsreikend over de heg tuurt en vol verwachting ter hoogte van het hekje komt. Eigenlijk weten ze het dan al. Het welkomstcomité was immers niet bij de heg en de stoel is leeg. De schouders zakken naar beneden, de blik keert terug naar de stoep en met iets minder lichte tred lopen ze verder.
Geen praatje vandaag. Geen verbinding.
Ik vroeg me af of ze zich bewust is hoe belangrijk ze is voor onze buurt. Dus schreef ik op een kaart wat ik iedere dag zie, en ook wat er gebeurt als ze er niet is. Hoe belangrijk ze is voor onze buurt en wat haar bushalte betekent. Die kaart stopte ik gisteravond laat in haar brievenbus zodat ze vanmorgen een cadeautje zou hebben bij haar ochtendkrant. Het was mijn kans om haar te schenken wat ze iedere dag zelf weg geeft. Gezien en gewaardeerd worden om wie je echt bent.
Ik probeerde vanmorgen steels langs haar hekje te fietsen om mijn trein te halen. Ik was al laat. Ze stond er al nog voordat ik mijn oprit af was. Zelfs de hond lag nog op het matje. Het werd 2 treinen later en dat was ok. Soms is tijd voor elkaar het meest kostbare wat je kan geven.
- Pluttersput
-
- Berichten: 15036
- Geregistreerd: 11-09-05
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 14-06-20 20:42
- Dimphyl
-
- Berichten: 2144
- Geregistreerd: 09-12-11
- Woonplaats: Zeeland
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 15-06-20 14:16
- Jacimatho
-
- Berichten: 9608
- Geregistreerd: 20-10-04
Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-20 15:40
Hallo Yeme,
Goed nieuws, we mogen weer reizen! De Covid-19 crisis lijkt onder controle en de maatregelen zijn versoepeld. Binnenkort kom ik je opzoeken en kan ik eindelijk die mooie gedenkplaat bij je graf zetten. In Dörrmorsbach zijn er nog altijd mensen die weten wie jij bent. Al wat ouder natuurlijk en niet meer zo goed ter been. Ze hebben gevraagd of ik ze foto’s stuur en even langskom als ik in de buurt ben. Natuurlijk doe ik dat, ik kijk er naar uit.
We maken er weer een paar dagen van om direct ook wat andere lokaties te bezoeken. Het vliegveld in Babenhausen staat op het punt om afgebroken te worden en ik wil nog een paar foto's nemen van de oude bomkraters naast de startbaan. Nog één keer in je voetstappen staan, Yeme.
Gelukkig is mijn man zo gek om me te vergezellen op al mijn avonturen en klaagt hij nooit wanneer een vakantie weer eens "handig" gecombineerd wordt met lokaties en verhalen uit het boek. Het is wel tijd geworden om het boek af ronden en ieder persoon weer los te laten. Daarom heb ik me voorgenomen dat het na de zomer af zal zijn.
Frysk bloed tsjoch op!
Nu ben ik op een punt in het boek waar ‘Fries voelen en Fries zijn’ een belangrijke rol speelt. Sijbren deed op jou een beroep als Friezen onder elkaar en de weerbarstige Friese mentaliteit, doorspekt met humor, laat zich zien in het verzet van de mensen tegen de W.A., de N.S.B en de Duitsers.
Die mentaliteit is niet nieuw. Friesland kent prachtige volksverhalen over het 'Fries voelen'. Mijn favoriet is toch wel die over een dappere Friese dame uit 1345. Ken je die? Het staat beschreven in De Geschiedenis van de Lage Landen van Jaap Ter haar. O.a. Rien Poortvliet heeft er prachtige illustraties bijgemaakt.
“Met geld, losgeschroefd uit alle delen van zijn graafschap, heeft graaf Willem IV eindelijk een indrukwekkende strijdmacht op de been gebracht om Friesland aan zich te onderwerpen. Veel op buit beluste edelen hebben aan zijn oproep gehoor gegeven en hebben hun harnassen weer eens tevoorschijn gehaald. In september 1345 zeilt het Hollandse leger vol goede moed naar het Friese land.
“Daar komen ze, die varkens van de duivel!” Als de Hollandse vloot de kust nadert, staat een Friese vrouw jouwend op de dijk. Om haar verachting te tonen, tilt zij haar rokken omhoog en richt haar blote achterwerk laatdunkend naar de vijand toe. “ Hier, zo denk ik over jullie!” Een sprekender gebaar van hoon is nauwelijks denkbaar.
Enkele Hollandsche boogschutters zien de humor er niet van in. Zij spannen hun boog. Pijlen snorren weg. Dodelijk getroffen stort de kloeke vrouw ter aarde.
“Kom, makkers!” Op 24 september gaan de Hollanders aan land en de opmars begint. Twee dagen later ligt Willem IV met een verbrijzelde schedel bij de terp van het St. Odulfsklooster dood in de modder. In de slag bij Warns zijn dan ook honderden ridders en voetknechten door de verbeten Friezen afgeslacht. Een schamel restant van het leger haast zich met de boten naar Holland terug.”
Ze heeft haar actie met de dood moeten bekopen en toch vind ik haar geweldig. Iets dichter bij jouw thuis is natuurlijk 'Grutte Pier', die net als jij uit Kimswerd komt. Dit speelt iets later, rond 1520, wanneer Graaf van Holland Karel V aan de touwtjes trekt. Zinnend op wraak na de moord op zijn vrouw en de plundering en verbranding van zijn boerderij schuimt 'Grutte Pier' als Zuiderzeepiraat het water af. Vele Hollandsche schepen vallen ten prooi aan de piraten en menig Hollandse edelman heeft het moeten afleggen. 'Grutte Pier' bedacht een handige methode om te kunnen zien wie vriend – en dus Fries – was en wie vijand was. Mensen die op zijn oorlogspad kwamen liet hij de zin: ‘Bûter, brea en griene tsiis, wa’t dat net sizze kin, is gjin oprjochte Fries’ ('Boter, roggebrood en groene kaas, wie dat niet zeggen kan is geen ware Fries') zeggen. Alleen echte Friezen konden deze zin immers uitspreken. Niet-Friezen werden onthoofd. (P.N. Noomen, De stinzen in middeleeuws Friesland en hun bewoners)
Mijn Fries is wat roestig geworden maar deze zin komt er nog altijd vloeiend uit. Je weet immers maar nooit wie je treft. Wanneer je deze verhalen in Friesland vertelt, kun je op een veelbetekenende grijns rekenen. Hoogstwaarschijnlijk voegt iemand eraan toe dat Friezen niet buigen voor gezag.
Zo, genoeg getreuzeld Yeme. Als ik nu niet verder ga met schrijven, is het boek eind van de zomer niet klaar. Tot snel!
Hartelijke groet, Cindy
Foto: Grutte Pier door Anne Woudwijk
- Goudhaan1
-
- Berichten: 644
- Geregistreerd: 02-04-20
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 20-06-20 21:58
- Jacimatho
-
- Berichten: 9608
- Geregistreerd: 20-10-04
Geplaatst door de TopicStarter : 24-06-20 11:48
Hallo Yeme,
Soms vind ik kadootjes, zo voelt het dan tenminste. Zaken waar ik niet op had durven hopen. Handgeschreven brieven, dikke strafrechtdossiers, administratie en documenten, een oud schip....de lijst is eindeloos. Een van de meest bijzondere vondsten zijn geluidstapes met de stemmen van twee hoofdpersonen uit het verhaal van Sijbren: Wiebren Reinout ('Wieb') Van Haga en Arris Floris Ouwehand. Deze twee mannen zijn begin jaren '80 geinterviewd door een Scheveningse schrijver en onderzoeker die zich bezig hield met het uitpluizen van onfrisse praktijken omtrent de Zeereddingsmaatschappij in de Tweede Wereldoorlog. Zo heb ik Piet Spaans leren kennen, dichter en auteur, en inmiddels 87 jaar jong. Opgegroeid in een Schevenings vissersgezin, het hart op de tong en passie voor het aan de kaak stellen van verborgen onrecht. Ik mag Piet wel.
Piet
We hebben afgesproken bij het Nationaal Archief en drinken een bakje koffie in de hal. Piet komt er graag. Hij is jarenlang iedere dag met de tram naar Den Haag gekomen om dieper te spitten in de archieven. Sinds een paar jaar doet hij het wat kalmer aan maar nu we zo in de hal zitten te praten zie ik het vuur weer oplaaien in zijn ogen. "Misschien moest ik maar weer eens een project oppakken." zegt Piet terwijl hij verlangend richting de studiezaal kijkt. "De vrouw heeft het liever niet weet je. Ik moet wat om de gezondheid denken." En dus is Piet thuis aan de slag, met een klein projectje hoor. Wel eentje die zoveel stof doet opwaaien in Den Haag dat een advocaat zich er al mee heeft bemoeid. "Ze kunnen me wel dwars zitten, maar de waarheid kun je niet verstoppen." Piet ligt er niet wakker van.
Slinks schuift hij drie cassettebandjes over de tafel naast mijn plakje cake. Met een vette knipoog zegt hij: "Hier, voor jou. Ik doe er niks meer mee. Misschien heb je er wat aan." Het zijn gespreksopnames van interviews uit 1983, uit de tijd dat Piet onderzoek doet naar de dubieuze samenwerking tussen het Rode Kruis, De Zeereddingsdienst en de Duitse bezetter. Op de bandjes staan de stemmen van mannen waar ik reeds 5 jaar onderzoek naar doe. Zal Sijbren worden genoemd?
Zeereddingsdienst
De Zeereddingsdienst (ZRD), opgericht in augustus 1940, is aanvankelijk een neutrale organisatie waarmee reddingsacties op de Noordzee worden uitgevoerd voor ieder die daar strandt. In de stichtingsakte staat het doel van de ZRD omschreven. 'De Stichting heeft ten doel de redding van schipbreukelingen uit Zeenood voor de Nederlandsche kust onverschillig welke nationaliteit'. Aan de achterkant lopen alle (financiële) wegen naar de bezetter en is de organisatie verre van neutraal. De reddingsschepen worden tevens gebruikt om te spioneren. De ZRD is een kort leven beschoren en wordt al snel omgekat naar een visserij om de Duitsers te voorzien van vis. Uiteraard komt hier ook een enorme zwarthandel op gang.
De ZRD is een interessante zaak waar je bijna een miniserie over zou kunnen maken. Politiek, intriges, geld, relaties...alle ingrediënten voor een goede film. Maar dat is een andere zaak dan die van mij. Ik moet focus houden Yeme, anders dwaal ik te ver af. De ZRD is het decor waar slechts een deel van het verhaal van Sijbren zich afspeelt.
Van Haga en Ouwehand
Van Haga, nu directeur bij de ZRD, is de voormalige W.A. commandant van Sijbren in Leeuwarden. Sijbren heeft nauw met hem samengewerkt en later de positie van Vendelcommandant overgenomen. Eerder heb je al over Van Haga kunnen lezen in mijn brief "Sneek Demonstreert!"
Foto: één van de beurtvaartschepen bij het kantoor van Rederij Stânfries aan de Willemskade, Leeuwarden. Sijbren werkt hier als walbaas.
Wanneer Sijbren eind '42 een hoog oplopende ruzie veroorzaakt met zijn werkgever Rederij Stânfries biedt Van Haga hem een baan aan als magazijnbeheerder bij de ZRD. Dat hoeft hij geen twee keer te zeggen. Sijbren wordt verantwoordelijk voor allerhande opslag. Olie, brandstof, slangen en buizen maar ook tafellinnen, beddengoed, servies etc. Ouwehand heeft als Chef Materieel de leiding over het materiaal van de visserij en de proviandering van de schepen in de havens. Je vindt hem vaak samen met Sijbren in het kantoor aan de Nieuwe Haven in Vlaardingen.
Beide heren hebben een aanzienlijke rol gespeeld in hoe het Sijbren is vergaan. In de dossiers ben ik al het een en ander tegengekomen. Maar nu heb ik ook deze bandjes. Zal Sijbren worden genoemd? Na 3 uur luisteren en een schrift vol aantekeningen verder ben ik er nog een beetje beduusd van. Wat is de kans dat je oude cassettebandjes in handen krijgt waarmee een aantal cruciale puzzelstukjes op hun plek vallen? Waar Sijbren expliciet wordt genoemd door beide mannen? Het is weer heel bijzonder.
Ben je nieuwsgierig hoe dat nou precies zit met die ZRD en welke bedenkelijke rol het Rode Kruis heeft gespeeld, lees dan hier het artikel dat Piet erover heeft geschreven: https://www.allesoverscheveningen.nl/ve ... php?id=117
Hartelijke groet, Cindy
- Dimphyl
-
- Berichten: 2144
- Geregistreerd: 09-12-11
- Woonplaats: Zeeland
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 24-06-20 12:24
Heb je toevallig deze stukjes ook ergens anders online staan? Ik weet wel enkele Friezen en drenthen die dit ook graag zouden lezen maar die hebben niks met paarden
- Jacimatho
-
- Berichten: 9608
- Geregistreerd: 20-10-04
Geplaatst door de TopicStarter : 24-06-20 12:26
Dimphyl schreef:Geweldig wat je weer allemaal gevonden hebt!
Heb je toevallig deze stukjes ook ergens anders online staan? Ik weet wel enkele Friezen en drenthen die dit ook graag zouden lezen maar die hebben niks met paarden
Jazeker, in mijn onderschrift vind je de link naar mijn blog waar ik de stukjes online zet.
- Mri
-
- Berichten: 15580
- Geregistreerd: 01-12-04
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 24-06-20 13:05
Wat schrijf jij ontzettend fijn! Ben heel erg benieuwd naar je boek
- Dimphyl
-
- Berichten: 2144
- Geregistreerd: 09-12-11
- Woonplaats: Zeeland
Geplaatst: 24-06-20 13:23
Jacimatho schreef:Dimphyl schreef:Geweldig wat je weer allemaal gevonden hebt!
Heb je toevallig deze stukjes ook ergens anders online staan? Ik weet wel enkele Friezen en drenthen die dit ook graag zouden lezen maar die hebben niks met paarden
Jazeker, in mijn onderschrift vind je de link naar mijn blog waar ik de stukjes online zet.
Oh stom, totaal over heen gekeken.
Ik stuur de link door, bedankt! - Maflinger_S
- Berichten: 12509
- Geregistreerd: 01-07-08
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 24-06-20 13:36
- Jacimatho
-
- Berichten: 9608
- Geregistreerd: 20-10-04
Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-20 15:03
Hallo Yeme,
"Wil je de titel aanpassen?" De vraag komt in een gesprek met een redacteur. Mijn antwoord is kort en snel. "Nee."
Het mag dan een titel zijn die de Tweede Wereldoorlog niet direct lijkt te raken, het draagt de essentie van het verhaal. Uit liefde keuzes maken.
Liefde voor vrouw en kinderen, liefde voor familie, liefde voor zichzelf, liefde voor kameraden, liefde voor de partij, liefde voor hulpbehoevenden en noodlijdenden. En ok, liefde voor geld en middelen. Uit liefde kan een mens keuzes maken die hem leidt naar de afgrond, de bergtop en alles er tussenin.
De wolf staat voor de runen van de SS, voor immense loyaliteit, voor de keuzes die Sijbren maakt om de toekomst van zijn gezin veilig te stellen, de roedel waarmee hij door de straten trekt, de dubbelrol in louche zaakjes en zwarthandel en het vermogen om uit liefde te kunnen bedriegen. Later staat deze ook voor de wolf in schaapskleren wanneer Sijbren in het concentratiekamp terecht komt, precies tussen diegene die hij verfoeit.
Ach Yeme, wanneer Sijbren jou overhaalt om toch die heuvel af te gaan, ook al schittert de horizon oranje van de naderende bombardementen, doet hij vast een beroep op jouw liefde voor Friesland en je Friese broeders. "Yeme, gean mei my mei. Ik wit fêst dat wy fluch werom syn. As Friezen ûnder elkoar moatte wy op elkoar passe. Bisto dat ferjitte? De bommen binne noch fier wei. No de Dútsers skûlje kinnen wy har iten ophelje. Kom Yeme, ik pas op dy. En do past dochs ek op my?"
Foto
Wanneer ik aan Sijbren denk, springt er altijd één beeld in gedachten. Het is een foto uit het CABR dossier dat na de oorlog over hem is samengesteld.
Na de Tweede Wereldoorlog ondergaan ruim 300.000 Nederlanders de zogeheten bijzondere rechtspleging. Zij worden beschuldigd van samenwerking met de Duitse bezetter, verraad, NSB-lidmaatschap of het in dienst treden bij het Duitse leger. Van al deze mensen is een dossier aanwezig in het CABR, het Centraal Archief Bijzondere Rechtspleging. Het betreft zowel mensen die tot een zware straf zijn veroordeeld, als mensen van wie is gebleken dat de verdenking ongegrond was. Foto's uit deze dossiers mogen niet openbaar gemaakt worden of op enigerlei wijze gedeeld, zelfs niet als het familie betreft.
Foto: een meisje in het uniform van de Nationale Jeugdstorm
Op deze ene foto poseert Sijbren samen met zijn oudste dochter. Sijbren staat schuin achter zijn dochter die op een klein bureau zit, de witte kniekousen bungelen losjes naar beneden. Ze steunt haar handen naast zich op het bureau, de schouders een beetje opgetrokken. Sijbren leunt naar rechts, zijn linkerbeen schuin op de grond, rechterknie zijwaarts opgetrokken op het bureau met zijn hoofd ter hoogte van haar rechteroor. Hij moet hier een beetje voor bukken en voorover buigen.Zorgzaam zijn linkerhand in haar zij zodat ze goed op het bureau blijft zitten. Zijn rechterhand steunt ontspannen op het bureau. Beiden lachen breeduit naar de camera.
Sijbren heeft een knap charismatisch gezicht. Symetrische trekken, gebruind door de zon en een mooie lach met rechte tanden. Kleine kuiltjes in de wangen en lachrimpels bij de ogen. Een volle bos haar met wat slag, een beetje warrig, nonchalant. Het is een gezicht dat automatisch de aandacht trekt, waar je meer van wilt weten. Het plezier straalt van de foto af.
Zijn uniform jasje van de W.A. valt nonchalant open, eronder een wit hemd. De koppelriem en de pet liggen naast het meisje op het bureau. Blijkbaar zit het erop voor die dag. Het meisje heeft het uniform aan van de Nationale Jeugdstorm. Witte kniekousen met stevige stappers onder een zwarte rok zwaaien heen en weer, een lichte blouse met een das en een mutsje op de krullen, waar je op de linkerzij nog net de zeemeeuw kan zien.
De foto laat Sijbren zien op een ontspannen moment, een moment in zijn leven dat hij denkt het goed voor elkaar te hebben. Dat het zijn gezin goed gaat en er een fraaie toekomst is weggelegd voor hen.
Een andere foto toont Sijbren een jaar later wanneer hij net in Sennheim is aangekomen voor zijn opleiding bij de SS. Het SS uniform is iets te groot en hangt een beetje om zijn schouders. Zijn warrige bos haar is verdwenen, net als zijn lach. Zijn blik ernstig, het gelaat verhard. Het verschil kan niet groter zijn.
Zo zie je maar Yeme, liefde kan mensen op donkere plaatsen brengen.
Hartelijke groet, Cindy
Foto: Nederlandse mannen in SS dienst
- Marije112
-
- Berichten: 3494
- Geregistreerd: 27-11-05
- Woonplaats: Pretoria, Zuid-Afrika
Geplaatst: 22-07-20 14:58
.Je hebt een gave om te schrijven, zo gedetailleerd en met zo veel gevoel. Ik hoop dat je boek ook online beschikbaar komt, zal hem graag als e-book willen downloaden tegen die tijd.
Tot het zo ver is lees ik hier mee. Bedankt dat je dit doet, bedankt dat jij je inzet om deze twee verhalen zichbaar en tastbaar te maken, je doet geweldig werk!
- Jis_
-
- Berichten: 12499
- Geregistreerd: 13-07-08
Geplaatst: 23-07-20 09:37
Mijn schoonouders waren kinderen tijdens de 2e wereldoorlog. De hongerwinter staat mijn schoonmama nog goed in het geheugen ook, de reis, evacuatie van vele kinderen uit het westen, naar het platteland om aan te sterken, ziek worden van het ineens veel eten krijgen.... 75 jaar, voor sommige een hele tijd geleden en voor nog enkele als de dag van gister.
- Jacimatho
-
- Berichten: 9608
- Geregistreerd: 20-10-04
Geplaatst door de TopicStarter : 31-07-20 12:25
Marije112 schreef:Vrouw, wat een werk, wat een verhalen en wat een emotionele brieven
Je hebt een gave om te schrijven, zo gedetailleerd en met zo veel gevoel. Ik hoop dat je boek ook online beschikbaar komt, zal hem graag als e-book willen downloaden tegen die tijd.
Tot het zo ver is lees ik hier mee. Bedankt dat je dit doet, bedankt dat jij je inzet om deze twee verhalen zichbaar en tastbaar te maken, je doet geweldig werk!
Dank je wel
Het is zeker ook de bedoeling dat het als E-book beschikbaar komt. Ook een vertaling in het Duits maar daar moet ik nog naar kijken hoe ik dat in hemelsnaam ga/laat doen.
Jis_ schreef:Indrukwekkend! Wat een bijzondere reis maak je. En neemt de lezer daar helemaal in mee.
Mijn schoonouders waren kinderen tijdens de 2e wereldoorlog. De hongerwinter staat mijn schoonmama nog goed in het geheugen ook, de reis, evacuatie van vele kinderen uit het westen, naar het platteland om aan te sterken, ziek worden van het ineens veel eten krijgen.... 75 jaar, voor sommige een hele tijd geleden en voor nog enkele als de dag van gister.
Herkenbaar, zo vertellen veel ouderen over die tijd.
- Jacimatho
-
- Berichten: 9608
- Geregistreerd: 20-10-04
Geplaatst door de TopicStarter : 31-07-20 12:29
Zit nu in het park de boel uit te schrijven. Over een paar dagen komt er weer een update. Blog is onderweg!
- trustHim
- Berichten: 6343
- Geregistreerd: 28-04-06
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 31-07-20 15:17
- stoer
-
- Berichten: 1730
- Geregistreerd: 05-05-06
- Woonplaats: S'land
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 31-07-20 17:54
- Dimphyl
-
- Berichten: 2144
- Geregistreerd: 09-12-11
- Woonplaats: Zeeland
Re: [VER] Blog "Liefde van de Wolf" (WOII boek in wording)
Geplaatst: 31-07-20 18:03
- Jacimatho
-
- Berichten: 9608
- Geregistreerd: 20-10-04
Geplaatst door de TopicStarter : 08-08-20 16:46
Hallo Yeme,
Een paar weken geen brief. Dat hoefde ook niet want ik was bij jou in Duitsland. Alles wat gezegd moest worden is daar gezegd.
Dit keer geen trieste natte bedoening. De zon speelde door de blaadjes en maakte mooie tekeningen op het mos. Het was een mooie dag.
Je plaat staat eindelijk op de plek waar het hoort en het is goed zo. Ieder die over het Nederlandse ereveld in Frankfurt Am Main loopt kan je verhaal lezen en even stilstaan bij al die jonge levens die daar zijn gebleven. Ik zal je koppie in de hoek van mijn kamer wel missen.
Klik hier om het filmpje te bekijken met beelden van het plaatsen van de gedenkplaat:
https://www.youtube.com/watch?v=urUpw0Y4waE
Nadat we de plaat bij je graf hebben achtergelaten zijn we doorgereisd naar Dörrmorsbach, de plek waar je samen met de andere jongens in het bos verstopt zat.
Zal het nu lukken om iemand te spreken? Zijn er nog ooggetuigen die ons meer kunnen vertellen over wat er is gebeurd?
Desnoods ga ik de deuren bij langs en klop ik aan. Er moeten mensen zijn die meer weten. In mijn volgende brief vertel ik je alles over mijn avonturen daar.
Deze brief is alleen voor jou.
" Fier fuort mar net ferjitten. Rêst yn frede, Yeme "
Hartelijke groet, Cindy
- Jacimatho
-
- Berichten: 9608
- Geregistreerd: 20-10-04
Geplaatst door de TopicStarter : 09-08-20 22:49
Hallo Yeme,
Na de plaatsing van je gedenkplaat reis ik door naar Dörrmorsbach. Daar zat je samen met Sijbren en de gebroeders Lamein verstopt in het bos, ontsnapt aan de Duitse bewakers. Ter plaatse hoop ik nog een paar puzzelstukken te vinden om de laatste gaten in het verhaal te dichten.
Vorig jaar was ik er voor het eerst. Toen vooral de omgeving verkend maar niemand te pakken gekregen om vragen te kunnen stellen. Dit is de laatste keer dat ik voor onderzoek die kant op ga dus ook de laatste kans om mensen te spreken. Desnoods ga ik de deuren bijlangs en klop ik overal aan.
Stalken
Weken van te voren begon ik met het sturen van mails, appjes, smsjes en brieven. Bellen bleek heel lastig want bijna niemand sprak Engels en Duits is niet echt mijn ding. Bier en brood bestellen lukt nog in het Duits maar daar houdt het wel op. Via Facebook heb ik inwoners van het slaperige boerengehucht gevonden. Een contact bij het gemeentelijk archief van Asschaffenburg wist ook een paar namen. En tenslotte gewoon ouderwets het telefoonboek, de digitale versie uiteraard.
De voorzitter van de geschiedenisvereniging, medewerkers van de bibliotheek, de lokale archivaris. Zelfs de dame die de boekenuitleen van de kerk verzorgt. Die laatste vond ik wel heel slim van mezelf. Dit zal vast iemand zijn die contact heeft met ouderen toch? In al mijn berichtjes laat ik weten dat dit de laatste keer is dat ik kom en in welk hotel ik verbleef, een dorp verderop. Op het moment dat we naar Dörrmorsbach rijden stuur ik nog een aantal emails, appjes en smsberichten. Maar niets, geen reactie......ik bereid me voor op het deur voor deur langsgaan.
Bij het hotel aangekomen blijkt de eigenaar net even weg. Keurig een briefje met het telefoonnummer op de deur. Gebeld, hij is er zo.
Na tien minuten komt een man de hoek om en roept al op afstand:" Ben jij Cindy Hempenius?" Ik bevestig dit en terwijl hij langs me loopt om de deur van het slot te halen zegt hij:"Ik heb een bijzondere verrassing voor jou!"
Warm welkom
Mijn berichtenstorm blijkt toch effect te hebben gehad. Een dag eerder stonden er twee mensen bij de hoteleigenaar aan de balie. Ze maken met hem de afspraak dat hij een seintje geeft zodra ik ben gearriveerd. En zo gebeurt het. Na het telefoontje sta ik binnen 10 minuten oog in oog met een overenthousiaste man. Onder zijn arm een tas vol boeken, foto's en kaarten. Zijn vrouw stapt ook binnen. Het is de voorzitter van de lokale geschiedenisvereniging. Een hele enthousiaste club mensen zoals ik al snel zou merken. Zij spreken geen Engels en ik geen Duits. Met een mengelmoes van talen, handen en voeten worden we uitgenodigd om met hen mee te gaan naar hun huis in Dörrmorsbach.
Na een korte rit, een kop koffie en een heerlijk stuk taart brandt het los. Met behulp van de boeken, foto's en kaarten vertelt hij wat hij weet over de vier Nederlandse jongens in het bos, de laatste stelling van de Duitsers, de frontlinie en de komst van de geallieerden. De mengelmoes van Engels, Duits en Nederlands gecombineerd met gebaren en het aanwijzen in boeken werkt perfect. Naarmate de voorzitter enthousiast verder vertelt, ratelt hij steeds sneller in een zangerig Bayerisch accent. Zijn vrouw gebaart af en toe lachend dat hij langzamer moet spreken. Dan ineens springt hij op, gaat naar de kamer ernaast en belt iemand. Wanneer hij terugkomt begrijp ik dat we over 10 minuten bij het kerkhof moeten zijn. Er wacht iemand op ons.
Het blijkt Sofie te zijn, een dame van 86 jaar. Kort geknipt blondgrijs haar, pientere blauwe ogen, sportief gekleed. Ze neemt ons mee over de begraafplaats en vertelt. Zij zat nog op de basisschool maar wist het allemaal nog goed te herinneren. Jouw graf heeft ze regelmatig van een bloemetje voorzien, Yeme. Van de concierge mochten er geen kinderen op de begraafplaats komen, maar als je bloemen kwam brengen mocht je toch. Zo kwam het dat jij regelmatig een bloemetje kreeg en Sofie kon rondstruinen bij al die onbekende namen.
Van de begraafplaats worden we meegenomen naar de schuilkelder in het bos. De Bensenbruch, een oude steengroeve omgebouwd tot schuilkelder waar de lokale bevolking bescherming zocht tegen de bommen. Het is aan de andere kant van het dorp. Wanneer de voorzitter vraagt of Sofie ook meegaat reageert ze enthousiast: " Naturlich!"
Onze wandeling blijft niet onopgemerkt. Met 250 inwoners valt iedere vreemdeling sowieso op, maar het feit dat de voorzitter tegen iedereen die we tegenkomen roept: "Die Höllander sind hier, die Höllander sind hier! " doet me denken dat mijn stalkeracties goed zijn aangekomen.
Zo af en toe komt iemand zijn voortuin uit en sluit zich aan bij het groeiende gezelschap, op naar de Bensenbruch.
Ooggetuigen
Halverwege de Dorpsstraat stoppen we bij een wit huis. De voorzitter verdwijnt naar binnen en komt aanzetten met een oudere dame, Maria. Ze ziet er breekbaar uit maar dat weerhoudt haar er niet van om de steile tuintrapjes op te klimmen. Sofie lijkt een jonge meid naast haar. Maria is 96 jaar.
Ze woont nog altijd in haar ouderlijk huis. Samen met Sofie haalt ze herinneringen op aan die laatste weken van de oorlog. Ze kan zich nog goed herinneren hoe het luchtalarm klonk en ze vervolgens in de Bensenbruch dook om te schuilen. De schuur tegenover haar huis is getroffen door een mortiergranaat. Er zaten kippen en varkens in, die hebben het niet overleefd. Ook kwam er een Nederlandse jongen om. Ze knikt naar Sofie: " Je weet wel. Die lag op het kerkhof later." Ik draai me om naar de plek waar ze naartoe wijst. Er staat nog één dikke stenen muur. Oude mossige stenen van verschillende maten ruw opeen gemetseld. Maria vangt mijn blik en knikt. Ja, dat is alles wat er nog staat van die schuur. Een Duitse soldaat had nog gekeken of hij kon helpen maar het was te laat.
De dames vertellen nog meer over de komst van de Amerikanen en weten een aantal puzzelstukken van mijn zoektocht in te vullen. Hoe is het mogelijk, ooggetuigen! Zij waren erbij. Ik heb mensen gevonden die persoonlijk getuigen over hun aandeel in mijn verhaal.
De stoet gaat verder. Maria gaat niet mee. Ze had wel graag gewild maar haar benen willen de heuvel niet meer op. De schuilkelder blijkt diep in het bos te liggen. Via smalle wandelpaden duiken we een helling af, vol bramen en struikgewas. Sofie blijft af en toe haken aan de stekels maar het deert haar niet. Ze wandelt veel.
De Bensenbruch is een duister gat, volgelopen met water. Provisorisch afgezet met een hek. Er wonen nu vleermuizen en de jeugd kruipt er nog weleens in. Het is niet moeilijk om je voor te stellen hoe die plek honderden mensen heeft behoed voor de dood.
In ons gezelschap bevindt zich Rudy, gepensioneerd tuinman van weinig woorden. Hij heeft altijd zijn brood verdiend met het lokale tuincentrum. Met de opkomst van supermarkten en tankstations met goedkope bosjes bloemen was het over met de goede zaken. Rudy blijkt een gepassioneerd verzamelaar van items uit de Tweede Wereldoorlog. Terwijl we samen met Rudy in de duisternis van de Bensenbruch turen vertelt hij over zijn struintochten door de omgeving en de spullen die hij heeft gevonden. Ook heeft hij een dagboek van de hoofdschoolmeester uit die tijd. Daarin zou best iets kunnen staan over de vier Nederlandse jongens. Hij belooft het na te kijken. Het was zijn grootvader die jou uit de schuur heeft gehaald, Yeme. Het verhaal is vaak verteld in de tuiniersfamilie.
We zijn uitgekeken in het bos. Terug naar het dorp. Met onze handen vol spullen en boeken worden we uitgezwaaid. Voor de volgende dag is een afspraak gepland met een andere dorpsbewoner die alles weet over de linies en de omliggende dorpen. Met hem gaan we de komende dagen verder op onderzoek.
Wie had dat gedacht Yeme. Ooggetuigen.
Een ding is zeker, jij bent daar in dat kleine slaperige Duitse boerendorp nooit vergeten. Jouw naam staat daar in de lokale geschiedenisboeken, jouw verhaal wordt daar nog steeds verteld.
Hartelijke groet, Cindy
Maria rechts en Sofie links
De muur van de schuur
Samen met Rudy in de duisternis turen