Caritas schreef:Dacht dat je ineens met een vrouw op date was, haha. Pas bij het derde stukje werd het me weer duidelijk.
Hahahaha ik moest keihard lachen hahaha. Het is duidelijk
.
Zertab schreef:En wat me ook niet duidelijk is, is dat zij de eerste date vreselijk vond en ineens met hem naar Antwerpen gaat. Wat is er in haar hoofd gebeurd?
Oei, ik had mijn best nog wel erop gedaan haha. Maar eigenlijk wordt ze ingepakt met mooie woorden. Maar is wel een goede; voor mij zit het verhaal in mijn hoofd (en is dus duidelijk) dus fijn dat je het aangeeft.
Divers schreef:Waar baseerde de taxichauffeur op dat ze allebei gek zijn? Ze deden toch niks?
Goede. Dus eigenlijk hoe ze gekleed waren (excentrieke glitterjurk). Maar had duidelijker gemogen.
Vind nu wel spannend om verder te gaan haha, ik bak er nog niet heel veel van geloof ik. Maargoed, ben superblij met jullie opmerkingen! Is ook maar een leerproces. Iemand zei vooral van "maak meer gebruik van situatie-omschrijvingen" en dat vond ik een heeeleeee goede. Om het verhaal wat aan te kleden. Dus dat heb ik een beetje meegenomen en wil ik inderdaad ook zeker meer doen. Onduidelijkheid is denk een dingetje, ik probeer het echt maar wil niet teveel verklappen. Dus is even middelen.
Valentijnsdag 1 - zij
“Hi, hoe gaat het?”. Berichtje van Nienke. Het is woensdagavond en ik kom net terug van mijn paard. Ik ben bevroren. “Heb je de brievenbus al leeg gemaakt voor morgen?” “Nee” antwoord ik. “Ik kijk bijna nooit in mijn brievenbus. Ik ben bang voor rekeningen, haha”. “Nee, zo dom ben jij niet. Je weet dat de problemen dan alleen maar groter worden”.
Ik hou wijselijk mijn mond en stop nog een stuk chocolade in mijn mond terwijl ik zie dat ze aan het typen is. “Ik zit eraan te denken die jongen van het feest te bellen”. Ik weet even niet wie ze bedoelt. “Van Rotterdam” antwoord ze. “Oh, die met die teentjes”. Antwoord ik. Nienke had een jongen ontmoet op een feest in Rotterdam. Een typische mooiboy. Hij was alleen wel heel snel beledigd. Lange tenen, dus. “Die zit nog op de kast. Maar: gewoon doen. Het is Valentijn!
Ik zou het ook doen als ik nummer van de kunstenaar nog had” antwoord ik. “Nee hoor, niet de kunstenaar”. Ze reageert resoluut. “Die krijgt het dan met mij aan der stok! Geen vriendinnetje van mij kleineren!” “Je hebt gelijk. Daarom heb ik hem ook weggegooid. Zijn nummer dan. Want hij is de weggooier”.
Valentijnsdag 2 - hij
Love the way your eyes shine in the night, green blue and bright
Contagious laugh, cherry red lips makes you shine all through the night
Let us create sweat memories and hold each other tight
May be you would laugh when I say “would you be my valentine?”
❤❤❤
Het is Valentijnsdag. Het eerste wat ik doe als ik opsta, is haar een gedichtje sturen wat ik ’s nachts gemaakt heb. Ze inspireert me. De zinnen vormden zich vanzelf.
Het duurt gelukkig niet lang voor ze reageert. Ik glimlach als ik haar vrolijke reactie lees. Dit is in ieder geval in goede aarde gevallen. Maar ik heb nog een leuke verrassing voor haar. Ik heb zojuist het ontwerp voor mijn albumcover ontvangen. Ze staat er ook op. Haar gezicht lijkt licht te geven op deze foto. Ze reageert verrukt “Binnenkort op Spotify, Apple music, deezer, BBC etc. etc.” stuur ik. “Ik ga een nummer 1 hit scoren, let maar op. Dan koop ik een groot huis aan de Prinsengracht. “Slowly, slowly, catchy monkey”.
Even denk ik aan mijn dochter. En vraag ik me af of het een goed idee is geweest dit te doen. Een gevoel van twijfel overvalt me en ik besluit het te delen “Mijn dochter gaat me vragen: wie is dat meisje”. Ze reageert dat ik dan maar moet zeggen dat ze een collega is. “Ja, dat ga ik zeggen. Een paardendokter” antwoord ik. De waarheid is dat ik nog niet weet hoe het af gaat lopen met mijn dochter.
Ik zie dat ik op moet schieten; ik moet al vroeg een college geven. Ik verbrand mijn mond aan de thee die nog veel te heet is. “Ik heb zin in een drankje” stuurt ze nog. Mijn zoon komt echter vanmiddag en blijft tot zondag avond. Meestal wil hij niet meer terug naar zijn moeder dus de kans is groot dat hij ook zondag nacht blijft. Ik zeg haar dat ik zal proberen zondag avond tijd te maken, maar dat ik nu echt moet rennen. “Ik weet dan wel niet zoveel over wijn en fine dining, maar wel hoe ik mensen moet inspireren, en dat ga ik nu doen”, zeg ik, om het gesprek af te sluiten. “Ik wil geen fancy drankjes, maar wel fijn gezelschap om mooie herinneringen mee te maken”, reageert ze. “You are one of a kind” antwoord ik, glimlachend. “Aan de ene kant fascineer je mij, maar aan de andere kant maakt het me ook heel bang”. En daar is niets van gelogen.
to be continued
(Dit is een kleine flash-forward, in het volgende hoofdstuk blik ik terug op wat er tussen Antwerpen en V-dag gebeurd is)(dus gewoon een echte cliff hanger hahaha).
Bedankt voor het lezen en kom gerust en graag met tips!