Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-08-16 17:30

Re: [VER]De laatste ronde

Geplaatst door de TopicStarter : 06-08-16 17:30

Het werd tijd ook :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-08-16 18:26

Geplaatst door de TopicStarter : 15-08-16 18:26

In al mijn emoties, werd ik op mijn paard gezet. De Raad bleef bij mij en kregen duidelijke instructies. We reden in de achterhoede, samen met de ziekenkar. Wij mochten ons niet met het vechten bemoeien, iets wat Arrogantie niet leuk vond. Maar hij had geen kans om er wat van te zeggen, mijn vader snoerde hem de mond.
Voor aan de stoet, klonk een trompet. Het startsein. Met moeite konden wij onze paarden in houden, terwijl de rest er van door stormde.

Ik kwam bij door een glas water. ‘’Wat is dit!?’’ De koning schreeuwde. ‘’Wat?’’ Ik klonk suf. ‘’Dit!’’ En hij trok me mee naar het raam, ik zag nu wat er aan de hand was. De oorlog was nu officieel begonnen. ‘’Laat ze stoppen!’’ Hij klonk paniekerig. ‘’Nee.’’ ‘’Laat. Ze. Stoppen!’’ ‘’Ik kan in mijn eentje geen oorlog plat leggen.’’ De koning sleurde me de trappen af, naar beneden. Ik voelde dat hij mij aan het verliezen was, iemand die zeker van zijn zaak was, raakte immers niet in paniek. De deuren werden opengegooid en ik werd naar buiten gesmeten.

De deur werd geopend, Zelfvertrouwen werd naar buiten gegooid. Ik gaf een teken tot stoppen. Het kon een valstrik zijn. Ik hoorde de grendel op de deur geschoven worden, ze wilde niks meer met Zelfvertrouwen te maken hebben. Zelfvertrouwen krabbelde overeind en hij keek suf en verbaasd om zich heen. Ik stapte op mijn paard naar voren en stapte af. ‘’Geef me dekking!”’ Ik duwde de nog meer verbaasde Zelfvertrouwen mijn paard op en ik stapte zelf er achter. Met mijn armen om hem heen, reden we terug naar het kamp, mijn paard volgde als vanzelf de groep.

Met een lege ziekenkar, reden we nu voorop in de stoet. Er had geen bloed gevloeid en ik was bang dat Zelfvertrouwen al dood was. In het kamp aangekomen, zadelde ik mijn paard snel af en ging opzoek naar mijn vader. De mannen die ik aansprak, wezen naar de ziekentent.

Ik werd van het paard getild, mijn benen deden niet meer wat ik wilde, en op een bed in de ziekentent gelegd. Mijn wonden werden verzorgd en de koning vroeg ondertussen wat er allemaal gebeurd was. ‘’Daar zijn we goed mee weggekomen dan.’’ Hij stond op. ‘’Ik ga Liefde halen.’’ Maar ze stormde al de tent in. ‘’Klootzak!”’ Ze stoof op me af toen ze me zag liggen. ‘’Laat ons nooit meer zo schrikken!”’ Ik kreeg een klap. Huilend viel ze op haar knieën en begroef haar gezicht in mijn dekens. Verbaasd lag ik met mijn hand op mijn wang.

Ik nam Liefde mee naar onze tent. Zelfvertrouwen moest rust hebben. Ik was ook boos op die jongen, maar zoals hij daar nu lag, kon ik niet lang boos op hem blijven. Hij is impulsief, zo was ik vroeger ook. In de tent, ging Liefde gelijk op haar bed liggen. Ik ging zitten op mijn eigen bed en haalde perkament tevoorschijn en een potje inkt, samen met de veer. Ik kwam achter de sleutel om te winnen.

De volgende morgen moesten we ons verzamelen aan mijn bed. Ik mocht nog niks doen van de verplegers. Eerst rusten en bijkomen. Er werd een jongen aan ons voorgesteld. ‘’Dit wordt Doorzettingsvermogen.’’ Volgens mij keken we allemaal enigszins verbaasd.

‘’We hebben de Angst, om ons zelf wakker te houden en om onze vijand af te schrikken, we hebben de Arrogantie en het Zelfvertrouwen om de goede keuze te maken over leven en dood en we hebben de liefde voor ons geloof en voor onze naasten. We missen alleen het doorzettingsvermogen om een einde aan deze oorlog te maken, voordat er doden vallen.’’ Ik keek de kring rond. Ze waren nog steeds verbaasd, maar mompelde instemmend. ‘’Maar waarom hij?’’ Angst knikte naar de nieuwe jongen. ‘’Daar kom je nog wel achter, als de tijd zo ver is.’’ ‘’Ja zeg!’’ Angst reageerde pissig. Hij snoof boos en ik zag hem rood worden. ‘’De Angst stoot mensen af. Daarom sta je alleen in de Raad.’’ Arrogantie moest Angst van de boodschapper van deze woorden af houden, de nieuwe jongen. Liefde probeerde hem gerust te stellen. ‘’En dat is de Liefde, iemand die de vrede wil bewaren. Daarom kan je ook zo goed met Zelfvertrouwen overweg. In een evenwichtige relatie is Zelfvertrouwen en de Liefde in evenwicht.’’ Ik moest mijn hand voor mijn mond houden. Doorzettingsvermogen was eigenwijs en praatte gewoon door. Hij wist nooit zo goed wanneer hij op moest houden. ‘’Zeg, wil je even twee tellen je mond houden?’’ Arrogantie had moeite om Angst bij zich te houden. ‘’En Arrogantie kan er niet zo goed tegen als hij wordt tegengesproken.’’ Nu moest ik Arrogantie én ook Angst proberen rustig te houden. Samen met Liefde bracht ik de twee boze jongens naar buiten.

‘’Dat was misschien niet zo slim van je.’’ ‘’Waarom niet?’’ ‘’Wij, mensen, kunnen niet zo goed tegen de waarheid.’’ ‘’Jullie lopen weg van je verantwoordelijkheden.’’ Ik bleef stil. ‘’Jij weet wel wat je wil he?’’ ‘’Ja. Ik ben nou eenmaal nu Doorzettingsvermogen.’’ De jongen liep weg. Liefde kwam de tent in en hield de flap voor hem open. Hij bedankte haar kort. ‘’Hij is raar, he.’’ Liefde knikte. ‘’Maar mijn vader heeft de keuze wel overwogen gemaakt.’’

We hadden Angst en Arrogantie naar hun eigen tent gebracht. Daar konden ze samen stoom afblazen over Doorzettingsvermogen. Hij was apart, maar ik had toch Vertrouwen in hem. Maar ik kende hem, zoals de andere hem niet kende. Hij had altijd aan het hof gewerkt voor mijn vader en ik was met hem opgegroeid. Hij stond dicht bij de familie en dat was hij geworden, door ja, doorzettingsvermogen. Hij gaf nooit op en wijzigde zijn plannen als het moest. Ik liep terug naar de ziekentent, ik kon eindelijk alleen met Zelfvertrouwen zijn. Ik hield de flap open voor Doorzettingsvermogen en zoals ik van hem gewent was, bedankte hij me kort. ‘’Hij is raar, he.’’ Liefde knikte. ‘’Maar mijn vader heeft de keuze wel overwogen gemaakt.’’ ‘’Ik ken hem. Ik ben met hem opgegroeid, en hij is een vertrouweling van de familie.’’

Afbeelding

Na die laatste woorden, viel Liefde stil. ‘’Sorry.’’ Ze zei het plompverloren, in het niets. Ik was verbaasd. ‘’Ik ben toch de gene die sorry moet zeggen?’’ ‘’Ik heb je geslagen?’’ ‘’Ik ben degene die er in mijn eentje vandoor is gegaan in mijn woede, ik heb alleen maar aan mezelf gedacht en niet aan jou en de rest van de Raad.’’ ‘’Soms ben ik meer Arrogantie.’’ Dat voegde ik er twijfelend aan toe. ‘’Dat is niet waar.’’ De jongen kwam weer binnen, ditmaal met een boek. ‘’Jij kan je fouten inzien.’’ ‘’Maar wel te laat.’’ ‘’Jij ziet je fouten in, Arrogantie ziet het niet.’’ De jongen liep naar de andere kant van het bed en legde het boek op een krukje naast mijn bed neer. ‘’Ik denk dat je wel wat te lezen wil hebben?’’ Ik knikte, ik wist niet zo goed wat ik anders moest doen. Hij kwam naast me zitten en samen met Liefde kletste we wat over goede schrijvers en muzikanten. Ik had het geluk gehad te leren lezen, niet iedereen die arm geboren was, had die kans gehad.

Ik liep wat heen en weer in het kamp. Ik sprak sommige mensen moed in en gaf wijze raad. Mensen klopten me op mijn schouder, ze waren blij met het feit dat er geen doden waren gevallen en dat ze geen vrienden hoeven te missen. Ik lachte als een boer met kiespijn, want ik kon niet garanderen dat het nog een keer zo makkelijk zou gaan. Ik liep nu weer terug naar mijn eigen tent, waar ik een boek mistte. Ik kon wel raden wie het had meegenomen, het was immers zijn eigen, geschreven boek.

Ik opende het boek toen Liefde, Doorzettingsvermogen en de meeste verpleegsters weg waren. Het boek voelde zwaar aan en het drukte zwaar op mijn benen. De eerste pagina was heel erg mooi versierd, er stonden vijf mensen met zwaarden en mooie kleren aan en er stonden veel krullen en bloemen. Ik keek er lang naar en de tekening begon als vanzelf te leven. Ik bladerde snel verder. Op de pagina er na stond de naam van de schrijver. Jacob Tellingen. Ik kende hem niet. De pagina erna, was gevuld met tekst. Ik las het langzaam en hardop voor.

Afbeelding

Te Ureaup, rond het jaar 0, wanneer onze jaartelling begon, stond een man, boven op de berg, naar de zon te staren. Wanneer mensen hem passeerden, vroegen ze hem altijd; ‘’Waarom bent u zo stil.’’ De man gaf altijd hetzelfde antwoord; ‘’De stilte is oorverdovend, je moet alleen goed luisteren.’’ Mensen, geprikkeld door zijn zwijgen, gingen naast hem staan en luisterde met hem mee. Zo ontstond er een klein groepje mensen, die net zoals de zwijgende man, stil bleven.

Ik keek op uit het boek en vroeg me af waarom Doorzettingsvermogen me dit had gegeven. Ik vocht niet voor het geloof, ik vocht voor mijn vrijheid en principes.

**Geplaatst**: 15-08-16 18:40

Geplaatst: 15-08-16 18:40

Weer een goed stuk!
Moest wel even wennen wie wie weer was haha

**Geplaatst**: 15-08-16 19:54

Re: [VER]De laatste ronde

Geplaatst: 15-08-16 19:54

Leuk stuk, moest ook weer even wennen aan wie wie was.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-08-16 20:04

Re: [VER]De laatste ronde

Geplaatst door de TopicStarter : 15-08-16 20:04

Dat snap ik, ik moest ook weer ff kijken