Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-05-16 17:33

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst: 08-05-16 17:33

Leuk stuk weer

Bij het stukje dat Zelfvertrouwen de kamer van de burgemeester inging dacht ik eerst dat het de verrader was maar ik las verkeerd haha, dacht eerst dat het een foutj was maar dat was het dus niet :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-16 16:07

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-16 16:07

Geloof het of niet, ik heb nu een week in London gezeten met school :')

Ik ben zo moe (gister nacht bagger geslapen en vroeg opstaan, een nachtje doorhalen op de boot en met je benen in je nek slapen in de bus doet het niet zo goed). Ik denk wel veel na over het verhaal, ga het dit weekend uitwerken

**Geplaatst**: 13-05-16 16:40

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst: 13-05-16 16:40

Een week met school weg dan slaap je nooit zoveel

en in een bus of op een boot slapen werkt niet weet ik uit eigen ervaring.
Leuk dat je dit weekend verder gaat met het verhaal, het vorige stuk was leuk met de verschillende stukjes van de hoofdpersonen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-16 22:21

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-16 22:21

Ik werd wakker van een harde schreeuw. Slimheid was nu ook op de kamer en ook hij keek op uit zijn papieren waar hij mee bezig was. We renden naar beneden, net zoals heel veel andere mensen. Het was een grote stroom naar het kantoor van de burgemeester. Wij als Raad kregen voorrang en we troffen een in elkaar gezakte burgemeester aan. Tussen zijn voeten lag iets wat er uit zag als een galg. Aan de galg hing een poppetje van stro en er lag een papiertje tussen met ‘DOOD’. Degene die het had gemaakt, kon duidelijk niet goed schrijven en het zag er nogal kinderachtig uit. Maar de galg was duidelijk door iemand gemaakt die wist wat hij deed. Ik, Arrogantie, Angst, en Geloof bukte bij het slachtoffer neer en we hielpen hem overeind. Uit het niks kwam een stoel aangeschoven, er zat hetzelfde bloed op die vingers als van de brief. Ik kon het gezicht niet herkennen in de mensen massa.

Ik genoot van het rennen van de gangen, ik wist wat er gebeurd was. Express hield ik me wat meer afzijdig en ik gaf Zelfvertrouwen een stoel. Betrapt. Er zat nog wat bessensap op mijn vingers en ik dook de mensen massa in. Of hij had niks door of zijn gezicht was als een gesloten boek. Ik glipte onze kamer weer in en ruimde de brieven op waar mee ik mee bezig was.

Die avond, na dat de ergste drukte voorbij was, ging ik naar buiten toe en buiten het zicht van mensen rende ik naar de resten van de herberg. Daar in de schaduw stond de man die mij de tip had gegeven. We bukte samen op de grond en ik liet hem mijn bevinden zien. ‘’Dus toch!” De man siste. Hij ging er als een razende doorheen en werd steeds bozer. ‘’Die klootzak.’’ Hij gaf de papieren terug. ‘’We moeten hem weg hebben!’’ Ik legde mijn handen op zijn schouders. ‘’Nee. Jullie doen nu even niks. Wij als raad regelen het.’’ De man schudde mijn handen van zich af. ‘’Nee, jullie doen niks, we zitten hier te verhongeren met zijn allen!”’ Ik duwde de man tegen de boom aan waar we zaten. ‘’Jij en de rest doen niks! Dit gaat niet om een brood, maar om leven of dood.’’ Hij reageerde niet. ‘’Beloofd?’’ ‘’Beloofd!?’’ De man knikte stug. Uit mijn zak diepte ik wat munten op. ‘’Hier.’’ En ik stond op en liep weg. ‘’Wat is dit?’’ ‘’Wij raad regelen het wel.’’

Ik besloot Zelfvertrouwen na vanmiddag beter in de gaten te houden en toen hij naar buiten glipte, liep ik met hem mee. Hij ging naar de herberg. Waar hij en een andere man gingen zitten in de schaduw van de boom, ging ik in het puin liggen. ‘’Nee. Jullie doen nu even niks. Wij als raad regelen het.’’ Ik wist genoeg en ging over op plan B. Geen bedreigingen meer, maar daden.

Ik kwam die avond aan bij het gemeentehuis samen met mijn volgelingen. Ik had een grote groep verzameld en besloten dat we een grote klopjacht gingen houden, zonder enige tolerantie. Mensen namen mijn paard over en ik liep naar binnen, waar ik de burgemeester tegen kwam met een zenuwinzinking. Ik liet hem maar zo. Ik at wat samen met de schout, hij had wat spullen gevonden die waren gebruikt voor de galg. Ik herkende het handschrift van de maker, ik kon het alleen niet plaatsen. De schout bracht me nu ook naar mijn kamer, omdat de burgemeester het niet kon doen. We spraken nog wat over koetjes en kalfjes, tot dat er een harde bonk klonk. En nog een bonk en nog een en nog een. Zonder met elkaar te overleggen renden we in de richting waar het geluid vandaan kwam. Ook klonk er geschreeuw.

Buiten vond ik de benodigde spullen. Een oude jutezak en een mes. Mijn eigen mes durfde ik niet te gebruiken, deze was te herkenbaar. Het mes was oud, maar het was nog best scherp. Het lag al een tijdje buiten, het was roestig en vies.

Ik ging gelijk door naar mijn bed, ik schreef mijn bevindingen op het perkament wat ik altijd bij me had en plofte neer op het bed. Met mijn kleren nog aan, viel ik slaap.
Afbeelding

Ik sloop naar onze kamer deur en ik keek een paar om me heen of niemand me zag. Dit was zo en ik opende de deur. Met een zachte klik viel hij dicht in het slot. Ik draaide de sleutel om en stopte deze weg in mijn zak. Zelfvertrouwen lag te slapen, het was een wonder. Het geluk zat de Schreeuw een keer mee. De zak deed ik om mijn handen en ik pakte het mes. Het mes lag zwaar in mijn handen en ik sloop naar het bed, terwijl ik het beter vast probeerde te pakken, het was met die zak nogal een lastig karwei. Bij het bed aangekomen bleef ik Zelfvertrouwen in de gaten houden, hij merkte niks. Ik hield het mes boven mijn hoofd en liet het met een noodgang vallen. Het bloed sijpelde uit de wond die ik had veroorzaakt, maar het was geen dodelijke wond. Zelfvertrouwen werd met een schreeuw wakker en greep naar de wond die ik in zijn been had veroorzaakt. Ik stak nog een keer, maar hij liet zichzelf op de grond vallen. Ik wist zijn schouder nog een keer open te halen, het bloed sijpelde er voor de tweede keer in een paar weken uit. Met een stap wist ik me naar voren te gooien om nog een keer te steken, maar ik viel. Het mes viel ergens op de grond en de zak zat om mijn handen gewikkeld. Zelfvertrouwen maakte een snoekduik naar het mes, maar ik gooide me op zijn rug.

De pijn, de pijn moest ophouden. Ik wist niet wat er gebeurde, maar ik wist alleen dat er een enorme pijn was. Mijn aanvaller, de man die me dood wilde hebben, viel over me heen en liet zijn mes vallen. Ik maakte er een duik naar, ik wilde mezelf in veiligheid brengen, maar de man sprong in mijn rug. Ik kreunde van de zware last en van de pijn. Ik zag vlekken voor mijn ogen en ik wilde me onder de man vandaan wurmen. Hij greep mijn keel met de zak die hij om zijn handen had en kneep. Ik snakte naar lucht en wrong naar achteren. Mijn vingers zochten hou vast, maar vonden het mes. Met een halende beweging, haalde ik de wang van de aanvaller open en zijn greep verslapte. Ik kroop naar de muur en met behulp hiervan stond ik op en stak het mes naar voren. ‘’WIE BEN JIJ?’’ Trillend stond ik daar, met het mes naar voren. De aanvaller stond ook op en zocht naar een manier om te ontsnappen en mijn adem stokte in mijn keel toen ik zag wie het was. Mijn mond viel vervolgens open en ik wilde schreeuwen, wat niet lukte.

We renden naar de kamer waar Zelfvertrouwen en Slimheid lagen te slapen. De deur ging niet open en gaf niet mee toen we er tegen aan beukte. De schout greep een reserve sleutel die hij aan zijn broekriem had hangen en Geloof, Angst en Arrogantie kwamen nu ook de hoek om gestormd. ‘’Wat is dit?’’ Onbeholpen haalde ik mijn schouders op. De sleutel deed de deur knarsend open gaan. Ik schrok van wat ik binnen zag. De dekens waren van de bedden afgetrokken en er lag overal bloed. Zelfvertrouwen had meerdere, grote wonden en hij stond trillend met een mes naar voren gericht in de richting van een man die ik zo snel niet kon plaatsen. Eigenlijk moest ik zeggen, niet wilde plaatsen. Iemand die we altijd hebben vertrouwd met zijn allen, blijkt het lek te zijn. Hij stond daar met een juttezak over zijn handen en ook had hij bessen vlekken in zijn kleren zitten. Ik stond daar mezelf te vervloeken, Arrogantie heeft altijd gelijk gehad. De blik in zijn ogen zeiden dit ook. Arrogantie liep naar voren toe en tackelde de jongen met de jutezak. Die huilde. Hij wist dat hij had verloren en daarmee ter dood was veroordeeld.

Het mes had ik nog steeds naar voren gericht, inmiddels stroomden de tranen over mijn wangen. Een goede vriend was hij altijd geweest, dit had niemand verwacht. Alleen een man, Arrogantie. Hij had de mensen kennis die sommige misten en de puzzelstukjes vielen nu op zijn plaats. Ik hield het mes, onder het bloed, nog steeds naar voren gericht, ook al was het klaar en hoefde ik niet meer te vechten. Angst kwam voorzichtig op me af gelopen en duwde voorzichtig mijn arm, met het mes, naar beneden. Hij fluisterde woorden die ik niet kon verstaan, maar ik werd er rustiger van. Mijn wonden klopte en ik zag nog steeds vlekken voor mijn ogen. Maar het meeste pijn deed mijn hart. De jongen die ik altijd heb vertrouwd, vanaf het eerste moment dat ik hem zag, was een monster. Ik kon niemand meer vertrouwen, alleen nog: mezelf.

Ik vervloekte mezelf: als ik die stomme sleutel in het slot had laten zitten, waren ze nooit binnen gekomen en had ik mijn klus kunnen afmaken. Arrogantie trok me aan mijn haren mee, hij was boos, zo boos had ik hem nog nooit gezien. ''Ik wist het, ik wist het!" Hij bleef het maar herhalen en hij nam me mee naar onder het gemeentehuis, waar een paar rommel kamers waren. Bij gebrek aan beter werd ik hier opgesloten. De burgemeester stond vanuit zijn kantoor toe te kijken en ook andere mensen keken toe. De vernedering was groot, te groot.

**Geplaatst**: 14-05-16 10:20

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst: 14-05-16 10:20

Leuk stuk weer! Alleen vanuit wie z'n perspectief is het onderstreepte stuk?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-05-16 13:28

Geplaatst door de TopicStarter : 14-05-16 13:28

Het onderstreepte stuk is uit het perspectief van de koning, sorry, vergeten er bij te zetten!

Vannacht kreeg ik een goed idee, heb ik vanochtend even uitgewerkt. Het heeft niks met dit verhaal te maken, maar ik weet niet of dit een beetje leuk is om te lezen?
[UK] [VER]Greetings from Soho

Ik ga ook verder met dit verhaal hoor, geen zorgen $*\o/*$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-05-16 14:35

Geplaatst door de TopicStarter : 15-05-16 14:35

Dit is erg :')

Ik ben bezig met het afmaken van de site en ik kom erachter dat ik helemaal geen foto heb van Arrogantie en Geloof :oo

Ik moet die dan ook maar gauw maken

**Geplaatst**: 15-05-16 14:36

Geplaatst: 15-05-16 14:36

eclair98 schreef:
Dit is erg Ik ben bezig met het afmaken van de site en ik kom erachter dat ik helemaal geen foto heb van Arrogantie en Geloof Ik moet die dan ook maar gauw maken

haha

ik zal zo je andere verhaal lezen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-05-16 19:18

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst door de TopicStarter : 15-05-16 19:18

Leuk! Het is totaal wat anders! Maar ik hoop dat mensen het leuk vinden

**Geplaatst**: 16-05-16 19:11

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst: 16-05-16 19:11

Mooi stuk, ook leuk om het vanuit de koning zn perspectief te zien, ben benieuwd wat hij gaat doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-05-16 19:19

Geplaatst door de TopicStarter : 16-05-16 19:19

Ik werd door de koning en door de rest van de raad naar het klooster gebracht. Ik had nu zoveel bloed verloren dat ik niets meer wist wat onder en wat boven was en toen ik op een bed werd neergelegd, zakte ik gelijk weg in een diepe slaap.

Beneden was het koud en eenzaam. Er viel een klein beetje licht naar binnen door een klein raampje die uitkwam op de straat. Mensen bleven staan en staarde naar binnen. Als ik onder het raampje zat, zag niemand mij. Ik huilde van frustratie, ik had die jongen moeten doden. Nu zouden mijn vader en ik samen ter dood veroordeeld worden. Ik durfde hem niet meer onder ogen te komen.

Het was de vierde avond na de poging tot moord op Zelfvertrouwen. Het ging niet goed met hem, hij was niet meer wakker geworden sinds het moment dat we aankwamen in het klooster. Ik had een eigen kamer waar ik vaak zat. Nu zat ik met mijn hoofd op mijn armen, ik wist niet meer wat ik moest doen. We waren Vertrouwen, Wijsheid en nu ook Slimheid kwijt. Ook was het maar de vraag of Zelfvertrouwen het zou redden. De raad van 5 was nu terug gebracht naar 4. Ik wist niet meer wat ik moest doen.

Samen met Vertrouwen reed ik door een groot weiland. ‘’Fijn dat je er bent.’’ En Vertrouwen keek met vriendelijke ogen naar mij en mijn paard. Ik was blij dat ik zijn stem weer hoorde en zijn vriendelijke ogen zag. In de verte kwam een andere ruiter aangereden. Ik huilde van geluk toen ik zag wie het was.

Ik werd wakker en wist wat ik moest doen. Een paar dienstbodes waren een uur later met de goede instructies weggestuurd en ik instrueerde al mijn volgelingen. Arrogantie, Geloof en Angst zaten nu voor me in de eetzaal. ‘’Mijn dochter wordt jullie vijfde raadslid.’’ Arrogantie trok zijn wenkbrauwen op. ‘’Een meisje?’’ En ik knikte. ‘’We hebben de liefde nodig om deze burger oorlog te winnen.’’

Wijsheid was bij ons gekomen en klopte op mijn schouder. ‘’Je moet hier weg.’’ Verbaasd keek ik op. ‘’In deze burger oorlog is iedereen het Vertrouwen verloren en ook Wijsheid is weg. Mensen hebben meer Zelfvertrouwen nodig om deze burger oorlog te overleven en te overwinnen.’’ Ik knikte. Ruw veegde ik de tranen uit mijn ogen. ‘’Ik ben zo moe.’’ En beide mannen keken me aan. ‘’Dat snappen we, maar je kan niet blijven.’’ En ze reden weg in volle galop. Ik probeerde ze te volgen, maar het lukte niet. Mijn paard raakte in paniek en rende in volle galop de andere kant op.

‘’Prinses!’’ Ik hielp mijn dochter van haar paard en ik omhelsde haar lang. ‘’Het spijt me.’’ Ik gaf haar een kus op haar kruin. ‘’Nee vader, ik ben blij dat ik kan helpen!’’ Ze maakte zich los uit mijn greep. Altijd was ze al meer een jongen dan een meisje in haar gedrag, ze wilde mee vechten en het land helpen waar ze later over zou gaan regeren. Altijd ben ik trots op haar geweest, maar nu al helemaal. In de geschiedenis was het vreemd dat een raadslid van het andere geslacht was, maar dit waren rare tijden die rare oplossingen vroegen. ‘’Hoe gaat het met Zelfvertrouwen?’’ Iedereen in het land was op de hoogte gebracht en de Schreeuw hield zich nu even koest. ‘’Slecht.’’ Mijn dochter gaf me een kus op mijn wang toen ze zag dat ik het er moeilijk mee had.

Ik hoorde van het vijfde raadslid dat een meisje werd. Het gonsde in de stad en in het gemeentehuis. Ik lachte wreed. Een meisje kon ons als Schreeuw echt niet stoppen. Ook gonsde het over Zelfvertrouwen. Er zat toch een kleine kans in dat ik had gewonnen.

Mijn paard bleef maar rennen. Ik raakte in paniek. Ik kon het paard niet stoppen en ik huilde. Zachte handen raakte mij aan en ik werd weer wat rustiger. Mijn paard bleef maar rennen, maar ik werd er rustiger onder. Ik wilde weten van wie die zachte handen waren.

Ik liep samen met mijn dochter in het klooster. Ze wilde graag bij Zelfvertrouwen kijken. Hij ging er met de dag slechter uit zien en ik waarschuwde haar dan ook. We werden door een monnik in zijn kamer gelaten. Zelfvertrouwen was bezweet en de dekens waren van zijn bed af gevallen. Hij schreeuwde en het deed me pijn. Hij voelde als een zoon voor me. Kalina liep op hem af en legde haar handen op zijn armen en stelde hem gerust. Zelfvertrouwen werd rustiger en bleef hijgend liggen. Kalina herschikte de dekens en ging naast zijn bed zitten. Ze bleef zijn hand vast houden. ‘’Vader, hij ziet er verschrikkelijk uit.’’

Een Engel hield mijn had vast. Het kon niet anders dat het een engel was. De dood voelde goed, het maakte mij rustig. Maar ik zakte niet verder weg, ik voelde me juist helderder worden. Ik voelde me verward en verdrietig.

Samen met Kalina zat ik de hele avond en de hele nacht bij Vertrouwen. Kalina liet zijn hand niet los en wilde niet weggaan. ‘’Hij heeft ons nodig, vader!’’ Af en toe zong ze voor hem en de tranen rolde over de wangen van Zelfvertrouwen. ‘’We mogen niet weggaan vader!” Kalina begon zachtjes tegen hem te praten.

Ik hoorde de stem van de engel. Het was hoog, net zo hoog als ze zong. Ik zag licht en ik probeerde er heen te komen. Het voelde alsof ik vast zat ik dikke stroop en ik vocht voor wat ik waard was. ‘’Geef niet op!’’ Ook kwam er een zwaardere stem bij die ik herkende. Maar van wie de stem was, kon ik nu niet zeggen.

Ik zag dat de jongen wakker wilde worden, maar het hem niet lukte. Zonder na te denken pakte ik ook zijn hand vast en begon ook tegen hem te praten. Met een schok werd hij wakker en schoot overeind. ‘’Waar ben ik?’’ ‘’Je bent in het klooster en je leeft!’’ Ik stond op en ging voor hem staan. ‘’God is bij je geweest, het kan niet anders!’’ Kalina kwam naast me staan. ‘’D-de-de-de Engel?’’ Hij haperde steeds. Kalina schudde haar hoofd. ‘’Ik ben geen Engel. Ik ben Kalina, de dochter van de koning en het nieuwe raadslid!’’ ‘’Nie-nie-nieuwe raadslid?” En ze knikte. ‘’Slimheid wordt ter dood gebracht.’’

Ik herrinerde me opeens alles, dat Slimheid de man in de brief was waar over werd geschreven en dat hij mij met een mes had aangevallen. Ik huilde nu weer. ‘’He-he-het is dus wa-waa-waar?’’ En de koning en zijn dochter knikte. Ik plofte terug op bed en dacht koortsachtig na. Ik wilde hem spreken. ‘’Ik ga erheen!” ‘’Waarheen?’’ Het meisje pakte mijn handen en keek me bezorgt aan. ‘’Na-na-naar Slimheid.’’

Ik werd wakker uit een droomloze slaap. De deuren gingen open en daar stond de jongen. Hij leefde dus nog. ‘’Jarl?’’ Zijn stem was schor. Ik reageerde niet en staarde hem roerloos aan. ‘’Jarl?’’ Zelfvertrouwen kwam dichterbij. ‘’Waarom?’’ Ik zei niks. ‘’Waarom heb je het gedaan?’’ Ik legde mijn hoofd weer op mijn armen en ging verder met slapen. ‘’Waarom? Jarl? Waarom? Jij bent de verrader waar over wordt gesproken in de brief. Jij bent degene die de burgemeester bedreigd heeft omdat hij is terug gelopen naar onze kant.’’ Langzaam werd ik boos. ‘’Jarl? Hoelang speelt dit al?’’ ‘’JARL?’’ En de jongen klonk boos.

De frisse lucht deed me goed en mijn hoofd werd weer wat helderder. Het spreken ging me nu ook beter af. Kalina liep links van me, de koning rechts en Arrogantie en Geloof kwamen ons toe gesneld. ‘’Je bent wakker!”’ Door beide werd ik omhelsd.

‘’Bij mij is het geen toeval!’’ Jarl had zich al die tijd stil gehouden, eindelijk sprak hij. ‘’De Stem is mijn Vader en de landsheer die je vermoord hebt, is mijn oom!;’’ Ik schrok van de woorden en de impact die ze op me hadden. Ik draaide me om. ‘’Nee!” ‘’Toch wel jongen.’’ En hij glimlachte gemeen. ‘’Jij gaat nooit rust hebben, je moet altijd over je schouder heen kijken. Ben ik het niet, is het wel iemand anders van de Schreeuw.’’ Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘’Kijk niet zo ongelovig! Iedereen weet dat jij het bent geweest die mijn oom heeft vermoord!”’ Ik deed weer een stapje dichterbij en hield mijn gezicht voor die van Jarl. ‘’Ik slaag tenminste in mijn plannen.’’ Ik schrok van mijn eigen opmerking. ‘’En daarbij, de stille zullen overwinnen, er blijft niks van jullie organisatie over!” Ik tufte voor Jarl op de grond. ‘’En daar ga ik ook voor zorgen, ook al is dat het laatste wat ik doe.’’ Buiten viel ik flauw.

**Geplaatst**: 16-05-16 21:52

Geplaatst: 16-05-16 21:52

Oeh. Spannend stuk. 8-)

Leest lekker weg. Zijn slimheid en Jarl hetzelfde? Of zijn het 2 personen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-05-16 08:11

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst door de TopicStarter : 17-05-16 08:11

Die zijn hetzelfde ja. Jarl was aangesteld tot Slimheid in de raad, maar of je daar nou zo blij van moest worden...

**Geplaatst**: 17-05-16 14:21

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst: 17-05-16 14:21

spannend stuk weer :))

**Geplaatst**: 24-05-16 14:31

Geplaatst: 24-05-16 14:31

En

niet opdringerig bedoeld hoor

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-05-16 14:32

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst door de TopicStarter : 24-05-16 14:32

Ben bezig, ben bezig

Druk op school, fokplannen enzo opstellen B-)

**Geplaatst**: 24-05-16 14:33

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst: 24-05-16 14:33

succes haha

Ik zou echt geen fokplan kunnen maken _O-

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-05-16 14:35

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst door de TopicStarter : 24-05-16 14:35

''U neemt een mannetje en een vrouwtje en laat ze bij elkaar'' Helaas, het is best nog wel ingewikkeld

**Geplaatst**: 24-05-16 14:37

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst: 24-05-16 14:37

ja daarom zou ik het niet kunnen :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-05-16 15:58

Geplaatst door de TopicStarter : 24-05-16 15:58

Ik werd wakker op een ander bed dan mijn eigen bed en een ander bed in het klooster. ‘’Gelukkig, je bent weer wakker!’’ Geloof stond op in de andere kant van de kamer en legde het boek waar hij mee bezig was opzij. ‘’We hebben om de beurt de wacht bij je gehouden.’’ ‘’Hoelang heb ik geslapen?’’ ‘’Twee dagen.’’ ‘’We waren bang dat je weer in een coma zou zakken!’’ Hij voegde het laatste er aarzelend aan toe. ‘’Waar ben ik?’’ ‘’We hebben je in een andere kamer gelegd, de andere kamer is nog niet opgeruimd.’’ Geloof hielp me overeind en gaf me een glas water. Met kleine slokjes dronk ik het op.
Samen met geloof liep ik naar beneden, waar de rest zat te vergaderen. ‘’Gelukkig, Zelfvertrouwen, je bent wakker!’’ Kalina stoof op me af en viel me om de hals. Verbrouweerd stond ik met het meisje in mijn armen. Ze liet me los en nam me mee naar de tafel. ‘’Nou, je hebt dus kennis gemaakt met Liefde, het nieuwe raadslid.’’ De koning moest lachen.

‘’We bestaan nu uit Geloof, Arrogantie, Liefde, Angst en Zelfvertrouwen.’’ Ik begon mijn verhaal die ik had bewaard voor de complete raad. ‘’Dingen die we nodig hebben om deze burgeroorlog te winnen. We mogen ons geloof niet verliezen en ook niet het geloof in onszelf, in het feit dat wij kunnen winnen. Arrogantie moeten we zijn, we moeten keuzes maken over leven en dood. Liefde is ook belangrijk, we mogen de naastenliefde niet uit het oog verliezen als we keuzes maken. Angst is een belangrijke speelbal in een oorlog, we moeten de Schreeuw angst aan jagen en onszelf niet bang laten maken. Zelfvertrouwen is het laatste punt, we moeten sterk in onze schoenen staan en ons niet laten overlopen.’’

Ik hoorde de woorden van de koning aan en ik knikte toen hij klaar was. ‘’Wat gebeurd er met de burgemeester?’’ De raad hadden de brieven gevonden en het was duidelijk geworden wat het plannetje was geweest. ‘’Die blijft zitten waar hij zit.’’ Ik trok een wenkbrauw verbaast op. ‘’Hij is niet meer te vertrouwen!”’ ‘’We sturen ze brood, graan en andere levensmiddelen. Dit doen we ook naar andere, arme gebieden. Waar de mensen arm zijn, zijn ze vatbaarder voor gespuis en de Schreeuw.’’ Langzaam begon ik het plannetje te snappen. ‘’Brood en spelen.’’ De koning lachte nu. ‘’Jij begrijpt het jongen, jij begrijpt het.’’

Ik liep na de vergadering naar buiten. Het begon donker te worden en ik slenterde door het dorp, naar het bos. Ik negeerde het stemmetje in mijn hoofd wat zei dat ik niet alleen erop uit moest, maar ik had het even nodig. Sinds ik wakker was, had ik nog geen tijd voor mezelf gehad. Ik zakte neer op een boom stronk, met lopen had ik geen last meer van mijn been, maar wel als ik er door heen zakte. Ik sloot mijn ogen en ik dacht terug aan de herinneringen die ik had. Bloed, een glimmend lemmet, geschreeuw en pijn. Pijn zowel lichamelijk als geestelijk. Verraden door een vriend, alweer. Ik vertrouwde de verkeerde mensen, steeds weer op nieuw. ‘’Jouw talenten liggen gewoon ergens anders.’’ Ik hoorde het mijn vader zeggen, net zoals ik slechte cijfers had op school of dat ik weer een schaap had laten ontsnappen.

Ik zag de jongen naar buiten gaan en besloot hem te volgen. Ik sloeg mijn omslag doek dichter om me heen en ik volgde hem op zo’n honderd meter. Hij ging het bos in en ik twijfelde toen ik hem zag gaan zitten. Zijn gezicht was vertrokken van de pijn. Zijn hoofd rusten op zijn handen en zijn schouders waren gebogen. Ik liep aarzelend naar hem toe en er brak een tak. Hij keek op.

Ik hoorde een tak breken en keek op. Liefde stond daar, met een omslag doek om en een lange jurk, tot net boven haar enkels. Ze had leren, rijg laarzen daaronder, waar ze goed op kon lopen en goed op kon paardrijden. Maar in het maanlicht leek ze op een engel, alweer. ‘’Liefde?’’ Mijn stem klonk schor van emotie. Ze knikte en kwam naast me zitten. ‘’Ik zag je weggaan..’’ Ik knikte. ‘”Hoe voel je, je?’’ ‘’Verrot.’’ Ik schrok van mijn eigen eerlijkheid.

Ik schrok niet van zijn eerlijkheid, ik was er blij mee. Ik schoof tegen hem aan en duwde hem een beetje opzij. ‘’Dat is geen schande hoor!’’ Hij schok schouderde. ‘’Ik heb weer de verkeerde mensen vertrouwd!”’ En hij stond op, maar viel terug, en greep naar zijn been. ‘’Ik faal gewoon!’’ En ik legde mijn arm om hem heen. ‘’Ben je gek!’’ ‘’Ik vertrouw niemand meer! Niemand!’’ Ik schrok van zijn daadkracht. ‘’Mij kun je toch vertrouwen? En mijn vader? En Geloof, en Angst en wat dacht je van Arrogantie?’’ ‘’De liefde kan je niet vertrouwen.’’ Ik trok mijn arm weg. ‘’Waarom niet?’’

Ze klonk boos. Een boze engel, een duivel. ‘’De liefde laat je gekke dingen doen!’’ Haar schaterlach klonk vrolijk in het schemerige bos. ‘’Ben jij wel eens verliefd geweest dan?’’ Ze kwam naast me staan. ‘’Nee! Ja!”’ Zie je, de liefde liet je gekke dingen doen.’’ ‘’En op wie dan wel?’’ ‘’Op een engel.’’

En voordat ik het wist, was zijn gezicht voor die van mij. Hij rook zoet en ik kroop tegen hem aan. Mijn lippen vonden de zijne en we kuste. Mijn eerste kus. Als vanzelf hielden we ook weer op en we omhelsden elkaar. Ook al kende ik de jongen amper, ik wist dat ik van hem hield. Het aan zijn bed zitten, het achter hem aan lopen, het voelde alsof ik een verloren liefde terug had.

Gearmd liepen we terug naar het dorp. ‘’Ze mogen ons niet zo zien.’’ Ze maakte zich los uit mijn greep. ‘’Tel tot 300 en kom dan achter me aan!’’ Vlug gaf ze me een kus op mijn mond en liep alleen verder. Zuchtend begon ik met tellen. 1, 2, 3, 4, 5, 6…

Ik keek verbaasd op toen ik mijn dochter aan zag komen lopen. Ze leek een stuk vrolijker. ‘’Goedenavond vader.’’ Ze was ook vrolijker. ‘’Pas je wel op, in het donker?’’ ‘’Er kan mij niks gebeuren!’’ En blij liep ze door naar boven. Ik hoorde haar voeten snel de trap op gaan.

Ik bleef buiten en las de brieven die ik mijn handen had. Steunbetuigingen van andere leiders in het land. Iedereen vocht mee en waren bezig met doorzoekingen en andere klopjachten. Per gevangenen kregen ze geld. Het was niet mijn beste optie, maar ik moest wat. Ik zag in de verte een jongen manken, heel ietsje nog maar. Het moest Zelfvertrouwen zijn. Ik had hem nog niet alleen kunnen spreken en toen hij dichterbij was, trok ik hem aan zijn arm en hij draaide zich om. Hij zag er moe en emotioneel aan, maar er flikkerde een klein lichtje in zijn ogen. ‘’Fijn gewandeld?’’ Hij knikte blij. ‘’Ik heb even mijn hoofd leeg kunnen maken.’’ Ik gaf hem een klopje op zijn schouder en hij liep door.

Voor het eerst sliep ik weer in mijn eigen bed. Wel met een nieuwe kamer genoot, helaas. Arrogantie kwam mopperend zijn spullen op het bed van Jarl leggen. Hij had zijn kamer af moeten staan aan Liefde. De sporen van de gebeurtenis die hadden plaats gevonden, waar weg, de vloer was opnieuw opgeschuurd. De spullen van Jarl hadden ze verbrand. Ik rook de brand lucht nog vaag. Er werd op de deur geklopt en een van de bediende kwam binnen. ‘’Ik begreep dat deze van u is?’’ Hij keek aarzelend naar het mes wat hij in zijn handen had. Het was flink toegetakeld door het vuur, maar ik herkende het mes van Vertrouwen. ‘’Ja!’’ Ik griste het uit zijn handen en de rest van de avond en de nacht was ik bezig met het oppoetsen van het mes.

Glunderend kwam Zelfvertrouwen de volgende ochtend beneden. Hij had het mes goed op gepoest, en je zag niet meer goed dat hij in het vuur had gelegen. Hij draagde het trots aan zijn riem. Maar toch moest ik het gesprek voeren dat ik mijn hoofd had. ‘’Zelfvertrouwen?’’ Hij keek me glunderend aan. ‘’Vandaag brengen we Jarl ter dood.’’ Zijn ogen werden grimmig en hij knikte. ‘’De Stem hebben we al ter dood gebracht, net nadat jullie weg waren. Hij werd onhandelbaar.’’

Mijn laatste uur had geslagen, ik voelde het. Ook waren de voorbereidingen in volle gang, het werd een publiekelijke executie. Ze waren bezig met het opbouwen van het podium. Mensen zwermde er als aasgieren omheen. Ook kreeg ik een zwart en wijd hemd aangetrokken, het ging ruw en niet zonder slag of stoot. Mijn eigen t shirt werd voor mijn neus in brand gestoken, een ritueel. Gisteren waren ook mijn andere spullen verbrand. Het maakte duidelijk dat het officieel was en het snel ging gebeuren. Mensen schreeuwden vol spanning toen ze het zagen, eindelijk weer een executie. Mijn vader was al dood, het werd me een keer medegedeeld, zonder medelijden. Nu kon ik me ook niet meer druk maken over mijn dood, de familie werd herenigd.

**Geplaatst**: 24-05-16 16:56

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst: 24-05-16 16:56

Mooi stuk

**Geplaatst**: 24-05-16 18:42

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst: 24-05-16 18:42

mooi stuk:D leuk dat Jarl nog in het laatste stukje voorkwam met z'n gedachten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-05-16 10:30

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst door de TopicStarter : 25-05-16 10:30

O hij komt nog wel een paar keer voor, hij wordt per slot van rekening gedood

**Geplaatst**: 26-05-16 14:26

Re: [VER] Sound of silence

Geplaatst: 26-05-16 14:26

Ben benieuwd, volgens mij heeft Jarl niks te verliezen en dus is hij iemand om rekening mee te houden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-05-16 19:20

Geplaatst door de TopicStarter : 26-05-16 19:20

Langzaam stroomde het plein vol. Ik verafschuwde al die mensen, aasgieren. Hoe ik ter dood werd veroordeeld, was mij een raadsel. Ook een traditie was om dit geheim te houden. Ik brak er nu al een aantal dagen mijn hoofd over.

‘’Zelfvertrouwen?’’ Ik draaide me om en keek in de ogen van de koning. Het viel me nu pas op hoeveel ze leken op de ogen van Liefde. ‘’Je hebt weet van de tradities toch?’’ Ik keek verbaasd. Iedereen in ons land wist hoe alles in zijn werk ging. ‘’Dan weet je toch ook dat jij over het lot van Slimheid mag beslissen?’’ Stik. Hoe had ik het kunnen vergeten? Het slachtoffer of de familie van het slachtoffer had de laatste hand in het doden van de dader. Ik slikte. En ik slikte nog een keer. En nog een keer. Mijn keel werd droog en ik begon te zweten. ‘’Denk er nog maar even over na.’’ Met een schouderklopje liep de koning weg, ik bleef verbaasd staan in de gang.

Ik had medelijden met de jongen. Alweer. Het was een achterhaalde traditie, maar ik kon en mocht hem niet veranderen. Ik heb zelf een aantal keer met het bijltje moeten hakken en het hakte er ook bij mij in. Het lijden hierna was ook groot, groter dan de daad zelf.

Geloof zag me staan en liep op me af. ‘’Wat is er?’’ Aan de blik in mijn ogen zag hij wat er aan de hand was. ‘’Je mag niet voor God spelen!’’ ‘’Dat weet ik ook wel!’’ Sneerde ik terug. ‘’Sorry hoor!’’ Geloof liep weer weg. Liefde kwam aan gelopen en keek geschrokken naar Geloof. ‘’Wat is er met hem aan de hand?’’ Ik haalde mijn schouders op. ‘’Geen idee, maar ik ga mijn hoofd breken over hoe ik die Jarl moet laten sterven!”’ ‘’Dat is niks voor jou!’’ Ze omhelsde me.

Het was tijd. Er stonden een paar flinke, potige kerels voor mijn neus die strakke touwen om mijn pols heen bonden. Buiten was het doodstil en toen ik weer het daglicht in stapte, moest ik mijn ogen dicht knijpen tegen het felle licht. Er begonnen trommels te roffelen. Er werd een haag gevormd van mensen, waar ik door heen geduwd werd. Er werd gezongen, de Sound of Silence. Het lief maakte me razend. ‘’Hou op!!’’ Ik schreeuwde, maar mensen gingen door. ‘’’Hou op!’’ En ik beukte op een paar mensen in. De sterke mannen grepen me in mijn nek en ik werd zo naar voren gedirigeerd. Met moeite kon ik het trappetje op komen, de mannen duwde door.

Struikelend kwam Jarl het trapje op. Zijn ogen waren zwart van woede. Vuil keek hij me aan. De trommels stopte. De rechtspraak van de koning was een formaliteit en ging langs me heen. Nu richtte hij het woord naar mij. Ik wist wat er van me verwacht werd en ik haalde diep adem. ‘’Laat hem los.’’ Er ging een geschokte stem door de menigte heen. ‘’Laat hem los.’’ Ik herhaalde mijn woorden.

Ik was verbijsterd. Ik had veel van die jongen verwacht, maar niet dat hij Jarl zou laten gaan. Het sierde hem. Mijn vader was verbijsterd. In de geschiedenis had dit nog nooit plaats gevonden. ‘’Maak hem los.’’ Hij had zijn stem gevonden en gaf de bewakers het bevel. Iets wat verbaasd maakte ze de polsen van de jongen los en hij stond nu, daar, alleen, op het podium.

Ik stond daar, moeder ziel alleen. Waar ik dacht dat mijn lijden zou stoppen, begon het juist. Aarzelend liep ik naar het zelfde trapje als waar ik op ben gekomen en liep naar beneden. Mensen weken opzij en keken met grote ogen naar me op.
"Fools" said I
"You do not know, silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you"
Ik hoorde het de stem van Geloof het opzeggen, alsof hij voor de meester zijn geleerde woordjes moest opzeggen. Er knapte iets in mijn hoofd. Ik greep het dichts bijzeinde wapen die ik zag en stormde weer het podium op. Ik zwaaide het zwaard boven mijn hoofd en ik haalde uit. En ik lie…..

In slomotion zag ik de jongen op Zelfvertrouwen afrennen. Een gil bleef steken in mijn keel. Er flitste iets in het felle zonlicht en het laatste wat ik zag was bloed voordat ik mijn gezicht afwende en moest huilen. Mijn vader snelde naar me toe en leidde me weg. Ik werd naar het gemeentehuis geleid, waar vrouwen me opvingen.

Overal was bloed, mensen stoven weg. De raad stond verbijsterd te kijken. Er was geen begin en geen einde, het bloed bleef maar stromen. Het was niet te zien van wie het af kwam, het was te veel. De gene die geraakt was, overleefde dit niet. Te bang om te kijken, draaide ik me om. ‘’GELOOF!’’ Ik stampte naar voren. ‘’Hij gaf die jongen een kans. Één kans en die heb jij onmogelijk gemaakt!’’ Ik greep de man bij zijn arm. ‘’Hij mag geen kans, hij is slecht.’’ ‘’Doe niet bekrompen!’’ Mijn hand kneep strakker in de arm. ‘’Af en toe he, af en toe!”’ Ik sleurde de man mee.

Mijn vader kwam naar binnen geraasd, samen met Geloof. Geloof stribbelde tegen. Als ik het kon, had ik hem gewurgd. Die woorden die hij had gezegd, het was een doodvonnis geweest. Je mocht niet voor God spelen, maar zelf was hij geen haar beter. De koning nam het resoluut mee naar beneden. Andere mensen die op het podium hadden gestaan, kwamen naar binnen, onder het bloed. Ik stoof op ze af, klampte ze aan. ‘’Wie is er dood? Is het Zelfvertrouwen? Is het Jarl?’’ Ik werd hysterisch. ‘’We weten het niet, we weten het ook niet!’’ Ze maakte elkaar los van mij en ik stoof nu door naar buiten, ik trok mijn rok op tijdens het rennen. Mensen hielden me tegen, tilden me op en ik gilde. ‘’Zelfvertrouwen!’’ Ik werd naar binnen gedragen, kreeg iets kalmerende kruiden en ik viel in een diepe, droomloze slaap.

Hoe kon ik me zo vergist hebben? Ik zat met mijn handen over mijn gezicht op de rand van het podium. Ik had het verboden dat het opgeruimd werd. We hadden nog een klus te klaren. Het geloof was een slechte troef in deze strijd, op deze manier werd het probleem niet opgelost. Mijn besluit stond vast en ik liep naar de kelder, waar ik Geloof weer meetrok.

Ik werd gewekt door gejuich. Mijn voeten vonden mijn laarzen en al ritsend liep ik naar beneden. Daar stond mijn vader, mijn held, met aan zijn voeten: Geloof. Bang voor de waarheid rende ik naar buiten en ik ging er bij staan. Mensen telden van 3 tot 1 terug en mijn vader haalde uit. Het hoofd van Geloof rolde weg over het podium en het lichaam viel als een zak neer op de grond. Er werd een doek aangereikt en mijn vader maakte zijn zwaard schoon. Het hoofd werd in een zak gedaan en werd weggehaald, net zoals het lichaam. Geschokt keek ik naar mijn held en ik was vol afschuw gevuld. ‘’Het Geloof is iets wat ik niet meer wil in mijn land.’’ Mijn vader stak zijn zwaard weg en stapte naar voren. ‘’Het Monotheïsme zorgt voor tunnelvisie. Iets dat we niet moeten willen.’’ ‘’Wij moeten ons open leren stellen voor het feit dat mensen andere denkbeelden hebben en anders willen geloven.’’ Hij boog. ‘’Hiermee bied ik mijn vrede aan de mensen die de Schreeuw aanhangen en geloven.’’ Hij gaf instructies aan een paar ruiters die hij bij zich had geroepen. ‘’We gaan praten over vrede in het koninklijk paleis met de nieuwe leiders van de Schreeuw. De koppen die hebben gerold, zijn niet voor niks gerold, het feit dat er onschuldige burgers zijn gedood, was al reden genoeg.’’ Ik stormde het podium op en viel mijn vader om de hals. ‘’Jij bent de Liefde vader jij bent de Liefde.’’ Hij hield zich van me af. ‘’Wat bedoel je?’’ ‘’Jij stelt je open en accepteert nu de mensen met andere denkbeelden en andere gedachtes.’’ Hij nam me weer in zijn armen en mensen juichte.

We reden in een lange stoet terug naar huis. Ik en mijn vader voorop, de rest van de raad achter ons aan. Er reden koetsen tussen en ook andere karren. Overal voegde er schreeuwers bij ons en we begroette hen vriendelijk. Het was gênant, maar het was fijn om ons verzoend te hebben.

De gebeurtenissen gingen als een razende door het land. Mensen verzoende zich met elkaar en mijn vader werd geëerd door zowel de Stille als door de Schreeuw. Mensen waren blij dat ze zich konden uitten en dat er een einde was gekomen aan alle ellende. Er werd een nieuw iemand aangesteld bij de Raad, namelijk Vrede. ‘’Dat we dit nooit mogen vergeten!” Er werd gejuicht en in vele herbergen en kroegen werd er op geklonken. De raad werd onthaald als helden en ik moest wennen aan alle nieuwe aandacht.

Gaat het niet te snel? Klopt het einde een beetje? Of is het een beetje vaag?