Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-01-16 16:57

Re: [VER] The journey of Eyla

Geplaatst: 17-01-16 16:57

Goed bezig May!

**Geplaatst**: 17-01-16 19:42

Re: [VER] The journey of Eyla

Geplaatst: 17-01-16 19:42

mooi stuk, ben benieuwd of er in het volgende stuk meer bekend word over die bekende stem die ze niet kan plaatsen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-01-16 20:47

Geplaatst door de TopicStarter : 17-01-16 20:47

Thanks Nien

gerlienke schreef:
mooi stuk, ben benieuwd of er in het volgende stuk meer bekend word over die bekende stem die ze niet kan plaatsen.

Woops, eigenlijk was dat gewoon Darfin _O-

Vandaar begint deze zin met 'opnieuw'

Citaat:
Opnieuw hoorde ik mijn naam geroepen worden, deze keer klonk het dichtbij. Ik draaide me om en zag dat het Darfin was die naast me gehurkt zat, met een bezorgde blik in zijn ogen.

Maar inderdaad misschien wat te onduidelijk, ik zal er wat op verzinnen

Dankjewel!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-16 23:01

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-16 23:01

Ik heb weer eens een stukje verder geschreven

Verder ben ik vooral druk bezig geweest met het uitwerken van de verhaallijn en personages.

Teleurgesteld strompelde ik naar het bessenstruikje aan de bosrand waar Darfin de buidel gevuld had die hij aan mij had geschonken. Hongerig plukte ik de zoete bessen en stopten ze een voor een in mijn mond, al snel dropen dunne straaltjes van de rode sap over mijn vingers. Nu ik weer iets in mijn buik had voelde ik me wat beter, de woede jegens Darfin ebde langzaam een beetje weg. De buidel met bessen knoopte ik vast aan een van de lussen van mijn donkerblauwe spijkerbroek, deze zou ik bewaren voor een andere keer besloot ik niet wetend wat me te wachten stond.
Hoe had ik zo dom kunnen wezen om deze vreemdeling te vertrouwen, vroeg ik mezelf af. Nu was ik alleen op een vreemde plek, niet wetend wat ik moest doen. Ik besloot te gaan lopen, hopend dat ik mensen tegen zou komen die mij konden helpen of anders bij een stad of dorp zou arriveren waar ik wat kon eten en kon overnachten.

Je kon het geen pad noemen, toch bogen de hoge takken van de hoge loofbomen iets af waardoor ik zonder veel moeite door het woud kon lopen. Het gefluit van vogels en de wind die met de bladeren speelden doorbraken de stilte die ontstond nu Darfin er niet meer was om met mij te praten. Het lopen in dit prachtige bos gaf me even de ruimte om alle ellende te vergeten, voor het eerst sinds de aanslag kwam ik even tot rust. Verdwaalde zonnestralen gluurden voorzichtig tussen de hoog rijkende takken door, ik opende de rits van mijn bruinleren jackje want ik begon het warm te krijgen van het wandelen.
Het kabbelen van water dacht ik te kunnen onderscheiden van het ruizen van de bladeren in de zachte wind. Hoopvol liep ik verder, het geluid volgend. Tussen de dikke bomen door stroomde een klein beekje, het water was helder blauw en erg ondiep. Snel trok ik mijn schoenen uit zodat ik mijn voeten die zeer deden van het vele lopen in het frisse water kon baden, het water rijkte tot net boven mijn enkels. Ik hurkte neer en vouwde mijn handen tot een kommetje, het water dat ik opschepte bracht ik naar mijn mond en zo kon ik mijn dorst eindelijk lessen.
Dikke boomwortels staken ver boven de grond uit, sommige vestigde zich in het kabbelende beekje terwijl andere zich in de vochtige aarde wortelden. Ik stapte de oever op, de met mos begroeide grond voelde zacht aan mijn blote voeten. Geeuwend zakte ik tegen een van de hoge bomen aan, vermoeid was ik door de vele dingen die ik deze dag beleeft had. Voordat ik er ergen in had viel ik verscholen tussen de boomwortels en liggend op het zijdezachte mos in slaap.
Met mijn koude handen wreef ik in mijn slaperige ogen, toen ik ze opende scheen de nog altijd stralende zon tussen de takken door van de grote boom waar ik onder lag. Het duurde even voordat ik me de reden dat ik niet in een warm bed lag te slapen herinnerde, opnieuw werd ik wakker in deze nachtmerrie. Teleurgesteld stond ik op en rekte ik mijn stijve spieren uit, ik liep naar het beekje waar ik het koude water in mijn gezicht spetterden. Vervolgens haalde ik hongerig de buidel tevoorschijn, eigenlijk verlangde ik naar iets voedzamers dan de kleine rode bessen die Darfin mij geschonken had, toch stopte ik er zuchtend een paar in mijn mond. Ik besloot weer op pad te gaan nadat ik een geschrikte wandelstok gevonden had. Waarheen wist ik niet, ik hoopte snel iemand te vinden die mijn vragen kon beantwoorden en die mij kon vertellen waar ik terecht was gekomen. Maar de hoop die ik had werd steeds kleiner en kleiner.

De wind werd kouder, de zon verschuilde zich achter opkomende wolken, ik liep harder door om warm te blijven. Er leek wat te bewegen tussen de bomen, lichtjes. Voorzichtig verschuilde ik me achter een van de dikke stammen terwijl ik tussen de laaghangende takken door gluurde. Donkere schimmen gehuld in een zwarte mantel en met elk een brandende lantaarn in hun hand liepen achter elkaar in een rij. Het waren er acht, hun gezicht verscholen achter de kap van hun gewaad. Ritmisch liepen ze, met kleine stappen zonder veel te bewegen, alsof ze zweefden. Met gebogen hoofd bleven ze lopen, niet bewust van mijn aanwezigheid. Nieuwsgierig volgde ik de bijzondere verschijningen in beschutting van de bomen.
Een oude kerk verscheen tussen de hoge bomen, er was niet veel meer van over, enkele muren stonden nog overeind en het dofgekleurde glas lag in scherven over de grond verspreid. De ruïne zag er treurig uit, je kon de grote, oude stenen haast horen kreunen van vermoeidheid. Een klimop baande zich een weg omhoog, deze gaf wat kleur aan het plaatje. Op de plek waar een grote houten deur had moeten zitten was nu enkel een zwart gat te zien, de schimmen traden omstebeurt binnen.
Twee ijskoude handen grepen mij vast van achteren, voordat ik een gil kon uitslaan was een van de handen al om mijn mond gesloten. Ik worstelde om los te komen, maar het had geen zin, mijn onbekende tegenstander was te sterk. De gedaante sleurde mij mee de ruïne in, angstig klopte mijn hart in mijn keel, bang voor wat me te wachten stond. Het duurde even voordat mijn ogen aan het donker gewent waren geraakt maar al snel merkte ik dat we in een oude gang terecht waren gekomen. Het was er smal en de vochtige muren roken muf, aan het eind van de gang was een zwak licht te zien. De ruimte waar de gang op uitmondde werd zwak verlicht door kaarsvlammen die wild ronddansten. De schimmen stonden met hun ruggen naar ons toe, ze leken ergens naar te kijken en reageerde niet op onze binnenkomst. De zaal was gebouwd uit de zelfde grote basaltblokken als de buitenkant, de wind waaide naar binnen door de kapotte ramen en vulde de ruimte met een ijzige kou. De achterkant van de zaal was deels ingestort, stukken steen verspreide zich over de grond.
Opeens werd ik losgelaten, alle acht gedaantes draaide zich tegelijk naar mij om. Ritmisch klikte hun schoenen over de koude stenen terwijl ze langzaam naar voren kwamen lopen, hun gezicht verscholen in de schaduw van hun mantels. Achter de gedaantes brandde een haardvuur waar grijze rook uit opsteeg, het gaf een afschuwelijke geur af en ik deinsde terug. Klik, klak, klik, klak, de voetstappen nadere en het schelle geluid werd nu aangevuld door hun krassende stemmen die een taal spraken die ik niet verstond.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-16 20:23

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-16 20:23

Ik ben weer een stukje verder, zijn er nog mensen die volgen?

Angstig deinsde ik achteruit, ik werd ingesloten. Snel draaide ik me om, klaar om weg te rennen. Maar de man die mij naar binnen had gevoerd stond vlak achter me en versperde de opening, meteen greep zijn kille hand mijn arm weer vast. Ook hij droeg een zwart gewaad, zijn gezicht grotendeels verborgen in de schaduw en zijn ogen zwart als de nacht. Een angstige rilling schoot door mijn lijf. Verbrande huid, gesmolten en vervormd, een nare geur kwam ervan af, het was de huid op zijn gezicht dat verschroeit was. Een harde gil overstemde het geluid dat de gedaantes maakte, ik schrok ervan en het duurde even voordat ik merkte dat de kreet uit mijn eigen keel was gekomen. Ze begonnen te kermen, en de greep die de man maakte verslapte, ik maakte van de situatie gebruik en wist me los te trekken. Maar nog steeds was ik ingesloten, ik kon geen kant op. De geur van verbrand en dood vlees drong weer mijn neus binnen, gal borrelde op en ik probeerde niet in paniek te raken. Opnieuw begonnen de gedaantes een krijsend geluid te maken, langzaam bewogen ze zich dichter naar me toe. De houten tak die eerder als wandelstok had gediend hield ik nog altijd stevig in mijn hand geklemd, zonder na te denken sloeg ik voor me uit, het was raak. Een van de wezens lag kermend op de grond, het zorgde dat de cirkel die mij omsloot doorbroken werd en voordat ze de tijd hadden om het te herstellen vluchtte ik de kring uit. Ik baande mijn weg naar het vuur waar ik de punt van mijn tak in stak zodat deze vlam vatten. Sissend kwam een van de gedaantes op me af terwijl de anderen angstig terugdeinsden, met mijn brandende tak liet ik zijn gewaad opvlammen. Dit was het tweede wezen dat op de vloer viel, krijsend van de pijn. De anderen kwamen kwaad op mij afgestormd, het gesis en de krassende stemmen werden luider, dapper probeerde ik me te verdedigen. Nog even en mijn tak was opgebrand, angstig zocht ik naar een uitweg terwijl ik de gedaantes van me af probeerde te slaan. Akelige handen grepen mij vast, de dunnen huid was grijsgekleurd en ze voelde ijskoud aan. Moedig probeerde ik terug te vechten, om me heen te slaan, de hand van me af te bijten. Samen vielen we op de grond, mijn knie schaafde open en bloed doordrenkte mijn spijkerbroek. Zijn lange, scherpen nagels prikte in de blote huid van mijn hals als puntige naalden, ik dook ineen.
De gedaante was op mij gekropen, hij hield me met mijn rug tegen de koude grond gedrukt. Een puntige pijl hield hij stevig in zijn hand, opgeheven boven zijn hoofd met de punt naar mij gericht. Krachtig stak hij hem recht naar beneden, klaar om mijn hart te doorboren. Het moment wat eigenlijk een fractie van een seconde was leek lang te duren, ik zag de pijlpunt steeds dichterbij komen. Overgenomen door de angst kon ik enkel nog naar de scherpe pijl staren, wachtend op de verschrikkelijke pijn.

Even dacht ik dat dit het einde was, maar toen ik mijn ogen opende staarde ik nog altijd naar het vergaande dak van de oude kerk en voelde ik de koude stenen onder mij. Bij elke felle pijnscheut kromp ik in elkaar, ik leefde nog was de eerste gedachten die door mijn hoofd schoot. Mijn ogen draaiden weg en hoe erg ik ook mijn best deed, ik kon ze niet meer openen. Mijn hele lichaam sidderde en begon te stuiptrekken, ik had mezelf niet meer onder controle. Ik kreunde van de pijn en zweet droop over mijn kloppende voorhoofd. In de verte hoorde ik een stem, ik probeerde me op de stem te concentreren maar ik kon het niet verstaan. Ik vroeg me af of de stem me naar de Eeuwige Verlossing riep en of dit het einde betekende. De pijn werd ondragelijk, alles kleurde zwart zodat ik niks meer voelde.

**Geplaatst**: 06-02-16 00:41

Geplaatst: 06-02-16 00:41

Ja ik volg nog natuurlijk O:)

heel gaaf weer, ik wil meer

**Geplaatst**: 06-02-16 18:27

Re: [VER] The journey of Eyla

Geplaatst: 06-02-16 18:27

Ik volg ook

Ben benieuwd naar het volgende stuk

**Geplaatst**: 06-02-16 23:11

Re: [VER] The journey of Eyla

Geplaatst: 06-02-16 23:11

Ik volg ook nog

. ben benieuwd wie haar redder in nood is.

**Geplaatst**: 07-02-16 14:59

Geplaatst: 07-02-16 14:59

gerlienke schreef:
Ik volg ook nog . ben benieuwd wie haar redder in nood is.

Ik heb een vermoeden maar wacht braaf op het volgende stukje

**Geplaatst**: 07-02-16 15:02

Re: [VER] The journey of Eyla

Geplaatst: 07-02-16 15:02

Ik heb de eerste twee stukjes gelezen. Je schrijft erg spannend, maar ik irriteer me aan de spelfouten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-02-16 22:55

Geplaatst door de TopicStarter : 09-02-16 22:55

Bedankt voor de reacties

@Delaja: Je vermoeden klopt zeker

@Maanlicht: Ik doe mijn best om de spellingfouten eruit te halen, ik snap dat het je irriteert.

De waas die zich voor mijn ogen begaf vervaagde langzaam, ik voelde me ontzettend misselijk en de pijn die door mijn lichaam vloeide was hevig. Ik probeerde mijn ogen te openen, maar het licht was te fel. De stem sprak nog steeds, nu klonk het veel dichterbij, ik zuchtte opgelucht toen ik me realiseerde dat het me bekend voorkwam. Opnieuw deed ik een poging om mijn ogen te openen en deze keer slaagde ik erin. Daar zat Darfin, gebogen over mijn gehavende lichaam, het was zijn stem die rustig tegen mij sprak. Mijn oogleden trilden bij de vergeefse poging om ze open te houden, maar al snel vielen ze dicht en raakte ik opnieuw buiten kennis. Langzamerhand wenden mijn ogen aan de schemering die verlicht werd door een flakkerend vuurtje dat dansende schaduwen op de kille muren aftekende. Nog steeds lag ik op de koude stenen en voorzichtig draaide ik mijn bonzende hoofd naar de zijkant, deze beweging versterkte de pijn die door mijn lichaam vloeide en liet me kokhalzen. Een stukje verderop zat Darfin, zijn hoofd rustte op zijn opgetrokken knieën en hij leek zo inslaap te zijn gevallen. Zijn lange haar bedekte zijn rug en een merkwaardig puntig oor piepte tussen de lichtblonde lokken door. Het stelde me gerust dat hij er was en ik bleef naar hem gluren terwijl ik kreunend een comfortabelere houding zocht om in te liggen. Hij opende zijn heldergroene ogen, snel wende ik mijn blik af en staarde naar de wilde vlammen. ‘Eyla, je bent wakker.’ Er leek opluchting in zijn stem te klinken, het gaf me in zekere zin zelfvertrouwen dat hij om mij gaf en ik schaamde me voor deze gedachtes. Ik wilde hem een antwoord geven maar meer dan een pijnlijke kreun kreeg ik niet over mijn lippen. ‘Je hebt bijna twee dagen geslapen.’ Vertelde hij me. Deze woorden maakte me aan het schrikken, het verbaasde me dat er zoveel tijd voorbij was gegaan. Darfin klonk koel en de glinstering van bezorgdheid was weer uit zijn stem verdwenen. Ik probeerde te vragen wat er gebeurt was maar meer dan een zacht gebrabbel kon ik niet uitbrengen, maar door de verwarde blik in mijn ogen had hij gelukkig snel door wat ik probeerde te zeggen. ‘Op het moment dat hij je wilde doorboren met de pijl kwam ik binnen. Ik baande een weg tussen de krijsende wezens naar je toe, maar ik was te laat. Ik stak hem neer maar de pijl drong al door je lichaam en het bloedde vreselijk. Door de pijn was je buiten bewustzijn, daarna heb ik je een slaapmiddel van kruiden gegeven, de pijl verwijderd en de wond verzorgt.’ Vertelde Darfin mij. Ik slikte moeizaam en probeerde mijn herinneringen op een rijtje te zetten. Ik vroeg me af hoe hij had geweten dat ik hier was, en of ik dood was geweest als hij me niet had gevonden en mijn wond verbonden had. Betekende dit dat hij mijn leven gered had? De gedachte dat ik voor de tweede keer in deze dagen bijna om het leven was gekomen spookte door mijn hoofd, het maakte de situatie nog ongeloviger. Gefrustreerd probeerde ik te gaan zitten, de pijn nam me in zijn greep en ik viel kreunend terug op de koude stenen. Darfin grinnikte om mijn koppigheid en ik wierp hem een geïrriteerde blik toe. ‘Blijf maar liggen.’ Vertelde hij me alsof ik niet net had ervaren dat opstaan een onmogelijke opgave was in mijn conditie. ‘Je wond moet opnieuw verbonden worden.’ Darfin had de wond bedekt met een laagje mos, dat inmiddels doordrenkt was met het bloed dat het had opgenomen. Voorzichtig haalde hij het eraf terwijl ik mijn tanden stevig op elkaar hield om niet te gillen, vervolgens gooide hij het mos in het vuur dat wild opflakkerde. Ik genoot van de warmte die de vlammen afgaven, nu merkte ik pas hoe ontzettend koud ik het had. Mijn gedachten dwaalden af, ik dacht aan mijn gewone leven en opeens miste ik het zo erg. Afvragend hoe dit allemaal kon gebeuren herinnerde ik me hoe ik enkele dagen geleden door de stad had gelopen, kijkend naar de verschillende mensen die mij passeerden, zoals ik wel vaker deed. De zachte aanraking van Darfins hand deed me opschrikken, snel trok hij zijn warme hand terug en een warme tinteling bleef achter op mijn arm. Snel knipperde ik een traan die opgekomen was in mijn ooghoek weg, hopend dat Darfin hem niet gezien had. Tijd om er verder over na te denken had ik niet, een groen gekleurd goedje goot hij behendig over mijn wond, alles waar ik nu nog aan kon denken was de pijn die overal door mijn lichaam schoot. Ik gilde het uit en vlekken vormden zich voor mijn ogen, Darfin stak me zijn hand toe zodat ik erin kon knijpen. Toen het ergste voorbij was liet ik zijn hand los en bleef ik bewegingloos liggen terwijl Darfin zwijgend naast me zat, ik concentreerde me op zijn ademhaling en genoot van de stilte. Zodra ik een beetje bijgekomen was van de hevige pijn ging Darfin rustig verder met het verbinden van de wond.
‘Het mos neemt bloed op, net zoals het in de natuur met water doet,’ vertelde hij terwijl hij stukjes van het schoongemaakte en gedroogde groen op mijn mond legden, daarna verbond hij het met een stuk stof zodat het stevig aangedrukt werd. Ik voelde me erg zwak, de verwonding vergde veel energie van me en het duurde daarom niet lang voordat ik me opnieuw in een diepe slaap verkeerde.

Ik keek naar het spiegelbeeld in het water. Ik had twee kleine staartjes in die door roze elastiekjes bij elkaar werden gehouden. Mijn bloemenjurkje kwam tot iets boven mijn knieën, ik had geen schoentjes aan mijn blote voeten. Zo zat ik daar naar het rustige water te kijken, mijn lievelingspop stevig onder mijn arm geklemd. Mijn blik viel op de prachtige witte bloemen die in het water dreven, lotussen. Helemaal wit waren ze niet zag ik, prachtig zacht geel kleurde de grote bloembladeren. Voorzichtig boog ik me voorover om de bloemen vast te grijpen met mijn kleine handjes. Steeds een stukje verder naar stille water, bijna, nog een klein stukje…
‘Eyla!’ Mijn moeder kwam schreeuwend het huis uit rennen. ‘Eyla, pas op.’ Mama tilde me hoog op, haar gezicht stond bezorgd. ‘Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je niet bij de vijver komen mag?’ Haar stem klonk harder dan normaal, ze was boos. Niet wetend wat ik zeggen moest drukte ik mijn gezicht tegen haar schouder aan.
‘Niet meer doen, oke?’ Ik knikte onschuldig, maar eigenlijk was ik een beetje boos. Ik wilde met de bloemen spelen, waarom mocht dan nooit. Ze zette me weer op de grond en ik raapte mijn pop op die tussen het gras was gevallen. Het duurde niet lang en ik huppelde alweer zorgeloos door de tuin.

Het was avond, ik lag in bed. Het was een klein hemelbedje met een roze klamboe. Ik lag veilig genesteld tussen mijn knuffels, poppen en teddyberen.
‘Maamaaaa,’ riep ik, en toen er geen antwoord kwam riep ik het nogmaals. Totdat ik eindelijk haar voetstappen op de trap hoorden.
‘Ga maar slapen,’ zei ze. Maar dat kon ik niet, ik had een nare droom.
‘Maar ik ben bang,’ riep ik terug, waarop ze antwoordde dat er niks was. Ik trok de lakens over mijn hoofdje heen, maar het hielp niet. Ik wist zeker dat er iets niet in orde was, er was iemand.
‘Mama!’ Riep ik zo hard als ik kon. Ik hoorde haar zuchtten op de gang, mijn deur opende zich en een straaltje licht viel naar binnen.
‘Wat is er?’ Vroeg ze met een diepe zucht. Ik vertelde haar over het monster dat hier ergens in mijn kamer verscholen zat, ik wist het zeker. Maar na enkel wat geruststellende woordjes sloot ze de deur weer en bleef ik achter in het donker.
Ik schrok wakker van het openen van de deur, de lamp op de gang was uit want er vielen geen lichtstralen naar binnen. Toch was de kamer niet helemaal donker, tussen de roze gordijnen door piepte de stralen van de witte maan. Ik wreef in mijn slaperige oogjes terwijl ik me afvroeg wat mijn moeder ‘s nachts in mijn kamer deed, langzaam liep ze naar mijn bed toe en boog zich over mij heen. Ik deed alsof ik sliep, maar gluurde stiekem tussen de haren van mijn lange wimpers door. Een schelle gil ontsnapte uit mijn keel, dat was mama niet, en toch weer wel. Haar gezicht was sneeuwwit, scherpe tanden staken tussen haar kleurloze lippen door. Er druppelde donkerrood bloed uit de linker mondhoek, ogen waren zwart als de nacht keken mij aan. Haar vingers waren dun en lang, met gebroken, scherpe stompjes als nagels. Ik gilde, krijste, maar niks hielp. Ze kwam steeds dichter bij me, ik staarde naar de angstaanjagende nagels. Het duurde even voordat ik mijn lichaam in beweging kreeg. Ik sprong op en rende langs haar heen mijn kamer uit, de trappen af naar beneden. Daar opende ik de achterdeur en ging ik op mijn blote voeten de tuin in. Het was koud en ik had enkel een nachtjapon aan, maar de angst liet mijn zintuigen vervagen. Ik rende doelgericht naar de mooie schommel die aan de hoge eik was vastgebonden en begon te schommelen, steeds hoger en hoger. Ik keek naar de rode rozen die onder mij aan de struiken groeiden, en ik keek naar de witte sterren ver boven mij schitterden. Het voelde alsof ik tussen twee werelden hing, de aarde en de hemel. Ik voelde me vrij, mijn angsten leken weg te vliegen. Steeds hoger schommelde ik, totdat ik de sterren bijna kon aanraken.
Onder mij verscheen ze, schuimbekkend in bloed, haar zwarte ogen staarde me doordringend aan. Probeerde in mij te kruipen, mijn ziel te stelen. Maar ik was niet bang, ik bleef schommelen, ik bleef vechten, ze kreeg me niet te pakken. Ik voelde me steeds moeier worden, het vechten tegen haar krachten sloopte mijn energie. Zweepdruppels parelde over mijn voorhoofd, mijn jurkje waaide in de wind. En toen sprong ik, even vloog ik hoog in de hemel, even leek ik vleugels te hebben. Maar ik viel al snel naar beneden, in de zee van rode rozen. De dorens scheurde mijn jurkje in stukken, schaafde mijn huid open. Maar ik was niet bang, ik had geen pijn. Langzaam kwam mama naar me toe lopen, mama die mama niet was. Nog steeds was ze een angstaanjagend monster, klaar om me in stukken te scheuren. Haar ijskoude vingers grepen mijn kleine armpjes vast en langzaam kwam haar mond steeds dichter bij om te genieten van het jonge vlees.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-02-16 14:54

Geplaatst door de TopicStarter : 26-02-16 14:54

Stukkie verder voor de mensen die nog volgen

Ik schrok wakker, koud zweet bedekte mijn lichaam en liet mij rillen. Alles zag wazig toen ik mijn ogen openden, mijn hoofd gonsde en ik vroeg me af wat er aan de hand was. Een warme hand raakte mijn schouder aan en ik ontspande me een beetje door het idee dat Darfin bij me was. Het was de koorts die mijn lichaam liet kreunen en trillen, ik voelde me vreselijk. Hij legde zijn stevige hand op mijn voorhoofd en een zorgzame blik tekende zich af op zijn gezicht, met een deken van bont werd ik toegedekt. De slaap kreeg ik niet meer te pakken, zodra ik mijn ogen sloot drongen de angstaanjagende beelden van de nachtmerries opnieuw mijn hoofd binnen. De vrouw, het bloed, haar wraakzuchtige gezicht en het kwellende gevoel van angst. Verschrikt opende ik dan mijn ogen weer, gevangen in een lichaam. Bij elke ademhaling protesteerde mijn ledenmaten, pijn vloeide door mijn zenuwen. Ik voelde me ellendig zwak, niet in staat om een enkele beweging te maken.
Darfin sprak niet veel, soms mompelde hij dat het goed zou komen of raakte hij geruststellend mijn klamme hand aan. Trouw depte hij telkens mijn voorhoofd af met een natte doek en goot soms wat water tussen mijn droge lippen door. De wond die was gaan ontsteken, en de hoge koorts veroorzaakte, verzorgde hij met verschillende kruidenmengsels en zalven. Soms viel ik uiteindelijk in slaap en andere keren lag ik uren in het niets te staren. Nare dromen beangstigde mij en ik was bang voor wat er zou gebeuren, voor wat er met mij zou gebeuren. Alles wat ik deed was hopen dat het snel voorbij was, dat ik verlost werd uit mijn lijden.

Hoelang ik ziek was geweest wist ik niet, het gevoel voor tijd was me ontschoten. Eindelijk leek ik me beter te voelen, de pijn begon te verminderen en de hoge koorts zakte weg. Voorzichtig ging ik rechtop zitten terwijl ik mezelf ondersteunde met mijn elleboog. Door de bewegingen begon de wond weer te steken, maar dit maal was het enigszins verdraagbaar. Ik ging zitten met mijn rug tegen de vochtige muur van ruwe steenblokken, opnieuw bestudeerde de ruïne waarin ik me nog steeds begaf. Zonlicht scheen door de in stukken gebarsten ramen naar binnen en weerspiegelde in de glasscherven die verspreid over de grond lagen. Darfin was er niet, ik vroeg me af of hij me weer had verlaten. Suffig bleef ik om me heen kijken, nog niet in staat om op te staan, mezelf afvragend hoeveel dagen er voorbij waren gegaan.
Het geluid van voetstappen weerklonk in een van de naastliggende ruimtes, denkend aan de wezens die mij dit hadden aangedaan werd ik benauwd. Nerveus drukte ik mezelf dicht tegen de muur aan, alsof dat me onzichtbaar zou maken. Het was Darfin die de zaal binnenkwam, opgelucht zuchtte waarna mijn lichaam zich weer ontspande. Een verbaasde glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat ik rechtop zat. In zijn hand hield hij een helder paarse vrucht ten grootte van een appel die hij grijnzend in mijn schoot wierp, het voelde glad aan en was geheel in dezelfde tint gekleurd. Ik schonk Darfin een dankbare blik, mijn maag was leeg en ik voelde me zwak. Benieuwd naar deze vreemde vrucht nam ik zorgvuldig een klein hapje, mijn mond vulde zich met een heerlijke zoetige smaak. Langzaam knabbelde ik genietend verder.
‘Hoe voel je je?’ Vroeg Darfin, terwijl hij de leren buidel die gevuld was met koel water die hij in zijn andere hand hield aanbood.
‘Een stuk beter.’ Zei ik met een schorre stem. Dit was de eerste keer dat ik sprak na dagen niet in staat om te praten te zijn geweest, ik nam de kruik aan en nam een paar slokken van het water.
‘Je kan weer praten.’ Grijnsde hij. Ik keek toe hoe Darfin een vuurtje aanwakkerde en het overgebleven water uit de kruik in een tinnen pot goot die hij boven het vuur plaatste. Verschillende kruiden hingen te drogen aan een draad die hij gespannen had. Allemaal tinten groene sprieten en stengels, sommige met kleine verwelkte bloempjes of bessen, gaven heerlijke geuren af. Zorgvuldig inspecteerde Darfin de verschillende blaadjes waarvan hij sommige in de pot met water stopte, wachtend tot het zou gaan koken.
Ik observeerde hem terwijl hij bezig was, zijn lange haren zaten enigszins in de war en de spieren in zijn arm bolden toen hij in de pot aan het roeren was. Zijn puntige oren piepte een stukje tussen de witte lokken uit.
‘Een elf.’ Fluisterde ik bijna onhoorbaar tegen mezelf. Meteen verstarde Darfin, langzaam draaide hij zich om met een bedachtzame uitdrukking op zijn gezicht. Langzaam knikte hij, en ik knikte terug. Daarna bleef het stil, geen opmerking, geen grijns, geen arrogante blik, gewoon een stilte.
Het leek lang te duren voordat Darfin de vloeistof die boven het vuur pruttelde goedkeurde, voorzichtig goot hij het over in een aardewerken kopje en gaf het aan mij. Bemoedigend keek hij me aan terwijl ik rook aan de warme dampen die van het kruidenmengsel afkwamen. De geur kon ik niet helemaal plaatsen, het was een mengel tussen zoet, bitter en een beetje pittig. Ik blies in het kopje om het goedje wat sneller af te laten koelen, de dampen verwarmde mijn gezicht.
‘Ben ik lang ziek geweest?’ Vroeg ik aan Darfin, die me even bedenkend aankeek.
‘Een aantal dagen.’ Antwoordde hij, waarop de stilte opnieuw volgde. Ik zuchtte en nipte van het kruidenmengsel, het had een sterke smaak en bedachtzaam probeerde ik te besluiten of ik het lekker vond. Nog altijd zwijgend dronk ik het kopje leeg, het warme drankje stroomde door mijn lichaam. Meteen voelde ik me wat beter, nu ik eindelijk weer wat in mijn maag had zitten. Darfin gooide droog hout op het vuur wat het liet opwakkeren, vervolgens verliet hij zonder wat te zeggen de ruimte terwijl ik naast het knetterende vuur bleef zitten.

Ik moest zijn weggedoezeld want toen ik ontwaakte zat Darfin alweer naast me. Nu de koorts gezakt was werd ik verlost van mijn afschuwelijke dromen, de slaap had me goed gedaan en ik voelde me steeds een beetje beter.
‘Help me eens overeind.’ Vastberaden stak ik mijn hand naar Darfin uit. Even leek hij te twijfelen, maar ik kon zien dat hij genoot van mijn vastberadenheid en zo gehoorzaamde hij. De warme hand die hij in de mijne sloot was zacht en even verstijfde ik door het tintelde gevoel dat in mijn vingertoppen ontstond. Voorzichtig hielp hij me overeind, meteen kwam het misselijke en duizelige gevoel weer opzetten dus sloot ik snel mijn ogen om het weg te dringen.

**Geplaatst**: 26-02-16 19:47

Re: [VER] The journey of Eyla

Geplaatst: 26-02-16 19:47

Ik volg nog, leuk dat we iets meer van Darfin te weten komen qua uiterlijk

ben benieuwd hoe je verder zijn elf zijn ontwikkeld.
Iets meer alinea's zou wat fijner lezen zijn, nu lees ik soms stukjes dubbel omdat ik niet duidelijk zie waar ik gebleven ben.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-02-16 21:26

Re: [VER] The journey of Eyla

Geplaatst door de TopicStarter : 26-02-16 21:26

Leuk! Hihi jaaa, verder blijft ie nog een beetje mysterieus voor nu O:)

Bedankt voor de tip, ik zal er zeker beter op letten.

**Geplaatst**: 22-08-16 19:19

Geplaatst: 22-08-16 19:19

Tijdje geleden dat ik online was, maar toch nog even bij gelezen hier.
Gaat super Mayra! $_/-\o_$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-10-16 18:09

Geplaatst door de TopicStarter : 29-10-16 18:09

Dankjewel Nienke!!

Ik weet niet of er nog mensen volgen, maar voor de mensen die het nog leuk vinden heb ik weer eens een upje O:)

(laatste update stopte middenin een kopje, vandaag begint dit stukje ook een beetje raar. Dus misschien is het handig om die even terug te lezen

)

Tips zijn natuurlijk welkom!!

Zodra Darfin dit zag greep hij ook mijn andere hand vast om me te ondersteunen, en zo bleef hij staan tot ik mijn ogen weer openden. Toen liet hij me voorzichtig los, en ik begon me op mijn plek wat te bewegen want ik merkte dat al mijn spieren waren stijf geworden. Tot slot durfde ik voorzichtig nog een paar wankele stapjes te zetten, voordat ik ondersteund door Darfin weer ging liggen. Ik was nog erg zwak, maar het ging de goede kant uit. Toch ontsnapte er zich een hulpeloze zucht.

De tijd die volgde bestond uit het opbouwen van mijn krachten. Stukjes lopen werden korte wandelingen, eten lukte steeds beter, praten ging me makkelijker af en uiteindelijk sliep ik alleen nog maar in de nacht. Mijn wond werd niet meer verbonden met mos, hierdoor zou het sneller een korst ontwikkelen. Wel hield Darfin de wond schoon en verzorgde hij het met kruidenmengsels. Het genezen ging nu een stuk sneller, de pijn minderde en ik kon me steeds makkelijker pijnloos bewegen.
Deze dagen leerde Darfin me veel nieuwe dingen. Eerst ging het vooral over kruiden, planten en vruchten. Welke ik wel en niet kon eten, hoe ik ze moest bereiden en welke goed waren tegen ziekten of verwondingen. Zodra ik me beter voelde liet hij me zien hoe ik het beste een vuurtje kon maken, en leerde hij me om van droog riet een visnet te knopen.
Op een vroege ochtend, terwijl ik nog diep in slaap was, schudde Darfin me door elkaar. Geïrriteerd keek ik hem aan, met een vragende blik. Hij zei geen woord, maar er speelde een voorzichtige grijns over zijn lippen. Zuchtend kwam ik overeind, afvragend wat hij zijn plan was, toen mijn oog viel op het zwaard dat hij in zijn hand klemde waarvan de punt op de stenen grond achter hem rustte. Aan de andere kant lagen twee rechte stokken naast hem, en nu verscheen er ook op mijn gezicht een grijns. Ik stond op en sloeg de mantel die Darfin me toewees om, met mijn vingers probeerde ik mijn haar wat te fatsoeneren en wreef ik de slaap uit mijn ogen.
‘Ik dacht dat het misschien wel handig was om je te leren hoe je jezelf moet verdedigen, zodat ik je de volgende keer niet weer hoef te redden.’ Riep Darfin grinnikend terwijl hij van een afstandje één van de twee stokken naar me toe gooide in een perfecte boog. Ik wierp hem een zure blik toe, terwijl ik de stok met twee handen uit de lucht griste. Hij liep naar me toe en deed voor hoe ik de stok, die een zwaard voorstelde, op de juiste manier moest vasthouden. Zodra ik dit doorhad liet hij me bepaalde zwaaiende bewegingen zien, die ik vervolgens ook moest uitvoeren. Deze werden kritisch beoordeeld, waarbij hij uitlegde hoe ik mijn houding kon verbeteren en krachtiger kon overkomen. Darfin leerde me verschillende basistechnieken, en dit deed hij met veel geduld.

We oefenden uren achter elkaar, twee dagen lang. En toen de zon net onder was, en hij naast me kwam zitten in het koele gras, keek hij me met een serieuze blik aan.
‘Dit was het dan.’ Zei hij. En terwijl ik op meer wachtten, realiseerde ik al snel dat er niks meer kwam.
‘Ik kan nog niet goed genoeg met een zwaard omgaan om me staande te houden in een gevecht.’ Antwoorde ik, alsof het een reden was voor hem om te blijven.
‘Dat weet ik.’ Even bleef het stil voordat hij verder sprak. ‘Maar jij bent genoeg aangesterkt om je reis langzaamaan voort te zetten, en je kan meer met een zwaard dan eerst.’
Ik knikte. En ondanks dat er nog zo veel was wat ik wilde zeggen, redenen wilde bedenken waarom hij moest blijven, was hiermee ons gesprek beëindigd. Ik stond op en liep de ruïne in, nadat ik Darfin een goede nacht had gewenst. Voor de laatste keer zou ik hier slapen, en het deed me pijn om afscheid te nemen van de plek waar ik me voor het eerst sinds een lange tijd een beetje had kunnen vestigen. Die avond sloot ik mijn ogen, wetend dat Darfin de volgende ochtend verdwenen zou zijn, en voorlopig niet terug zou komen.

Hoofdstuk 3.

Ik had gelijk. Toen ik wakker werd, nog voordat de zon naar binnen scheen, lag er een brief naast me op de grond. Gespannen pakte ik het op nadat ik overeind was gekrabbeld, en vouwde hem open. Mijn vermoedens werden bevestigd toen ik onderaan zijn naam zag staan, met een krullend handschrift als in een sprookje geschreven.

Eyla,
De tijd voor mij om te gaan is weer aangebroken, evenals de tijd voor jou om verder te trekken. Er zijn dringende zaken die mij roepen, en verplichtingen die ik moet nakomen.
Je bent aangesterkt en genezen, klaar om je reis voort te zetten, want hier blijven kan je niet. Het zal hier niet lang veilig meer zijn, en daarom verzoek ik je meteen je spullen te pakken. Ik heb wat voor je achtergelaten.
En Eyla, vertrouw niemand…

Darfin

Ik vouwde het briefje een paar keer dubbel en stopte het in mijn broekzak, nog altijd droeg ik dezelfde kleren als waarin ik een week geleden was aangekomen. Er lagen twee buidels naast mijn bed, eentje was opnieuw gevuld met besjes, de ander met water. Nadat ik deze aan de lussen van mijn spijkerbroek had gebonden ging ik op zoek naar mijn jas, die even verderop over een eenzame, kapotte kerkstoel heen hing. De kruiden die hij al deze dagen te drogen had gehangen, en gebruikte voor de kruidenmengsels die hij me te drinken gaf waren verdwenen, ook was er geen enkel teken te zien van het vuur dat hij meerdere malen had laten branden. Elk restje as was keurig opgeruimd. Nu pas zag ik dat de deken waaronder ik sliep verruild was voor iets een dieprood gewaad, dit heeft hij vannacht verruild moeten hebben toen ik diep in slaap was, bedacht ik me. Ik raapte het op, en tot mijn verrukking was het een warme mantel die ik dankbaar omsloeg. De wollen vacht waarop ik me ´s nachts opkrulde en me beschermde van de koude kerkstenen rolde ik op en stak ik onder mijn arm, wetend dat ik deze nog altijd goed zou kunnen gebruiken. Toch twijfelde ik even en ontsnapte er een zucht bij het idee dat ik de vacht mee zou moeten slepen op mijn tocht. Tot slot raapte ik de vruchten op die Darfin ook voor mij had achtergelaten, ik stopte ze in de zakken van mijn jas, en de rest at ik op. Vervolgens verliet ik de ruïne, nadat ik nog een laatste blik op de ruimte wierp waar ik een week had doorgebracht. Maar er was geen spoor meer te zien van ons verblijf daar en ik knikte goedkeurend.

**Geplaatst**: 30-10-16 18:28

Re: [VER] The journey of Eyla

Geplaatst: 30-10-16 18:28

Leuk stuk weer

en ben benieuwd hoe goed Eyla zich nu kan verdedigen in een echt gevecht

ze zal vast nog wel een struikrover tegenkomen. :Y)

Hoop dat ze Darfin nog tegenkomt of een andere elf, ben nieuwsgierig hoe zij eruit zien( of ik heb erover heen gelezen

)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-10-16 21:36

Geplaatst door de TopicStarter : 30-10-16 21:36

Thankss!
Ik ben ook benieuwd, maar ik vrees dat ze nog wat oefening kan gebruiken :Y)

Euhmm volgens mij staat Darfin in het eerste hoofdstuk ergens beschreven, ik zal even kijken.

Citaat:
De zon kwam langzaam op, we liepen al uren. Nog steeds bestond het landschap uit puin en ruïnes, en nog steeds waren we geen ander mens tegengekomen. Het was een mooi gezicht, de oranjerode bol die opkwam en een gouden gloed gaf aan de vernietigde wereld. Het licht zorgde ervoor dat ik Darfin voor het eerst kon bestuderen, ik liep achter hem dus zou het niet opvallen als ik naar hem keek. Zijn dunne haren vielen stijl tot ruim onderaan zijn rug, lichtblond gekleurd, bijna wit. Zijn kapsel verbaasde me, het plaatje die ik in mijn hoofd van hem had geschetst zag er heel anders uit. Zijn kleding kon ik niet goed zien, hij droeg namelijk een lange donkergroene mantel.

Citaat:
Darfin stopte met lopen en draaide zich om, hij knikte bijna onzichtbaar. Ik staarde naar hem. Zijn ogen waren helder groen waarop zijn egale witte huid fel afstak, de vormen van zijn hoofd waren hoekig en zijn kin was smal. Het gaf hem een trotse uitdrukking, deze droeg hij ook in zijn soms wat arrogant tonende stem. Tussen zijn lange haren door stak een klein stukje van zijn redelijk puntige oren uit. Onder de donkergroene mantel droeg hij een strakke bruine broek met daarboven een tuniek die samen werd gehouden door een lederen riem waar een paar buidels en een dolk aan hingen. Zijn voeten waren gehuld in leren bruine laarzen.

Ik ben wel tot de ontdekking gekomen dat ik volgens mij nergens heb beschreven hoe Eyla zelf er eigenlijk uit ziet

**Geplaatst**: 31-10-16 14:40

Re: [VER] The journey of Eyla

Geplaatst: 31-10-16 14:40

Ah. Overheen gelezen dus.

Doet mij denken aan de elfen van LOTR kwa uiterlijk. Maar wel gaaf. Ben benieuwd naar Eyla zelf. Ik gok dat ze bruin haar heeft

**Geplaatst**: 31-10-16 15:30

Re: [VER] The journey of Eyla

Geplaatst: 31-10-16 15:30

Ik hoop dat je nu niet meer zo'n lange tijd er tussen laat gaan als de voorgaande stukken (feb-okt) :')

Een stuk doorgelezen, ik zat ook echt helemaal in het verhaal. Ik wil meer

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-10-16 22:03

Re: [VER] The journey of Eyla

Geplaatst door de TopicStarter : 31-10-16 22:03

Oh die ken ik niet! Moet wel zeggen dat Darfin een beetje geïnspireerd is van die ene elf met lang wit haar uit Lord of the Rings O:)

(heb de film zelf nooit gezien en boeken niet gelezen dus ik weet zn naam niet)
Ik ga ervoor zorgen dat Eyla in een van de volgende updates beschreven word! En je hebt goed gegokt, ze heeft inderdaad bruin haar

Hahaha jaa ik had er lang niet aan geschreven, maar wil weer wat actiever worden. Helaas zit ik wel weer in mijn examenjaar, dus moet even kijken hoe het loopt :')

Maar ik doe mijn best!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-10-16 23:25

Geplaatst door de TopicStarter : 31-10-16 23:25

Weer een klein stukje verder!

Het was fris buiten, ik kroop die in mijn nieuwe mantel om de kou tegen te gaan. De bomen, nog altijd kaal, en de stilte die er heerste, gepaard met de kou, lieten me rillen. Ik hoefde niet lang te twijfelen totdat ik besloot welke kant ik op zou gaan, waar ik vandaan was gekomen was ik allang vergeten, en ik wist niet waar ik was. Dus eigenlijk kon ik enkel hopen dat ik de goede richting nam, en snel uit dit afschuwelijke bos verdwenen zou zijn.
Soms als ik een vreemd geluid leek te horen, verschool ik me achter de kale boomstammen, maar telkens was het mijn verbeelding, gevormd door angst. Zelfs geen vogel kruiste mijn pad. Het leek alsof ik de enige levende ziel was in de weide omgeving, maar toch voelde ik me bekeken.
De zon ging niet onder, er was namelijk de lange tijd dat ik al had gelopen geen zon te zien geweest. Het werd gewoon steeds een beetje donkerder, totdat ik geen hand voor ogen zag. Tegen mijn zin in dwong dit mij te rusten tot het bos weer verlicht zou worden. De omgeving, enkel bestaand uit de kale bomen, bood niet veel beschutting. Hopeloos vroeg ik me af waar ik nu nog een veilige overnachtingsplaats kon vinden, en al snel realiseerde ik me dat dit niet zou lukken. Daarom spreidde ik de vacht die ik mee had genomen op de grond, vlak naast een stevige boom met laaghangende takken. Door het gebrek aan bladeren gaf het niet veel beschutting, maar hier zou ik het deze nacht mee moeten doen. Mijn rug leunde ik tegen de dikke stam aan en ik trok mijn benen op, de mantel die Darfin mij had geschonken viel zo helemaal om mijn lichaam heen en hield me warm. Nu ik zat merkte de vermoeidheid die door mijn lichaam stroomde pas. Mijn spieren deden pijn, en ik had moeite om mijn oogleden open te houden. Het kwam door de verwonding en de koorts die deze met zich mee had genomen, waarvan ik nog niet helemaal hersteld was, dat ik nog niet veel aankon. Daarom besloot ik dat ik beter wat kon slapen, zodat ik mijn reis kon voorzetten met nieuwe krachten, zodra het bos weer verlicht zou zijn. En ondanks dat mijn oogleden zwaar waren, en mijn ogen brandden van vermoeidheid, viel ik niet in slaap. Er leek geen tijd te verstrijken, al wist ik dat dat niet het geval kon zijn, toch voelde het wachten eindeloos. Langzaamaan begon ik het koud te krijgen, en ik overwoog koppig om toch mijn tocht in het holst van de nacht voort te zetten. Maar ik wist dat ik dat beter niet kon doen, dus bleef ik onbewogen zitten.

Angstig opende ik met ogen toen ik een vreemd geluid hoorde, gevolgd door en gekraak dat van een afbrekende tak leek te komen. Meteen sprong ik geluidloos op, klaar om me te verdedigen. Maar dit reflex werd al snel overspoeld door onzekerheid toen de beelden van het slechte afloop van mijn vorige gevecht weer naar boven kwamen. Mijn instinct vertelde dat ik moest vluchten, mijn verstand zei van niet. Het was mijn lichaam die het touw in handen nam, terwijl mijn instinct en verstand een discussie voerden over de beste oplossing. Mijn handen grepen naar een van de takken van de boom waar ik tegenaan had gezeten, en al snel volgde mijn voeten door zich af te zetten van de grond. Het koste wat moeite voordat ze houvast kregen op een van de onderste takken, terwijl mijn handen al naar de volgende grepen. Zo trok ik mezelf omhoog naar de volgende stevige stam, mijn voeten zochten ondertussen naar een hogere tak. Met een krakend geluid brak deze af, en stortte het naar beneden waar het met een smak de grond raakte. Hierdoor merkte ik me dat ik al een stuk hoger zat dan ik me realiseerde. Paniek overspoelde me nu mijn voeten hun griep waren verloren, en hopeloos in de zwarte nacht bungelden. Wanhopig klemde ik me met beide stevig handen vast aan de kale tak die kraakte onder mijn gewicht, ondertussen zwaaide mijn benen alle kanten op, opzoek naar houvast. De tak ontglipte me bijna toen ik tot mijn grote schrik een grommend geluid onder me hoorde. Spartelend hing ik daar, vrezend dat mijn laatste minuut geslagen had.
Maar toen mijn handen op het punt stonden de tak te ontglippen, vonden mijn voeten een uitsteeksel, aan de zijkant van de bast. Het was net groot genoeg voor beide voeten om op te staan, net dik genoeg om niet te bezwijken onder mijn gewicht. Het was genoeg voor mij om mijn evenwicht terug te vinden, en nog een stukje verder omhoog te klimmen, totdat ik een tak vond die dik genoeg was om op te zitten. Mijn armen sloeg ik om de stam, bang om alsnog de diepte in te glijden. Ik probeerde het beest met mijn ogen te vangen, maar het was te duister om meer te zien dat zwartheid. Toch wist ik dat het dier de plek nog niet had verlaten. Ik hoorde dat hij de plek bespeurde, waarschijnlijk opzoek naar mij, en zijn poten krabden tegen de bast van de boom waarin ik me verschool aan. Angstig klopten mijn hart, bang dat het beest naar boven zou klimmen om me aan flarden te scheuren en vervolgens naar binnen zou schokken.