Bokt.nl

Citaat:

Hoofdstuk 1
"Drink het," fluisterde Sneep ijzijg, "drink het, Darinde! Je hebt toch niks te vrezen, of wel?" Darinde beefde even van de toon in zijn stem. "Wat is het?" fluisterde ze. Sneep's ogen vormden zich tot smalle streepjes. "Tja, dat wil je wel weten." antwoordde hij. Toen hij zag dat Darinde naar haar toverstok graaide, pakte hij haar boos bij de keel en duwde haar tegen de muur aan. "Dat doen we hier niet, Darinde! En omdat je bij de Malfidus woont, heb je naar mij te luisteren. Is dat nou jammer voor je." Sneep begon geniepig te grinniken. Dwingend duwde hij de flacon tussen Darinde haar tanden en goot de warme vloeistof haar keel binnen. Darinde voelde zich suf worden. Alles begon te duizelen, en toen werd het zwart voor haar ogen.

"Liever had ik haar ook niet gehad. Maar ik had slecht bekend komen te staan als ik haar op straat had gezet," hoorde Darinde vaag. Het was Lucius Malfidus zijn stem. "Ach, ze zal zich wel leren gehoorzamen." Dat was Sneep.
Langzaam opende Darinde haar ogen. Ze had heerlijk geslapen, zonder enge nachtmerries of dromen.
Naast haar stonden de twee mannen.
"Ah, ze is wakker!" zei Lucius triomfantelijk. Hij liep naar haar toe en ging bij het voeteneind zitten. "Lekker geslapen?" grijnsde hij vuil. Darinde antwoordde niet.
"Negeren in niet netjes, Darinde. Ik zou reageren als ik jou was." Dreigend sloot hij zijn arm om Darinde haar nek. Darinde zag dat haar toverstok in haar mantel verstopt zat. Wild trapte ze in het rond. Ze boog zo ver mogelijk naar voren, in de hoop dat ze hem te pakken zou krijgen. In haar handen voelde ze iets hard. Ze nam de gok dat het haar toverstok was en trok hem omhoog. Lucius zag het, en riep ''Paralitis!"
''Protego!' schreeuwde Darinde snel. Het was één van de weinige spreuken die ze beheersde. De spreuk kaatste terug, maar Lucius sprong opzij. "Niet netjes, Darinde." Hij glimlachte gemaakt, liep naar haar toe en zette zijn toverstok tegen haar slaap aan. "Expelliarmus," zei Lucius en hij ving Darinde's toverstok in zijn rechterhand, "En nu meekomen, en geen geintjes meer!" Hij stopte zijn toverstok weer in zijn zak, gaf Darinde een duwtje in haar rug en liep de kamer uit. Sneep volgde.
Darinde zweeg. Ze wist niet wat te doen. Als ze haar stok nog had, had ze misschien nog een bezwering over Lucius kunnen uitspreken. Maar aangezien ze die niet had, leek het haar het slimste om niets te zeggen en braaf te volgen.
In de eetkamer aangekomen, ging Lucius zitten alsof er niks gebeurd is. "Ga naar de keuken en was af, Dobby!" De huiself, die zonet het eten op tafel had gezet, droop af naar de keuken. Darinde schoof de stoel van de tafel af en ging zitten. Draco Malfidus zat tegenover haar: een snertjoch, en haar broer. Alhoewel ze niet wist of ze met dat laatste zo blij moest zijn. "Zo, Darinde. Was het gezellig met Sneep in de kelder?" sneerde hij. Darinde zag dat Sneep hem waarschuwend aankeek. Dat verbaasde haar. "Hartstikke," mompelde ze zacht.
Toen het eten op was, was het enige wat Lucius tegen haar zei ''Ga naar je kamer." Maar het was genoeg om het te begrijpen. Gedwee stond ze op en ze liep de trap op. Ze wist, en hoorde dat Draco haar volgde. Toen ze de deur van haar kamer dichtgooide, hoorde ze een hard zuigend geluid. En Draco, die riep 'Colloportus!'
Geweldig. Hij dacht zeker dat hij haar er mee had om de deuren op slot te draaien. Mooi niet! Eindelijk rust.
Ze plofte neer op haar bureaustoel en begon te schrijven:
He, Timber.

Ik weet dat het stom is dat ik je schrijf, want jij bent natuurlijk allang van Zweinstein af.
Maar.. die stomme familie houdt me hier gevangen! Gelukkig begint school over een week.
Is de sorteerceremonie spannend? Ik wil absoluut niet bij Zwadderich komen, sorry Timber. Voel je niet gekwetst, maar Draco zit er ook. Die achterlijke sukkel pest me alleen maar!
Het liefst zit ik bij Griffoendor.
Zijn de lessen op Zweinstein heel moeilijk?

De brief kan ik niet langer maken, dan word die te zwaar voor Rebel.
Groetjes,
Darinde (helaas...) Malfidus

Ze rolt het stuk perkament op, liep naar het kooitje van de uil Rebel en ze deed hem open. De uil riep even. Darinde bond het rolletje aan haar poot. "Breng hem naar Timber." Ze streelde de uil even. Daarna deed ze het raam open, zodat de uil weg kon vliegen. Rebel was de uil van familie Malfidus. Het was een prachtige Oehoe, maar ze maakte veel lawaai. Daarom stond ze bij haar op de kamer. Darinde vond dat niet erg. Rebel was de enige in dit huis die haar niet afkeurde op het karakter.
"Alohomora!" Darinde keek geschrokken naar deur, die met een knal openvloog. "Waar is die uil gebleven?" Draco stond in de deuropening met een brief in zijn hand. Hij keek nijdig op Darinde neer. "Ben je weer gezellig bezig?" kuchte die. "Maar als je het wilt weten: 'die uil' is weg. Jagen."
Ze zag duidelijk aan Draco dat die niet blij met het antwoord was. "Verdomme, die uil is ook altijd weg als je haar nodig hebt!" Boos stampte Draco op de grond. "Rictumsempra!" Hij richtte zijn toverstok op Darinde. Die klapte happend naar adem dubbel en kwam met een klaptegen de muur terecht. "Expelliarmus!" Draco's toverstok vlieg uit zijn hand. Lucius stond in de deuropening.
"Laat haar, Draco." zei hij bot en hij duwde de toverstok weer terug in zijn handen. Draco liep met zijn neus hoog in de lucht de kamer uit.
"Zo, zo, Darinde," begon Lucius, "Wat dacht je? Ik stuur hun uil wel met een brief op weg?"
Boos, maar vooral angstig staarde Darinde hem aan. "Nee. Maar bij gebrek aan ander gezelschap, was ik wel benieuwd wat mijn vriend te zeggen had!" schreeuwde ze. Lucius fronste zijn wenkbrauwen. "Dus je hebt de uil wel op weg gestuurd, of heb ik dat mis?" Darinde knikte langzaam. De tranen prikte in haar ogen.
Lucius pakte zijn toverstok, mompelde iets en er schoten enkele kleine, kwetterende vogeltjes uit de punt. Toen richtte hij hem op Darinde. "Oppugno!" riep hij hard. De kleine vogels vlogen op Darinde af en begonnen haar te pikken. Ze dook in elkaar om de pijn te vermijden. Nog geen minuut later hief Lucius de spreuk op en zei "Balsemio,'' zodat de wonden die de vogels hadden toegebracht heelden en de pijn verdween. "Gedraag je," zei hij kalm. Op dat moment draaide hij zich om en liep weg.
Darinde bleef huilend tegen de muur achter.

Citaat:

Hoofdstuk 2
"Oh, Rebel. Laat me toch liggen!" Darinde duwde met haar rechterhand de bruine uil van zich af. Verwijtend staarden de ogen van Rebel haar aan. "Goed, goed. Je krijgt al voer." Zuchtend en puffend kwam Darinde uit bed. Zonder dat ze het gezien had, had Rebel een brief op haar bed neergelegd. Ze pakte hem op en maakte hem open.
He Darinde.
Met mij alles goed.
De sorteerceremonie hoef je niet bang voor te zijn hoor, je komt vast in Griffoendor!
En of de lessen moeilijk zijn? Sommige wel, sommige niet. Dat moet je zelf ondervinden
Ik hoop je snel weer te zien

Groetjes, Timber.
Darinde glimlachte even om het bericht. Ze legde de brief in haar nachtkastje. "Kom, Rebel. Je moet je kooi in, want in de Zweinsteinexpress mag je niet losvliegen." Darinde deed het deurtje open, en Rebel vloog er vanzelf in.
"Darinde, kom je ook naar beneden?" klonk het van beneden. Narcissa, gokte ze. Dat was een vreemd geval. Soms was ze aardig, maar vaak ook niet. Ze wou graag dat ze haar zag als een moeder. Maar dat kon Darinde niet, dus zei ze ook geen 'mama' tegen haar. Alhoewel dat geen uitzondering was: ze had ook nog nooit 'papa' tegen Lucius gezegd. Zelfs niet toen ze een kleine peuter was. "We moeten naar het station!" Ohja, station. Dat was waar ook. Zenuwachtig liep ze naar haar kledingkast. Daar hing een mooi schoolgewaad, wat ze aan deed.
Darinde pakte de veldkoffer en de kooi van Rebel, en sleepte ze mee naar beneden.
"Goedemorgen," groette ze vrolijk. Niks kon deze dag nog verpesten: ze ging naar Zweinstein!
"Gwoedemwogguh" mompelde Draco met zijn mond vol brood. Narcissa keek haar vriendelijk aan en groette terug. Lucius keek, zoals altijd, nors voor zich uit. "Draco, schiet op met eten. De trein vertrekt over een kwartier." Hij zuchtte.
Draco stopte het laatste stukje brood in zijn mond."We kunnen gaan," concludeerde Lucius.
Villa Malfidus was niet ver gelegen van het station, dus ze gingen lopend. Het station was druk en er liepen honderden dreuzels. Na heel veel geduw en getrek, zag Darinde eindelijk de station pilaar waar ze vorig jaar Draco in had zien verdwijnen. "Ga je gang," hoorde ze Narcissa zeggen. Zonder dat ze het gezien had, kwam ze erachter dat Narcissa niet naar Draco gebaarde, maar naar haar. Darinde haalde even diep adem, pakte haar spullen goed vast en rende op de pilaar af. 'Aan de andere kant' van de muur was het geweldig. Ze keek haar ogen uit. Ze zag de Zweinsteinexpress staan: dáár zou zij in gaan zitten! Wauw, dit was leuker als ze zich had voorgesteld.
Ietsje verderop stonden Narcissa, Malfidus en Draco inmiddels te praten met andere tovenaars en heksen. Opgewonden trok Darinde haar koffer mee en ging naast ze staan. Direct hield het groepje mensen hun mond. "Darinde, ga maar alvast naar de trein," zei Narcissa vriendelijk. Darinde knikte en volgde Draco naar het spoor. Voor iedereen was dit de normaalste zaak van de wereld, maar zij genoot er van. Nog nooit van haar leven was ze écht buiten de grenzen van villa Malfidus geweest. Nou goed, enkel die dag dat ze haar toverstok ging halen bij Ollivander, maar dat telde niet. Dromerig ging ze een coupe binnen en zakte in één van de stoelen neer. Zonder dat ze het gemerkt had, was ze naast een meisje met rood haar gaan zitten. "Oh, euh, sorry! Ik zal weggaan." Darinde pakte geschrokken haar spullen bij elkaar, maar het meisje schudde haar hoofd. "Niet doen. Het is samen vast gezelliger dan alleen. Ik wacht op mijn broer en zijn vrienden, maar ze komen maar niet. Ik ben Ginny Wemel, en jij?" vroeg ze vriendelijk. Wemel.. Die naam kwam Darinde bekend voor. Lucius haatte de familie Wemel, want dat waren 'smerige bloedverraders' volgens hem. Darinde had hem niet op zijn woord geloofd, maar kon niks anders dan er mee instemmen als hij het weer eens 'aankondigde'. Maar die Ginny leek haar aardig. En daarom zei ze heel zachtjes, alsof er anders iets ergs zou gebeuren, "Ik ben Darinde. Darinde Malfidus om precies te zijn."
Ginny schrikt. "Malfidus?" zei ze met een piepstem. Ze keek Darinde geschrokken aan. Darinde begreep het wel. "Ik ben anders, wees niet bang." Ze glimlachte zwak.
Ginny keek haar ongelovig aan, maar knikte.
Op dat moment kwamen er drie leerlingen de coupe binnengerend. "He, Ginny! Schuif eens op. Wie is dat meisje?" zegt de jongen met het rode haar. "Ron, dit is Darinde Malfidus. Nee, kijk haar niet zo aan, Hermelien. Niet alle Malfidussen zijn het zelfde." Het laatste had Ginny tegen het meisje met de blonde golvende haren dat Hermelien bleek te heten. De andere jongen was Harry Potter, wist Darinde.
Al kwam ze niet vaak buiten de deur: ze wist wel wie Harry Potter was. Hij had de Vloek Des Doods overleeft, en was ontzettend bekend.
Vol verbazing staarde ze Harry aan. "Ehm, ja. Ik ben Darinde dus." Waarom ze dat zei, geen idee. Waarschijnlijk bevestigde ze Ginny gewoon even. "Welke afdelingen zitten jullie?" vroeg ze na een tijdje stilte. Uit alledrie de monden kwam een volmondig 'Griffoendor'. Darinde knikte serieus, maar juichte diep van binnen. Dan kon ze tenminste al wat mensen in Griffoendor! Alhoewel Lucius haar waarschijnlijk wel kon vervloeken van woede als hij hoorde dat ze niet in Zwadderich was terecht gekomen, hoopte ze vurig dat ze in Griffoendor zou worden gezet.
Na een uur kwamen twee, precies op elkaar lijkende jongens binnen. Darinde nam aan dat dat de broertjes Wemel moesten zijn, waar ze Ginny over had horen praten. "We zijn er over drie minuten," deelde Fred Wemel mee, daarna liepen zij weer weg
"Ga je mee, Darinde?" vroeg Ginny. Darinde knikte en liep met Ginny de coupe uit. De trein stopte. Ze kwamen samen met nog twee personen bij Hagrid aan, die de eerstejaars begeleidde naar Zweinstein. Toen de laatste persoon gearriveerd was, gingen ze op weg. "We komme nu bij die bootjes ennuh, niet je hande uitsteken daar!"


"Ginny Wemel," zei Minerva Anderling, lerares Transfiguratie. Ginny liep, zenuwachtig dribbelend, naar voren. Anderling plaatste de sorteerhoed op haar hoofd, die direct begon te praten. "Aha, een Wemel. Dat is niet moeilijk: Griffoendor!" Darinde zag dat Ginny opgelucht ademhaalde en dat ze vrolijk naast haar broers aan de Griffoendor tafel ging zitten.
"En nu hebben we Darinde Malfidus." Darinde hoorde Draco lachen toen Anderling dat zei. "Niets van aantrekken, Darinde," mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. Ze vermande zichzelf, stond op en liep naar de sorteerhoed toe. Net zoals Anderling bij Ginny deed, zette ze ook bij Darinde de sorteerhoed op.
De sorteerhoed begon diep te fronsen. "Mm... Moeilijk. Zwadderich is het beste voor jou. Ja, dat weet ik zeker. Maar ik voel, dat jij daar niet gelukkig zal worden. Griffoendor!" Een golf van opluchting ging door Darinde heen. Ze zat in Griffoendor. Niet in Zwadderich, maar Griffoendor!
Toen zag ze Draco's gezicht tussen de Zwadderaars: Gekwetst en boos. Het blije gevoel was direct weer weg.

Citaat:

Hoofdstuk 3
Het was enkele weken nadat de Zweinsteinexpress vertrokken was. Inmiddels was het kerstvakantie, en de lessen waren Darinde vreselijk meegevallen. Behalve toverdranken. Sneep was alles, behalve aardig tegen haar en trok de Zwadderaars altijd voor.
Lucius Malfidus stond voor Draco met zijn handen in de zij. Zijn gezicht was wit van woede. "Jij zou ervoor zorgen dat zij uit de handen van Potter zou blijven!"
Draco dook in elkaar,"Papa, wie zegt dat hij haar kent? Hij geniet veel te veel van zijn macht om met zo'n kleuter als Darinde om te gaan!" Hij deed een poging om Lucius over te halen, maar het was duidelijk dat die hem niet geloofde. "Oh, is dat zo?" sprak Lucius. Hij pakte Draco bij zijn kraag en trok hem omhoog. Draco ging trillend tegen de muur van de villa zitten.
Darinde zag het gebeuren. Er ging een scheut van medelijden door haar heen, maar veel tijd om daar over te peinzen had ze niet. "Darinde, kom hier," zei Lucius. Darinde stond op en liep naar Lucius toe. Het voelde alsof er lood in haar schoenen zat. "Hoe durf je ons bloed te verraden?" Lucius zette zijn toverstok tegen haar kin aan. "HOE DURF JE?"
Darinde zweeg. "Ben je doof geworden, Darinde?" Lucius grijnsde gemeen.
"Imperio!" Plotseling voelde Darinde zich bijzonder licht in haar hoofd. Het was een gelukzalig gevoel, even geen drukmakende gedachten.. Zeg dat je ons niet trouw. Maar ze wil het niet zeggen.. Zeg het! Nee, dat wil ze niet. Gewoon zeggen, dan ben je van alles af Het klonk erg aanlokkelijk, gaf Darinde toe. "Ik ben de familie niet trouw, nu ik bij Griffoendor zit," zei ze uiteindelijk gewillig. Lucius grinnikte vals en verbrak de vloek. "Wisten we al," zei hij.
Darinde had verwacht dat hij op dat moment zijn toverstok op haar zou richten en dat hij haar zou vervloeken met al de spreuken die hij kon. Maar hij deed niets van al die dingen. "Ga naar buiten," was het enige wat Lucius zei. Draco en Darinde liepen, allebei nog trillend op hun benen, naar de deur toe. Maar Lucius blokkeerde de doorgang met zijn wandelstok. "Enkel Darinde, Draco," zei hij kalm. Darinde liep sloom door de tuin. De witte pauwen schreeuwden als ze langsliep, maar ze merkte het amper. Zo diep was ze in gedachten verzonken.
Lucius had al meerdere keren een onvergeeflijke vloek op haar gebruikt. De reden waarom Lucius niet gestraft werd daarvoor, wist Darinde helaas. Hij stond goed bekend bij het Ministerie van Toverkunst. Die zouden hem niet straffen, zelfs niet als hij tien Dreuzels zou vervloeken. Het leven was oneerlijk, besloot Darinde in stilte. Sommige mensen hadden het goed, terwijl andere als slaven behandeld werden.