Bokt.nl

Citaat:

Hoofdstuk 3.

Ik gooide mijn rugzak leeg op mijn bed en zocht de minst opvallende kleren uit. Mijn donkerblauwe jeans, bruine t-oliebol en zwarte jasje trok ik aan. Shifra liet ik achter zoals ik al eerder had gedaan, losjes vast gemaakt en met de deur op een kier. Nog een keer gaf ik de merrie een knuffel.
‘Dag Shifra, straks kom ik terug met wat eten.’ En zo vertrok ik.
Ik zwierf door de straten, nog steeds afgelegen en stil. Soms lagen er witte, stinkende lijken op de grond, bedekt met een laag bloed. Walgend wende ik mijn hoofd af, en probeerde niet te denken aan mijn familie en vrienden, waarvan de kans groot was dat zij er nu ook zo bij lagen. Telkens verschool ik mij achter auto´s, struiken, bomen en andere dingen en glipte zo van schuilplaats naar schuilplaats. Mijn doel was de winkel, ik zou ook in huizen kunnen binnenglippen maar dat voelde niet goed. Nee, dat durfde ik niet. Lang bleef ik achter elk spektakel zitten voordat ik de moed had verzameld verder te gaan. Telkens werd i overspoeld met waan ideeën. Tot ik weer in een tranche raakte waarin alles mogelijk leek. Alsof ik in een computerspel liep, of in een droom. Alsof ik een superheld was, die alles kon verslaan. Steeds handiger en sneller glipte ik soepel door de straten, en daar stond hij al, de winkel. Het was een klein winkeltje in het drop. Gedachten van vroeger drongen mijn hoofd binnen. Hoe ik na school hier nog vaak langs liep om een reep chocola te kopen, of een pak koekjes. Snel liep ik dichterbij nadat ik goed om mij heen had gekeken, maar er was niemand. Zouden alle mannen al weer weg zijn? Vertrokken naar het volgende dorp, met de gedachten dat iedereen hier toch uitgemoord was? Ik had geen idee, maar oppassen zou ik wel doen. Ik liep naar de elektrische schuifdeur toe, gespannen want als er hier iemand was zou ik betrapt zijn. Maar de deur bleef dicht, nogmaals probeerde ik naar de deur toe te lopen maar nee, de stroom was uit. Treurig liep ik terug naar mijn schuilplaats, terwijl ik uit de tranche ontwaakte. Voor de tweede keer in deze dagen zag ik hoe gevaarlijk ik bezig was geweest. Ik kan het niet helpen, spookte er door mijn hoofd. Wel, was mijn volgende gedachten. Maar het was moeilijk realistisch te blijven in deze rare dagen, het was moeilijk om hoop te houden en om na te denken, maar nu moest het. Daar zat ik, hulpeloos tussen de struiken in iemands voortuin. Het was een hoekhuis en de redelijk grote tuin was vol gegroeid met bomen en struiken, kortom een ideale verstopplek.
Een plots idee verhielp mij uit het gepeins, terwijl ik erg op mijn houden mijn schuilplek verliet liep ik richting de parkeerplaats naast de winkel. Vanaf hier liep er een weg die ik voorzichtig volgde. En toen ik opkeek zag ik dat ik gelijk had, ik was bij de achterkant van de winkel aangekomen. Hier stond een vrachtwagen klaar om gelost te worden. De deur naast de laatplaats stond open. Ik had geluk, voor de overval waren ze net bezig geweest met het laden en lossen van de vrachtwagen. Ik rende vanuit mijn schuilplaats zo snel als ik kon naar de vrachtwagen toe waar ik achter dook. Even bleef ik buitenadem staan en vervolgens sloop ik met mijn rug tegen de wagen richting de deur. Wat was ik bang dat er mannen in de vrachtwagen zaten, maar dit risico moest ik nemen, ik had geen keus. En zo naderde ik de deur steeds meer, mijn schuilplaats achter de vrachtwagen zou ik nu moeten verlaten, dus dook ik achter een muurtje naast de deur. Daar zat ik zo een vijf minuten, luisterend naar geluiden die mij zouden vertellen dat er mensen waren. Maar nee, niks te horen. Het dorp was nog altijd gehuld in een duistere stilte. Ik waagde het er op en besefte mijn kans op falen. Snel sloop ik naar de deur en glipte naar binnen. De ruimte was in duisternis verhult, en voorzichtig om niet over de dozen in het magazijn te struikelen ging ik op zoek naar bruikbaar eten. Ik durfde de winkel niet in, dus maakte ik zo stil als ik kon een paar dozen open. Deze waren gevuld met pakken rijst en pasta. Daar had ik natuurlijk niks aan, en zo zocht ik verder naar blikken met boontjes en ander lang houdbaar voedsel. Ik sloop langs de schappen, zo nu en dan wat dozen openend. Ik kwam nu bij het broodbeleg aan, verschillende dozen gevuld met potten chocopasta en pindakaas. Ik zetten mijn pad verder voort, hopend dat ik snel de goede dozen kon vinden. De volgende doos die ik vond was gevuld met repen chocola, meteen begon ik te watertanden en haalde vier repen uit de doos. Ik wist dat dit niet van belang was, maar laten liggen kon ik niet. Snel liep ik naar de volgende dozen, een pak koekjes. Weer kon ik mezelf niet in bedwang houden en ook gleed hiervan een pak in mijn rugzak. Nu moest ik naar echt, voedzaam eten zoeken zei ik tegen mezelf. Eindelijk opende ik een doos met potjes kant en klaren mais en erwten. Nadat ik hier mijn rugzak mee had gevuld had ik nog was voor Shifra nodig. Met lood in mijn schoenen liep ik toch de winkel binnen, bang voor wat ik daar aan zou treffen. Zodra ik de deur naar de winkel langzaam opende vulde een vreselijke geur mijn neus. Het was een zure geur van rottende lijken, geschrokken deinsde ik achteruit, maar ik moest wel vertelde ik mezelf. De sjaal die ik om had bond ik om mijn neus en mond, als bescherming tegen de rottende geur. En zo sloop ik naar binnen.
Al meteen zag ik drie lijken op de grond liggen, hun winkelwagentje stond er nog gevuld en wel naast. Tranen drupte over mijn wangen, geschrokken van de vreselijke beelden. Ik wende mijn hoofd af, en liep verder. Niet kijkend naar de witte lijken, die beginnend rotten. Ik liep snel richting de broodafdeling. Hier lag de bakker ook gehavend op de grond, spierwit kijkend in het niets. Voorzichtig trok ik twee broden van de plank die ik in mijn armen hield. Snel liep ik verder, niet langer in de aanwezigheid van de kok durven zijn. Mijn volgende halte was het groenten en fruit rek. Het meeste was al aan het verrotten, en zo zocht ik de beste stukken er uit. Wat appels, een tros bruine bananen, twee komkommers, een paprika en wat druiven. Het was allemaal wat zacht en beurs, maar er zaten nog goede stukken op die prima te eten waren. Nu ik toch in de winkel was stopte ik nog een paar potjes in mijn tas en liep toen weer snel naar het magazijn. Na even twijfelen stopte ik toch een pot chocopasta in mijn rugzak nu er toch nog plek vrij was. Met de twee broden onder mij arm keerde ik weer terug naar huis.

Citaat:

De rest van Hoofdstuk 3.

Opgelucht naderde ik het hutje, met een knorrende buik. Ik was erg afgevallen de afgelopen dagen, maar we hadden niet veel en moesten zuinig aan doen. Shifra was ook wat magerder maar gelukkig waren er nog plekken met gras waar we zo nu en dan naartoe wandelde, zodat ze nog genoeg binnen kreeg. Opgewonden kwam ik al aan, wat zou Shifra genieten van de appels. Snel trok ik de deur verder open, ik stond stil terwijl mijn mond open viel. Versteld keek ik rond, alles lag erbij zoals ik het achter gelaten had, maar Shifra was weg. Nu pas drong het tot mij door waarom de deur zo wijd open had gestaan, eerder beseffen wilde ik niet. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, alsof het misschien een illusie was, en dat ze er gewoon weer zou staan. Maar nee, Shifra was echt weg. Ik gooide de broden op tafel en leegde mijn tas snel. Alleen het fruit liet ik in mijn tas zitten, en zo ging ik op pad. Geen idee waar ik moest zoeken, of wat ik moest doen. Zo liep ik moedeloos door het bos, af en toe riep ik haar naam die weergalmde door de stilte van het bos. Zo liep ik steeds grotere kringen om het huis, uit hoop haar zo te vinden.
‘Shifra!’ Riep ik weer, het werd weergalmd tegen de heuvels. Ik bleef stilstaan maar nee, ik hoorde niks. Moedeloos sjokte ik verder, hulpeloos, zonder idee wat ik doen moest. Mijn hoofd bonkte van het peinzen naar een oplossing of idee. Ondertussen bleef ik lopen en roepen, bang en kwetsbaar als een jong, moederloos konijntje. Nogmaals riep ik.
‘Shifraaa!’ Mijn stem trilde en klonk schor. Meteen stond ik stil, ik leek wat te horen. Nogmaals hoorde ik geritsel, een eind van mij vandaan. Geschrokken kroop ik achter een boom, bang voor wat er komen zou. Nogmaals hoorde ik geritsel en gekraak van takjes, gevolgd door zacht gekreun. Ik sprong op, ik moest helpen. Langzaam liep ik in de richting van het geluid.
‘Hallo.’ Riep ik zacht. Terwijl mijn hart hoog in mijn borst klopte liep ik verder, tot ik weer geruisloos bleef staan. Ik werd geantwoord met een zachte, kreunende hinnik.
‘Shifra!’ Schreeuwde ik uit volle borst, nog steeds met een trillende stem. Vlug rende ik nu richting de bosjes waar het vandaan kwam. Alle takken en bladeren duwde ik opzij en ondanks dat ik mij aan doornen en takken schaafde liep ik door. Achter deze zee van struiken en bomen zat een prachtig veld verborgen. Het was werkelijk prachtig, het veld was vol gegroeid met paarsblauwe bloemen. De hele bosgrond was ermee bedekt. Toch groeide er verschillende loofbomen, en als je omhoog keek was het bedekt met de hoge takken gevuld met groene bladeren. De mooie avondzon scheen in dunne stralen tussen de stammen door. De hele plaats geurde naar een mengeling van heerlijke bloemen en bos. Het was misschien wel de mooiste plek die ik ooit gezien had. Maar daar, midden tussen de bloemen lag ze, Shifra. Bezweet lag ze daar tussen de bloemen, verschikt rende ik naar haar toe. Mijn hele lijf trilde, elke beweging koste moeite, nadenken was haast onmogelijk. Ik plofte naast haar tussen de bloemen neer, terwijl ik haar sussend tot kalmte maande. Schokkend en langzaam haalde ze adem, duidelijk had ze er moeite mee. Zacht maakte ze een piepend geluidje, elke keer als ze adem haalde. Ze zat in ademnood, dit kende ik. Als veulen had ze het ook een keer gehad, zonder duidelijke oorzaak. Ze zat in ademnood, ik groef in mijn hersenen om de diep weggestopte herinneringen boven water te krijgen. Ze moest zo stil mogelijk blijven liggen, herinnerde ik mij. En… De dierenarts moest direct komen bij zware ademnood. Ik streelde mijn mooie merrie, ik kon niks doen. Geen dierenarts was hier nog, alles wat ik kon doen was haar alle liefde geven die ik bezat. Ik ging naast mijn lieve vriendinnetje liggen, dicht tegen haar aan. Streelde haar zijde vacht en haar dikke manen. Aaide haar zijde zachte neusje en kriebelde haar oortjes, en ondertussen bad ik, geen idee naar wie of wat, maar ik bad dat ze nog bij mij kon blijven. Het liefst zou ik mijn oren willen afsluiten voor het vreselijk zielige geluid, haar mond hing een klein stukje open en ik zag haar slijmhuid blauw van het zuurstoftekort. Dit ging fout, spookte er door mijn hoofd. Tranen stroomde als een waterval over mijn hete wangen. Steeds langzamer ademde mijn vriendinnetje, alles wat ik kon is hulpeloos toekijken. Wat mij het meeste raakte is de gedachten wat voor pijn ze op dit moment moest leiden.
‘Shifra…’ Snikte ik uit. ‘Ik houd van je meissie.’ En zo lag ik tegen haar aan, terwijl het ademen steeds moeizamer werd. En tot ze uiteindelijk nog een keer liep inademde, en daarna niks meer. Daarna was het klaar.
Mijn tranen kon ik niet meer houden, en nog harder snikte i het uit terwijl ik Shifra dicht tegen mij aan hield. Vroeger, toen alles nog normaal was had nooit iemand begrepen hoeveel ik van haar hield. Voor mij was ze meer geweest dat een hele lieve pony, voor mij was ze mijn vriendin. Ze wist alles, zonder dat ik een woord had vertelt. Ik hoefde haar maar aan te kijken en ze wist precies wat er in mij omging. Altijd had ze mij aan het lachen gekregen en altijd wist ze wanneer ik een troostend kriebeltje nodig had. Ik dacht, aan alle avonturen die we samen hadden beleeft, aan de band die we hadden opgebouwd. Ik dacht aan de eerste keren dat ze achter mij aan liep en de eerste keren dat ze hinnikte als ik aan kwam. Ook kwamen de beelden langs dat ik haar voor het eerst in het bos had losgelaten, en hoe ze als een hondje achter mij aan bleef lopen. De herinneringen van ons oneindige vertrouwen kwamen ook te boven, hoe ze alles durfde wat ik aan haar vroeg. En hoe ze als veulen had gevochten tegen haar zware ziekte en hoe ze daar bovenop was gekomen. Ik herinnerde nog de eerste keer dat ze weer in de wei kon rennen, zonder enige pijn. Hoe hoog ze kon bokken en steigeren, maar altijd respect voor mijn ruimte had gehouden. Alle herinneringen bleven maar komen en komen. Alsof ik een oud fotoalbum terug keek, alles opnieuw beleefde. Mijn lichaam voelde verlamt en overgenomen in de stroming van herinneringen. En toen ik eindelijk mijn betraande ogen weer kon openen keek ik naar mijn merrie. Ze lag er vredig bij, rustig en tevreden, leek wel. Overal groeide de prachtige bloemen om haar een en haar vacht zelf was ook bedekt met verschillende bloemblaadjes.
Nu drongen de volgende gedachten mijn hoofd binnen, ik was alles kwijt, alles. Mijn laatste hoop, had ik verloren. Wie had ooit gedacht dat het leven kon veranderen in zo een hel? Waarvoor leefde ik nu nog. Mijn moeder was overleden, mijn vader weg, het dorp uitgemoord en Shifra…
Het leek wel een slechte film, met te veel drama. Als dit een film was, dan had ik hem onrealistisch gevonden, ik weet het zeker. En nu, nu is het mijn leven. Ik wilde het niet meer, wat had dit voor zin? Leven in het bos en nooit meer een mens zien, soms eten halen in het dorp en wat water bij de bron. Nee, dit wilde ik niet. De plek waar ik zou komen hierna kon niet slechter, onmogelijk. Als er een hel bestond dan zat ik daar al in, mijn conclusie stond vast. Ik wilde dood.

Citaat:

Het begin van... Hoofdstuk 4.

Ik schrok op uit een lichte slaap, even had ik nodig om te beseffen waar ik was. Ik lag in het veld vol met blauwe bloemetjes dicht tegen mijn kleine vriendin aan, Shifra. Bewegingloos lag ze daar, met gesloten ogen, dood.
Voetstappen naderde ons, ik schrok en dook ineen. De voetstappen stopte, angstig draaide ik mij om. Daar stond voor mij een wezentje, ongeveer 80 centimeter hoog. Langzaam gleden mijn ogen onderzoekend over hem heen. Hij droeg rare kleren, alsof hij net uit een sprookje was gestapt. Zijn broek was donkergroen gekleurd en hij droeg er een bruinige tuniek overheen. Om zijn middel was een riem gebonden waar verschillende buidels en een klein mes aan vastgebonden waren. Hij liep op blote voeten en was erg gespierd. Ondanks zijn lengte zag hij er goed uit en was duidelijk een jonge man. Mijn ogen gleden omhoog en ik keek recht in zijn bijzondere, groene ogen en zijn mond was een kleine glimlach gehuld. Zijn aardebruin, lang haar wapperde in de zachte wind die door het bos blies, en tussen deze haren staken twee puntige oren uit. Ik kroop nog iets naar achter terwijl ik verbaast naar het schepsletje staarde.
‘Hallo, jij bent vast Ayla?’ Vroeg hij mij met zijn aparte maar mooie stem. Nog steeds staarde ik hem glazig aan, en schraapte mijn keel nadat er alleen een piepend geluidje uit kwam. Maar voordat ik wat kon zeggen begon hij al verder te praten.
‘Ik heb een boodschap voor je, van wie mag ik niet zeggen.’ Zei hij, erg koel. Maar verder kon ik zijn stem niet goed plaatsen, evenals zijn uiterlijk.
‘Wie ben je?’ Vroeg ik maar. Het liefst sloot ik mijn ogen en viel in een diepe slaap.
‘Wie ik ben?’ Vroeg hij lachend, maar hij herstelde zich snel. ‘Ik ben Darfin, de kleine boself.’
Verbaast knipperde ik met mijn ogen, dit kon niet. De gedachten flitste door mijn hoofd. Was ik dan toch dood? Verward keek ik achter mij, en daar lag nog steeds het omhulsel van Shifra, zonder ziel. Nu leek Darfin mijn merrie ook te zien liggen. Geschrokken keek hij mij aan terwijl hij wat dichterbij kwam. Hij hurkte neer naast Shifra en streelde haar over haar neusje.
‘Is… Is dat Shifra?’ Vroeg hij voorzichtig. Verbaast keek ik hem aan.
‘Hoe weet je dat toch allemaal?’ Vroeg ik hem, en vervolgens knikte ik verdrietig. ‘Dat is Shifra.’ Darfin stond op en ging weer voor mij staan.
‘Wat een vragen meisje, je moet nog veel leren.’ Verzekerde hij mij. ‘Maar ik zal je helpen. Ik heb een boodschap voor je, een bijzondere boodschap die alleen jij kan vervullen.’ Het klonk mij in de oren alsof ik in een verhaal terecht was gekomen, een verhaal zoals vroeger werd vertelt aan kleine kinderen. Over elven, monsters en ridders. Nee, dit kon niet.
‘Oke, geef de boodschap maar. Dan zal ik kijken wat ik kan doen.’ Zei ik, met mijn hoofd ergens anders, diep in mijn gedachten.
‘Nee.’ Was slechts zijn antwoord. Verbaast keek ik hem aan, weer terug in de werkelijkheid. Hij zag mijn blik en beantwoorde deze.
‘Dit is niet zomaar een boodschap, je moet een eed afleggen. Dan vertel ik het.’ Legde hij mij uit. Zonder op antwoord te wachten haalde hij zijn zakmes uit zijn riem.
‘Geef me je hand.’ Commandeerde hij. Angstig trok ik mijn hand terug, bang voor wat hij van plan was. Een glimlach speelde over zijn lippen.
‘Je bent toch niet bang?’ Vroeg hij spottend. Dit had zijn gewenste uitwerking en ik reikte hem mijn hand aan. Hij draaide hem om zodat hij bij de handpalm kon. Een beetje aan de rechterkant zette hij het mes in mijn pols. Automatisch kromp ik ineen van de steek die door mijn arm schoot, maar hij hield mijn pols stevig vast. Ik concentreerde mij op zijn hand die mij omsloot. Hij voelde warm en stevig aan, zijn kleine vingers waren zijdezacht. Hij liet mijn pols alweer los. Nieuwsgierig keek ik naar wat hij had gedaan. Met de punt van zijn mes had hij een kleine, soort van Lemniscaat getekend, er druppelde een klein beetje bloed uit. Vragend keek ik hem aan.
‘Zodra je dit vertelt, zal het teken branden op je huid. Dus pas op.’ Hierna zweeg hij even voordat hij verder ging.
‘In het dorp is een klein winkeltje, de boekenwinkel van meneer Beverly. Die ken je toch wel?’ Ik knik, daar hing ik vaak genoeg rond om tussen alle oude boeken te snuffelen. Heerlijk vond ik dat altijd, meneer Beverly was zelf een beetje apart. Maar wel erg aardig als je dat ook voor hem was.
‘Daar moet je heen, dan ga je door de deur naar het woongedeelte. Meteen links is weer een grote eikenhouten deur. Met wat moeite zou je die open moeten krijgen, achter de deur is een trap naar de kelder. En daar zal je de rest wel zien, nu ga ik tot kijk Ayla.’ Hij draaide zich om en verdween langzaam tussen de bomen terwijl ik hem na keek.
‘Tot ziens, Darfin.’ Riep ik hem nog achterna, maar hij was al opgeslokt tussen de hoge bomen van het bos.
Verbaast bleef ik achter, niet wetend wat ik moest doen. Nouja, eigenlijk wist ik het wel. Waarom zou ik na een dwaze elf luisteren? Elven bestonden geeneens, nee ik bleef mooi hier in het bos. Maar aan de andere kant dacht ik, hoe moest dit verder? Ik kon toch niet de komende weken, maanden en misschien zelfs jaren hier leven. Zou ik toch de gok erop wagen? Ik keek achterom en toen ik Shifra weer zag liggen werd ik opnieuw overspoeld met het zware gevoel alsof mijn lichaam werd opgevuld met lood zware stenen. Nee, ik zou de gok erop wagen, en als ik het niet haalde. Ik had toch niks te verliezen, niks, niemand. Nee, ik zou gaan. Langzaam liep ik door het prachtige bloemenveld, al vielen de bloemen mij niet op. Nog een keer keek ik om en zag de kleine Shifra daar liggen, verscholen tussen het prachtige blauw. Tranen stroomde door mijn ogen, ik liep naar haar toe. Nog een keer lag ik tegen haar aan, nog een keer streelde ik haar zachte neusje, nog een keer kriebelde ik haar manen. Maar ik moest verder. Verdrietig stond ik op en liep weg, naar ons hutje terwijl mijn ogen nog steeds werden verblind door een regen van tranen.
Krakend opende ik de deur van mijn hutje. Ik zocht mijn rugzak en gooide deze leeg. Vervolgens liep ik naar de tafel, ik wist nooit wat er ging gebeuren dus stopte ik de belangrijkste spullen in mijn tas. Het halve brood wat nog over was, het fruit en een reep chocola, die kon ik niet laten liggen. Mijn flesje gevuld met water stopte ik ook in mijn rugzak. Vervolgens nog een vestje en een shirt. Meer durfde ik niet mee te nemen, dat zou mijn tas te zwaar maken. Ik deed mijn rugzak om en ging op pad.
Ik schrok op toen ik stemmen hoorde, snel dook ik diep weg achter een auto. Trillend van angst maakte ik mezelf klein terwijl ik rustig probeerde te ademen. Voorzichtig gluurde ik achter de auto vandaan. Twee mannen in het zwart kwamen de straat inlopen, net nu ik bijna mijn doel, de winkel had gehaald. Snel dook ik weer terug en bleef met een bonzend hart tegen de auto aangedrukt zitten, alsof dat mij zou helpen onzichtbaar te worden. Hun stemmen weerklonken door de stilte van de straten. Steeds dichterbij naderde ze, langzaam hoorde ik de stemmen beter. Ik hield mijn adem in, hopend dat ik hun stemmen zou kunnen verstaan. Nog dichterbij kwamen ze, nu hoorde ik hun voetstappen ook door de starten marcheren. Hun stemmen klonken bovennatuurlijk, het was een taal die niet te plaatsen viel. Ik kon geen enkel verband leggen met een andere taal, het was geheel onbekend. Ze leken een flink gesprek te volgen en elke klank werd gevolgd door een ander. Toch deed ik mijn uiterste best de taal te ontcijferen, ik concentreerde mij op elk woord wat ze zeiden. Maar elke klank was voor mij onbekend, op een na. Ayla leken ze te zeggen, of had ik het mij verbeeld? Geschrokken kroop ik nog dichter tegen de auto aan, bang voor het einde. Met een kloppend hart bleef ik ineengedoken zitten, ook al vervaagde de stemmen al in de verte. Ze waren de straat alweer uit. Het duurde een tijdje voordat ik weer adem durfde te halen en uit mijn schuilplaats durfde te komen. Zo snel als ik kon glipte ik de straat over en liep de oude boekenwinkel binnen waarvan de deur wagenwijd open stond.
De heerlijke geur, hoge boekenkasten, wat kwam het mij bekend voor. Even leek alles weer gewoon te zijn tot ik in een van de gangen, vlak voor de fantasieboekenkast de arme meneer Beverly op de grond lag liggen. Geschrokken deinsde ik achteruit terwijl ik naar zijn lijkbleke huid staarde. Maar dat was niet alles, zijn huid was bedekt met hier en daar zwarte, soort van beestjes. Ik kwam wat dichterbij om het wat beter te kunnen zien. Het waren inderdaad beestjes, zwart als de dood terwijl ze snel vooruit bewogen. Snel deed ik geschrokken weer een stap achteruit en net toen ik weg wilde draaien viel iets mij op. Weer kwam ik wat dichterbij op het wat beter te bekijken. Op zijn andere zijde leek een wond te zitten, maar er was niet veel van de zien. De wond was bedekt met de beestjes, daar kwamen ze dus vandaan. Misselijk deinsde ik achteruit, geschrokken van het vreselijke aanblik. Om het beeld te verjagen concerteerde ik mij op waarvoor ik gekomen was. Ik liep richting de balie toe, bleef even luisteren en gingen er toen achter staan. Daarnaast was een enorme deur die de winkel van het woongedeelte scheiden. Ik dook ineen toen ik stemmen hoorde, alweer. Snel kroop ik achter de balie, ze waren teruggekomen. Alles wat er te horen was waren hun voetstappen aan de andere kant van de winkel. Voorzichtig gluurde ik om het hoekje van de balie. Een blik was genoeg en ik kroop terug in mijn schuilplaats. Zijn gezicht was niet gewoon, nee, het was grijs en zijn huid leek net slangenleer vol kronkels. Zijn ogen zwarte oogjes waren klein, zonder enig wit te zien. Verder leek het gewoon op een mens gekleed in een zwart leger pak, en zijn zwarte haar hing een beetje voor zijn gezicht. Het was een angstaanjagend aanblik. Zonder verder bewegingen wachten ik tot ze weer uit de winkel verdwenen waren terwijl verschillende vragen door mijn hoofd spookte. Ik snapte er niks van, niks.
Zonder betrapt te worden werd ik weer ongedeerd achter gelaten in de winkel, zodat ik mijn pad verder kon volgen. Ik opende de deur zo langzaam mogelijk om het kraken tegen te houden, en zoals Darfin had gezegd was er links nog een deur te zien. Hij was nog groter dan die van voorheen, nog langzamer opende ik deze deur. Hij was er zwaar maar met enige moeite trok ik hem open. Daarachter begaf zich inderdaad een grote stenen trap omhuld door het duister. Langzaam daalde ik naar beneden, zo min mogelijk geluid proberend te maken. Je wist maar nooit wat zich in dit huis nog meer kon bevinden. Beneden aangekomen was het nog donkerder dan eerst, met mijn vingertoppen taste ik de koude muur af opzoek naar een lampenknop. De stenen van de muur voelde vochtig aan en het duurde even voordat ik op de juiste hoogte van de knop zat. Toen ik erop drukte werd de ruimte met een bescheiden lampje verlicht. In het half duister keek ik in het rond. De kelder was gevuld met oude spullen, boeken , kisten en tapijten bedekt met een dikke laag stof. Voorzichtig liep ik rond, het was erg koud en mijn tanden klapperden. Voorzichtig pakte ik een van de dikke boeken op en lies het stof eraf. Ik sloeg hem ergens open en begon me lezen:

De wind gierde en de kou sneed in mijn gezicht. Zo kwamen we langzaam vooruit.
Ik rende de heuvel af, en daar lag hij op het kleine strandje dat ingesloten zat tussen heuvels. Aan de rechterkant werd de zee omsloten door een grote klif want. Het donkere water sloeg ruw tegen de scherpe rotsen aan. En daar, midden op het strand lag hij. Ik rende naar hem toe en sloot zijn witte lijk in mijn armen. Hij voelde ijskoud aan, zijn gezicht was bleek en zijn bruine ogen staarde in het niets. Terwijl ik hem zo in mijn armen hield drupte koude tranen over mijn wangen. Het werd vloed en de golven vermengd met bloed overspoelde ons. Maar ik voelde het niet, ik voelde niks, niet het zoute water dat in mijn ogen kwam, niet de smaak van bloed die mijn mond vervulde en niet de kou die mijn lichaam overnam. Daar zat ik, als versteent met hem gesloten in mijn armen.

Vervolgens klapte ik hem weer dicht en begon verder te kijken, opzoek naar de reden van mij komst hier. Oude, prachtige kleden waren hier opgeborgen. Soms rolde ik ze een stukje open om beter te kunnen bekijken. Duidelijk waren ze handgemaakt, en erg oud. Maar wat hier vooral te vinden was waren boeken, heel veel boeken. Aan de achterkant ontdekte ik een enorme antieke spiegel die aan de muur hing. Hij bedekte de muur bijna helemaal van boven tot onder en was een meter breed. De randen waren versiert met een prachtig houtwerk. Ik liep verder, richting een van de grote houten kisten, ergens achter in de rechter hoek. Toen ik hem opende zacht ik dat er nog meer boeken in zaten. Ik raakte steeds gefrustreerde, had ik hier mijn leven voor gewaagt? Wat een stomme grap was dit van Darfin, waarom vertrouwde ik hem toch?
Bij deze gedachten werd ik nog pissiger, liet de kist weer dichtvallen en terwijl ik door wat boeken bladerde bedacht ik wat ik nu doen moest.
Gerommel vulde de stilte van de ruimte, geschrokken bevroor ik op de plek waar ik midden tussen de boeken was gaan zitten. Bekomen van de schrik kroop ik nog wat meer naar achter in de hoop niet gezien te worden. Uit de spiegel was een van de mannen in het zwart gekomen, hij liep door de stapels boeken heen richting de deur. Opgelucht zuchtte ik, hij had mij niet gezien. Maar terwijl ik weer in beweging kwam raakte ik een van de stapels aan en met een hels gekletter viel hij om. De man draaide zich direct om, en nu ik me niet meer op tijd kon verstoppen had hij me gezien. Met zijn slangenkop keek hij me recht aan en maakte ondertussen een tevreden geluidje. Bang kroop ik achteruit, wetend dat dit het einde was. Terwijl hij brommend dichterbij kwam bedacht ik dat het ook niet veel uitmaakte, wat had ik te verliezen? Niks, inderdaad, helemaal niks. Toch was ik bang, ik ademde diep in en uit terwijl ik een comfortabele houding aan probeerde te nemen. Alle vragen die ik nog had over deze toestand schoten door mijn hoofd, alle mensen van wie ik hield kwamen voorbij, alle dieren die speciaal waren geweest flitste door mijn hoofd. En steeds dichterbij kwam de man, zijn zware voetstappen naderde. Dit was het einde.