Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-12-13 19:30

Re: [VER] Kjeld en Virgil, een bijzondere vriendschap.....

Geplaatst door de TopicStarter : 28-12-13 19:30

Virgil:
Toen het helemaal donker was, maakte ik me los. ''Ik ga vast.'' en ik streek zijn haren uit zijn gezicht. Voorzichtig stapte ik uit de bosjes en liep nonchalant terug naar het kamp. De meeste mannen waren al gaan slapen en ik ging dat ook maar doen. Ik kleedde me uit en plofte neer. Zachte voetstappen naderde me en het boog over me heen. ''VIRGIL!!”' en ik schrok op. Ik schoot om hoog en knalde tegen haar aan. ''Oh eh Elvira.'' en ik wreef over mijn hoofd. Ze sprong bij me op de stro zak en kuste me zacht en klef, Kjeld kustte beter. ''IK HEB JE ZO GEMIST!!'' en van alle kanten kwamen de jongens aan lopen. Kjeld stond erachter en ik maakte een hulpeloos gebaar. Samen met Gabriël drong hij naar voren en trok Elvira van me af. ''LAAT ME LOS, IK WIL NAAR MIJN VERLOOFDE!'' en ik kleurde rood. Ik wist nergens van af namelijk. ''HET IS VERBODEN VOOR VRIENDINNEN!'' en de dokter kwam erbij staan. ''MAAR, MAAR IK MIS HEM ZOHOO'' en ze loeide het uit. Kjeld en Gabriël trokken haar mee en ik wou het liefste door de grond zakken en niet meer terug komen. De andere jongens keken geschrokken en keken me meelevend aan. ''Sorry, maar wát een wijf.'' en Xavi gaf me een klap op mijn schouder. Ik knikte en werd nog roder zo ver dat kon. ''LAAT ME JE HIER NIET MEER ZIEN.'' en de dokter jaagde haar weg. De dokter kwam aanlopen. ''Hoe weet ze dat we hier zitten?'' En ik moest ontkennend mijn schouder ophalen. ''Als we haar hier nog een keer treffen...'' en hij stak een waarschuwende vinger op voordat hij wegliep.

Kjeld:
Toen ik terug kwam, was Virgil onder de dekens weggekropen. Ik gaf hem een klopje op zijn schouder voordat ik zelf onder de wol kroop.

''WAKKER WORDEN!'' en de dokter sloeg met een lepel op een pan. Zuchtend en steunend kropen we onder de dekens vandaan. ''Waar sláát dit op?''' en ik wreef ruw in mijn ogen. ''Heb ik jullie het niet verteld?'' en de dokter keek me schuldbewust aan, maar toch ook lacherig. ''Nee.'' en hij liep lachend weg, opweg naar nieuwe slachtoffers. Iedereen sleepte zichzelf naar de bron om zich op te vrissen. Snel kleedde we ons verder aan, stopte de laatste spullen in de tas en gooide die op een grote hoop. We aten wat en stonden toen op. De dokter kwam met een aantal ridders aangelopen die we nog nooit eerder hadden gezien. ''Nou jongens, we gaan!'' en de ridder liepen langs ons heen en zeiden niets. Ik kreeg een raar onderbuik gevoel. Ze stegen op een aantal paarden en sloten ons in. ''Je weet maar nooit.'' en de dokter haalden zijn schouders op. In rijen van twee liepen we de stoffige zandweg op, opweg naar de oorlog en de ellende die het brengen ging.

Virgil:
Augustinus, Abe, Xavi en zelfs Wolf waren het netzoals de rest zat. Ik hoorde Kjeld alleen maar vloeken en schelden op de blaren en ook ikzelf had er last van. De ridders waren niet moe te krijgen op hun paard. Ze riepen alleen maar dat we door moesten lopen en de dokter begon nu ook tegen te sputteren. ''Ehh, m-m-mene-meneer, kunnen we wat langzamer aan of helemaal stoppen, dit zijn wel de gewonden van het hele leger.'' en een van de ridders, waarschijnlijk was het de leider, keek hem spottend aan vanaf het paard. ''Nee, gewond of niet, door moeten we toch.'' en de rest van de ridders moesten lachen. Ik zag Kjeld ze heel vuil aankijken, maar hij deed er niets op uit. Toen de zon bijna weer onder de grond was verdwenen, vonden de ridders het eindelijk genoeg. Ze zadelde hun paarden af, streken met een dikke pluk droog gras overheen en maakte ze vast aan een langtouw die ze uit een tas achter het zadel haalde. Ondertussen zochten wij met zijn alle takken voor een groot vuur en stiekem schoot Wolf een aantal hazen. De ridders namen gelijk een groot deel van de takken af om een groot vuur te maken voor zichzelf, wij moesten maar een kleinere maken. Toen ze perongeluk de buit van Wolf zagen, deden ze er niets op uit. Ik kreeg er een raar gevoel van in mijn buik. We aten de hazen half rauw op, niemand wou wachten tot ze helemaal gaar waren. De dokter at bij ons, bij de ridders was hij niet welkom tot zijn grote ongenoegen. De ridders haalden dikke dekens te voorschijn, terwijl het met een dun, vies dekentje moesten doen. Het duurde lang voordat iedereen was ingeslapen.

Kjeld:
''SCHIET TOCH EENS OP, MANKE!'' En Abe kreeg een paar tikken van de ridders. Ik kon het niet langer meer aanzien en greep in. ''Laat hem anders op een van de paarden rijden, hij kan er ook niets aandoen!'' En ik kreeg een klap in mijn gezicht en voelde warm bloed over mijn gezicht stromen. Strak bleef ik hem aankijken. De ridder staarde terug. ''Ach Patrinus, doe toch normáál.'' en de rest van zijn vrienden gierde het uit. Alle alarmbellen in mijn hoofd gingen rinkelen. Patrinus klonk buitenlands, té buitenlands. Het klonk incendiums, het land waar wij, de Silvici, tegen vochten. ''Ach, hij kan me rug op!'' en Patrinus draaide zich om. Ik slikte mijn woorden in en depte mijn neus en gezicht schoon met een doek wat ik van Virgil aangerijkt kreeg. ''Die naam klinkt niet Silvis...'' en ik liep weg om na te kunnen denken. ''HE WIJF, loop niet te ver weg, kunnen we je straks komen zoeken!” en ik liep gestaag door. De doek smeet ik neer en mijn spullen pakte ik in. De tas gooide ik over mijn schouder, maar de dokter hield me tegen. ''Blijf.'' en zijn stem klonk angstaanjagend eng. Ik plofte neer en draaide mijn rug naar de ridders toe. Die blerde iedereen toe dat ze hun spullen in moesten pakken en we verder gingen. Om hun te pesten stond ik langzaam op en klopte uitgebreid mijn tuniek schoon. De rest was al gaan lopen en ik slofte er achteraan. De ridders deden er niets op uit.

Virgil:
Ik ging naast Kjeld lopen om niet alleen te hoeven lopen. Ik zei niets en Kjeld ook niet, had hij geen behoeften aan. De ridders keken een keer om en haalden hun schouders op. Ze reden zonder ook maar iets te zeggen verder. We liepen een van de groene wouden uit waar Silvis bekent om stond. Het landschap veranderde in glooiende akkers met hier en daar een huisje. De meeste mensen stopten met werken en keken ons vol met medelijden aan. We kregen soms wat eten toe gestopt, dat wemkaar gauw in onze tas deden. De ridders duwden zo'n beetje iedereen aan de kant.''AAN DE KANT, MENSEN VAN DE KONING!'' en Kjeld en ik keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Mensen van de koning, ze zeiden toch altijd dienders van de koning? Mijn onderbuik gevoel werd sterker. We gingen nog meer achterlopen en fluisterde zachtjes over onze bevindingen. ''Ik vertrouw het niet meer.'' en Kjeld knikte. ''Laten we weglopen, we lopen nu toch al achter.'' Net op dat moment dat Kjeld dat zei, kwam er een kwieke jonge dame naast ons lopen, van ongeveer 16 jaar. ''Wat een aparte kerels, de koning moet wel heel wanhopig zijn.'' ''HE, NIET ZO FLIKFLOOIEN DAAR!!”' En Patrianus kwam naast ons rijden. ''Sorry, maar als we jullie kunnen helpen, ik woon dáár!'' en ze huppelde naar een huisje in de verte.

Kjeld:
We liepen door tot het einde van de avond. De hele dag hadden Virgil en ik kunnen roddelen en hadden we achter gelopen. De ridders waren ons vergeten. Iedereen was moe en chagerijnig. Wolf en Gabriël, kwamen samen emet Redouan en Augustinus naast ons lopen. ''Gadverdamme, die blaaskaken hebben flink de vaart erin!'' barste Augustinus los. Wolf liep gestaag door, hij had een conditie van de paarden van de ridders. Redouan zag bleek en zweette heel erg. ''Gaat het wel?'' en we konden hem nog maar net opvangen met zijn allen. Ik nam gauw zijn tas over en Virgil nam hem op de rug. Zijn tas had Gabriël over. We liepen door, maar kwamen door de extra lasten achter te liggen. De ridders en de rest keken niet eens om.

Virgil:
Redouan woog weinig door het karige eten wat we kregen. We liepen achter en de schemer begon in te vallen. In de verte waren de vuurtjes al te zien en ik schoot in de stres. We moesten er nog lang niet zijn, maar we waren er toch!? Ik bleef staan en trok Kjeld bij me. De rest stopte ook en we slopen zachtjes verder, alleen ik wist waarom. De rest liep door en we kwamen nog verder achter te liggen, zo'n honderd meter in totaal. In mijn ooghoeken zag ik schimmen met glimmende zwaarden. Ik stopte en sprong de bosjes in. De rest twijfelde maar ik riep zachtjes dat ze moesten komen. ''Ik vertrouw het niet, die ridders en die vuurtjes. Ook zag ik ook schimmen rennen, dus.....'' en mijn verhaal werd afgebroken door schreeuwende mede-soldaten en de ridders. De schimmen waren de bosjes uitgekomen....

**Geplaatst**: 29-12-13 07:18

Re: [VER] Kjeld en Virgil, een bijzondere vriendschap.....

Geplaatst: 29-12-13 07:18

Goed geschreven!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-01-14 14:09

Re: [VER] Kjeld en Virgil, een bijzondere vriendschap.....

Geplaatst door de TopicStarter : 01-01-14 14:09

Ik heb weer een idee voor een nieuw verhaal, maar ik maak eerst deze af en (probeer) die van Mirthe-Anne. Deze moet eerst af, anders snap je er niets meer van in het andere verhaal O:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-01-14 20:27

Re: [VER] Kjeld en Virgil, een bijzondere vriendschap.....

Geplaatst door de TopicStarter : 01-01-14 20:27

Kjeld:
uit onze tassen haalden we onze wapens en lieten de rest achter. We stromden de bosjes uit opweg naar de rest van de groep om te helpen. Er werd geschreeuwd en het rook er naar de ijzige geur van bloed. De ridders waren van het paard afgestapt en hielden de dokter en Danil in bedwang. Ze schreeuwde waar dit opsloeg. Abe konden we wegtrekken uit het gevecht, maar voor vijf anderen was het telaat. Samen met de dokter konden we Danil, Isaac, Seth, Tarek en Xavi werden gevangen genomen. ''Breng ons naar achter de linie!'' en Patrinus en de rest van zijn maten spuugden in de gezichten van de krijgsgevangenen. Toen ze ons in het oog kregen, draaiden we ons om en verspreiden ons. Uiteindelijk eindigde iedereen bij de tassen, greep die mee en we stormden terug naar het dorpje waar we door waren gekomen.

Virgil:
De eerste de beste die ik kon grijpen, greep ik en sleurde ik mee naar de boerderij van het meisje die we waren te gekomen. De rest volgden alsof ik de leider was. De boer met zijn vrouw kwam al naar buiten toe toen ze ons zagen rennen. ''Jongens, hierheen!'' en het meisje had een deur open getrokken. We ploften neer in het stro en doken er in onder. Het meisje sloot de deuren en we bleven buiten adem liggen. We hoorden toen we allemaal weer een beetje op adem waren hoefgetrappel naderen. ''ZIJN ZE HIER!?!?!” en een onbekende stem schreeuwde tegen de behulpzame familie. ''WAT ZEGT U, IK VERSTA U NIET!?”' en de boer gaf schreeuwend antwoord. Het was waar, de Icendiumse mensen praten erg hard en snauwde het altijd, terwijl wij, de silvici zachtjes en zangering praten. ''Die mannen, waar zijn ze, stelletje deserteurs!”' en de ridder was van zijn stuk gebracht. ''Nou niet hier, heer.'' en de voetstappen van het gezin verwijderde zich van de schuur. ''HE!'' en de boer en de vrouwen stopte, dacht ik tenminste te horen aan de voetstappen die stopte. ''Wij hebben twee gewonden paarden, kunt u ze niet overnemen en verzorgen?'' en de boer stromelde met zijn vingers op zijn broek. ''Laat eens zien..'' en ze liepen samen weg naar het wachtende groepje wat ik zag door een kiertje wat ik had ontdekt in de schuur.

Kjeld:
Langzaam kwamen we omhoog en schudde het stro uit onze haren en tunieken. ''Jezus.'' en ik hoorde niet wie dit gemompeld had. Onze tassen waren op sommige plekken gescheurd, maar nog wel bruikbaar. Virgil, die een kiertje in het hout had ontdekt wapperde met zijn handen en we doken weer weg. We hoorden hoefgetrappen, maar die ging voorbij aan 'onze' schuur. Andere hoeven reden de andere kant op, dwars door het dorp en weer terug naar ons oude kamp. ''Jullie kunnen weer te voorschijn komen hoor, stelletje deserteurs!”' en het meisje kwam binnen lopen met haar moeder. Ze lachten beide om hun grapje en de uitwerking die het op ons gezicht had. We sprongen uit het stro met onze tassen. We klopten ons opnieuw af. ''Hartelijk bedankt voor uw redding, vrouwe!'' en Abe gaf de boerin en haar dochter een hand. Wij volgden gauw zijn voorbeeld. ''Niets te danken hoor!”' en de vrouw dacht na. ''Maar hoe kwamen jullie hier terecht?'' ''Er zijn ook een aantal fouten boeren in de buurt en als je daar terecht was gekomen was het heel anders met jullie afgelopen...'' en het meisje kleurde rood. ''Nou mama, dat moet ik geweest zijn.'' ''Lucy (=>http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=149&t=1717303&&start=75) jij boef die je er bent!'' en we moesten lachen, wij meer uit verlegenheid. ''Wat gaan jullie nu doen?'' en de boer kwam binnen gelopen. We keken elkaar aan, geen idee van wat we moesten doen. ''Jullie kunnen we hier op de boerderij meehelpen tot dat jullie een plan hebben.'' en ik ging in ieder geval op zijn voorstel in, maar de rest gelukkig ook. ''We moeten de rest ook waarschuwen, dat er een paar zich op slinkse wijzen naar binnen proberen te krijgen.'' en Wolf kwam uit de schaduw naar voren. ''Jezus, had je niet gezien jongen!'' en de boer schrok zich dood. ''Komt wel vaker voor.'' en Wolf moest grinniken. ''Ook moeten we naar de koning en het hof, hij moet zijn ridders na kijken of ze wel betrouwbaar zijn.'' en iedereen vond dat hij gelijk had. ''Hoe komen we zo gauw bij de andere en de koning?'' en ik zag een aantal haken en ogen aan het plan. De boer deed een stapje naar voren toe.'' ''I-i-ik w-wil m-me-me er nie-nie-niet mee bemoeien, maar ik kan er een aantal mee nemen naar het slagveld, ik ruim daar de zooi op samen met een aantal andere boeren.'' ''Dan kunnen ze de rest verder lopen.'' en de boer keek angstig in het rond, was dit een idee? ''Ja, goed plan, knap ook dat u de rommel opruimt!'' en Virgil greep hem bij de hand en schudde die stevig. Iedereen gaf de boer een klap op de schouder of schudde hem de hand. ''Maar hoe komen we bij het kasteel?'' en Virgil keek de boer ook weer vragend aan. ''Ik kan twee van jullie twee paarden meegeven, ik heb toch weer twee nieuwe, prachtige beesten.'' en wij knikten. ''Morgen vertrekken die twee naar het kasteel, de rest kan mee met u, meneer.'' en Abe begon zich er nu ook mee te bemoeien. ''Bepalen jullie maar wie waar heen gaat.'' en de boer draaide zich om. ''Ik laat mijn vrouw twee lunch pakketten maken.'' en hij liep weg.

Virgil:
''Wie van jullie kan paardrijden?'' en ik trok mijn wenkbrauwen vragend op. Aarzelend stak Kjeld zijn vinger in de lucht. De rest schudde van nee. Dat was ook niet zo gek, paarden en paardrijden was een luxe wat niet elke boer zich kon veroorloven, en in de stad deed je het ook niet. ''Én jij?'' Gabriël keek me vragend aan. ''Wel eens gedaan, meer ook niet.'' ''Nou, vaker dan de rest bij elkaar, jij en Kjeld gaan.'' en Wolf had beslist. ''Dan gaan wij met de boer mee!'' en daarmee was de kwestie afgedaan. ''Wij vertrekken vanavond!'' en ik trok Kjeld ik een opweling mee naar de boer om te melden dat we vanavond wouden vertrekken. De boer zag ons lopen en trok ons een ander deel van de boerderij in. ''Sukkels, niet zomaar hier lopen hoor!'' siste hij kwaad. ''Zo breng je niet alleen jezelf, maar ook ons in gevaar.'' en we waren beschaamd dat we daar niet aan gedacht hadden. ''Maar wat was de reden voor deze onvoorzichtigheid?'' en de boer klonk weer wat vriendelijker. ''Wij willen vanacht eigenlijk al vertrekken, naar de koning.'' en de boer knikte.''Oke, kom mee naar de deel, krijgen jullie wat andere kleren en een flinke berg met eten en dan maak ik de paarden vast klaar.'' en de boer trok ons resoluut mee naar de deel. ''VROUWE!'' en de vrouw met haar dochter Lucy kwamen gehaast aanlopen. ''Heb je wat andere kleren voor deze twee heren?'' En de vrouw knikte en liep weg. De boer ging weer aan het werk, de paarden van het land afhalen en klaar maken, maar Lucy bleef staan. “'Dus jullie zijn weggelopen en daarom deserteurs?'' en ze nam geen blad voor de mond. ''Ja, we zijn weggelopen, maar geen deserteurs.'' en Kjeld bleef haar aankijken. ''Maar wat zijn jullie dan?'' ''Een paar mannen die de rest gaan helpen te winnen van de Icendiumse bevolking.'' en daarmee was Kjeld klaar en op het zelfde moment kwam de vrouwe aanlopen met wat oude kleren van haar man. ''Lucy, ga weg, dan kunnen ze de kleren passen.'' en Lucy stormde naar buiten om haar vader te helpen. ''Sorry, ze is nogal brutaal. Kijk maar wat je wil houden!'' en de vrouw draaide zich om en liep naar binnen toe.~

Kjeld:
Lucy stormde weg en we gingen passen. We hielden beide een shirt waarvan de hals met een veter bij elkaar werd gehouden en ik een bruine, leren broek. Virgil passte er geen een, maar de grootste kon hij omhoog houden met een touwtje. De broek was grijs, zwart en ook van leer. Onze schoenen hielden we aan. Onze tunieken namen we mee onder de arm en de rest vouwden we op en legde we op een stapeltje naast de deur. De vrouw kwam naar buiten met twee zakdoeken vol met eten en een kruik met waterige wijn. We namen het mee en liepen naar de schuur waar we het eten en onze tunieken in de tas deden. De andere lagen te overleggen en wij kropen in het stro om nog even te slapen.

Ik droomde dat we op hol geslagen paarden zaten die niet meer konden stoppen. Ridders en andere mensen schreeuwden achter ons dat we moesten stoppen, maar dat konden we niet. Virgil gilden alleen maar en ik deed niet anders. De paarden renden maar door, maar toen ging het mis. Die van Virgil struikelde en beide vielen ze. Toen ik wou stoppen om te helpen, wou het niet en die van mij renden op een afgrond af.

''Wakker worden, wakker worden, jullie gaan!”' en Gabriël maakte ons wakker. De boer hield twee paarden aan de hand, een grote witte en een bruine met zwarte manen die wat kleiner was. We omhelsden iedereen en beloofden veilig terug te komen. Ik klom op de bruine en Virgil die wat groter was, op de witte. Lucy en haar moeder stonden buiten en we bedankten ze allebei hartelijk net zoals de boer. We kregen de laatste uitleg over hoe we bij Castrum konden komen, de hoofdstad waar de koning woonde met zijn familie. Allebei herhaalden we het twee keer, toen vonden we het wel genoeg. De paarden galoppeerde weg toen we ze de sporen gaven, de donkere nacht in.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-01-14 11:04

Geplaatst door de TopicStarter : 05-01-14 11:04

Hebben jullie nog tips? Ik schrijf maar door en door en misschien vinden jullie het niet leuk zo

**Geplaatst**: 05-01-14 12:57

Re: [VER] Kjeld en Virgil, een bijzondere vriendschap.....

Geplaatst: 05-01-14 12:57

Ik vind het geweldig!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-01-14 14:48

Geplaatst door de TopicStarter : 05-01-14 14:48

Ik zal zsm een nieuwe up plaatsen!
Nou ja, nu dus

Kjeld:
Na een poosje, toen de paarden moe begonnen te worden, gingen we draven en daarna stappen. Ik ging soepel met de bewegingen mee, maar Virgil bracht het er stukken ongemakkelijker van af. Hij hopste alle kanten op en had de teugels te lang en ongeveer achter zijn oren. ''Als je nou eerst eens die teugels iets korter vastpakt?'' en ik keek hem onderzoekend aan. ''Hoe doe ik dat?'' En hij pakte de beugels iets korter vast en liet daarbij zijn teugels los. ''Je teugels, sukkel, die je vast had met je handen en naar de mond van het paard toeloopt.'' En hij liet de teugels nu helemaal hangen. ''Dichter bij de mond.'' en ik zuchtte geirriteerd. ''Sorry.'' piepte Virgil benauwd. ''Hoe vaak heb je er nu werkelijk opgezeten?'' ''Ehh-eh niet een keer, maar ik wou graag met jóú mee.'' en vanbinnen smolt ik weg. Ik boog naar hem toe en gaf hem een kus. ''Gelukkig maar, ik zag er niets in om met Wolf de hele reis opgescheept te zitten.'' en ik meende het oprecht.

Virgil:
Na die moeilijke galop waren we eindelijk gaan stappen, dat kon ik nog wel. Paarden? Nog nooit van dichtbij gezien, maar dat hoefde de rest niet te weten. Kjeld kwam met allemaal goed bedoelde adviezen, maar ik was de draad helemaal kwijt. ''Hoe vaak heb je er nu werkelijk opgezeten?'' ''Ehh-eh niet een keer, maar ik wou graag met jóú mee.'' En dat meende ik. Ik had er geen behoefte aan om afgeslacht te worden in een kamp. Hij gaf me een kus en zei: ''Gelukkig maar, ik zag er niets in om met Wolf de hele reis opgescheept te zitten.'' en ik haalde opgelucht adem. De paarden waren weer wat op adem, het waren paarden met een gouden conditie, had de boer meerdere keren gezegt. We draafden weer aan en na een tijdje vond ik het ritme van het dier en het ging iets beter. Kjeld vloot een eigenwijs deuntje en we reden door bossen en velden, langs akkers en kastelen.

Kjeld:
Langzaam werd het weer lichter en ik wou stoppen, we werden moe en het werd wat drukker langs de weg. Bang om op een of andere manier toch herkent te worden stopte we maar en gingen naar een herberg. Er was nog plek en de paarden zadelde we af en lieten ze drinken en eten. Wij zelf gingen naar binnen om ook wat te eten en te drinken. Het eten in onze tassen lieten we zitten voor als we het nog nodig zouden hebben. ''Mooie tassen, heren, mooie tassen.'' Een snijder liet bewonderend zijn vingers over de stof gaan. ''Gebruiken ze die niet in het leger?'' en hij keek ons aan met zijn scherpzienende oog. ''Ja wel, maar wij hebben ze gevonden bij de grens van Icendium, ze waren de tassen vergeten op te ruimen.'' ''Lagen er meer?'' En ik zag de hebzucht in de ogen van de man. ''Ja, maar die namen andere al weer mee.'' en we aten verder, de snijder liep teleurgesteld weg. Toen het eten op was trok ik Virgil mee naar buiten, onze spullen op onze kamer latent.

Virgil:
Kjeld trok me mee het hele dorp door, het bos in. We passeerden mannen te paard, vrouwen, kinderen, honden, schapen en nog een hele veestapel. Toen we het dorp achter ons gelaten hadden, het was niet zo groot, liep hij een veld in en een bosje. ''Die tassen kunnen ons verraden!'' en ik zag de angst in zijn ogen. ''Wat moeten we dan?'' ''Weet ik veel? ''Die tassen ruilen tegen andere tassen?'' en hij kustte me op de mond. ''Wat een goed plan!'' en hij kustte me weer. Mijn ogen sloot ik en mijn handen gingen als vanzelf naar zijn shirt en maakte de veter los die hem bij elkaar hield. Hij stopte en trok hem uit. Hij had blokjes op zijn buik van het harde werk en tijdens het kussen, volgden ik de lijntjes met mijn vinger. Snel trok ik de mijne uit en we gingen liggen. De rest ging als vanzelf....

Kjeld:
We stonden op toen de zon aan zijn hoogste punt stond, trokken snel onze shirts weer aan en klopten ons af. Ik kreeg een verliefde knipoog toe geworpen. Ik beantwoorde hem met een kus op zijn hand. We renden over het land heen terug naar het dorp, vol met liefde. Daar aangekomen liepen we weer normaal alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat twee jongens samen verdwijnen in de bosjes. In de herberg terug, gingen we naar onze kamer en gingen slapen, slaap inhalen die we hard nodig gingen hebben.

Virgil:
Het werd donker, we hadden weer wat geslapen, gedroomd en gegeten. De paarden waren weer wat op adem, maar de waard bood aan om andere paarden mee te nemen, maar we hadden beloofd de paarden te houden aan de boer, dus deden we dat ook. We stapten beleefd het dorp uit, draafde door de weilanden, maar in het bos, galoppeerde we weer aan en reden zo een aantal kilometers. Het roffelen van de hoeven stelde me gerust. Het was toch een hele reis met allemaal gevaren. We draafden weer, ik moest weer in het ritme komen, stomme gehobbel. We draafden een heuvel op. Er lag een boom op de weg, een ervaren ruiter sprong er over heen, maar Kjeld durfde het niet aan, hij wou eerst met mij overleggen. Dit was de fout die we maakte. Van alle kanten kwamen mannen aangerend, ze schreeuwde en onze paarden steigerde. Ze hadden wapens bij zich, messen en bogen en nog wat andere onherkenbare dingen. ''Geld, geld of je leven!'' Ik zat onstabiel en ik voelde het zadel weg gleiden. Ik hield me vast aan de teugels en hing half over de kont van mijn paard. Toen het witte dier onder me landde, schrok hij van mij op zijn kont en ga een bok. Ik viel eraf, gleed door en gleed de heuvel af. Takken en bladeren sloegen in mijn gezicht en steentjes prikten in mijn hele lijf. Kjeld schreeuwde en de paarden gingen ervan door.

Kjeld:
Virgil viel naar beneden, het ging net zoals in mijn droom! Er waren een aantal details anders, maar toch. Ik liet me ook maar vallen, we konden elkaar niet uit het oog verliezen. Net zoals Virgil gleed ik de heuvel af, alleen een paar meter verder. Ik voelde van alles prikken en ik kwam tegen een boom aan tot stilstand. Kreuend bleef ik liggen.

Virgil:
Ik zag dat Kjeld zich ook liet vallen en hij rolde een paar meter verder tegen een boom aan. Mijzelf had ik tot stilstand kunnen brengen doordat ik bleef hangen aan een tak. Onhandig en gedesoriënteerd krabbelde ik overreind. Rennend en springend kwam ik bij Kjeld aan en trok hem overreind. Hij zag bleek en zijn ogen draaiden constant weg. Toch trok ik hem mee, weg van de schreeuwende moordenaars met allemaal littekens die ons wouden vermoorden.

Kjeld:
Ik kon niet meer normaal zien en mijn arm deed verschrikkelijke pijn. Virgil trok me maar mee en als hij mij niet tegenhield, viel ik om. De mannen kwamen dichterbij en Virgil trok me harder mee. We renden van de heuvel af en we renden een bos in. Snel trok Virgil me mee de bosjes in en dat was maar goed ook, de mannen renden ons voorbij zonder ons gezien te hebben. Na een paar minuten, het moest niet langer meer duren, trok Virgil me mee de bosjes uit. Voorzichtig liepen we verder, ik was net een lappepop terwijl Virgil me mee trok. De mannen renden voorons uit, ik hoorde ze nog.

Virgil:
Kjeld liet zich zomaar mee trekken, dat was ik niet van hem gewend. De mannen gingen links en wij gingen rechts. Dat was maar goed ook, we kwamen de paarden tegen, verstrikt in een paar bosjes. Ik maakte ze los en hees Kjeld op de bruine. De teugels stopte ik in zijn goede hand, de andere arm hing er een beetje los bij. Ik hees me weer op de witte, gelukkig bleef hij rustig. De andere volgde zijn vriend, wat een geluk. Ik draafden aan en Kjeld bleef gelukkig zitten. Met alle liefde leidde ik hem door het woud heen, opweg naar de hoofdstad Castrum.

Kjeld:
Ik zag niets meer, maar hoorde en voelde nog genoeg. Virgil hees me op een paard, duwde de teugels in mijn hand en het paard zette zich in beweging. We gingen harder en toen we gingen draven, ging ik staan en weer zitten, staan en weer zitten. Toen het wat kouder werd, stopte we. Virgil tilde me op en nam mee. Voorzichtig legde hij me neer en ging de paarden afzadelen.

Virgil:
De zadels legde ik in zjin rug en ik maakte onze tassen open. Die van mij had deels mijn val gebroken, maar bij Kjeld was hij nutteloos geweest. Het eten pakte ik uit samen met de wijn. Ik duwde Kjeld wat tegen zijn mond en hij opende hem. Ik voerde hem totdat de helft op was, drinken er bij en ik wist het ook niet meer. Ik ging hout zoeken om een vuur te maken. Dit lukte al snel, het was droog geweest de laatste tijd.

Kjeld:
Ik werd weer wat helderder. ''We moeten verder.'' en Virgil kroop dichterbij. ''Jij kan dat helemaal niet zoals je er nu bij zit.'' ''Jawel, als we nog een nachtje wachten. Ik wil dan niet meer stoppen, maar in één keer door. Het is zwaar, maar met voldoende stap kan het wel.'' en ik viel in slaap tegen de schouder van Virgil aan, mijn lieve vriendje.

Virgil:
Voorzichtig maakte ik me los uit zijn greep. Eten, eten hebben we nodig als we zijn plannen uitvoeren. Ik pakte een boog en wat pijlen en ging jagen. Toen ik terugkwam terug met wat vogels, plukte die en begraafde het afval. Het vlees roosterde ik. Kjeld zat ondertussen wat rechtop en was weer wat helderder. Hij pakte mijn hand en zo zaten we een tijdje. In mijn maag rommelde onrust, bang dat die mannen weer terug kwamen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-14 20:10

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-14 20:10

Ik ben weer verder gegaan!

**Geplaatst**: 28-01-14 19:16

Re: [VER] Kjeld en Virgil, een bijzondere vriendschap.....

Geplaatst: 28-01-14 19:16

Weer een leuk stuk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-02-14 20:15

Geplaatst door de TopicStarter : 22-02-14 20:15

Kjeld:
Ik droomde dat ik zweefden over het hele land. Van de wilde paarden tot aan de onherbergzame bergen, van het oorlogs gebied, tot aan het kasteel van de koning. Alle kleuren waren feller dat ze zouden moeten zijn en het was warm, te warm voor in ons land. Steeds harder begon ik te vliegen, ik werd bang. Op alle mogelijke manieren probeerden ik af te remmen, maar daar kwam een boom aan. Het was al te laat en ik vloog er tegen aan, en ik wist mij niks meer te herrineren.

Virgil:
Ik hoorde allemaal geschreeuw en bladeren. De takken die ik al had verzameld liet ik vallen. Met mijn zwaard getrokken, ik kon nog steeds niet met dat ding overweg, rende ik terug naar Kjeld. Bang voor de mannen die er misschien weer waren, maar ik trof Kjeld aan, helemaal in paniek en om zich heen aan het slaan. Hij probeerde op te springen maar rende toen tegen een boom aan. Een voordeel, hij was wel weer rustig. Ik wist het niet meer, maar zadelde de paarden op, pakte de spullen in en maakte het vuur uit. Het vlees wikkelde ik in een paar bladeren en dat maakte ik aan het touw om mijn middel. Kjeld hees ik overreind, hij kwam weer wat bij kennis en ik hielp ik op zijn paard. '''Wa- wa- wat ga-a-an we doe-doe-doen?'' murmelde hij. ''We gaan voor jou een dokter zoeken.'' en ik stapte ook op, stijf van het vele rijden wat ik niet gewent was. Langzaam vertrokken we, weg van de rampzalige nacht.

Kjeld:
Langzaam kwam ik weer bij mijn positieven. Virgil trok me overreind en hielp me op mijn paard. ''Wa- wa- wat ga-a-an we doe-doe-doen?'' ''We gaan voor jou een dokter zoeken.'' en de paarden zetten zich langzaam in beweging. Ik hield me stevig vast, misselijk wordend van de gangen van het paard. Alles draaide weer voor mijn ogen, maar ik hield me vast. Het paard versnelde en ging draven, ik hobbelde maar een beetje mee. De paarden gingen over in een langzame gallop en daarmee voelde ik me ook beter. Ik kreeg meer zicht en nam de teugels meer vast. Ik stuurde het dier naast het rijdier van Virgil die me onderzoekend aankeek. Ik stak mijn duim op.

Virgil:
Ik hoorde de hoeven achter me versnellen en Kjeld kwam naast me rijden. Toen ik hem vragend aan keek, stak hij zijn duim op. Ik haalde mijn schouders op en versnelde. De rijdieren waren uitgeput, ze rende zich nog eens dood. We reden het bos uit, een bos waar ik liever niet meer terug kwam en reden nu een boeren dorpje in. Het was nacht en we draafden door. Kjeld reed weer vlot mee en ik vond het wel best, ik kon niet ook nog op hem letten.

Kjeld:
Ik voelde me weer kip lekker en we draafden vlot door. Toen we door het dorpje heen waren, reden we het open veld op. Ik gaf het dier de sporen en het spoot weg, Virgil racede achter mee aan. Er kwam ons een ruiter te gemoet, een ruiter die helemaal in lompen gehuld was en zijn paard was gewond aan de benen. Geen van ons minderde vaart en toen we langsreden, zag ik in een flits lichte ogen die me onderzoekend aankeken. Snel verwijderde de hoeven zich en we passeerden een dun stroompje water en we sprongen daar over heen. Ik was het gewend, maar Virgil was uit balans gebracht. De boomstam die ik zag liggen, sloeg ik maar over. Nog een gewonde konden we niet gebruiken....

Virgil:
Nadat de ruiter ons gepasseerd was, passeerden wij een riviertje. De paarden sprongen erover heen, daar was ik niet op berekent. Ik hervond snel mijn everwicht. We reden een bos in en minderde vaart, maar gingen wel in een vlotte draf verder. Ik hijgde als een werkpaard, maar Kjeld leek nergens last van te hebben. Toen het pad wat ruiger werd gingen we stappen. ''Effe pauze?'' ''Nee, nee!'' en hij reed vlot verder. Ik haalden mijn schouders op, hij was nog koppiger dan de meest koppige ezel die ik kende. Hij draafden weer aan, maar zijn hoofd viel de hele tijd achterover. Hij viel achterover en ik stopte en sprong van mijn paard af. Ik greep hem vast en liet hem langzaam naar de grond zakken.

Kjeld:
Ik had me toch overschat en ik kon mijn hoofd niet meer recht houden. Het werd zwart voor mijn ogen en ik viel, maar ik werd opgevangen door sterke handen. Toen ik op de grond lag wou ik gelijk weer opstaan, maar Virgil hield me tegen. ''Jij blijft even liggen!'' ''NEE!'' en ik duwde hem van me af. ''Jawel!'' en ik werd terug geduwd. ''Nee, ik zeg toch NEE!” en ik haalde uit. Mijn vuist raakte het gezich van Virgil en hij viel achterover. Ik stond wankelend op mijn benen, maar stapte weer op mijn paard. ''Schiet op dan!'' En Virgil stond op en er liep bloed over zijn wang. Ik draafde al weg en liet Virgil achter.

Virgil:
''Nee, ik zeg toch NEE!” en ik kreeg een knal. Ik viel achterover en deze kans liet Kjeld niet on benut. Hij sprong op en klom in het zadel. ''Schiet op dan!'' En voordat ik stond, draafde hij weg. Het bloed stroomde over mijn wang. Mijn paard wou er achter aan gaan, maar ik greep snel de teugels. Onhandig klom ik in het zadel en gaf mijn paard de sporen. Hij gallopeerde snel achter zijn maatje aan.

Kjeld:
Ik hoorde galloperende hoeven achter me aan komen. Virgil kwam naast me lopen, het bloed spetterde een beetje in de wind. ''Waar sloeg dát nou weer op?'' en hij hijgde erbij. ''Ik wil klaar hiermee zijn.'' en ik galoppeerde ook aan. ''Kjeld! We moeten stappen of stoppen, die paarden gaan kapot zo!'' en ik hoorde het al niet meer. Het paard was moe, maar het ging ook door. Het dier maakte een aantal misstappen, maar ik trok hem weer omhoog. Maar het was al te laat, het dier storte in. Ik rolde er van af en ontweek snel de hoeven van het spartelende dier. Versuft bleef ik liggen. ''Verdomme, Kjeld!'' en Virgil trok me weg van het paard die zich zelf weer staande kreeg. Hij trilde op zijn benen. Virgil was ook afgestapt en hield de beide dieren aan de teugel vast. ''Jij gaat nú naar míj luisteren, begrepen?'' en nog verdwaasd door de val knikte ik. ''Jij gaat nu op mijn paard zitten en laat je meevoeren.'' en ik hees mijzelf weer in het zadel. Virgil trok de paarden mee, in stap, want meer konden ze niet meer. We stapten de duistere nacht weer in.

Virgil:
In de verte zag ik Kjeld vallen, alweer. Ik reed er nog sneller naar toe en schreeuwde van woede. ''Verdomme Kjeld!'' en ik sprong uit het zadel. 'Jij gaat nú naar míj luisteren, begrepen?'' en nog verdwaasd door de val knikte hij. ''Jij gaat nu op mijn paard zitten en laat je meevoeren.'' Hij hees zichzelf weer in het zadel, hoe het hem lukte, ik wist het niet meer. Ik bleef lopen, Kjelds paard kon het niet aan om nog iemand te dragen. We stapte weer het duister in.

Kjeld:
Ik voelde dat het op was, ik kon niet meer. Ik sukkelde in slaap door het geschommel van het paard. Virgil zou ons wel leiden.

Virgil:
Kjeld was in slaap gevallen en even was ik woedend. Ik moest de rommel weer op ruimen en hem weer op sleeptouw nemen. Maar deze woede ging ook weer snel over, hij had het allemaal goed bedoeld. Ik werd ook moe en mijn geduld raakte ook op. Langzaam aan werd het weer licht en we naderde een dorpje, maar stoppen wou ik niet. De eerste boeren stonden al weer in de stal de paarden te rossen voor het zware werk wat ze die dag zouden verrichten.''Goedemorgen, waar gaat uw reis heen?'' en de man die voor onze neus stond was schoon en verzorgt. ''Goedemorgen, heer, wij willen naar het kasteel van de koning, wij hebben een belangrijke boodschap.'' De man lachte. ''Jullie komen toch nooit bij de koning!'' ''En waarom dan wel niet?'' ''Jullie zijn vies, smerig en bovendien ook niet van adel!'' en de man liep lachend weg. ''OJA, EN WAAR ZIE JE DAT NOU WEER AAN!'' en de man draaide zich om. ''Iemand van adel ziet eruit zoals ik, schoon en verzorgt. Bovendien...'' de man stopte en trok zijn neus op. '' schreeuwd iemand van adel niet.'' En hij liep weg, lachend en wel. Boeren keken op van hun werk en haalde hun schouders op. ''Ey, ey, ey!'' en een boer liep op ons af. ''Effe kalm, ventje, als je naar het kasteel wil, naar de koning, moet je die kant op.'' en hij wapperde met zijn hand. ''En als het echt zo belangrijk is, zal ik eerst eens even manieren leren en je zelf en dat vriendje van je oplappen.'' ''Ach, man stik erin.'' mompelde ik kwaad. ''Wát zei je, ventje!?'' en ik zette mijn liefste glimlach op. ''Danku wel, heer.'' en ik trok de paarden weer mee, die stonden al weer te slapen.

Kjeld:
'OJA, EN WAAR ZIE JE DAT NOU WEER AAN!'' schreeuwde Virgil kwaad. Langzaam aan werd ik wat helderder, maar mijn hoofd bonkte nog steeds. De man draaide zich om. ''Iemand van adel ziet eruit zoals ik, schoon en verzorgt. Bovendien...'' de man stopte en trok zijn neus op. '' schreeuwd iemand van adel niet.'' En hij liep weg, lachend en wel. 'Ey, ey, ey!'' en een boer liep op ons af. ''Effe kalm, ventje, als je naar het kasteel wil, naar de koning, moet je die kant op.'' en hij wapperde met zijn hand. ''En als het echt zo belangrijk is, zal ik eerst eens even manieren leren en je zelf en dat vriendje van je oplappen.'' ''Ach, man stik erin.'' en ik moest lachen, maar hield het netjes in. 'Danku wel, heer.'' en Virgil trok ons mee, mee in de richtig waarin de man gewapperd had. ''Virgil, ik kan wel weer lopen hoor!'' en ik wou van het paard afstappen, maar viel half. ''Jaja, maar klim er maar weer op.'' en hij duwde me weer in het zadel. ''Nee, laten we maar samen lopen.'' en weer sprong ik eraf. Virgil haalde zijn schouders op met de woorden ''best''. Ik nam mijn eigen paard over en samen stapte we door tot dat de zon op het hoogste punt stond. Door een stof wolk heen zag ik de contouren van een kasteel verschijnen. ''Zullen we het laatste stuk rijden, ik ben het zó zat?'' en ik zag Virgil twijfelen.

Virgil:
''Zullen we het laatste stuk rijden, ik ben het zó zat?'' en ik twijfelde, maar mijn vermoeidheid won het. We klommen voor het laatst in het zadel deze toch en draafden aan. De paarden waren wat hersteld, maar wat krachtvoer kon geen kwaad. Kjeld keek me aan met zijn grote, vragende ogen. Ik knikte en we gallopeerde aan. Nog een heuvel en we waren er eindelijk. Eindelijk bij de koning, waar we eindelijk naar een dokter konden en eindelijk de paarden en onszelf de rust konden gunnen die we nodig hadden.

Kjeld:
Bij de stad Regale, waar het kasteel van de koning stond, gingen we over in stap. Er was markt en en het was een drukte van belang. Overal liepen magere honden te schooien en kinderen rende achter de kippen aan, die tokkelend weg fladderde. Een jager liep met een konijn over zijn schouder en vrouwen kwebbelde met elkaar. Het was net alsof er nooit oorlog was geweest. We stapten voorzichtig de drukte in. Mensen gingen aan de kant en gingen door met de dagelijkse bezigheden. Een bakker rende met een stok achter een klein, vies jongetje aan die een brood onder de arm geklemd had. Meisjes stonden met de jongens te flirten en andersom. Ik keek mijn ogen uit, ik was nog nooit in Regale geweest, maar heb er vele verhalen over gehoord. Het was vies op straat en de varkens rolde erin alsof het hun lieve lust was. Bij ons in het dorp zaten die beesten in een weitje en waren ze schoon!

Virgil:
ik keek mijn ogen uit, ik was nog nooit in Regale geweest, maar ik wou toch liever terug naar het dorp waar ik vandaan kwam, wat een drukte. Langzaam werden we richtig het kasteel geloosd en we reden een ophaal brug over. We werden aangehouden door de wacht. ''Goedemiddag heren, mag ik vragen wat u hier brengt?'' ''Wij hebben een boodschap voor de koning.'' ''Wat voor een boodschap, heren?'' ''We komen van de oorlog tegen Icendium.'' en de wachten keken ons wantrouwend aan. ''Als u hier afstapt.'' en op het moment dat we wouden afstappen, werden we er bruut afgetrokken. ''HE, WAT IS..'' ''Houd je mond.'' en we werden binnen de stadsmuren gesleept. ''Wa-wa..'' En ik kreeg een knal. Ik hield mijn mond maar, ze waren niet voor rede vatbaar.

Kjeld:
Nadat Virgil die knal had gehad, durfde ik niets meer te zeggen. Hierbinnen de muren was het veel rustiger. Alleen de belangrijke mensen mochten hier komen. Ik zag een jongetje aan de rokken van de vrouwen trekken. ''Stevin! (notitie: vader Eadric en Hyram) Houd daar onmiddellijk mee op!'' en ik keek geschokt. Dat moest onze nieuwe koning worden, dat was de kroonprins! Wat moest er later van hem worden!? ''WAT GEBEURD ER!?'' en Virgil waagte nog een poging. ''Jullie moeten worden opgesloten, tuig!'' ''He?'' ''Jullie hebben ons land verraden, jullie zijn niet meer waard dan de duivel.'' ''Jullie worden zo snel mogelijk aan hem overgeleverd!''

Het koste wat moeite, maar jullie hebben weer lekker veel te lezen

**Geplaatst**: 23-02-14 14:37

Re: [VER] Kjeld en Virgil, een bijzondere vriendschap.....

Geplaatst: 23-02-14 14:37

Gaaf!! Leuk dat je het verhaal van mirthe anne weer een klein beetje samen komt met dit verhaal!
Alleen ben ik vergeten welke boodschap ze hadden voor de koning, kon het zo ook niet terug vinden..

Maar je moet blijven schrijven! Super gaaf!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-14 15:38

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-14 15:38

De boodschap was dat het leger in de val was gelokt en dat de koning niet meer manschappen erheen moest sturen (dacht ik tenminste, ben het ook een beetje kwijt

)

Bedankt voor het compliment!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-14 16:23

Re: [VER] Kjeld en Virgil, een bijzondere vriendschap.....

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-14 16:23

Brendon (de koning):
''Kan ik nog wat voor u doen, heer?'' en de iele bediende trilde. Zo eng was ik toch niet? ''Nee, hoor, ga maar.'' En de trillende bediende struikelde over zijn eigen voeten toen hij achterwaarts de kamer wou verlaten. ''Loop maar normaal de kamer uit, jongen.'' en ik draaide me zuchtend om naar het raam. Ik zag Stevin weer aan de rokken trekken van de vrouwen op het hof. Vanuit het raam schreeuwde ik ''Stevin! Houd daar onmiddellijk mee op!'' Ik moest toch strenger worden, hij moest mij later opvolgen en dan moest hij een serieuze man zijn. Er ontstond tummult op het hof. ''WAT GEBEURD ER!?'' Een jongen met bruin haar werd mee getrokken door de wachters. Een andere jongen, met blond haar werd ook mee getrokken. Bij de jongen met het bruine haar liep het bloed uit zijn neus. ''Jullie moeten worden opgesloten, tuig!'' ''He?'' ''Jullie hebben ons land verraden, jullie zijn niet meer waard dan de duivel.'' ''Jullie worden zo snel mogelijk aan hem overgeleverd.'' De jongens schreeuwde nog iets over een boodschap voor de koning, voor mij. Nadat ze naar de kerkers waren getrokken draaide ik me om, mijn vrouw, Adonna, was binnengekomen. Haar lange, rode jurk sleepte achter haar aan. De jurk was door de beste handwerklieden in het land gemaakt van het beste fluweel. “U heeft het ook gezien he?'' Ik knikte. ''Moet je niet even gaan kijken?'' Ik keek haar vragend aan. ''Ze zagen er slecht uit.'' ''Dat is nog geen reden om te gaan kijken, vrouw.'' ''Ik weet het niet, maar...'' ''Ach, laat ook maar, u heeft gelijk, ze zijn uw moeite niet waard.'' En ik werd nukkig. ''Als het verraders zijn, zijn ze niet meer dan een steen waard.'' ''Als ze verraders zijn ja.'' en ze liep weg, met de rug naar me toe. Zachtjes sloot ze de deur en ik schopte uit woede tegen een stoel. Op dezelfde stoel zakte ik neer. Mijn hoofd zakte in mijn handen en ik zag beelden voorbij flitsen, van de twee jongens, van mijzelf als jonge vent en nog meer, onduidelijke beelden. Zuchtend stond ik op, liep de trap af naar beneden, naar beneden waar de kerkers waren.

Virgil:
''Tot morgen!'' en met deze afscheidskreet werden we een bedompte, stinkende kerker in gegooid. De deur ging dicht en hermetisch op slot. ''Wel verdomme, ik had niet verwacht dat ze ons op handen zouden dragen, maar dit?'' en ik keek naar Kjeld, die gaf geen antwoord meer. Ik stond wankelend op en liep rond. De kerker was klein, 5 bij 5 meter schatte ik. Er lag wat stro in de hoek en er stond iets van een po. Het stro was vies en weinig, het was niet ververst. Kjeld lag nog steeds op dezelfde plek en gaf niet mee toen ik hem probeerde recht op te zetten. Op het zelfde moment klonken er opgewonde stemmen buiten de kerker, het was zacht. De deur werd knarsend open gedaan. Ik trok Kjeld omhoog, hij hing zwaar op mij.

Brendon (de koning):
''Nee heer, u moet niet gaan kijken, ze zullen u gaan manipuleren!'' En de ridder die hier de wacht hield, trippelde zenuwwachtig achter me aan. ''Nee, ik wil weten wat ze me te zeggen hebben!'' en met grote stappen liep ik door. Door alle raampjes keken de andere gevangenen me aan, wat een trieste zooi was dit eigenlijk. ''Waar?'' en ik draaide me om. De ridder trippelde nog even door en stopte voor een van de deuren.'' ''Hier, heer.'' en ik trok de sleutels uit zijn handen. Ook pakte ik een stoel en probeerde alle sleutels uit.'' ''Deze.'' en de ridder keek me beschaamd aan. De deur ging knarsend open. Daar stonden twee jongens of wat er van over was. Beide waren besmeurd, de jongen met het bruine haar zat onder het bloed en zijn kleren waren gescheurd. De andere jongen, die met het korte blonde haar leunde zwaar op de andere en was niet bij kennis. ''Goedemiddag, heren.'' en ik zette de stoel neer. Voordat ik zelf wou zitten, bedacht ik me en gaf de stoel aan de blonde jongen. Zijn vriend zette hem voorzichtig neer. ''Wat brengt jullie hier?'' ''Wij hebben een boodschap voor de koning.'' ''Ik ben de koning, jongen.'' En hij werd rood. ''Wij hebben een boodschap van het slagveld.''' en de jongen stopte. ''Ik weet niet hoe ik moet beginnen, sorry, ik denk even na.'' ''Kijk heer, hij heeft geen boodschap voor u, hij is een verrader!'' De ridder was achter de koning verschenen. “Ach man, bemoei je er niet mee! Wij hebben drie dagen non stop gereden nadat we aan de dood waren ontsnapt en dan komt u ermee dat wij verraders zijn!?'' En de ridder trippelde geschrokken weg. ''Vertel me maar het hele verhaal.''

Virgil:
En ik begon te vertellen, de intieme stukken tussen mij en Kjeld liet ik eruit. Alles vertelde ik, ook over Naud, Gaiwan en Aaldrik.

Kjeld:
Ik werd wakker op een stoel, alles deed pijn. Ik hoorde Virgil alles vertellen, vertellen over alles en iedereen. De stukken over ons sloeg die over. ''Gaiwan, Gaiwan is een verrader, nu snap ik het!'' en ik werd weer helderder. ''Ha jij bent er ook weer bij!?'' en de Koning grinnikte zachtjes. ''We liepen een keer door het bos en we hoorden vreemde stemmen, maar een stem kende we!” En ik begon Virgil op zijn knie te slaan. ''Hij sprak wel in het Icendiums, maar het was Gaiwan.'' ''We kunnen niks doen Kjeld, laat het rusten.'' Een ridder hoorde het woord verrader vallen en trippelde naar binnen. ''Nee bemoei je er niet mee!'' en de koning draaide zich bruut om. ''Eh-eh-ehm i-ik ho-ho-ho-hoorde de na-na-naam Aaldrik vallen, heer.'' ''Hij werkt met de paarden hier op het kasteel.'' ''Is hij hier?'' en de Ridder knikte. ''Oke, breng hem hier!'' en de koning draaide zich weer op naar ons.'' ''Ik weet niet hoe ik jullie kan bedanken dat jullie deze hele reis hebben gemaakt voor dit alles.'' ''Nou ik weet misschien wel wat, kan een dokter niet even naar Kjeld kijken?'' ''Och ja, natuurlijk, kom mee!'' en we stonden op om mee te lopen, maar daar stond Aaldrik. De koning hield zich afwezig. ''Wel ja, daar hebben we Kjeld en Virgil, die vuile wijven uit het kamp.'' ''Och, wij hebben onze taak volbracht, terwijl jij laf bent gevlucht.'' ''Is kijken hoe snel je bent, jij bastaard van die Raf de Snelle ofzo.'' En hij stormde de kerker in.

Brendon (de koning):
Ik stapte in de schaduw van de deur. ''Wel ja, daar hebben we Kjeld en Virgil, die vuile wijven uit het kamp.'' ''Och, wij hebben onze taak volbracht, terwijl jij laf bent gevlucht.'' ''Is kijken hoe snel je bent, jij bastaard van die Raf de Snelle ofzo.'' En de jongen stormde de kerker in. ''Wel, wat heeft dit te beteken?'' en de jongen stond stokstijf stil, draaide zich om en raakte met zijn buiging nog net de grond. ''O heer, koning, ik ben u zo dankbaar dat u deze twee heeft laten opsluiten.'' ''Ja dat zal wel.'' ''Jullie twee, meekomen!'' en ik trok Kjeld en Virgil mee. Ik dacht tenminste dat ze zo heten. ''En jij! Hierblijven!'' en de ik liep de kerker uit en deed de deur op slot. De sleutel gaf ik terug aan de ridder. ''En als je hem los laat....'' en met grote passen liep ik weg, de jongens rende struikelend achter me aan.

Virgil:
We struikelde trappen op en trappen af, gang in, gang uit. De koning liep naar buiten en het hof uit. Er kwamen vanzelf ridders bij ons lopen, om de koning van bescherming te voorzien. We liepen de stad uit en in de verte verscheen een klooster. Daar aangekomen kwamen er gelijk monniken op ons afgelopen. ''Goedemiddag, heer. Waarmee kunnen we u helpen?'' en de sfeer was hier ontspannen. ''Goedemiddag, Abt, kunnen uw ziekebroeders deze twee jonge mannen medische zorg verlenen?'' ''Natuurlijk, natuurlijk!'' en we werden meegenomen door een paar broeders. We werden uitgekleed, ik voelde me naakt in alleen mijn onderbroek. Ander monniken kwamen schone kleren brengen. We werden gewassen en op onze wonden werden ingesmeerd met kruiden. ''U heeft alleen slaap te kort en u bent uitgedroogt. Met goede slaap en goed eten komt het wel weer goed.'' en stijf stond ik op. Ik kleedde mij weer aan, ik had een dunne, groene broek gekregen die ik in mijn laarzen stopte. Het shirt was wit en was mooi afgewerkt. De riem die ik erbij kreeg gespte ik ook om. De monniken waren verdwenen, maar een klein jochie pakte me bij de hand en trok me mee naar de koning. Niemand kon normaal met me overleggen, ik werd altijd weer meegetrokken, stelletje kneuters.

Kjeld:
Ik werd uitgekleed, gelukkig mocht ik mijn onderbroek aanhouden. Op de wonden werd een stinkende smurrie uitgeveegt en mijn arm werd rechtgetrokken zonder enige vorm van waarschuwing. De monnik ontweek mijn vuist en ging onverstoorbaar door. Hij knoopte een doek om mijn hals en legde daar mijn arm in die hij spalkte aan een rechte tak. ''Niet gebruiken!'' en hij ging me wassen. Hij hielp me in de kleren, een schone broek en een shirt. ''Je bent uigedroogt, een gebroken bot in je arm en veel hoofdpijn door een val.'' en hij liep weg. Ik werd meegenomen door een boeren jongen die me naar de koning en Virgil bracht.

Brendon (de koning):
Ik had het goed besloten vond ik zelf. De abt stuurde allemaal monniken en duiven het rijk in om iedereen te waarschuwen voor de sluwe plannen van de Incendiumse vorsten en ik stuurde extra ridders om de andere ridders op te halen voor een spoed beraad, maar ook om de bevolking te beschermen. Ik gaf de abt een hand en ik stond op en op dat moment werden de verzorgde jongens binnengebracht door boeren jochies uit de omgeving. Die deden hier een aantal klusjes om bij te verdienen. ''Kom.'' en ik liep weer weg, de jongens hobbelde weer achter me aan. Terug in het paleis bracht ik ze naar de eetzaal en liep zelf weg om te zorgen dat er een kamer voor ze in gereed werd gebracht.

Virgil:
We ploften neer en kregen brood en bier aangeboden wat we gulzig aannamen. De koning kwam terug en nam ons mee naar onze kamer. Er waren bedden met zachte matrassen en er waren grote wandkleden met ridder tafarelen. ''Ik denk dat jullie het beste kunnen gaan slapen.'' en hiermee sloot hij de deur.

Brendon (de koning):
Ik deed de deur dicht en zuchte. Langslopende mensen keken mee aan, maar ik rechte mijn rug. Met ferme passen liep ik naar mijn vrouw, die me van een afstandje gadesloeg. Ze knikte en nam me mee naar onze prive vertrekken. ''Waarom?'' ''Ik hoorde de naam van Raf vallen.'' Raf, zonde dat er zo'n goede ridder was gesneuveld. Mijn vrouw kende hem ook, we waren goede vrienden geworden. Hij was in een hinderlaag gelokt, vuile secreten die Incendiumse bevolking. ''Hij had dezelfde ogen.'' en Adonna knikte begrijpend. ''Dit was wel het minste wat je nog voor hem kon doen.''

**Geplaatst**: 24-02-14 18:18

Re: [VER] Kjeld en Virgil, een bijzondere vriendschap.....

Geplaatst: 24-02-14 18:18

goede stukken weer.

ook leuk dat je vanuit het oogpunt van de koning schrijft. Dan zie je het toch anders.

**Geplaatst**: 24-02-14 19:08

Geplaatst: 24-02-14 19:08

Ik moet zeggen, ik vond het een leuk verhaal totdat ze begonnen te zoenen.
Ik vind het toch echt te "raar".
Sorry

EDIT: ik vind het wel goed dat je nu grotere stukken uit hetzelfde oogpunt (Kjeld/virgil enz.) schrijft,
In het begin las het zo moeilijk met die korte stukjes…

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-14 19:18

Re: [VER] Kjeld en Virgil, een bijzondere vriendschap.....

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-14 19:18

Tja, ik kan niet aan ieders "wens" voldoen, de een vond het te oppervlakkig en nu meer diepgang hebben!

**Geplaatst**: 24-02-14 19:22

Geplaatst: 24-02-14 19:22

eclair98 schreef:
Tja, ik kan niet aan ieders "wens" voldoen, de een vond het te oppervlakkig en nu meer diepgang hebben!

Daarom, ieder zijn smaak
Het is in elk geval verrassend

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-14 19:28

Re: [VER] Kjeld en Virgil, een bijzondere vriendschap.....

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-14 19:28

Ik vind het onderhand voorspelbaar, maar ik heb ook alles al in mijn hoofd zitten :')

Gelukkig zijn de heren niet zo klef, het wordt ook niet veel kleffer (een troost

)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-03-14 19:24

Re: [VER] Kjeld en Virgil, een bijzondere vriendschap.....

Geplaatst door de TopicStarter : 02-03-14 19:24

Ik had een goed idee en moest het opschrijven, gelijk gepost op bokt:
[UK] [VER] De aanslag

Ik vind het wel heel lastig om op te schrijven wat er in mijn hoofd opkomt