Bokt.nl

Buiten laat ik me tegen een muurtje aan op de grond zakken en leg mijn hoofd op mijn knieën. Terwijl ik probeer om mijn ademhaling weer onder controle te krijgen hoor ik Saar’s voetstappen aankomen. Zonder iets te zeggen gaat ze naast me op de grond zitten. Voorzichtig til ik mijn hoofd iets op om opzij te kijken, ik zie dat Saar met waterige ogen voor zich uit zit te kijken. ‘Kunnen we hier weg?’, vraag ik zacht. Saar staat op, ‘tuurlijk, als jij dat wilt’, zegt ze.
Ik krabbel overeind en als ik sta vangt Saar’s blik die van mij, haar ogen kijken me peilend aan, ik weet dat ik nu eigenlijk iets zou moeten zeggen maar ik weet niet wat.
Saar slaat haar armen om mij heen en op dat moment lijkt er iets in mij te knappen, de tranen komen weer zonder dat ik ze tegen kan houden. Saar drukt me dichter tegen zich aan, ‘ik vind het zo erg voor je’, zegt ze met een trillende stem, ‘kon ik maar iets voor je doen’, zegt ze er zacht achteraan.
‘Doe je al’, snik ik.
Ik ben net gestopt met huilen als Saar’s moeder naar buiten komt. ‘Mam, kunnen we gaan? Avery wil hier weg’, zegt Saar meteen. Ik kijk haar dankbaar aan, als ik nu zelf ga praten denk ik dat ik meteen weer begin met huilen. ‘Maar natuurlijk, kom maar mee’, zegt ze met een meelevende blik op mij.
We lopen naar de auto en de hele weg terug praat er niemand. Saar’s moeder stopt voor hun huis maar stapt niet uit, ‘gaan jullie maar vast, ik rij even langs je vader Saar’, zegt ze terwijl ze zich omdraait naar ons. ‘Is goed’, zegt Saar, waarna we uitstappen. Saar haalt de deur van het slot en we lopen naar binnen. We lopen door naar de huiskamer en gaan daar op de bank zitten, ‘zal ik de tv aanzetten?’, vraagt Saar.
‘Ja doe maar, misschien is dat wat afleiding..’, antwoord ik. Dus zet ze de tv aan, ze klikt wat zenders voorbij en laat hem staan op MTV. We zitten al een tijd geluidloos naast elkaar als de voordeur met een klik open gaat en Saar’s moeder binnen komt, ‘ik heb meteen even eten gehaald’, zegt ze.
Ze wil net de keuken inlopen als de telefoon gaat, die naast de tv staat. Saar wil al opstaan maar haar moeder is haar voor, ‘laat mij maar’, zegt ze. Ze neemt de telefoon op, ‘Met Pricilla, ja dat klopt’, haar blik gaat naar mij, ‘ja, nee, ja, ik geef het door’, ze bijt op haar lip, ‘ja dat doen we ja, dankuwel, dag’, zegt ze waarna ze ophangt.
Een rilling loopt over mijn rug, haar blik blijft op mij gericht en ze komt naar ons toegelopen, ‘is ze..?’, weet ik nog uit te brengen. Saar’s moeder knikt, ‘haar hart is ermee gestopt’, zegt ze met een doffe stem. Ik voel een steek door mijn borstkas heen gaan, een raar geluid schiet uit mijn keel en ik begin weer te huilen, waarom moet dit net bij mijn moeder gebeuren? Saar’s moeder gaat naast mij zitten en slaat een arm om me heen, Saar schuift ook over de bank naar me toe en gaat tegen me aanzitten, ‘ohh Avery ik vind het zo erg voor je’, zegt ze, en ik zie dat ze ook huilt.
De dagen die volgen zijn een hel, heel mijn familie, kennissen en vrienden van mijn moeder moeten op de hoogte gebracht worden, en ik moet natuurlijk zeggen wie dat zijn. Het is verschrikkelijk om familie uit te nodigen op de begrafenis van mijn moeder, ik hoor helemaal niet bij de familie. Sinds ik ooit begonnen ben met mijn haar verven ben ik verstoten, ik had niet de gedachtes die zij wilden en ik zag er ook niet zo uit dat ik in het plaatje paste, toen ben ik eigenlijk letterlijk weggepest. En dan moet ik ze nu uitnodigen zodat ze ineens weer aardig kunnen doen? Ik walg bij de gedachte maar schrijf hun namen toch op de lijst, het is en blijft nou eenmaal familie. ‘En je vader?’, vraagt Saar’s moeder als ik vrijwel alle namen op heb geschreven. Ik verstar van top tot teen, ‘die hoeft niet te komen’, zeg ik kill. Saar’s moeder zal wel aan mijn stem horen dat het serieus is, want ze gaat er verder gelukkig niet op in. ‘Heb je zo iedereen dan?’, vraagt ze.
‘Alleen Sidney nog’, zeg ik. Sidney kende mijn moeder niet goed, maar samen met Saar is hij wel een van mijn beste vrienden dus ik schrijf hem er gewoon bij. We nemen de lijst nog een keer door zodat ik zeker weet dat iedereen erop staat, wat zo is. ‘Ik wil vandaag een schoonmaakbedrijf bellen voor jullie huiskamer, vind jij dat goed Avery?’, vraagt Saar’s moeder. Ik denk aan de plas bloed en ben blij dat Saar’s moeder er aan dacht, ik zie het niet echt zitten om dat zelf schoon te gaan maken. ‘Ja graag’, zeg ik dus. ‘Dan doe ik dat meteen maar’, antwoord ze.
Ze pakt de telefoon en loopt de kamer uit. ‘Ga je dan vanmiddag ook naar jullie huis?’, vraagt Saar die naast me aan tafel zit.
‘Ik weet het niet’, zeg ik. Ik weet niet of ik het nu wel wil en aan kan, nu mijn moeder niet meer gewoon achter haar computer zit als ik binnen kom lopen. Ik voel hoe er weer een brok in mijn keel komt. Saar ziet het en slaat een arm om me heen, ‘het hoeft niet hoor’, zegt ze sussend. Saar’s moeder komt weer binnen lopen, ‘ze komen over een uur al’, zegt ze. Ik draai me om richting haar, ‘ik wil niet mee’, ze ik met een trillende stem.
‘Dat hoeft ook niet’, zegt Saar’s moeder terwijl ze even haar hand op mijn schouder ligt, ‘heb je een sleutel voor me? Dan rij ik er wel heen’, zegt ze. Ik zoek even in mijn zak en dan heb ik hem, ik geef hem aan Saar’s moeder, ‘hier’, zeg ik zacht. Saar’s moeder loopt richting de gang, ‘dan ga ik maar meteen, dan kan ik nog wat ramen open zetten voor ze komen’, zegt ze.
Ik staar vooruit terwijl ik met mijn kin op mijn hand leun als Saar begint te praten, ‘wat doe je morgen aan?’, vraagt ze. Ik ga overeind zitten, er loopt een rilling over mijn rug bij de gedachte aan morgen, morgen is de begrafenis van mijn moeder, ‘dit’, zeg ik zacht. Saar schut haar hoofd, ‘jij blijft ook echt voor altijd gek he’, zegt ze. Ik kan een grijns niet onderdrukken, ‘mijn moeder hield gewoon niet van al dat zwart altijd’, zeg ik bijna lachend. ‘en er zit toch wat zwart in mijn trui?’, zeg ik. Saar grijnst, ‘dat valt weg bij al dat roze’, zegt ze. Mijn trui is knalroze met zwart geruit, dus ze heeft wel gelijk, ‘achja, ik denk dat mijn moeder niks anders zou willen’, zeg ik. En als ik over mijn moeder praat vertrekt mijn gezicht meteen weer, ‘ze had er een hekel aan als ik alleen maar zwarte kleren droeg’.
Als Saar’s moeder terugkomt is het al donker, ze komt binnen en trekt haar schoenen uit, ‘het is weer schoon hoor!’, zegt ze. Ze komt naar ons toegelopen, wij zitten nog steeds aan de tafel niks te doen, ze houd een plastic tas boven de tafel op zijn kop en schud hem leeg. Uit de tas komen tientallen enveloppen en kaarten, allemaal condoleance kaarten. Ik kreun, ‘zoveel mensen ken ik niet eens’, zucht ik. Ik vraag me nog steeds af wat dat is, net als bij verjaardagen laat iedereen ineens van zich horen, is dat dan omdat het zo hoort of is het dan ineens wel echt medeleven? ‘Ik ga dat niet allemaal alleen open maken hoor’, zeg ik. ‘Kom maar hier, ik help wel’, zegt Saar en ze veert weer overeind, ‘hoeveel zijn het er?’, vraagt ze. ‘Een stuk of zestig denk ik’, zegt Saar’s moeder, waarna ze de keuken inloopt, ‘ik ga vast koken’, zegt ze nog net voordat ze door de deur verdwijnt.
Stil beginnen Saar en ik enveloppen open te maken. Af en toe lees ik een keer een kaart, ‘ik weet van meer dan de helft amper meer wie het zijn’, zeg ik. Saar kijkt me verbaasd aan, ‘weet je niet wie je familie is dan?’, vraagt ze. ‘Niet allemaal’, zucht ik. Mijn familie is maar een verhaal apart, het grootste gedeelte kun je geen hoogte van krijgen, ik heb het altijd maar rare mensen gevonden, ze zijn er alleen om mensen te kwetsen lijkt het wel. ‘Ik snap niet waarom ze überhaupt een kaart sturen’, mompel ik.
‘Wat bedoel je daarmee?’, vraagt Saar zacht. Ik twijfel of ik het wel moet zeggen, familieproblemen zijn niet echt iets om trots op te zijn, ‘oh, niks’, zeg ik. Saar trekt haar wenkbrauwen op en gaat weer verder met enveloppen open maken.

**Geplaatst**: 25-11-13 19:28

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst: 25-11-13 19:28

weer een super goed stuk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-11-13 19:33

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst door de TopicStarter : 25-11-13 19:33

Dankje! Ik vind er zelf nog echt helemaal niks aan, maar ik heb het toch nodig omdat ik moeilijk halverwege een verhaal kan beginnen

**Geplaatst**: 25-11-13 21:41

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst: 25-11-13 21:41

Goed stuk weer!

**Geplaatst**: 02-12-13 09:48

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst: 02-12-13 09:48

Goed stuk weer!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-12-13 11:02

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst door de TopicStarter : 02-12-13 11:02

Dankjullie!

Wil vandaag weer verdergaan

**Geplaatst**: 02-02-14 22:50

Geplaatst: 02-02-14 22:50

Melody 7 heb je al een vervolg geschreven, ik ben benieuwd hoe het verhaal gaat aflopen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-14 07:44

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-14 07:44

Nog niet, maar ik dacht er toevallig deze week weer aan, ik wil wel verder gaan

**Geplaatst**: 03-02-14 08:13

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst: 03-02-14 08:13

Jeetje, net je hele verhaal gelezen en er stonden tranen in mijn ogen!:')
Echt prachtig geschreven!

**Geplaatst**: 03-02-14 09:11

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst: 03-02-14 09:11

Hier ook een nieuwe meelezer! Tranen in me ogen maar onwijs goed verhaal

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-14 12:17

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-14 12:17

Dankjullie! Wat leuk om te lezen

Ik zal eens kijken of ik er nog een vervolg aan kan maken, zit net met zo'n tussenstukje wat niet vanzelf aan komt waaien maar daar moet ik maar even doorheen dan :')

**Geplaatst**: 03-02-14 16:38

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst: 03-02-14 16:38

wauw mooi ik blijf dit volgen

**Geplaatst**: 03-02-14 18:57

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst: 03-02-14 18:57

Ik volg ook!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-14 22:13

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-14 22:13

Ik heb vandaag meteen een stuk erbij geschreven

Het is een beetje een lap geworden, in word staan er gewoon spatie's in, maar hier dus niet :')

Het is nog maar twee dagen voor de begrafenis als Sidney ineens binnen komt. ‘Je kaart kwam vanochtend, ik dacht al dat je hier zou zijn’, is het enige wat hij zegt. Hij omhelst me met zijn gespierde armen, ‘ik vind het zo erg voor je’, zegt hij in mijn haar, ‘je komt toch wel?’, vraag ik. ‘Wat dacht je dan?’, zegt hij terwijl hij me loslaat en met een glimlachje naar me kijkt, ‘tuurlijk kom ik.’
Saar komt de kamer binnen lopen, ‘he Sid, jij hier?’, zegt ze vragend, ‘ik moest gewoon even langskomen voor woensdag’, zegt hij terwijl hij naar mij knikt. Ik voel een brok in mijn keel als ik alleen denk aan wat hij bedoeld, de begrafenis. Ik slik een paar keer, ‘ik weet eigenlijk helemaal niet wat ik aan moet’, zeg ik waarbij ik een snik niet kan onderdrukken. Sidney slaat een arm om me heen, ‘waarom gaan we niet even met zijn drieën naar de stad, ik denk dat het sowieso wel goed is voor je om er even uit te zijn?’, zegt hij. Saar kijkt me vragend aan en ik knik, ‘oke, ik zeg het even tegen mam’, zegt Saar waarna ze de trap op verdwijnt. Samen met Sidney loop ik de gang in waar ik mijn schoenen onder de kapstok uit haal en aantrek. ‘Ik vind het zo vreselijk om je zo te zien’, zegt Sidney ineens. Zijn woorden overvallen me dus ik trek snel mijn schouders een keer op, vechtend tegen de opkomende tranen. Sidney ziet het en loopt snel naar mij toe, nog voor hij zijn arm om me heen slaat huil ik al, ‘het voelt gewoon net alsof ik leeg ben, er is helemaal niks over’, snik ik. Als Saar binnen komt en ze ons zo ziet staan loopt ze snel naar me toe, ‘gaat het wel?’, vraagt ze bezorgt. ‘Het lijkt net alsof het nu pas door begint te dringen’, zeg ik, ik ben opgehouden met huilen maar mijn stem trilt nog behoorlijk, ‘ze is er echt niet meer’, zeg ik. Met die laatste woorden lijk ik iets in Saar te breken want opeens zie ik haar ogen waterig worden, snel veegt ze ze droog en slaat en legt haar hand op mijn schouder, ‘we kunnen beter gaan’, zeg ik, ‘voordat we straks alle drie leeglopen’, komt er met een waterig lachje achteraan. Sidney schud zijn hoofd, ‘dat veranderd in ieder geval nooit aan je, die opmerkingen’, lacht hij naar me. ‘Oke kom’, zegt Saar waarna ze de deur open trekt, ‘Sid kun jij rijden?’, vraagt Saar, ‘Ja, ik heb zelfs de auto van mijn vader mee gekregen’, zegt hij. Saar schud haar hoofd, ‘hoe krijg je het voor elkaar zeg, die dure auto’s bij jou rijkunsten, dat gaat toch niet samen?’, zegt ze. ‘Ach, hij heeft me nooit zien rijden’, grijnst hij. We stappen de auto in, die voorin een doorlopende bank heeft zodat er 3 mensen kunnen zitten, ‘waar moeten jullie heen?’, vraagt hij, ‘ik moet zelf even een normaal pak halen, dat wat ik heb hangen kan ook echt niet’, zegt hij. ‘Ik weet niet waar ze normale kleren hebben’, zeg ik terwijl ik aan mijn panty vol met ladders pluk, ‘ik heb geen normale kleren.’
Saar schud grijnzend haar hoofd, ‘bij ons zijn ze normaal hoor, maar we kijken wel even in de stad waar we moeten zijn, oke?’, zegt ze. ‘prima’, zegt Sidney.

Bij de stad aangekomen parkeert Sidney de auto zijn auto voor een winkel, ‘Laden lossen’, leest Saar het bord wat recht voor de auto staat hardop voor, ‘wedden dat je hier niet mag staan?’, zegt ze. ‘Ik mag alles’, zegt hij. Saar schud haar hoofd, ‘zal je vader vast blij mee zijn’, zegt ze. Sidney springt de auto uit, ‘kom maar, zo lang staat hij hier toch niet’, zegt hij. Saar en ik gaan er ook uit, ‘nou waar gaan we eerst heen?’, vraagt hij. ‘Doe maar eerst dat pak van jou, dat is het minst lang zoeken’, zegt Saar. Als we de winkel in komen lopen kijkt een verkoper met opgetrokken wenkbrauwen richting ons. Ik moet me inhouden om met mijn ogen te gaan rollen, ‘we hebben echt wel geld en we komen ook niet alleen maar stropdassen passen, domme vooroordelen’, mompel ik bijna grommend richting Saar, die haar lachen net niet in kan houden en het uitproest, waardoor de verkoper ons nog vreemder aankijkt. Ik grijns en loop achter Sidney aan, ‘Zie je al wat?’, vraag ik hard. ‘Deze zijn wel mooi toch?’, vraagt hij terwijl hij naar een rij met pakken wijst, ‘jahoor’, zeg ik, ‘pas er anders even een, dan weet je wat je maat is’, vervolg ik. ‘Doe ik’, zegt hij waarna hij een mooie zwarte met een wit overhemd pakt, ‘dit past wel bij elkaar toch?’, vraagt hij, ‘Ik ben geen meisje, ik heb geen verstand van al die kleding’, vervolgt hij met een lichte grijns. ‘Ja, pas nou maar gewoon’, zegt Saar terwijl ze hem richting een pashokje duwt, ‘ik weet dat je niet van passen houd maar tijd rekken heeft ook weinig zin’, zegt ze met een plagerig stemmetje. Sidney sjokt het hokje in en binnen no-time staat hij er weer voor met het pak aan, ik knik goedkeurend, ‘zo ken ik je niet terug joh!’, zeg ik. Zoekend kijk ik om me heen tot ik ze zie, ‘maar ik mis iets!’, zeg ik terwijl ik naar het rek loop en er eentje uit trek, ‘een stropdas!’, roept Saar net iets te hard waardoor de verkoper kwaad onze kant uit kijkt. Ik loop weer naar Sidney toe en knoop hem om zijn nek, ik zet een paar passen naar achter en kijk hem met mijn armen over elkaar keurend aan, ‘perfect’, zeg ik, ‘deze moet je nemen!’
‘Oke, dan neem ik deze, zijn we daar ook weer klaar mee’, zegt hij en loopt terug het hok in om zijn eigen kleren weer aan te trekken. Als hij klaar is lopen we naar de kassa, Sidney legt de kleren op de toonbank, ‘deze graag’, zegt hij. De man kijkt ons verbaast aan, ‘dat pak is tweehonderd euro he?’, zegt hij, ‘mooi, dan hebben we het nog goedkoop gehouden’, zegt Sidney terwijl hij zijn gezicht verbazingwekkend goed in de plooi weet te houden. Hij rekent af en we lopen naar buiten, ‘man, als ik zo’n verkoper had zou ik die echt ontslaan!’, zegt Saar, ‘wat een asociale man zeg, net alsof je zo kunt zien of iemand iets wel of niet kan betalen’, moppert ze, ‘achja, moet hij zelf weten’, zeg ik, ‘dat soort mensen zijn het niet eens waard om je druk over te maken, en ik vond het wel grappig’, zeg ik.
‘Nou, waar moeten jullie heen?’, vraagt hij terwijl hij tussen ons in komt lopen en om ons allebei een arm heen slaat, blij dat hij weer klaar is met heel dat ‘klerengebeuren’, zoals hij het altijd noemt. ‘Die winkel met dat gele bord, zie je die?’, vraagt Saar, ‘ja’, zeggen Sidney en ik tegelijk, ‘volgens mij heeft die wel nette jurkjes’, zegt ze. Ik zucht, ‘dat word echt de eerste en laatste keer ooit dat ik een jurkje aan ga doen hoor, alleen voor mijn moeder’, zeg ik. Bij ‘mijn moeder’, komt meteen dat nare gevoel weer terug. Sidney merkt het meteen en knijpt vriendschappelijk in mijn arm, ‘dan zie je er vast nog knapper uit’, zegt hij. Ik voel dat ik rood word en kijk snel de andere kant uit.
We lopen richting de winkel en gaan naar binnen, ‘willen jullie er een voor mij uitzoeken?’, vraag ik, ‘als ik zelf moet kiezen kom ik uiteindelijk toch met een broek thuis.’
‘Oke, maar dan niet zeuren als je er meerdere moet passen hoor!’, zegt Saar, ‘we moeten de perfecte hebben’, zegt ze. ‘Prima hoor, laten we maar beginnen met een panty zonder ladders’, zeg ik, ‘deze zal ik maar niet aan doen’, zeg ik terwijl ik een been vooruit steek. ‘Wat is je maat ook al weer?’, vraagt Saar’, ‘S’, zeg ik.
Terwijl Saar de rekken afzoekt en er af en toe iets uit plukt loopt Sidney om mij heen te draaien, ‘weet je al waar je nu gaat wonen?’, vraagt hij ineens. Zijn vraag overvalt me een beetje, ‘pff, daar had ik nog helemaal niet over nagedacht eigenlijk’, zeg ik, ‘ik denk dat ik gewoon terug naar huis ga.’
‘Mag dat wel als je minderjarig bent?’, vraagt hij, ‘weet ik niet, dat zie ik nog wel’, zucht ik, ‘mijn hoofd staat daar nu echt niet naar’, zucht ik. ‘Nee, snap ik, ik vroeg het me alleen maar af’, zegt hij.
Saar komt aan lopen met een arm vol jurkjes, ‘je moet gaan passen!’, zegt ze. Ik kreun, ‘oke, omdat ik het gezegd had, maar waarom zoveel?’, vraag ik. ‘Gewoon, ze zijn allemaal leuk dus je moet ze aan om te zien welke het leukst is!’

**Geplaatst**: 03-02-14 23:24

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst: 03-02-14 23:24

Leuk!! Ben benieuwd naar de auto, waar ze naar toe gaat, waar ze gaat wonen.

**Geplaatst**: 04-02-14 06:56

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst: 04-02-14 06:56

Spannend! Je kan heel erg mooi schrijven, compliment daarvoor

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-14 09:21

Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-14 09:21

Dankjullie!