Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-06-13 21:47

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-13 21:47

Ik denk dat ik er morgen weer een stukje bij zet!

**Geplaatst**: 05-06-13 16:42

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 05-06-13 16:42

En? Geen tijd gehad?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-06-13 17:26

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 05-06-13 17:26

Nee, haha, ik had het drukker dan verwacht! Ben druk aan het schrijven, dus er zal snel wat bij komen

**Geplaatst**: 05-06-13 17:49

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 05-06-13 17:49

Super leuk! Schrijf snel verder!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-06-13 18:36

Geplaatst door de TopicStarter : 05-06-13 18:36

BalouArera schreef:
Super leuk! Schrijf snel verder!

Bedankt voor je reactie, ik vind het echt leuk dat er zoveel mensen positief reageren! Dat helpt zeker met het verder schrijven!

**Geplaatst**: 05-06-13 20:22

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 05-06-13 20:22

Kom nou! Ik wil weer verder lezen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-06-13 23:32

Geplaatst door de TopicStarter : 08-06-13 23:32

Eindelijk heb ik weer een nieuw stuk voor jullie! Het volgende stuk komt sneller dan dit stuk, want ik ben er al druk mee bezig!

Veel leesplezier, tips en tops mogen altijd, en dingen verbeteren heb ik alleen maar graag!

Dit is een vervolg van het vorige stuk, dus nogsteeds hoofdstuk 1.

Voordat Quinn in het zicht van de soldaten kwam, greep ik haar arm vast en trok ik haar razendsnel een steegje in, voordat we gezien werden. Bijna ging ze onderuit op de gladde ondergrond, maar ze wist zich overeind te houden.
''Wat doe je?'' vroeg ik, lichtelijk fluisterend en met een overslaande stem. ''Straks zien ze je!''
Quinn staarde mij met betraande ogen aan. Haar blik was gebroken. We waren doodstil. Geen seconden daarna viel ze luid snikkend in mijn armen. Zo had ik haar nog nooit gezien. Zo overstuurd, zo gebroken. Gewoon kapot.
''Ze nemen iedereen mee naar Laikem, geloof ik,'' mengde Jonah zich er nu ook weer bij, terwijl hij ook het steegje in kwam. Ik dacht na. Quinn's vader had zich vast verzet tegen de soldaten en was daarom doodgeschoten. Waarom hadden ze anders op hem geschoten? Dit leek mij het meest voor de hand liggende.
Ik slikte moeizaam en zag het beeld van haar vader opnieuw voor mij. Vreselijk. Ik had er geen woorden voor. Quinn leek de beelden ook opnieuw te zien, want ze begon opnieuw luid te snikken, zo hard dat ik bang was dat de soldaten haar zouden horen. Ik legde mijn hand op haar mond en wreef met mijn andere hand troostend over haar trillende rug. Tranen liepen over haar wangen en gleden verder over mijn hand. Zwarte strepen mascara en eyeliner besmeurde haar gezicht. In mijn ogen ontstonden nu ook tranen. Ik vond het ongelooflijk moeilijk Quinn zo gebroken en verdrietig te zien. Ik wilde dat ik iets voor haar kon doen, maar dat kon ik niet. Haar vader was dood, haar moeder ontvoerd. Daar kon ik geen verandering meer in brengen. Helaas.
Hoewel de tranen in mijn ogen branden, weigerde ik die over mijn wangen te laten lopen. Ik hield het zo goed mogelijk in en veegde de tranen met een snelle handbeweging weg.
''We moeten weg,'' zei ik nu zacht. ''We moeten weg hier.'' Ik slikte even. Een brok zat in mijn keel. '' Als ze iedereen meenemen... Zijn wij hier ook niet meer lang veilig..''
Jonah staarde mij aan. Hij leek diep na te denken. Denkrimpels vormde op zijn voorhoofd. Op een gegeven moment keek hij om het hoekje van de steeg. Hij staarde naar de soldaten, en keek toen weer terug.
''Ze nemen niet iedereen mee... Dat kan nooit,'' peinsde hij, terwijl hij even naar mij keek, maar toen doelloos voor zich uit staarde. ''Ze kunnen niet alle mensen verplaatsen. Hoe veel mannen hebben ze daar wel niet voor nodig? Hoeveel tijd kost dat wel niet? Nee, het ligt anders.. Er klopt iets niet..'' Hij zuchtte even en keek weer om de hoek, naar de vele jeeps die rondreden en bij sommige huizen stopten. Bij anderen huizen reden ze gewoon door. Ineens leek hij te weten wat er gebeurde. Hij leek een ingeving te krijgen. Ik zag het aan de blik in zijn ogen.
''Ze nemen niet iedereen mee..'' herhaalde Jonah hees. Ik keek hem aan, afwachtend. Mijn armen om Quinn heen klemmend. Ze snikte nogsteeds, maar gelukkig zachter dan zojuist.
''Wie nemen ze dan mee? Willekeurige mensen? Sterke mensen? Mensen met een bepaald diploma of werk? Of alleen mannen? Maar waarom namen ze Quinn's moeder dan mee.. En waarom schoten ze dan..'' Mijn zin stierf af, ik kon de zin niet afmaken. Het was veel te pijnlijk, helemaal nu Quinn naast mij zat.
''Ze nemen alleen kinderen mee. Tieners... Kijk maar, er worden allemaal tieners in die jeeps geduwd. Er blijven heel veel ouders achter. Misschien hebben de soldaten aan Quinn's ouders gevraagd of ze kinderen hadden, en hadden zij nee gezegd. Waarschijnlijk weten ze precies welke gezinnen kinderen hebben en welke gezinnen niet.. Quinn's ouders werkten niet mee, dus executeren ze die, om indruk te maken op de rest van de bevolking. Om te laten zien waar ze tot in staat zijn..'' vertelde Jonah gedempt. Quinn keek langzaam op. ''Dus.. Mijn vader is dood omdat...'' ze slikte, ik zag dat ze moeite moest doen haar tranen in te houden. ''Omdat hij mij beschermde?'' Ik slikte nu ook. Liegen had nu geen zin. Ik moest eerlijk zijn. ''Dat denk ik wel, ja.. Het spijt mij zo voor je..'' zei ik zacht. Mijn stem trilde van emotie. Dit was vreselijk. ''En mijn moeder dan? Ze namen haar mee.. Wordt zij ook geëxecuteerd? Gaat zij ook dood?'' vroeg Quinn nu met een haperende stem. Ze keek mij aan met een angstige en vooral gebroken blik. Van het enthousiaste, vrolijke meisje was niets meer te zien.
Ik kon niet antwoorden op haar vraag. Ik kon het gewoon niet. Gelukkig nam Jonah het voor mij over, al was het niet echt positief.
''Ik ben bang van wel ja, Quinn,'' sprak hij. Ik wendde mijn blik af en deed een poging de brok in mijn keel weg te krijgen door te slikken. Quinn begon opnieuw hevig te snikken. Ze drukte haar gezicht tegen mijn borst aan. Mijn shirt werd nat van haar tranen. Ik legde mijn hand op haar hoofd en streelde haar zachtjes. Ik had het enorm met haar te doen.
''Als ze tieners meenemen..'' begon ik nu zacht, ''moeten wij dan niet snel weg hier?'' Ik keek opzij en zag aan Jonah's gezichtsuitdrukking dat hij wist dat ik gelijk had. Een zucht verliet mijn keel en ik liet Quinn langzaam los, om daarna haar hand vast te pakken en er zachtjes in te knijpen.
''Kom op, we gaan..’’

Twee uur later liepen we in de bossen. Ik bleef Quinn stevig vasthouden, ik hield zielsveel van haar en was doodsbang haar te verliezen. De torenhoge hakken van Quinn werkten niet echt mee, helemaal op de besneeuwde bosgrond niet. Ze gleed steeds bijna uit en wankelde over oneven ondergrond. Takjes kraakten onder onze voeten, hoewel de takjes verscholen waren onder een laagje sneeuw.
“Ik kan niet meer…” hijgde Quinn zachtjes. Ik kneep zachtjes in haar hand en liep door, achter Jonah aan, die ook al erg hijgde. Moest hij maar niet zo veel roken, eigen schuld. Ik moest toegeven dat ik het er ook zwaar mee had. We liepen op een hoog tempo en we waren al dik twee uur bezig. Ik hield van sporten, maar dit was anders.
“Ik kan echt niet meer, Stan, echt niet..” herhaalde Quinn wanhopig. Ik stopte nu langzaam met lopen en draaide mij naar haar toe. “Sorry,” mompelde ze nu schor en hijgend. Ik schudde mijn hoofd en zei zacht dat het niet erg was, het maakte niet uit.
Jonah hoorde waarschijnlijk dat we gestopt waren met lopen doordat er geen gekraak meer achter zich klonk, want ook hij stopte met lopen en draaide zich om. Ik stapte zuchtend naar achteren en begon met mijn rug tegen een ijskoude boom te leunen. Quinn kwam dicht naast mij staan. Ze staarde doelloos voor zich uit en leek diep in gedachten. Ik keek naar haar gezicht. Het deed mij zo ongelooflijk veel pijn haar zo droevig te zien.
“We moeten opschieten, als we niet snel een plaats vinden waar we kunnen rusten, vriezen we nog dood,” zei Jonah, die nu bij Quinn en mij kwam staan. Ik wist dat hij gelijk had. Het was echt ongelooflijk koud en zonder enig voedsel of water zouden we het niet lang meer volhouden.
“Waar wil je heen?” vroeg ik nu aan Jonah. “We zijn midden in het bos.. Denk je dat hier iemand zou wonen?” Ik keek Jonah afwachtend aan, terwijl ik mij wegduwde van de boom waar ik tegenaan geleund stond. Ik kreeg het er namelijk koud van.
“Ik weet wel wat ik doe, Stanley,” sprak Jonah nu fel. “Dacht je dat ik jullie het bos in zou leiden als ik niet zeker wist of er wel een schuilplaats was? Verdwalen in een bevroren bos zonder voedsel en water is hetzelfde als zelfmoord!”
“Waar wil je dan heen?” vroeg Quinn. Ze klonk erg kwetsbaar, heel anders dan normaal.
“Naar het oude huis van de boswachter. Die staat al jaren leeg. We zullen er geen stroom hebben, geen verwarming, maar we zitten er in ieder geval uit de wind en misschien zijn er ook wat dekens te vinden daar.”
“Hoelang moeten we daar verblijven?” vroeg ik nu. Ik zag het niet echt zitten om lang te blijven in een vervallen huisje van de boswachter.
“Zo lang als het nodig is,” antwoordde Jonah onduidelijk en kortaf. “Kom op, we gaan verder. Van lopen krijg je het warm. Stilstaan brengt ons nergens.” Ik knikte kort. Hij had gelijk. Ik begon het namelijk nu al koud te krijgen.
“Kom op, schat,” fluisterde ik zachtjes naar Quinn. Ik zag haar trillen van de kou. Of het was van verdriet, dat kon ook nog. Ik sta mijn hand naar haar uit en wachtte tot zij die vastpakte. We vertrokken weer. Jonah voorop, daarachter Quinn en dan ik. Zo kon ik haar een beetje in de gaten houden. De ijzige wind sneed langs mijn roodgekleurde wangen. Scherpe takken maakte ondiepe sneetjes in mijn handen als ik ze aan de kant duwde. Hoelang moesten we nog?

**Geplaatst**: 09-06-13 06:39

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 09-06-13 06:39

Ik snap het even niet meer, dit is toch exact hetzelfde stuk als je eerder plaatste of ben ik nu blond?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-13 09:36

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-13 09:36

Oh, ja, ik zie het nu ook. Raar xD heb ik het verkeerde gekopieërd! Zal straks de goede erop zetten!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-13 11:31

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-13 11:31

Dit is het goede stukje!

NIEUW STUKJE!!
(dit is een vervolg van hoofdstuk 2!)

Gelukkig was het vervallen boswachterhuisje niet heel ver. We hadden nog ongeveer een half uur gelopen door de ijzige kou voor we er waren gearriveerd.
De deur van het huisje was van hout en het was half vergaan. Er was allemaal mos op gaan groeien en het hout was vochtig van de sneeuw en de neerslag van de afgelopen dagen. Jonah was- zoals altijd- degene die het voortouw nam en de deurklink van de oude deur vastpakte.
“Zit die niet op slot?” vroeg ik. Dan hadden we namelijk een ander plan nodig. Of zouden we een ruitje in moeten gooien.
De deur gaf krakend en piepend mee toen Jonah er tegenaan duwde. “Blijkbaar niet, ik geloof dat deze deur al jaren niet meer op slot is geweest.”
Achter elkaar aan liepen we het huisje in. We waren allemaal doodop en we zagen er niet uit. Onze kleren waren vies en onze haren zaten enorm erg in de war. We waren allemaal doodop en dat niet alleen door het hele eind lopen en de afgrijselijke kou, maar ook door alle gebeurtenissen en de hevige emoties.
Op het moment kon ik alleen maar denken aan mijn ouders. Waren die ook meegenomen naar Laikem? Of had het Laikemse leger mijn ouders met rust gelaten? Misschien waren ze wel vermoord.. Vermoord omdat ze misschien net als Quinn’s ouders hadden gezegd dat ze geen kinderen hadden. Omdat ze niet hadden kunnen en willen zeggen waar ik op dat moment was geweest..
Een rot gevoel ging door mij heen. Ik voelde mij schuldig. Over alles. Hoewel ik niks kon doen aan die rot oorlog. Ik had er eerlijk gezegd niet zoveel vertrouwen in dat ik mijn ouders ooit nog zou zien. Ik was doodsbang dat ik ze vanaf vandaag niet meer zou zien en niet meer zou spreken. Dat ik nooit meer contact met ze zou kunnen hebben. En dat gevoel was vreselijk.
Een brok vormde zich in mijn keel. Mijn gezichtsuitdrukking liet hevige emoties zien, alhoewel ik altijd mijn best deed al mijn gevoelens te verbergen.
Met een verstarde blik volgde ik Jonah, die nog steeds voorop liep. De redelijk lange gang waar we doorheen liepen zat vol met spinnenwebben en ander ongedierte. Normaal zou Quinn hier gillend en krijsend wegrennen, maar dit keer bleef ze opvallend kalm.
Verder zag het huisje er niet heel erg slecht uit. Helaas was het er wel redelijk koud. De verwarming deed het natuurlijk niet en op sommige plaatsen in het huisje was het hout zo erg vergaan dat er gaten waren, waardoor het redelijk wat tocht was. Toch was dit beter dan niets. We zaten hier in ieder geval uit de wind.
Ik stopte met lopen. Mijn blik gleed over de omgeving. Een aantal ramen waren gebarsten en in sommige hoekjes was lekkage en was de houten vloer zeiknat. Aan de houten muren van het huisje hingen een aantal foto’s, die moeilijk zichtbaar waren door de dikke laag stof die er overheen hing. Ik stapte naar de foto’s toe en veegde de laag stof weg met mijn hand. Langzaam maar zeker werd de foto goed zichtbaar. Het was een foto van een hert. Het dier had een enorm gewei. Zonde dat die foto’s niet meegenomen waren naar het nieuwe huisje van de boswachter.
Ik blies de stof dat nu op mijn hand zat eraf en begon de andere foto’s die aan de muur hingen nieuwsgierig te bekijken.
“Stan!”
Ik keek op. Jonah riep mij. Rustig liep ik verder het huisje in over de krakende grond en kwam in een redelijk grote ruimte, wat waarschijnlijk de woonkamer was geweest in de tijd dat de boswachter er nog gewoond had. Op vloer waren lichte vlekken te zien, waar meubelen hadden gestaan. Die waren blijkbaar wel mee verhuisd.
Toen ik een openstaande deur zag aan mijn rechterhand vermoedde ik dat Jonah daar was. Ik liep erheen en stapte binnen. Jonah was er inderdaad; hij stond achterin de kamer. Waarschijnlijk had hij mij aan horen komen, want hij kwam omhoog uit zijn gebukte houding en draaide zich om naar mij.
“Kijk eens hier.”
Ik liep dichter naar hem toe. Naast hem lag een of andere rare berg. Wat het precies was kon ik niet gelijk thuisbrengen. Jonah las het waarschijnlijk af van mijn blik.
“Dat zijn vachten. Vachten van dieren.”
“Oh,” knikte ik. Nu zag ik het inderdaad. “Dat houd ons misschien wel warm hier.”
“Precies. Ik heb gekeken in de kamer hiernaast, wat waarschijnlijk de slaapkamer was. Daar staan alleen nog wat houten ombouwen wat ooit bedden zijn geweest. Daar hebben we niet veel aan. Dierenvachten werken prima tegen de kou, uitstekend zelfs. En het ligt ook nog goed.”
Ik bukte en liet mijn hand over een van de vachten glijden. Het voelde zacht aan. Apart dat dit ooit om een levend organisme had gezeten.. Ik schudde mijn hoofd, niet aan denken, dat was nu niet belangrijk.
“Laten we de vachten hier liggen? Of gaan we ze verplaatsen?” vroeg ik nu.
“In de kamer hiernaast, wat waarschijnlijk de slaapkamer was, is het denk ik het meest praktisch. In twee andere kamers zijn ramen kapot. Daar is enorm veel tocht en is het ijskoud. En er is daar wat lekkage en schimmel heb ik gezien.”
Ik verbaasde mij iedere keer weer over de pienterheid van Jonah. Hij dacht werkelijk overal over na. Het leek net of hij geen enige gevoelens had. Alsof hij geen emoties had, zelfs nu niet, in deze vreselijke situatie.
Blijkbaar had Jonah het hele huis geïnspecteerd toen ik mij bezig had gehouden met het bekijken van de foto’s op de gang.

Het duurde niet heel lang voor we een aantal dierenvachten in de ‘slaapkamer’ hadden gelegd. Maar toch had het langer geduurd dan ik had verwacht. Die vachten waren best zwaar.
Ik plofte uitgeput op een stel van die dierenvachten neer en trok er nog een over mij heen als deken. Gelijk was het een stuk warmer, een stuk aangenamer. Ik zuchtte ontspannen. Mijn spieren waren koud en verzuurd.
De vachten roken niet bepaald lekker, ze roken heel muf. Maar we moesten het er maar mee doen. Liever een muffe geur dan een ijskoude nacht op een harde vloer.

Naar mate de avond viel, werd het steeds kouder buiten. En dus ook in het huisje. De tocht die door de kapotte ramen en kieren tussen het hout naar binnen kwam zorgde voor koude luchtstromen in het huis. Met een gevonden hamer en wat spijkers die nog in Jonah’s broekzak hadden gezeten hadden Jonah en ik nog een poging gedaan om de gaten in het hout en in de ramen zo klein mogelijk te krijgen. Helaas hadden we niet genoeg spijkers en hout voor alle gaten, maar dit hielp wellicht ook wel een beetje.
Goedkeurend knikte ik naar de dichtgetimmerde ramen. Daarna liep ik terug naar de slaapkamer en keek hoe Quinn al diep in dromenland was. Ik glimlachte zwakjes en besloot ook maar te gaan slapen. Ik glimlachte zwakjes en besloot ook maar te gaan slapen. Dan zou ik het minder door hebben dat het nog wat kouder zou worden in het huisje.
Zuchtend kroop ik ook onder de vachten, naast Quinn. Ik legde mijn arm om haar heen en sloot mijn ogen. Ik probeerde alles voor even te vergeten.

De volgende ochtend werd ik bibberend van de kou wakker. Die dierenvachten hielpen wel, maar toch hield het lang niet alle kou tegen. Ik probeerde mij om te rollen en verder te slapen, maar ik lag ook gewoon niet lekker meer.
Langzaam trok ik mij overeind, zodat ik zat. Ik keek om mij heen en zag dat Jonah en Quinn beide nog sliepen. Jonah lag stilletjes op zijn rug en snurkte zachtjes. Quinn lag op haar zij, maar rolde af en toe onrustig heen en weer en leek soms zachtjes te fluisteren in haar slaap.
Ik duwde de dierenvachten van mij af en stond nu volledig op. Ik legde de vachten waar ik onder had geslapen nu voorzichtig over Quinn heen. Ik wilde haar niet wakker maken, ze had slaap nodig.
Ik liep om Jonah en Quinn heen en bukte om Quinn’s beige tasje te pakken. Dat tasje had ze de hele weg hierheen bij haar gedragen. Ik ritste het tasje open en bekeek de inhoud: Enorm veel make-up, zoals eyeliner, mascara, foundation, lippenstift, lipgloss en nagellak. Ik begreep nooit waarom ze dat allemaal op deed. Voor mij was ze al mooi genoeg, ook zonder make-up.
Voor de rest zat haar mobieltje ook nog in de tas en een kleine zakagenda. En wat spulletjes voor haar haren, zoals klipjes en elastiekjes. Uiteindelijk vond ik wat ik zocht. In een zijvakje bij wat oorbellen zat een pen. Ik pakte de pen, scheurde een leeg blaadje uit de kleine agenda en krabbelde met een slordig handschrift neer dat ik eten en drinken aan het halen was. Toen ik het opgeschreven had stopte ik de pen en de agenda weer in de tas en legde ik de tas weer naast Quinn neer. Het geschreven briefje legde ik op de grond bij de deur van de slaapkamer. Daarna vertrok ik het huisje uit.

**Geplaatst**: 09-06-13 11:50

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 09-06-13 11:50

Wederom super geschreven! Snel verder gaan!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-13 11:56

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-13 11:56

Thankyouu !

Het volgende stuk komt hopelijk snel hihi

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-13 15:38

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-13 15:38

Nog tips/ foutjes/ reacties?

**Geplaatst**: 09-06-13 15:50

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 09-06-13 15:50

Wauwie !
Ben benieuwd hoe het verder gaat

Heb geen foutjes kunnen ontdekken, maar ik ben ook niet zon heel groot spellingswonder

**Geplaatst**: 09-06-13 16:09

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 09-06-13 16:09

Niet op foutjes etc gelet, weer super geschreven. Wat mij betreft kan ik niet wachten voordat je weer verder gaat

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-13 16:19

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-13 16:19

Lieve reacties

Ik ga snel verder.
Bedankt voor jullie reacties!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-13 19:51

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-13 19:51

Ik ga vanavond en morgen verder schrijven!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-13 22:56

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-13 22:56

vervolg van het vorige deel!

Vroeger was ik met mijn vader vaak de bossen in geweest hier om dieren te spotten. Daardoor wist ik dat dichtbij dit boswachterhuisje een klein dorpje was. Aan de rand van het bos. Daar zou ik proberen te komen.

Ik verschool mij in de bosjes aan de rand van het bos. Het dorpje was niet heel ver weg geweest, hooguit een kwartier lopen op een hoog tempo.
Ik realiseerde mij dat ik nu niet zomaar de bakker of een supermarkt in kon lopen om iets te kopen. Er zouden vast mensen rondlopen die mij zouden verraden of zelfs soldaten van Laikem zelf.
Ik dacht diep na. Wat had ik nodig? Misschien was het handig dat eerst duidelijk te weten, zodat ik niet zou moeten zoeken. Water, dat had ik sowieso nodig. En brood of iets anders eetbaars.
De bakker zat op een riante plek, dat wist ik omdat ik hier weleens na een lange boswandeling met mijn vader lekkere broodjes had gehaald. Helaas zou aan water komen lastiger zijn. Dan zou ik naar een of andere supermarkt moeten en die lag in het centrum van het dorpje. Niet heel dichtbij het bos. Dus als ik dan gesnapt zou worden door soldaten uit Laikem, zou ik niet ver komen waarschijnlijk.
Ik zuchtte gedempt en trok de capuchon van mijn jas over mijn hoofd. Dan was in ieder geval mijn gezicht niet herkenbaar en zou mijn leeftijd moeilijker in te schatten zijn. Al wist ik niet of het ook maar iets zou helpen. Aan mijn lichaamsbouw zouden mensen ook wel kunnen zien dat ik geen veertig was. Maar beter iets dan niets.
Heel voorzichtig stapte ik de bosjes uit. Ik stak mijn handen onzeker in mijn broekzakken en bleef staren naar mijn eigen voeten terwijl ik de geasfalteerde weg overstak. Adrenaline pompte door mijn lichaam, nu al. Ik ademde sneller dan normaal. Af en toe keek ik schichtig onder mijn capuchon vandaan.
Het was opvallend rustig op straat. Af en toe ving ik een glimp op van een gewapende soldaat en maakte mijn hart weer een sprongetje van angst. De soldaten leken heen en weer te patrouilleren. Gelukkig leken ze mij nog niet te zien.
Op de stoep aan de overkant bleef ik zo dicht mogelijk tegen de gebouwen aanlopen, zodat ik zo min mogelijk op zou vallen. Wanneer er een soldaat in zicht kwam drukte ik mij tegen de muur aan of dook ik een of ander steegje of zijstraatje in.
Al snel zag ik de bakkerij voor mij opdoemen. Mijn hart klopte in mijn keel. Vreselijk was het, om zo angstig te zijn. Ik stopte even met lopen en keek nog even onrustig om mij heen, voor ik mijn weg weer voortzette. Onder mijn capuchon door keek ik strak naar de deur van de bakkerij. In mijn hoofd telde ik de stappen af. Nog vijf… Vier… Drie… Ik keek nog even om mij heen. Er was niemand te zien. Twee… Nog een keer keek ik vluchtig om mij heen en daarna duwde ik de deur van de bakkerij open. Ik stapte naar binnen en schrok mij werkelijk dood toen er een bel klonk, die altijd af ging als je binnenstapte. Met grote ogen van schrik keek ik weer om mij heen. De deur achter mij sloot automatisch. Ik nam de omgeving in mij op. Geen soldaat hier binnen, godzijdank.. Ik zuchtte zacht en probeerde weer even ietwat te ontspannen, wat haast onmogelijk was.
Recht voor mij was de houtgelakte toonbank met daarachter de bakker. Ik staarde de bakker wantrouwend aan en bleef staan waar ik stond. Ik voelde mij alles behalve veilig en was bang dat de bakker iemand zou roepen omdat hij anders zelf misschien wel in de problemen kon raken.
De bakker keek terug. Hij leek wat verbaasd. Zijn blik was warm. Kon ik hem vertrouwen?
“Kom maar verder, jongen.. Ik zal je niets doen, ik woon zelf ook in Teniaza.”
Ik schatte de man rond de zestig. Tussen zijn zwarte haren zaten al enorm veel grijze haren. Ook had hij al een aantal rimpeltjes, maar nog niet heel erg veel.
Langzaam stapte ik dichterbij. Ik keek nog even achterom, bang dat iemand van buitenaf mij zou zien door het raam van de deur. Er stond niemand.
“Waar kom je voor, jongen? Wil je brood? Hoeveel wil je?” vroeg de bakker nu vriendelijk. Hij leek zelfs wat medelijden in zijn stem te hebben. Ik stond ongeveer twee meter van de toonbank af. Ik durfde niet dichterbij te komen. Waarom wist ik eigenlijk niet.
“Voor drie personen.. Voor meerdere dagen.. Ik weet niet hoe lang..” antwoordde ik kortaf en zachtjes. De bakker bukte, pakte een plastic tas en draaide zich met zijn rug naar mij toe. Ik zag hoe hij een aantal witte stokbroden in de tas stopte en er ook nog wat bruine stokbroden bij deed. Ook stopte hij er nog drie croissantjes in om zich daarna weer tot mij om te draaien en de plastic tas met brood uitnodigend naar mij uit te steken. Ik schuifelde voorzichtig naar voren en pakte de tas aan. Onzeker keek ik de man uit. Ging hij er vanuit dat ik ging betalen? Ik had geen geld, helemaal niets.
“Neem het maar mee, je hoeft niet te betalen,” zei de man, alsof hij mijn gedachten had gelezen. Ik knikte kort.
“Bedankt.”
Nerveus beet ik op mijn lip terwijl ik mij omkeerde en haastig weg liep richting de deur.
“Let goed op jezelf, jongen. Zorg dat je niet gepakt wordt..”

Met de tas vol brood liep ik over de stoep. Elke stap die ik zette maakte geluid. Het was niet veel geluid, maar toch was ik bang dat ik gehoord zou worden. Mijn keel was kurkdroog en mijn hart bleef snel kloppen. Nu moest ik richting de supermarkt voor flessen water. Ik had nu al dorst..
Ik sloeg een zijstraatje in, waarvan ik wist dat de supermarkt daar op het hoekje zat. Vlak voor ik bij de supermarkt aan kwam, hoorde ik een auto achter mij aankomen. Ik verstijfde even, maar kwam gelukkig snel in actie. Snel liep ik een smal steegje in en bleef daar tegen de muur aangedrukt staan. Ik hijgde van angst, mijn hart klopte als een razende. Mijn lichaam trilde lichtjes van nervositeit. Mijn spieren stonden strak.
Ik hoorde de auto het steegje passeren. Hij reed door. Ze hadden mij niet opgemerkt. Ik sloot mijn ogen even en haalde diep adem. Daarna liep ik de steeg weer voorzichtig en op mijn hoede uit en wilde ik weer verder lopen. Tot mijn schrik zag ik dat de politieauto precies voor de supermarkt stopte met rijden. Ik stapte weer een stap achteruit en ging half in de steeg staan.
De portieren van de politieauto gingen open. Twee agenten, die duidelijk van Laikem waren, stapten uit. Wat kwamen die nou weer doen hier? Alles goed in de gaten houden in de supermarkt? Of hadden ze een ‘tip’ gekregen en gingen ze iemand oppakken in de supermarkt? Had de bakker de politie gebeld? Nee, die wist niet dat hij nog naar de supermarkt zou gaan.
Ik keek de agenten teleurgesteld na toen ze de supermarkt in liepen. En nu? Moest ik nu wachten, tot ze er weer uit zouden komen? Of zou ik achter ze aan lopen en flessen water pakken en snel weer wegwezen? We hadden namelijk wel echt water nodig..
Ik haalde weer diep adem. Wat een gedoe.. Langzaam begon ik weer te lopen, in de richting van de supermarkt. Voor Quinn.. Voor Quinn.. Ik doe het voor Quinn..
Vlak voor de deur van de supermarkt bleef ik staan. Net nog buiten de grens van de bewegingssensoren in de deur. Ik twijfelde weer even, nu kon ik nog terug.. Nee, ik ging niet terug. Ik schudde mijn hoofd langzaam. Ik haalde opnieuw diep adem, sloot mijn ogen weer even, en stapte toen naar voren. Kom op… Het moest lukken!
De deuren schoven open. Ik liep vooruit. Net toen ik binnen stapte, voelde ik een grote hand op mijn schouder neerkomen. Mijn spieren waren meteen gespannen. Ik hapte naar adem. Mijn ogen werden groot. Nee… Nee! Dit kon niet waar zijn…
In een andere, voor mij onduidelijke, taal werd er tegen mij gesproken. Wel wist ik honderd procent zeker dat dit Laikems was.. Ik slikte met heel veel moeite. Langzaam draaide ik mij om. Eenmaal omgedraaid, keek ik recht in het gezicht van een gewapende soldaat. Ik glimlachte schaapachtig. Adrenaline schoot door mijn lichaam. Ik moest weg. Ik moest weg hier!
“Identiteitsbewijs.”
De man sprak met een hevig accent, maar helaas kon ik het wel verstaan. Bijna pakte ik mijn ID uit mijn broekzak, maar toen besloot ik het te weigeren. Hij zou mijn nationaliteit zien. En dan mijn naam. Het zou mij in ieder geval niet redden, dat was zeker.
Ik besefte dondersgoed dat ik erbij was. Maar ik wilde het niet geloven. Er moest nog een uitweg zijn! Ik kon mij niet zomaar laten mee nemen zonder tegen te werken. Ik kon Quinn niet in de steek laten!
Het ging allemaal ineens heel erg snel. Ik trapte de soldaat keihard in zijn kruis en trok mij los. De man slaakte een pijnlijke kreet en bukte voorover. Ik liet de tas met brood vallen en gaf de man nog een loeiharde trap tegen zijn hoofd. Daarna zag ik de kans om snel weg te sprinten. Alles ging als een waas aan mij voorbij. Nog haast nooit had ik geweld gebruikt. Helemaal niet tegen volwassenen. Dit was puur impulsief geweest. Ik wist gewoon niet meer wat ik deed.
Nog nooit had ik zo hard gerend. Mijn hard bonsde in mijn keel. Ik hijgde. Achter mij hoorde ik nu voetstappen, gehijg, geschreeuw, zelfs een harde knal. Het drong alleen niet meer goed tot mij door. Het enige wat ik wilde was weg komen. En zo snel mogelijk.
De sirene van een politieauto begon te gillen. Het echode in mijn hoofd. De auto kwam steeds dichterbij, ik hoorde hem naderen. Ik probeerde sneller te rennen, struikelde bijna over mijn eigen voeten, maar wist overeind te blijven.
De koplampen van de auto zette mij in een fel licht. Ik zag mijn eigen schaduw op de grond. Opnieuw dacht ik dat ik erbij was. Maar ik wist net op het nippertje de smalle steeg in te rennen, waar de auto mij niet langer kon volgen.
Ik hoorde de deuren openen, dichtslaan. Geschreeuw, geroep, weer een knal. Mijn voetstappen weerkaatsten in de steeg. Sneller, sneller, ik moest nog sneller. Ik moest weg. Weg van hier. En wel nu. Terug naar het huisje. Terug naar Quinn, terug naar Jonah. Ik wilde veilig zijn.